Dag 806: Omarm je Emoties

Dit interview Embrace your Mind op Eqafe gaat over hoe je jezelf kan ondersteunen om beter te kunnen omgaan met de negatieve ervaringen die opkomen in jezelf. Wanneer het aankomt op positieve ervaringen - op gevoelens - lijken we zonder weerstand onszelf volledig over te geven aan deze gevoelens. We laten ons meevoeren door de stroom en omarmen de ervaringen, gedachten, verbeeldingen en al wat eraan gekoppeld is volhartig.

Wanneer het echter aankomt op de negatieve ervaringen in onze geest - onze emoties - dan is onze ervaring heel anders. We vechten ertegen, we willen dat het weggaat en stopt en we ervaren onze emoties meer als een last en als iets dat we niet willen in onszelf. Terwijl positieve zowel als negatieve ervaringen eigenlijk hetzelfde zijn in de zin van dat het maar energetische ervaringen zijn binnenin onszelf, gekoppeld aan gedachten in onze geest. Waarom is het dus dat we de voorkeursbehandeling geven aan gevoelens terwijl we onszelf dissocieren van emoties? Waarom erkennen we emoties niet als evenveel deel van onszelf als gevoelens en hebben we niet dezelfde houding tegenover emoties?

Dit interview en het erop volgende interview, Embrace your Mind(Part 2), heeft mij ondersteund om een kijkje te nemen in mezelf naar die emotionele ervaringen die ik verwerp en naar hoe ik reageer binnenin mezelf op de emotionele ervaringen die ik zie in mezelf. In Deel 2 wordt een oefening gedeeld die je kan toepassen om deze relatie met gevoelens en emoties beginnen te zien.

Ik zag en besefte dat het mijn houding was tegenover emotionele ervaringen die opkomen in mijn geest, zoals kwaadheid, onzekerheid of angst, dat er voor een groot deel voor zorgde dat ik de ervaringen als het ware erger maakte dan het op zich eigenlijk is. Het is doordat ik me verzet en reageer met weerstand, beoordelingen en angst wanneer ik die emoties zie in mezelf, dat ik bovenop de emoties nog een extra laag van innerlijk conflict creeer.

Als je probeert te vechten tegen je emoties alsof ze een soort slechte entiteit zijn, dan worden je emoties de boeman in jezelf waar je van probeert weg te vluchten, maar hoe meer je probeert te vluchten des te groter en enger ze lijken te worden. Het is wanneer je even stilstaat in jezelf en de negatieve ervaringen die in jezelf bestaan omarmt, dat je pas beseft dat ze nooit werkelijk zo erg waren als je dacht.

Dag 798: Samenzijn met de Feestdagen - Van Traditie naar Zelf-Expressie

Ter navolging van Dag 797: De Principes van Kerstmis: Van Probleem naar Oplossing kijk ik in deze blog naar de woorden die steeds verscholen lagen in de idee van Kerstmis en die de sleutel zijn tot het transformeren van Kerstmis van een idee naar een echte expressie van mezelf. Dit door te onderzoeken hoe het is dat ik die woorden - zoals vrijgevigheid, samenzijn, geven om elkaar en liefde - zelf als ideeen in mijn geest heb laten bestaan in de plaats van ze een echte levende expressie van mezelf te maken.

In deze blog kijk ik specifiek naar het woord "samenzijn". Dit is een van die woorden die ik steeds heb geassocieerd met Kerstmis en waartegenover ik steeds een weerstand ervoer. Ik dacht steeds dat de weerstand die ik ervoer was omdat het samenzijn met familie gedurende de kerstperiode 'vals' en een 'leeg gebaar' was en dat we enkel samenkomen met kerstmis omdat we ergens het gevoel hebben dat we 'moeten' om de traditie in stand te houden, niet omdat we werkelijk van elkaar houden.

Dat is althans hoe ik het zag door de ogen van mijn geest, waarin ik dus geen verantwoordelijkheid nam voor waar die perceptie en ervaring in de eerste plaats vandaan kwam en hoe wat ik zag om mij heen eigenlijk meer vertelde over wie ik ben vanbinnen en wat ik in feite zou moeten veranderen in en aan mezelf.

Met betrekking tot het samenzijn met familie tijdens Kerstmis was het probleem dus niet de traditie zelf, maar eerder hoe ik dat samenzijn in mijn geest definieerde en hoe ik het woord 'samenzijn' zelf definieerde. En ik moet maar even kijken naar waar ik mensen van beschuldigde - het blindelings volgen van traditie en het uitdrukken van lege gebaren - om te ontdekken wie ik eigenlijk zelf was in relatie tot het woord 'samenzijn'. Als ik eerlijk ben met mezelf dan kan ik immers zien hoe ik zelf in het samenzijn met mensen, de neiging heb om mijn eigen expressie te onderdrukken.

Hoe ik het woord samenzijn gedefinieerd heb, is geassocieerd met het woord 'sameness', namelijk de idee dat het de bedoeling is dat wanneer ik samen ben met mensen dat ik dan 'hetzelfde' moet zijn als de mensen om mij heen. In mijn geest definieerde ik samenzijn in en als een soort van sociaal construct waarin ik me in mijn expressie moet aanpassen aan en in lijn plaatsen met de mensen waar ik mee samen ben en als het ware moet laten zien en bewijzen dat ik 'hetzelfde' ben als iedereen in hoe ik mij gedraag, hoe ik eruit zie, hoe ik denk en hoe ik mij voel.

Mijn weerstand tegenover het 'samenzijn' was dus eerder afkomstig vanuit mijn onderdrukking van mijn unieke expressie en zelf - omdat ik samenzijn definieerde in en als zelf-onderdrukking en -ontkenning in de plaats van het woord samenzijn te leven op een manier die het beste is voor mezelf en daarbij ook mijn omgeving. Zo een manier is bijvoorbeeld het leven en beleven van het samenzijn met anderen als een viering van elk ieders unieke en authentieke expressie in de plaats van een onderdrukking van uniekheid en authenticiteit.

Hierin vindt ik het woord 'togetherness' meer ondersteunend, omdat de term 'to gather' erin vervat zit - 'to gather' als in 'verenigen'. En het woord verenigen betekent voor mij het samenkomen van individuele wezens als individuele en unieke expressies, in de realizatie dat we allen één zijn. We moeten niet hetzelfde zijn, op elkaar lijken en hetzelfde denken teneinde een schijnbare samenhorigheid te creeren. De echte samenhorigheid ligt immers in het feit dat we vanbinnen hetzelfde zijn. We hebben dezelfde kern, dezelfde wezenlijkheid die één en gelijk is in ons allen. We zouden dus elkaars uniekheid moeten vieren, in de plaats van te streven naar 'hetzelfde zijn'.

Dag 797: De Principes van Kerstmis: Van Probleem naar Oplossing

Lange tijd heb ik feestdagen zoals Kerstmis in mijn geest gezien en beoordeeld als valse en lege rituelen en tradities. Elke keer het weer die tijd van het jaar was om kerstkaartjes, kerstwensen en kerstcadeautjes uit te sturen, was er steeds die ervaring van weerstand in mezelf en de gedachte dat het allemaal lege gebaren zijn. Wat bedoelen we zelfs wanneer we zeggen "Beste wensen", en menen we eigenlijk wel wat we zeggen tegen elkaar?

Het kopen, geven en ontvangen van cadeautjes leek in mijn ogen meer te gaan om het blindelings volgen van traditie hetgeen op zich meer leek te draaien om het negeren van de echte problemen in deze wereld zowel als in ons eigen leven dan de principes van vergeving, geven om elkaar en het creeren van een betere wereld waar Kerstmis zogezegd aanvankelijk op gebaseerd was.

Wat ik echter geleerd heb in mijn proces van zelf-creatie en zelf-realisatie is dat hoe ik dingen zie - en vooral wanneer er emotionele reacties zoals weerstand mee verbonden zijn - gaat nooit om datgene waar ik op reageer als wat schijnbaar buiten mezelf bestaat. Mijn reacties laten me steeds een eigenschap van mezelf zien dat ik nooit onder ogen gekomen ben en waar ik nooit verantwoordelijkheid voor genomen heb.

In dit geval lieten mijn reacties in verband met Kerstmis mij die principes en expressies zien die ik zelf nooit heb geleeft. In de plaats van dat ik dus verantwoordelijkheid nam voor mezelf om ervoor te zorgen dat ik besta als het levende voorbeeld ben van hoe ik zou willen dat Kerstmis geleeft wordt in deze wereld, was ik de wereld en de mensen om mij heen aan het beschuldigen. Ik was mezelf ervan aan het overtuigen dat het probleem met Kerstmis in andere mensen lag en in de samenleving, zonder dat ik zag dat het echte probleem in en als mezelf bestond.

Ik verkeek me immers steeds op wat er schijnbaar allemaal mis en verkeerd was en ging daardoor in een staat van klagen, afkeuren en reageren in mezelf, in de plaats dat ik eerst en vooral een kijkje nam naar mezelf en mezelf de vraag stelde of ik zelf eigenlijk aan het leven was wat ik van mijn omgeving verwachtte in relatie tot Kerstmis.

Het is immers mijn verantwoordelijkheid als mens in deze wereld om te leven als de oplossing die ik wil zien in de wereld, in de plaats van deel uit te maken van het probleem - en dat werkt niet door de schuld en verantwoordelijkheid buiten mezelf te leggen. Het is makkelijk om de wereld te beschuldigen van niet te veranderen en niet te bestaan als de beste versie van zichzelf dan die taak op mezelf te nemen om de beste versie van mezelf te worden.

Het is aan mij om te onderzoeken hoe ik al de principes verbonden met Kerstmis die volgens mij steeds 'leeg' waren, zoals vreugde, samenhorigheid/samenzijn en geven om elkaar zelf te belichamen en te leven en Kerstmis op die manier echt en werkelijk betekenisvol te maken.

Dag 658: Van Weerstand om te Spreken naar Ontspannenheid: Een Praktische Toepassing

Hoe ik vandaag op een praktische manier het proces dat ik in de voorgaande blogs heb uitgeschreven heb toegepast, was terwijl ik mezelf in dezelfde situatie bevond waarin ik een onderwerp moest bespreken voor een camera en daarin dus een 'publiek' toesprak. Sinds ik dit proces ben begonnen van het veranderen van mijn ervaring van gespannenheid, onzekerheid en angst  in relatie tot  het toespreken van een publiek, voel ik me al veel meer op mijn gemak voor de camera en gaat het me makkelijker af om te zeggen wat ik te zeggen heb zonder al te snel in die emotionele ervaringen van angst, onzekerheid en gespannenheid verwikkeld te geraken.

Wat echter wel nog opkwam, als een reactie waar ik me pas onlangs van bewust ben geworden, was een reactie van irritatie die zich in feite heel subtiel laat tonen. Het was een lange dag van het oefenen van mijn bespreking en het opnieuw en opnieuw proberen om de bespreking heelhuids af te handelen voor de camera zonder fouten te maken en ik merkte dat telkens ik een fout maakte en opnieuw moest beginnen, ik in een fysieke reactie ging van diep zuchten.

Aanvankelijk aanvaardde ik die fysieke uitdrukking als 'normaal', omdat er niet echt een intense interne emotionele reactie aan gekoppeld was, dus leek die fysieke uitdrukking onschuldig. Wat ik echter besefte was dat die fysieke uitdrukking van zuchten ook een vorm van reactie was op de situatie, maar één die zich meer aan het oppervlak van mezelf afspeelt. En het is eigenaardig dat ik die reactie van zuchten, hetgeen in feite duidelijk een uitdrukking van ongenoegen en irritatie of frustratie is, zomaar heb aanvaard in mezelf zonder verpinken en zonder mij vragen te stellen gewoon omdat het geen opmerkbare emotionele ervaring is die zich in mezelf afspeelt.

Ik bedoel, wanneer het aankomt op emotionele reacties zoals een intense reactie van angst en onzekerheid en gespannenheid, dan zie en voel ik dat er iets in mezelf aan het gebeuren is en dat ik in dat moment even 'niet mezelf' ben. Ik ga in dat moment even in een alternatieve staat van zijn omdat ik door een emotie ga, daardoor merk ik het ook op en daardoor wil ik er ook iets aan veranderen omdat ik goed genoeg zie dat die emotie mijn capaciteit om in dat moment een heldere blik te hebben op de situatie en stabiel te blijven in de situatie saboteert.

Maar in de instantie van dit soort fysieke reacties, zoals diep zuchten, lijk ik meer een oogje te hebben dichtgeknepen, aangezien ik bijvoorbeeld nooit heb lijken op te merken dat de fysieke uitdrukking van zuchten mij in feite laat zien dat ik in een ervaring van irritatie en ongenoegen besta, ook al merk ik die ervaring niet meteen op binnenin mezelf -- mijn uiterlijke gedrag laat het mij duidelijk zien. En ik weet uit ervaring dat wanneer ik in irritatie en ongenoegen ga, dan ben ik op iets aan het reageren en dan is het eigenlijk een teken dat ik mij vanbinnen op de één of andere manier angstig of onzeker voel over iets.

Dus hier in deze situatie merkte ik dat ik aan het zuchten was, en ik stopte mezelf omdat ik plots besefte dat het zuchten eigenlijk aanwees dat ik toch nog die ervaring van angst, onzekerheid en gespannenheid mij liet beïnvloeden in het geven van mijn bespreking, ik was er mij aanvankelijk gewoon niet van gewaar. Dus in dat moment, om de ervaring van irritatie en ongenoegen, hetgeen zich op fysiek vlak liet merken, zowel als de ervaring van angst, onzekerheid en gespannenheid te kalmeren, sprak ik zelf-vergeving uit. En die zelf-vergeving die mij dan assisteerde om te kalmeren en meer comfortabel te worden deel ik in de volgende blog.

Dag 595: Hoe we Demonen maken van onze Emoties

 Dag 595: Hoe we Demonen maken van onze Emoties

 Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

...Wat ik daarmee wil zeggen is dat het eigenlijk absurd is om te gaan reageren op je emoties, en dus op je 'emotionele lichaam', en je emoties 'niet te willen' - zoals ik mij bijvoorbeeld niet meer onzeker wilde voelen in sociale situaties. Ik reageerde op de emotionele reactie en ervaring van onzekerheid in mezelf met weerstand en beoordeling en verwerping omdat, ik wilde mij zelfzeker voelen - ik had een specifiek idee in mijn geest van hoe ik mij wilde uitdrukken. Wanneer ik immers naar de mensen om mij heen keek, en dan met name welbepaalde mensen in mijn omgeving, dan zag ik een expressie in hen die ik niet in mezelf herkende, een vloeiendheid en spontaniteit die prijsgaf dat zij zich comfortabel voelde in hun lichaam en lichamelijke uitdrukking. Dag 594: Hoe en Wanneer Ontstaan Emotionele Patronen in Onszelf?

Wat ik echter heb ontdekt door het bewandelen van mijn proces van het begrijpen en veranderen van wie ik ben in relatie tot mijn bestaan in lichaam en geest, is dat als en wanneer ik bepaalde delen van mezelf niet aanvaard als een deel van mezelf, zoals ik bijvoorbeeld niet wilde aanvaarden dat ik mij onzeker voel in relatie tot andere mensen, dan geef ik dat deel als het ware meer 'macht' over mij. Wat ik namelijk doe door bijvoorbeeld de emotionele reactie van onzekerheid in mezelf te beoordelen en mezelf ervan proberen weg te duwen, is dat ik in feite zeg tegen mezelf dat die onzekerheid een soort monster is, een demon die mijn geest binnendringt en die mij dingen doet ervaren die ik helemaal niet wil ervaren. En uiteraard, wanneer ik de onzekerheid dan zie als een 'demon', zal ik steeds reageren met angst op het moment dat ik de onzekerheid naar boven zie komen in mezelf - en wanneer ik reageer met angst, geef ik mijn macht weg aan datgene waar ik op reageer met angst omdat ik mezelf in en als die angst in de slachtofferrol plaats.

En dit op zich is dus vrij absurd omdat de emotionele ervaring simpelweg op zich een emotie is die ik zelf ben gaan creëren en opwekken in mezelf - maar nu, omdat ik erop ben gaan reageren met weerstand en beoordeling en angst, heb ik er iets 'meer' van gemaakt dan het eigenlijk is -- en ben ik mezelf onderhevig gaan plaatsen aan deze emotionele reactie. Waardoor dus, elke keer onzekerheid in mezelf naar boven kwam wanneer ik bij mensen was, voelde ik mij niet enkel onzeker maar ging ik mij ook nog eens angstig voelen in relatie tot de onzekerheid waardoor de hele ervaring in mezelf een grotere proportie aannam dan wat het eigenlijk aanvankelijk was. En uiteindelijk kreeg ik zelfs het gevoel dat ik zo gevangen zit in deze schijnbare monsterachtig intense ervaring van onzekerheid dat ik mij amper nog kon bewegen of uitdrukken in dat moment.
 

Het is dus door mezelf te vergelijken met de mensen die ik zie in mijn wereld en realiteit en te verlangen om te zijn zoals hen en mezelf te kunnen uitdrukken zoals hen, vanuit het startpunt van het verwerpen van de emotionele ervaring van onzekerheid die ik voelde in mezelf -- dat ik die stelling maak in mezelf dat ik mezelf niet aanvaard zoals ik ben omdat ik ga denken en geloven dat de uitdrukking en het bestaan van een ander beter is dan mijn uitdrukking en bestaan. En het is net in dat punt van het niet aanvaarden van mezelf dat ik mezelf een slachtoffer maak van mezelf als de delen van mezelf die ik niet aanvaard.

Omdat, in de plaats van die delen die mij 'parten spelen' in mezelf aan te pakken en te corrigeren, vanuit het startpunt dat die specifieke ervaringen niet het beste is voor mezelf, ben ik er in feite enkel van aan het wegkijken en probeer ik het als het ware zelfs te verbergen en onderdrukken voor mezelf omdat ik mezelf zo niet wil zien of aanvaarden. Ik bedoel, om bepaalde delen van mezelf daadwerkelijk te kunnen veranderen, moet ik er eerst één en gelijk mee staan, hetgeen wil zeggen dat ik eerst mezelf in de ogen kijk en zeg van 'ok, ik zie en besef dat dit is wie ik ben op dit moment', in en als het besef dat er niets 'negatief' of 'slecht' of 'fout' is aan de eigenschap van onzeker worden en mij onzeker voelen in relatie tot mensen, het is gewoon wat het is.

En dan vanuit dat startpunt kan ik beginnen met het onderzoeken van hoe en waarom het is dat die specifieke emotionele reactie van onzekerheid bestaat in mezelf in de eerste plaats. Omdat, ik bedoel, het is in feite maar vreemd dat er dingen bestaan in mezelf die ik zelf niet aangenaam vind en die ik verwerp. Het feit dat die dingen in mezelf bestaan wil zeggen dat ik er op een bepaald niveau in mezelf wel het nut van inzie, maar dat ik de specifieke achterliggende redenen voor mezelf verborgen houdt omdat het een realiteit van mezelf zou blootleggen die ik eigenlijk liever niet onder ogen kom.

Dag 533: Waarom we Onze Meningen Verdedigen..

Om dieper in te gaan op de neiging van de Geest en specifiek het 'Ego' om in een staat en standpunt van 'ik WEET alles' te gaan in relatie tot onze omgeving en defensief te reageren wanneer dat standpunt in twijfel getrokken of bevraagd wordt of zelfs enkel in een situatie waarin het noodzakelijk is om iets bij te leren en een nieuwe vaardigheid/inzicht te ontwikkelen - is het belangrijk om te zien en te beseffen welke ernstige gevolgen deze neiging die inherent is aan de menselijke geest en het Menselijk Ego eigenlijk heeft op niet enkel onze interne realiteit maar ook onze externe realiteit.

Allereerst is het uiteraard nodig om te kunnen zien en detecteren precies hoe deze neiging zich afspeelt in onszelf alvorens we in staat kunnen zijn om te ervaren welke consequenties eraan vasthangen. Hoe is het met andere woorden dat we in onze geest in deze defensieve reactie gaan in relatie tot het 'bevraagd worden in ons standpunt' en hoe wordt deze reactie geactiveerd in onszelf?

Bijvoorbeeld wanneer ik naar mezelf kijk en hoe ik deze neiging in mijn leven heb uitgeleeft en ervaren dan zie ik hoe ik in de vorige blogs het begin van mijn proces beschreven heb - in hoe ik defensief reageerde en in conflictueuze en verhitte discussies ging met mensen omdat ik mij aangevallen voelde gewoon omdat mensen vragen begonnen stellen bij waar ik mee bezig was.  En we kunnen dit gedrag ook zien in hoe we bijvoorbeeld onze politieke/religieuze overtuigingen en elke andere overtuiging die we in onszelf hebben in relatie tot hoe wij het leven zien zouden verdedigen tegen andere mensen die niet van dezelfde overtuiging zijn.

Wat ik persoonlijk gemerkt en beseft heb in relatie tot 'waarom' het is dat ik in die momenten in een emotionele reactie van zelf-verdediging ga en dus een ego-standpunt inneem van 'dit is mijn mening, die ik met hand en tand zal verdedigen, want ik ben ervan overtuigd dat ik gelijk heb en dat iedereen die niet met mij akkoord gaat ongelijk heeft' - is dat ik diep binnenin mezelf eigenlijk niet werkelijk 'alles' weet in de zin van bijvoorbeeld, wanneer ik kijk naar toen ik begon in het bewandelen van mijn proces -- ik was nog groen achter de oren en ik wist eigenlijk niet honderd procent waar ik mee bezig was of wat 'het proces' precies wilde zeggen of impliceerde. En het was omdat ik eigenlijk zelf niet volledig stabiel in mijn schoenen stond in relatie tot wat ik aan het doen was, dat ik net zo hevig reageerde wanneer er iemand aankwam die mij een klein duwtje gaf in de zin van dat die persoon mij bevroeg en dus in feite mij uitdaagde om naar mezelf te kijken.

Wanneer ik dan naar mezelf keek en naar wat ik aan het doen was en ik werd vanbinnen in mezelf geconfronteerd met het feit dat ik eigenlijk zelf niet zo zeker ben van waar ik eigenlijk mee bezig ben of waar ik eigenlijk werkelijk sta in relatie tot mijn eigen leven en de dingen die ik doe en waar ik zogezegd voor sta, dan voelde ik mij onzeker, angstig en minderwaardig -- en het zijn die ervaringen van angst, onzekerheid en minderwaardigheid die de emotionele reactie activeren van zelf-verdediging, van het 'vechten' --- omdat dat is hoe de geest zichzelf 'balanceert', met andere woorden - in en als de ervaringen van angst, onzekerheid en minderwaardigheid voel ik mij als het ware 'machteloos', dus, door dan in een reactie van zelf-verdediging en weerstand te gaan, creëer ik het gevoel dat ik mijn 'macht' herwin --- door te beginnen vechten tegen mensen, via woorden.

Wat er dus dan in die momenten gebeurt is dat ik zomaar dingen begin te zeggen en te vertellen en doe alsof ik wel weet waar ik mee bezig ben en wat ik doe, enkel en alleen om mijn 'macht' te herwinnen, enkel en alleen om die ervaringen van angst, minderwaardigheid en onzekerheid in mezelf te bevechten. Ik verberg het feit dat ik het niet weet achter een ego-standpunt van 'alwetendheid'.

Wordt Vervolgd in Dag 534

Dag 525: Het Begin van het Zelf-Zuiverings Proces - Waarom is Iedereen Tegen Mij?!

  Dag 525: Het Begin van het Zelf-Zuiverings Proces

Waarom is Iedereen Tegen Mij?!

Wat ik in het begin van mijn proces had gecreëerd was een 'weerstand' in mijn relaties met de mensen in mijn onmiddellijke omgeving, zoals voornamelijk mijn vrienden en familie, de mensen waar ik de meest hechte relaties mee had gevormd doorheen mijn leven en de mensen waar ik mijn identiteit en persoonlijkheid als het 'Wie Ik Ben'  rond had gevormd.

En die weerstand was een direct gevolg van het feit dat ik een goed geoliede machine had gevormd van die relaties in mijn leven. Goed geoliede machine vanuit het perspectief dat ik van mijn relaties - familie en vrienden - een 'netwerk' had gemaakt om mij heen waarin ik die specifieke alledaagse 'structuur' van hoe ik met hen in interactie treedde nooit bevraagde of onderzocht. Het was een 'structuur' waarin ik mij geworteld voelde, die functioneerde als mijn ondersteuning, op elk vlak, mijn referentiekader, mijn Wereld, intern en extern. En dus, vanaf het moment dat ik mijn proces ben gaan bewandelen van zelf-eerlijkheid, zelf-vergeving en zelf-verandering - schudde ik als het ware de grondvesten van die eens zo 'vaste' en 'diepgewortelde' structuur van relaties die mijn leven uitmaakten.

En, waar eens de positieve gevoelens waren van veiligheid, zekerheid en betrouwbaarheid die ik in mezelf had verbonden met mijn relaties met mijn vrienden en familie als mijn 'naasten', was er nu onzekerheid, onveiligheid en angst omdat - ik had nog nooit een stabiliteit gevonden of gecreëerd in en als mezelf omdat ik 'stabiliteit' altijd gedefinieerd had als zijnde mijn relaties met de mensen om mij heen - mijn familie en vrienden, dat was mijn stabiliteit in mezelf zowel als in mijn fysieke bestaan. Dus, nu dat ik mijn zogezegde 'zekerheid', 'veiligheid' en 'stabiliteit' als de wereld die ik in mijn fysieke omgeving en mijn interne realiteit had aanvaard begon te bevragen en onderzoeken, creëerde ik op onderbewust niveau de omgekeerde polariteit van hoe mijn wereld tot op dat moment had bestaan. Omdat, dat is hoe de geest werkt, in polariteiten, en dat is hoe de geest zichzelf beschermt. Door in extremen te gaan en door bijvoorbeeld, wanneer ik de positieve ervaringen begin te bevragen, aan te komen zetten met negatieve ervaringen - zodat ik in mezelf uit angst van de negatieve ervaringen, zal ophouden met het bevragen van mezelf en mijn wereld en mezelf weer zal 'nestelen' in de 'structuur' van mijn aanvaardde interne en externe wereld en realiteit.

En mijn geest had de macht om dit te doen - om mij van positief naar negatief te slingeren en een 'weerstand' en 'conflict' te creëren in mezelf in mijn relaties met mijn omgeving -- omdat ik geen standpunt van stabiliteit had in mezelf, ik wist niet werkelijk wie ik eigenlijk ben en hoe ik besta, laat staan hoe ik de positieve ervaringen in en als mijn relaties met de mensen in mijn wereld had gecreëerd. Mijn geest had dus de teugels in handen van hoe ik mezelf ervoer en wekte de ervaring van weerstand en conflict op in mezelf, hetgeen ik dan projecteerde op de mensen om mij heen en dus had Ik het gevoel en geloofde ik dat iedereen in mijn wereld plots 'tegen' mij was. Maar eigenlijk was dat niet eens echt zo..

Wordt Vervolgd in Dag 526