Dag 657: Het Toespreken van een Publiek: Een Vreselijke Straf of Kans tot Zelf-Ontplooiing?

Om verder te gaan op de voorgaande blogs waarin ik mijn proces deelde en omschreef in relatie tot het stabiliseren van mezelf in momenten waarin ik een 'spreekbeurt' geef in de zin van dat ik voor een camera sta om over een onderwerp te praten hetgeen dan uiteindelijk bekeken zal worden door een publiek. En voornamelijk heb ik het over het stabiliseren van de 'voorgeprogrammeerde' automatische ervaringen van gespannenheid, angst en onzekerheid die steeds opkwamen.

En dit proces deel ik omdat ik heb gemerkt hoe het toepassen van zelf-vergeving mij geassisteerd heeft in het 'tot rust komen' tijdens mijn bespreking en het ontspannen van mezelf in de plaats van het opspannen en onder stress plaatsen van mezelf. Langs de ene kant heeft die ontspanning die ik nu ervaar te maken met mijn toepassing van zelf-vergeving en ademhaling in relatie tot mijn ervaringen maar langs de andere kant heeft het ook veel te maken met het feit dat ik mezelf steeds een duwtje in de rug gegeven heb ondanks de ervaring voor mezelf in het begin misschien wat beangstigend en oncomfortabel was.

Ik heb steeds doorgezet in iets waarvan ik aanvankelijk dacht dat het niets voor mij was omdat mijn ervaring met spreekbeurten in het verleden steeds was dat ik de indruk kreeg dat ik niet gemaakt ben om voor een publiek te spreken en dat ik nu eenmaal een 'verlegen' meisje ben dat absoluut niet in staat is om op een zelfzekere manier zichzelf uit te drukken of iets kan mededelen wanneer er andere mensen bij betrokken zijn.

En nu heeft dat doorzetten haar vruchten afgeworpen in de zin van dat ik door consistent te zijn en door te zetten mezelf heb ondersteund om mijn 'vaardigheid' om een bespreking over iets te geven heb bijgeschaaft en gevormd. Wat de ervaring van gespannenheid, angst en onzelfzekerheid gepaard met herinneringen van mijn schooltijd doen uitschijnen is dat ik 'nu eenmaal niet goed ben' in datgene waar ik mij onzeker voel, en dat dat 'nu eenmaal is wie ik ben'.

Maar wat die ervaring niet laat zien is dat als je doorduwt en als je toch die stap zet om iets te beoefenen zonder op te geven, dat je dan jezelf zal uitbreiden door nieuwe manieren te leren kennen om iets te doen. Als je iets blijft proberen zal je immers uiteindelijk nieuwe ervaringen opdoen en door nieuwe ervaringen op te doen krijg je ook nieuwe inzichten die je dan kunnen ondersteunen om een bepaalde vaardigheid te ontwikkelen.

Het is maar jammer dat ik dit nooit eerder had ingezien en dat ik met andere woorden die paar herinneringen aan mijn spreekbeurt ervaringen tijdens mijn schooltijd de macht had gegeven om in mijn geest de overtuiging  te planten dat spreekbeurten, toespraken of besprekingen geven 'niets voor mij is' en 'dat ik er nu eenmaal niet goed in ben' terwijl dat in feite absoluut limiterend is om niet te zeggen compleet onwaar.

Het gereedschap dat ik in dit proces van zelf-ontplooiing heb gebruikt om mezelf te ondersteunen tot deze inzichten en ervaringen te komen, heb ik geleerd via de GRATIS online cursus DIP Lite - voor eenieder die zich op het pad wil wagen van zelf-onplooiing en klaar is om meer te ontdekken van wat het leven te bieden heeft.