Dag 781: Zelf-Vergeving en het Ontluiken van Potentieel

Een interessant fenomeen dat zich meer en meer heeft ontplooit in mijn bewandelen van mijn proces van zelf-vergeving, is een bepaalde ervaring van 'dankbaarheid'. En die dankbaarheid komt voort uit het erkennen en realiseren van de waarde en het potentieel dat elk wezen in mijn realiteit heeft en specifiek in verband met de ondersteuning die ik put uit die wezens in mijn omgeving en werkelijkheid.

In het begin van mijn proces bestond mijn ervaring en perceptie in relatie tot de wereld om mij heen meer uit een vorm van onderhuidse beschuldiging. Ik zag met andere woorden veeleer de 'negatieve' kant van dingen. Ik zag hoofdzakelijk de fouten in dingen en mensen, zowel als in mezelf. Ik had in feite een vrij kritische en beoordelende houding en had bepaalde ideëen en geloofsystemen in verband met wie en hoe mensen en deze hele wereld zouden moeten zijn en leven en bestaan. Ik zag over het algemeen dus enkel hoe het was dat mensen niet aan dit ideaalbeeld voldeden en hoe men dus 'niet goed genoeg' was.

Ik zag bijvoorbeeld enkel hoe mijn ouders, vrienden en mensen over het algemeen op de één of andere manier ondermaats waren en het was haast alsof ik in een constante staat verkeerde van het 'vinger wijzen' naar de mensen om mij heen. Maar naarmate ik mijn proces bewandelde van het vergeven van mezelf en zodoende bepaalde eigenschappen in en als mezelf ontwikkelde zoals zachtheid, begripvolheid, empathie, zorgzaamheid en vergevingsgezindheid, begon die perceptie te veranderen naar het eerder erkennen en zien van het potentieel dat bestaat in mezelf zowel als in anderen.

Ik begon meer en meer de eigenschappen in mensen te erkennen die wel bewonderenswaardig zijn en die wel ondersteunend zijn, in tegenstelling tot eigenschappen die zogezegd 'inferieur' of 'slecht' zijn. Op een bepaald punt in mijn proces realiseerde ik mij dat je door aandacht te schenken aan iets, dat iets net kracht bij zet. Het was dus door mensen (zowel als mezelf) enkel te zien door de ogen van het kritiek hebben op hun schijnbare 'fouten', dat ik die 'fouten' net ondersteunde en dat ik als het ware steeds bevestigde dat dat is wie en hoe mensen zijn.

Maar als je iedereen net als jezelf gaat zien en benaderen door de ogen van het herkennen van potentieel, dan ga je dat potentieel tegelijkertijd voeden en kracht bijzetten. Dat is hoe we onze werkelijkheid immers creëren en dat is waar creatie uit voortvloeit, uit jouw perspectief op je realiteit en hoe je je realiteit ziet. Hiermee wil ik echter niet zeggen dat het een kwestie is van een doen alsof alles 'positief' is en het negeren van problemen. Het is eerder een kwestie van het veranderen van de neiging om te focusen op de problemen in het zoeken naar oplossingen en het vinden van het potentieel dat in alles en iedereen bestaat om de beste versie van zichzelf te worden.

En die verandering in je perspectief komt tot stand wanneer je je eigen potentieel begint te realiseren en te verwezenlijken; wanneer jij de 'problemen' in jezelf begint te veranderen in oplossingen. Met andere woorden, hoe jij omgaat met en hoe je je omgeving ziet loopt rechtevenredig en gelijk met hoe je met jezelf omgaat en hoe je jezelf ziet.

Dag 646: Het Geschenk van Zelf-Vergeving in het Veranderen van de Emotionele Identiteit

In de voorgaande blog heb ik zelf-vergeving gedeeld in verband met het emotionele patroon dat steeds in mezelf naar boven kwam in groepen, waarin ik besefte dat het feit dat ik in mezelf zo makkelijk beïnvloedbaar ben simpelweg door het samenzijn met mensen in wezen aantoont dat ik mijn identiteit in de eerste plaats heb gebaseerd op oppervlakkigheid aangezien het zo 'fragiel' en kwetsbaar is dat het bijzijn van mensen het effect kan hebben dat ik in een emotionele ervaring op zoek ga naar een gevoel van identiteit.

De zelf-vergeving is wat assisteert in het stabiliseren van mezelf in relatie tot deze specifieke ervaring en dit welbepaalde 'programma' in mijn geest, en om dit programma te kunnen loslaten door in te zien dat het mij niet hoeft te bepalen. Door het toepassen van zelf-vergeving, kan ik een basis vormen in mezelf waarop ik kan staan in het besef dat ik bepaal wie ik ben en dat ik niet het slachtoffer ben van de emotionele ervaringen of al dan niet bewuste gedachten die in moment in mijn geest naar boven komen.

En dit doordat het toepassen van zelf-eerlijkheid in zelf-vergeving van cruciaal belang en waarde is om mezelf te erkennen als creator van datgene dat in mezelf bestaat en dat ik doorheen mijn leven automatisch aangezien en aanvaard heb als 'wie ik ben', maar waar ik mezelf vaak tegelijkertijd het slachtoffer van gevoeld heb.

Neem bijvoorbeeld dit emotionele patroon van zelf-onderdrukking, inferioriteit en eenzaamheid dat activeert wanneer ik in het bijzijn van mensen ben. Dit is iets dat niet het beste is voor mezelf, ik geniet niet van mijn bestaan of van mijn expressie wanneer ik in die ervaring ben en het is zeker niet iets dat ik 'wil' ervaren of waar ik bewust voor zou kiezen, maar tegelijkertijd is het iets dat ik ben gaan aanvaarden als een inherent deel van mezelf, enkel en alleen omdat het telkings in mezelf naar boven komt wanneer ik in zekere situaties ben.

En dit automatisch aanvaarden van dat patroon als een deel van mezelf is net omdat ik mezelf nooit heb gerealiseerd als de creator ervan. Ik heb nooit de verantwoordelijkheid op mij genomen om dat deel van mezelf te onderzoeken en ik heb zeker nooit voor mezelf onderzocht hoe en of het ook anders kan. Met zelf-vergeving maak ik dit echter wel mogelijk voor mezelf.

Zelf-vergeving is immers in de eerste plaats het verklaren dat ik verantwoordelijkheid neem voor wat het ook is waar ik mij voor vergeef. Wanneer ik zeg 'ik vergeef mij dat ik mezelf heb toegestaan hierin te participeren', dan zeg ik met andere woorden dat ik in de eerste plaats inzie dat ik het ben die dit gedrags-/emotionele patroon leven gegeven heb door erin mee te doen en dat het in mezelf bestaat, niet 'zomaar', maar omdat ik dat mogelijk gemaakt heb door mijn directe betrekking.

En interessant genoeg is het  deze verklaring van verantwoordelijkheid dat mij in een positie van macht plaatst. Omdat, als ik zeg 'dit heb ik gedaan' en 'dit heb ik gecreëerd. Hier ben ik voor verantwoordelijk', dan zeg ik eigenlijk tegelijkertijd ook dat ik het 'ongedaan' kan maken en dat ik mijn creatie kan veranderen, omdat dat nu eenmaal mijn macht is als creator van mezelf.

Dag 608: Genot en de Zelf-Sabotage Mechanismen van de Geest

Dag 608: Genot en de Zelf-Sabotage Mechanismen van de Geest

 Het Veranderingsproces van Onzekerheid

Een interessant punt dat mij in mijn proces in zekere zin heeft 'tegen gehouden' en dat aan het startpunt lag van veel weerstand die ik ervoer in mezelf in relatie tot het bewandelen van mijn proces - in relatie met andere woorden schrijven, bloggen, vloggen, zelf-vergeving toepassen en in feite het werken en bouwen aan mezelf - en dat punt is vreemd genoeg een gebrek aan genot en genieten van de dingen die ik doe in deze werkelijkheid.

Ik bedoel, wat ik gemerkt heb is dat wanneer het aankomt op dingen die eigenlijk goed zijn voor mezelf, zoals schoolgaan en huistaken en schrijven, bloggen, communiceren en het toepassen van zelf-vergeving -- dan is er een weerstand die opkomt in mezelf, in tegenstelling tot wanneer ik bijvoorbeeld dingen doe die eerder gedefinieerd zouden worden als 'tijdverdrijf', dingen waarin ik uiteindelijk vergeet dat ik besta en dus vergeet om voor mezelf te zorgen in en als mijn fysieke bestaan en fysieke leven.

En waarom is het dat er geen genot ondervonden wordt aan het werken aan mezelf en het ontwikkelen van mezelf en doen wat het beste is voor mezelf?  Ik bedoel, welke zijn de componenten van dit specifieke 'construct' en intern 'systeem' dat bestaat en functioneert als een vorm van zelf-sabotage in de zin van het vermoeilijken van mijn proces van zelf-ontwikkeling. En waarom is zelf-afbreking en zelf-vermindering zo veel makkelijker en genotvoller dan zelf-opbouwing en zelf-uitbreiding.

Wat ik heb ondervonden is dat er veel mechanismen in de geest aanwezig zijn  die de ervaring van weerstand creëren in relatie tot het fysiek bewandelen van het zelf-ontwikkelings en zelf-ontdekkings process - mechanismen die als het ware de 'wil' en 'motivatie' breken om meer te zijn en uit te drukken dan wat en hoe men zich doorgaans uitdrukt en ervaart in en als het dagelijkse leven en die zelf-onderdrukking en zelf-vermindering beter doet uitschijnen dan zelf-ontwikkeling en zelf-verbetering.

Als ik terugkijk op mijn leven dan zie en besef ik dat ik in veel aspecten van mijn leven heb opgegeven in mijn proces van zelf-verbetering en dat ik steeds gekozen heb voor zelf-vermindering - en dat omdat ik de sabotage mechanismen in en van de geest vertrouwde in het sturen van mijn expressie en bestaan in deze wereld en omdat ik nooit zelf begrepen heb hoe de geest in feite bestaat als een systeem van zelf-onderdrukking en zelf-vermindering en dat het aan mij is om op te staan tegenover mijn geest en door de mechanismen van de geest te breken om te ontdekken welk mijn echte potentieel is in mijn proces van zelf-verbetering.