Dag 472: Het Transformeren van een Emotionele Ervaring van Opgeven - Evaluatiefase Deel 1

Dit is een Verderzetting van "Dag 471: Waarom is Aanvaarding iets Voorwaardelijks?" - hetgeen een deel uitmaakte van een serie die ik ben beginnen wandelen in "Dag 436: Het Veranderen van een Reactie van Opgeven tegenover een Sportprestatie - Deel 1", naar aanleiding van een moment waarin ik merkte dat er een patroon bestond in mezelf van mentale, emotionele en fysieke reacties die leidden tot zelf-sabotage in mijn relaties met de mensen om mij heen en met mijn eigen leven en wat het is dat ik wil doen met mijn leven.

In het bewandelen van dit proces van het veranderen van dit patroon, heb ik geobserveerd hoe, elke keer wanneer ik mij opnieuw in een gelijkaardige situatie bevond die als activerings punt bestond in mijn geest, ik meer en meer stabiel werd in mezelf in relatie tot de gedachten en emotionele reacties die opkwamen in mijn geest in en als dat specifieke Patroon, tot ik uiteindelijk zelf als authoriteit kon staan in mezelf en mezelf in de situatie waarin ik mij bevond kon sturen op een manier die het beste was voor mezelf. Hierin transformeerde ik een onaangename ervaring in relatie tot het beoefenen van een sport in een groep mensen naar een ervaring van een genieten van mezelf in die situatie.

Hoe ik mezelf heb toegepast in dit proces van zelf-transformatie, is door middel van specifiek 'gereedschap', zoals zelf-onderzoek, zelf-vergeving en zelf-correctie via schrijven en door middel van een fysieke toepassing en evaluatie -- waarin ik telkens ik mezelf in een gelijkaardige situatie bevond, onderzocht hoe het patroon dat ik er in mijn geest mee verbonden had zich activeerde, hoe het bestond, wat de componenten en de functie ervan was. Door middel van deze toepassing van het onderzoeken van hoe dit patroon in mezelf bestaat, door bijvoorbeeld te kijken naar de gedachten, gevoelens, emoties, verlangens, angsten en herinneringen die in dat moment opkomen in mijn geest, op bewust en onderbewust niveau, en mezelf in die situatie dus te observeren zowel op mentaal en emotioneel als fysiek vlak, kon ik meer en meer 'grip' krijgen op wat het is dat er eigenlijk allemaal gebeurt in mezelf dat ervoor zorgt dat ik in een patroon van emotionele zelf-sabotage treed in die specifieke situatie, en gaf ik mezelf daarin de 'macht' om te beslissen wie ik ben in relatie tot die gedachten en emotionele reacties - en dus bijvoorbeeld te beslissen om mezelf niet te laten meeslepen door emotionele reacties op welbepaalde gedachten, maar eerder stabiel te blijven in mezelf en te participeren in de fysieke werkelijkheid in relatie tot de mensen om mij heen.

De aanvankelijke intensiteit van de emotionele reacties op de gedachten die opkwamen in mijn geest terwijl ik bijvoorbeeld aan het sporten was met een ander individu hadden voor een groot deel al geweken naarmate ik de diepere lagen van mijn geest onderzocht, zo had ik bijvoorbeeld vanaf  "Dag 455: Hoe de Bewuste Persoonlijkheid de Onderbewuste Persoonlijkheid Onderdrukt" ontdekt dat wat er onder de emotionele reactie van opgeven lag die activeerde in een moment waarin ik bijvoorbeeld een squash wedstrijd aan het spelen ben met een persoon, was een gedachtenconstruct waarin ik wil winnen en waarin ik mezelf vergelijk met de ander vanuit een verlangen in mezelf om te winnen en mij superieur te voelen.

En, wanneer ik dit gedachtenconstruct in mezelf onderzocht en specifiek keek naar waarom het is dat dit gedachtenconstruct zo een impact heeft op mij dat ik in een emotionele ervaring van opgeven ga vanaf het moment dat ik zie dat ik aan het 'verliezen' ben, zag ik dat dat was omdat ik mezelf in mijn geest had afgescheiden van dit construct als het verlangen om te winnen door die gedachten die opkwamen in mijn geest waarin ik beter wil zijn dan de ander persoon en waarin ik die persoon beoordeel in vergelijking met mezelf te beoordelen als een 'negatieve eigenschap' en omdat ik in mijn onderbewustzijn de beslissing had gemaakt dat dat niet is wie ik wil zijn - dat ik eerder een 'goed persoon' wil zijn die "sociaal" is en die andere mensen waardeerd in gelijke mate -- iemand die 'lief' is, en 'aangenaam', en 'vriendelijk', en 'politiek correct'. Hierdoor had ik echter niet door dat ik dit gedachtenconstruct van het verlangen om te winnen enkel naar de achtergrond van mijn geest had gedrongen - aangezien ik het niet had 'losgelaten' door middel van het bewandelen van een proces van zelf-onderzoek, zelf-vergeving en zelf-correctie -- ik reageerde erop met een beoordeling en een angst om 'zo te zijn' en probeerde het dan te verdringen, onderdrukken en negeren in mezelf.

Hierdoor werd dit construct in mezelf enkel meer intens, en had het bijvoorbeeld de macht om mij in een emotionele ervaring en reactie van Opgeven te doen gaan in een moment, zonder dat ik zelf zag of besefte waar die reactie zelfs vandaan kwam. Ik bedoel, dat is in feite een vorm van Gespleten Persoonlijkheid - als er dingen in mezelf bestaan die invloed hebben op mijn gedrag zonder dat ik zelf weet, zie op besef hoe of waar of waarom het in mezelf bestaat omdat ik het zodanig verdrongen en onderdrukt heb in mezelf.


Wordt Vervolgd in Dag 473

Dag 436: Het veranderen van een Reactie van Opgeven tegenover een Sportprestatie - Deel 1 - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2014/01/dag-436-het-veranderen-van-een-reactie.html#sthash.UFD3ojHI.dpuf

Dag 471: Waarom is Aanvaarding iets Voorwaardelijks?

Dit is een Verderzetting van "Dag 470: Waarom Aanvaarding nooit Echt Bestaan Heeft" in mijn proces van het onderzoeken van hoe het woord 'aanvaarding' bestaat in mezelf als hoe ik het heb toegestaan te bestaan in mezelf en in hoe ik leef en besta -- waarin ik heb ingezien en beseft dat ik mij eigenlijk vaak afgewezen en alleen en weggeduwd en afgescheiden voel in relatie tot de mensen om mij heen, als een consequentie en gevolg van hoe het woord 'aanvaarding' in mezelf bestaat, als een Gevoel waar ik naar Verlang dat gedefinieerd is in en als mijn 'relaties' met andere mensen. Omdat, hoe ik 'aanvaarding' zie, begrijp en ervaar - is in het 'aanvaard worden' door 'andere mensen' - en dus als iets dat 'andere mensen' mij schijnbaar moeten Geven.

In deze blog zal ik verder gaan in dit proces van het onderzoeken hoe het woord 'aanvaarding' in mezelf bestaat - door te onderzoeken waar deze specifieke definitie precies vandaan komt. Met andere woorden: Hoe en waarom is het dat ik Aanvaarding heb gedefinieerd als iets dat ik moet krijgen van andere mensen, en niet als iets dat inherent in mezelf aanwezig is - in de vorm van Zelf-Aanvaarding? Waarom is het dat ik het woord Aanvaarding heb gedefinieerd als een voorwaardelijk iets terwijl ik het evengoed had kunnen definieren als een onvoorwaardelijk iets.

Voorwaardelijk in de zin van dat ik enkel 'aanvaarding' kan ervaren als en wanneer ik kan denken en geloven dat andere mensen het mij 'Geven'. en zelfs dit 'geven' is niet eens een absoluut iets - omdat het compleet gebaseerd is op mijn interpretaties en percepties van mensen hun gedrag en uitdrukking tegenover mij -- en die interpretaties en percepties bestaan in en als een constante onzekerheid omdat interpretaties en percepties per definitie enkel in mijn geest bestaan als een persoonlijke visie op en indruk van de realiteit die ik zie met mijn ogen, volgens de persoonlijke betekenissen die ik eraan geef, maar de interpretaties en percepties zijn niet de realiteit zelf.

Waarom dus heb ik het woord Aanvaarding gedefinieerd in mijn geest als iets dat voorwaardelijk en zelfs niet eens echt is, in de plaats van Aanvaarding te definieren en te manifesteren voor mezelf als iets dat echt is, iets dat wel in lijn staat met de werkelijkheid die zich Hier bevindt? Waar komt die definitie in mezelf Vandaan?

Als ik een kijkje neem in mijn Herinneringen, dan is het eigenaardig dat ik nergens een speciek moment terugvindt waarin iemand mij heeft gezegd wat de definitie van Aanvaarding is, maar dat mijn definitie van Aanvaarding, als zijnde iets dat mensen aan elkaar dienen te 'geven' in 'Relaties', eerder een gevolg is van een samenkomen van allerlei subtiele, impliciete en indirecte invloeden waar ik op bepaalde momenten tijdens mijn leven in contact gekomen ben --- zoals flarden van gesprekken die ik hoorde in mijn omgeving of in films of dingen die ik las in boeken. Mijn definitie van aanvaarding is eigenlijk gebaseerd op een 'conclusie' die ik in mijn onderbewustzijn getrokken heb vanuit al die willekeurige informatie die ik opgestapeld heb in mijn geest in relatie tot wat het woord 'aanvaarding' zou kunnen betekenen.

Ik bedoel, is het niet eigenaardig dat ik een Woord kan 'Leven' alsof het is 'wie ik ben' -  zoals ik bijvoorbeeld het woord 'Aanvaarding' geleefd heb in en als een 'verlangen om aanvaard te worden door andere mensen' - zonder dat ik zelfs begrijp waarom het is dat ik 'Aanvaard' wil worden door 'Andere Mensen', of wat die 'Aanvaarding' zelfs wil zeggen of betekent --- en dat ik daarin dus mijn leven volledig heb 'weggegeven' aan een voorontworpen en Voorgekauwde definitie van dit Woord, in de plaats van dat ik zelf verantwoordelijkheid genomen heb voor mijn leven en voor de definities die ik Leef van de Woorden die in mezelf bestaan door voor mezelf uit te maken en te beslissen hoe elk woord in mezelf precies zal bestaan als een levende uitdrukking van Mezelf.

Wordt Vervolgd in Dag 472

Dag 470: Waarom Aanvaarding nooit Echt Bestaan Heeft

Dit is een Verderzetting van "Dag 469: Wat is de Oorsprong van het Verlangen om Aanvaard te Worden?" - in mijn proces van het onderzoeken en herdefiniëren van het woord 'Aanvaarding'. Herdefiniëren, omdat, in het onderzoeken van het woord 'aanvaarding' en hoe ik dit woord in mijn geest en ervaring gedefinieerd heb -- heb ik gemerkt dat 'aanvaarding' in werkelijkheid niet echt bestaat omdat het deel uitmaakt van een polariteit --- namelijk 'aanvaarding' versus 'verwerping'/'afwijzing', hetgeen wil zeggen aanvaarding afwijzing creëert en ondersteunt, en omgekeerd.

En dit houdt op zich geen steek - omdat afwijzing/verwerping niet zou moeten bestaan opdat aanvaarding kan bestaan, dat is omgekeerde logica. Hierin dus kwam ik tot de vaststelling dat ik het woord 'aanvaarding' voor mezelf moet herdefiniëren zodat ik geen consequenties creëer zoals 'afwijzing' en 'verwerping'.

En dus, wanneer ik kijk naar hoe ik het woord 'aanvaarding' geleefd heb in mijn bestaan hier op aarde, dan zie ik hoe ik eigenlijk constant probeer weg te vluchten van een angst om afgewezen te worden --- en hoe ik 'aanvaarding' gedefinieerd heb in relatie tot 'andere mensen', waarin ik 'aanvaard' wil worden door 'andere mensen' en tegelijkertijd angst heb om 'afgewezen'/'verworpen' te worden door 'andere mensen'.

Dus, omdat ik 'aanvaarding' gedefinieerd heb in relatie tot 'andere mensen', heb ik 'aanvaarding' gedefinieerd als een idee in mijn geest, een idee dat gebaseerd is op interpretaties, percepties, geloofsystemen en gedachten in verband met hoe ik denk dat 'andere mensen' denken over mij, hoe ze reageren op mijn aanwezigheid en uitdrukking en hoe ze zich voelen tegenover mij. Deze vorm van 'aanvaarding', als in het 'mij aanvaard voelen', kan niet Echt zijn, omdat het letterlijk 'gebakken lucht' is in de vorm van een gedachte in mijn geest en een gevoel in mijn lichaam. Met andere woorden, als ik mijn vertrouwen plaats in deze vorm van 'aanvaarding' en als ik dus op zoek ga naar deze 'aanvaarding' als een gedachte en een gevoel, dan ben ik op zoek naar iets dat niet eens werkelijk bestaat.

Dit wil dan zeggen dat ik constant en continu in een polariteit zal bestaan in mezelf waarin ik het ene moment denk van 'ja, mensen aanvaarden mij', en dan voel ik mij positief - en het andere moment denk ik van 'neen, ze wijzen mij af' of 'ze vinden mij niet leuk', en dan voel ik mij negatief --- en hierin voel ik mij dan de hele tijd enorm onzeker omdat ik onmogelijk kan weten of zien wat er werkelijk omgaat in mensen hun geest of hoe mensen zich werkelijk voelen, ik kan maar raden en gissen en interpreteren. Dus, zelfs wanneer ik geloof en denk en ervan overtuigd ben dat 'mensen mij aanvaarden', dan nog is er steeds die ondertoon aanwezig van Onzekerheid, waarin ik in elk moment kan 'vallen' in een gedachte en ervaringen dat 'mensen mij afwijzen', omdat ik nu eenmaal niet honderd percent kan vertrouwen op mijn eigen gedachten als mijn percepties, interpretaties, ideëen en geloofsystemen in verband met hoe en wat 'andere mensen' denken en voelen en ervaren tegenover mij.

Omwille van deze dynamiek van hoe het woord 'aanvaarding' bestaat in en als de Geest, in gedachten, gevoelens en emoties - stel ik vast dat 'aanvaarding' niet echt bestaat en nooit echt bestaan heeft en zelfs in werkelijkheid gelijk staat aan de ervaring van 'afwijzing' en 'verwerping' als wat ik in mijn geest gedefinieerd heb als het tegenovergestelde van 'aanvaarding'. Het is dus fascinerend dat dit woord bestaat in mijn geest met die specifieke definitie - omdat hoe ik dit woord altijd heb begrepen, ervaren en geleefd, is als een illusie, als iets dat niet echt bestaat. De vraag hierin is dus: Waar komt mijn definitie van het woord 'Aanvaarding' dan vandaan en hoe is het dat ik deze definitie in mijn geest heb opgebouwd?

Wordt Vervolgd in Dag 471

Dag 469: Wat is de Oorsprong van het Verlangen om Aanvaard te worden?

Dit is een Verderzetting van "Dag 468: Hoe Creëert Aanvaarding in Werkelijkheid Afscheiding?", waarin ik de dimensie heb onderzocht van hoe het bestaan van het woord Aanvaarding in mezelf, tegelijkertijd impliceert dat het tegenovergestelde van aanvaarding ook bestaat, namelijk verwerping/afscheiding/afwijzing --- omdat dat de definitie is van het woord 'aanvaarding' dat ik in mijn geest heb aanvaard.

Dus, in dit proces zal ik verder gaan met het bekijken en onderzoeken hoe ik zelf, vanuit wie ik werkelijk ben, het woord 'aanvaarding' voor mezelf kan definiëren zodat het woord 'aanvaarding' bestaat op een manier die geen consequenties creëert. Consequenties zijnde bijvoorbeeld afscheiding/verwerping/afwijzing. Want, wat eigenaardig is, is dat in deze definitie, waarin 'aanvaarding' de tegenpool is van verwerping/afwijzing/afscheiding, 'aanvaarding' in feite voortkomt uit afscheiding/afwijzing/verwerping -- en eigenlijk een soort van 'vlucht' is van afscheiding/afwijzing/verwerping.

Omdat, waarom zou 'aanvaarding' anders moeten bestaan als een 'positieve' ervaring, als niet omdat er een specifieke negatieve ervaring is waar ik van wil vluchten in een positief gevoel. Ik bedoel, positieve gevoelens/ervaringen zijn vanuit dit opzicht altijd het gevolg van een negatieve ervaring die ik niet wil onder ogen komen.

Als niet voor het negatieve, zou het positieve niet hoeven te bestaan. Als ik dus opmerk dat ik in mijn geest op zoek ben en verlang naar aanvaarding van andere mensen als een positief gevoel, dan weet ik dat ik eigenlijk probeer weg te vluchten van een negatieve ervaring in mezelf van afscheiding/verwerping/afwijzing. Dus, zolang ik met andere woorden blijf zoeken en verlangen naar dat positieve gevoel - blijft het negatieve bestaan in mezelf --- omdat ik de wortel niet aanpak, ik verwijder de oorsprong niet van mijn verlangen om aanvaarding te ervaren -- dus zal ik nooit daadwerkelijk aanvaarding ervaren, ik zal altijd maar blijven bestaan in die ervaring van Verlangen.

Wat is 'aanvaarding' dus, als er geen sprake is van een tegenpool - of van gevoelens of ervaringen of verlangen?


Wordt Vervolgd in Dag 470

Dag 468: Hoe Creëert Aanvaarding in Werkelijkheid Afscheiding?

Dit is een Verderzetting van "Dag 467: Waarom kan ik een Ander Wezen niet Zien als Mezelf?" in mijn proces van het onderzoeken van wat 'zelf-aanvaarding' inhoudt en wat het woord 'aanvaarding' impliceert in praktische, realistische termen.

Omdat, wat eigenaardig is aan het woord 'aanvaarding' en het feit dat dit woord zelfs bestaat als deel van mijn woordenschat - is dat het impliceert dat er ook zoiets bestaat als 'verwerping' of het 'niet aanvaarden' van iets/iemand --- omdat, als aanvaarding echt zou zijn, dan zou ik er niet eens een woord voor nodig hebben, dan zou het gewoon deel uitmaken van mijn wezen, als een realiteit die ik Leef in elk moment van ademhaling.

Dus, in deze blog wil ik een kijkje nemen naar waarom het is dat het woord aanvaarding tegelijkertijd een gebrek of gemis aan aanvaarding impliceert.en betekent. Dit wil immers zeggen dat er iets scheelt aan mijn definitie van het woord en 'begrip' van aanvaarding - omdat, hoe kan die 'aanvaarding' nu eigenlijk echt en betrouwbaar zijn als en wanneer het in wezen niet op zichzelf bestaat, als een stabiele en constante realiteit, maar als en wanneer het bestaat als een tegenpool en balanceringspunt van de tegenovergestelde ervaring?

Want, als ik dat soort gepolariseerde en voorwaardelijke definitie van het woord 'aanvaarding' hanteer en toesta te bestaan in mijn geest en in hoe ik mijn wereld en realiteit zie en begrijp --- dan creëer en manifesteer ik die gepolariseerde definitie in mijn eigen fysieke leven en in mijn fysieke wereld en omgeving --- hetgeen praktisch gezien wil zeggen dat, terwijl ik bijvoorbeeld een ervaring van Aanvaarding zoek, verlang of probeer te manifesteren, ben ik tegelijkertijd in wezen de tegenovergestelde ervaring als verwerping/afscheiding/afwijzing en een gemis aan aanvaarding aan het manifesteren -- omdat mijn defintie van het woord 'aanvaarding' nu eenmaal inhoudt dat het bestaat met een tegenpool en dat het dus niet kan bestaan zonder zijn tegenpool.

Het is dus niet verwonderlijk dat, gezien het woord en concept van 'aanvaarding' en 'aanvaard worden' bestaat in mezelf en in mijn begrip van de werkelijkheid in en als mezelf en wat ik zie met mijn ogen, dat er ook het begrip en concept van 'afscheiding' en 'afwijzing' en 'verwerping' in mezelf en in mijn begrip van de realiteit bestaat. Hetgeen dus wil zeggen dat, om deze consequentie van het woord 'aanvaarding' op te lossen, waarin aanvaarding dus in wezen afwijzing en verwerping creëert, zal ik het concept van 'aanvaarding' moeten loslaten in mijn geest, en kan 'aanvaarding' niet meer bestaan in mezelf. Enkel dan kan ik een levende statement en ervaring zijn van 'aanvaarding' --- wanneer er geen spoor meer is van gepolariseerde woorden en begrippen en betekenissen in mijn geest in verband met wie ik ben in relatie tot mijn wereld en realiteit.

Want, zolang het begrip van 'aanvaarding' in mezelf bestaat, als een tegenpool van 'afwijzing' en 'verwerping' ---  zal afwijzing en verwerping ook in mezelf blijven bestaan als deel van dat gepolariseerde begrip van het woord 'aanvaarding'.

Wat ware 'aanvaarding' dus in wezen is en wil zeggen - is het loslaten van het begrip en concept van wat aanvaarding is in mijn geest, omdat dat begrip getint is door allerlei ideëen en verwachtingen en gedachten in verband met wat 'aanvaarding' wil zeggen, als tegengestelde van 'verwerping' en 'afwijzing'. En, aangezien het begrip 'aanvaarding' gekleurd en getint is door ideëen, verwachtingen en gedachten -- is het een voorwaardelijk begrip, hetgeen op zich dus wil zeggen dat er niet werkelijk sprake is van waarachtige Aanvaarding, omdat de aanwezigheid van gedachten, verwachtingen en ideëen in de definitie van het woord 'aanvaarding' impliceert dat er een uitsluiting plaatsvindt. Omdat, in het baseren van mijn definitie van het woord 'aanvaarding' op ideëen, verwachtingen en gedachten, zeg ik in wezen van 'aanvaarding is dit en niet dat', 'het is zus en niet zo', 'het is op die manier maar niet op deze manier', 'het houdt dit in maar niet dat' --- en, dat is niet 'aanvaarding', dat is uitsluiting.

Echte Aanvaarding zou zijn om geen definities, ideëen of gedachten te creëren omtrent wie ik ben of wat de realiteit is of wie ik ben in relatie tot mijn wereld en realiteit --- omdat, zolang er sprake is van gedachten, definities en ideëen ben ik bezig met het creëren van uitsluiting en afscheiding en afwijzing/verwerping. Vanuit dit perspectief bestaat 'aanvaarding' niet - althans toch niet op de manier waarop ik het altijd heb begrepen --- en dus is 'aanvaarding' iets dat ik nog moet leren kennen door middel van het daadwerkelijk Leven van dit woord en het onderzoeken van hoe ik dit woord kan Leven in en als mijn fysieke dagelijkse bestaan hier in mezelf, zowel als in mijn relatie tot mijn realiteit.


Wordt Vervolgd in Dag 469

Dag 467: Waarom kan ik een Ander Wezen niet Zien Als Mezelf?

Dit is een verderzetting van "Dag 466: Waarom kan Zelf-Aanvaarding niet Bestaan zolang ik een Ander Beoordeel?" in mijn proces van het onderzoeken wat zelf-aanvaarding inhoud, waarom het is dat de ervaring in mezelf kan bestaan van niet aanvaard te worden en hoe ik van zelf-aanvaarding een praktische, realistische werkelijkheid kan maken in en als mezelf en mijn fysieke bestaan hier op aarde.

Als vervolg op mijn voorgaande blog, zet ik in deze blog verder in het proces van het onderzoeken en bekijken van hoe ik op praktische wijze de realiteit die in mezelf bestaat van het beoordelen van de realiteit die ik zie met mijn ogen, kan veranderen en corrigeren --- zodat ik kan bestaan als een levende uitdrukking en ervaring van zelf-aanvaarding. Hoe kan ik dus bestaan op een manier waarin ik niet in afscheiding besta van mezelf - mezelf zijnde 'de realiteit' --- omdat, vanaf het moment dat ik ook maar één deeltje in en van de realiteit die ik zie met mijn ogen beoordeel, dan beoordeel ik dat ene deeltje tegelijkertijd ook in mezelf. Omdat, alles dat hier bestaat in en als deze fysieke werkelijkheid, bestaat ook in mezelf.

Ik bedoel maar, wanneer ik kijk in mijn eigen gedachten --- dan is het een heel universum dat zich daar afspeelt - en komen gedachten op in mijn geest die in verband staan met elk klein deeltje van deze realiteit. Over alles heb ik wel een oordeel, een mening, een gevoel en ervaring en reactie --- hetgeen dus wil zeggen dat al wat hier bestaat op de één of andere manier in mezelf bestaat in de vorm van gedachten, gevoelens en emoties en dus een deel vormt van mezelf.

En dus, vanaf het moment dat ik een mening vorm over iets dat bestaat; of een beoordeling of een reactie - dan scheidt ik datgene waar ik mijn mening of gedachte of beoordeling over vorm en/of waar ik op reageer van mezelf af en besta ik dus in een staat van het niet aanvaarden van mezelf als die delen van de realiteit die ik in mijn geest beoordeeld heb.

Om dus mezelf weer te aanvaarden als al de deeltjes in en van de werkelijkheid die ik zie met mijn ogen als wat Hier bestaat, zal ik een proces moeten afleggen en toepassen van het loslaten, veranderen en corrigeren van de beoordelingen die ik in mezelf heb toegestaan te bestaan  -- omdat het in die beoordelingen is dat ik de dingen die hier bestaan in mijn wereld en omgeving niet aanvaard als hoe en wat ze zijn, omdat ik een onderscheid aan het maken ben tussen wat ik 'goed' vindt en wat ik 'slecht' vindt, en wat ik ervaar als 'positief' en 'negatief'.

Als ik de werkelijkheid immers zou aanvaarden als wat ze in werkelijkheid is, dan zou ik inzien dat ze goed noch slecht en positief noch negatief is, net zoals ik goed noch slecht en positief noch negatief ben --- ik ben wie ik ben. Dus, waarom is het dan dat, ondanks het feit dat ik van mezelf, als een manifestatie in deze wereld en realiteit, zie en besef en begrijp dat ik gewoon Hier Ben en dat ik niet zomaar beoordeeld of bestempeld kan worden als goed, slecht, positief of negatief --- waarom ga ik dan de werkelijkheid die ik zie met mijn ogen wel beoordelen volgens die parameters? Waarom kan ik bijvoorbeeld een ander levend wezen niet zien en erkennen als mezelf, in eenheid en gelijkheid, als gelijk in waarde en wezenlijkheid --- als ook gewoon HIER, net als ik?


Wordt Vervolgd in Dag 468

Dag 466: Waarom kan Zelf-Aanvaarding niet Bestaan zolang ik een Ander Beoordeel?

Dit is een Verderzetting van "Dag 465: De Praktische Realiteit van Geef en je zal Krijgen" in mijn proces van het onderzoeken hoe ik van Zelf-Aanvaarding een Praktische werkelijkheid kan maken. In de voorgaande dagen had ik in mijn schrijven onderzocht hoe Zelf-Aanvaarding en meer specifiek een gebrek aan Zelf-Aanvaarding eigenlijk functioneert in mijn geest en waarom het bijvoorbeeld is dat een gebrek aan zelf-aanvaarding zelfs kan bestaan in mezelf, waarom is het met andere woorden dat een individu in zichzelf het gevoel of de ervaring heeft van 'niet aanvaard te worden'.

In dit onderzoeks-proces had ik vastgesteld dat het concept 'aanvaarding' in en als bijvoorbeeld 'zelf-aanvaarding', niet enkel in relatie staat tot mezelf als wezen --- maar verbonden is met al wat bestaat - en dat hierin een gebrek aan zelf-aanvaarding of het gevoel dat ik niet aanvaard wordt door mezelf en/of andere mensen een gevolg is van het in feite niet aanvaarden van de realiteit zoals die hier bestaat. Dit 'niet aanvaarden van de realiteit zoals die bestaat' is wat zich bijvoorbeeld manifesteert in de vorm van beoordelingen in de Geest, beoordelingen waarin ik denk van 'die is beter/minder dan die' of 'dit is beter/minder dan dat' en waarin ik in essentie mijn waarde-oordeel plaats op wat het is dat ik zie met mijn ogen.

Dat was immers het specifieke patroon dat ik had gezien en opgemerkt in mijn gedachten van waaruit ik was vertrokken in deze blog series --- namelijk dat ik de neiging heb om naar mezelf en mijn realiteit te kijken vanuit beoordelingen en vergelijking --- waarin ik  mijn realiteit dus niet aanvaard als wat het simpelweg is, als de Realiteit, maar ik ga eerder God spelen door specifieke voorkeuren te hebben in relatie tot bepaalde manifestaties. Ik bedoel, als dit mijn definitie is van 'de realiteit', waarin sommige dingen/wezens beter of minder of superieur of inferieur zijn dan andere dingen/wezens --- hoe kan het dan anders dat ik mezelf niet aanvaard in mezelf, dat ik mij constant onzeker voel over hoe ik eruit zie, over wie ik ben in relatie tot andere mensen, over de dingen die ik doe en hoe ik mezelf uitdruk?

Dus, door beoordelingen te laten bestaan in mijn geest, laat ik afscheiding, verscheuring, buitensluiting en ongelijkheid toe te bestaan in mijn wereld en in mezelf --- en enkel wanneer ik loslaat van die beoordelingen in mijn geest en dus mijn werkelijkheid niet meer onderverdeel en opdeel, kan aanvaarding pas bestaan in mijn ervaring van mijn werkelijkheid en van mezelf, want dan zal aanvaarding de levende manifestatie zijn van 'wie ik ben' -- omdat, de fysieke werkelijkheid als hoe ze echt bestaat IS aanvaarding omdat er geen beoordelingen bestaan, die bestaan immers enkel in mijn persoonlijke geest en gedachten in de structuur van mijn identiteit.

Wordt Vervolgd in Dag 467

Dag 465: De Praktische Realiteit van Geef en je zal Krijgen

Dit is een Verderzetting van "Dag 464: Waarom kan Zelf-Aanvaarding enkel Echt zijn wanneer ik het Geef aan Anderen?" in mijn reis naar het verwezenlijken van zelf-aanvaarding als een levende realiteit van mezelf. Ik had aanvankelijk gemerkt dat er een gebrek aan zelf-aanvaarding bestaat in mezelf wanneer ik een specifiek gedachtenpatroon onderzocht in mezelf dat bestond uit zelf-beoordeling en een angst om beoordeeld te worden in sociale situaties.

Hierin ontdekte ik dat de reden waarom ik mezelf zogezegd niet aanvaard direct te maken heeft met hoe ik ook in relatie sta met andere mensen vanuit het startpunt van de beoordelende gedachten die in mijn geest bestaan. Omdat, ik voel mij op het eerste zicht beoordeeld door andere mensen, maar ik had er nooit bij stilgestaan of ik had nooit gezien dat of hoe ik zelf ook andere mensen beoordeel, want dat zou namelijk niet zo'n wenselijke persoonlijkheidseigenschap zijn, dus heb ik dat deel van mezelf nooit bewust willen erkennen of zien.

Dat is wat dus eigenaardig is aan onze Geest, namelijk dat we steeds onszelf zullen zien als slachtoffer van al wat zogezegd 'slecht' is in de wereld, maar dat we diezelfde realiteit die we om ons heen in andere mensen zien nooit in onszelf zullen erkennen of zien --- waardoor we ook nooit zien of beseffen dat de reden waarom we al die zogezegde 'slechte' of 'negatieve' eigenschappen in andere mensen zien is omdat het net in onszelf bestaat, omdat het is waar we zelf in participeren in onszelf --- we hebben het enkel naar de achtergrond van onze geest geplaatst waar we het bestaan ervan niet zien of erkennen.

De eerste stap in het veranderen van 'de wereld', namelijk het veranderen van wat we zien om ons heen --- is dus niet te klagen of aan activisme of protest te doen, of religies verspreiden en mensen proberen te overtuigen, het is niet de wereld om ons heen te veranderen --- de eerste stap is steeds het veranderen van wat we zien in anderen, in onszelf, in en als het besef en inzicht dat wat we zien in een ander is steeds wat er in onszelf bestaat en als we willen dat de relatie van onze omgeving tegenover onszelf verandert dan zullen wij eerst onze relatie tegenover onze omgeving moeten veranderen, En zo geven we aan onszelf wat we willen van een ander door aan een ander te geven wat we zouden willen voor onszelf. Omdat, ik bedoel, als wij onze omgeving niet kunnen waarderen, respecteren en erkennen in gelijke mate als wat we voor onszelf zouden willen --- verdienen we dan zelf wel die waardering, respect en erkenning?

Binnenin onszelf is er immers wel degelijk een Gewaarzijn dat elk detail ziet van wie we zijn en wat we doen in onszelf  - en in dat gewaarzijn begrijpen we goed genoeg dat we zelf onmogelijk kunnen ervaren of krijgen wat we niet bereid zijn te geven aan een ander. Omdat, het feit dat we iets niet kunnen of willen geven aan een ander, zoals liefde, respect, waardering, ondersteuning, aanvaarding, etc, impliceert dat we het niet in onszelf toelaten --- hetgeen wil zeggen dat, als we het niet willen geven, zullen we het ook niet krijgen.

Met andere woorden, als je het gevoel hebt, zoals ik, dat je niet aanvaard wordt door andere mensen - kijk dan eens goed in zelf-eerlijkheid naar wat je eigenlijk zelf doet en wie je eigenlijk zelf bent in relatie tot andere mensen in je eigen geest --- en je zal zien dat je die aanvaarding die je wil en verlangt van andere mensen niet in jezelf hebt toegestaan te bestaan omdat je zelf andere mensen niet wil aanvaarden zoals ze zijn, omdat je ze bijvoorbeeld beoordeelt op hoe ze zich uitdrukken en gedragen en hoe ze eruit zien en het zijn die beoordelingen die je nu ziet in andere mensen jegens jou.


Dit proces wordt verdergezet in Dag 466

Dag 464: Waarom kan Zelf-Aanvaarding enkel Echt zijn wanneer ik het Geef aan Anderen?

Dit is een Verderzetting van "Dag 463: Is het Aanvaarden van een Ander het Aanvaarden van Mezelf in Gelijke Mate?" - in mijn proces van het onderzoeken hoe ik van zelf-aanvaarding een praktische realiteit kan maken in en als mezelf, omdat ik had gezien en gemerkt dat er een gedachtenpatroon van zelf-beoordeling bestond in mezelf, waarin ik bijvoorbeeld in sociale situaties in een mentale toestand ga waarin ik denk dat 'de mensen om mij heen mij aan het beoordelen zijn', waarop ik dan reageer met een ervaring van angst en inferioriteit. In het bewandelen van mijn blogs had ik ondervonden dat die gedachte en idee bestaat in mezelf dat 'andere mensen mij beoordelen' omdat ik het eigenlijk ben die andere mensen beoordeelt door te reageren op die gedachte met angst.

Omdat, in die ervaring van angst plaats ik mezelf 'inferieur' en 'minder dan' de mensen in mijn omgeving en beschuldig ik andere mensen impliciet als 'dominant' en als schijnbaar de reden voor waarom ik mij inferieur en minder voel. En daardoor ligt er achter die aanvankelijke oppervlakkige ervaring van angst en inferioriteit in wezen een ervaring van kwaadheid tegenover mensen, verbonden met die achterklap in mijn geest van 'zij beoordelen mij', dus 'zij doen mij dit aan!' en 'zij zorgen ervoor dat ik mij slecht voel over mezelf met hun beoordelingen'.

En dus in die ervaring van kwaadheid en beschuldiging die onder de ervaring van angst ligt, in relatie tot de gedachte in mezelf dat ik beoordeeld wordt door andere mensen, ben ik dus in wezen degene die zich dominant, vijandig en aanvallend opstelt tegenover de mensen in mijn omgevin en niet omgekeerd.

Hoe heeft dit mentale construct dan dus te maken met het aanvaarden van mezelf? Omdat, mijn startpunt en reden van het maken van deze blog-serie, is dat ik zag en merkte dat ik patricipeerde in mijn geest in gedachtenpatronen van zelf-sabotage, zoals het vergelijken van mezelf en competeren met andere mensen en emotionele reacties op die vergelijkingen en zelf-beoordelingen die constant schommelen tussen 'inferieur' en 'superieur' en 'beter' en 'minder'. In het onderzoeken van dit patroon, zag ik in dat het hier eigenlijk ging om een gebrek aan zelf-aanvaarding in mezelf - dat ik dus eigenlijk mezelf niet aanvaard als wie ik ben Hier in en als de manier waarop ik besta.

En, wanneer ik dan onderzocht waarom of hoe het is dat ik mezelf niet aanvaard in mijn geest, dan zag ik dat ik zelf-aanvaarding zelf creëer in mijn geest door andere mensen niet te aanvaarden, en dat dus hoe ik in relatie sta met mezelf een direct gevolg is en reflectie is van hoe ik in relatie sta met andere mensen in mijn geest. En dat, als ik iets in en van mezelf wil veranderen, dan moet ik tegelijkertijd mijn relatie met andere mensen veranderen - hetgeen dus wil zeggen dat ik enkel mezelf zal kunnen aanvaarden als en wanneer ik die aanvaarding in gelijke mate geef aan andere mensen.

En het is op deze manier dat ik een realiteit zal creëren die het beste is voor zowel mezelf als alle andere mensen --- door middel van het principe van geef zoals je zelf wil krijgen, omdat dat nu eenmaal de realiteit is - wat je geeft aan een ander, met andere woorden, de realiteit die je manifesteert voor een ander, is tegelijkertijd een realiteit die je manifesteert voor jezelf omdat het is wat Hier bestaat. En, de 'Hier' realiteit van een ander is tegelijkertijd de 'Hier' realiteit van mezelf, omdat we allemaal Hier bestaan, in één en dezelfde realiteit.


In de volgende blog zal ik verderzetten in deze serie van het manifesteren en praktisch realiseren van Zelf-Aanvaarding.

Dag 463: Is het Aanvaarden van een Ander het Aanvaarden van Mezelf in Gelijke Mate?

Dit is een verderzetting op "Dag 462: Hoe Verwijt en Beschuldig ik Anderen op Impliciete wijze in mijn Geest?" en "Dag 461: Het Proces van Praktische Zelf-Aanvaarding?" in mijn proces van het onderzoeken hoe zelf-aanvaarding een gemanifesteerde realiteit kan worden in en als mezelf.

Wat ik had ondervonden is dat ik specifieke delen van mezelf in mijn geest niet aanvaard, omdat dat ook is hoe ik in relatie sta tot andere mensen. Ik heb bijvoorbeeld angst om 'beoordeeld te worden door andere mensen', maar wat zich eigenlijk verschuilt in en achter die ervaring van angst is beschuldiging en beoordeling jegens de mensen waarvan ik denk dat ze mij beoordelen.

Omdat, de onderliggende gedachte die gepaard gaat met deze ervaring van de 'angst dat mensen mij zullen beoordelen' is dat mensen mij eigenlijk aan het aanvallen zijn in hun gedachten en dat dat de reden is dat ik mij angstig voel - en dat het  dus hun schuld is dat ik mij voel en ervaar zoals ik mij voel en ervaar. Dus, in deze gedachte aanvaard ik andere mensen niet zoals ze zijn omdat ik een deel van hen beoordeel als iets slecht en negatief - omwille van die beschuldigende gedachte van 'wat doen ze mij aan!'. Met andere woorden, als ik onderzoek wat ik hierin eigenlijk aan het doen ben, dan kan ik zien en observeren dat ik precies hetzelfde doe tegenover andere mensen als waar ik hen van beschuldig --- namelijk hen niet aanvaarden als wie ze zijn, door specifieke delen van hen te beoordelen als 'negatief'/'slecht'.

En daardoor sta ik ook zo in relatie tot mezelf en veronderstel en geloof ik dat andere mensen zo in relatie staan met mij - namelijk op een beoordelende/veroordelende manier --- waarin ik het gevoel heb dat 'mensen mij niet aanvaarden' en dat ik mezelf niet aanvaard - enkel en alleen dus omdat ik het eigenlijk ben die andere mensen niet aanvaard.

Dus, nu dat ik deze tendens heb vastgesteld in mezelf in verband met de realiteit van mijn interne ervaringen - namelijk dat, waar ik andere mensen van beschuldig is eigenlijk wat ik zelf doe tegenover hen, hetgeen dan terug naar mezelf gekaatst wordt -- zoals beoordelingen --- nu komt het erop aan dat ik deze tendens in mezelf verander omdat het overduidelijk niet waarachtig is, het staat niet in lijn of komt niet overeen met de eigenlijke realiteit.

Omdat, de beoordelingen en het beoordelende personage die ik zogezegd zie in andere mensen tegenover mij, waar ik mij door 'aangevallen' voel, en dat ik impliciet beoordeel als negatief en slecht, bestaat eigenlijk in mezelf --- omdat het dit personage is dat ik beoordeel in mezelf, precies dat personage dat ik zie in andere mensen, namelijk het personage van het beoordelen van andere mensen --- omdat ik mij bijvoorbeeld vaak superieur voel tegenover andere mensen, en dat is het soort achterklap dat soms opkomt in mijn gedachten, waarin ik mezelf op de één of andere manier vergelijk met andere mensen en daarin hen en mezelf beoordeel in die vergelijking als superieur of inferieur. Ik bedoel, dat is het beoordelingspersonage - en dat heb ik nooit in mezelf gezien of erkent.

Ik heb het wel altijd gezien in andere mensen, en dan was het van 'wat zijn mensen slecht - ze beoordelen mij!', maar ik heb nooit die tendens of dat personage gezien of erkend in mezelf want ik was zogezegd altijd het slachtoffer - altijd het goede personage dat alles maar ondergaat en gadeslaat en die het zo goed bedoelt.

Dus, nadat ik het probleem heb uitgeschreven voor mezelf, zie ik meteen de oplossing - namelijk ik zie dat als ik andere mensen aanvaard zoals ze zien en zoals ik ze zie, door hen dus geen beschuldigingen toe te werpen in mijn geest, dan kan ik ook meteen zelf aanvaarding ervaren vanuit het principe dat wat ik geef is wat ik zal krijgen.

In de volgende blog zal ik verder gaan op dit punt van hoe ik zelf-aanvaarding kan realiseren in mezelf door andere mensen te aanvaarden op gelijke wijze en in gelijke mate als wat ik voor mezelf zou willen.

Dag 462: Hoe Verwijt en Beschuldig ik Anderen op Impliciete wijze in mijn Geest?

Dit is een Verderzetting van "Dag 461: Het Proces van Praktische Zelf-Aanvaarding" waarin ik ben begonnen met het kijken naar hoe ik op een praktische manier zelf-aanvaarding kan verwezenlijken in relatie tot bijvoorbeeld gedachtenpatronen die ik in mijn bewuste geest beoordeel als 'slecht', 'negatief' --- vanuit het besef dat deze gedachtenpatronen in mezelf bestaan en vanuit mezelf komen en dus mezelf zijn en dat het beoordelen van deze patronen als iets 'slecht' of 'negatief', impliceert dat ik mezelf niet aanvaard zoals ik ben --- en dat ik niet eens eerlijk wil zijn met mezelf over wie ik eigenlijk echt ben vanbinnen.

Ik had al vastgesteld in de vorige blogs dat deze beoordelingen gebaseerd zijn op en afkomstig zijn uit een ervaring van ANGST - met name een overlevingsangst die gekoppeld is aan de gedachte van 'als andere mensen zien dat ik zo denk, dan zullen ze mij afwijzen' --- en dus 'controleer' ik mezelf in mijn gedachten via beoordelingen, om mezelf ervan te verzekeren dat andere mensen niet zullen zien wat er werkelijk omgaat in mezelf. Omdat, wat ik controleer en beoordeel is niet zozeer de gedachten op zich, maar eerder mijn fysieke expressie, namelijk dat wat andere mensen van mij kunnen zien --- en ik wil  er zeker van zijn, dat die specifieke gedachten niet tot uiting komen in mijn fysieke uitdrukking, omdat mensen dan zullen zien dat ik zo denk en dan zullen zij denken van 'oh my god, wat voor een pretentieuze trut is dat!'... bijvoorbeeld

Dus, hieruit kan ik vaststellen dat zelf-aanvaarding enkel kan bestaan wanneer er geen angst meer bestaat in mezelf -- omdat, wat in angst eigenaardig is, is dat ik bijvoorbeeld door angst te hebben van 'wat andere mensen zullen doen of zeggen jegens mij', ben ik in feite andere mensen niet aan het aanvaarden als wie zij zijn --- omdat ik hen impliciet beschuldig door middel van die ervaring van angst in mezelf en die gedachte van 'als andere mensen...'. Eigenlijk beschuldig ik 'andere mensen' ervan dat zij mij beoordelen en dat ze mij zullen afwijzen en dat ik mij nu angstig voel --- en daarin aanvaard ik hen niet als wie zij zijn omdat ik dus eigenlijk verwacht dat 'andere mensen' mij niet beoordelen en lief zijn tegen mij en mij niet afwijzen of wegduwen.

Ik heb allerlei onderliggende en stilzwijgende verwachtingen tegenover 'andere mensen', die verborgen liggen in die ervaring van angst in mezelf --- waarin ik dus kan opmaken dat ik mensen niet aanvaard als wie zij eigenlijk werkelijk zijn omdat ik hen beoordeel in hoe ik denk dat zij mij beoordelen en afwijzen.

Dus, dit is eigenaardig om in te zien omdat - als ik andere mensen niet kan aanvaarden als wie zij werkelijk zijn, door hen te beoordelen in specifieke aspecten van wie zij zijn vanbinnen die ik meen op te merken -- hoe kan ik dan verwachten dat ik zelf-aanvaarding zal kunnen ervaren. Ik zal immers maar krijgen wat ik zelf geef, en wat ik zelf geef is beoordelingen en verwerping/afwijzing/afkeuring --- dus is dat ook wat ik zal ervaren.

Dit wil dus concreet zeggen dat het bewerkstelligen van zelf-aanvaarding in mezelf een kwestie is van het veranderen van mijn relatie tot andere mensen - het veranderen en corrigeren van mijn impliciete verwijtende en beschuldigende gedachten tegenover andere mensen.

Ik zet verder in dit proces van de praktische toepassing en manifestatie van zelf-aanvaarding in mijn volgende blog, Dag 463

Dag 461: Het proces van Praktische Zelf-Aanvaarding

Dit is een Verderzeting van "Dag 460: Het Veranderen van een Competitieve Ingesteldheid - Zelf-Correctie Dimensie" in mijn proces van het corrigeren en veranderen van emotionele en mentale patronen in mezelf die niet het beste zijn voor mezelf - specifiek in verband met het mentaal/emotioneel saboteren van mezelf in mijn relaties met andere mensen door mezelf bijvoorbeeld te vergelijken en dan beoordelingen te vormen -- waarin dus de consequentie is dat ik een emotionele relatie vorm met de mensen in mijn omgeving die zich vooral enkel afspeelt in mijn eigen geest als een persoonlijke interne realiteit in de plaats van dat mijn interactie met de mensen in mijn wereld en omgeving gebaseerd is op de eigenlijke realiteit van wat er zich werkelijk afspeelt in de situatie.

In deze blog zet ik verder in het toepassen van de correctie dimensie in relatie tot een specifiek gedachtenconstruct dat ik, door te onderzoeken hoe patroon van emotionele zelf-sabotage werkt, bestaat en functioneert, heb geïdentificeert als het 'sleutelpunt' dat het patroon van emotionele zelf-sabotage in stand houdt in mijn geest --- met name een intern patroon van zelf-beoordeling, dat, elke keer er een gedachte opkomt waarin ik mij bijvoorbeeld superieur voel tegenover iemand anders omwille van welke reden dan ook, reageert met een gedachte van 'ik mag zo niet denken', 'dat soort gedachten/gevoelens zijn slecht - ik mag mij niet superieur voelen tegenover andere mensen want dan ben ik geen goed persoon'. Deze reacties waarin ik in mijn gedachten mijn eigen gedachten en reacties beoordeel, had ik dan, na nader onderzoek, kunnen identificeren als zijnde een overlevingsreactie --- waarin het er eigenlijk op neerkomt dat ik in mezelf een 'overlevings-persoonlijkheid' heb opgebouwd van het vertrouwen en steunen op andere mensen, waardoor ik steeds een imago van 'een goed persoon' hoog wil houden --- en dat zich zodanig geintegreerd heeft in mezelf, dat ik zelfs mijn eigen onderbewuste gedachten waarin ik mij bijvoorbeeld superieur voel tegenover andere mensen, ga onderdrukken en beoordelen.

Dus, zolang ik vanuit dit specifieke gedachtenpatroon blijf reageren op de onderbewuste gedachten van superioriteit die opkomen in mijn geest - zal het patroon van vergelijking/competitie als emotionele zelf-sabotage aanwezig blijven in mezelf. Mijn correctieproces bestaat bijgevolg dus uit het allereerst aanvaarden van de realiteit van mezelf, zijnde hoe mijn interne realiteit er werkelijk uitziet in relatie tot bijvoorbeeld gedachten waarin ik mezelf vergelijk met andere mensen die ik zie in mijn wereld en omgeving en waarin ik mezelf beoordeel als 'superieur' om de één of andere reden.

Dit 'aanvaarden' van mezelf in en als dit specifieke patroon doe ik bijvoorbeeld door middel van het uitschrijven en spreken van zelf-vergeving en zelf-correctie --- zelf-vergeving omdat, het patroon van het niet aanvaarden van mezelf in mijn geest houdt geen steek, het is niet wat het beste is voor mezelf omdat het duidelijk consequenties creëert in mijn relaties met andere mensen. Dus, omdat het niet het beste is voor mezelf, heeft het correctie nodig - en om correctie te kunnen laten plaatsvinden, is er eerst een loslaten nodig, hetgeen ik doe via het toepassen van zelf-vergeving.

In dag 462 zet ik verder in het correctieproces in relatie tot het aanvaarden van mezelf als hoe ik werkelijk besta in mijn geest - onder de 'overlevingspersoonlijkheid' als het imago van een 'goed persoon' dat ik in mijn geest heb gecreëerd.

Dag 460: Het Veranderen van een Competitieve Ingesteldheid - Zelf-Correctie Dimensie

Dit is een Verderzetting van "Dag 459: Hoe is Zelf-Beoordeling een Overlevings-Mechanisme?" waarin ik ben beginnen onderzoeken en uitschrijven hoe ik op een praktische, realistische manier een specifiek gedachten-patroon in mijn geest kan corrigeren en veranderen -- nadat ik vanaf "Dag 455: Hoe de Bewuste Persoonlijkheid de Onbewuste Persoonlijkheid Onderdrukt" had vastgesteld dat de reden waarom mijn proces van het veranderen en loslaten van een patroon in mijn geest waarin ik mezelf vergelijk met andere mensen en mezelf in competitie plaats met de mensen die ik zie om mij heen niet leek te 'werken', was omdat er nog een ander patroon aanwezig was in mijn geest dat als het ware 'bovenop' het patroon van competitie lag -- van waaruit ik reageerde op het patroon van competitie met een beoordeling en een onderdrukking.

En dus, door deze 'extra laag' van gedachten in mijn geest, die ik aanvankelijk niet geïdentificeerd had, kon ik het gedachtenpatroon van competitie en vergelijking dat eronder lag niet zomaar 'loslaten' of 'veranderen' - dit was dus een nieuwe 'dimensie' die zich opende wanneer ik onderzocht wat het is aan het patroon van competitie dat nog reacties activeert in mezelf --- en is een mooi voorbeeld van hoe het proces van het veranderen van mezelf als hoe ik besta in mijn Geest een proces is van constant her-evalueren van mezelf, en onderzoeken en aan introspectie doen, en dus niet zomaar denken of verwachten, wanneer ik een gedachtenpatroon identificeer in mezelf dat ik wil veranderen, dat ik even een correctie zal toepassen en dat ik dan 'veranderd' zal zijn -- zo werkt het niet.

Er zijn zoveel dingen in en van de geest die ik nog niet zie of besef en die ik enkel zal kunnen zien nadat ik andere patronen doorwandeld heb - dus ik kan niet verwachten van mezelf dat ik dingen in mijn geest zomaar kan 'stoppen' of 'veranderen' op één, twee, drie.

In "Dag 456: Hoe de Bewuste Persoonlijkheid de Onderbewuste Persoonlijkheid Onderdrukt - Zelf-Vergeving Dimensie" ben ik begonnen met het vergevings proces in relatie tot dit specifieke gedachtenpatroon van het beoordelen en onderdrukken van en reageren op het gedachtenpatroon van competitie -- waarna ik in Dag 459 het correctieproces ben beginnen toepassen. Hierin had ik vastgesteld dat dit specifieke reactiepatroon van het beoordelen van gedachten en gevoelens/emotionele reacties van competitie als iets 'slechts', in wezen afkomstig is vanuit een systeem/construct van manipulatie dat ik in mijn geest heb opgebouwd, waarin ik beoordelingen gebruik om mezelf te kunnen aanpassen aan wat gezien wordt door 'de samenleving' als 'goed' en 'positief', zodat ik kan overleven in de samenleving --- en dat dus dit reactiepatroon niet werkelijk is wie ik echt ben omdat het iets is dat geactiveerd wordt in mijn geest door overlevings-ANGST.

in Dag 461 zal ik in dit correctie-proces verdergaan - om ervoor te zorgen dat ik zo nauwgezet en specifiek mogelijk ben in het veranderen van dit gedachtenpatroon, en mezelf er zo van te verzekeren dat die verandering wel degelijk een realiteit wordt.

Dag 459: Hoe Is Zelf-Beoordeling een Overlevings-Mechanisme?

Dit is een verderzetting van "Dag 458: Waarom ben Ik niet eerlijk over wat er in mijn Geest Bestaat" - waarin ik heb overlopen hoe ik een process van zelf-vergeving heb bewandeld en toegepast in verband met onderbewuste gedachtenpatronen in mijn Geest die ik in mijn bewuste geest heb beoordeeld en onderdrukt/ontkend en in verband met de consequenties die deze onderdrukking creeert, zoals een opbouwing van energie in mijn onderbewustzijn dat zich uiteindelijk uit in de vorm van emotionele uitbarstingen of instortingen in relatie tot specifieke situaties. In deze blog zal ik onderzoeken hoe ik dit patroon van zelf-beoordeling en zelf-onderdrukking kan veranderen en corrigeren in mezelf en om dus bijgevolg niet meer dezelfde consequenties te creeren voor mezelf.


Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik het patroon van zelf-onderdrukking en zelf-beoordeling in de vorm van gedachten zoals "dit ben ik niet echt", "ik wil zo niet zijn", "dit is slecht", zie opkomen in mijn geest als een reactie op een gedachtenpatroon in mezelf dat ik in mijn geest heb geclassificeerd als een 'negatieve eigenschap', zoals gedachten van competitie en superioriteit, dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat deze zelf-beoordelende gedachten afkomstig zijn van een 'bewuste persoonlijkheid' die ik heb gecreeerd in mezelf gebaseerd op overlevingsangst in relatie tot 'andere mensen' waarin ik mezelf probeer aan te passen aan en uit te drukken op basis van de beoordelingen die er bestaan in het 'collectieve bewustzijn' van de mensen in mijn omgeving teneinde andere mensen te kunnen manipuleren om mij 'goed' en 'positief' te vinden en mij bijgevolg te ondersteunen

hierin zie, besef en begrijp ik dat deze gedachten tesamen met de 'bewuste persoonlijkheid' van 'sociale overleving' waar ze uit afkomstig zijn, niet werkelijk 'mezelf' zijn, maar eerder een structuur/systeem/construct van gedachten dat ik opzettelijk aangemaakt heb in mijn geest met als doel te kunnen overleven in mijn wereld en realiteit op de enige manier die ik kende, namelijk door middel van het manipuleren en bespelen van de beoordelingen/gedachten, gevoelens en emoties van de mensen om mij heen op dezelfde manier als wat ik had gedaan om te krijgen wat ik wilde in relatie tot mijn ouders

hierin zie, besef en begrijp ik dat, omdat ik dit specifieke systeem/structuur/construct aangemaakt heb in mijn geest vanuit het startpunt van een emotionele reactie van ANGST in relatie tot de mensen in mijn omgeving, en niet vanuit een gewaarzijn van wie ik ben in mezelf in relatie tot mijn omgeving en mijn eigen gedachten, ik daardoor mezelf geidentificeerd heb met dit systeem van beoordelingen in verband met wat goed en slecht en juist en fout en negatief en positief is, en er bijgevolg op ben gaan reageren in mezelf met gevoelens en emoties --- in de plaats van stabiel te blijven in mezelf in de wetenschap dat de beoordelingen die opkomen in mijn geest in relatie tot mijn uiterlijk en mijn eigen gedachten, niets 'persoonlijks' zijn en niets te maken hebben met 'wie ik ben' - maar dat het eerder een systeem/construct is dat een functioneel en praktisch doel heeft in relatie tot mijn overleving in mijn wereld en realiteit

hierin zie, besef en realiseer ik mij dat, omdat ik dit hele systeem/construct heb opgebouwd op een reactie van ANGST, ik daardoor ook nooit heb onderzocht of gezien wie ik eigenlijk ben in en als dit systeem/construct en ik dus ook nooit heb ingezien of beseft dat dit systeem van het manipuleren van mijn omgeving door middel van zelf-beoordelingen en zelf-onderdrukking niet eens het beste is voor mezelf en mij in wezen enkel compromitteert en saboteert in mijn bestaan en uitdrukking in deze wereld en realiteit omdat ik mezelf in en als dit systeem volledig heb overgegeven aan die emotionele ervaring van overlevingsangst en mezelf daarin volledig verloren heb in een doolhof van beoordelingen en gedachten in verband met 'wat andere mensen denken over mij' en 'hoe ik die gedachten kan bespelen om te krijgen wat ik wil' - in de plaats van dat ik verantwoordelijkheid neem voor wat ik in mezelf toesta te bestaan en voor mezelf uitmaak en bepaal wat eigenlijk het beste is voor mezelf en voor mijn omgeving


Wordt vervolgd in Dag 460

Dag 458: Waarom ben Ik niet eerlijk over wat er in mijn Geest Bestaat?

Dit is een verderzetting van "Dag 457: De Consequenties van het Onderdrukken van Gedachtenpatronen" - waarin ik had gemerkt dat de reden waarom er soms specifieke emotionele ervaringen en reacties opkomen in mezelf in welbepaalde situaties, en waarom ik in die momenten 'niet begrijp' waar die ervaringen vandaan komen -- is in feite omdat er bepaalde gedachten zijn in mijn geest waar ik nooit eerlijk over heb willen zijn met mezelf en die ik dus steeds onderdruk wanneer ze opkomen in mijn gedachten. En, omdat ik dus 'doe alsof' die gedachten, verbonden met specifieke gevoelens/emotionele reacties, niet bestaan in mezelf, zie ik ook niet en heb ik ook geen controle of authoriteit over de energie die deze reacties en gedachten aan het opbouwen zijn in mezelf --- energie die dan dus uiteindelijk een uitweg zoekt via een emotionele 'uitbarsting' of 'instorting'.

Dit is uiteraard problematisch omdat ik op deze manier geen stabiel individu ben omdat er op momenten zomaar emotionele reacties naar boven kunnen komen die mij volledig overmannen en waar ik mij machteloos tegenover voel omdat ik zogezegd 'niet begrijp waar het allemaal vandaan komt'. Maar, ik bedoel, het komt vanuit mezelf! Dus, dat hele gedoe van 'ik begrijp niet waar het vandaan komt' en 'wat ben ik toch een arm schaap' in relatie tot die emoties en ervaringen die opkomen in mezelf, is allemaal in wezen gewoon ik die niet eerlijk ben met mezelf over wat er eigenlijk allemaal bestaat in mijn eigen gedachten, enkel en alleen omdat er delen zijn in en van mijn gedachten die ik in mezelf beoordeel als 'negatief' of 'slecht' en daardoor ontken en onderdruk in mezelf --- omwille van bepaalde angsten die ik heb in relatie tot bijvoorbeeld 'wat zullen andere mensen denken over mij als ze zien dat ik zo denk?!', waarin ik dus niet enkel oneerlijk ben over wie ik eigenlijk echt ben tegenover andere mensen maar ook tegenover mezelf.

In mijn laatste blogs was dit dus waar ik ben geëindigd, namelijk met het toepassen en bewandelen van een specifiek proces waarin ik mezelf 'stabiliseer' in relatie tot mijn geest en gedachten door mijn relatie te corrigeren met de gedachten die ik heb onderdrukt en ontkend en beoordeeld in mijn geest - en dus eerlijk te zijn over wie ik ben in mezelf --- om op die manier te staan als een punt van authoriteit en controle tegenover wat er omgaat in mezelf zodat ik niet meer overmeesterd zal kunnen worden door de reacties en ervaringen die 'zomaar' opkomen in mezelf.

In "Dag 456: Hoe de Bewuste Persoonlijkheid de Onderbewuste Persoonlijkheid Onderdrukt" heb ik het proces van zelf-vergeving toegepast in verband met dit mechanisme in mijn geest van het onderdrukken van deze specifieke gedachtenpatronen - en in de volgende blog zal ik onderzoeken hoe ik deze patronen kan corrigeren en veranderen voor mezelf.

Wordt Vervolgd in Dag 457

"Dag 456: Hoe de Bewuste Persoonlijkheid de Onderbewuste Persoonlijkheid Onderdrukt - Zelf-Vergeving Dimensie" - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/#sthash.2IskzNVj.dpuf