Dag 444: Als ik in Competitie sta met Anderen - Geef Ik dan Eigenlijk Mezelf Op?

Dit is een verderzetting van "Dag 443: Waarom heb Ik Angst om de Verliezer te Zijn?" - waarin ik het onderliggende gedachten-construct/systeem heb onderzocht en omlijnd dat aan het startpunt en de bron ligt van waarom er een emotionele ervaring van 'Opgeven' in mezelf naar boven komt wanneer ik mij in een situatie bevindt waarin ik oog in oog sta met een uitdaging -- bijvoorbeeld wanneer ik een nieuwe techniek aan het leren ben tijdens de Squash-les.

Dit construct in mijn geest die een specifieke 'energetische ervaring' produceert in mezelf van een constant schommelen tussen positieve gevoelens van superioriteit en negatieve emoties van inferioriteit -- is een 'construct' van Vergelijking en Competitie, waarin ik het ene moment mezelf 'beter'/'superieur' waan aan een specifieke persoon waarmee ik mezelf in Vergelijking en Competitie plaats en het andere moment geloof ik dat ik minder en inferieur ben in vergelijking met een specifieke persoon die ik observeer in mijn omgeving. Deze continue energetische schommeling in mijn geest zorgt voor een 'instabiliteit' in mezelf, omdat ik niet HIER ben of besta, in de simpliciteit en de eenvoud van 'wie ik ben' als een uniek individu, constant, stabiel en consistent in elk moment -- neen, ik ben het ene moment positief en het andere moment negatief, nu eens goed dan weer slecht, nu eens beter dan weer minder - volgens de gedachten van Vergelijking en Competitie die in mijn geest bestaan en die mij allerhande beoordelingen in het oor fluisteren in relatie tot mezelf en andere mensen die ik zie om mij heen.

En het is door deze constante schommeling tussen energetische polariteiten van positieve en negatieve energie in mezelf, van gevoelens en emoties, dat ik niet stevig in mijn schoenen sta en dat ik bijvoorbeeld vanaf het moment dat ik voor een uitdaging sta, het gevoel heb dat ik geen 'macht' of 'kracht' heb om erdoor te gaan op een stabiele manier, en dat ik niet werkelijk op mezelf kan berusten, vertrouwen of steunen --- en dus ga ik in een gedragspatroon van 'Opgeven'. Omdat, ik bedoel, zolang ik niet stabiel sta in mezelf, als een levende statement en zekerheid van 'Ik ben HIER' en als het ware sta als een pilaar van consistentie en stabiliteit, dan kan ik er onmogelijk op vertrouwen dat ik er voor mezelf zal zijn terwijl ik door de uitdaging heen wandel. Opgeven lijkt dan dus, vanuit het perspectief van de Geest, de meest 'veilige' optie -- omdat, wat ik doe in de emotionele ervaring van Opgeven, is in feite uitreiken naar de mensen om mij heen in de verwachting dat zij er zullen zijn voor mij, dat zij mij zullen opvangen en dat zij zullen staan als mijn zekerheid en stabiliteit.

Dat is immers een specifiek verwachtingspatroon dat ik heb opgebouwd in mijn geest doorheen mijn kindertijd - omdat, mijn gezinsleven en de mensen in mijn onmiddellijke omgeving, was allemaal zeer stabiel, ik kon erop vertrouwen dat ze er altijd voor mij zouden zijn. Ik bevond mij in een zeer stabiele en hechte familiale structuur waarin het voor mij steeds leek alsof ik kan vertrouwen op de mensen in mijn omgeving, op die schijnbare 'stabiele structuur' -- en dat het met andere woorden geoorloofd is om mijn zelf-vertrouwen en zelf-zekerheid compleet te verloochenen en mezelf te laten vallen, want 'er zullen altijd wel andere mensen zijn die mij opvangen'.

De consequenties van dit gedragspatroon van opgeven dat ik heb geconditioneerd in mezelf doorheen mijn leven - laten zich nu echter zien - en wat ik nu besef is dat ik mezelf enorm gelimiteerd heb in mijn leven in verband met het ontwikkelen en ontdekken van nieuwe vaardigheden, en het maken van beslissingen en het kiezen van een 'levenspad', enzovoort, omdat ik de gewoonte had gecreëerd in mezelf om steeds op te geven vanaf het moment dat dingen een beetje moeilijk werden. En, ik had dus nooit beseft of ingezien dat het net dat moment is waarop dingen moeilijk worden, dat het 'doorbraak' moment is, het moment waarop je jezelf verandert en je daadwerkelijk jezelf uitbreidt. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld tijdens het sporten -- het is dat punt waarop je lichaam pijn doet en het aanvoelt alsof je gaat sterven en je niet meer kan, dat je weet van, als je hier doorzet en niet opgeeft, dat je een 'grens' in jezelf overschrijdt en dat je de volgende keer met veel minder moeite hetzelfde punt zal kunnen bereiken - en je zo langzaam maar zeker jezelf in die specifieke vaardigheid uitbreidt en ontwikkelt.

Het patroon van 'Opgeven' is dus, zoals ik al had aangekaard, in relatie tot het gedachten-construct van 'competitie' en 'vergelijking' -- niet zomaar een 'opgeven' tegenover wat het dan ook is waar ik mee bezig ben, maar eerder een Opgeven van mezelf, tegenover mezelf. Omdat, terwijl ik mezelf in mijn geest aan het vergelijken ben met andere mensen, en ik zit te schommelen tussen gevoelens en emotionele ervaringen van superioriteit en inferioriteit - zeg ik eigenlijk in mezelf van 'ik aanvaard mezelf niet zoals ik ben' en 'ik vind mezelf niet goed genoeg - en dus wil ik erkenning krijgen van andere mensen dat ik beter ben dan hen, zodat ik mij ten minste positief kan voelen over mezelf' --- waarin ik dus niet sta als een punt van ondersteuning en stabiliteit voor mezelf, hetgeen dan uiteindelijk onvermijdelijk zal leiden tot een punt waarin ik 'Opgeef' in een moment waarin het even moeilijk wordt voor mezelf.

In de volgende blog zal ik verderzetten in dit proces van het praktisch en realistisch veranderen van een ervaring/reactie van Opgeven, met de volgende stap in dit proces, namelijk het toepassen van Zelf-Vergeving waarin ik dit construct van Vergelijking en Competitie dat ik heb gedefinieerd in deze blog zal verlossen en loslaten in mezelf door te staan als het punt van verantwoordelijkheid in relatie tot de creatie van dit specifieke construct.

Dag 443: Waarom heb ik Angst om de Verliezer te Zijn?

Dit is een Verderzetting van "Dag 442: Hoe is de Emotionele Reactie van Opgeven een Gevolg van het Weggeven van mijn Macht?" - waarin ik heb vastgesteld dat de Emotionele Reactie van Opgeven in een specifieke situatie, bijvoorbeeld wanneer ik aan het sporten ben en ik ben aan het verliezen, niet 'op zichzelf bestaat', maar dat de reactie/ervaring van 'opgeven' eerder een gevolg is van een opbouwing van allerlei reacties en ervaringen in mezelf waarin ik mijn macht heb weggegeven aan emotionele en gevoelens reacties gedurende een langere periode. En hierin heb ik dan ingezien dat, om een emotionele reactie/ervaring van Opgeven te kunnen veranderen in mezelf - zal ik eerst die specifieke emotionele en gevoelens reacties moeten veranderen die aan de grondslag liggen van de creatie van de reactie van 'Opgeven'.

Dit patroon van Opgeven speelde zich opnieuw af in precies dezelfde situatie waarover ik ben beginnen schrijven in Dag 436 - namelijk wanneer ik in de Squash Academie aan het oefenen was en op een bepaald punt keek ik naar de andere studenten en dacht ik van 'damn, ik ben zoveel slechter dan hen', omdat ik merkte dat ik vaak ballen missloeg en dat de leerkracht mij wees op bepaalde fouten die ik maakte in mijn houding. En dit keer ging ik in mijn zelf-introspectie niet kijken naar de emotionele reactie van opgeven op zich -- maar eerder naar het patroon van gedachten en emotionele reacties dat zich daarvoor afspeelde en dat uiteindelijk een reactie van opgeven activeerde. Zodat ik dat patroon kan veranderen en daardoor automatisch en tegelijkertijd de ervaring van opgeven verander.

De eerste stap in deze zelf-introspectie is om in zelf-eerlijkheid te kijken naar de specifieke gedachten die door mijn geest gingen waar ik dan emotioneel op reageerde en die dan uiteindelijk leidden tot een sneeuwbal-effect dat uitmondde in een reactie van Opgeven. Het triggerpunt van de gedachten was het moment waarop ik mij bij de andere studenten en de leerkracht voegde terwijl ze een oefening aan het doen waren. In dat moment waren er al subtiele gedachten die door mijn geest gingen waarin ik mij de dag voordien herinnerde waarin ik mij vrij positief had gevoeld tijdens de les en nu bestond er een achterliggende verwachting in mijn geest dat die positieve ervaring opnieuw aanwezig zou zijn.

Dan was het mijn beurt om de bal terug te spelen naar de leerkracht en ik sloeg meteen mis, waarop de leerkracht mij bij hem riep en aan de klas vroeg zei van "vertel mij eens wat Kim hier fout heeft gedaan" -- en het was in dat moment waarop er gedachten in mijn geest geactiveerd werden van 'oh neen, niet opnieuw', 'waarom ben ik het altijd die fouten maakt?', 'waarom krijg ik altijd commentaar?' - en 'de anderen zullen vast op mij neerkijken omdat ik het maar niet juist doe' en 'ze zullen mij uit de groep willen duwen omdat ik de slechtste ben'. En op deze gedachten reageerde ik met een emotionele ervaring van angst in mezelf.

Wat hier in deze gedachten duidelijk werd, is dat er een bepaalde specifieke persoonlijkheidsstructuur bestaat in mijn geest van 'neerkijken op de verliezer' - omdat, dat is wat ik zie in de mensen om mij heen, dus, dit wil zeggen dat het een gedachtenpatroon is dat eigenlijk in mezelf bestaat --- dat het eigenlijk iets is dat ik zelf doe, maar waar ik nooit eerlijk over heb willen zijn tegenover mezelf en/of andere mensen. In mijn gedachten ben ik immers zogezegd een 'goed persoon', iemand die een ander nooit zou beoordelen of discrimineren of wegpesten of afwijzen. Maar, wanneer ik echter eerlijk ben met mezelf over het soort gedachten dat er werkelijk bestaat in mijn geest - en dingen die ik tijdens mijn leven op een bepaald punt heb gedaan -- dan besef ik dat hoe ik werkelijk denk en wat er werkelijk omgaat in mijn geest, is dat wanneer ik iemand zie sukkelen met iets en wanneer ik zie dat iemand iets niet kan of dat iemand iets minder goed kan of minder snel onder de knie krijgt dan andere mensen, dan komen er allerlei haatvolle gedachten op in mijn geest, van 'oh my god, kan die dat nu echt niet, dat is zo simpel', en 'is die nu echt zo dom?!',  'wat een idioot', 'je moet echt supersimpel zijn om dat niet te kunnen' --- gedachten waarop ik dan in mezelf reageer met een emotionele ervaring van frustratie, kwaadheid en waarin ik mij superieur voel tegenover die specifieke individu.

Dus, omdat dat is hoe ik eigenlijk besta in en als mijn onderbewustzijn, in mijn 'geheime gedachten' - is dat hoe ik mijn wereld ervaar, en is dat wat ik ook zie in andere mensen. Ik ga dan geloven en denken dat bijvoorbeeld de andere studenten in mijn les mij op dezelfde haatvolle en neerkijkende manier zullen beoordelen in hun gedachten wanneer ze zien dat ik ergens mee sukkel en dat ik moeite heb om iets te leren en onder de knie te krijgen - waarop ik dan reageer met een ervaring van inferioriteit op de superioriteit die ik geprojecteerd zie in hun gedachten naar mij toe --- omdat ik dit energetische machtsspel immers heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf. Daardoor zal ik mij dan ook soms superieur voelen en soms inferieur - dat is hoe het werkt - soms win ik, soms verlies ik. En dit is fascinerend omdat het laat zien dat dit hele construct in mijn geest van 'willen winnen' en van mij positief en opgeladen voelen wanneer ik geloof en denk dat ik 'de beste' of 'beter ben' en mij negatief en leeggelopen voelen wanneer ik geloof en denk dat ik 'de slechtste' of 'minder' ben, in wezen niet echt is, het is gewoon een systeem van energie in mijn geest, dat, zoals een batterij, van een positieve naar een negatieve pool gaat, en weer terug --- altijd en opnieuw, van hoog naar laag en van laag naar hoog. Dus, wanneer ik denk dat ik de winnaar ben dan ben ik eigenlijk tegelijkertijd de verliezer omdat het maar een kwestie is van tijd eer dat die energie van een positieve naar een negatieve lading zal gaan..

Dus, het is door dit construct in mijn geest dat ik heb kunnen definieren - van specifieke gedachten, verbonden met specifieke emoties, die geactiveerd worden in mijn geest in een specifieke situatie - dat ik in een emotionele 'episode' terechtkom terwijl ik in de les zit, en dat ik uiteindelijk in een emotionele ervaring en reactie ga van Opgeven. Dit wil zeggen dat als ik dit construct van 'competitie' en specifiek de haatvolheid en het beoordelen, wegduwen en onderdrukken van de zogezegde 'verliezer' in mezelf verander - dat ik dan ook  tegelijkertijd de reactie/ervaring van opgeven verander.

In mijn volgende blogs zal ik verderzetten in dit proces om de emotionele reactie van angst en inferioriteit en uiteindelijk opgeven praktisch en realistisch te veranderen in mezelf -- zodat ik bijvoorbeeld kan participeren in de squash les zonder in emotionele reacties te gaan en zodat ik daadwerkelijk kan genieten van het spel.

Dag 442: Hoe is de Emotionele Reactie van Opgeven een Gevolg van het Weggeven van mijn Macht?

Dit is een verderzetting van "Dag 441: Als ik zo Makkelijk kan Opgeven - Besta ik dan wel Echt?" - waarin ik de Zelf-Vergeving Dimensie in het proces dat ik aan het wandelen ben van het veranderen van een reactie van Opgeven heb uitgeschreven. En in deze blog was ik van plan om de Zelf-Correctie Dimensie toe te passen, gebruik makend van de inzichten en realisaties die zich openbaarden in de vorige stap/blog.

Wat echter fascinerend was, is dat, een dag nadat ik de zelf-vergeving dimensie had toegepast in verband met de ervaring van opgeven - kwam er een moment waarin ik in mijn reactiepatroon op een situatie in mijn omgeving emotioneel reageerde -- en daar kwam dan de ervaring van opgeven naar boven, waarin ik zag hoe ik het hele patroon uitspeelde dat ik had onderzocht en uitgelegd voor mezelf in mijn blogs.

Ik zag hoe de gedachten van 'ik kan dit niet meer' en 'ik geef gewoon op' geactiveerd werden, en dan een emotionele ervaring van zelf-medelijden, depressie en opgeven -- hetgeen dan overging naar een huilbui. En, ik bedoel, ik ging er echt volledig in -- in die absolute emotionele beslissing van "ik wil opgeven!" en "ik kan niet meer". En ik dacht van "maar allez nu, ik dacht dat ik dit had gestopt?!".

Dit was echter een coole gebeurtenis omdat het mij dimensies laat zien van hoe het programma van 'opgeven' in de geest bestaat en hoe ik mezelf gedefinieerd heb in relatie tot de reactie/ervaring van opgeven die ik nog niet had overwogen in het proces van zelf-onderzoekend schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie dat ik tot zover gewandeld heb. Het veranderen van patronen die ik gedurende mijn hele leven hier op aarde heb opgebouwd en herhaald, gebeurt namelijk niet op één, twee, drie -- het is een proces van het voortdurend onderzoeken, vergeven en corrigeren van mezelf tot de correctie een levende consistentie wordt van wie ik ben in elk moment.

Dus, de reactie van 'opgeven' is duidelijk een teken dat ik dit besef en begrip nog niet geïntegreerd heb in mezelf - dat, gewoon omdat een emotionele ervaring en een gedachtepatroon weer opkomt in mezelf nadat ik het heb doorwandeld in mijn proces van zelf-onderzoek, zelf-vergeving en zelf-correctie - wil niet zeggen dat ik 'gefaald' heb in mijn proces -- het is net zoals met elk nieuw punt dat ik wil integreren in mijn leven --- het vergt tijd en moeite en herhaling eer ik mezelf daadwerkelijk in lijn geplaatst heb in mijn leven met dit nieuwe punt. Dus, om te gaan opgeven vanaf het moment dat de specifieke gedachtenpatronen en emotionele reacties weer opkomen in mezelf, is mezelf saboteren in dit natuurlijke leerproces.

Wat ik ook heb ingezien, nadat ik weer oog in oog kwam te staan met hoe de ervaring/reactie van 'opgeven' mij nog steeds overweldigd en meesleept - is dat de reactie van opgeven op zich in wezen een gevolg en consequentie is van een opbouwing van heel veel reacties en energie in een specifiek patroon/programma in mijn geest --- en dat, de reactie van opgeven is in feite een teken dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan dit specifieke patroon/programma van energie in mijn geest -- en dat, elke keer ik dit programma 'wil stoppen', zie ik hoeveel macht het heeft over mij en dat ik het niet lijk te kunnen stoppen en dan geef ik op. In de plaats van vast te stellen van 'ok, ergens in mezelf heb ik mijn macht weggegeven aan dit programma -- laat mij het onderzoeken een proces bewandelen van zelf-verandering -- waarin ik mijn macht kan hernemen en als een punt van autoriteit staan tegenover dit patroon/prgramma in mijn geest.

Dus, teneinde de ervaring/reactie van opgeven te kunnen veranderen ---  zal ik eerst die emotionele overweldiging moeten veranderen --- en dus onderzoeken waar en hoe het is dat ik mijn macht weggeef aan specifieke patronen van gedachten en energie in mijn geest. Daarom zal ik niet verderzetten in dit proces van het veranderen van een emotionele reactie van opgeven --- omdat ik dan enkel een vicieuze cyclus van opgeven zal creëren voor mezelf, zolang ik de eigenlijke oorsprong/oorzaak van waarom ik mezelf laat overweldigen door energie in de eerste plaats niet aanpak.

Dag 441: Als ik zo Makkelijk kan Opgeven - Besta Ik dan wel Echt?

Dit is een Verderzetting van "Dag 440: Hoe is de Reactie van Opgeven een Zelf Beschermings Mechanisme van de Geest", in mijn proces van het veranderen van een reactie van Opgeven - waarin, de reactie van Opgeven die ik hier specifiek aan het aanpakken ben, is in relatie tot wat ik in mezelf opmerkte tijdens mijn Squash lessen in de Squash Academie waar ik les krijg samen met verschillende andere mensen.

In de voorgaande blogs, vanaf Dag 436 ben ik dit proces begonnen met de 'eerste fase', namelijk het onderzoeken van hoe de ervaring/reactie van 'Opgeven' precies bestaat in mijn geest - met andere woorden: hoe wordt deze ervaring geactiveerd? Welke zijn de 'triggerpunten' die specifieke gedachten, backchat en emotionele reacties opwekken in mijn geest die uiteindelijk de ervaring/reactie van 'Opgeven' manifesteren in mezelf? En Welke zijn de componenten die de Ervaring/Reactie van 'Opgeven' in mijn geest constitueren? En hierin vond ik dat de meest fascinerende dimensie van hoe de emotionele ervaring/reactie van 'Opgeven' in mijn/de geest bestaat, is dat het een zelf-sabotage mechanisme is dat specifiek in functie staat van het limiteren van mezelf in hoe ik mezelf definieer in mijn geest door ervoor te zorgen dat ik zal opgeven alvorens een nieuwe vaardigheid te ontwikkelen/leren en wel specifiek net op het moment dat er een 'doorbraak' zou plaatsvinden - 'doorbraak', met andere woorden het moment waarop ik plots iets onder de knie krijg en mijn perspectief verandert van 'ik kan dit niet' naar 'hey, ik kan dit', en bijgevolg ook mijn idee van 'wie ik ben' in mijn geest zich 'uitbreidt' -- omdat die idee gebaseerd is op het geloof dat 'wie ik ben' gelimiteerd en afgebakend is door de specifieke vaardigheden die ik gedurende mijn leven ontwikkeld heb in mezelf en dat ik dus nooit werkelijk 'meer' of 'beter' zou kunnen zijn dan die gelimiteerde en afgebakende 'identiteits-structuur'.

In deze blog begin ik aan de volgende fase, namelijk het toepassen van geschreven en gesproken Zelf-Vergeving - waarin ik het patroon van de emotionele reactie/ervaring van 'Opgeven' uiteenhaal  en 'afbreek'/Vergeef/loslaat -- om dan in de volgende blog over te gaan naar de zelf-correctieve stellingen, waarin ik mezelf als het ware weer 'opbouw', door een script/programma uit te schrijven voor mezelf dat mijn nieuwe 'patroon' zal worden in het omgaan met de specifieke situaties waarin ik anders zou reageren met een emotionele ervaring van Opgeven, zodat ik mezelf niet meer zal laten compromitteren, limiteren en beperken in mijn vaardigheden door een emotionele ervaring.

Na deze fasen, test en evalueer ik mijn toepassing van dit proces in de fysieke werkelijkheid, met name in een moment waarin ik 'normaal gezien' in een emotionele reactie van opgeven zou gaan in mezelf --- en zo kan ik zien of er nog andere te onderzoeken dimensies verborgen liggen onder de eerste laag die ik tot dusver heb kunnen identificeren. Deze stappen/fasen - van Zelf-Onderzoek, Zelf-Vergeving en Zelf-Correctie en fysieke evaluatie - zal ik dan blijven herhalen tot de ervaring/reactie van Opgeven in mijn geest geen macht meer heeft over mij en ik als het punt van autoriteit sta in mezelf tegenover de ervaring/reactie van Opgeven.


Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd in een ervaring/reactie van Opgeven te gaan in mijn geest wanneer ik zie dat ik iets niet kan

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de emotionele ervaring/reactie van Opgeven wanneer ik vaststel dat ik iets niet kan, verbonden met een gedachte in mijn geest dat 'ik het nooit zal kunnen - ik geef maar beter gewoon op'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten beïnvloeden in wie ik ben in relatie tot wat ik aan het doen ben, zoals squash spelen en oefeningen uitvoeren, door emotionele ervaringen, verbonden met backchat en gedachten van 'ik zou maar beter opgeven' en 'ik zal het toch nooit kunnen' die opkomen in mezelf --- in de plaats van in te zien dat deze emotionele ervaringen van 'opgeven' en de gedachten van 'ik geef maar beter op' afkomstig zijn vanuit het systeem van de geest waarin ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren, als een gelimiteerd systeem dat enkel geïnteresseerd is in de eigen overleving en mij dus opzettelijk zal saboteren in relatie tot het leren kennen van nieuwe dingen en het ontwikkelen van nieuwe vaardigheden en het uitbreiden van mijn gewaarzijn van mijn wereld en mezelf, zodat het zijn structuur kan behouden van gelimiteerde zelf-definities

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de ervaring van zwakheid in mijn fysieke lichaam wanneer de emotionele ervaring van opgeven opkomt in mezelf, verbonden met de gedachten van 'ik geef maar beter op' en 'het zal mij nooit lukken', als reactie op een gedachte in mijn geest waarin ik vaststel dat ik een specifieke oefening of handeling of beweging niet kan - en die energetische ervaring in mijn lichaam te definieren in en als de backchat van 'ik kan niet meer' en 'ik wil niet meer verder doen' en 'het heeft geen zin' en 'wat maakt het uit' -- en daarin mezelf te laten sturen door deze energetische ervaring door dan uiteindelijk geen moeite meer te doen in de oefening en fysiek mijn schouders te laten zakken en mezelf aan de kant te willen gaan zetten of mijn racket de grond op gooien of de les uit te wandelen --- in de plaats van in te zien dat energie altijd werkt in polariteiten en dat, als ik een negatieve energie macht laat hebben over mijn fysieke handelingen en over wie ik ben vanbinnen en de beslissingen die ik maak, dan is dat een teken dat ik mijn macht heb weggegeven aan positieve energieëen en dat ik positieve energie laat bepalen wie ik ben vanbinnen en welke beslissingen ik maak in mijn leven --- in de plaats van stabiel te blijven in mezelf en wie ik ben vanbinnen en de handelingen die ik uitvoer en de beslissingen die ik maak te baseren op wat het beste is voor mezelf --- namelijk bijvoorbeeld verderzetten met de oefening en mezelf de kans te geven om door mijn denkbeeldige limitaties te breken en mijn vaardigheden en gewaarzijn in deze wereld en realiteit uit te breiden - en dus niet zomaar mijn vertrouwen te plaatsen in een Energie die 'positief aanvoelt' door te denken van 'het is Positief, dus het zal wel het beste zijn voor mezelf'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat als ik zo makkelijk onderuit gehaald kan worden door een energetische/emotionele ervaring, verbonden met gedachten in mijn geest die mij in het oor fluisteren dat ik moet opgeven waar ik mee bezig ben en dat ik het niet kan en nooit zal kunnen en dat het niet uitmaakt enzovoort - dat dat een teken is dat ik niet stevig en stabiel in mijn schoenen sta en dat ik niet duidelijk en rechtuit ben met mezelf in verband met wie ik ben in en als wat ik doe en dat ik bijvoorbeeld mijn beslissingen laat maken door gevoelens en emoties en energetische ervaringen in mezelf zonder zelf werkelijk verantwoordelijk te staan voor de consequenties van die beslissingen --- waardoor ik dan ook zeer makkelijk te beïnvloeden ben in mijn beslissingen en heel makkelijk bestuurbaar ben door gedachten, gevoelens en emoties zonder zelfs op welke manier dan ook te zien of die gedachten, gevoelens en emoties en de beslissingen die ik maak op basis van die gedachten, gevoelens en emoties, al dan niet het beste is voor mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat wat het beste is voor de geest, in en als positieve gevoelens/energie, niet noodzakelijk het beste is voor mezelf in en als het fysieke lichaam --- omdat de geest een systeem is dat in afscheiding bestaat van het fysieke lichaam en niet geïnteresseerd is in mijn bestaan als fysiek levend wezen, maar enkel bekommerd is om haar eigen voortbestaan als Energie - en dat als ik dus gevoelens vertrouw en macht geef over mijn fysieke handelingen en beslissingen - dat ik dan beslissingen zal maken die consequentieel zijn voor mijn fysieke lichaam en voortbestaan

en dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf bijgevolg ook niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat negatieve energie ook niet te vertrouwen is en dat - gewoon omdat ik mij ergens negatief over voel, zoals het uitvoeren van een oefening of doorzetten in een les, dat dat niet wil zeggen dat ik dat dan ook niet moet doen --- het wil enkel zeggen dat deze specifieke handeling/situatie consequentieel zal zijn voor de geest

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd mijn fysieke handelingen en beslissingen te zien op basis van gezond verstand en op basis van wat het beste is voor mezelf in en als mijn fysieke bestaan hier op aarde - en dan gewoon te doen wat duidelijk het beste is voor mezelf, zoals bijvoorbeeld verderzetten in een oefening/les en nieuwe vaardigheden bijleren, zonder mezelf daarin te laten beïnvloeden door gedachten en emotionele reacties/ervaringen --- omdat die gedachten en emoties mij enkel zullen saboteren in het maken van beslissingen die eigenlijk het beste zijn voor mezelf als fysiek levend wezen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met gedachten die opkomen in mijn geest van 'ik kan dit niet' en 'het zal mij nooit lukken' en 'ik geef maar beter gewoon op' door daar dan op te gaan reageren met een emotionele ervaring van zwakheid en machteloosheid en door dan te willen opgeven wat ik aan het doen ben - in de plaats van in te zien dat die gedachten opzettelijk opkomen in mijn geest om een emotionele reactie los te krijgen van/in mezelf en op zich eigenlijk niets te maken hebben met mijn eigenlijke fysieke handelingen of realiteit omdat de gedachte van 'ik kan dit niet' en 'ik zal dit nooit kunnen' is geen eigenlijke vaststelling die gebaseerd is op de realiteit van de situatie - omdat ik in de leerfase zit van het integreren van nieuwe informatie of een nieuwe beweging en ik dus nog niet eens de kans heb gekregen om aan mezelf te laten zien dat ik het wel kan --- en dus zijn die gedachten opzettelijke stellingen van zelf-limitatie in mezelf waarin ik mezelf aan een zeer korte leiband houdt in mezelf door, terwijl ik iets nieuw aan het leren ben, al te gaan vaststellen van 'ik kan dit niet' en 'ik zal dit nooit kunnen' en 'ik geef maar beter gewoon op'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat als en wanneer ik mezelf identificeer met de gedachten in verband met opgeven, verbonden met een emotionele ervaring van zwakheid en machteloosheid en het verlangen om op te geven - dit een teken is dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het gelimiteerde systeem van de geest en dat ik dus nooit werkelijk heb bestaan als wie ik werklijk ben, namelijk als het potentieel van het fysieke lichaam in deze fysieke werkelijkheid, waarin de mogelijkheden van wat ik kan en wie ik ben niet zomaar beperkt kunnen worden tot gedachten en ideëen in mijn geest

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat als en wanneer ik beïnvloed kan worden in mijn fysieke handelingen door negatieve energie die opkomt in mezelf, zoals een negatieve ervaring van opgeven, verbonden met specifieke negatieve gedachten - dat dat dan een teken is dat het startpunt van waar ik mee bezig ben in mijn fysieke handelingen in wezen positieve energie is - en dat ik dus in mijn geest zit te participeren in allerlei positieve gedachten en energie en dus niet werkelijk mezelf uitdruk in en als wie ik werkelijk ben als de stabiliteit van het fysieke lichaam --- omdat, als ik mezelf zou uitdrukken vanuit en als wie ik werkelijk ben als de stabiliteit en simpliciteit van het fysieke lichaam, dan zou ik mezelf gewoon bewegen in de fysieke werkelijkheid volgens en op basis van wat ik kan zien dat het beste is voor mezelf - en dan zou ik niet bestuurbaar of beïnvloedbaar kunnen zijn door gevoelens of emoties

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd, wanneer de emotionele ervaring van opgeven opkomt in mezelf, in dat moment te beseffen dat deze negatieve ervaring als reactie op de vaststelling in mijn geest dat ik iets niet kan - impliceert dat ik in mijn geest een positieve ervaring heb geassocieerd met het 'kunnen' van wat ik probeer te doen --- en dat ik daarin dus de negatieve ervaring in mezelf heb gemanifesteerd die dan uiteindelijk opkomt wanneer ik merk dat ik het 'niet kan' --- in de plaats van stabiel te blijven in mezelf en één en gelijk te staan met wat ik doe in het besef dat wat ik doe, en wat ik al dan niet 'kan' niet bepaalt 'wie ik ben', in termen van of ik al dan niet 'positief' of 'negatief' in waarde ben --- ik blijf nog steeds mezelf, wat ik ook doe of kan of niet kan



Tot hier ga ik in deze reeks zelf-vergeving statements en ik ga in Dag 442 verder met de zelf-correctieve statements

Dag 440: Hoe is de Reactie van Opgeven een Zelf-Beschermings Mechanisme van de Geest?

Dit is een verderzetting van "Dag 439: Hoe is de Reactie van Opgeven, een Consequentie van de Competitie die in Mezelf Bestaat?" - waarin ik, via mijn zelf-onderzoekend Schrijven een nieuwe Dimensie van het punt van 'Opgeven' als een Emotionele ervaring in mezelf heb vastgesteld, namelijk dat Opgeven een vernuftigd manoever van het Ego in/van de Geest is om macht en controle te behouden in een situatie waarin het Ego vaststelt dat het niet zal kunnen winnen (voor meer context en perspectief, lees Dag 439).

In Dag 436 ben ik dit proces van het Veranderen van een Reactie van Opgeven verstrokken vanuit het startpunt van mijn ervaring tijdens het Squashen, waarin ik opmerkte dat er momenten zijn dat ik zeer emotioneel wordt in mezelf tot op het punt dat ik wil 'opgeven' - dit in relatie tot niet enkel wedstrijden spelen maar ook tijdens de les met mijn medestudenten. En in de vorige blogs heb ik het proces van zelf-onderzoekend schrijven toegepast, teneinde zo goed mogelijk voor mezelf te kunnen begrijpen wat er precies in mijn geest omgaat en geactiveerd wordt in bepaalde momenten tijdens het squashen dat uiteindelijk leidt tot een emotionele ervaring van 'willen Opgeven' in mezelf.

Vandaag gingen Esteni en ik opnieuw naar de Squash Academie, waar we samen met verschillende jongens en meisjes les krijgen - en ik kreeg dus de kans om de reactie/ervaring van Opgeven te heronderzoeken en voor mezelf te evalueren of ik in mijn schrijven al de dimensies en aspecten/factoren van deze ervaring heb gevonden of punten op te merken die ik gemist heb.

En dan kwam er een moment, net zoals de vorige keren, dat ik een oefening doe en de leerkracht keert zich naar mij en zegt dat ik het fout doe, en dat ik de oefening opnieuw moest doen, en opnieuw, en opnieuw, omdat ik het maar niet juist leek te kunnen krijgen -- er was iets mis met mijn houding dat ik maar niet gecorrigeerd leek te krijgen. En daar kwam het systeem van 'Opgeven' aanzetten, van specifieke gedachten, backchat en emotionele reacties die opkwamen in mijn geest en die uiteindelijk een fysieke ervaring en een mentale/emotionele staat creëerden van 'Opgeven', waarin, wat ik ervoer in mijn lichaam was een 'zwakheid'/'machteloosheid', gepaard met een gedachte van 'ik kan dit toch niet, ik geef maar beter gewoon op'.

Wat ik nu echter zag wanneer ik dieper in de reactie/ervaring keek die omging in mijn geest, was een dimensie die ik in mijn schrijven niet had overwogen - ik zag dat, elke keer wanneer deze overweldigende emotionele ervaring van Opgeven opkomt in mezelf, is het in feite in een moment waarin ik de kans heb om iets bij te leren. Bijvoorbeeld wanneer ik een oefening uitvoer die ik niet vanaf het eerste moment correct kan uitvoeren en die ik zelfs na de tweede of derde keer niet correct krijg, dan is dat een teken dat wat ik in die oefening aan het leren ben, iets 'nieuw' is voor mijn 'systeem' - iets dat mijn lichaam met andere woorden tijdens mijn leven nog niet geïntegreerd heeft in zichzelf en dus nog niet 'kent'. Hierdoor is er in mezelf nog geen 'programma' of 'script' aanwezig dat ik kan volgen om de oefening correct uit te voeren - het 'programma'/'script' moet nog 'gecreëerd' worden, door middel van bijvoorbeeld herhaling --- net zoals al wat ik doorheen mijn leven heb geleerd zoals lezen, schrijven, lopen, praten, enzovoort, zich geïntegreerd heeft in mijn lichaam door middel van extensieve herhaling en het nu gemakkelijk is voor mij om die taken uit te voeren.

Wat is dan echter het verschil tussen mijn kindertijd en nu? Waarom is het dat ik tijdens mijn kindertijd geen moeite had om nieuwe dingen te leren kennen en te integreren in mezelf, en nu ga ik in een emotionele reactie van 'opgeven' vanaf het moment dat er iets nieuw mijn leven binnenstapt en ik de kans krijg om mezelf in mijn vaardigheden uit te breiden?

Om inzicht te kunnen krijgen in deze vraag, is het noodzakelijk om vooreerst te zien en begrijpen hoe de Geest werkt in relatie tot het Lichaam. De Geest op zich is een systeem van 'Identiteit' - deze 'identiteit' heb ik vanaf mijn kindertijd opgebouwd en is nu een specifieke 'structuur' van definities waarvan ik denk 'dat is wie IK ben'. Dus, teneinde een 'identiteit' te hebben, heb je een Structuur nodig - deze Structuur is opgebouwd uit al wat ik vanaf mijn kindertijd, en vooral tijdens de eerste pakweg zeven jaren van mijn leven heb geleerd door middel van mijn interactie met mijn omgeving, in verband met niet enkel fysieke vaardigheden, maar ook specifieke denk-beelden in mijn geest die ik heb aanvaard in mezelf als representatief staande voor 'wie ik ben' in mijn wereld en omgeving.

Omwille van deze 'structuur' waarin 'IK' besta - heeft de geest allerlei zelf-beschermings en overlevings- mechanismen gecreëerd om die structuur intact te houden, en om er met andere woorden voor te zorgen dat ik gedurende mijn leven hier op aarde min of meer dezelfde 'ik' zal blijven, dezelfde 'identiteit' als wie ik geloof dat ik ben in mijn geest.

Eén van deze zelf-beschermings mechanismen is bijvoorbeeld de emotionele reactie/ervaring van 'Opgeven' in het moment dat ik op het punt sta iets nieuw bij te leren en te integreren in mezelf - zoals bijvoorbeeld wanneer ik een nieuwe houding aan het leren ben in de squash-les.

En, in die emotionele reactie/ervaring van Opgeven, gebruikt mijn geest bijvoorbeeld het punt van 'de leerkracht is niet tevreden over mij' of 'ik ben niet zo goed als de andere studenten', verbonden met emotionele ervaringen zoals angst, minderwaardigheid, zelf-medelijden en kwaadheid als excuses en rechtvaardigingen voor waarom ik wil 'opgeven' --- en om mijn aandacht dus af te leiden van het feit dat het punt van 'opgeven' niet werkelijk mijn eigen beslissing is, het is een mechanisme dat ingebouwd is in de geest en dat enkel bestaat om mij gelimiteerd te houden in de 'identiteits-structuur' die ik heb aanvaard in en als mezelf, door ervoor te zorgen dat ik nooit zelfs zal overwegen om mezelf voldoende open te stellen om werkelijk iets nieuw bij te leren.

In Dag 441 zal ik verderzetten in dit proces van het Veranderen van een reactie/ervaring van Opgeven, door de Zelf-Vergeving Dimensie toe te passen, gebruik makend van wat ik nu zie en begrijp in verband met hoe de geest functioneert met betrekking tot de ervaring van Opgeven.

Dag 439: Hoe is de Reactie van Opgeven, een Consequentie van de Competitie die in Mezelf Bestaat?

Dit is een verderzetting van "Dag 438: Het Veranderen van een Reactie van Opgeven - Deel 3" - waarin ik de stap heb bewandeld van het onderzoek doen naar hoe de ervaring/reactie van Opgeven werkt, functioneert en in elkaar zit - welke met andere woorden de specifieke gedachten, backchat en verbeelding zijn die in mijn geest naar boven komen en die mij uiteindelijk tot een punt in mezelf drijven waarin ik wil 'Opgeven'.

 Ook heb ik in Dag 437 vastgesteld dat het punt van 'Opgeven' niet zou bestaan in mezelf indien het punt van Competitie en Vergelijking niet bestond in mezelf - en dat ik dus enkel in een ervaring van 'Opgeven' zal gaan omdat ik in mijn geest mezelf in competitie plaatste met de mensen of met één specifieke persoon om mij heen en daarin mezelf definiëerde in een polariteitservaring van het verlangen om te Winnen en mij superieur te voelen langs de ene kant, en de Angst om te Verliezen en mij Inferieur te voelen langs de andere kant. De reactie van Opgeven komt dan specifiek naar boven wanneer ik vaststel in en vanuit hoe ik de situatie beoordeel in mijn gedachten, dat ik niet zal kunnen winnen - omdat ik denk en geloof van, 'als ik opgeef dan zal ik mij tenminste geen Verliezer moeten voelen', omdat, door op te geven, zeg ik eigenlijk in mezelf van 'ik doe niet meer mee', 'ik speel dit spel niet meer'. En, in die reactie kan ik mij nog steeds machtig en superieur voelen in mezelf, omdat ik de 'macht' heb om 'uit het spel te stappen' en om te zeggen van 'Fuck You spel, ik geef niet meer om jou!'.

Maar, ik bedoel, dat zogezegde 'opgeven van het spel' en 'uit het spel stappen' geldt enkel voor dat ene moment waarin ik zie of vaststel in mijn geest dat ik niet zal kunnen winnen van de mensen in mijn omgeving of van de specifieke persoon waarmee ik mezelf in competitie heb geplaatst in mijn geest -- het is maar één moment waarin ik zeg van 'ik wil niet competeren/wedijveren', omdat ik in dat ene moment zie dat dat mijn enige optie is om toch nog een gevoel van macht en superioriteit in mezelf te kunnen behouden, door in feite te zeggen van 'fuck you'. Daarna gaat alles echter weer zijn gewone gang, tot het volgende moment waarin ik mezelf in dezelfde situatie bevindt waarin ik in mijn geest aan het competeren/wedijveren ben met iemand in mijn omgeving en ik de indruk krijg dat ik niet aan het 'winnen' ben, en ik in precies dezelfde reactie van 'opgeven' zal gaan. Dus, ik heb nooit werkelijk 'het spel opgegeven', dat was in wezen maar een schijnmanoever dat in werkelijkheid ook gewoon deel uitmaakte van het 'spel' waarin het doel is dat ik krijg wat ik wil en dat ik mij belangrijk, speciaal, superieur, machtig en positief kan voelen.

Dus, in dit proces dat ik hier bewandel, van het veranderen en corrigeren van de Emotionele Reactie van Opgeven, is mijn doel om voor mezelf te onderzoeken en bepalen wat het werkelijk wil zeggen om 'het spel op te geven', om met andere woorden te leven en te bestaan op een manier waarin ik niet in elke beweging die ik maak in competitie sta met andere mensen, waarin ik niet streef naar persoonlijke overwinning, macht, controle of superioriteit en waarin ik dus mezelf de vrijheid, de kans en de mogelijkheid geef om niet enkel mezelf maar ook andere mensen te leren kennen als wie ze eigenlijk zijn. Omdat, zolang ik in competitie besta, zie, erken of apprecieer ik de eigenlijke uniekheid van elk wezen niet, al wat ik zie is beoordelingen van 'superieur' of 'inferieur', 'beter' of 'minder' en 'positief' of 'negatief' - en mijn eigen persoonlijke interne emotionele en gevoelens- reacties op die beoordelingen.


Ik zet dit proces verder in Dag 440

Dag 438: Het Veranderen van Een Reactie van Opgeven - Deel 3

Dit is een verderzetting van "Dag 437: Het Veranderen van een reactie van Opgeven in een Sportprestatie - Het In Kaart brengen van de Reactie" - waarin ik tot de vaststelling gekomen ben, door te onderzoeken wat het is in mezelf dat de reactie/ervaring van Opgeven in één specifiek moment constitueert en onderbouwd, dat die reactie van Opgeven gebaseerd is op een 'ingesteldheid' van 'competitie' in mijn geest, waarin ik mezelf vergelijk met de mensen die ik zie om mij heen, vanuit een verlangen om beter/superieur te zijn en erkenning te krijgen voor hoe goed en fantastisch ik speel. De ervaring van opgeven is dan een manifestatie die het gevolg is van hoe ik mijn expressie/handelingen in functie stel van een doel buiten mezelf, namelijk 'erkenning krijgen van andere mensen', in de plaats van mezelf uit te drukken en te handelen in functie van mezelf en van het doel om simpelweg te genieten van wat ik doe.

Indien ik deze ervaring in mezelf van opgeven werkelijk wil veranderen, zodat ik, wanneer ik mezelf in een gelijkaardige situatie bevindt, dan niet meer emotioneel zal reageren met een verlangen om 'gewoon alles los te laten en op te geven' - dan zal ik in alle eerlijkheid elke gedachte, backchat, verbeelding en emotionele en/of gevoelsreactie moeten neerschrijven, zodat ik voor mezelf duidelijk kan zien hoe deze emotionele reactie geactiveerd wordt in mijn geest -- opdat ik in staat zal zijn, wanneer het opnieuw de kop opsteekt, om in het moment zelf 'preventief' te handelen doordat ik authoriteit zal hebben in relatie tot die specifieke emotionele ervaring omdat ik zal begrijpen en inzien hoe het werkt en functioneert.

Dus - de specifieke situatie waarin het punt van 'opgeven' zich afspeelt, is tijdens mijn squash-les, wanneer ik naar Esteni kijk, naar hoe zij zich beweegt op het veld en hoe zij vaak de bal kan terugspelen die de leraar haar toespeelt. En dan zegt de leraar van 'ja zeer goed Esteni' en dan draait hij zich naar mij en zegt van 'jij heb nog wat werk nodig' of 'jij hebt het nog niet helemaal beet, maar Esteni, jij bent een natuurtalent'. Of wanneer ik een match speel tegen Esteni en ik merk dat zij meer ballen kan terugslaan dan ik en dat ik meer moeite heb om mezelf op het veld te bewegen en te manoevreren. Dan komt er een gedachte op in mijn geest, als een beeld van de leerkracht die naar Esteni kijkt en haar meer aandacht geeft dan mij, of een beeld van Esteni die op een podium staat, in de schijnwerpers, en aandacht en erkenning krijgt van iedereen omdat ze zo'n goede squash-speler is. En mijn backchat gaat dan van 'niemand ziet mij staan', 'ik krijg geen aandacht' en 'als ik geen aandacht krijg van mensen dan kan ik niet bestaan' waar ik op reageer met een ervaring van angst in mezelf.

Dan gaat de backchat over naar 'ik krijg minder aandacht van mensen dan Esteni, dus ik ben minderwaardig tegenover Esteni', waarop ik dan reageer met een ervaring van inferioriteit in mezelf. En dan van die ervaring van inferioriteit, ga ik over naar een energie van kwaadheid en wrok/rancune en jaloezie, met gedachten zoals 'het is niet eerlijk', 'ik doe evenveel mijn best en ik krijg niet hetzelfde resultaat, hoe onrechtvaardig/oneerlijk'. En dan van een ervaring/reactie van kwaadheid, gaat de energie over tot een ervaring van zelf-medelijden, met gedachten zoals 'waarom kan ik niet beter zijn' en 'waarom kan ik niet sneller leren' en 'wat is er toch mis met mij?' en 'waarom kan ik niet zo goed zijn als Esteni?'.

Hier is dan het punt waarop de ervaring/gedachte/reactie van 'opgeven' zijn intrede doet - omdat ik van deze gedachten van zelf-medelijden, overga naar gedachten zoals 'misschien geef ik maar beter gewoon helemaal op' en 'wat maakt het nog uit, ik zal nooit goed genoeg zijn' en 'ik ga toch niet vooruit', 'wie houdt ik voor de gek', 'wat sta ik hier eigenlijk te doen', etcetera, hetgeen gepaard gaat met een depressie-achtige ervaring -- het is niet werkelijk depressie op zich, maar wel een ervaring van 'zwaarte' in mezelf die mij naar beneden trekt, waarin ik bijna fysiek mijn armen naast mijn lichaam laat neerhangen en met mijn gezicht meer naar de grond getild sta, en mijn ogen die zwaar in hun kassen wegen.


In mijn volgende blog zal ik verderzetten in dit proces - en specifiek kijken naar wat de meest praktische en effectieve aanpak is in mijn proces van het veranderen van een reactie van Opgeven.

Dag 437: Het Veranderen van een Reactie van Opgeven in een Sportprestatie - Het in Kaart Brengen van de Reactie

Dit is een verderzetting van "Dag 436: Het Veranderen van een Reactie van Opgeven tegenover een Sportprestatie" - waarin ik mijn proces begonnen ben van het veranderen van een specifieke emotionele reactie die ik heb opgemerkt en vastgesteld die steeds terugkomt tijdens ik aan het squashen ben  - en die mij saboteert in het ervaren van plezier in wat ik doe.

In de vorige reeks blogs heb ik een proces bewandeld van het veranderen van een angst reactie op het krijgen van kritiek - en dat proces was gemakkelijk vanuit het opzicht dat het een heel specifieke reactie was - angst - op een specifiek iets - kritiek krijgen. Maar deze reactie van 'opgeven' die ik ervaar tijdens mijn squash-spel, is bijlange niet specifiek, het is een ervaring die eerder het resultaat is van een extensieve opbouwing van allerlei gedachten, backchat, emotionele reacties en ervaringen in mezelf, gedurende een lange periode - die uiteindelijk tot een 'kookpunt' komen en een specifieke ervaring van 'willen Opgeven' manifesteren in mezelf, in één moment. Er is dus veel te onderzoeken in verband met hoe die ervaring van 'opgeven' in feite bestaat en functioneert, hoe ik het gecreëerd heb, en hoe ik het kan voorkomen/corrigeren/veranderen.

Wanneer ik kijk naar wat er precies omgaat in mijn geest op dat moment waarin het 'kookpunt' bereikt wordt - is een eerste dimensie van deze ervaring die ik kan vaststellen, dat deze ervaring van 'willen opgeven' in één moment, een enorm intense ervaring is die niet enkel een mentale en emotionele instabiliteit in mezelf creëert, maar tegelijkertijd ook een fysieke instabiliteit -- waarin het op fysiek vlak aanvoelt alsof ik mezelf gewoon wil laten vallen, alsof ik niet verder kan, en mijn lichaam geen kracht of motivatie meer heeft om te blijven staan. Maar, ik bedoel, de ervaring speelt zich in feite af in mijn geest, het bouwt zich op in mijn geest door middel van allerhande gedachten, backchat en emotionele en gevoels- reacties - en het drukt zich uiteindelijk uit als een emotionele overweldiging. Het is dus fascinerend hoe deze emotionele ervaring van 'willen opgeven' zoveel kracht heeft dat het mijn fysieke ervaring in/van mijn lichaam kan bepalen.

Dus, in het specifiëren van het startpunt en de oorsprong van deze ervaring/reactie van 'willen opgeven', kijk ik naar welke het 'activeringspunt' is, als een gebeurtenis/handeling/situatie die plaatvindt in mijn fysieke realiteit/omgeving die een specifieke gedachte in mijn geest activeert, waar dan een backchat en een emotionele reactie op volgt, en eventueel verbeelding en allerlei verschillende muterende emotionele ervaringen --- hetgeen mij dan uiteindelijk katapulteert in een interne staat van 'willen opgeven'?

In essentie is het punt waarop ik zie dat ik emotioneel reageer, het moment waarin ik opmerk dat de mensen om mij heen de oefeningen sneller integreren en sneller vooruit gaan in hun squash-spel dan ikzelf en waarin ik zie of denk/geloof dat ik 'de laatste', 'de slechtste' ben en dus mezelf definieer als 'de verliezer' in mijn geest.

Het systeem/programma van 'opgeven' in mijn geest, is dus een gevolg van een 'ingesteldheid' in mijn geest waarin ik mezelf vergelijk en in competitie sta met andere mensen in mijn omgeving - en dus in werkelijkheid wil ik 'de beste' en 'de winnaar' zijn, en mij positief/superieur voelen, waarvan dan de consequentie is dat ik soms zal denken dat ik 'de verliezer' ben en mij negatief/inferieur zal voelen. Dit systeem van 'competitie' in mijn geest, is dus het 'basisplatform' waarin ik de ervaring van 'opgeven' genereer - maar nu, teneinde deze ervaring daadwerkelijk te kunnen veranderen, is het belangrijk om de specifieke gedachten, backchat en reacties die de ervaring van 'opgeven' constitueren en vormgeven in kaart te brengen --- zodat ik deze gedachten, backchat en reacties uiteindelijk kan detecteren en veranderen/corrigeren in het moment dat ik ze zie opkomen in mijn geest. Hoe specifieker ik ben in mijn proces van het vaststellen van dit systeem van gedachten, backchat en reacties - hoe effectiever ik zal zijn in het correctie-proces.


In dag 438 zet ik verder in dit proces

Dag 436: Het veranderen van een Reactie van Opgeven tegenover een Sportprestatie - Deel 1

Nadat ik mijn proces heb bewandeld van het Veranderen van een Angst Reactie op het Krijgen van Kritiek,  vanaf "Dag 423: Tegen Wie Denk je wel dat je het Hebt?" - en tevreden ben over het resultaat - zal ik de structuur en het platform dat ik gedurende dat proces heb opgebouwd in relatie tot het praktisch veranderen op fysiek vlak van een specifieke innerlijke reactie, vanaf deze blog gebruiken voor een nieuw punt dat zich geïntroduceerd heeft in mezelf in relatie tot mijn wereld en realiteit.

Ik ga sinds een paar maand Squashen met Esteni  - en een intern punt dat ik gemerkt heb in mezelf dat mijn squash ervaring saboteert, in termen van bijvoorbeeld wanneer ik een nieuwe techniek aan het leren ben of wanneer ik een wedstrijd speel tegen Esteni en ik zie dat ik vaak de bal mis --- is dat ik in een zelf-beoordeling ga in mijn gedachten, hetgeen uiteindelijk een hele reeks emotionele ervaringen activeert in mezelf, soms tot op het punt dat ik mijn racket gewoon wil laten vallen en opgeven en zeggen van 'fuck het, squash is niks voor mij'.

En dus, net zoals ik in mijn vorige proces heb gedaan - zal ik deze ervaring in mezelf onderwerpen aan een gestructureerd 'stappenprogramma' van het onderzoeken, vergeven en veranderen/corrigeren van de specifieke reacties die opkomen in die specifieke momenten en die mij saboteren in wie ik ben in relatie tot het 'squashen'. Omdat, ik bedoel, eigenlijk vindt ik squash heel leuk, ik heb altijd een voorliefde gehad voor squash. Ik heb steeds enorm genoten van de snelheid waarin squash gespeeld wordt en van hoe ik gebruik maak van mijn reflexen tijdens het squashen - het was mijn 'lievelingssport'. Maar nu, gewoon omwille van specifieke gedachten die plots opkomen in mijn geest terwijl ik aan het spelen ben, wordt ik meegezogen in een emotionele storm in mezelf en geniet ik uiteindelijk niet meer van wat ik eigenlijk aan het doen ben.

Werken rond mijn reacties en ervaringen in mezelf in relatie tot en tijdens het squashen zal een zeer interessant proces zijn - omdat ik verscheidene keren per week ga spelen - en dus, terwijl ik mijn proces wandel in mijn schrijven van zelf-introspectie, zelf-vergeving en zelf-correctie -- heb ik steeds in de fysieke werkelijkheid de mogelijkheid om mezelf te evalueren in de effectiviteit van mijn proces en om dus op een praktische manier mezelf te testen en ook te experimenteren met dit punt van hoe ik het concept van 'zelf-verandering' op de meest efficiente manier kan structureren - zodat het werkbaar is voor elk individu --- en zodat 'zelf-verandering' niet zomaar een idee of concept is dat open staat voor persoonlijke interpretatie en inkleuring door middel van persoonlijke geloofsystemen en ervaringen - maar eerder een fysieke meetbare, zichtbare en onomstootbare werkelijkheid die één en gelijk is voor elk mens.


In de volgende blog zet ik verder in dit proces en ga ik specifiek verder in op het onderzoeken van wat het is dat precies geactiveerd wordt in mijn geest tijdens het squashen - teneinde de 'blauwdruk' van wie ik ben in en als mijn geest voor mezelf te kunnen 'uittekenen' en zo een referentiepunt te hebben voor mezelf in het corrigeren en veranderen van mezelf in en als mijn geest.

Dag 435: Het Veranderen van een Angst Reactie op het Krijgen van Kritiek -- Praktische Toepassing Dimensie

Dit is een verderzetting van "Dag 434: Het Veranderen van een Angst reactie op het Krijgen van Kritiek - Deel 2 Evaluatie" - waar ik ben geëindigd met hoe ik in een moment waarin ik kritiek kreeg van iemand en het voorgeprogrammeerde, voorspelbare 'programma' van gedachten, backchat en emotionele reacties zag opkomen in mezelf, gesproken zelf-vergeving toepaste


De specifieke zelf-vergeving en -correctieve statements die ik sprak in dat moment (uiteraard op fluisterniveau in mezelf), waren:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren op Andrea haar kritiek met de gedachte dat ik iets fout heb gedaan

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren op de gedachte dat ik iets fout heb gedaan met een emotionele ervaring van angst en minderwaardigheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet in te zien dat deze emotionele reactie van angst niet werkelijk afkomstig is vanuit mezelf, maar vanuit het ego waarin ik mezelf heb gedefinieerd, als een beeld en een idee dat ik in mijn geest van mezelf gecreëerd heb, als zijnde een 'intelligent persoon die altijd alles juist doet' --- waarin ik nu geloof en denk dat ik niet meer kan bestaan als en wanneer ik kritiek krijg, en wanneer andere mensen zien dat ik niet 'intelligent' of 'juist' ben, omdat ik dan niet meer kan bestaan in en als dat beeld waarin ik mezelf gedefinieerd heb

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd eerlijk te zijn met mezelf en te zien dat de emotionele reactie van inferioriteit en schaamte in het moment waarin Andrea mij kritiek gaf - in wezen afkomstig was van de backchat die door mijn geest ging van 'nu ziet Andrea dat ik mijn aandacht niet bij mijn omgeving houdt en dat ik dus niet echt geef om mijn omgeving en nu gaat ze haar respect voor mij verliezen' en 'damn, ik ben ontmaskerd' --- omdat ik eigenlijk binnenin mezelf wel weet dat ik mezelf voordoe als iemand die geeft om andere wezens, als een 'goed persoon', maar enkel om de mensen om mij heen te manipuleren zodat ze mij zouden aanvaarden, terwijl ik eigenlijk in mezelf enkel geef om mijn persoonlijke gevoelens en verlangens en interesses en innerlijke ervaringen ---  hetgeen zich dan uit in vergeetachtigheid en onoplettendheid in mijn interactie met mijn omgeving, zoals bijvoorbeeld niet opmerken dat Quizzy nog aan het eten is en mezelf niet verplaatsen in zijn 'schoenen' en hem eerst laten eten omdat dat is wat ik voor mezelf zou willen als ik in zijn plaats zou zijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegetaan en geaccepteerd in te zien dat als en wanneer ik reageer met angst wanneer iemand mij kritiek geeft, dat dat een teken is dat ik mezelf heb toegestaan mezelf te definieren in en als een idee en een beeld in mijn geest dat ik gebruik om andere mensen in mijn omgeving te manipuleren en dat ik dus niet eerlijk ben met mezelf of mijn omgeving over wie ik eigenlijk werkelijk ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd eerlijk te zijn met mezelf over het feit dat ik niet intelligent noch juist of correct ben, maar dat ik simpelweg, gewoonweg 'hier' ben en besta, als een levend fysiek wezen - en dat de idee dat ik 'juist' en 'correct' en 'intelligent' ben, een idee/gedachte/geloof is dat enkel in mijn geest bestaat, als een eendimensionele visie die ik zelf gecreëerd heb in mezelf over 'wie ik ben' - en dat op zich niets te maken heeft met de eigenlijke realiteit van wie ik ben als een fysiek wezen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat ik, door mezelf te definieren in en als een idee en een beeld in mijn geest in verband met 'wie ik ben' - mezelf in wezen verblind van de eigenlijke fysieke werkelijkheid van zowel mezelf als mijn omgeving --- omdat ik niet werkelijk geef om hoe mijn fysieke omgeving werkt en functioneert, ik geef enkel om wie ik ben, als dat idee en dat beeld van 'IK ben intelligent' en 'IK ben juist' en 'IK ben correct' --- en wanneer ik er dan op gewezen wordt dat mijn fysieke daden niet het beste zijn voor mijn omgeving omdat ik met andere woorden niet goed aan het opletten ben, dan reageer ik emotioneel en met allerlei gedachten en backchat die enkel in functie staan van 'IKKE' en 'wie IK ben' en 'wat andere mensen over MIJ denken' en 'wie IK denk dat ik ben' en 'hoe IK wil dat andere mensen over MIJ denken' --- in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf over het feit dat dat beeld en idee van 'mezelf' dat ik probeer te verdedigen, niet eens echt is in de eerste plaats en dat wie ik werkelijk ben is HIER, in en als de simpliciteit van het fysieke lichaam en ademhaling

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan een illusie in de geest als een beeld/idee van 'wie ik ben' --- in de plaats van één en gelijk te staan met de realiteit van mezelf en in te zien dat dat beeld en dat idee in mijn geest van geen kanten ook maar iets te maken heeft met de eigenlijke realiteit van mezelf in en als de fysieke werkelijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet in te zien dat de idee waarin ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te definieren enkel bestaat om de mensen om mij heen te manipuleren zodat ze mij zouden aanvaarden  in de groep en zodat ik ondersteuning zal krijgen van de groep - omdat ik de idee heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf dat ik andere mensen moet manipuleren om te overleven en te bestaan in deze wereld


Ik ben HIER in en als de fysieke werkelijkheid, als een fysiek levend lichaam/wezen, ik zie, besef en realiseer mij dat ik geen idee of beeld in mijn gedachten ben  omdat ik zie, besef en begrijp dat elk idee van mezelf mijn eigen creatie is in de geest en in functie bestaat van overleving.

ik zie, besef en realiseer mij dat de idee dat ik 'intelligent' ben een idee is in mijn geest dat ik van mezelf gecreëerd heb en niet werkelijk rekening houdt met of gebaseerd is op de realiteit van wie ik eigenlijk ben

omdat, de realiteit van mezelf is dat ik HIER ben - en ik zie en besef dat als ik mezelf identificeer met de idee dat ik 'intelligent' ben, en dat idee dan ga verdedigen door emotioneel te reageren op mensen wanneer ze mij kritiek geven --- dat ik mezelf aan het verblinden ben van hoe de fysieke werkelijkheid die zich vlak voor mijn ogen bevindt in elk moment eigenlijk functioneert

en ik zie besef en begrijp dat het feit dat ik gereageerd heb met emoties op andrea die mij in een moment wees op hoe ik mij aan het gedragen was door mij te zeggen dat ik het beter anders zou doen - erop wijst dat ik in feite niet werkelijk gaf om Quizzy en dat ik mezelf aan het entertainen was in mijn geest met een idee van wie ik denk dat ik ben als hoe ik wilde dat andrea mij zag --- en dus,  vanaf het moment dat zij iets doet of zegt dat impliceert dat ze mij niet zo ziet dan reageer ik emotioneel - in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf en daadwerkelijk te geven om de fysieke werkelijkheid en ervoor zorgen dat ik 'geven om' niet zomaar projecteer als een beeld van mezelf dat in functie staat van manipulatie en eigenbelang, maar dat een eigenlijk werkelijk 'geven om' de wezens om mij heen en mijn omgeving is

ik stel mezelf tot doel om te bestaan als een levende expressie en statement van waarachtig 'geven om' mijn omgeving en al het leven om mij heen in elk moment -- en op elke manier steeds te onderzoeken hoe ik mezelf in lijn kan plaatsen met wat het beste is voor mijn omgeving - en daarin dus kritiek van andere mensen te aanvaarden als ondersteuning in dat proces en niet als een persoonlijke aanval

omdat ik zie, besef en realiseer dat het feit dat ik kritiek heb ervaren als een persoonlijke aanval op mijn 'persoon', wil zeggen dat ik niet eerlijk was met mezelf over wie ik ben en dat ik in mijn geest zat mezelf te entertainen in gedachten over mezelf niet niet werkelijk HIER besta als een levende uitdrukking van wie ik eigenlijk ben

ik stel mezelf tot doel om uit in het moment dat ik kritiek krijg van iemand - niet in het ego te stappen, maar in dat moment daadwerkelijk te horen wat deze persoon te zeggen heeft vanuit het startpunt van een waarachtig 'geven om' mijn wereld en realiteit en mijn participatie in die wereld en realiteit en stabiel te blijven in mezelf in het besef dat als ik mezelf toesta emotioneel te reageren op wat deze persoon mij te zeggen heeft over mezelf, dat ik mezelf daarin opzettelijk aan het afleiden ben van de realteit van mezelf omdat ik ergens in mezelf weet en besef dat wat deze persoon te vertellen heeft mij laat zien wie ik eigenlijk ben


Door deze statements te spreken, zag ik hoe de emotionele reacties die er nog aanwezig waren in mezelf op resonant niveau verdwenen en hoe ik mezelf stabiliseerde in relatie tot het moment van 'kritiek krijgen'. In deze laatste stap in mijn proces heb ik ingezien en beseft dat het schrijven van zelf vergeving en zelf correctie alleen niet genoeg is, er is ook een fysieke uitdrukking nodig zoals bijvoorbeeld in het moment waarin ik mij in een fysieke situatie bevindt van kritiek krijgen en ik zie de reacties en de gedachten en de backchat opkomen, om dan in dat moment als het ware een fysieke statement te maken voor mezelf van 'dit is niet wie ik ben, ik neem de beslissing hier en nu om te veranderen!', door bijvoorbeeld in het moment zelf vergeving en zelf correctieve statements te spreken (waarin ik uiteraard wel oplet dat ik min of meer alleen ben en dat de mensen om mij heen het niet horen omdat ze anders zullen denken dat ik gek ben).

Ik bedoel, dit punt van het maken van een fysieke statement van zelf-verandering in het moment is eigenlijk een voordehandliggende noodzakelijkheid in het proces van zelf-verandering --- omdat, wie ik ben en hoe ik altijd heb bestaan is als een fysiek levend wezen. De gedragspatronen uit mijn verleden spelen zich af in mijn fysieke werkelijkheid in elk moment, dus, wil ik mezelf veranderen, dan moet die verandering plaatsvinden op fysiek niveau -- niet enkel als een idee in mijn geest van 'ik ben veranderd', maar als een daadwerkelijke fysieke statement.

Na dit moment, waren er nog een aantal momenten/situaties die zich afspeelden in mijn realiteit die dit punt weer aanspraken van 'kritiek krijgen', en hier zag ik de verandering, omdat ik niet meer reageerde in mezelf --- ik hoor aan wat de persoon te zeggen heeft, ik kijk binnenin mezelf naar wie ik ben in de situatie en ik bekijk de situatie en mezelf in relatie tot de situatie op een praktische manier, in de zin va het overwegen hoe en waar ik mezelf moet corrigeren in mijn gedrag  teneinde de situatie te corrigeren.

En dus tot conclusie kan ik vaststellen dat mijn proces van het veranderen van een reactie van angst op het krijgen van kritiek, door middel van het toepassen van een proces van zelf-onderzoek, zelf-vergeving en zelf-correctie in en als een stappen-programma/-structuur, vruchtvol en effectief geweest is.

Dag 434: Het Veranderen van een Angst Reactie op het Krijgen van Kritiek - Deel 2 Evaluatie

Dit is een verderzetting van "Dag 433: Het Transformeren van Kritiek van een Persoonlijke Aanval naar Zelf-Ondersteuning"

Net als in "Dag 430: Het Veranderen van een Angst Reactie op het Krijgen van Kritiek - Evaluatie", las ik in dit proces van het Veranderen van een Angst Reactie op het krijgen van Kritiek een evaluatie in, waarin ik, nadat ik mijn proces van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie heb doorwandeld voor mezelf evalueer hoe effectief mijn proces geweest is - en hoe ik met andere woorden veranderd ben in mijn interne emotionele reacties op het krijgen van kritiek.

Vanaf "Dag 423: Tegen Wie Denk Je Wel dat Je Het Hebt?!" ben ik aan dit proces begonnen, nadat ik geconfronteerd werd met dit punt in mijn realiteit - van emotioneel reageren, zelfs tot huilens toe, wanneer iemand mij kritiek geeft. En zoals ik in mijn eerste evaluatie in Dag 430 had vastgesteld nadat ik mezelf opnieuw in een situatie had bevonden waarin iemand mij kritiek gaf is dit proces een proberen en uittesten en evalueren, stap voor stap voor stap, waarin dezelfde fysieke situatie zich zal blijven herhalen als een 'test' voor mij om te zien waar ik sta in mijn proces en om voor mezelf te evalueren hoe effectief mijn toepassing in dit proces van het Veranderen van een Angst reactie op het krijgen van kritiek eigenlijk is.

Na mijn eerste evaluatie in Dag 430, waarin ik had vastgesteld dat er nog specifieke gedachten waren waar ik nog emotioneel op reageerde wanneer ik kritiek kreeg van iemand, ging ik opnieuw het proces bewandelen van het toepassen van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie teneinde die reacties te veranderen in mezelf - dit in Dag 431, 432 en 433.

Gisteren gaf mijn realiteit mij weer een mooie test om in de fysieke werkelijkheid te toetsen hoe effectief mijn proces van zelf-verandering eigenlijk geweest is. Ik wilde Quizzy, het paard dat in de stal naast mijn paard Polo staat, zijn vliegenmasker omdoen omdat ik daar steeds moeite mee had, en ik dacht van 'als Andrea ooit ziek is of om welke reden dan ook niet voor Quizzy kan komen zorgen, dan weet ik tenminste hoe ik zijn vliegenmasker fatsoenlijk kan omdoen'. Ik gaf hem een teken om zijn hoofd op te richten, maar ik was te snel omdat hij nog aan het eten was. En Andrea zei van "zou je niet beter wachten tot hij gedaan heeft met eten?". En mijn reactie was onmiddellijk het hele systeem zoals ik in mijn voorgaande blogs beschreven heb - gedachten van 'ik heb iets fout gedaan' en een emotionele ervaring van minderwaardigheid en een ervaring van angst, verbonden met gedachten van 'wat als Andrea mij nu afwijst?'.

Dus, in dat moment zag en besefte ik van 'ok, ik weet wat dit is, ik weet waar deze ervaringen vandaan komen en hoe het functioneert en ik weet dat dit niet is wie ik ben', maar toch activeerde de hele ervaring nog in mezelf. Wat ik dan deed nadat het moment gepasseerd was, was een fysieke toepassing van wat ik heb bewandeld in mijn proces, gebruik makend van de inzichten en realisaties die ik heb ontwikkeld in mezelf in relatie tot hoe en waarom deze reacties in mezelf bestaan --- namelijk gesproken zelf-vergeving terwijl de emotionele ervaringen en de gedachten nog in mijn geest nadwaalden.



In Dag 435 zet ik verder in het Delen van mijn proces van het Veranderen van een Angst reactie op het Krijgen van Kritiek.

Dag 433: Het Transformeren van Kritiek van een Persoonlijke Aanval naar Zelf-Ondersteuning

Dit is een verderzetting van "Dag 432: Waarom neem ik Kritiek Krijgen op als een Persoonlijke Aanval?"


Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als iemand mij kritiek geeft en ik zie een beeld opdoemen in mijn gedachten van die persoon die 'boven' mij staat, dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en realiseer mij dat dit beeld een voorgeprogrammeerd idee is, verbonden met de gedachte dat 'als iemand mij kritiek geeft dan wil dat zeggen dat die persoon de baas over mij wli spelen en boven mij wil staan'

hierin zie, besef en realiseer mij dat die ik die gedachte in mijn geest heb opgebouwd doorheen mijn kindertijd in relatie tot de volwassenen in mijn omgeving zoals mijn ouders en leerkrachten --- waarin de interacties vaak van energetische aard waren waarin ik reageerde op hen en zij reageerden op mij en er uiteindelijk een machtsstrijd en conflict ontstond in mezelf omdat ik reageerde op hun tonaliteit waarin ze mij kritiek gaven, met angst om gestraft te worden ---- waardoor ik een negatieve ervaring van angst en de gedachte dat ik gestraft ga worden heb geassocieerd met 'kritiek krijgen' en uiteindelijk een weerstand heb opgebouwd in relatie tot 'kritiek krijgen' of enig welke vorm van ondersteuning krijgen van mijn omgeving

hierin zie, besef en begrijp ik dat ik mezelf heb gelimiteerd in mijn bestaan in deze wereld en in mijn ontwikkelingsproces als levend wezen door geen ondersteuning te aanvaarden van andere mensen --- door automatisch wanneer iemand mij ondersteuning wil bieden door bijvoorbeeld advies of tips te geven of een opmerking/bemerking te maken in verband met hoe iets beter zou gaan, te denken dat 'deze persoon mij bekritiseert' en dat die daarin 'de baas wil spelen over mij' en dat dit bijgevolg een teken is dat ik 'gestraft zal worden' omdat ik 'iets fout gedaan heb' -- en dan deze persoon en de ondersteuning die ze mij aanbieden, van mezelf weg te duwen en te denken van 'ik zal het zelf wel doen, ik heb geen hulp nodig - ik ben niet minder dan andere mensen'

en hierin zie, besef en begrijp ik dat dit patroon van weerstand ervaren tegenover het krijgen en ontvangen van hulp/ondersteuning/advies een voorgeprogrammeerd systeem is in de menselijke geest dat tijdens de kindertijd in de geest wordt geprogrammeerd en ervoor zorgt dat ik nooit meer werkelijk nog iets bijleer in mijn leven omdat ik weiger om de hulp of ondersteuning van andere mensen te aanvaarden en daarin niet inzie of besef of begrijp dat de enige manier om dingen te leren is net in interactie en samenwerking met andere mensen en dat 'dingen alleen willen doen' een ego-gedrag is, omdat ik nu eenmaal niet alleen besta - ik besta hier in deze realiteit, omringd door miljoenen levende wezens, mens, dier en plant en het is door middel van communicatie dat ik bijleer over wie ik ben in relatie tot al wat hier bestaat

wanneer en als ik een ervaring van inferioriteit zie opkomen in mezelf wanneer iemand mij kritiek geeft, dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat de geest opzettelijk negatieve ervaringen en reacties gebruikt om mijn aandacht af te leiden  van het moment --- wanneer de geest ziet dat haar voortbestaan als gelimiteerd systeem wordt bedreigd --- en dus, in de plaats van te overwegen wat deze persoon tegen mij te zeggen heeft, duik ik eerder weg in een emotionele reactie van angst die op zich compleet overbodig is

Wanneer en als ik een emotionele ervaring van woede zie opkomen in mezelf tegenover de persoon die mij kritiek heeft gegeven, dan stop ik en ik adem --- en ik zie, besef en realiseer mij dat die reactie van woede een teken is dat ik in het ego van de geest besta en een specifiek idee van mezelf wil verdedigen --- en dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een idee te projecteren in mijn geest dat ik 'intelligent' ben en dus wanneer iemand mij kritiek geeft denk ik dat die 'intellgentie' in vraag gesteld wordt en dan reageer ik met woede en backchat van 'wie denk je wel niet dat je bent' en 'denk je dat ik dat niet weet soms' en 'ik ben toch niet dom!' en 'denk je soms dat je beter bent dan mij' omdat ik mijn intelligentie wil verdedigen

hierin zie, besef en begrijp ik echter dat als en wanneer ik iets in mezelf moet 'verdedigen' dat dit een teken is dat het niet echt was in de eerste plaats --- en dat dus die 'intelligentie' waarin ik mezelf heb gedefinieerd nooit eigenlijk echt geweest is, maar altijd een projectie was van mezelf dat ik wilde presenteren naar andere mensen toe --- om mijn omgeving te manipuleren opdat ze mij zouden zien en aanvaarden als 'één van hen' en mij bijgevolg zouden ondersteunen

hierin stel ik mezelf tot doel om voor mezelf te onderzoeken en ontdekken wat 'intelligentie' werkelijk is op fysiek, realistisch, werkelijk vlak - zodat ik werkelijk 'intelligentie' kan leven op een manier die niet verdedigd moet worden, een manier die Echt is en niet zomaar een beeld/idee dat ik van mezelf verkondig en promoot --- zodat ik, wanneer en als ik kritiek krijg van andere mensen, niet emotioneel reageer en hun ondersteuning onmiddellijk verwerp vanuit een voorgeprogrammeerde reactie, maar eerder stabiel blijf staan in mijn schoenen in en als een besef van wie ik ben als HIER, en vanuit die stabiliteit de woorden van die persoon in overweging neem en een beslissing maak in en als ware intelligentie, als het samenbrengen van alle punten en perspectieven en dimensies in en als een situatie in eenheid en gelijkheid

Dag 432: Waarom neem ik Kritiek Krijgen op als een Persoonlijke Aanval?

Dit is een Verderzetting van "Dag 431: Is 'Intelligentie' Echt als het Verdedigd moet Worden?" - waarin ik het probleem heb benoemd als hoe en waarom ik in een automatische emotionele reactie van angst ga wanneer ik kritiek krijg op wat ik doe -- en hier in deze blog ga ik over tot het toepassen van de Oplossing, als de Zelf-Vergeving Dimensie.


Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren met de emotionele ervaring van angst wanneer iemand mij kritiek geeft door in dat moment mij bedreigd te voelen in mijn 'identiteit' als de idee en definitie die ik van mezelf gecreëerd heb in mijn geest - waarin dus de ervaring van angst een 'overlevings-reactie' is --- waar ik dan op zal reageren met kwaadheid, als een zelf-verdedigings reactie/mechanisme in en als de geest, waarin ik zal proberen om mijn 'identiteit' te verdedigen tegen deze schijnbare 'aanval'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd eerlijk te zijn met mezelf en in te zien, te beseffen en te begrijpen dat wanneer en als ik het krijgen van kritiek ervaar als een persoonlijke aanval, in en als de emotionele reactie van angst en kwaadheid - dat ik aan het reageren ben vanuit het ego en dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mezelf en mezelf te definieren in en als een specifiek idee en definitie van 'wie ik ben' in mijn geest, waarin ik dan geloof dat ik mezelf in en als dat idee/beeld/definitie moet verdedigen en beschermen door middel van emotionele ervaringen van angst en kwaadheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de idee in mijn geest dat ik een 'intelligent persoon' ben en daarin geen verantwoordelijkheid te nemen voor de emotionele reactie van angst wanneer iemand mij kritiek geeft, door niet eerlijk te zijn met mezelf en in te zien, te begrijpen en te beseffen dat ik deze idee en identiteit zelf gecreëerd heb in mijn geest, als een overlevingstechniek die ik geleerd heb tijdens mijn kindertijd in het observeren van mijn omgeving --- waarin ik 'intelligentie' gebruik als een uiterlijk punt om de mensen om mij heen te manipuleren zodat ik ondersteuning kan krijgen in mijn overleving, volgens de ideëen en geloofsystemen die ik gekopieerd heb van mijn omgeving in verband met wat 'overleving' in deze wereld inhoud

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat de idee in mijn geest dat ik een 'intelligent' persoon ben, enkel bestaat in functie en in het teken van mijn overleving in deze wereld, en dus niet is wie ik werkelijk ben --- en dat ik, door te reageren met een emotionele ervaring van angst wanneer iemand mij kritiek geeft, verbonden met de gedachte dat mijn 'intelligentie' in vraag gesteld en aangevallen wordt, een statement maak dat ik geloof dat deze overlevingsstructuur in mijn geest als het beeld dat ik van mezelf projecteer tegenover mijn omgeving, van mezelf als een 'intelligent persoon', werkelijk is wie ik echt ben --- in de plaats van één en gelijk te staan met dat beeld en de idee in mijn geest van mezelf als 'een intelligent persoon' in en als het besef dat het een overlevingsmechanisme is dat ik heb gekopieerd van mijn omgeving tijdens mijn kindertijd, en daarin mezelf niet toe te staan erdoor gestuurd/bestuurd of bepaald te worden, maar stabiel te blijven in en als mezelf in en als het besef dat wie ik werkelijk ben is altijd HIER, als de eenheid en gelijkheid van het leven zelf in en als mezelf en dat de geest als het voorgeprogrammeerde systeem van overleving in en als mezelf een systeem/programma is dat ik heb laten programmeren in mezelf doorheen mijn bestaan hier op aarde, maar niet bepaalt wie ik ben in en als mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de emotionele ervaring van angst als reactie wanneer ik kritiek krijg - door te reageren op die angst met een emotionele ervaring van kwaadheid - en dat ik mezelf daarin heb toegestaan en geaccepteerd een statement te maken dat ik geloof dat dit systeem van overleving als de emotionele ervaring van angst, verbonden met de gedachte dat ik persoonlijk aangevallen wordt wanneer ik kritiek krijg, is wie ik werkelijk ben, en dat ik dus nu mezelf moet 'verdedigen' in en als de reactie van kwaadheid --- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat enkel het ego zich aangevallen voelt en gelooft dat het zichzelf moet verdedigen om te kunnen 'bestaan', omdat het ego een beeld en een idee is dat op zichzelf niet werkelijk bestaat of echt is --- maar dat, wie ik werkelijk ben is altijd HIER, consistent en stabiel, of ik nu kritiek krijg of niet

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd eerlijk te zijn met mezelf over wie ik werkelijk ben binnenin mezelf door niet in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik enkel beïnvloed kan worden door kritiek als en wanneer ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als een idee en definitie van mezelf dat in mijn geest bestaat en dat niet werkelijk een fysieke werkelijkheid en realiteit is van wie ik werkelijk ben als HIER en als en wanneer ik met andere woorden niet 'echt' ben in de eerste plaats --- omdat, als ik zou bestaan als wie ik werkelijk ben, dan zou ik mezelf niet moeten 'verdedigen' of 'beschermen' tegen kritiek, dan zou ik consistent en stabiel blijven staan in en als mezelf, ongeacht wat er ook op mij afkomt vanuit mijn omgeving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de persoon die mij kritiek heeft gegeven te beschuldigen van mij persoonlijk te hebben aangevallen - en te reageren met kwaadheid in mezelf tegenover die persoon in mijn geest ---in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor het feit dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als een illusie en een leugen als een idee/beeld in mijn geest en in te zien dat dat aan het startpunt ligt van het feit dat ik mij nu aangevallen voel omdat ik kritiek krijg en waarom ik de kritiek persoonlijk opneem -- en dat ik in werkelijkheid aan het reageren ben op wat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf aan te doen, als het aanvallen van wie ik werkelijk ben als het leven in en als mezelf door mezelf te definieren in en als een gelimiteerd idee en beeld in mijn geest en gedachten als de idee dat ik 'intelligent' ben


Wordt vervolgd in Dag 433

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik

Dag 431: Is 'Intelligentie' Echt als het Verdedigd moet Worden?

Dit is een verderzetting van "Dag 430: Het Veranderen van een Angst-Reactie op het Krijgen van Kritiek - Evaluatie", waarin ik heb gekeken naar mijn proces van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie dat ik heb bewandeld met betrekking tot het veranderen van een angst reactie op het krijgen van kritiek --- om voor mezelf te toetsen en af te meten of ik die angst reactie daadwerkelijk heb veranderd door middel van de toepassing van schrijven, zelf vergeving en zelf-correctie.

En wat ik gevonden heb is dat er meer gewaarzijn was in relatie tot de emotionele ervaringen en gedachten en backchat die opkomt in mijn geest in zulk 'n situatie waarin ik kritiek krijg --- maar dat er nog steeds een emotionele reactie aanwezig is en dat er nog steeds specifieke gedachten opkomen waar ik emotioneel op reageer en dat ik dus niet grondig genoeg geweest ben in mijn proces van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie.

In het herbekijken van het moment waarin ik kritiek kreeg van iemand en van wat er omging in mijn geest, als het punt waarop ik nog reageerde met een emotionele ervaring van angst - zag ik dat ik een persoonlijkheidssysteem gecreëerd heb in mezelf waarin ik een idee/beeld van mezelf probeer te projecteren naar andere mensen toe, van 'ik ben intelligent' en 'ik weet wat ik doe' - dat als functie heeft om de mensen in mijn omgeving te manipuleren zodat ze mij aanvaarden als 'een volwaardig deel van de groep', zodat ik ondersteuning zal krijgen van de groep.

En dus wanneer ik kritiek krijg van iemand - gaat de gedachte door mijn geest dat die idee dat ik van mezelf wil overbrengen en projecteren in het gedrang wordt gebracht, en dat bijgevolg mijn overleving in de 'groep' in het gedrang wordt gebracht --- omdat mensen nu zien of denken dat ik 'dom' ben. En dus, in dat moment voel ik mij bedreigd in de idee dat ik heb opgebouwd over 'wie ik ben' in mijn geest -- als zijnde 'een intelligent persoon', een idee dat in functie van mijn overleving staat omdat ik het geloof in mijn geest heb gecreëerd dat ik aan andere mensen moet kunnen bewijzen en laten zien dat ik 'intelligent' ben om aanvaard te worden door hen en bijgevolg ondersteuning te krijgen van 'de groep'.

In mijn volgende blog zal ik dus zelf-vergeving toepassen in verband met dit punt van manipulatie en zelf-oneerlijkheid dat ik heb toegestaan te bestaan in en als mezelf in mijn relatie tegenover de mensen in mijn omgeving --- waarin ik enkel emotioneel reageer wanneer iemand mij kritiek geeft omdat ik een idee van mezelf in mijn geest probeer te beschermen en verdedigen - als de idee dat ik een 'intelligent' persoon ben en dat ik erkenning moet krijgen voor mijn 'intelligentie'.

Terwijl, wanneer ik eerlijk ben met mezelf over de eigenlijke waarachtigheid van deze idee in relatie tot wie ik eigenlijk echt werkelijk ben in en als mezelf --- dan zie en besef ik dat ik helemaal niet 'intelligent' ben, in de zin van dat mijn 'intelligentie' werkelijk niet verder strekt dan het beeld/idee dat ik van mezelf probeer te projecteren naar de buitenwereld toe --- mijn zogezegde 'intelligentie' is met andere woorden niets meer of minder dan een leugen, een illusie, een beeld - en niet een echte levende toepassing van wie ik werkelijk ben in en als mezelf. En daarom reageer ik zo emotioneel wanneer ik denk dat iemand mijn 'intelligentie' in vraag stelt, omdat die intelligentie in wezen niet echt bestaat in en als mezelf -- waardoor ik het dus moet 'verdedigen' via bijvoorbeeld emotionele reacties en backchat en redeneringen in mijn geest.


Wordt vervolgd in Dag 432

Dag 430: Het Veranderen van een Angst-Reactie op het Krijgen van Kritiek - Evaluatie

Dit is een verderzetting van een proces dat ik begonnen ben vanaf "Dag 423: Tegen Wie Denk je wel dat je het Hebt?!" - een proces waarin ik de emotionele reacties in mezelf op een moment waarin iemand kritiek had op mij en mij advies gaf in verband met hoe ik een bepaald punt beter zou doen/benaderen in mijn fyieke uitdrukking en realiteit, onderzocht in mijn schrijven, en dan veranderde en corrigeerde in mezelf in mijn zelf-vergeving en zelf-correctieve toepassingen.

Na het toepassen van deze drie stappen, zet ik in deze blog verder in dit proces met het herbekijken van mijn ervaringen in een moment waarin iemand mij bekritiseert op mijn fysieke uitdrukking/handelingen en/of mij advies geeft in verband met hoe ik het beter zou doen - om voor mezelf te kunnen zien en berekenen of mijn proces van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie wel degelijk effectief was en hoe en waar er nog specifieke punten bekeken, onderzocht en doorwandeld moeten worden. Deze specifieke situatie had zich namelijk herafgespeeld in mijn realiteit vandaag, als een punt in mijn proces waarin mijn fysieke werkelijkheid zegt van "Ok, als je beweert jezelf gecorrigeerd en veranderd te hebben in dit punt, bewijs het dan!".

Ik bedoel, als ik kijk naar hoe het moment zich in de fysieke werkelijkheid afspeelde, dan zie ik dat het nagenoeg hetzelfde is als de situatie die de hele emotionele ervaring activeerde in mezelf waarover ik ben beginnen schrijven in Dag 423. De vraag is dus of ik op precies dezelfde manier reageerde in mijn geest of was er verandering in mezelf in relatie tot hoe ik de situatie benaderde en ervoer in mezelf? Met andere woorden: Hoe efficient was het hele proces dat ik bewandeld heb in de voorbije dagen in mijn blogs eigenlijk?

Dus, wat er veranderd en gecorrigeerd was in mijn ervaring in mezelf in relatie tot het moment dat ik kritiek/advies kreeg van iemand in mijn omgeving - is dat, ten eerste, de hele situatie geen emotionele stortvloed activeerde in mijn geest, als wat ik in de voorgaande blogs had uitgeschreven, waarin ik van een emotionele reactie van angst en minderwaardigheid, in woede ga en dan uiteindelijk naar zelf-medelijden -- gestuurd door backchat in mijn geest die zichzelf transformeerde -- en ten tweede, een punt dat hand in hand gaat met het eerste punt, is dat ik mij in het moment zelf meer gewaar was van wat er aan het gebeuren was en wie ik ben in relatie tot de situatie, en dat ik daarin stond in een punt van 'autoriteit' in relatie tot de situatie en vooral in relatie tot wat er omgaat in mezelf.

Aanvankelijk, in het moment dat ik omschreef in Dag 423, was er geen enkele autoriteit in mezelf aanwezig ten aanzien van de gedachten, backchat en emotionele reacties die opkwamen in mijn geest als reactie op de situatie - de gedachten, backchat en emoties kwamen met andere woorden gewoon op in mijn geest, en ik volgde ze, tot op het punt dat ze bleven muteren naar steeds andere emotionele ervaringen en ik op een bepaald punt mezelf isoleerde in mijn kamer en begon te huilen omdat het mij allemaal teveel werd.

Dit keer echter, besefte ik onmiddellijk van 'ok, ik ben hier eerder geweest, dus, dit moment is een test voor mezelf om te zien waar ik sta in mezelf ten opzichte van deze situatie' - dus, vanuit dit perspectief, was het best een fascinerend proces om in het moment zelf mijn eigen vooruitgang te meten en gade te slaan in verband met het vestigen van mezelf als het punt van 'autoriteit' in relatie tot mijn geest.

Ik zag de emotionele ervaringen van angst en inferioriteit opkomen in mezelf, en ik besefte in het moment van 'als ik mezelf hier toesta mezelf te definieren in en als die ervaring van angst en inferioriteit, dan zal ik uiteindelijk in een reactie van kwaadheid en beschuldiging gaan in relatie tot deze persoon, en dan weer vallen in een emotionele ervaring van zelf-medelijden, en de cirkel zal weer rond zijn' - en dus, zoals ik in mijn zelf-correctieve statements had voorgeschreven, ademde ik door de ervaring die opkwam en stabiliseerde ik mezelf op die manier in het moment en zo voorkwam ik een 'emotionele episode'  in mijn geest.

Wat ik echter wel opmerkte in termen van welke gedachten en backchat er nog reacties activeerden in mijn geest - en waar ik dus zag dat ik niet specifiek genoeg geweest ben in mijn proces van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie -- was een beeld dat opkwam in en als mijn gedachten van deze persoon die 'boven' mij staat. En dat beeld activeerde backchat van "als deze persoon denkt dat ik dingen niet juist/correct doe en dat ik dom ben, dan zal ze mij afwijzen en dan zal ik niet kunnen overleven", verbonden met een ervaring van overlevings angst.

Hierin zie ik dus dat het achterliggende punt van hoe en waarom ik reageerde op een situatie van kritiek krijgen met angst, kwaadheid en zelf-medelijden - is een persoonlijkheidsstructuur waarin ik mezelf heb gedefinieerd in en als mijn geest, waarin ik mezelf heb gedefinieerd in en als een specifiek 'idee' van mezelf als 'een slim/intelligent persoon', dat ik gebruik om 'relaties' te vormen met de mensen in mijn omgeving. En dit omdat ik doorheen mijn kindertijd heb geleerd dat mensen zich 'groeperen' op basis van 'intelligentie', dat mensen 'relaties' vormen met andere mensen op basis van het 'respect' en het 'aanzien' dat ze hebben voor wat een ander mens kan en kent --- en dat, wanneer mensen denken dat je 'dom' bent omdat je niets kan of kent/weet in termen van wat andere mensen bruikbaar of interessant zouden vinden, dan vinden ze je de moeite niet waard om mee om te gaan en dan 'hoor je niet bij de groep'.

Een patroon dat zich doorheen mijn leven vaak heeft afgespeeld is dat ik mij in situaties bevond waarin mensen mij iets vroegen of ik moest iets doen, en dan ging ik 'blanco' in mijn geest, alsof er geen enkel 'script' bestond in mezelf in verband met hoe ik deze taak moet uitvoeren, of zelfs in verband met wat 'normaal gedrag' is --- alsof die stabiele basis van gezond verstand ontbrak in mezelf in relatie tot mijn interactie met en beweging in mijn fysieke omgeving. En in die momenten werd mijn geest overspoeld met die angst van 'als ik dit niet juist/correct doe, op een 'normale' manier, dan zullen mensen denken dat ik dom ben en ze zullen mij afwijzen'.

De essentie van hoe deze persoonlijkheidsstructuur dus in elkaar zit, is dat ik mijn vertrouwen plaats in de mensen in mijn omgeving en dat ik erop vertrouw dat zij mij ondersteunen in mijn overleving, dat zij als het ware voor mij zorgen en mijn 'vangnet' vormen -- en ik probeer hen te manipuleren om die ondersteuning/zorg te krijgen van hen, door bijvoorbeeld een beeld/idee van mezelf te projecteren als 'iemand die weet wat ze doet' en 'een intelligent persoon', in de veronderstelling dat ze mij dan zullen aanvaarden als een volwaardig deel van de 'groep' -- en door bijvoorbeeld, wanneer ik in zo een situatie terechtkom waarin iemand die 'intelligentie' uitdaagd door mij kritiek/advies te geven, in een emotionele reactie te gaan van zelf-medelijden, verbonden met gedachten van 'wat is er mis met mij?' en 'waarom kan ik niet normaal zijn?'.

En dus, zolang ik deze persoonlijkheidsstructuur niet aanpak, en mezelf niet corrigeer in mijn startpunt van waar ik mijn vertrouwen en macht/kracht in plaats - zullen dit soort reacties blijven opkomen in mezelf in situaties waarin ik kritiek/advies krijg van mensen in mijn omgeving.


Ik zet dit proces verder in Dag 431