Er is een
meisje in mijn omgeving waar ik de laatste tijd op aan het reageren was. En dit
op een haast constante manier waarbij elke keer ik haar tegenkom, hetgeen nogal
vaak is, reageer ik binnenin mezelf met een ervaring van ongemakkelijkheid en
weerstand.
En deze
reactie begint mij parten te spelen omdat ik soms ook kwaad word en reageer met
irritatie op haar en dat is voor mij niet aanvaardbaar omdat, hoe 'echt' en
gegrond die ervaring en reactie van irritatie en kwaadheid ook kan lijken in
het moment waarin het naar boven komt, het is in wezen nooit redelijk of
gegrond omdat het nog altijd een reactie is die binnenin mezelf gebeurt en die
op zich niets te maken heeft met die individu waar ik mezelf op voel en zie
reageren.
Dus in
het moment waarin ik besefte dat ik in reacties aan het gaan was in relatie tot
die persoon en begreep dat ik die reacties niet wil laten verdergaan of
opbouwen in mezelf, sprak ik zelf-vergeving voor mezelf om mezelf te kunnen
aarden en stabiliseren in mezelf zodat ik mezelf niet laat sturen of bepalen
door emotionele ervaringen en reacties in mezelf en om ervoor te zorgen dat ik
uiteindelijk niet handelingen zou gaan verrichten en beslissingen zou gaan
maken of mezelf zou uitdrukken op basis van die emotionele reacties in mezelf.
Omdat, ik
bedoel maar, als ik die reacties in mezelf zomaar zou laten bestaan zonder er
iets aan te doen, en zonder te onderzoeken waar die reacties vandaan komen,
waar het eigenlijk is dat ik op aan het reageren ben en waar het probleem
werkelijk ligt, dan zullen de reacties blijven opkomen en ze zullen steeds
sterker worden omdat ze op zichzelf verder bouwen en omdat ik zelf geen
oplossing heb gecreëerd voor het probleem dat zich binnenin mezelf aan het
afspelen is. En uiteindelijk zal er een moment komen waarin ik de reacties niet
meer kan binnenhouden en waarin ze fysiek worden.
En dan
zal ik oftewel een woede-uitbarsting krijgen, of dan zal ik lopen mokken of
misschien zal ik kwaad over haar gaan praten tegen een ander persoon om 'stoom
af te laten'. Wat het ook is dat ik uiteindelijk zal doen om druk van de ketel
van reacties te laten, het zal altijd leiden tot gedrag waar ik mij nadien over
zal schamen en waar ik nadien spijt van zal hebben. Omdat, als ik in de
beginfase van de reactie mezelf even had gestopt om binnenin mezelf te kijken
in zelf-eerlijkheid, dan zou ik onmiddellijk hebben ingezien dat mijn reacties
nooit iets te maken hadden met die ander persoon en dat het altijd te maken had
met een deel van mezelf dat ik aan het onderdrukken was in het bijzijn van haar
of een idee dat ik van haar gevormd had in mijn geest waardoor ik mezelf niet
volledig toestond mezelf uit te drukken als wie ik ben, enzovoort…
Als ik in
de eerste plaats zelf-eerlijkheid had toegepast dan zou ik nooit tot die
woede-uitbarsting gekomen zijn waarin ik nu eigenlijk bezig ben die persoon aan
te vallen. En het is in dat aanvallen van een ander, dat je tegelijkertijd een
schuldgevoel en een gevoel van schaamte creëert in jezelf omdat je diep
vanbinnen weet dat je je woede tegenover jezelf onterecht aan het uitwerken
bent op iemand anders en dat je een ander aan het beschuldigen bent van iets
waar je zelf geen verantwoordelijkheid hebt willen nemen.
In de
volgende blog deel ik welke zelf-vergeving ik heb toegepast in het moment
waarin ik de reacties zag opkomen in mezelf in relatie tot deze persoon in mijn
omgeving waarmee ik mezelf heb kunnen stabiliseren om de reacties niet te laten
escaleren.
No comments:
Post a Comment