In deze blog kijk ik naar de zelf-sabotage gedachte 'ik heb niets om over te schrijven', bijvoorbeeld in het wandelen van de Reis Naar leven, het dagelijks schrijven over aspecten van mezelf als het leven op aarde in zelf-eerlijkheid en het toepassen van zelf-vergeving voor de afscheiding en het gebrek aan zelf-verantwoordelijkhed dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf.
Uiteraard is deze gedachte niets meer of minder dan zelf-sabotage en ligt er een persoonlijke motivatie achter die ik eigenlijk verborgen probeer te houden van mezelf omdat 'wie ik ben' één en al afscheiding is, elk aspect van mezelf is het product van de afscheiding die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf --- en dus de gedachte dat ik 'niets om over te schrijven heb' kan niets anders zijn dan opzettelijke onderdrukking van iets waar ik eigenlijk niet eerlijk over wil zijn met mezelf.
Oplossing
Hierin is het dus belangrijk dat ik niet zomaar de gedachte geloof en vertrouw en dus beslis om niet te schrijven omdat ik blijkbaar zogezegd 'niets om over te schrijven heb' - maar dat ik even stilsta en adem, en inzie dat ik 'schrijven' van mezelf aan het afscheiden ben en dat ik dus opzettelijk geloof dat ik 'over iets' moet schrijven als het schrijven van kennis en informatie 'over' een bepaald onderwerp - waarin ik mezelf door middel van die kennis en informatie, afscheid van het onderwerp als mezelf.
In de plaats van 'schrijven' te zien als simpelweg een uitdrukking van wie ik ben in en als het moment, iets dat geen moeite zou moeten vergen en dat het net zo is dat wanneer het schrijven moeite vergt, dan ben ik mezelf opzettelijk aan het onderdrukken door niet simpelweg te schrijven vanuit en als mezelf. Want, wanneer en als ik zou schrijven vanuit en als mezelf, dan zou het schrijven zo moeiteloos en eenvoudig zijn als ademhaling, want dat is wie ik werkelijk ben in en als de simpliciteit van mezelf. Het feit dat ik dus 'moeite' heb met schrijven, laat zien dat ik die 'moeite' opzettelijk aan het creëren ben omdat er iets is aan mezelf waar ik niet mee geconfronteerd wil worden - en ik weet dat als ik zou schrijven vanuit en als mezelf in en als de simpliciteit van ademhaling, dat ik dan geconfronteerd zal worden met mezelf.
Er zullen dan, omdat ik blijkbaar iets te verbergen heb, allerlei gedachten opkomen als redenen waarom ik niet zou moeten schrijven en als rechtvaardigingen voor mijn weerstand tegen schrijven - gedachten zoals 'ik kan dit niet' en 'ik ben blanco' en allerhande zelf-verminderende gedachten waarin ik mezelf opzettelijk een negatieve energie/ervaring inpraat via die backchat --- zodat ik die energie/ervaring kan gebruiken als een rechtvaardiging om iets anders te gaan doen dan schrijven zodat ik mij beter kan voelen en zodat ik dus van een negatieve naar een positieve energie kan bewegen in mezelf. Terwijl ik dus de negatieve energie zelf opzettelijk had gecreëerd via backchat om mezelf te saboteren in de eerste plaats. En wanneer ik het 'schrijven' dan uiteindelijk heb opgegeven door de zelf-verminderende backchat te vertrouwen, te geloven en te volgen - heb ik weer een excuus om te gebruiken tegen mezelf om ervoor te zorgen dat ik nooit meer zal schrijven, door dan te denken 'zie je wel, ik kan het gewoonweg niet - ik ben een mislukking' --- en zo is de cirkel van zelf-sabotage compleet.
De oplossing is dus om ten eerste mezelf te vergeven voor deze vorm van zelf-sabotage die ik heb toegestaan plaats te vinden in mezelf en dat ik mezelf dus heb toegestaan mezelf opzettelijk af te scheiden van 'schrijven' om mezelf te saboteren in mijn proces van zelf-realisatie zodat ik in en als de geest zal blijven steken --- omdat ik diep vanbinnen goed genoeg weet dat als ik werkelijk zou schrijven en zelf-vergeving zou toepassen, dat ik als de geest dan niet meer zal kunnen bestaan.
De oplossing is dus in wezen zeer simpel --- omdat het probleem niet eens echt is aangezien ik de ervaring van weerstand in 'schrijven' zelf opzettelijk heb gecreëerd om een excuus te hebben om niet te moeten schrijven - aangezien 'schrijven' op zich absoluut niet 'moeilijk' is, het wordt enkel 'moeilijk' wanneer ik stokken begin te steken in mijn eigen wielen via en door middel van gedachten en backchat.
Schrijven is in wezen net als ademhaling, het is de 'natuurlijke' expressie van wie ik ben, in en als absolute simpliciteit --- en wanneer ik hier ben, in en als absolute zelf-eerlijkheid, dan gaat schrijven vanzelf. Wanneer ik echter iets verborgen probeer te houden, zal ik beginnen nadenken om manieren te vinden om ervoor te zorgen dat dat specifieke aspect dat ik verborgen wil houden ook verborgen blijft -- waardoor het schrijven uiteraard 'moeilijk' wordt omdat ik vanuit mijn gedachten mijn woorden probeer te controleren en gedachten zijn altijd zeer gelimiteerd en in essentie enkel een gereedschap van zelf-sabotage, wat wil zeggen dat het enige doel van gedachten is om ervoor te zorgen dat ik mezelf nooit zal realiseren als het leven zelf en dat ik de geest nooit zal stoppen, en dus wat gedachten dan zullen doen is opzettelijk een 'frictie'/'wrijving'/conflict creëren in mezelf door mezelf bijvoorbeeld te bombarderen met allerlei angsten, zodat ik uiteindelijk het 'schrijven' zal opgeven en iets zal gaan doen dat enkel de geest als eigenbelang voedt --- hetgeen impliceert dat 'gedachten' en de geest absoluut niet te vertrouwen zijn wanneer het aankomt op schrijven en zelf-vergeving toepassen en dat - wanneer ik gedachten zie opkomen en wanneer ik de neiging van de geest zie opkomen om mijn expressie in en als schrijven te controleren, is het best dat ik even stop en adem en mezelf niet laat beïnvloeden door al de zelf-verminderende backchat die opkomt en daarin een statement maak dat ik niet zal luisteren naar gedachten en dat ik mezelf niet zal laten saboteren door de geest. En dan schrijf ik verder, zonder gedachten, zonder verwachtingen, zonder angsten, zonder weerstand --- in en als de absolute simpliciteit van ademhaling.
Beloning
De beloning hierin is dat ik leer om mezelf in en als mijn 'natuurlijke' expressie te aanvaarden als 'goed genoeg' en leer om te vertrouwen op mezelf in de plaats van op gedachten. Ik zal voor de eerste keer mezelf de kans geven om mezelf te leren kennen en mijn zelf-opgelegde grenzen te doorbreken.
Ik zal hierin ook opstaan als het levende voorbeeld in deze realiteit om te staan als het levende bewijs dat de mens in staat is om te veranderen en dat het mogelijk is om een wereld/realiteit te creëren waarin het leven zelf als de simpliciteit van ademhaling wordt geëerd in de plaats van de illusie van de geest.
De beloning is dat ik leer werken met de realiteit op een heel simpele en eenvoudige manier en dat ik dus 'gedachten' helemaal niet nodig heb om mezelf uit te drukken in en als deze realiteit.
Wordt vervolgd in Dag 249
No comments:
Post a Comment