Dag 781: Zelf-Vergeving en het Ontluiken van Potentieel

Een interessant fenomeen dat zich meer en meer heeft ontplooit in mijn bewandelen van mijn proces van zelf-vergeving, is een bepaalde ervaring van 'dankbaarheid'. En die dankbaarheid komt voort uit het erkennen en realiseren van de waarde en het potentieel dat elk wezen in mijn realiteit heeft en specifiek in verband met de ondersteuning die ik put uit die wezens in mijn omgeving en werkelijkheid.

In het begin van mijn proces bestond mijn ervaring en perceptie in relatie tot de wereld om mij heen meer uit een vorm van onderhuidse beschuldiging. Ik zag met andere woorden veeleer de 'negatieve' kant van dingen. Ik zag hoofdzakelijk de fouten in dingen en mensen, zowel als in mezelf. Ik had in feite een vrij kritische en beoordelende houding en had bepaalde ideëen en geloofsystemen in verband met wie en hoe mensen en deze hele wereld zouden moeten zijn en leven en bestaan. Ik zag over het algemeen dus enkel hoe het was dat mensen niet aan dit ideaalbeeld voldeden en hoe men dus 'niet goed genoeg' was.

Ik zag bijvoorbeeld enkel hoe mijn ouders, vrienden en mensen over het algemeen op de één of andere manier ondermaats waren en het was haast alsof ik in een constante staat verkeerde van het 'vinger wijzen' naar de mensen om mij heen. Maar naarmate ik mijn proces bewandelde van het vergeven van mezelf en zodoende bepaalde eigenschappen in en als mezelf ontwikkelde zoals zachtheid, begripvolheid, empathie, zorgzaamheid en vergevingsgezindheid, begon die perceptie te veranderen naar het eerder erkennen en zien van het potentieel dat bestaat in mezelf zowel als in anderen.

Ik begon meer en meer de eigenschappen in mensen te erkennen die wel bewonderenswaardig zijn en die wel ondersteunend zijn, in tegenstelling tot eigenschappen die zogezegd 'inferieur' of 'slecht' zijn. Op een bepaald punt in mijn proces realiseerde ik mij dat je door aandacht te schenken aan iets, dat iets net kracht bij zet. Het was dus door mensen (zowel als mezelf) enkel te zien door de ogen van het kritiek hebben op hun schijnbare 'fouten', dat ik die 'fouten' net ondersteunde en dat ik als het ware steeds bevestigde dat dat is wie en hoe mensen zijn.

Maar als je iedereen net als jezelf gaat zien en benaderen door de ogen van het herkennen van potentieel, dan ga je dat potentieel tegelijkertijd voeden en kracht bijzetten. Dat is hoe we onze werkelijkheid immers creëren en dat is waar creatie uit voortvloeit, uit jouw perspectief op je realiteit en hoe je je realiteit ziet. Hiermee wil ik echter niet zeggen dat het een kwestie is van een doen alsof alles 'positief' is en het negeren van problemen. Het is eerder een kwestie van het veranderen van de neiging om te focusen op de problemen in het zoeken naar oplossingen en het vinden van het potentieel dat in alles en iedereen bestaat om de beste versie van zichzelf te worden.

En die verandering in je perspectief komt tot stand wanneer je je eigen potentieel begint te realiseren en te verwezenlijken; wanneer jij de 'problemen' in jezelf begint te veranderen in oplossingen. Met andere woorden, hoe jij omgaat met en hoe je je omgeving ziet loopt rechtevenredig en gelijk met hoe je met jezelf omgaat en hoe je jezelf ziet.