Het doel van 'De Groep van Tien' is het sluiten van 'interprofessionele akkoorden', regelingen en afspraken ten dienste van de belangen van zowel werkgevers als werknemers - en om 'drukkingskracht' uit te oefenen inzake beslissingen die gemaakt worden door de overheid van sociaal-economische aard.
Het 'probleem' met en in de 'Groep van Tien' de laatste tijd is dat er maar geen akkoorden bereikt worden - het zijn immers tijden van crisis, hetgeen vraagt om drastische maatregelen en over het algemeen betekent dat er zal moeten ingeboet worden op 'sociaal' vlak, op vlak van 'sociaal vangnet' en alles wat te maken heeft met het 'draaglijk' en aangenaam maken van de werkomgeving en werk-omstandigheden. Uiteraard ontstaan er dan conflicten en 'impasses', omdat mensen uiteraard niet zomaar akkoord zullen gaan met het schrappen en opgeven van persoonlijk comfort --- en omdat er ook de vraag in ieders geest bestaat 'als we dit toestaan, wat zal het volgende zijn, en waar eindigt het?'
Het is eigenaardig hoe we lijken te geloven en aanvaarden dat, omdat het 'crisis' is, dat we geen andere keus hebben dan langzaam maar zeker onze levensstandaard volledig op te geven - stukje voor beetje --- want, het is nu eenmaal crisis en boeten zullen en moeten we allemaal. En dat we niet lijken stil te staan voor een moment en ons afvragen 'waarom eigenlijk?', 'waar komt die zogezegde crisis vandaan - en wat kan er in godsnaam belangrijker of meer waard zijn dan ons leven en onze levensstandaard?'
Wat ook eigenaardig is, is die 'strijd' die er lijkt plaats te vinden tussen 'werkgevers' en 'werknemers' - tussen 'zelfstandigen' en 'arbeiders' --- mensen die in wezen toch in en voor hetzelfde bedrijf werken, maar om de één of andere reden zijn ze 'anders' en moeten ze anders vergoed en verloont worden, ook al werken ze min of meer even lang en even hard om te overleven. En in deze strijd, die gevochten wordt in de 'Groep van Tien' bijvoorbeeld, worden er maar geen akkoorden bereikt, want iedereen wil overleven, iedereen vreest om iets te moeten weggeven en dus wil niemand tot een compromis komen. En in deze hele situatie lijken we nooit stil te staan bij de absurde natuur van dit alles.
Waarom moet het zo moeilijk wanneer het ook gemakkelijk kan?
Oplossing
Met Gelijk Geld Kapitalisme (GGK) stellen we voor om, in de plaats van elkaar tegen te werken en elkaar te behandelen alsof we zo immens 'anders' en 'vreemd' zijn en alsof er zo'n enorm hemelsbreed verschil is tussen zogezegde 'werkgevers'/'zelfstandigen' en 'werknemers'/'arbeiders', samen te werken en dus de 'Groep van Tien' te herontwerpen van een 'strijd-platform' tot een platform dat functionneert in het gelijke voordeel van elke partij, waarin elke partij gezien wordt als een gelijkwaardig deel.
Concreet wil dit zeggen dat een GGK voorstelt om geen onderscheid meer te maken tussen werkgever en werknemer, maar om elk individu die bijdraagt tot de tot standkoming van een bedrijf en een product, evenwaardig te waarderen en verlonen, in het besef dat het eindresultaat/product nooit mogelijk geweest zou zijn ware het niet voor de gelijkwaardige en gelijkmatige contributie van elk individu in het bedrijf.
De beslissingen die doorgevoerd worden in een bedrijf is dus geen kwestie meer van 'arbeider'/'werknemer' tegen 'zelfstandige'/'werkgever', waarin de werkngever/zelfstandige zoveel mogelijk winst van 'zijn bedrijf' naar zich toe wil trekken en behouden en de werknemer/arbeider probeert te vechten voor een waardig loon en waardige werkomstandigheden, maar een kwestie van samenwerking --- waarbij elk individu gezien wordt als een 'gelijke', en beslissingen worden genomen op basis van dat principe.
Beloning
De beloning hierin is dat de akkoorden veel makkelijker en vlotter gemaakt zullen worden in de Groep van Tien --- omdat men beseft dat uit elk 'akkoord' en elke beslissing die gemaakt wordt, de persoonlijke 'winst' gelijk zal staan aan de collectieve winst -- en dat met andere woorden, de beslissing die het beste uitkomt voor allen, het beste zal uitkomen voor mij, of ik nu werkgever of werknemer ben. Er zal hierdoor veel minder conflict en spanningen ontstaan op de werkvloer, minder of geen stakingen meer --- en er zal een vergroot verantwoordelijkheidsgevoel ontstaan in de wernemers tegenover het bedrijf, omdat zij nu beseffen dat de winst die het bedrijf maakt, hun verloning/waardering vormt - hetgeen ook zorgt voor een verhoogd gevoel van eigenwaarde en zelf-respect, omdat de 'arbeider' zichzelf niet meer ziet als 'maar een arbeider', als een 'overbodig radartje' in de 'machine' van het 'bedrijf', maar als een volwaardige participant in de totstandkoming en functionering van het bedrijf en de producten, een 'mede-eigenaar' van het bedrijf.
Door een verhoog gevoel van betrokkenheid in elk individu die werkt in/voor het bedrijf, zullen de doorgevoerde 'beleiden' en 'akkoorden'/beslissingen niet enkel het beste zijn voor allen - maar zullen er ook veel meer vernieuwende ideëen op tafel gelegd worden door individuen die voordien geen inspraak hadden in hoe het bedrijf functioneert of in de infrastructuur van het bedrijf. Wanneer elke mening gelijk gewaardeerd wordt en wanneer elk individu zijn verantwoordelijkheid beseft in het bedrijf waar hij/zij voor werkt, zullen 'werknemers' meer gemotiveerd zijn om te zoeken naar manieren waarop het bedrijf geherstructureerd kan worden om het nog aangenamer, functioneler en efficienter te maken - om de werk-omgeving te verbeteren zowel als de productiviteit te verhogen.
Hetgeen in tegenstrijdigheid bestaat met de huidige situatie in bedrijven - waarin de 'werkgevers' enkel proberen om beslissingen door te voeren die hen een verhoogde winst opleveren en die dus geen rekening houden met de arbeiders - gebaseerd op het principe van eigenbelang, waarin het haast standaard is dat 'werkgevers' enkel beslissingen maken die in het nadeel zijn van de 'werknemer' door bijvoorbeeld mensen te ontslagen en te vervangen met machines, de lonen te verlagen, pauzes en verlofdagen te verkorten, enzovoort... --- waardoor het cliché van de uitgebluste en afgestompte arbeider opgedrongen wordt aan elke 'arbeider' door hen te ontnemen van hun expressie/stem en hen te behandelen als een onbeduidend, vervangbaar 'ding' die zogezegd 'minderwaardig' is aan de 'top-functionnarissen' van het bedrijf.
Dit cliché zal doorbroken worden in een GGK omdat 'arbeiders' gestimuleerd zullen worden in hun zelf-expressie - omdat hun stem nu evenwaardig is aan de stem van de 'werkgever' -- er zal dus geen onderscheid meer bestaan tussen de 'aristocratie'/'beleidvoerders' als de zogezegde 'intellectuelen' en 'leiders' en de 'arbeiders'. 'Arbeiders' zijn immers niet werkelijk 'inferieure wezens' zonder expressie of stem of 'intellect' - ze zijn er gewoon nooit in gestimuleerd geweest - hetgeen een zichzelf-vervullende voorspelling/stelling heeft gecreëerd.
Lees de "Economic's Journey to Life" om meer vertrouwd te geraken met het GGK - en in te zien hoe verandering niet enkel noodzakelijk is maar tevens het enige is dat steek houdt in onze huidige economische toestand.
Wordt vervolgd in Dag 252
No comments:
Post a Comment