Dag 502: De Bestemming Van Het Leven - Mijn Toewijding aan Leven Volgens Principes

Het Volgende is Mijn Verklaring van Mijn Toewijding aan De Principes waar ik mijn Leven als Mens Hier op Aarde op Baseer - zodat ik kan bestaan en Staan als een Levend Voorbeeld en een Levende Statement van een Bestaan dat Het Beste Is Voor Elk Levend Wezen op Aarde.

 

1      Mijn Hoogste Potentieel Realiseren en Leven.

2       Leven volgens het principe 'wat is het Beste voor iedereen' wat mij leid in gedachten, woorden en daden om altijd op elke wijze problemen aan te pakken die de best mogelijke uitkomst bieden voor iedereen.

3     Leven volgens het principe van zelfoprechtheid, om zeker te zijn dat ik zuiver ben in mijn gedachten, woorden en daden: zodat mijn binnen -en buitenwereld één en gelijk is. Wie ik ben vanbinnen ben ik ook vanbuiten en omgekeerd.

4      Zelfreiniging door schrijven, zelfvergeving en mijzelf toewijden, de handeling om mijzelf te realiseren dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen gedachten, woorden en daden en mijzelf te vergeven voor misstappen en daarom verander ik mijzelf zodat ik er zeker van ben dat ik verantwoordelijkheid neem voor wie, wat en hoe ik ben waardoor ik weet dat ik mijzelf kan vertrouwen zodat ik altijd eerlijk met mijzelf en anderen ben.

5       Leven volgens het principe van zelfverantwoordelijkheid, waarbij ik mij realiseer dat alleen ik verantwoordelijk ben voor wat ik binnenin mij, binnen mijn relaties en binnen mijn buitenwereld accepteer en toesta en dus met deze verantwoordelijkheid: heb alleen ik de kracht en het vermogen om dat te veranderen  waarvan ik zie dat het afbreuk doet aan wie ik ben, wat ik leef en hoe dit invloed op anderen heeft.

6     Realiseren dat wie ik ben in gedachten, woord en daad niet alleen mijzelf aangaat, maar ook anderen en dus door het nemen van zelfverantwoordelijkheid binnen mijn gedachten, woord en daad, neem ik verantwoordelijkheid voor mijzelf en mijn relaties om zelfbewust te zijn in elk moment door op zo'n manier te leven dat het tegelijkertijd goed voor mij is en goed voor anderen.

7       Leven volgens het principe van zelfbewustzijn, om mijzelf bewust te zijn van gedachten, mijn gedachten te zien en mijn eigen gedachten te herkennen, om in die mate zelfoprecht te zijn, waar ik zelfverantwoordelijkheid kan nemen voor het herkennen van mijn gedachten/'geest' wanneer die niet in het belang zijn van mijzelf of anderen en ik ga de verbintenis aan om direct verantwoordelijkheid te nemen en te veranderen voor mijzelf en dus ook voor de ander.

8      Door verantwoordelijkheid voor mijzelf te nemen, word ik bewust van mijzelf, neem ik verantwoordelijkheid  en word ik bewust van anderen in mijn leven, om hen te helpen en te ondersteunen net zoals ik mijzelf help en ondersteun, om te geven wat ik graag zelf zou willen ontvangen en net dat beetje extra elke dag te geven om te zien waar ik kan bijdragen  aan het leven van de ander en dus aan dat van mijzelf.

9       Leven volgens het principe van zelfvertrouwen, wanneer ik mij verbind om constant te zijn wanneer ik zelfoprechtheid, zelfverantwoordelijk en zelfbewust leef. Ik sta als een onaantastbaar vertrouwen waardoor ik altijd op elke wijze weet wie ik ben, wat er ook op mijn pad komt en dat ik, bewezen door de standvastigheid waarmee ik leef, weet dat ik altijd zal staan voor en dat zal eren, wat goed is voor iedereen en dus ook goed voor mij. 

 10  Liefde Zichtbaar maken, door niets te accepteren of toe te staan dat minder is dan mijn  beste kunnen. Ik ondersteun diegenen in mijn leven, zodat zij hun beste kunnen bereiken en heb hen lief zoals ik liefde naar mijzelf heb getoond door mijzelf mijn beste kunnen te schenken, dit is de beste levenservaring om anderen te tonen wat leven is zoals ik mij dat zelf toonde.

11    Niemand anders kan jou redden dan jezelf, dit is de realisatie dat de gereedschappen en principes van Desteni een leidraad zijn, maar dat ik het pad zelf moet bewandelen. Wij zijn hier om in dit proces van bewustzijn naar levensbewustzijn elkaar te helpen en ondersteunen en te snappen wat leven is, maar het proces op zichzelf waar je alleen bent met jezelf binnen jouw eigen 'geest', dat wordt alleen gelopen.

12    Niet wachten tot iets of iemand verantwoordelijkheid voor mij neemt in dit leven, maar dat ik mij realiseer dat ik heb geschapen wie en hoe ik ben in dit moment, daarom heb ik de verantwoordelijkheid om te veranderen wie en hoe ik ben, waardoor ik mij realiseer dat wij als collectief hebben geschapen hoe en wat de wereld tegenwoordig is en dus is het de verantwoordelijkheid van het collectief om hoe en wat de wereld vandaag de dag is te veranderen. 

13    Het leven in elk mens en dier eren, alles van klein tot groot op aarde, zodat we ons bewustzijn en verantwoordelijkheid vergroten om de best mogelijke uitkomst voor alles en iedereen te creëren.

14    Relaties als overeenstemming: individuen komen samen en gebruiken een overeenstemming als platform om één op één te ontplooien, groeien en ontwikkelen als individuen die met elkaar leven en wonen om elkaar onvoorwaardelijk te helpen en te ondersteunen om hun beste kunnen te bereiken, waar de overeenstemming als een samenkomen is van individuen die snappen wat het is om te staan als gelijke en te staan als één.

15    Seks als zelfexpressie, waar seks een gezamenlijke expressie is tussen individuen waar men elkaar eert, respecteert, elkaar in overweging neemt en aanziet als gelijken. Twee fysieke lichamen die samensmelten in gelijkheid en eenheid, het samenvoegen van twee gelijken tot één fysiek.

16    Realiseren dat door te zijn in mijn wereld, mijn verantwoordelijkheid zich niet beperkt tot mijn eigen 'geest', mijn eigen leven, maar tot de 'geesten' en levens van alles en iedereen op deze aarde en dus verbind ik mij om dit bewustzijn uit te breiden naar de gehele mensheid, zodat zij zullen samenwerken en samenleven om deze wereld in een hemel op aarde te maken voor onszelf en de generaties die nog gaan komen.

17    Ik moet binnen mijn gedachten, woorden en daden, maar nog belangrijker in mijn daadwerkelijke leven, een merkbaar en zichtbaar levend voorbeeld zijn voor anderen in mijn wereld als het aankomt op de mogelijkheid van een ander persoon om zichzelf te veranderen en daardoor hun wereld te veranderen. Zodat meer mensen zich realiseren hoe we de wereld kunnen veranderen, door samen te staan, binnen onze eigen verandering, binnen het principe dat het goed voor iedereen is om de hemel op aarde te brengen.

18    Ik ben de verandering die ik wil zien in mijzelf en in mijn wereld, door hemel op aarde te brengen, breng ik het levend bewijs van een praktische hemel tot stand, die kan gezien en gehoord worden door onze daden en woorden. Wij zijn de levende hemel die tot stand moet komen binnen deze levende wereld.

19    Door mijn gedachten, woorden en daden te zuiveren, wordt mijn innerlijk mijn uiterlijk, waardoor ik hemel op aarde tot stand breng, mijzelf realiserend dat het niet genoeg is om alleen verandering te zien of te zijn. Om verandering echt te laten zijn moet ik constant en consistent zijn door de woorden die ik spreek en de handelingen die ik zichtbaar en merkbaar doe voor iedereen in elk moment en elke adem.

20    Realiseren dat mijn fysiek lichaam mijn tempel is, mijn fysieke lichaam is het levende vlees waardoor ik hemel op aarde tot stand breng en creëer als mijn gedachten, woorden en daden en zo eer, respecteer, beschouw, koester en ondersteun ik mijn fysieke lichaam alsof ik mijzelf zou koesteren als gelijke: mijn lichaam ben ik.

21    Wij zijn de verandering in de wereld en in onszelf waar we op gewacht hebben: dus verbind ik mij om mijzelf en mijn leven toe te wijden zodat iedereen als een geheel zich kan realiseren dat niets zal veranderen wanneer wij niet veranderen in onze totale hoedanigheid, van binnen en van buiten.

22    Realiseren dat om in staat te zijn om mijzelf te veranderen in gedachten, woord en daad tot het meest effectieve levende wezen dat ik kan zijn en worden, ik mijzelf eerst moet leren kennen. Dus verbind ik mij om te onderzoeken, te reflecteren en te begrijpen hoe ik ben geworden zoals ik vandaag de dag ben, om de weg voor te bereiden en vanuit zelfcreatie een verantwoordelijk, bewust, zelfoprecht en  betrouwbaar iemand te worden voor mijzelf en dus voor iedereen.

23    Realiseren dat om in staat te zijn om bij te dragen aan de verandering in deze wereld, ik eerst mijzelf moet leren kennen als de wereld om mij heen. Dus ik verbind mijzelf te onderzoeken, te reflecteren op de werking van deze wereld van binnenuit en van buitenaf en zo de hedendaagse systemen gelijk te stellen om het best mogelijke leven aan iedereen op aarde te presenteren en te schenken.

Dag 501: Waarom Dieren Mensen Bijten

Een paar dagen geleden heb ik een beet gekregen van een paard. Het paard heet Tyson, en ik kreeg de verantwoordelijkheid toegewezen om elke namiddag zijn hoeven te kuisen en zijn lichaam te onderzoeken voor teken.  Ik heb niet echt ervaring met het werken met paarden voordat ik hier naar de Farm kwam en sinds ik hier ben ga ik met de paarden die hier zijn en waar ik mee werk om alsof het honden zijn. In de zin van dat ik hen knuffel en kusjes geef en ik heb geleerd om strikt te zijn met hen wanneer ze ondeugend zijn.

Maar, omdat ik nooit een onderwijzing gekregen heb in verband met hoe een paard eigenlijk functioneert, ben ik mij nooit gewaar geweest van het feit dat je aan de lichaamstaal van een paard kan zien in welk humeur het zich bevindt. Ik bedoel, met honden is dit ook zo, en met alle dieren in feite -- ze communiceren via lichaamstaal. Maar ik heb dit nooit ingezien omdat ik het nooit heb moeten inzien. In de zin van dat ik altijd met honden en katten heb omgegaan vanuit een persoonlijk verlangen om hen affectie te geven  en om zelf affectie terug te krijgen - waarin ik hen behandel alsof ze knuffeldieren zijn.

Het is pas nu dat ik hier op de Farm te maken krijg met groepen van dieren, er zitten bijvoorbeeld 7 honden samen in één huis of met andere dieren dan ik gewoon ben, zoals paarden - dat ik begin in te zien dat er meer is aan een dier en aan de mens-dier communicatie en dier-dier communicatie dan ik ooit heb begrepen of gezien. En het eigenaardige is dat hoe dieren omgaan met elkaar en hoe ze reageren op menselijk contact niet zoveel verschillend is van hoe mensen in elkaar zitten. Als mens zijn we ons echter niet gewaar van de onderbewuste en onbewuste patronen die aan de basis liggen van ons gedrag en sociale interactie, waardoor we er ons ook niet zo makkelijk van gewaar kunnen zijn in dieren.

Bijvoorbeeld, wat ik heb ingezien is dat een dier, zoals bijvoorbeeld honden en paarden, dingen niet 'zomaar' doet. Dieren weten heel goed wat ze doen en hoe ze bijvoorbeeld de mens kunnen manipuleren om te krijgen wat ze willen. Ik bedoel, dat is precies wat de mens zelf ook doet met zijn omgeving - en net daarom zien we het niet in andere wezens. Er is ook een specifieke sociale code en omgang die speelt in een roedel honden of een groep paarden. En dan is er nog de lichamelijke tekenen en verschijnselen die aanduiden hoe een dier zich voelt en die dienen als waarschuwingstekenen of indicators die aanduiden hoe je je als mens het best handhaaft tegenover hen.

Ik hield absoluut geen rekening met al deze factoren in het moment dat Tyson mij in mijn rechterarm beet. Ik was in mijn 'troetel-modus' en ik ging ervan uit dat Tyson gewoon een 'schattig paard' is en dat hij genoot van mijn vertroetelingen en mijn aanrakingen. Ik keek niet naar zijn gezicht en ik zag al de tekenen niet die mij hadden kunnen laten weten dat hij iets van plan was en dat hij zich eigenlijk in een ondeugende bui bevond.

Ik bedoel, nadat hij mij had gebeten, ging ik in een reactie van kwaadheid en beschuldiging omdat ik dacht van 'hoe durft hij!', 'ik was gewoon lief tegen hem en hij doet mij zomaar pijn!' - en vanuit die reactie van beschuldiging ging ik dan in een ervraing van het slachtoffer spelen door mij dan bijvoorbeeld angtig te gaan voelen tegenover al de andere paarden, en ook tegenover al de honden. En, elke keer ik een hond aai of dicht bij een paard sta, ga ik nu in een korte intense reactie van angst dat het dier mij zal pijn doen, 'net zoals Tyson', 'zonder reden'.

Maar, wat ik hierin uiteindelijk heb ingezien is dat deze reactie in mezelf van kwaadheid en de gedachte van 'hij deed mij pijn zonder reden' eigenlijk aantoont hoe ik absoluut niet in lijn sta met de realiteit - in de zin van dat ik bijvoorbeeld de moeite niet doe om mij gewaar te zijn van het feit dat Tyson geen troeteldier is. En dat ik de moeite niet doe om mezelf in zijn schoenen te verplaatsen en te begrijpen wat het wil zeggen om een paard te zijn en hoe het is dat een paard eigenlijk functioneert, of wie Tyson eigenlijk is, wat zijn verleden is en hoe hij in zichzelf functioneert - omdat, het enige wat ik wilde zien en overwegen, is mijn eigen verlangen om hem te benaderen vanuit het eendimensionele idee in mijn geest dat Tyson gewoon een 'lief klein paard' is --- waarin mijn omgang met hem dus gebaseerd is op een persoonlijk idee over wie Tyson is, maar niet op een waarachtig inzicht in en begrip van wie hij werkelijk is en hoe hij werkelijk functioneert.

Omdat, als ik de moeite had gedaan om mezelf te onderwijzen en om mijn relatie met paarden te onderzoeken en om te begrijpen hoe het precies is dat een paard bestaat en functioneert, dan had ik waarschijnlijk het gebeurde kunnen vermijden. En, dan had ik tenminste inzicht gehad in waarom het is dat hij gedaan heeft wat hij heeft gedaan. Het feit dat ik nu reageer met kwaadheid en beschuldigingen laat enkel mijn machteloosheid zien in relatie tot mijn realiteit omdat ik niet begrijp en versta waarom of hoe dingen gebeuren.

http://www.desteni.org

Dag 499: Waarom Vormen we Relaties met Anderen Maar Nooit met Onszelf?

Ik luisterde naar een Eqafe Interview in de Journeys into the Afterlife Series waarin een wezen haar ervaring deelde van hoe ze vroeger in het dimensionele bestaan de job had om de dimensies die bestonden in de 'Hemel' allemaal te onderzoeken om een oogje in het zeil te houden in wat er allemaal gebeurde in de Hemel - om ervoor te zorgen dat alles hetzelfde blijft en dat er geen enkel wezen 'uit de rang loopt' of de status quo uitdaagt van hoe dingen verlopen en gestructureerd waren in de hemel.

In dit specifieke interview sprak ze over hoe ze zag hoe ze wezens zag veranderen vanaf het moment dat ze geloofden dat hun persoonlijke 'Hemel' een privé rijkdom was  waar ze helemaal alleen in waren en waar niemand kon zien wat ze er allemaal in deden. Ze vertelde dat ze merkte dat die wezens in hun persoonlijke privé hemel al de dingen deden en zegden  die ze altijd hadden verborgen wanneer ze rond andere wezens waren. Ze deden dingen waarvan ze nooit zouden willen dat andere wezens zouden zien of weten wat ze allemaal deden, als die specifieke 'waarheid' van zichzelf.

En ze zei dat dat in feite is hoe mensen hier op aarde eigenlijk precies hetzelfde doen, enkel in hun geest -- daar waar wij 'alleen' zijn met onszelf, of althans waar we geloven dat we 'alleen' zijn, waar niemand ons kan zien. In onze geest doen en zeggen we al de dingen die we doorgaans van andere mensen verborgen willen houden zogezegd om onszelf te beschermen van hoe mensen op ons zouden reageren.

Maar, wat dit wezen zei dat eigenaardig en interessant was, is dat de reden waarom mensen dit doen, of waarom wezens dit deden - het verbergen van die specifieke 'waarheid' en 'realiteit' van zichzelf  in de geest of in één of andere privé hemel - is niet zozeer omdat we onszelf willen 'beschermen', maar eerder omdat we niet zouden kunnen leven met onszelf als we onszelf zouden confronteren met wat het eigenlijk is dat we allemaal doen in het geheim in onszelf, met die waarheid en realiteit van wat er eigenlijk allemaal bestaat in onszelf --- en dat dat ook de reden is dat, wanneer het aankomt op het onderzoeken van onszelf, en aan introspectie doen, en werkelijk onszelf in de ogen kijken, dat we dan een angst ervaren, omdat we niet willen zien wat er eigenlijk bestaat in onszelf. We willen geheimen houden van onszelf, we willen doen alsof we zelf ook niet zien of ons zelf ook niet gewaar zijn van wat we doen en wie we zijn in onszelf zolang andere mensen ook niet weten of zien of zich gewaar zijn van wat wij doen in onze geest en wanneer we alleen zijn.

En, wanneer ik in mezelf kijk naar hoe ik besta specifiek in relatie tot mezelf en mijn geest en wat ik doe in mijn geest - dan stel ik vast dat ze wel degelijk een punt heeft in de zin dat ik nooit alleen wilde zijn met mezelf omdat ik wist dat ik dan geconfronteerd zou worden met mezelf, met mijn interne realiteit. Ik wilde liever altijd in de buurt van andere mensen zijn, waar ik mezelf kan afleiden met emotionele reacties, en waar ik kan doen alsof ik niet besta in mezelf, waar ik het gevoel kan creëren in mezelf dat ik mezelf kan verliezen in 'andere mensen' en in mijn eigen gevoelens en emotionele reacties op de mensen om mij heen. Maar, van zodra ik alleen was in mijn kamer of ergens in een stille ruimte, begon ik mij ongemakkelijk te voelen en ging ik meteen op zoek naar manieren om mezelf af te leiden, zoals bijvoorbeeld door televisie te kijken of muziek te luisteren of wat dan ook te doen om mijn aandacht af te leiden van mezelf en van het feit dat ik alleen was.

Ik bedoel, wanneer het aankomt op het hebben van een relatie met mezelf, waarin ik bijvoorbeeld verantwoordelijkheid neem voor wat ik doe in mijn interne en externe realiteit of waarin ik principes heb of waarde hecht aan integriteit en zelf-eerlijkheid -- daar is nooit sprake van geweest in mezelf. Ik heb zelfs steeds elke vorm van principe of integriteit het water in gegooid om  relaties te kunnen vormen met 'andere mensen'. Wie ik was in mezelf, dat maakte nooit uit. Mijn zelf-integriteit en zelf-eerlijkheid en zelf-verantwoordelijkheid - dat kon mij niet schelen, dat was onbestaand. Zolang andere mensen maar geloofden dat ik een verantwoordelijk, integer, betrouwbaar en eerlijk individu was kon het mij allemaal niet schelen wat ik eigenlijk deed in mijn geest en wie ik eigenlijk was in mezelf wanneer niemand mij kan zien.

Dus, ik bedoel, het is zeker en vast interessant en fascinerend om dit vast te stellen en in te zien van mezelf in het bewandelen van mijn reis naar leven - en het is zeker iets dat mijn ogen geopend heeft in relatie tot het zien en beseffen dat ik absoluut niet dat goede en positieve beeld ben dat ik presenteer van mezelf naar andere mensen toe --- en dat ik eigenlijk nooit werkelijk mezelf heb leren kennen omdat ik nooit de waarde heb ingezien van het bewerkstelligen van een relatie met mezelf. Ik heb nooit mezelf opgemerkt in en als mezelf.

En, wat ik ook heb ingezien is dat, zolang ik die relatie met mezelf niet bewerkstellig en opbouw, zal ik nooit werkelijk opstaan in deze wereld en in staat zijn om de wereld te veranderen --- omdat, ik zal het lef niet hebben om mensen in vraag te stellen. Omdat, zolang ik geen relatie heb gecreëerd met mezelf en zolang ik geen stabiliteit heb gecreëerd in mezelf in de zin van dat ik besef wie ik ben in elk moment - zal ik altijd meer waarde hechten aan de relatie  die ik zogezegd heb met andere mensen en dan zal ik steeds andere mensen ondersteunen in hun meningen, ook al zijn die meningen misschien schadelijk voor het leven op aarde. Ik zal dan nooit mijn wereld en realiteit werkelijk bevragen omdat ik te druk bezig ben met het creëren van relaties om de leegte op te vullen die bestaat in mezelf in en als het gebrek aan een relatie met mezelf.

Dag 500: Hoe we Onszelf Onderdrukken om Relaties te kunnen Vormen

In de voorgaande blog heb ik gedeeld hoe ik heb ingezien dat ik in feite nooit waarde gehecht heb aan het opbouwen van een stabiele relatie met mezelf in mijn leven en dat al mijn aandacht en focus en energie ging richting het creëren en opbouwen van relaties met 'andere mensen', in de zin van het opbouwen van een 'sociaal imago' en 'reputatie' en van een 'sociaal netwerk' .

En, wat hierin eigenaardig is, wanneer ik kijk naar waarom het is dat ik bijvoorbeeld meer waarde zou hechten aan wat andere mensen over mij denken en aan het verleiden van andere mensen om een relatie te willen met mij dan aan het leren kennen van mezelf en aan het opbouwen van een sterk karakter in en als mezelf - dan zou ik zeggen dat dat zo is omwille van 'veiligheid' -- dat ik een zekere 'veiligheid' en 'zekerheid' tracht te creëren door middel van het opbouwen van 'sociale relaties' als een 'netwerk' waarin ik mij in en als mijn bestaan in deze wereld en realiteit, die op zich toch van 'sociale' aard is omwille van het feit dat ik mij nu eenmaal in een realiteit bevindt waarin ik niet alleen besta maar in wezen continu omringd ben door allerlei verschillende wezens, tracht te 'verankeren' door er bijvoorbeeld voor proberen te zorgen dat de wezens om mij heen, en specifiek de mensen om mij heen, mij aanvaarden als deel van het geheel, als deel van het 'sociale netwerk' -- omdat ik ergens in mijn geest de idee gecreëerd heb dat ik enkel op die manier zal kunnen leven, bestaan en 'overleven' in deze wereld.

Maar, het eigenaardige hierin is dus dat, wanneer ik mezelf de vraag stel van 'maar wie ben ik eigenlijk?' - vanuit het perspectief dat, ik bedoel, ik hecht zoveel waarde aan mijn bestaan en mijn overleving in deze wereld dat ik mijn hele wezen in het teken zet van het creëren van relaties met andere mensen en dat ik bereid ben om mezelf volledig weg te cijferen en te compromitteren in de naam van het creëren van 'vriendschappen'  en 'goede relaties' met mensen - maar tegelijkertijd heb ik mezelf in dit hele proces zodanig weggecijferd en onderdrukt dat ik uiteindelijk zelfs die vraag niet meer kan beantwoorden van 'wie ben ik eigenlijk?' en 'hoe en waarom besta ik zelfs?'. Ik heb mezelf zodanig verloren in het 'sociale web en netwerk' en dus in mijn eigen technieken en mechanismen van sociale manipulatie in functie van het opbouwen van 'relaties', dat 'ik' als individueel wezen eigenlijk niet echt meer besta, omdat, al wat ik eigenlijk nog ben, is enkel en alleen die overlevingsdrang en die ervaring van angst/verlangen om een idee van 'veiligheid' en 'zekerheid' te creëren voor mezelf in deze wereld door middel van het vormen van 'relaties' met andere mensen'.

Het lijkt dus alsof mijn 'waarde-schaal' volledig getild is naar de verkeerde kant, in de zin van dat, hoe meer ik mezelf onderdruk en compromitteer in functie van mijn 'overleving' in en als de 'sociale wereld', des te meer ik deze overlevingsangst en het verlangen om relaties te vormen met andere mensen eigenlijk net creëer in mezelf. Omdat, hoe meer ik mezelf onderdruk in mezelf, des te verder ik mezelf verwijder van mezelf en van het hebben en ervaren van een relatie met mezelf - waardoor ik dan relaties zal willen vormen met 'andere mensen' om de leegte te vullen in mezelf die ik ervaar omdat ik niet meer echt aanwezig ben in mezelf, in de zin van dat ik mij totaal niet meer gewaar ben van mijn eigen bestaan, van het feit dat ik zelfs eigenlijk nog werkelijk een 'individu' ben, omdat al wat ik van mezelf ervaar, ken en zie, is die eendimensionele ervaring van Angst en Verlangen om te Overleven. Maar, ik bedoel, dat is niet werkelijk Leven, dat is niet wie Ik eigenlijk ben.

Leven is Expressie, is individualiteit, is een gewaarzijn van 'ik ben hier', een gewaarzijn van hoe en waarom ik besta. Dat is Leven, het is een absoluut besef van 'ik ben Hier'. Terwijl, zolang er een overlevingsangst in mezelf bestaat die mij stuurt en beweegt in deze wereld in bijvoorbeeld het uitdrukken van 'sociaal gedrag' in functie van het vormen en creëren van 'sociale relaties', is er geen 'individualiteit' aanwezig in mezelf, is er geen gewaarzijn van 'wie ik ben' aanwezig in mezelf, er is enkel een systematisch  bewustzijn dat enkel en alleen functioneert op basis van dat ene Idee van 'Ik Moet Overleven'.

Dag 498:De Macht om een Emotionele Ervaring van Depressie te Stoppen Ligt in Onszelf

In de voorgaande blog heb ik geschreven over hoe een emotionele reactie in een moment veranderd kan worden door de toepassing van zelf-vergeving in het moment zelf waarin de emotie opkomt - en waarom het is dat die toepassing in het moment zelf noodzakelijk is in het daadwerkelijk veranderen van een specifiek mentaal/emotioneel patroon dat zichzelf blijft herhalen in de geest in en als mijn reacties op mijn omgeving, wereld en realiteit.

Wat ik merkte door deze praktische toepassing van zelf-vergeving in het moment zelf, is dat ik de emotionele ervaring verminderde in dat moment en dat ik het ook makkelijker maakte voor mezelf om, in andere momenten waarin de ervaring van depressie opkomt in mezelf, mezelf ervan te weerhouden om erin te gaan, maar in dat moment eerder simpelweg te ademen en te zeggen van 'neen, ik sta mezelf niet toe om mezelf hierin te verliezen - ik blijf stabiel'.

Omdat, er was een moment waarin deze reactie nog eens opkwam in mezelf, omdat dat nu eenmaal is hoe ik mijn geest getraind heb om te reageren op specifieke situaties die zich afspelen in mijn wereld --- als hoe ik reageer op situaties die niet verlopen volgens mijn wil. En dus, in dit moment waarin er allerlei dingen gebeurden waardoor ik iets wat ik wilde doen maar niet gedaan kreeg, kwam er een ervaring in mezelf op waarin ik mij kwaad begon te voelen omdat ik dacht van 'waarom is het altijd hetzelfde - waarom krijg ik nooit wat ik wil', en van die reactie en gedachten begon ik langzaam maar zeker in een depressieve staat te zinken des te meer ik de ervaring van kwaadheid bleef vasthouden in mezelf.

De ervaring van kwaadheid transformeerde dus naar andere emotionele ervaringen zoals zelf-medelijden en depressie, waarin ik mezelf langzaamaan neerhaalde in mezelf in een onderbewuste poging om aandacht te krijgen van mijn omgeving en 'geholpen' te worden door mijn omgeving. 'Geholpen', omdat dat was hoe mijn familie en vrienden en omgeving reageerden op mijn gedrag wanneer ik tijdens mijn kindertijd in die specifieke emotionele ervaring ging - dan kon ik mijn omgeving in beweging krijgen om mij aandacht te geven en mij er dus van te verzekeren dat ik een vorm van controle heb over die omgeving en dan voelde ik mij bijgevolg 'veilig', verbonden met de gedachte en de idee dat mijn omgeving 'om mij geeft' omdat ze reageren met medelijden wanneer ik in een depressieve staat ga.

Dus, ik bedoel, wanneer ik deze specifieke emotionele ervaring zie opkomen, is het erg 'verleidelijk' voor mezelf om mezelf erin te laten meevoeren omdat het lijkt alsof ik die ervaring moet voelen en alsof ik moet in die depressie gaan om te krijgen wat ik wil, wat dat dan ook is. Omdat ik die idee gevormd heb in mijn geest van 'enkel als ik mij depressief voel zullen mensen aandacht hebben voor mij', als een causale redenering die ik gevormd heb in mijn geest op basis van een aantal ervaringen in mijn verleden.

Maar, wat ik echter nooit had ingezien zijn de ware gevolgen van dit mentale en emotionele systeem, zijnde dat als ik mezelf toesta steeds in die emotie van depressie te gaan, dan ben ik als de jongen die Wolf riep in de Bijbel, namelijk dat mensen mij gaan wegduwen en uiteindelijk net geen aandacht meer zullen willen geven aan mij omdat ik mij zo 'asociaal' gedraag - en, ik bedoel, wie wil er nu samen zijn met een depressief geval? Dat is nu eenmaal de realiteit van hoe de wereld werkt. Het was misschien zo dat in een aantal kleine situaties die hele depressie toestand werkte in relatie tot het kortstondig krijgen van aandacht van iemand die naar mij toe kwam en vroeg van 'gaat het wel' en 'ben je ok?', maar dat was het dan. Ik heb nooit beseft en ingezien dat dat niet is hoe de echte wereld werkt. In de echte wereld ben ik niet 'speciaal', en zal ik geen speciale aandacht krijgen van mijn omgeving gewoon omdat ik mij even slecht voel. Het zal eerder net anders om zijn.

Wat ik bijvoorbeeld in mijn relaties heb ondervonden doorheen mijn leven is dat mensen mij net wegduwen en zich niet meer aangetrokken voelen tot mij wanneer en als ik mezelf toesta in die emotionele toestand te gaan - en dat die ervaring van depressie dus eigenlijk net het tegenovergestelde creëert in mijn relaties met andere mensen dan wat eigenlijk aan het startpunt ervan ligt.

Dus, wat ik na mijn praktische toepassing van Zelf-Verandering in het toepassen van zelf-vergeving in een moment waarin ik de emotie van depressie zag opkomen in mezelf, heb vastgesteld dat als ik eenmaal mezelf een duwtje gegeven heb en heb doorgezet in mijn beslissing om te veranderen, dat het daarna veel makkelijker is om te blijven doorzetten in het stoppen van mezelf om in een specifieke reactie/emotie te gaan, omdat ik aan mezelf bewezen heb dat ik wel degelijk kan veranderen en dat ik mezelf wel degelijk kan stoppen. En dat ik met andere woorden niet machteloos ben tegenover emotionele ervaringen, maar dat ik de macht heb om te beslissen en te bepalen wie ik ben in relatie tot een emotionele ervaring en in relatie tot gedachten die opkomen in mijn geest.

http://www.desteni.org

Dag 497: Het Veranderen van een Emotionele Ervaring van Depressie

In de voorgaande blog had ik het punt geopend van hoe het reageren met emoties van bijvoorbeeld depressie op het zien van mijn partner die in een emotie van depressie gaat, en ik had gezien en beseft hoe deze reactie in wezen een punt van emotionele manipulatie is als een reactie op een angst om mijn partner te verliezen omdat ik doorheen mijn leven depressie heb ontwikkeld in mezelf als een manier om aandacht proberen te krijgen wanneer ik het gevoel heb en geloof  dat ik verlaten zal worden of dat ik iets zal verliezen waar ik waarde aan gehecht heb.

En, wat ik had gemerkt door mijn praktische toepassing van het veranderen van dit patroon, is dat ik wel degelijk in staat ben om dit patroon te veranderen door, in het moment dat dit patroon opkomt in mezelf mezelf te forceren om zelf-vergeving toe te passen in de plaats van toe te geven aan de verleiding en het verlangen om het patroon gewoon te volgen en laten uitspelen zoals ik het doorheen heel mijn leven heb laten uitspelen in en als mezelf in mijn relatie tot andere mensen.

Ik bedoel, ik heb zo vaak mezelf laten vallen en meevoeren in de ervaring van depressie als reactie op situaties waarin ik de angst ervoer in mezelf dat ik iets aan het verliezen ben in mijn wereld en realiteit en wanneer ik de mensen in mijn omgeving wilde manipuleren om ervoor te zorgen dat ik krijg wat ik wil en dat mijn realiteit verloopt zoals ik het verlang -- waardoor deze reactie nu een automatisch gegeven geworden is in mezelf. Maar, wanneer ik kijk naar wat de gevolgen en consequenties waren van deze emotionele reactie en ervaring van depressie in mezelf en hoe ik mij gedroeg en uitdrukte ten gevolge van de emotie van depressie in relatie tot mijn omgeving, dan zie en besef ik dat ik eigenlijk net de mensen om mij heen steeds van mezelf heb weggeduwd door in die depressieve/droevige staat te gaan.

Omdat, eigenlijk is die depressie een vorm van zelf-sabotage, omdat de gedachten die op dat moment door mijn geest gaan, er zijn van een opzettelijke zelf-verminderende aard. Omdat, als ik de emotie van depressie laat escaleren in mezelf, dan sta ik mezelf toe om verder en verder en dieper en dieper weg te zinken in een put van negatieve emotionele ervaringen -- en in mijn gedachten contempleer ik om alles op te geven, om mezelf op te geven en om dus steeds dieper de depressie in te zinken tot ik mezelf vernietig.

Ik bedoel, dit is vreemd en eigenaardig aan een depressie, hoe het zo kan escaleren tot een punt van zelf-vernietiging waarin ik mezelf volledig en absoluut saboteer in mijn leven - terwijl het startpunt van de depressie eigenlijk net het tegenovergestelde was, namelijk het willen beschermen en behoeden van een persoonlijk belang en verlangen en mezelf beschermen tegen een angst in mezelf. Maar, omdat ik nooit mijn eigen geest heb begrepen in hoe het eigenlijk werkt en functioneert, heb ik ook nooit ingezien dat de gedachten die opkomen in en als de emotionele ervaring van depressie eigenlijk niet 'echt' zijn, in de zin van dat de zelf-verminderende en zelf-saboterende depressieve gedachten eigenlijk een opzettelijke creatie zijn waarin ik mezelf opzettelijk neerhaal om een vorm van medelijden en dus aandacht te kunnen krijgen van andere mensen. Maar, ik was me gewoon nooit gewaar van wat ik eigenlijk werkelijk aan het creëren was in termen van wat de eigenlijke gevolgen zouden zijn van mijn creatie en van het feit dat ik mezelf niet werkelijk aan het beschermen was, maar dat ik eerder net afbraak aan het maken was aan mezelf en mijn leven.

Dag 496:Hoe Verander Ik Mezelf in het Kopieren van de Emoties van Anderen?

In de voorgaande blog heb ik gekeken naar het punt van waarom het is dat ik de emotionele en gevoelens reacties en ervaringen van de mensen in mijn omgeving overneem en waarom het is dat ik daarop reageer. Bijvoorbeeld, ik schreef de blog naar aanleiding van een ervaring waarin iemand waar ik een hechte relatie mee heb in een depressieve staat ging, en als reactie daarop zonk ik ook weg in een depressieve staat. Dus, ik ging mij slecht en depressief voelen omdat hij zich slecht en depressief voelde.

En dat was omdat ik zijn emotionele staat persoonlijk opvatte en met een angst reageerde in mezelf dat hij de relatie misschien zou afbreken. En, het is een patroon dat ik in mezelf doorheen mijn leven ontwikkeld heb dat ik in een staat van depressie en droefheid ga en zelfs een vorm van apathie en lusteloosheid en opgeven als een reactie op die angst om verlaten te worden.

En, ik bedoel, ik heb mezelf al zo vaak in die specifieke emotionele staat zien gaan, in momenten waarin die angst opkomt in mijn geest, bijvoorbeeld wanneer mijn partner zich even afstandelijk gedraagt tegenover mij of wanneer hij iets zegt of doet dat zou kunnen insinueren dat hij zich niet meer aangetrokken voelt tot of geinteresseerd voelt in mij, en ik heb er zo vaak over geschreven en zelf-vergeving toegepast. Dus, nu dat ik deze staat dit keer zag opkomen in mezelf, dacht ik van 'het is hopeloos, dit is nu eenmaal wie ik ben, ik kan niet veranderen', 'ik ben gewoon een zielig hoopje niets en ik ben niet in staat om stabiel te blijven in mezelf'.

Maar, tegelijkertijd besefte ik dat als ik dit patroon ooit zal veranderen, dan zal het in dit moment moeten zijn, dan is het door de stappen die ik onderneem om mezelf niet toe te laten om verder en dieper weg te zinken in dit emotionele patroon. Want, het is immers zo makkelijk om de golf te volgen en mezelf te laten meevoeren in de gedachten en energie die automatisch opkomen in mezelf en die uiteindelijk zouden kunnen leiden tot bepaalde beslissingen die ik zal nemen in mijn fysieke realiteit en in mijn relatie met deze specifieke persoon waar ik later spijt van ga hebben.

Dus, met deze gevolgen en consequenties voor ogen, maakte ik de beslissing in dat moment om mezelf niet meer toe te staan dit patroon nog langer te voeden en, ondanks het feit dat het onmogelijk leek in mezelf om werkelijk te veranderen, zette ik mezelf voor mijn computer en forceerde ik mezelf om beginnen te schrijven. Ik bedoel, aanvankelijk wilde ik niet schrijven en wanneer ik dan begon te schrijven was wat ik schreef in feite enkel een uiting van de emotionele staat waarin ik mij bevond. Dan zag ik in dat dit schrijven niet helpt omdat ik in dat moment niet in staat leek te zijn om mezelf even in perspectief te plaatsen en vanuit een observatief standpunt te schrijven over wat er met mij aan de hand is - dus besliste ik om meteen over te gaan naar het schrijven van zelf-vergevende stellingen --- en met name:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij kwaad te voelen op X

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd X te beschuldigen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te denken dat het X zijn schuld is dat ik mij nu depressief voel

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan e ngeaccepteerd te willen dat X zich schuldig voelt omdat ik mij nu depressief voel

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij depressief te voelen omdat ik het gevoel kreeg dat ik niet genoeg aandacht krijg

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd aandacht te willen van X en depressie te gebruiken om aandacht te krijgen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van depressie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te denken dat ik niets kan doen omdat ik te depressief ben

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan depressie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd depressie te laten beslissen wie ik ben en wat ik doe

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van wat ik doe door depressie te laten bepalen wat ik doe en wie ik ben in wat ik doe

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan gedachten in mijn geest die zeggen dat ik te zwak ben om iets te doen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren met zwakheid op de gedachte dat X zich slecht voelt

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegsetaan en geaccepteerd te denken dat ik X zijn positieve aandacht nodig heb om mij sterk te voelen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn kracht te definieren in en als de gedachte dat ik positieve aandacht krijg van X

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn verlangen naar aandacht op X te projecteren en dan X te beschuldigen omdat ik mij depressief voel, dat hij daar de oorzaak van is omdat hij mij niet genoeg aandacht geeft

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd depressie te gebruiken als een manier om aandacht te krijgen

Ik vergeef mezelf dat niet mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd mezelf aandacht te geven

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd X te beschuldigen van dat hij negatief over mij denkt

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd negatief te denken over X door hem te beschuldigen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegsetaan en geaccepteerd mijn verantwoordelijkheid in X zijn handen te leggen door te denken dat ik zijn aandacht nodig heb om kracht te kunnen ervaren

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegsetaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als hoe X zich voelt

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik mij slecht moet voelen als en wanneer X zich slecht voelt

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te denken dat ik verbonden ben met X en dat ik moet ervaren wat hij ervaart en dat als hij zich slecht voelt - dat ik mij dan ook slecht moet voelen

Ik vergeef mezelf dat ik beschuldiging heb toegestaan te bestaan in mezelf tegenover X door geen verantwoordelijkheid te nemen voor de reacties die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een verbinding te hebben gecreeerd tussen mezelf en X en daarin zijn emotionele ervaringen te kopieren en hem dan te beschuldigen wanneer ik mij slecht voel door te denken dat dat is omdat hij zich slecht voelt --- in de plaats van hem verantwoordelijkheid te laten nemen voor zijn reacties en zelf verantwoordleijkheid te nemen voor mijn eigen reacties

En, nadat en tijdens ik deze zelf vergeving aan het schrijven was, voelde ik de 'wolk' van emoties opklaren en mezelf meer en meer stabiel worden. Het punt waarin ik mezelf echter wel een extra duwtje in heb moeten geven is het punt van zelf-eerlijkheid, bijvoorbeeld in het eerlijk zijn met mezelf over waarom het eigenlijk is dat ik in een staat van depressie en opgeven ga en wat er eigenlijk werkelijk in mijn geest omgaat. Bijvoorbeeld in het eerlijk zijn met mezelf over het feit dat ik in depressie ga omdat ik eigenlijk aandacht wil en dat ik mezelf laat beinvloeden door de emotionele staat van andere mensen omdat ik geen verantwoordelijkheid neem voor mijn eigen leven, kon ik de emotionele staat loslaten maar ik moest wel even door een zure appel bijten omdat het namelijk niet meteen de realiteit is van mezelf die ik wilde onder ogen komen.

Dag 495: Waarom voel ik mij slecht wanneer een ander zich slecht voelt?

Iets dat ik van mezelf gemerkt heb in mijn relaties met andere mensen, is dat Ik heel snel mijn verantwoordelijkheid uit handen geef in verband met en in relatie tot hoe ik mij voel vanbinnen. Bijvoorbeeld, wanneer ik zie dat mijn partner, of iemand anders in mijn omgeving, zich slecht voelt, dan ga ik mij ook slecht voelen - en dan ga ik in mijn geest die persoon beschuldigen van zogezegd de oorzaak te zijn van waarom het is dat ik mij persoonlijk slecht voel.

Omdat ik geloof dat ik mij enkel slecht voel omdat zij zich eerst slecht voelden - dus is het zogezegd hun schuld dat ik mij nu slecht voel -- zij hadden zich maar stabiel moeten houden in relatie tot mij. Waar ik hen dan van beschuldig is dat ze geen rekening houden met mij en dat ze niet om mij geven en dat ze geen erkenning hebben voor het feit dat ik onschuldig ben en dat ik niets fout gedaan hebben, maar toch gaan zij zich slecht voelen - waardoor ik mij ook slecht voel. Ik bedoel, dat is maar de mate waarin ik mezelf heb verbonden met andere mensen hun gevoelens en emoties. In de zin van dat ik mij goed voel wanneer een ander zich goed voelt, en ik voel mij slecht wanneer een ander zich slecht voelt.

Dus, wanneer een ander zich slecht voelt, dan ga ik mij kwaad voelen op hen - omdat ze mij nu ook slecht doen voelen, zogezegd. Maar, wat ik hierin heb moeten inzien is dat ik eigenlijk nooit echt verantwoordelijkheid genomen heb voor mijn eigen interne en externe realiteit - in de zin van dat ik bijvoorbeeld, wanneer mijn partner zich slecht voelt, mij depressief ga voelen en dan laat ik alles varen, ik geef om niets meer, ik wil niets meer doen, ik zit maar een eind voor mij uit te staren, levenloos. En dus daarin is het duidelijk dat ik eigenlijk nooit werkelijk verantwoordelijkheid genomen heb voor mijn eigen leven omdat ik zo makkelijk alles laat varen, omdat ik zo makkelijk die statement maak van 'het maakt allemaal niet uit' en 'niets van wat ik doe maakt uit'.

Dat is de mate waarin ik mijn hele bestaan in de handen gelegd heb van andere mensen - en waardoor ik dus ook werkelijk geloof dat ik op de één of andere manier verbonden ben met hoe een ander zich voelt en dat ik moet antwoorden of reageren op hoe een ander zich voelt omwille van die schijnbare verbondenheid --- omdat ik nooit een vorm van 'eigenheid' gecreëerd heb in mezelf in de zin van een vorm van eigen verantwoordelijkheid als een besef dat al wat ik doe, dat doe ik voor mezelf, niet voor een ander maar voor mezelf. Ik leef en besta en beweeg en adem voor mezelf.

Dus, als ik zomaar alles laat varen gewoon omdat iemand anders zich slecht voelt in mijn bijzijn -- oeps, dan is er een groot probleem. Dan laat mij dat zien dat mijn verantwoordelijkheidszin in relatie tot hoe ik besta en leef en de dingen die ik doe, scheef zit en dringend herbekeken moet worden. Als ik zo makkelijk bewogen kan worden door emotionele ervaringen, geactiveerd door hoe ik denk dat een ander zich voelt --- dan is het tijd om te herbekijken wie ik eigenlijk ben en hoe ik eigenlijk leef en waar ik mij zelf-verantwoordelijkheid en zelf-eerlijkheid in geplaatst heb.

Dag 494: De Illusie van Vrije Keuze als Gepreseneerd door het Menselijk Bewustzijn

In Dag 495 was ik begonnen met kijken naar hoe en waarom het is dat er een zelf-sabotage mechanisme bestaat in de menselijke geest dat ons mensen ervan weerhoudt om in elk moment bij te leren en uit te breiden en te ontwikkelen in en als onszelf in relatie tot onze wereld en realiteit. Dat ervoor zorgt dat we maar werkelijk 'opgroeien' in en als een leerproces, tot we de 'volwassen' leeftijd bereikt hebben en vanaf dan wordt alles slechts herhaling van  dezelfde patronen, tot we langzaamaan de zombiestaat en in veel gevallen vaak de dementerende staat in zinken.

Wat er gebeurt door dit punt van dat we niet meer bijleren doorheen ons leven en dat het enige dat we eigenlijk 'weten' of beseffen en zien in en van de wereld waarin we bestaan zowel binnen als buiten onszelf, is wat er in onze geest bestaat als kennis en informatie die we geaccumuleerd hebben voornamelijk tijdens onze kindertijd als de tijd waarin we onze geest ontwikkelen -- is dat we niet geinformeerd genoeg zijn of niet voldoende in staat zijn om werkelijk keuzes te maken die het beste zijn voor onszelf in ons leven.

Dit is bijvoorbeeld waarom we in steeds dezelfde gedachten- en reactiepatronen zullen vallen die niet het beste zijn voor onszelf of onze relaties met onze omgeving. Waarom we op steeds dezelfde emotionele manier zullen reageren op en in dezelfde situaties, ondanks dat we uiteindelijk inzien dat de gevolgen van hoe wij onszelf uitdrukken in en als die emotionele staat niet het beste is voor onszelf. We maken bijvoorbeeld beslissingen of we zeggen impulsieve dingen in een emotionele staat waar we ons nadien over schamen of waar we nadien spijt van hebben. En dan  denken we van 'volgende keer doe ik het anders'. Maar dan, de volgende keer, doen we gewoon precies hetzelfde.

En, waarom is dat? Waarom is het met andere woorden dat er niet zoiets bestaat als 'vrije keuze', in de zin dat we niet in staat lijken te zijn om werkelijk keuzes te maken in elk moment, met betrekking tot zowel onze interne als externe realiteit, die het beste zijn voor niet enkel onszelf maar voor al het leven op aarde -- keuzes die het absolute beste zijn op elk vlak. Wat ik heb gemerkt voor mezelf in relatie tot waarom het is dat ik bijvoorbeeld steeds patronen herhaal die niet het beste zijn voor mezelf en die schadelijke gevolgen creëren in mijn leven en waarom ik zogezegd blijf 'vallen' in die patronen - zoals bijvoorbeeld specifieke eetgewoonten en/of verslavingen --- is dat ik niet geinformeerd genoeg ben in mezelf om werkelijk te zien wat ik aan het creëren ben als en wanneer ik mezelf toesta te participeren in die of deze gewoonte.

Een voorbeeld is bijvoorbeeld dat ik tijdens mijn leven de gewoonte heb gecreëerd om veel te participeren in verbeelding. Ik dagdroomde heel vaak over scenarios waarin ik de heldin speelde en waarin ik heel 'cool' was en veel aandacht en erkenning kreeg van andere mensen. Maar dan, in mijn eigenlijke dagelijkse relaties met de mensen in mijn fysieke omgeving voelde ik mij het tegenovergestelde - ik ervoer mezelf als angstig en inferieur en onzeker. Het is pas nadat ik een proces van zelf-onderzoek heb afgelegd, door het toepassen van de Desteni toepassingen van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie --- dat ik ben beginnen merken en inzien dat deze twee ervaringen hand in hand gaan.

 Dat, elke keer wanneer ik mezelf toesta te participeren in een verbeelding in mijn geest die een positieve ervaring genereert in mezelf, en ik mij 'goed' voel over mezelf - des te meer ik mij onzeker en angstig voel in mijn relaties met mensen in mijn fysieke wereld en realiteit.

En, hoe minder ik begon te participeren in die verbeelding, door mezelf bijvoorbeeld toe te passen in het stoppen van mezelf wanneer ik de verbeelding en de energie zag opkomen in mezelf, en mezelf niet toe te staan erin te stappen en de energie te genereren in mezelf - des te meer ik mij comfortabel en stabiel begon te voelen in mijn fysieke relaties met de mensen in mijn omgeving.

Dus, wat ik heb ingezien, is dat ik aanvankelijk nooit mezelf stopte in het participeren in verbeelding en het gereneren van positieve gevoelens, omdat ik nooit direct zag wat ik eigenlijk aan het creëren was in mezelf en mijn leven. Ik zag de preciese gevolgen van mijn daden niet werkelijk in. Nu echter, vanaf het moment dat er een verbeelding opkomt in mezelf - in dat moment komt er ook een besef op in mezelf van wat ik zal creëren als ik mezelf toesta in die verbeelding te stappen en mezelf te laten meevoeren door de positieve energie. Ik zie onmiddellijk dat ik mij nadien heel onzeker zal beginnen voelen en dat ik eigenlijk de omgekeerde energie zal manifesteren in mezelf - omdat ik nu besef dat dat is hoe de geest werkt, op basis van polariteiten die elkaar uitbalanceren. En daardoor is het nu makkelijker voor mezelf om de keuze te maken om mezelf te stoppen in dat moment en eerder mezelf te bewegen op een manier die het beste is voor mezelf op langere termijn --- omdat ik mezelf heb onderwezen in hoe mijn eigen geest werkt. Ik ben voldoende geïnformeerd om precies te weten wat ik doe en wat ik creëer in de beslissingen die ik maak in relatie tot de gedachten en gevoelens waar ik in participeer in mijn eigen geest.

Zolang dit absolute inzicht in de eigen geest niet bestaat, kan er niet zoiets bestaan als 'vrije keuze'. Omdat, zolang we ons niet absoluut gewaar zijn van wat we eigenlijk aan het doen zijn, kunnen we ook niet inzien waarom we het beter niet zouden doen, en hebben we bijvoorbeeld geen motivatie om onze schadelijke gewoonten te stoppen. Het is pas wanneer we de verantwoordelijkheid nemen om alles te onderzoeken binnen en buiten onszelf - dat we in een positie kunnen staan waarin we ook werkelijk verantwoordelijkheid kunnen nemen voor de beslissingen die we maken binnen en buiten onszelf omdat we precies zien waar onze daden toe leiden.

Ik bedoel, deze hele fysieke wereld en hoe ze op dit moment bestaat is een levend bewijs van het feit dat we niet voldoende geinformeerd zijn in de beslissingen die we maken, en dat we eerder beslissingen maken gebaseerd op onze gevoelens en gedachten dan op een daadwerkelijk inzicht in hoe dingen precies werken. We weten niet hoe dingen precies werken en we doen er de moeite niet voor om alles te onderzoeken.  Zolang we deze stap niet zetten van het onderzoeken van wie we zelf zijn in relatie tot onze wereld en realiteit en onderzoeken van hoe onze geest bestaat en functioneert - kunnen we niet beweren dat vrije keuze bestaat omdat we niet weten wat we kiezen of zelfs hoe of waarom aangezien we niet weten hoe onze eigen geest keuzes maakt en waar die keuzes werkelijk op gebaseerd zijn. En de enige manier om dan te weten te komen dat onze keuzes eigenlijk niet het beste waren voor onszelf - is door de gevolgen te observeren. Gevolgen zoals een fysieke wereld die aan het aftakelen is. Gevolgen zoals een economisch systeem dat niet zorgt voor het leven op aarde.

http://www.desteni.org