Dag 794: Het Veranderen van het Patroon van Beschuldiging middels Zelf-Vergeving

In deze blog deel ik de zelf-vergeving die ik zelf toepas om mezelf te ondersteunen en te assisteren om uit het patroon van beschuldiging te stappen, hetgeen ik in Dag 793: Wijs je vinger naar een ander en er wijzen drie vingers terug heb omschreven. Deze zelf-vergeving is een algemene representatie van wat ik meestal spreek en/of neerschrijf wanneer ik merk dat ik aan het participeren ben in beschuldiging in mijn geest. Wanneer ik met andere woorden in mijn gedachten en emotionele ervaringen zie en opmerk dat ik een ander persoon ergens van aan het beschuldigen ben.

Deze zelf-vergeving is voor mij zo van belang in het overstijgen van beschuldiging in de geest omdat het mij assisteert in het zien wat er onder de beschuldigende gedachten en emoties schuilt. Zelf-vergeving is wat mij steeds helpt loslaten van de meer oppervlakkige lagen van de geest, zoals de bewuste gedachten en emotionele reacties waarin ik bijvoorbeeld iemand zie als de 'schuldige' of de 'reden' van mijn kwaadheid of frustratie, opdat ik tot de realisatie kan komen van hoe die beschuldiging in wezen steeds meer zegt over mezelf dan over de persoon die ik aan het beschuldigen ben.

Voor deze zelf-vergeving neem ik als voorbeeld een situatie die de vaak de neiging heeft om bij mezelf naar boven te komen, namelijk gedachten in mijn geest waarin ik denk dat een bepaalde persoon in mijn leven 'niet om mij geeft'. De beschuldiging is dan meestal in de zin van 'hij houdt niet van mij', 'hij geeft niet echt om mij', 'hij is niet in mij geinteresseerd', hetgeen meestal uitmondt in een ervaring van kwaadheid, frustratie en zelfs wanhoop binnenin mezelf omdat ik ervan uitga dat hij het mij als het ware verschuldigd is om van mij te houden, om mij te geven en interesse te tonen in mij. De volgende zelf-vergeving is wat mij heeft geondersteund om die gedachten en de ervaring van kwaadheid, frustratie en wanhoop in mezelf te kunnen loslaten:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd X te beschuldigen dat hij niet om mij geeft

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd X aan te wijzen als de schuldige en de reden waarom ik het gevoel heb dat ik niet goed genoeg ben en dat ik afgewezen wordt

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de ervaring van kwaadheid en beschuldiging tegenover X, waarin ik mezelf groter en sterker probeer te maken, in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf over hoe ik mij werkelijk voel, namelijk minderwaardig, klein, niet goed genoeg en afgewezen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik zelf X afwijs, wegduw en beoordeel als 'niet goed genoeg' wanneer ik hem beschuldig en kwaadheid tegenover hem ervaar - en dat ik daarin in feite precies hetzelfde doe tegenover hem als waar ik hem van beschuldig

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen gedrag tegenover X zowel als tegenover mezelf door mijn aandacht af te leiden in en als het beschuldigen van X -- en dus niet te zien en te beseffen dat waar ik X van beschuldig eigenlijk net is wat ik zelf doe in relatie tot mezelf zowel als X, waarin ik degene ben die mezelf zie en beoordeel als niet goed genoeg en minderwaardig en ik mezelf dus afwijs en kwets en dan ook X ga afwijzen en kwetsen omdat ik mij afgewezen en gekwetst voel

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik in het beschuldigen van X in mijn geest in feite mijn aandacht aan het afleiden ben van mijn verantwoordelijkheid in verband met wie ik ben in relatie tot mezelf en X -- door mijn aandacht te plaatsen in X en wat X zogezegd allemaal verkeerd doet, zodat ik niet zou zien dat ik mijn eigen ervaringen zelf gecreeerd heb

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn afwijzende en beoordelende relatie die ik gecreeerd heb met mezelf te projecteren in Paul in en als het patroon van beschuldiging waarin ik geen verantwoordelijkheid wil nemen voor de relatie die ik met mezelf gecreeerd heb en dus liever iemand anders aanduid als de schuldige

Enzovoort…

In de volgende blog deel ik de zelf-correctieve doelstellingen die ik steeds als afsluiting plaats voor zelf-vergeving.

Dag 781: Zelf-Vergeving en het Ontluiken van Potentieel

Een interessant fenomeen dat zich meer en meer heeft ontplooit in mijn bewandelen van mijn proces van zelf-vergeving, is een bepaalde ervaring van 'dankbaarheid'. En die dankbaarheid komt voort uit het erkennen en realiseren van de waarde en het potentieel dat elk wezen in mijn realiteit heeft en specifiek in verband met de ondersteuning die ik put uit die wezens in mijn omgeving en werkelijkheid.

In het begin van mijn proces bestond mijn ervaring en perceptie in relatie tot de wereld om mij heen meer uit een vorm van onderhuidse beschuldiging. Ik zag met andere woorden veeleer de 'negatieve' kant van dingen. Ik zag hoofdzakelijk de fouten in dingen en mensen, zowel als in mezelf. Ik had in feite een vrij kritische en beoordelende houding en had bepaalde ideëen en geloofsystemen in verband met wie en hoe mensen en deze hele wereld zouden moeten zijn en leven en bestaan. Ik zag over het algemeen dus enkel hoe het was dat mensen niet aan dit ideaalbeeld voldeden en hoe men dus 'niet goed genoeg' was.

Ik zag bijvoorbeeld enkel hoe mijn ouders, vrienden en mensen over het algemeen op de één of andere manier ondermaats waren en het was haast alsof ik in een constante staat verkeerde van het 'vinger wijzen' naar de mensen om mij heen. Maar naarmate ik mijn proces bewandelde van het vergeven van mezelf en zodoende bepaalde eigenschappen in en als mezelf ontwikkelde zoals zachtheid, begripvolheid, empathie, zorgzaamheid en vergevingsgezindheid, begon die perceptie te veranderen naar het eerder erkennen en zien van het potentieel dat bestaat in mezelf zowel als in anderen.

Ik begon meer en meer de eigenschappen in mensen te erkennen die wel bewonderenswaardig zijn en die wel ondersteunend zijn, in tegenstelling tot eigenschappen die zogezegd 'inferieur' of 'slecht' zijn. Op een bepaald punt in mijn proces realiseerde ik mij dat je door aandacht te schenken aan iets, dat iets net kracht bij zet. Het was dus door mensen (zowel als mezelf) enkel te zien door de ogen van het kritiek hebben op hun schijnbare 'fouten', dat ik die 'fouten' net ondersteunde en dat ik als het ware steeds bevestigde dat dat is wie en hoe mensen zijn.

Maar als je iedereen net als jezelf gaat zien en benaderen door de ogen van het herkennen van potentieel, dan ga je dat potentieel tegelijkertijd voeden en kracht bijzetten. Dat is hoe we onze werkelijkheid immers creëren en dat is waar creatie uit voortvloeit, uit jouw perspectief op je realiteit en hoe je je realiteit ziet. Hiermee wil ik echter niet zeggen dat het een kwestie is van een doen alsof alles 'positief' is en het negeren van problemen. Het is eerder een kwestie van het veranderen van de neiging om te focusen op de problemen in het zoeken naar oplossingen en het vinden van het potentieel dat in alles en iedereen bestaat om de beste versie van zichzelf te worden.

En die verandering in je perspectief komt tot stand wanneer je je eigen potentieel begint te realiseren en te verwezenlijken; wanneer jij de 'problemen' in jezelf begint te veranderen in oplossingen. Met andere woorden, hoe jij omgaat met en hoe je je omgeving ziet loopt rechtevenredig en gelijk met hoe je met jezelf omgaat en hoe je jezelf ziet.

Dag 702: Wat is het Nut en Doel van Zelf-Vergeving?

Ter verderzetting van Dag 701: Wat is het Nut of Doel van Dagelijks Schrijven?, beschrijf ik in deze blog de toepassing 'zelf-vergeving', hetgeen ik naast schrijven 's avonds ook toepas. Wat ik doorheen mijn proces van zelf-verandering en het leren kennen van mezelf immers heb opgemerkt, is dat schrijven op zich goed werkt om even te ontstressen door de ervaringen en dingen die je in je geest bezig houden open te trekken en als het ware aan de lucht bloot te stellen.

Maar schrijven alleen, en dat momentaire loslaten van de stress die je ervaart is niet voldoende om die stress of die emotionele of gevoelsmatige ervaring ook te verwerken op een manier die jou de kracht geeft ervoor te zorgen dat dezelfde ervaring je geen tweede of derde keer overrompelt op dezefde manier en dat je je uiteindelijk niet in hetzelfde schuitje bevindt. Wat schrijven over je ervaringen en over wat je meegemaakt hebt tijdens je dag vanuit het perspectief van het onderzoeken wat er in je eigen geest naar boven kwam in gedachten, gevoelens en emoties doet is dat het je even een inzicht geeft in wat er precies gebeurt is.

Schrijven helpt je om tot een realisatie of inzicht te komen in relatie tot het gebeurde. En het is dat inzicht dat je in het moment waarin je aan het schrijven bent opdoet dat je even een ervaring geeft dat er iets in jezelf losgeweekt wordt en dat de ervaring die je nu meer begrijpt en waar je over tot inzicht gekomen bent opgelost of verdwenen is.

Wat ik echter heb ondervonden in mijn proces is dat zolang je geen zelf-vergeving toepast en gebruikt, de ervaringen steeds opnieuw zullen terugkomen en je je in precies dezelfde positie zal bevinden, ondanks het feit dat je misschien wel inziet en begrijpt hoe het allemaal werkt. Wat zelf-vergeving doet en waar het je mee helpt, is om je eigen kracht en je eigen 'standpunt' - waar je 'staat' - te vinden in relatie tot de specifieke ervaring waar je over geschreven hebt en waar je binnenin jezelf mee worstelt.

Wanneer je zelf-vergeving doet, en dus 'jezelf vergeeft' voor de ervaring en voor de gedachten en reactiepatronen die verbonden zijn aan de ervaring en de ervaring in stand houden, dan neem je 'verantwoordelijkheid' voor die ervaringen en gedachten in jezelf. En 'verantwoordelijkheid' is hier het magische woord. In de woorden 'ik vergeef mezelf', ligt de stelling verborgen dat 'ik zie, besef en begrijp dat geen God of mens of ander wezen de macht heeft om mij vergeving te schenken en mij te verlossen van hoe ik mij nu voel en van deze worsteling in mezelf' en dat 'ik als de verantwoordelijke macht/kracht/entiteit van hoe ik mij voel vanbinnen, vergeef/verlos mezelf van deze last die ik ervaar'.

En dit is zeer effectief wanneer het aankomt op je interne ervaringen, omdat wanneer je even stilstaat bij waarom het in de eerste plaats is dat je je bijvoorbeeld gestresseerd voelt, of angstig, gespannen, kwaad, gefrustreerd, depressief, enzovoort...  Dan kom je tot een eigenaardige bemerking. En dat is dat die interne ervaringen die op zich aanvoelen als een last en zelfs als een soort van pijniging of straf omdat het erg onaangenaam is om je bijvoorbeeld angstig of gestresseerd of depressief of kwaad te voelen. Dus, stel je dan eens de vraag, wie heeft die last gecreëerd? Wie zorgt ervoor dat jij die last ervaart?

Het feit dat we zo gemakkelijk die 'last' ervaren binnenin onszelf en dat we eronder gebukt gaan alsof het 'normaal' is dat we ons vaak zo voelen, toont aan dat we ergens in onze geest geloven dat wij onszelf niet zo doen voelen. Het ziet ernaar uit dat er ergens in onszelf de overtuiging bestaat dat hoe we onszelf ervaren, dat de stress en de last en de zorgen die we voelen vanbinnen van ergens anders komen en op ons gelegd geweest zijn door... Wie weet door wie. God misschien? Of andere mensen? De samenleving? Onze ouders? ...

En het is dit subtiele geloof dat in de achterliggende dimensies van je geest bestaat dat bijdraagt tot waarom je vaak het gevoel hebt dat je je eigen interne ervaringen niet zomaar kunt veranderen, en dat je 'hulp' nodig hebt, zoals therapie of medicatie of affirmaties om de ervaringen oftewel te onderdrukken, of te 'kaderen' of om er op de één of andere manier mee te kunnen 'omgaan'.

Hier brengt zelf-vergeving, het schrijven en spreken van zelf-vergevings stellingen, verandering in, omdat jij in het toepassen van zelf-vergeving de stelling maakt, en in feite zegt tegen jezelf, tegen je eigen geest, dat jij nu verantwoordelijkheid neemt voor wat er binnenin jezelf bestaat en dat jij in de positie staat als de authoriteit over jezelf, over je eigen geest en lichaam.

Om te zien en ervaren hoe dit werkt en de kracht van zelf-vergeving te ondervinden, daag ik je uit om het uit te proberen. Het kost niets behalve tijd en moeite. Je bent aan niets of niemand iets verplicht behalve aan jezelf om jezelf te bewijzen dat jij de macht en het potentieel hebt om je eigen interne ervaringen in handen te nemen en vorm te geven op een manier die het beste is voor jezelf.

Leer over de praktische toepassing van schrijven en zelf-vergeving in de DIP Lite cursus.

Dag 646: Het Geschenk van Zelf-Vergeving in het Veranderen van de Emotionele Identiteit

In de voorgaande blog heb ik zelf-vergeving gedeeld in verband met het emotionele patroon dat steeds in mezelf naar boven kwam in groepen, waarin ik besefte dat het feit dat ik in mezelf zo makkelijk beïnvloedbaar ben simpelweg door het samenzijn met mensen in wezen aantoont dat ik mijn identiteit in de eerste plaats heb gebaseerd op oppervlakkigheid aangezien het zo 'fragiel' en kwetsbaar is dat het bijzijn van mensen het effect kan hebben dat ik in een emotionele ervaring op zoek ga naar een gevoel van identiteit.

De zelf-vergeving is wat assisteert in het stabiliseren van mezelf in relatie tot deze specifieke ervaring en dit welbepaalde 'programma' in mijn geest, en om dit programma te kunnen loslaten door in te zien dat het mij niet hoeft te bepalen. Door het toepassen van zelf-vergeving, kan ik een basis vormen in mezelf waarop ik kan staan in het besef dat ik bepaal wie ik ben en dat ik niet het slachtoffer ben van de emotionele ervaringen of al dan niet bewuste gedachten die in moment in mijn geest naar boven komen.

En dit doordat het toepassen van zelf-eerlijkheid in zelf-vergeving van cruciaal belang en waarde is om mezelf te erkennen als creator van datgene dat in mezelf bestaat en dat ik doorheen mijn leven automatisch aangezien en aanvaard heb als 'wie ik ben', maar waar ik mezelf vaak tegelijkertijd het slachtoffer van gevoeld heb.

Neem bijvoorbeeld dit emotionele patroon van zelf-onderdrukking, inferioriteit en eenzaamheid dat activeert wanneer ik in het bijzijn van mensen ben. Dit is iets dat niet het beste is voor mezelf, ik geniet niet van mijn bestaan of van mijn expressie wanneer ik in die ervaring ben en het is zeker niet iets dat ik 'wil' ervaren of waar ik bewust voor zou kiezen, maar tegelijkertijd is het iets dat ik ben gaan aanvaarden als een inherent deel van mezelf, enkel en alleen omdat het telkings in mezelf naar boven komt wanneer ik in zekere situaties ben.

En dit automatisch aanvaarden van dat patroon als een deel van mezelf is net omdat ik mezelf nooit heb gerealiseerd als de creator ervan. Ik heb nooit de verantwoordelijkheid op mij genomen om dat deel van mezelf te onderzoeken en ik heb zeker nooit voor mezelf onderzocht hoe en of het ook anders kan. Met zelf-vergeving maak ik dit echter wel mogelijk voor mezelf.

Zelf-vergeving is immers in de eerste plaats het verklaren dat ik verantwoordelijkheid neem voor wat het ook is waar ik mij voor vergeef. Wanneer ik zeg 'ik vergeef mij dat ik mezelf heb toegestaan hierin te participeren', dan zeg ik met andere woorden dat ik in de eerste plaats inzie dat ik het ben die dit gedrags-/emotionele patroon leven gegeven heb door erin mee te doen en dat het in mezelf bestaat, niet 'zomaar', maar omdat ik dat mogelijk gemaakt heb door mijn directe betrekking.

En interessant genoeg is het  deze verklaring van verantwoordelijkheid dat mij in een positie van macht plaatst. Omdat, als ik zeg 'dit heb ik gedaan' en 'dit heb ik gecreëerd. Hier ben ik voor verantwoordelijk', dan zeg ik eigenlijk tegelijkertijd ook dat ik het 'ongedaan' kan maken en dat ik mijn creatie kan veranderen, omdat dat nu eenmaal mijn macht is als creator van mezelf.

Dag 563: Jezelf Herprogrammeren - Hoe Kan Dat?

Dag 563: Jezelf Herprogrammeren - Hoe Kan Dat?

Het TransformatieProces van Emotionele Zelf-Sabotage

Dit is een Verderzetting van Dag 562: Wanneer Inzichten Leugens Worden

Wat zal helpen met het praktisch uitvoeren van het proces van Zelf-Verandering -- waarin je dus Zelf-Verandering doortrekt in de Drie Niveau's waarin je bestaat, zijnde je gewaarzijn, je wezenlijkheid en je fysieke lichaam/bestaan - is de Derde stap die je bewandelt na het hebben toegepast van het Gereedschap van Zelf-Onderzoekend en Zelf-Eerlijk schrijven en Zelf-Vergeving, namelijk de stap van het uitschrijven van de Zelf-Correctieve en Zelf-Toewijdende Stellingen.

 Want, in deze stap na het hebben toegepast van Zelf-Vergeving, verzamel je de inzichten en realisatie die je verworven hebt in de stap van Zelf-Vergeving en het Zelf-Onderzoekend Schrijven en vorm je een 'script' en een soort van 'plan van actie' dat je kan uitvoeren en toepassen in relatie tot het patroon in jezelf dat je in het proces bent te veranderen en dat je jezelf toegewijd en voor doel gesteld hebt te veranderen.

Daarom beginnen Zelf-Correctieve stellingen met bijvoorbeeld 'als en wanneer ik…' - waarna je dan de situatie omschrijft of de gedachte en emotionele of gevoelensreactie benoemt en beschrijft dat je hebt gedefinieerd en ontdekt in het zelf-onderzoekend schrijven en de Zelf-Vergevings Stellingen als zijnde het specifieke patroon dat schadelijke gevolgen heeft in jezelf en dus het patroon dat je wil veranderen en corrigeren. Bijvoorbeeld in lijn met de voorgaande blogs en de reis die ik heb bewandeld van het veranderen van een patroon van angst om te falen waarin er specifieke gedachten van onzekerheid en angst zijn die opkomen in mijn geest en specifieke emotionele reacties op die gedachten die geactiveerd worden wanneer die gedachten opkomen, die dan een saboterend effect hebben in mezelf omdat ik naar aanleiding van die gedachten en emotionele reacties mezelf 'minder' maak zowel in mezelf als in mijn externe gedrag en beweging en uiteindelijk mijn doelen opgeef in mijn fysieke realiteit en als resultaat niet veel bereik of doe in en met mijn leven.

In lijn daarmee zeg ik dus in mijn zelf-corrigerende stellingen 'als en wanneer ik de gedachte zie opkomen in mijn geest dat het mij niet zal lukken als reactie op een gedachte of een beeld in mijn geest in relatie tot iets dat ik wil doen of bereiken in mijn leven en mijn fysieke realiteit…' - als een 'script' waarin wat volgt mijn 'plan van actie' zal zijn in verband met wat het is dat ik in die situatie zal doen en toepassen om ervoor te zorgen dat ik niet meer in het zelf-saboterende patroon zal stappen in mijn geest van bijvoorbeeld reageren met de emotie van angst en onzekerheid en bijgevolg in een domino-reactie tuimel van een uiteindelijk opgeven zowel binnenin mezelf als in mijn gedrag en bestaan in mijn externe realiteit.

Dat zal er dan bijvoorbeeld als volgt uitzien:

Als en wanneer ik de gedachte zie opkomen in mijn geest dat het mij niet zal lukken als reactie op een gedachte of beeld in mijn geest in relatie tot iets dat ik wil doen of bereiken in mijn leven en mijn fysieke realiteit - dan stop ik en ik adem - en in dat moment zie, besef en realiseer ik mij...

Hierin is het punt van 'stoppen en ademen' in feite het moment van gewaarzijn waarin ik mezelf even een moment geef om in mezelf stil te staan bij wat ik mezelf zie doen of wat ik zie activeren in mijn geest als zijnde het patroon van angst om te falen en het zelf-sabotage patroon van opgeven - althans als ik mezelf toesta emotioneel te reageren op die specifieke gedachte van 'het zal me niet lukken' en als ik mezelf dan toesta vanuit die emotie te veranderen in mijn fysieke gedrag.

En dan vanaf dat punt waarin ik stilsta in mezelf in en als dat moment van ademhaling en mezelf een moment van gewaarzijn en besef geef in relatie tot wat er in mezelf aan het gebeuren is - komt dan de stelling van 'en in dat moment zie, besef en realiseer ik mij…' omdat dat het specifieke script is dat ik in mezelf aan het schrijven ben als zijnde het punt waarin ik verander van een voorgeprogrammeerd systeem van gedachten en emoties waarin ik blindelings de emotie volg omdat ik blindelings vertrouw op de emotie zonder enig punt van gewaarzijn in relatie tot wie ik eigenlijk ben in en als de gedachten en emoties, naar een wezen dat bestaat in absoluut gewaarzijn van wie ik ben in elk moment en specifiek in termen van het inzien en beseffen van de consequenties van de gedachten, gevoelens en emoties waar ik in participeer in mijn geest. Uiteraard om deze consequenties te kunnen inzien en beseffen en begrijpen, was er eerst en vooral een proces van Zelf-Onderzoekend Schrijven en Zelf-Vergeving nodig.

Dus, in deze woorden van 'ik zie, besef en realiseer mij…' ben ik mezelf als het ware aan het herprogrammeren om niet meer blindelings te vertrouwen op de emotionele of gevoelens reacties die opkomen in mezelf als reactie op gedachten, maar om eerder te vertrouwen op mezelf en specifiek op het inzicht, besef en de realisatie die ik ontwikkeld heb in mezelf in relatie tot mijn interne realiteit en bijvoorbeeld in relatie tot het patroon van angst om te falen.

Dit is dan in een notedop de functie en de waarde van de toepassing van zelf-corrigerende stellingen - uiteraard wel in samenwerking met Zelf-Onderzoekend schrijven en Zelf-Vergeving.

Dag 553: Hoe Transformeer ik De Angst van de Toekomst met Zelf-Vergeving?

 Dag 553: Hoe Transformeer ik De Angst van de Toekomst met Zelf-Vergeving?

Het Proces van het Veranderen van De Emotionele Zelf-Sabotage van Toekomstprojecties

Dus in de voorgaande blog heb ik de zelf-correctieve statements toegepast en gedeeld in relatie tot de zelf-vergeving statements van Dag 551. Dit wil echter niet zeggen dat dit proces nu voorbij is - dat ik, door die aantal zelf-vergeving en zelf-correctieve statements te schrijven, het patroon van het projecteren van angst en verlangen in een toekomstbeeld in de geest nu helemaal gecorrigeerd en veranderd heb.

In tegendeel - wat ik in de vorige blogs gedaan heb is als het ware aan het oppervlak gekrabt, waardoor er verschillende dimensies bloot kwamen te liggen die ik voordien niet had ingezien of overwogen in relatie tot hoe dit specifieke patroon van het creëren van toekomstprojecties in mijn geest eigenlijk bestaat in en als mijn geest --- dimensies die ik uiteindelijk ook zal moeten doorwandelen in een proces van zelf-onderzoek, zelf-vergeving en zelf-correctie. Wat ik dus gedeeld heb in Dag 551 en 552 is de aanvankelijke eerste laag en eerste dimensie die ik kon zien en vaststellen in het kijken naar en onderzoeken van hoe dit specifieke patroon bestaat in mezelf - maar dat omvat bijlange niet de volle omgang van dit patroon/construct in mijn geest, als al de specifieke relaties waarin dit patroon verankerd zit in en als mezelf.

Het is dus de moeite waard om dit proces verder te zetten in het onderzoeken van de dieperliggende dimensies in en van het patroon van emotionele zelf-sabotage via toekomstprojecties - bijvoorbeeld door te observeren waar, wanneer en hoe dit patroon de kop opsteekt in mijn dagelijkse leven en door, wanneer ik merk dat ik in het patroon heb geparticipeerd (omdat ik het vaak niet meteen doorheen in het moment dat het opkomt in mezelf) - uit te schrijven wat het is dat maakt dat ik mezelf toesta mijn vertrouwen te plaatsen in en als dat patroon -- omdat, het feit dat het patroon opkomt in mezelf en dat ik niet absoluut stabiel blijf staan in mezelf en dat ik mezelf laat meeslepen in en als emotionele en gevoelsmatige reacties op de specifieke gedachten en projecties in mijn geest in en als het patroon, wil zeggen dat er nog specifieke relaties en verbindingen en associaties zijn die in mezelf bestaan waarin ik mezelf geïdentificeerd heb met dit patroon - relaties die dus onderzocht, vergeven en gecorrigeerd dienen te worden.

Deze relaties zijn voornamelijk opgebouwd op basis van herinneringen - dus soms, wanneer ik merk dat ik een patroon niet lijk te kunnen veranderen en corrigeren door middel van het toepassen van zelf-vergeving en zelf-correctie in relatie tot de specifieke sturctuur en werking van het systeem, zoals ik in Dag 551 en 552 gedaan heb, om dan op zoek te gaan naar de herinneringen die in mezelf bestaan als 'ruggengraat' van dit patroon in en als mijn geest -- en om dan mijn relatie met die herinneringen zodanig te corrigeren en te veranderen in mezelf opdat ik niet meer emotioneel reageer in mezelf in het moment dat die herinneringen opkomen in mijn geest -- en zodat daardoor dus die herinnering ook geen macht meer heeft om specifieke patronen te activeren in mijn geest, zoals bijvoorbeeld de emotionele zelf-sabotage van toekomstprojecties.

Wordt Vervolgd in Dag 554

Dag 528: De Eerste Stappen in het Proces van Zelf-Zuivering - Vertrouw Je Reacties Niet!

Dag 528: De Eerste Stappen in het Proces van Zelf-Zuivering 

Vertrouw Je Reacties Niet!

In het begin van mijn proces had ik dus nog geen begrip van wat 'nederigheid', 'nederig zijn' en 'nederigheid toepassen' eigenlijk wil zeggen - het enige wat ik kende was het Ego in en van de Geest, als hoe ik altijd had bestaan en hoe ik mezelf in en als mijn 'identiteit' had opgebouwd doorheen mijn leven. Het Ego als allerhande zelf-beschermings en zelf-verdedigingstechnieken, zoals bijvoorbeeld het beschuldigen van andere mensen vanaf het moment dat ik mij persoonlijk bedreigd voel of wanneer ik mij niet gevalideerd en ondersteund voel in mijn meningen en opinies.

En, het fascinerende is, wanneer ik terugkijk op wie ik toen was en hoe ik reageerde in mezelf op mijn omgeving en hoe ik mezelf ervoer, is dat ik werkelijk geloofde dat dat 'ego' is wie ik werkelijk ben en dat al die technieken en manipulaties om dat 'ego' als het geloof dat ik superieur en speciaal ben in hoe ik besta in en als mezelf is wie ik werkelijk ben - ik kende immers niets anders. Al wat ik was en al van wat ik had opgebouwd van mezelf in relatie tot mijn omgeving, was die reacties in mezelf als gedachten, gevoelens en emoties die allemaal draaiden rond het willen beschermen en verdedigen van een idee en een beeld dat ik had van 'wie ik ben' in en als mezelf.

Ik overwoog bijvoorbeeld nooit het punt van gezond verstand dat elk mens op die voorgeprogrammeerde en voorspelbare manier bestaat in zichzelf en dat als ik reageer in mezelf op de mensen om mij heen vanuit zelf-beschermings en -verdedigingsmechanismen, dan activeer ik dezelfde reacties in de mensen om mij heen - en op die manier creëer ik conflict in mezelf en andere mensen en mijn relaties met hen. Ik bedoel, in die zin ben ik eigenlijk gewoon aan het vechten met mezelf door niet te zien dat ik op dezelfde manier als hoe ik besta in mezelf, besta in andere mensen --- in en als precies hetzelfde 'ego-systeem/-structuur'. Vanuit dat perspectief had ik, als ik 'Nederigheid' had toegepast in mijn proces, kunnen zien en voorspellen hoe mijn omgeving op mij en mijn woorden en daden zou reageren.

'Nederigheid' in de zin van dat ik, in de plaats van onmiddellijk mijn interne reactie te vertrouwen en uit te drukken in mijn externe realiteit - even stop in mezelf, adem, en binnenin mezelf kijk om te onderzoeken waar die reactie vandaan komt en op gebaseerd is in de eerste plaats om er zeker van te zijn dat die reactie wel 'gerechtvaardigd' is, met andere woorden: weet ik eigenlijk wel waarom of hoe ik reageer - en hoe die reactie in mezelf bestaat en geactiveerd wordt? Weet ik wel hoe mijn eigen geest werkt? Want, als ik een moment had genomen wanneer ik de reacties zag opkomen in mezelf bijvoorbeeld wanneer ik in een reactie ging van het willen verdedigen van mijn standpunt in een moment waarin iemand in mijn omgeving een vraag stelde of een opmerking maakte in relatie tot het proces dat ik aan het bewandelen ben, om alvorens die reactie uit te drukken eerst in mezelf te kijken --- dan had ik misschien kunnen zien dat dat punt van 'het willen verdedigen van mijn standpunt' een 'energie' is die opkomt in mijn lichaam en mij aanspoort om mezelf op een specifieke manier uit te drukken in en als mijn fysieke lichaam.

En die energie is een reactie op gedachten die door mijn geest gaan, bijvoorbeeld 'deze persoon valt mij aan' - en deze gedachte is afkomstig uit een angst die ik in mijn geest geïntegreerd heb doorheen mijn leven, specifiek een angst om buitengesloten te worden en alleen te staan. Deze angst is dan weer verbonden met allerlei herinneringen in mijn geest van dingen die ik heb meegemaakt doorheen mijn leven als momenten waarin ik die welbepaalde emotionele ervaring ontwikkeld heb in mezelf -- zoals bijvoorbeeld momenten tijdens mijn schooltijd waarin ik zag hoe kinderen op de speelplaats specifieke woorden gebruikten tegenover andere kinderen om deze kinderen 'buiten te sluiten' en te marginaliseren omwille van bepaalde eigenschappen in hen die hen 'anders' maakten dan de rest, zodat die kinderen uiteindelijk alleen stonden en vaak gepest werden door de rest van de klas - momenten waarin ik bijvoorbeeld dacht van 'dit wil ik nooit zelf meemaken' en aldus een angst heb gevormd in mijn geest om 'gepest' en 'buitengesloten' te worden omdat ik 'anders' ben.

Ik wil maar aantonen dat Nederigheid in deze context een 'gereedschap' is  dat ik kan gebruiken om in te zien dat de reacties die ik in mijn bewuste geest ervaar niet werkelijk te vertrouwen zijn omdat ze niet zijn wat ze lijken - er is een heel universum dat er achter schuilt - en om ervoor te zorgen dat ik geen voorkombare consequenties creëer in mijn relaties met mensen door mezelf niet toe te staan automatisch de arrogante houding in en van het Ego van de Geest te vertrouwen - de Arrogantie van het Ego dat zegt/denkt 'dit is wie ik ben', 'ik weet het beter', 'ik ben juist/correct', 'ik en mijn mening is superieur aan de realiteit om mij heen'…

Wordt Vervolgd in Dag 529

Dag 521: Beginnen in het Proces van Zelf-Zuivering -- Het Vierde Principe

Mijn Toewijding aan Principe

Dag 521:  Beginnen in het Proces van Zelf-Zuivering -- Het Vierde Principe

Dit is een verderzetting in het definiëren en omlijnen van het Vierde Principe:

4      Zelfzuivering door schrijven, zelfvergeving en mijzelf toewijden - de handeling om mijzelf te realiseren dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen gedachten, woorden en daden en mijzelf te vergeven voor misstappen en daarom verander ik mijzelf zodat ik er zeker van ben dat ik verantwoordelijkheid neem voor wie, wat en hoe ik ben waardoor ik weet dat ik mijzelf kan vertrouwen zodat ik altijd eerlijk met mijzelf en anderen ben. 

Hoe ik begonnen ben in mijn proces van zelf-zuivering zo'n zestal jaar geleden, is dat ik ben beginnen schrijven. In de zin van dat ik een notitieboek had waarin ik gewoon schreef, schreef, schreef zonder meteen te weten waarom precies of tot welk doel. Al wat ik wist was dat ik de beslissing gemaakt had voor mezelf om een proces te bewandelen van het leren kennen van mezelf en het zuiveren van wie ik ben binnenin mezelf door middel van specifiek gereedschap zoals het neerpennen van wat er in en als mezelf bestaat als mijn herinneringen en gedachten en gevoelens en emoties, het toepassen van zelf-vergeving en zelf-correctieve statements.

Dus, dat is wat ik deed ook al wist ik niet precies waar het mij zou brengen. Ik had wel ideëen in mijn geest over wat het wil zeggen en wat het betekent om 'mezelf te zuiveren' en 'mezelf te leren kennen' en 'mezelf te realiseren als het leven zelf' - ideëen die zich stuk voor stuk illusies hebben bewezen te zijn - maar mijn echte motivatie en reden waarom ik mezelf zo hartstochtelijk ben gaan toepassen in het schrijven, was nieuwsgierigheid. Omdat, ik kende 'mezelf' in 'mijn leven'. Ik bedoel, in zekere zin was mijn leven 'saai' beginnen worden omdat er een gevoel in mezelf bestond dat het eigenlijk een continue herhaling is van hetzelfde. De uiterlijke omstandigheden zien er misschien anders uit, maar in termen van mijn interne ervaring, was alles een soort van 'gewoonte' geworden, een machine die op zichzelf aan het draaien is.

En dus was mijn motivatie om mijn proces te beginnen wandelen, een nieuwsgierigheid --- en tegelijkertijd een weten en besef dat als ik dit gereedschap toepas, deze specifieke stappen die op zich enorm simpel en goedkoop en gemakkelijk toe te passen zijn, dat ik uiteindelijk zal veranderen. Hoe kon het in feite anders - omdat, waar dit proces op gebaseerd was, was iets waar ik nog nooit werkelijk aandacht aan besteed had doorheen mijn leven hier op aarde, hoe vreemd dat ook mag klinken. En dat was mijn interne realiteit. In de zin van dat ik nog nooit werkelijk mijn interne realiteit had bevraagd of onderzocht, ik aanvaarde altijd wat er binnenin mezelf bestond, als mijn gedachten, gevoelens en emotionele ervaringen en reacties en ik stond er nooit bij stil dat wat er binnenin mezelf bestond als wie ik geloof dat ik ben, misschien een specifiek systeem is, een machine, een 'iets' dat ontleedt kan worden en dat onderzocht en veranderd en gecorrigeerd kan worden. Ik ging er altijd van uit dat 'dit is nu eenmaal wie ik ben'.

Ik bedoel, ik was zeer passioneel en verwachtingsvol in relatie tot het toepassen van dit gereedschap omdat ik wist dat er iets zal veranderen, maar wat dat 'iets' zou zijn, dat was nog een 'verrassing'. En dus aanvankelijk - dit was ook voordat er gespecifieerde structuren bestonden zoals het DIP en DIP Lite Programma - schreef ik zoveel ik kon, schriften en schriften vol, over al wat er bestond in mezelf. Ik daagde mezelf uit in het eerlijk zijn met mezelf over wat er in mijn geest bestaat, omdat ik wist dat als ik dingen van mezelf probeer te verbergen of verbloemen omdat ik die dingen niet zo 'fijn' vindt of omdat ik die dingen niet wil inzien van mezelf - dat ik dan niet zal kunnen veranderen, omdat ik mezelf hetzelfde houdt. Omdat, door dingen te verbergen van mezelf, houdt ik het in mezelf en kan het onmogelijk veranderen. Verandering kan pas plaatsvinden wanneer er een zelf-eerlijkheid is - wanneer ik eerlijk durf te zijn over wat er eigenlijk aanwezig is in mezelf, over wie ik eigenlijk ben in en als mezelf. En dus daagde ik mezelf uit om zo eerlijk te zijn in mijn schrijven - hetgeen iets is waar ik mezelf enorm dankbaar voor ben, omdat het mij enorm geassisteerd heeft om daadwerkelijk te kunnen veranderen als wezen en om dingen te ontdekken van mezelf en het leven die ik nooit voor mogelijk had geacht.

Wordt vervolgd in Dag 522

Dag 445: Kan ik Vergelijking en Competitie in Mezelf Veranderen door Mezelf te Vergeven?

Dit is een Verderzetting van "Dag 444: Als ik in Competitie sta met Anderen - Geef ik dan Eigenlijk Mezelf Op?" - waarin ik als eerste stap/fase in dit proces van het Veranderen van een Emotionele en energetische ervaring en reactie van Competitie en Vergelijking, in de praktische toepassing van het Onderzoeken van de technische details en eigenschappen die eigen zijn aan deze specifieke ervaring in de Geest, heb vastgesteld en gezien dat de emotionele instabiliteit die gecreëerd wordt door het gedachtenpatroon van Competitie en Vergelijking in wezen bestaat en gemanifesteerd is als een soort van 'wisselstroom' die geïnitieerd en geactiveerd wordt door een haast continue stroom van Beoordelingen die opkomen in mijn Geest - zijnde zowel zelf-beoordelingen als beoordelingen over de mensen die ik zie met mijn ogen in mijn fysieke omgeving. Waarin, het ene moment beoordeel ik mezelf als 'beter'/'superieur' en een ander als 'minder'/'inferieur' omwille en op basis van welke eigenschappen, factoren of dimensies dan ook waar ik mijn aandacht in geplaatst heb en waar ik mezelf in mijn geest geconditioneerd heb om een speciale specifieke waarde in te projecteren en te plaatsen -- en het andere moment beoordeel ik mezelf als 'minder'/'inferieur' in vergelijking met en relatie tot een ander die ik dan beoordeel als 'meer'/'superieur', op basis en aan de hand van precies dezelfde eigenschappen, factoren en dimensies waarin ik mezelf heb gedefinieerd als zijnde 'superieur' en 'meer' tegenover andere personen in mijn fysieke omgeving. Hierin dus, ben ik tegelijkertijd de 'winnaar' als de 'verliezer' - want, ik voel mij beter dan sommige mensen en minder dan andere mensen -- ik voel mij zowel inferieur als superieur --- hetgeen dus die specifieke ervaring creëert in mezelf van 'Onstabiliteit', aangezien ik in dit Mentale Construct/Programma van Vergelijking en Competitie niet stabiel aanwezig blijf in mezelf als 'wie ik ben' - ik zou zelfs vaststellen dat ik niet eens werkelijk Besta, in de zin van dat ik niet Sta in mezelf als een Levende STAtement van 'DIT is Wie IK Ben'.

In deze Blog zal ik dan Verderzetten in dit Process van het Veranderen van dit specifieke 'PersoonlijkheidsVirus' in en als Wie ik ben vanbinnen - 'Virus', omdat deze interne Staat van Zijn enkel Consequenties creëert voor mezelf in hoe ik leef en besta en hoe ik mezelf ervaar en uitdruk in mijn Leven. Omwille van de emotionele instabiliteit, getriggerd en geactiveerd door Beoordelingen die opkomen in mijn Geest, zal ik bijvoorbeeld niet in staat zijn om heldere beslissingen te maken die het beste zijn voor mezelf -- mijn ervaring van, visie op en interpretatie van mijn wereld en omgeving die ik zie met mijn ogen zal immers gekleurd, bepaald en bestuurd zijn door voorbepaalde oordelen in verband met wat zogezegd 'positief' of 'negatief', 'goed' of 'slecht' en 'juist' of 'fout' is, verbonden met een compulsief idee en geloof dat deze voorbepaalde oordelen met betrekking staan tot mij persoonlijk -- waarin en waardoor ik ten eerste de Realiteit niet zie als wat ze eigenlijk is en hoe ze eigenlijk functioneert, en ten tweede aanvaard ik mezelf niet als wie ik werkelijk ben, als zijnde namelijk positief noch negatief, goed noch slecht en juist noch fout, maar simpelweg 'wie/wat/hoe ik ben'/'Mezelf'.

De Praktische toepassing van Zelf-Vergeving die ik zal delen in de volgende blog, in geschreven en gesproken vorm, is specifiek en cruciaal in dit proces van het Veranderen van een intern Mentaal, Emotioneel en Gedrags-Virus -- omdat, het concept van en het verlangen om te 'Veranderen' in en als Mezelf is niet voldoende om daadwerkelijk fysiek en realistisch te veranderen als een waarachtige, zichtbare, meetbare en echte uitdrukking van Wie ik ben in en als mijn Fysieke Bestaan als een Fysiek Levend Wezen in deze Fysieke Werkelijkheid. Gesproken en geschreven Zelf-Vergeving is noodzakelijk in dit proces om aan mezelf klaar en duidelijk de Statement te maken, in relatie tot het specifieke mentale, emotionele en gedrags-patroon dat ik wil veranderen in en van mezelf, van 'Kijk, ik zie en besef wat ik in mezelf heb laten bestaan, hoe en wie en wat ik mezelf heb laten worden doorheen mijn leven, hoe ik mezelf heb toegestaan te bestaan - en in dit besef en inzicht neem ik verantwoordelijk voor deze specifieke 'bestaansvorm' waarin ik nu bijgevolg besta -- maar tegelijkertijd vergeef/verlos ik mezelf van dit patroon waarvan ik duidelijk zie dat het niet het beste is voor mezelf noch voor mijn omgeving, en in het vergeven van mezelf, Geef ik Mezelf terug aan Mezelf en geef ik mezelf de Kans om opnieuw te beginnen.

In deze toepassing van Zelf-Vergeving, die specifiek, duidelijk, direct en uitgebreid/gedetailleerd is, als een fysieke uitdrukking in Woord en Daad -- laat ik als het ware aan het voorontworpen 'programma'/'construct' van vergelijking/competitie in en van de geest dat doorgaans automatisch 'draait' als een machine van onderbewuste, achterliggende gedachten in elk moment dat ik in interactie treed met mijn omgeving weten van 'Hey, ik ben hier nog, en ik beslis wie ik ben - Hier en Nu'.

Wordt vervolgd in Dag 446

Dag 168: Uit de Duisternis van Mezelf naar het Licht van de Relatie

Lees "Dag 165: Wat is een Relatie?" voor Context.

Dag 166: Zoeken naar Hulp in een Relatie
Dag 167: Enkel ik kan mezelf Redden


Een patroon dat ik heb gevonden dat zich steeds heeft herhaald vanaf mijn kindertijd en dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf als motivator en basis van mijn relaties met mensen, is het verlangen naar het 'licht' dat ik zag in 'andere mensen', met andere woorden in de BEELDEN die ik zag met mijn ogen waarin het leek alsof 'andere mensen' niets dan licht zijn (omdat ze dus maar een beeld waren dat ik zag met mijn OGEN), en wanneer ik in mezelf keek zag ik niets dan duisternis.

Het 'licht' was voor mij structuur en zekerheid als GEDACHTEN - terwijl de duisternis in mezelf chaos was, onzekerheid, wanhoop, angst, ongedefinieerdheid. Maar wat ik hierin nooit heb beseft is dat de zogezegde 'structuur' en 'zekerheid' die ik zag in het licht als 'andere mensen', in wezen mijn eigen gedachten waren die bestonden in MEZELF, dat ik enkel mijn gedachten als beoordelingen en definities geprojecteerd zag op wat ik zag met mijn ogen - en dat ik dus nog steeds alleen bestond in mezelf, maar dat ik mezelf in die mate had afgescheiden van mezelf dat ik een aparte wereld had gecreëerd van 'het licht' in de vorm van gedachten als BEELDEN en WOORDEN waar ik mezelf compleet van had afgescheiden als 'de wereld buiten mezelf' -- en 'de wereld in mezelf' was dan de duisternis als het compleet tegenovergestelde van 'het licht' --- terwijl beide gewoonweg bestonden in mezelf als mezelf.

Het creëren van een relatie was voor mij hierin een vlucht van de duisternis als hoe ik mezelf ervoer in mezelf - waarin ik werkelijk geloofde en hoopte dat ik op de één of andere manier zou kunnen versmelten met de mensen die ik zag met mijn ogen als 'het licht', bijvoorbeeld door middel van 'seks', 'liefde' en 'vriendschap' in de vorm van 'relaties' - niet beseffend dat ik hierin enkel verlangde om te versmelten met wat ik niet had aanvaard in en als mezelf en waar ik mezelf van had afgescheiden in mezelf, namelijk 'het licht' als de gedachten en gevoelens in mezelf die ik projecteerde op wat ik zag met mijn ogen.


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd op zoek te zijn naar het licht om te ontsnappen aan de duisternis in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'relaties' te definieren in en als 'het licht', in tegenstelling tot de duisternis in mezelf -- in de plaats van in te zien dat deze tegenstelling enkel bestaat als een zelf-onderdrukkings mechanisme waarin een relatie als zogezegde 'aanvaarding' en 'verbondenheid' en 'liefde' in wezen een verwerping is van mezelf als wie ik werkelijk ben als de duisternis en dus een illusie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te verwerpen en onderdrukken in en als de zoektocht naar het licht als 'relaties'

ik vergeef mezelf dat ik relaties heb toegestaan te bestaan in mezelf als ondersteuning van de angst van en in mezelf als de duisternis in de plaats van ondersteuning van zelf-inzicht en zelf-aanvaarding

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van het licht als wat ik zie met mijn ogen door mezelf af te scheiden van de beoordelingen en definities die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf waarin ik 'het licht' categoriseer, definieer, afscheid en verdeel - en hierin mezelf te definieren in en als 'de duisternis'  als de tegenpool van het licht --- waarin ik mezelf heb toegestaan het licht te beoordelen en ervaren als 'positief' en 'de duisternis' te beoordelen en ervaren als 'negatief', in de plaats van te staan/bestaan in en als eenheid en gelijkheid als licht en duister en niet in en als een energetische polariteit van positief en negatief maar in en als het besef dat ik het bestaan ben als al wat HIER is

ik vergeef mezelf dat ik relaties heb toegestaan te bestaan in het bestaan/de realiteit als mezelf als de ondersteuning en bevestiging van de energetische polariteit van 'licht' en 'duisternis' als afscheiding, waarin ik opgeslorpt ben door het verlangen naar een positieve ervaring in en als de zoektocht/het verlangen naar een relatie - in de plaats van de ondersteuning van wie ik werkelijk als het leven zelf als eenheid en gelijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de duisternis in mezelf door die te beoordelen als 'negatief' en het te verbinden met een negatieve energetische ervaring in mezelf van angst, wanhoop, chaos en verwarring

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van het licht in mezelf door het te beoordelen als 'positief' en het te verbinden met een positieve energetische ervaring in mezelf van opwinding, verlangen, verwachting, liefde, verbondenheid en hoop

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de energetische polariteit van licht en duisternis die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf door mezelf te definieren in en als de angst van de duisternis en het verlangen naar het licht - en door mezelf hierin te hebben toegestaan te participeren in en als het creëren van 'relaties' ter ondersteuning en voeding van deze energetische polariteit door 'relaties' te definieren in en als de ervaring van verlangen, verbondenheid, liefde, opwinding, verwachting en hoop

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van 'relaties' door 'relaties' te definieren in en als de ervaring van hoop, verwachting, verlangen, opwinding, verbondenheid en liefde

ik vergeef mezelf dat ik de polariteit van 'relaties' en 'eenzaamheid'/'alleen zijn' te hebben toegestaan te bestaan in het bestaan als mezelf door 'relaties' te definieren als 'het licht' als 'positief' en 'eenzaamheid' en 'alleen zijn' te definieren als 'duisternis' als 'negatief' en door een positieve energetische ervaring te verbinden met 'relaties' en een negatieve energetische ervaring te verbinden met 'alleen zijn' en 'eenzaamheid' - waarin ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verlangen om een relatie te hebben als de zoektocht/het verlangen naar een positieve ervaring in en als de vlucht van een negatieve ervaring in en als het 'alleen zijn' en 'eenzaamheid' --- in de plaats van zelf-eerlijk te zijn en te bestaan in en als het besef dat licht en duisternis in en als mezelf bestaan en dus één en gelijk zijn met mezelf en dat ik de beoordelingen van 'positief' en 'negatief' gebruikt heb om mezelf af te scheiden van mezelf als 'licht' en 'duisternis'

ik vergeef mezelf dat ik een realiteit van 'licht' en 'duisternis' als 'leven' en 'dood', 'liefde' en 'haat', 'relaties' en 'eenzaamheid', heb toegestaan te bestaan, als een wereld waarin wezens elkaar misbruiken in en als relaties in hun zoektocht/verlangen naar het 'licht' als een positieve energetische ervaring en angst van de 'duisternis' als negatieve ervaringen, door geen verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf door niet in te zien en te beseffen dat 'licht' en 'duisternis' niet echt bestaan, maar een polariteit is die ik in mezelf heb gecreëerd waarin ik mezelf heb afgescheiden van mezelf als het leven zelf en die ik heb aanvaard als 'de realiteit' - terwijl het in wezen maar de alternatieve onechte realiteit is van de geest als energetische ervaringen in en als gedachten, gevoelens en emoties


wordt vervolgd in Dag 169