Dag 674: Waarom onderdrukken we onze expressie?

Wanneer ik aan iets nieuws begin, een nieuw project zeg maar, iets waar ik nog niets van af weet, wat ik nog nooit gedaan heb en waar ik mezelf nog over moet onderwijzen en zelf moet ondervinden hoe ik het kan klaarspelen, dan speelt zich meestal als niet altijd, een bepaalde dynamiek af binnein mezelf.

En die dynamiek is dat ik er vaak met goede moed en motivatie aan begin, en ik zie mezelf het project afwerken als het ware. In mijn geest heb ik een helder en duidelijk beeld van wat ik zal doen en van het afgewerkte resultaat en hoe dat er zal uitzien. Maar dan na een tijdje, vaak al na een aantal dagen wanneer ik er nog maar pas aan begonnen ben, begint er een vreemde ervaring in mezelf naar boven te kruipen.

Een ervaring van twijfel, gepaard gaande met gedachten van twijfel zoals 'waar ben ik eigenlijk mee bezig?', 'zal ik dit wel kunnen?', 'heb ik hier de vaardigheden en kennis eigenlijk wel voor?', 'is dit niet gewoon een dom idee dat op niets zal uitdraaien?', 'wie houdt ik eigenlijk voor de gek, ik weet niet eens fatsoenlijk waar ik mee bezig ben?', 'kan ik mezelf wel vertrouwen?', 'wie ben ik nu om van dit project een succes te maken?', enzovoort.

En dit project waar ik me aanvankelijk zo optimistisch en gemotiveerd en enthousiast om had gevoeld, is nu iets waar ik me volledig ontmoedigd, gedemotiveerd en onzeker over voel. En die ervaring van haast extreme negativiteit en desillusie is meestal  datgene wat leidt tot een uiteindelijk opgeven van het project.

Nu, om te begrijpen waarom dit zo gebeurt is het woord 'desillusie' interessant om te bekijken in deze situatie. En dit omdat de 'desillusie' waar de negatieve ervaringen van onzekerheid, ontmoediging en demotivatie op gebaseerd zijn, een gevolg is van de 'illusie' waar de positieve ervaringen van motivatie, moed en enthousiasme op gebaseerd waren.

Meer over waarom en hoe die ervaringen in het begin van het vormgeven aan een project gebaseerd waren op een 'illusie' in de volgende blog...