Dag 449: Hoe Creëer ik de Emotionele Ervaring van Verslagenheid?

Dit is een verderzetting van "Dag 448: Het Veranderen van een Emotionele Reactie van Verslagenheid - Stap 2" - waarin ik het platform heb gelegd en gecreëerd van hoe de emotionele reactie van opgeven en verslagenheid werkt en functioneert in mijn geest, in termen van hoe en wanneer het activeert en wat de componenten zijn - en dus in deze blog zet ik verder in de tweede stap in dit proces met het toepassen van geschreven en gesproken zelf-vergeving voor de specifieke patronen van gedachten, gevoelens en emoties die ik in mezelf geïdentificeerd heb -- omdat ik door middel van zelf-vergeving mezelf in de positie plaats van 'verantwoordelijkheid', van 'god' in mezelf als het ware, waarin ik als god mezelf als creatie vergeef voor mijn 'zonden'. 'zonden' niet in de zin van dat ik iets 'slecht' gedaan heb, maar eerder in de zin van dat ik nooit heb bestaan in en als een levend gewaarzijn en besef dat ik daadwerkelijk god ben van en voor en als en in mezelf en mijn wereld en realiteit en dat ik dus daarin mezelf, mijn leven en mijn realiteit 'verloochend' heb.

In dit proces van het toepassen van zelf-vergeving maak ik specifiek gebruik van een fysieke situatie en mijn interne mentale/emotionele/'bewuste' reactie op en in die situatie. De situatie zijnde waarin ik les kreeg van de leerkracht, en hij wilde mij een nieuwe opslagtechniek aanleren voor mijn squash-spel, omdat hij had opgemerkt dat mijn opslag niet deugde. En wanneer ik zijn techniek uitprobeerde kreeg ik het maar niet juist, ik bleef fouten maken - en hij bleef zeggen van 'neen, dat is het niet' en 'je moet het zus en zo doen' --- en in mezelf reageerde ik in een patroon van gedachten en emotionele reacties dat vertrok van een aanvankelijke reactie waarin ik dacht 'de leerkracht kijkt op mij neer omdat ik fouten maak', verbonden met een emotionele ervaring van angst - hetgeen dan uiteindelijk transformeerde tot een emotionele reactie van kwaadheid, gekoppeld aan een gedachte van 'ik kan dit niet', en dan sprak ik die gedachte zelfs luidop uit tegenover de leerkracht - zo van 'ik kan dit gewoon niet', 'ik weet het niet meer', in een tonaliteit van frustratie -- en terwijl ik die woorden luidop sprak tegenover de leerkracht, voelde ik een emotionele ervaring van zelf-medelijden opkomen in mezelf.

Ik bedoel, door deze hele resem van ervaringen en gedachten zo neer te schrijven en te bekijken, en daar te zien hoe het is dat de geest zichzelf continu transformeert en van vorm verandert - vindt ik het fascinerend hoe dit eigenlijk in z'n werk gaat, en hoe ik eigenlijk besta in mezelf --- in de zin van dat ik zie dat ik eigenlijk totaal niet consistent ben, omdat de ene ervaring zo overgaat in de andere, als reacties op elkaar. En hierin valt duidelijk een patroon te herkennen - waarin de emotionele ervaring van opgeven bijvoorbeeld in wezen een resultaat is en een consequentie is van dit patroon aan emotionele reacties, dat enkel voorkomt en bestaat omdat al de voorgaande emotionele reacties/ervaringen bestaan.

De zelf-vergeving statements voor dit hele patroon deel ik in Dag 450