In de
voorgaande blog omschreef ik hoe ik in een moment van ademhaling een specifieke
voorgeprogrammeerde en voorspelbare emotionele reactie in een situatie
oversteeg door in een fractie van een seconde de beslissing te maken
om eerder stabiel te blijven in mezelf dan mezelf toe te staan in die
emotionele reactie te gaan. In deze blog zal ik dan delen welke realisatie en
inzicht zich openbaarde in dat moment, hetgeen ik nooit gezien en
beseft zou hebben als het niet ware voor de stabiliteit en het principe dat ik
toepaste om in dat moment niet de voorgeplavijde weg te volgen van reacties.
De
voorgeprogrammeerde reactie in die situatie zou geweest zijn dat ik mij
minderwaardig zou hebben gevoeld in relatie tot X en specifiek in relatie tot
haar 'gave' of vermogen om makkelijk vriendschap, relaties en verbinding te
vormen met andere mensen en om bijvoorbeeld zomaar uitgenodigd te worden op een
trouwfeest van iemand die ze pas had ontmoet. Als ik in de voorgeprogrammeerde
gedachten zou hebben gestapt, dan zou ik zijn gaan denken van 'waarom kan ik
dat niet?!', 'ik ben niet goed genoeg', 'er is iets mis met mij', 'ik ben nu
eenmaal niet goed in sociale omgang', en dan zou ik mij tengevolge bedroeft,
minderwaardig en bijna depressief gevoeld hebben.
Aangezien
ik echter stabiel bleef in deze situatie was er plots ruimte in mezelf om de
situatie te bekijken met een meer heldere blik. En het was hier dat ik zag hoe
het feit dat ik doorgaans niet zo makkelijk vriendschap en hechte banden vorm
met mensen niet zozeer is omdat ik op de één of andere manier 'minder' ben dan
X, die er wel 'goed' in is. Maar het is omwille van de resonante
persoonlijkheid en zelf-definitie die ik doorheen mijn leven gevormd heb en
waar ik mij steeds hardnekkig mee geïdentificeerd heb.
Ik
bedoel, ondanks ik mijn process van zelf-verandering voor een groot deel
successvol bewandeld heb, in de zin van dat ik veel aspecten van mezelf heb
kunnen veranderen, zoals bijvoorbeeld de sociaal onbeholpenheid en de
ongemakkelijkheid die ik vroeger steeds ervoer in het bijzijn van de meeste
mensen. Ik ben opmerkelijk zelf-zekerder en meer uitgesproken en heb geen angst meer
om mezelf uit te drukken, althans bijlange niet meer in de mate die ik vroeger
ervoer.
Dus
ondanks dat veranderingsproces dat heeft plaatsgevonden binnenin mezelf, is er
nog steeds het 'resonante ontwerp' in mezelf dat als het ware een blauwdruk van
mezelf is die het resultaat is van jaren en jaren conditionering in en als een
specifieke persoonlijkheid en zelf-ervaring. Die resonante persoonlijkheid is
iets dat je als het ware belichaamt op fysiek vlak. Dus, ook al heb je bepaalde
aspecten van jezelf op intern vlak verandert, op fysiek vlak druk je die
aspecten nog steeds uit. Je drukt het uit op 'resonant' niveau, met andere
woorden, op het fysiek, diepgeworteld vlak waar je je doorgaans niet per se van gewaar
bent.
Ik was me
daar niet van gewaar, van dit resonante ontwerp, tot dit moment waarin ik het
voorgeprogrammeerde patroon van zelf-beoordelende en zelf-verminderende
gedachten en reacties niet toestond plaats te vinden en aldoende plaats maakte
in mezelf om meer te zien van hoe ik besta in en als dit specifieke ontwerp van
'sociale onbeholpenheid'.
Het
resonante ontwerp is ook datgene dat op onbewust niveau door andere mensen
opgepikt en ervaren zal worden, waardoor het ook is dat het resonante ontwerp
van jezelf ervoor zorgt dat je ontwerp in stand gehouden zal blijven worden
door de mensen in je omgeving die zullen fungeren als een feedback functie. Dus
jezelf veranderen op dat resonante niveau zal dan ook ietwat langer duren dan
jezelf veranderen op intern niveau in je gedachten en reacties.
No comments:
Post a Comment