ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en accepteer te denken dat ik mijn best doe in het proces van zelf vergeving als een uitleg die ik aan mezelf geef om mij goed te voelen over mezelf, waardoor/waarin ik niet echt kijk naar mijn werkelijke toepassing van mezelf in mijn werkelijkheid
ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en accepteerd 'mijn best' proberen te doen in het proces van zelf realisatie en dan medelijden te voelen met mezelf wanneer ik kritiek krijg of wanneer ik niet de erkenning krijg die ik had verwacht - in de plaats van te beseffen dat kritiek en erkenning krijgen enkel bestaan in de geest in en als de polariteit van competitie als winnen/erkenning krijgen en verliezen/kritiek krijgen, die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf en die niets te maken heeft met de echte realiteit
ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta mezelf te definieren in de gedachte dat ik 'mijn best doe' als het 'moeite doen' voor andere mensen, om erkenning te krijgen waarin ik continu schipper tussen de energetische polariteit van positieve gevoelens/erkenning krijgen en negatieve gevoelens/angst van kritiek - in de plaats van mijn best te doen voor mezelf in en als het stoppen van de mind in en als de consistentie van de constante en stabiel expressie van mezelf in elk moment van ademhaling, in en als het besef dat ik enkel als/voor/door mezelf besta HIER en dat de enige aan wie ik werkelijk mezelf te bewijzen heb is mezelf als het leven zelf
ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta 'mijn best proberen te doen' in het mezelf proberen te bewijzen aan andere mensen, in en als het verlangen om te winnen en erkenning te krijgen dat ik 'de winnaar'/de beste ben - en hierin mijn macht weggeven aan andere mensen, waardoor ik vaak val in en als zelf-medelijden omdat het mij niet 'lukt', omdat ik niet de gewenste erkenning krijg
ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toesta te leven voor mezelf door erkenning te verwachten van andere mensen
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan te vechten en moeite te doen in alles wat ik doe als een competitie om de erkenning te krijgen van andere mensen, en dan te denken dat het 'niet eerlijk is', en hen te beschuldigen als ik die erkenning niet krijg, en weg te zinken in zelf-medelijden waarin ik andere mensen aanwijs als 'de schuldigen' omdat zij mij niet de erkenning geven die ik denk te verdienen - in de plaats van te beseffen dat ik andere mensen in de eerste plaats heb gebruikt/misbruikt in mijn persoonlijke verlangen/zoektocht naar energie in en als competitie om erkenning te krijgen zodat ik mij goed zou kunnen voelen over mezelf en dat ik eigenlijk niets te verwachten/verlangen heb van andere mensen omdat ik verantwoordelijk ben voor mezelf als het bestaan als HIER
ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta mijn verantwoordelijkheid voor mezelf in de handen van andere mensen te leggen door te verlangen naar erkenning en hen dan ook te beschuldigen voor de angst van kritiek/beoordelingen die ik ervaar in mezelf - in de plaats van te beseffen dat ik verlang/verwacht dat mensen mij beoordelen in de eerste plaats, waardoor ik ook speciale waarde en aandacht ga hechten aan hoe mensen mij beoordelen en wat mensen al dan niet over mij denken, waarin ik mij dus laat beinvloeden door de polariteiten van negatief/positief waar beoordelingen op gebaseerd zijn
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan te geloven dat andere mensen mij aandacht MOETEN geven en
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te vergelijken met andere mensen en te denken dat het 'niet eerlijk is' en mij jaloers te voelen wanneer ik merk dat zij meer aandacht krijgen dan ikzelf - omdat ik mezel heb toegestaan te geloven dat ik aandacht van andere mensen nodig heb om te bestaan, waarin ik hen in de superieure/machtige positie plaats en mezelf in de inferieure/slaafse positie en aldus veronderstel/geloof dat andere mensen verantwoordelijk zijn voor mij en dus verantwoordelijk om mij te geven wat ik wil/verwacht en denk nodig te hebben
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als het gevoel en de gedachte dat ik niet genoeg aandacht krijg van andere mensen en dat het 'niet eerlijk is dat anderen wel aandacht en erkenning krijgen en ik niet, omdat ik 'mijn best doe' voor hen zodat ze mij zouden opmerken en goed vinden, dus waarom geven ze die aandacht aan een ander en niet aan mij?!'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en accepteer waarde te hechten aan de aandacht van mensen door mensen boven mezelf te plaatsen en te geloven dat ze beter zijn dan ikzelf en dat hun aandacht daarom waardevol is en dus te geloven dat ik die aandacht nodig heb om mezelf te kunnen zijn
ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toesta te beseffen dat de aandacht van een ander één en gelijk is met de aandacht van mezelf, hetgeen absoluut geen speciale waarde heeft
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd moeite te doen om aandacht te krijgen van andere mensen door mensen boven mezelf te plaatsen en door te geloven dat hun aandacht meer waard is dan die van mezelf - in de plaats van mezelf te zien/beseffen als één en gelijk met alle andere wezens, in en als het besef dat andere mensen eigenlijk helemaal niet 'anders' zijn dan ik behalve van het uiterlijk, en dat onze 'aandacht' dus evenwaardig is
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan waarde te hechten aan beoordelingen van mensen door te verlangen om beoordeeld te worden als 'aandacht krijgen' en door te geloven dat ik beoordeeld moet worden door mensen om het gevoel te hebben dat ik besta
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan waarde te hechten aan mijn beoordelingen over andere mensen en mezelf boven andere mensen te plaatsen waarin ik geloof dat zij zijn hoe ik hen beoordeel - alsof zij enkel bestaan omdat/wanneer ik hen aandacht geef
ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toesta neder te zijn in en als het besef dat mijn gedachten/beoordelingen helemaal niet 'waardevol'/belangrijk/speciaal zijn, maar gewoon het ego dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf als de illusie van grootsheid - maar ik weet wel diep vanbinnen dat ik helemaal niet groots of belangrijk ben, ik ben gewoon mezelf HIER
ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan een ander te zien/realiseren als één en gelijk met mezelf in en als het besef dat mensen misschien wel denken dat hun gedachten/beoordelingen over andere mensen belangrijk en waardevol zijn, maar diep vanbinnen weten ze wel dat ze dat niet zijn, dat ze gewoon zichzelf zijn, één en gelijk als het leven zelf, simplistisch en eenvoudig, maar mensen willen dat gewoon niet toegeven omdat ze zich al zo verloren hebben in het ego van de geest dat ze geloven dat er 'geen weg meer terug is' naar die onschuld van het kind dat ergens diep in hen verborgen en onderdrukt ligt
ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd te beseffen dat gedachten/beoordelingen van mensen en van mezelf in en als de geest letterlijk de illusie van grootsheid van de mens is, waarin mensen bestaan in ideeen en geloofsystemen en beoordelingen over anderen en de realiteit en zichzelf waarin het lijkt alsof ze groots en belangrijk zijn, maar eigenlijk bestaat het niet eens echt, het is lucht, en die lucht is in essentie in ieder wezen hetzelfde
ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan de absolute onbeduidendheid en nietigheid van gedachten/beoordelingen als de menselijke geest heb beseft, die net het tegenovergestelde is van wat het zich voordoet te zijn
ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan te beseffen dat mijn gedachten, beoordelingen, ideeen en geloofsystemen eigenlijk niet echt belangrijk zijn en aldus is dat het zelfde met de gedachten, beoordelingen, ideeen en geloofsystemen in elk mens - waarin ze op zich absoluut niet belangrijk zijn, waardoor ieder mens constant op zoek is naar andere mensen om te overtuigen en doen geloven dat het wel allemaal belangrijk is, omdat elk mens blijkbaar gelooft dat de gedachten/beoordelingen van andere mensen wel iets waard zijn en 'meer' bestaan dan die van 'mezelf', omdat we onszelf hebben afgescheiden van onszelf als een ander en aldus onszelf niet zien in een ander in eenheid en gelijkheid
ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan te beseffen dat elk levend wezen net als ik is vanbinnen, als het 'innerlijke zelf' en
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan mezelf te laten misleiden door de uiterlijke verpakking van andere mensen net zoals ik andere mensen probeer te misleiden met mijn uiterlijke verpakking, waarmee/waarin ik mensen probeer te overtuigen dat ik 'meer' ben dan 'gewoon mezelf', één en gelijk met al het leven dat 'gewoon' HIER is
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de 'gewoonheid' en simpliciteit en eenvoud van mezelf als het bestaan als al wat hier bestaat niet te willen aanvaarden, en dus te verlangen naar 'meer', waarin ik gedachten gebruikte om de illusie te creeren dat ik als mens 'meer' ben dan de fysieke realiteit als dat wat gewoonweg HIER is, waarin ik andere mensen heb gebruikt om dat 'meer' op te projecteren, waarin ik mezelf verloren heb geraakt in de illusie van 'meer' en 'anders' in en als de uiterlijke verpakking als het 'doen alsof' - zonder ooit te beseffen dat andere mensen ook gewoon 'doen alsof', net als ik, om aldus samen de illusie van 'meer' te creeren, in complete ontkenning van wie we werkelijk zijn als simpelweg HIER in en als eenheid en gelijkheid
ik stel mij tot doel alle zelf gecreerde illusies van 'meer' te stoppen in mezelf en in anderen als mezelf want ik besef dat de mensheid één groot 'doen alsof' is met als enige doel de illusie van 'meer' te creeren waarin elk mens 'doet alsof' en anderen bedriegt en misleid door zichzelf te presenteren als 'meer' dan simpelweg 'zichzelf' en daarin ook zichzelf laat bedriegen door niet door te hebben dat alle mensen net hetzelfde aan het doen zijn
ik stel mij tot doel de mensheid te ontmaskeren voor/als wat het werkelijk is, namelijk als helemaal niet iets 'groots' en 'belangrijk' en 'speciaal', maar als de grootste leugen ooit die enkel bestaat in de geest van de mensen waarin alles groots en belangrijk LIJKT maar dat niet IS - als de oorzaak, reden van de vernietiging van dat wat wel zelf-eerlijk is als de natuur en de dieren en de kinderen, als wat wel 'gewoon zichzelf' is en altijd geweest is
ik stel mij tot doel mezelf te aanvaarden als 'gewoon hier' in en als zelf eerlijkheid en eenheid en gelijkheid als wie ik werkelijk ben, en om de leugen te stoppen van het ego als gedachten/beoordelingen, gevoelens en emoties als de illusie van 'meer' en om functionele zelf-eerlijke waarachtige communicatie te bewerkstelligen en ontwikkelen in en als het zien/realiseren van een ander als mezelf in en als eenheid en gelijkheid, in en als het besef dat elk levend wezen precies 'hetzelfde' is vanbinnen, als 'gewoon zichzelf'
ik stel mij tot doel het leven te eren en te respecteren door de leugen van de geest te stoppen als de menselijke verslaving aan de illusie van 'meer' die ik heb toegestaan te bestaan in dit bestaan als mezelf, door in elk moment zelf-eerlijk te zijn en te staan/bestaan als het levende voorbeeld als 'gewoon mezelf' in en als het besef van een ander als mezelf waarin ik niets meer of minder toesta van een ander dan 'gewoon zichzelf', één en gelijk met mezelf als 'gewoon mezelf' als het leven zelf dat één en gelijk is in elk levend wezen
ik stel mij tot doel te wandelen/staan/bestaan in deze wereld, in de omgang met mensen, in en als het besef dat elk mens precies hetzelfde is als mezelf als niet meer of minder dan simpelweg HIER en dat al wat 'meer' lijkt, enkel het product is van de geest die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf, maar die niet echt is
ik besef dat het mijn verantwoordelijkheid is om te staan als het levende voorbeeld in deze wereld van wie ik werkelijk ben als wie elk mens werkelijk is als het leven zelf als simpelweg HIER als wat het beste is voor allen in het bestaan, als de enige garantie tot een betere wereld voor allen
ik stel mij tot doel complete verantwoordelijkheid te nemen voor alle levende wezens als mezelf om te staan als wat het beste is voor allen in en als eenheid en gelijkheid in en als het besef dat een ander mezelf is
ik stel mij tot doel, mijn grenzen te verleggen en mezelf te pushen in elk moment om te staan, constant en stabiel en geen illusie van 'meer' toe te staan in mezelf, om mezelf te realiseren als wie ik werkelijk ben als één en gelijk met alle levende wezens
ik stel mij tot doel relaties te herdefinieren tot het niet meer creeren van 'meer' maar het ondersteunen van elkaar in en als eenheid en gelijkheid in en als het besef dat elk mens/wezen hetzelfde is en dat er geen 'meer' is - alle vormen van 'meer' bestonden altijd enkel in de menselijke geest die op zoek was naar 'meer'
No comments:
Post a Comment