Dag 798: Samenzijn met de Feestdagen - Van Traditie naar Zelf-Expressie

Ter navolging van Dag 797: De Principes van Kerstmis: Van Probleem naar Oplossing kijk ik in deze blog naar de woorden die steeds verscholen lagen in de idee van Kerstmis en die de sleutel zijn tot het transformeren van Kerstmis van een idee naar een echte expressie van mezelf. Dit door te onderzoeken hoe het is dat ik die woorden - zoals vrijgevigheid, samenzijn, geven om elkaar en liefde - zelf als ideeen in mijn geest heb laten bestaan in de plaats van ze een echte levende expressie van mezelf te maken.

In deze blog kijk ik specifiek naar het woord "samenzijn". Dit is een van die woorden die ik steeds heb geassocieerd met Kerstmis en waartegenover ik steeds een weerstand ervoer. Ik dacht steeds dat de weerstand die ik ervoer was omdat het samenzijn met familie gedurende de kerstperiode 'vals' en een 'leeg gebaar' was en dat we enkel samenkomen met kerstmis omdat we ergens het gevoel hebben dat we 'moeten' om de traditie in stand te houden, niet omdat we werkelijk van elkaar houden.

Dat is althans hoe ik het zag door de ogen van mijn geest, waarin ik dus geen verantwoordelijkheid nam voor waar die perceptie en ervaring in de eerste plaats vandaan kwam en hoe wat ik zag om mij heen eigenlijk meer vertelde over wie ik ben vanbinnen en wat ik in feite zou moeten veranderen in en aan mezelf.

Met betrekking tot het samenzijn met familie tijdens Kerstmis was het probleem dus niet de traditie zelf, maar eerder hoe ik dat samenzijn in mijn geest definieerde en hoe ik het woord 'samenzijn' zelf definieerde. En ik moet maar even kijken naar waar ik mensen van beschuldigde - het blindelings volgen van traditie en het uitdrukken van lege gebaren - om te ontdekken wie ik eigenlijk zelf was in relatie tot het woord 'samenzijn'. Als ik eerlijk ben met mezelf dan kan ik immers zien hoe ik zelf in het samenzijn met mensen, de neiging heb om mijn eigen expressie te onderdrukken.

Hoe ik het woord samenzijn gedefinieerd heb, is geassocieerd met het woord 'sameness', namelijk de idee dat het de bedoeling is dat wanneer ik samen ben met mensen dat ik dan 'hetzelfde' moet zijn als de mensen om mij heen. In mijn geest definieerde ik samenzijn in en als een soort van sociaal construct waarin ik me in mijn expressie moet aanpassen aan en in lijn plaatsen met de mensen waar ik mee samen ben en als het ware moet laten zien en bewijzen dat ik 'hetzelfde' ben als iedereen in hoe ik mij gedraag, hoe ik eruit zie, hoe ik denk en hoe ik mij voel.

Mijn weerstand tegenover het 'samenzijn' was dus eerder afkomstig vanuit mijn onderdrukking van mijn unieke expressie en zelf - omdat ik samenzijn definieerde in en als zelf-onderdrukking en -ontkenning in de plaats van het woord samenzijn te leven op een manier die het beste is voor mezelf en daarbij ook mijn omgeving. Zo een manier is bijvoorbeeld het leven en beleven van het samenzijn met anderen als een viering van elk ieders unieke en authentieke expressie in de plaats van een onderdrukking van uniekheid en authenticiteit.

Hierin vindt ik het woord 'togetherness' meer ondersteunend, omdat de term 'to gather' erin vervat zit - 'to gather' als in 'verenigen'. En het woord verenigen betekent voor mij het samenkomen van individuele wezens als individuele en unieke expressies, in de realizatie dat we allen één zijn. We moeten niet hetzelfde zijn, op elkaar lijken en hetzelfde denken teneinde een schijnbare samenhorigheid te creeren. De echte samenhorigheid ligt immers in het feit dat we vanbinnen hetzelfde zijn. We hebben dezelfde kern, dezelfde wezenlijkheid die één en gelijk is in ons allen. We zouden dus elkaars uniekheid moeten vieren, in de plaats van te streven naar 'hetzelfde zijn'.