Wanneer ik jong ben, dus wanneer mijn fysieke lichaam in deze fysieke realiteit 'jong' en 'viriel', 'vruchtbaar', 'plooibaar' en 'flexibel' is - leef ik alsof ik nooit zal ouder worden. Ik volg energie en opwinding en doe dingen die afbraak maken op mijn fysieke gezondheid maar waarvan ik de consequenties pas zal merken wanneer ik ouder ben.
Ik gebruik 'jeugd' en 'jong zijn' als een excuus om 'domme dingen te doen', vanuit de gedachte/idee dat je 'maar één keer leeft' en dat je dus zogezegd maar één kans krijgt om die energie/opwinding te volgen en de dingen te doen die je het gevoel geven dat je onsterfelijk bent en dat je leven hier op aarde iets waard is.
Ik ga om met mijn lichaam en met mijn omgeving en met mijn tijd hier op aarde op een onverantwoordelijke manier, in de naam van het ervaren van vluchtige energetische ervaringen die helemaal gebaseerd zijn op en afhankelijk zijn van mijn 'jeugdige/jonge lichaam/uiterlijk' - en zink langzaam maar zeker weg in een diepe put van spijt naarmate ik ouder wordt en ik begin in te zien hoe ik mezelf en mijn leven heb verspild aan energetische ervaringen die nooit echt geweest zijn en dat ik niets van waarde werkelijk heb gemanifesteerd en achtergelaten hier op aarde.
Dit idee wordt zelfs algemeen aanvaard in en door de samenleving - dat 'jongeren' en kinderen nu eenmaal 'domme dingen' doen en dat je pas 'wijs' bent en dus in staat bent om verantwoordelijke beslissingen te maken, wanneer je oud bent en wanneer je tijd in deze wereld met andere woorden bijna op is --- terwijl dat uiteindelijk niet getuigd van gezond verstand, in hoe oftewel God de mens en de realiteit gecreëerd heeft oftewel in hoe wij mensen onze kinderen opvoeden - door bijvoorbeeld het te aanvaarden als 'normaal' dat pubers 'rebelleren' en al de 'foute' beslissingen maken en vaak opzettelijk tegen autoriteit ingaan zonder enige reden behalve dan het simpelweg 'tegen' alles willen zijn, waardoor ze uiteindelijk beslissingen maken in hun leven waar ze later immens veel spijt van hebben - omdat ze dus nooit verantwoordelijkheid genomen hebben voor de consequenties van hun beslissingen en nooit hebben ingezien dat ze uiteindelijk zelf zullen moeten leven met elke beslissing die ze maken in elk moment van ademhaling.
Het is alsof we absoluut niet stilstaan bij het feit dat 'wie ik ben' morgen, en over een week, en over een jaar en over twintig jaar, precies dezelfde 'ik' zal zijn als 'wie ik ben' hier in dit moment --- het is allemaal en altijd mezelf, en wat ik dus doe in dit moment HIER, is een beslissing die gevolgen en consequenties zal hebben die me nog zullen achtervolgen tot ik sterf. Dus is het maar vreemd dat we in onze menselijke geest en collectief bewustzijn geloven dat de 'ik' die hier is en de 'ik' die morgen, over een week of over twintig jaar is, anders zijn, alsof het twee totaal verschillende individuen zijn - waardoor we vaak beslissingen maken op basis van een vluchtig gevoel en verlangens zonder stil te staan bij de, meer wel dan niet, schadelijke gevolgen en consequenties van die beslissing in de toekomst.
Dit is een fenomeen dat ook aan de oorsprong van 'uitstelgedrag' ligt - het geloof dat wie ik ben HIER een ander persoon is dan wie ik ben MORGEN, en dat ik dus mijn taken en verantwoordelijkheden tegenover mezelf en mijn leven maar kan doorschuiven op de 'ik van morgen', terwijl de 'ik van morgen', uiteindelijk de 'ik van HIER' zal zijn die precies hetzelfde zal denken, "hey, waarom schuif ik dit niet gewoon door naar MORGEN?!" --- waarin we niet lijken in te zien hoe we onszelf aan het saboteren zijn door niet het moment HIER aan te wenden in volledige verantwoordelijkheid voor onze eigen toekomst, in eenheid en gelijkheid met onszelf in verleden, heden en toekomst.
Het is een fascinerend iets hoe we lijken te denken dat, zolang het probleem zich niet hier aan mijn deur afspeelt, dan is het er niet en moet ik er ook geen verantwoordelijkheid voor nemen - terwijl we gedrag blijven vertonen waarvan we weten dat het problemen kan en zal creëren op termijn --- tot de problemen zich daadwerkelijk aan onze deur bevinden, en wij verzinken in diepe SPIJT dat we ons gedrag nooit hadden veranderd en dat we niet meer rekening hadden gehouden met de onvermijdelijke consequenties van ons gedrag.
Oplossing
De oplossing voor dit zelf-vernietigende fenomeen is dat we als samenleving ophouden met het aanvaarden als vanzelfsprekend dat kinderen en jongeren zogezegd niet in staat zijn om 'wijze' en verantwoorde beslissingen te nemen -- omdat de realiteit is dat onze kinderen en jongeren in wezen aangeleerd worden door hun omgeving om zichzelf te zien als 'maar een kind' en 'maar een mens' en uiteindelijk geloven dat ze niet werkelijk verantwoordelijk zijn voor zichzelf en hun beslissingen - omdat dat in feite de algehele houding is van de menselijke samenleving. "Wij zijn maar mensen, en uiteindelijk sterven we toch --- dus wat wij hier doen tijdens ons leven op aarde en de puinhoop die wij van de aarde maken, daar zullen wij niet meer mee moeten leven", waardoor we het aanvaarden dat we tijdens ons leven vluchtige verlangens najagen en dingen doen die niet het beste zijn voor onszelf of het leven op aarde op termijn, oud worden en sterven om de consequenties van onze daden na te laten voor de volgende generaties.
Dus, geen wonder dat onze kinderen en jongeren zich onverantwoord gedragen en vaak zelf-vernietigend gedrag vertonen.
De oplossing is dat we onze kinderen aanleren hoe 'consequenties' werken, hoe de verbanden tussen 'oorzaak' en 'gevolg' werken - en niet op de energetische manier zoals in 'straf' en 'beloning', waarin kinderen niet leren om verantwoordelijkheid te nemen voor hun beslissingen tegenover en voor zichzelf maar om net hun verantwoordelijkheid in de handen van hun omgeving te leggen en zichzelf te aanvaarden als een 'slachtoffer' van hun omgeving, als 'maar een kind' en dus 'maar een mens'.
In de plaats daarvan is het belangrijk dat we kinderen 'ZELF-verantwoordelijkheid' aanleren, als het besef dat zij in elk moment zichzelf en hun realiteit creëren door middel van wat ze toestaan te bestaan in zichzelf als gedachte, woord en daad -- waarin het ook belangrijk is dat ze ondersteund worden in het ontwikkelen van inzicht in hoe de 'consequentiele relaties en verbanden' werken in deze realiteit - zoals hoe bijvoorbeeld elke daad in deze wereld, een rimpel-effect creëert, die de omgeving en dus jezelf op termijn op een blijvende manier zal veranderen en vormgeven. Hierin geldt het principe van 'wat je geeft, zal je ook weer ontvangen'.
Beloning
Op deze manier zullen kinderen op een meer verantwoorde en respectvolle manier omgaan met zichzelf en hun omgeving, omdat ze inzien dat ze, door middel van hun en daden hun omgeving beïnvloeden en dat die omgeving uiteindelijk hen ook weer terug zal beïnvloeden. Kinderen zullen dus het nut en belang inzien van het behandelen van een ander als hoe je zelf behandeld zou willen worden. Hetgeen uiteraard zal zorgen voor 'vrede op aarde' - eindelijk.
De relaties tussen mensen zullen immens verbeteren wanneer mensen inzien en beseffen dat 'wat we geven, is wat we ontvangen' en dat we zelf verantwoordelijk zijn voor de realiteit waarin we bestaan door hoe we die realiteit vormgeven door middel van hoe we in relatie staan met die realiteit in gedachte, woord en daad in elk moment.
De samenleving zal verbeteren omdat we inzien dat de dingen die we toestaan te bestaan in de levens van anderen, zoals oorlog, armoede, hongersnood of misbruik, is wat we toestaan te bestaan in onze realiteit - en zal zich dus vroeg of laat aan onze deur bevinden. Mensen zullen dus niet zomaar lijdzaam toekijken hoe een ander tenonder gaat, maar mensen zullen opstaan om anderen te ondersteunen, en om allen gelijk te plaatsen aan onszelf, om ervoor te zorgen dat niemand ooit meer hoeft te lijden, zodat wij onszelf er op die manier van kunnen verzekeren dat wij zelf ook nooit zullen hoeven te lijden ..... omdat 'lijden' simpelweg niet meer bestaat op aarde.
Dat is immers de enige manier waarop een 'hemel op aarde' mogelijk is - wanneer we het zelf creëren.
Wordt vervolgd in dag 255
No comments:
Post a Comment