Dit proces van mezelf vergelijken met andere vrouwen/meisjes, begon al in de lagere school, wanneer er koppeltjes begonnen te vormen tussen de jongens en de meisjes, en het duidelijk werd wie het 'mooiste meisje' was -- wie dus het meeste aandacht kreeg van de jongens -- en wie de volgenden waren in de 'pikorde', op basis van de hoeveelheid aandacht elk meisje toebedeeld kreeg van/door de jongens. De jongens hingen letterlijk rond haar op de speelplaats, ze achtervolgden haar tijdens spelletjes, ze praatten met haar, ze maakten grapjes om haar te doen lachen. En ik dacht maar 'ik wou dat ik haar was', 'ik wou dat ik ook zoveel aandacht kreeg, dan kon ik mij speciaal voelen -- zoals de prinses in de films'. Ik voelde mij jaloers op haar, en ik voelde me klein en onbeduidend.
Ik zag haar als een lichtgevend beeld, een 'engel', want zij kreeg al de aandacht van haast al de jongens -- dus er 'moest' wel iets 'speciaals' zijn aan haar. Mijn aandacht ging ook uit naar haar, omdat de aandacht van alle anderen naar haar uitging - fascinerend hoe dat in z'n werk gaat --- en bijgevolg voelde ik mij aan de kant geschoven, 'niet goed genoeg', 'minderwaardig', omdat ik al mijn 'aandacht' als het ware 'weggaf' aan een ander, in en als de ervaring van 'jaloezie'. Ik liet me verleiden en 'mis-leiden' door 'de anderen', door 'de meute', de 'grote hoop', door mezelf te laten leiden door hun reacties/acties en daar automatisch in mee te gaan, zonder vragen te stellen, zonder enig inzicht te hebben in wat het precies is waar ik mij in laat meevoeren en hoe dat hele proces in z'n werk gaat en wie ik ben daarin -- of hoe ik op dat moment een persoonlijkheid in mezelf aan het creëren/voeden was in en als de energetische ervaringen/reacties waarin ik mezelf toestond te participeren, die ik voor de rest van mijn leven zou aanvaarden/ervaren als 'wie ik ben'.
Eén enkele ervaring van minderwaardigheid, van 'niet goed genoeg' te zijn in vergelijking met andere meisjes op de speelplaats, die mijn hele levens-ervaring zou bepalen en vormgeven, als het beeld dat ik heb van mezelf als mijn 'plaats/bestaan in de samenleving' -- omdat ik nooit vragen stelde. Ik vroeg me niet af waarom ik mezelf zo plots ben gaan beginnen vergelijken met de andere meisjes, of waarom en hoe het is dat ik plots zoveel waarde begon te hechten aan wat jongens al dan niet dachten over mij --- het gebeurde gewoon, die ervaringen/gevoelens/gedachten kwamen gewoon in mij op en ik volgde ze, in en als het geloof dat het 'is wie ik ben' ---- omdat ik me nooit vragen stelde...
Waardoor ik uiteraard ook nooit enig inzicht heb verworven in hoe dat hele spel van relaties en competitie tussen vrouwen onderling op basis van het uiterlijk, een voorbepaald, voorgevormd, voorontworpen programma is --- waarin zoiets als 'gelijke kansen' in wezen niet echt bestaat -- niet iedereen kan de 'winnaar' zijn. Het 'spel' is zodanig ontworpen, dat er maar één de winnaar kan zijn, er kan maar één de 'beste' zijn, volgens de voorbepaalde en algemeen aanvaardde parameters/waarden.
Een interessante vraag om naar te kijken hier is dan - wat zijn die 'parameters' waar wij ons in en als de menselijke samenleving, min of meer allemaal mee identificeren en hebben aanvaard als 'de spelregels' in de 'human race'? Ik bedoel, je groeit op en je ontwikkelt een bepaalde 'persoonlijkheid', je hebt bepaalde vrienden en een bepaalde 'sociale kring' en 'sociaal leven', waarin je uiteindelijk het gevoel creëert dat je 'speciaal' en 'uniek' bent in deze wereld, omwille van jouw specifieke, speciale en unieke levensstijl en omgeving, vaardigheden, talenten en ervaringen --- maar wat fascinerend is, is dat het duidelijk is dat er desondanks een 'basis-waarde'/'basis-parameter' bestaat, die aan de basis ligt van hoe wij onszelf in en als de werkelijkheid zien en ervaren en afmeten, hetgeen geobserveerd kan worden in hoe dat ene meisje op de speelplaats al de aandacht krijgt van al de jongens -- waarin er maar één parameter geldt, waarin iedereen over dezelfde kam geschoren wordt. Het spel/concept van 'overleving van de sterksten', kan het best gezien worden in hoe kinderen met elkaar omgaan op school, waar ze allemaal op één hoop gegooid worden.
Is het niet fascinerend hoe kinderen, in de plaats van samen te werken en van elkaar te leren en elkaar te ondersteunen, eerder zullen gaan competeren, uitsluiten, uitbuiten, vechten en onderlinge rangordes gaan creëren?
Dus, wat is die ene parameter die de 'samenleving'/'speelplaats' onderverdeelt in de 'winnaars' en 'verliezers' en waar komt die vandaan? En hoe en waarom is het dat wij die allen collectief blindelings hebben aanvaard als 'echt'/'de realiteit'?
Wordt vervolgd in Dag 201
No comments:
Post a Comment