Mei 2012: Dag 30: Puberteit

Puberteit is zogezegd de tijd waarin het kind 'een eigenheid' zoekt/vindt/creert en dus blijkbaar ook de tijd waarin hij/zij in conflict/gevecht gaat met de ouders -- waarin de ouders dan het gedrag van 'de puber' gaan afkeuren en verwerpen en beoordelen als 'idioot', 'slecht', 'dom', 'vreemd', etcetera en aldus de tiener gaan beoordelen/belabelen als 'de puber' en zeggen dat 'hij/zij in de puberteit zit' als een soort van denigrerende, neerkijkende statement waarin het gedrag van de tiener duidelijk niet au serieux genomen wordt en afgedaan wordt als 'hij/zij zit maar in een fase', waar de volwassene zich dan boven plaatst in en als de houding/mening/idee/gevoel van 'ik ben daar al door, ik weet wat dit is, want ik ben ouder en heb aldus meer levenservaring' als een zelf toegewezen gevoel/idee van superioriteit, als net hetgene waar de tiener/'puber' zich tegen gaat afzetten en de oorzaak van het hele conflict/gevecht in de eerste plaats.

En de reden dat de puberteit wordt gezien als 'maar een fase' waar ze doorgaan en weer uitgroeien om nadien 'weer normaal' te worden als een kloon/kopie van de ouders/omgeving, is niet omdat tieners/pubers werkelijk beseffen dat wat ze doen 'niet ok/normaal/goed' is, maar omdat ze zoveel tegenwind, beoordelingen en kritiek krijgen van hun ouders/omgeving dat ze het gevecht opgeven en zich in een rol passen die wordt aanvaard door de omgeving, als de ultieme ervaring die dient als het bewijs dat je nooit anders zal kunnen worden dan je ouders, het is onmogelijk -- je bent gedoemd om een kopie te worden van je ouders en het feit dat je het gevecht opgegeven hebt in de puberteit is het bewijs dat je ouders en je omgeving je bezitten, dus nu ben je net als hen een slaaf van het geld-systeem en zal je een leven leiden naar hun evenbeeld.



ik vergeef mezelf dat ik puberteit heb toegestaan te bestaan  in deze wereld,  als een 'fase' waarin kinderen zich afzetten en vechten tegen hun ouders, hetgeen volledig als vanzelfsprekend wordt gezien en totaal niet werkelijk onderzocht in en als het besef dat dit gevecht niet zomaar een 'idiote' uitdrukking is van het kind maar een duidelijk bewijs dat er iets mis is in de opvoeding en communicatie met het kind

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat puberteit een normale levensfase is omdat het zo wordt afgetekent en gepresenteerd in psychologie-boeken en door leerkrachten en ouders en volwassenen in deze wereld, alsof zij nooit zelf door deze 'fase' geweest zijn en dus niet beseffen dat puberteit absoluut niets te maken heeft met het leven, maar eigenlijk een gevolg is van een gebrek aan duidelijke en respectvolle communicatie tussen ouder en kind tijdens de opvoeding waarin het kind zich verloren, machteloos en minderwaardig voelt  door een gebrek aan zelf-kennis, zelf-respect en zelf-vertrouwen en aldus een gevecht creert om macht op te eisen en te ervaren in zichzelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan te beseffen dat de 'psychologen' en 'sociologen' en 'wetenschappers' in deze wereld die onderzoek doen naar en boeken schrijven over het kind en 'puberteit', zelf in complete ontkenning en onderdrukking bestaan van hun verleden toen zij door die 'fases' geweest zijn, waarin ze zich hebben verheven boven de realiteit in afscheiding van de realiteit als zichzelf en aldus allerlei studies creeren en publiceren die enkel afscheiding tussen ouder en kind promoten als het ondersteunen van de schijnbare superioriteit van de ouder over het kind, omdat de ouder de boeken en studies over kinderen en 'puberteit' gelezen heeft en nu 'weet wat er aan de hand is met haar/zijn kind' -- in de plaats van te beseffen dat de enige studie en wetenschap die het beste voor ieder wezen is, is zelf-studie en zelf-onderzoek in en als de zelf-realisatie dat ik HIER besta, één en gelijk met alle levende wezens dus ik ben het leven zelf, om vanuit dat startpunt van eenheid en gelijkheid mezelf in de schoenen te plaatsen van elk wezen en zelf in te zien en te beseffen wat er werkelijk gaande is hier in deze realiteit -- waar dus geen studies of boeken voor nodig zijn, enkel zelf-ontwikkeld gezond verstand, die voortkomt uit respect voor het leven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan te beseffen dat volwassenen die neerkijken op puberteit' en het beoordelen als 'maar een fase' waarin ze het gedrag van 'de puberende tiener' afkeuren in en als hun persoonlijke meningen over wat goed/slecht en juist/fout is, gewoon mensen/wezens zijn die zichzelf compleet hebben afgescheiden van zichzelf als de tiener in zichzelf en bestaan in complete zelf-ontkenning en zelf-onderdrukking waardoor ze niet meer in staat zijn om zichzelf te zien in een ander ongeacht de leeftijd in en als eenheid en gelijkheid -- omdat ze vast zitten in het ego van de geest/mind als het verlangen om macht en controle te hebben over hun omgeving als hun kinderen door middel van kennis en informatie als definities, waarin ze aldus niet beseffen wat de werkelijke oorzaak/bron/reden/startpunt is van het gedrag van hun kind en zich zelf eigenlijk machteloos voelen tegenover het 'afwijkende' gedrag van hun kind en het alsnog proberen onder hun controle te houden door het te beoordelen/veroordelen in een poging om het kind te onderdrukken, zoals ze zichzelf hebben onderdrukt in zichzelf en hebben laten onderdrukken door hun ouders

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan te beseffen dat het fenomeen 'puberteit' niets te maken heeft met tieners/pubers in deze wereld, maar een resultaat is van een compleet dysfunctionele manier van leven/opvoeden van kinderen -- en dat puberteit als de 'bom die barst' in het gezin geen 'normale levensfase' is, maar een teken dat er iets serieus mis is in de opvoeding -- en dat het feit dat 'puberteit' vastgesteld wordt door de mensheid als 'een normale levensfase' een teken is dat dit probleem in onze opvoeding van onze kinderen al heel lang bestaat en dus nooit werkelijk onderzocht geweest is, wat maar aantoont hoe onwetend/blind/stompzinnig/gelimiteerd de mens werkelijk is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet in te zien hoe absurd en stompzinnig de wetenschap van psychologie en sociologie en pedagogie omgaat met de 'puberteit', als het proberen behandelen van 'de puberende tiener' en ouders handleiding proberen te geven voor hoe ze moeten omgaan met 'hun puber' - in de plaats van de oorzaak/oorsprong/bron/startpunt van 'puberteit' te onderzoeken en daar een oplossing voor te vinden, in en als het besef dat gevecht/conflict niet normaal is en een teken is van ziekte/dysfunctie -- waardoor psychologie, sociologie en pedagogie nooit werkelijk de mensheid heeft gedient in het werkelijk zoeken naar oplossingen voor onze problemen, maar enkel heeft bestaan als een bevestiging en ondersteuning van onze dysfunctionele manier van leven door enkel geconcentreerd te zijn op geld verdienen, aangezien er veel meer geld te verdienen valt in het in stand houden van de problemen waardoor boeken geschreven en verkocht kunnen blijven worden en onderzoek/studies kunnen blijven gemaakt worden, dan in het werkelijk oplossen van de problemen en ze voor eens en voor altijd te stoppen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan te beseffen dat 'puberteit' maar een beoordeling/definitie is die gebruikt wordt door mensen die zich boven de realiteit willen plaatsen in en als het gevoel dat ze alles onder controle hebben omdat ze WETEN hoe de realiteit in elkaar zit in en als kennis en informatie als beoordelingen en definities die ze hebben gekopieerd van hun omgeving als de wetenschap die ze dan plaatsen over mensen en situaties - waarin de wetenschap duidelijk een excuus is dat gecreerd is door en voor mensen zodat ze het gevoel/geloof kunnen hebben dat ze controle hebben over de wereld/realiteit zodat ze niet echt moeten stil staan in zichzelf en werkelijk kijken naar zichzelf als de realiteit als wat HIER bestaat in zelf-eerlijkheid om te zien wat er ECHT gaande is HIER

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te participeren in 'puberteit' als het mij verzetten/vechten tegen mijn omgeving/ouders door opzettelijk het tegenovergestelde te doen van wat ik veronderstelde dat zij verwachten/willen van mij waarin ik mij machtig en in controle voelde in en als het geloof/gevoel dat ik mijn 'eigenheid'/identiteit aan het creeren/bevestigen was -- in de plaats van te beseffen dat deze illusie van 'eigenheid'/identiteit als het gevoel van macht en superioriteit in mezelf een reactie was op de inferioriteit en machteloosheid en onbeduidendheid die ik ervoer in en als de relatie die ik had gecreerd met mijn ouders waarin ik eigenlijk vocht voor mijn aanvaardde limitaties in en als de beoordelingen/definities waarmee ik mezelf had geidentificeerd als het product van mijn omgeving/familie -- waardoor ik uiteindelijk de val heb gezet voor mezelf om 'het gevecht op te geven' omdat ik mezelf definieerde in en als 'wat mijn omgeving/familie van mij denkt' waardoor ik zowieso steeds op zoek zal gaan naar de meest positieve ervaring en mezelf uiteindelijk aldus zal aanpassen aan de rol/persoonlijkheid/beeld van mezelf in deze wereld die beoordeeld/gedefinieerd wordt door mijn omgeving/familie als goed/positief waarin ik dus een kopie/kloon wordt van mijn omgeving/familie -- in de plaats van te beseffen dat wie ik werkelijk ben is HIER in en als de natuurlijke expressie van mezelf, constant en stabiel in elk moment van ademhaling, in en als eenheid en gelijkheid, ongeacht wat mensen al dan niet van mij denken of hoe ze op mij reageren, ik BEN HIER



Zelf Correctieve statements:

ik stel mij tot doel aan te tonen dat puberteit niet bestaat als een 'levensfase', maar een begrip is dat uitgevonden geweest is door de mens vanuit het verlangen van de mens om niet te kijken naar wat er werkelijk gaande is in deze wereld en wie wij werkelijk zijn als levende wezens - waarin de 'puberteit' als de 'oorlog in het gezin' een resultaat en consequentie is van een compleet dysfunctioneel en misbruikend opvoedings-systeem/ontwerp dat een gevolg en uitvloeisel is van het ego van de geest/mind als ego-centrisme dat de mens geworden is, waarin duidelijk is dat ouders niet echt geven om hun kinderen en aldus hun kinderen niet opvoeden in eenheid en gelijkheid in en als respect voor het leven in het kind dat één en gelijk is aan het leven in de ouder als wat het beste is voor allen - in en als de overweging en het besef dat wij als ouders niet enkel 'ons kind' opvoeden, waarin het lijkt alsof we 'mogen doen wat we willen' in het vormgeven van 'ons kind' naargelang 'ons ideaalbeeld' dat compleet gebaseerd is op de ego-centrische gevoelens van de ouder, maar dat hoe wij ons kind opvoeden/programmeren de toekomst van de wereld zal bepalen

ik stel mij tot doel aan te tonen dat het van opperste belang is dat ouders aan zichzelf werken voordat ze kinderen krijgen, om tot een duidelijk begrip en standpunt te komen in zichzelf van wie zijn zijn als een levend wezen hier op aarde en de verantwoordelijkheid die zij hebben voor het leven op aarde - omdat zij als ouders van de volgende generatie mensen, verantwoordelijk zijn voor de toekomst van de wereld in elke daad en woord die zij uitdrukken tegenover hun kinderen

ik stel mij tot doel aan te tonen dat kinderen niet meer of minder worden dan het evenbeeld van de ouders als wat in het kind vanaf de geboorte geprogrammeerd wordt door de omgeving als familie, schoolsysteem en samenleving - en dat het dus een illusie is om te veronderstellen en te geloven dat kinderen meer zullen zijn/worden dan de ouders omdat ouders hun kinderen onmogelijk meer kunnen meegeven/aanleren dan wie/wat zij zichzelf hebben toegestaan te worden -- wat betekent dat als ouders niet staan als het levende voorbeeld van wat zij verwachten/willen van hun kinderen, dat hun kinderen dan ook onmogelijk zullen/kunnen voldoen aan dit beeld

ik stel mij tot doel aan te tonen dat kinderen nooit meer kunnen/zullen zijn/worden dan wat de voorgaande generaties geweest zijn, als wat hen doorgegeven wordt - omwille van het simpele feit dat een kind gecreerd wordt in de buik van de moeder, met de cellen van de moeder, het bloed van de moeder en de voeding van de moeder en wanneer het geboren wordt, wordt de geest van het kind gevoed met de geest van de ouders - waardoor het kind dus onmogelijk meer of anders kan zijn dan wat de omgeving als ouders/familie/schoolsysteem in het kind programmeert -- wat dus betekent dat ouders op elke manier verantwoordelijk zijn voor de toekomst van de wereld in en als de kinderen die hier geboren worden, in en als het besef dat de 'output' van hun kind niet meer of minder zal zijn dan de 'input' als wat ouders doen en zeggen tegenover het kind in elk moment van ademhaling en dat het geloof/de hoop dat de toekomst beter zal zijn en dat onze kinderen beter en meer ontwikkeld zullen zijn in de toekomst een illusie is, omdat het duidelijk is dat de huidige input als wat kinderen meekrijgen tijdens hun kindertijd in wat de ouders zeggen/doen tegenover hun kinderen vanuit ego-centrisme, enkel kan leiden tot en resulteren in rampspoed, onheil en chaos

ik stel mij tot doel aan te tonen dat het niet uitmaakt wat de intentie is van de ouder in de opvoeding van het kind, als de poging en het verlangen van de ouder om van het kind een 'super-wezen'/'genie' te maken als een betere versie van de ouder, als de ouder niet staat als het levende voorbeeld -- omdat de waarheid van de ouder dat de ouder probeert te verbergen achter het masker van positiefheid en 'liefde', niet verborgen kan worden tegenover het kind, en het kind aldus niet zal ontwikkelen volgens de intentie en verlangens van de ouder, maar volgens en naar het evenbeeld van wie de ouder is vanbinnen als een ego-centrisch, leugenachtig, manipulatief wezen

 ik stel mij tot doel de ouders in deze wereld op te voeden tot wezens die staan/bestaan in en als zelf-kennis en gezond verstand als de levende voorbeelden in en als absolute zelf-verantwoordelijkheid in en als het besef dat de wereld niet in handen van onze kinderen zal liggen, maar in onze handen - als hoe wij het voorbeeld geven van hoe er met de wereld moet worden omgegaan om uiteindelijk ervoor te zorgen dat er een hemel op aarde gecreerd en onderhouden kan worden waarin elke generatie van mensen staat/bestaat als het levende voorbeeld voor de kinderen