Dag 565: Wat is het Nut van Zelf-Saboterende Angsten in de Geest?

Dag 565: Wat is het Nut van Zelf-Saboterende Angsten in de Geest?

Het Transformatie Proces van Emotionele Zelf-Sabotage

Dus in deze blog zet ik verder in relatie tot het specifieke scenario waar ik in de vorige blog Dag 564: De Angst die Zichzelf als Doel Heeft naar was beginnen kijken - het Scenario zijnde:

Wanneer iemand mij voorstelt om iets te doen dat ik nog nooit eerder heb gedaan, waar ik een specifieke fysieke of mentale vaardigheid voor zal moeten gebruiken, zoals bijvoorbeeld vorige maand stelde iemand mij voor om te gaan go-carten en in een andere situatie stelde iemand mij voor om uit eten te gaan met een groep mensen die ik niet kende, dan reageer ik met een angst en onzekerheid in mezelf en gedachten in de zin van 'zal ik kunnen go-carten', 'zal ik kunnen socialiseren met die mensen', 'zal ik de mentale en fysiek capaciteit hebben om te begrijpen hoe ik met die go-cart moet rondrijden zonder ongevallen te maken en om te begrijpen hoe ik met die mensen moet praten en omgaan zonder over te komen als een wereldvreemd individu' -- en op de achtergrond speelt er dan ook die subtiele ervaring van opgeven waarin ik in feite al van mening ben dat ik niet in staat ben om die specifieke situaties te kunnen aanpakken op een 'correcte' manier en om mezelf te kunnen manoevreren en bewegen in die situaties op een manier die alles 'goed' doet verlopen

En hierin had ik al ingezien en vastgesteld in de voorgaande blog dat de angst en onzekerheid die opkomt in dit scenario in feite compleet zelf-gecreëerd is en op zich niet gebaseerd is op de realiteit omdat het geactiveerd wordt door gedachten die opkomen in mijn geest die gaan van 'zal ik het kunnen?' en 'wat als..?', waarin ik niet eens een duidelijk referentiepunt heb om de angst op te baseren. Ik bedoel als een angst realistisch is en gebaseerd is op de realiteit, dan heb ik een duidelijk beeld in mijn geest van wat er precies kan mislopen, bijvoorbeeld gebaseerd op herinneringen in mijn geest van momenten waarin iets gelijkaardig werkelijk was misgelopen of iets dat ik ooit gezien heb. Maar met zo van die gedachten als 'zal ik het wel kunnen?' en 'zal het mij lukken?' - dit is als het ware een soort van 'lege angst' omdat ik in feite gewoon mezelf in twijfel aan het trekken ben en ik ben opzettelijk onzekerheid aan het genereren in mezelf in relatie tot mijn eigen capaciteiten - zonder dat die onzekerheid en angst in feite ergens op gebaseerd is.

Omdat, wat ik in de vorige blog had gezien en beseft is dat ik, voordat die gedachten en energie van angst en onzekerheid opkomt in mezelf, perfect in orde ben - in de zin van dat ik mezelf vertrouw in mijn capaciteiten en er is dan ook geen enkele reden waarom ik dat niet zou doen. Maar dan komen die gedachten aanzetten 'wat als het mij niet zal lukken?', 'zal ik het wel kunnen' - en plots voel ik mij angstig en onzeker over mijn eigen kunnen en capaciteiten en vermogens  - zomaar gewoon omwille van die op zich doelloze gedachten van zelf-twijfel.

Dus, deze specifieke angst van zelf-twijfel is geen 'rationele' angst, het is geen realistische angst - dus de vraag is dan: Waar komt die angst in godsnaam vandaan? Waar komt die angst vandaan en waarom en hoe bestaat er een angst in mezelf die geen enkel praktisch nut heeft en die als gevolg heeft dat ik mezelf saboteer in mijn eigen capaciteiten, in mijn zelf-vertrouwen en zelf-zekerheid. Omdat, vanaf het moment dat die specifieke gedachten opkomen, en ik op die gedachten reageer met angst en onzekerheid - dan plots ga ik ook weerstand beginnen ervaren in relatie tot het doen of uitvoeren van de specifieke plannen waar ik mij nu plots angstig over voel --- zoals het go-karten en het 'socialiseren' met mensen die ik niet goed ken -- en dan ga ik in mijn geest beginnen denken van 'eigenlijk wil ik helemaal niet gaan' en 'het zal niet leuk zijn' en 'ik ga mij daar niet amuseren' en 'is het wel helemaal nodig?' Dus in feite ga ik mezelf beginnen limiteren in mijn expressie en beleving van mezelf in mijn leven en van mijn wereld omdat ik mezelf dingen ga ontzeggen gewoon omwille van die ervaring van angst en onzekerheid in mezelf.

Waarom en hoe is het dus dat die zelf-saboterende angst en onzekerheid bestaat in mezelf in relatie tot mijn eigen vaardigheden en capaciteiten die opkomt in het moment waarin ik een plan maak om iets te doen dat ik nog nooit of niet veel gedaan heb?  Waarom is het met andere woorden dat ik mezelf angst ga aanjagen zonder dat die angst op zich nodig of realistisch is - waarin de angst op zich enkel tot doel heeft om mezelf angst aan te jagen zonder meer? En waarom is het dat ik mezelf niet net ondersteun om net wel nieuwe dingen uit te proberen, en mezelf uitdaag om mezelf daarin uit te breiden in mijn vaardigheden en vermogens en capaciteiten?