Dag 670: Waarom voelen We Ons Vaak Ongemakkelijk wanneer we Complimenten Krijgen?

Vandaag was er een moment waarin ik aan het praten was met twee andere mensen, en één ervan gaf complimenten en positieve commentaar op iets wat ik gemaakt had en in dat moment wist ik even niet hoe ik daarop moest reageren, dus zei ik van 'ok, bedankt voor de feedback, dat zijn nogal lovende woorden'.

Waarom is het dat we over het algemeen niet goed weten wat te doen met complimenten? Waarom ervaren we het alsof we in dat moment waarin we een compliment krijgen plots onder een spotlicht gezet worden en we even niet goed weten wat te zeggen of 'hoe te reageren'?

Ik bedoel, misschien is de vraag wel 'waarom vinden we het zo belangrijk dat we op 'de juiste manier' reageren?', want dat is uiteindelijk waar dat gespannen en ongemakkelijke, onzekere gevoel vandaan komt, is omdat je op een 'politiek correcte' manier wil omgaan  met dit moment. En wat 'politiek correct' is, is dat je bijvoorbeeld nederig bent, dat je kan laten zien dat je het krijgen van aanzien van anderen niet zo belangrijk vindt en dat het je niet echt raakt.

Maar, in alle eerlijkheid raakt het je wel. Eigenlijk voel je je wel zeer goed, en zelfs 'speciaal', omdat je dat compliment gekregen hebt. In wezen is de voornaamste reden waarom we niet goed weten wat te doen met zo een moment van becomplimenteerd worden, omdat we in dat moment plots rechtstreeks geconfronteerd worden met ons diepste verlangen dat we over het algemeen niet laten zien aan onze omgeving.

En dat verlangen is om aanzien, erkenning en waardering te krijgen van andere mensen, en om gezien en opgemerkt te worden om de dingen die we doen. Het verlangen dat iemand opmerkt wat we gemaakt of gecreëerd hebben en zegt van 'wauw, wat goed zeg!'. Ik bedoel maar, dat is wat we doen met onze kinderen, in onze relatie met kinderen overdrijven we die reactie van 'wauw!', 'goed zeg!', 'wat knap!', wanneer ze een tekening gemaakt hebben of zelf hun schoenen hebben kunnen dichtveteren, omdat we weten hoe ze erop reageren.

We weten dat als we die uitdrukking maken naar kinderen toe, van overdreven onder de indruk te zijn van wat ze gedaan en gemaakt hebben, dat het kind zal reageren binnenin zichzelf met een 'speciaal' gevoel. En je ziet het ook op hun gezicht, je ziet hoe ze helemaal oplichten wanneer je dat soort waardering laat zien.

Wij volwassenen zijn gewoon zo goed geworden in het verbergen van die reactie en van dat verlangen om dat soort waardering te krijgen van onze omgeving. En wanneer je dan geconfronteerd wordt met een compliment, en je met andere woorden precies krijgt waar je steeds stiekem naar hebt gezocht, dan wordt je tegelijkertijd geconfronteerd met dat diepste punt in en van jezelf, het geheime verborgen verlangen waarvoor je doorgaans zo goed je best doet om het verborgen te houden onder 'politiek correct' gedrag.

Geen wonder dat je dan even niet goed weet wat te doen omdat je diepste binnenste er hevig op reageert en roept van 'oh my Gooood, waarderiiiing!!! Eindelijk!!!', en die ervaring is zo intens dat het verbergen ervan even moeilijk wordt.

Wat is dan de oplossing om in dat moment, in de plaats van te gaan vechten tegen die ervaring die in jezelf aan het gebeuren is, en die ervaring van ongemakkelijkheid te creëren in jezelf, eerder stabiel te blijven en op een stabiele en zelf-zekere manier om te gaan met de situatie?

Wordt vervolgd in de volgende blog