Hoe ik
vandaag op een praktische manier het proces dat ik in de voorgaande blogs heb
uitgeschreven heb toegepast, was terwijl ik mezelf in dezelfde situatie bevond
waarin ik een onderwerp moest bespreken voor een camera en daarin dus een
'publiek' toesprak. Sinds ik dit proces ben begonnen van het veranderen van
mijn ervaring van gespannenheid, onzekerheid en angst in relatie tot het toespreken van een publiek, voel ik me al
veel meer op mijn gemak voor de camera en gaat het me makkelijker af om te
zeggen wat ik te zeggen heb zonder al te snel in die emotionele ervaringen van
angst, onzekerheid en gespannenheid verwikkeld te geraken.
Wat
echter wel nog opkwam, als een reactie waar ik me pas onlangs van bewust ben
geworden, was een reactie van irritatie die zich in feite heel subtiel laat
tonen. Het was een lange dag van het oefenen van mijn bespreking en het opnieuw
en opnieuw proberen om de bespreking heelhuids af te handelen voor de camera
zonder fouten te maken en ik merkte dat telkens ik een fout maakte en opnieuw
moest beginnen, ik in een fysieke reactie ging van diep zuchten.
Aanvankelijk
aanvaardde ik die fysieke uitdrukking als 'normaal', omdat er niet echt een
intense interne emotionele reactie aan gekoppeld was, dus leek die fysieke
uitdrukking onschuldig. Wat ik echter besefte was dat die fysieke uitdrukking
van zuchten ook een vorm van reactie was op de situatie, maar één die zich meer
aan het oppervlak van mezelf afspeelt. En het is eigenaardig dat ik die reactie
van zuchten, hetgeen in feite duidelijk een uitdrukking van ongenoegen en
irritatie of frustratie is, zomaar heb aanvaard in mezelf zonder verpinken en
zonder mij vragen te stellen gewoon omdat het geen opmerkbare emotionele
ervaring is die zich in mezelf afspeelt.
Ik
bedoel, wanneer het aankomt op emotionele reacties zoals een intense reactie
van angst en onzekerheid en gespannenheid, dan zie en voel ik dat er iets in
mezelf aan het gebeuren is en dat ik in dat moment even 'niet mezelf' ben. Ik
ga in dat moment even in een alternatieve staat van zijn omdat ik door een
emotie ga, daardoor merk ik het ook op en daardoor wil ik er ook iets aan
veranderen omdat ik goed genoeg zie dat die emotie mijn capaciteit om in dat
moment een heldere blik te hebben op de situatie en stabiel te blijven in de
situatie saboteert.
Maar in
de instantie van dit soort fysieke reacties, zoals diep zuchten, lijk ik meer
een oogje te hebben dichtgeknepen, aangezien ik bijvoorbeeld nooit heb lijken
op te merken dat de fysieke uitdrukking van zuchten mij in feite laat zien dat
ik in een ervaring van irritatie en ongenoegen besta, ook al merk ik die
ervaring niet meteen op binnenin mezelf -- mijn uiterlijke gedrag laat het mij
duidelijk zien. En ik weet uit ervaring dat wanneer ik in irritatie en
ongenoegen ga, dan ben ik op iets aan het reageren en dan is het eigenlijk een
teken dat ik mij vanbinnen op de één of andere manier angstig of onzeker voel
over iets.
Dus hier
in deze situatie merkte ik dat ik aan het zuchten was, en ik stopte mezelf
omdat ik plots besefte dat het zuchten eigenlijk aanwees dat ik toch nog die
ervaring van angst, onzekerheid en gespannenheid mij liet beïnvloeden in het
geven van mijn bespreking, ik was er mij aanvankelijk gewoon niet van gewaar.
Dus in dat moment, om de ervaring van irritatie en ongenoegen, hetgeen zich op
fysiek vlak liet merken, zowel als de ervaring van angst, onzekerheid en
gespannenheid te kalmeren, sprak ik zelf-vergeving uit. En die zelf-vergeving
die mij dan assisteerde om te kalmeren en meer comfortabel te worden deel ik in
de volgende blog.
No comments:
Post a Comment