Het is
interessant hoe je soms op je gemak bent bij mensen en op een comfortabele
manier jezelf lijkt te kunnen uitdrukken, terwijl je in het bijzijn van andere
mensen volledig lijkt toe te klappen en je zelfs ongemakkelijk voelt. Ik heb
persoonlijk altijd de neiging gehad om het persoonlijk op te nemen wanneer ik
mij niet op mijn gemak voelde bij iemand, ik beoordeelde mezelf steeds om mijn
eigen zelf-onzekerheid.
Ik sloog
mezelf vaak over het hoofd gewoon omdat de ervaring van ongemakkelijkheid en
spanning opkwam in mezelf in het bijzijn van bepaalde mensen. Ik bedoel, dit is
een vrij fascinerend patroon dat ik doorheen mijn leven geleeft heb.
Ik wilde
steeds vriendschappen kunnen sluiten met elkieder. Ik wilde kunnen omgaan met
elk mens en wilde van elk persoon dat ze mij erkenden als een vriendin. En dit
is fascinerend omdat, als ik er zo op terugkijk, wat duidelijk wordt is dat ik
nooit voor mezelf eigenlijk heb gekeken naar wie andere mensen zijn.
En dat in
de zin van dat ik zo geobsedeerd was met het vriendschap proberen sluiten met
elk persoon, dat ik niet eens zag of besefte dat niet elk persoon hetzelfde is.
Ik heb nooit ingezien of begrepen dat mensen verschillende karakters en
persoonlijkheden hebben. Mensen zijn verschillend, hebben verschillende
voorkeuren, visies, meningen en zelf-definities.
In mijn
eenzijdige verlangen om vriend van iedereen te zijn en mijn neiging om
vriendschap sluiten boven alles te plaatsen, heb ik mij blindgestaard op dat
verlangen en op de gedachten, gevoelens en emoties die eraan verbonden waren,
zoals de gedachten waarin ik mezelf beoordeelde en over het hoofd sloeg wanneer
ik de indruk kreeg dat ik een mal figuur aan het slaan was en dat mijn opzet om
een vriendschap te creëren aan het falen was.
En door
mij binnenin mezelf enkel te fixeren op wat er in mijn eigen geest aan het
gebeuren was, op dat verlangen en de
gekoppelde gedachten, gevoelens en emoties, zag ik niet dat de realiteit
om mij heen eigenlijk helemaal niet zo eenzijdig was als hoe ik dingen zag
vanuit die 'vriendschaps-persoonlijkheid' binnenin mezelf. Mensen bestaan
namelijk niet enkel zodat ik er vriendschap mee kan sluiten.
Ik
bedoel, elk mens is anders en daarom is het ook dat ik met sommige mensen een
bepaalde 'klik' en 'verbinding' zal ervaren en met andere mensen absoluut niet.
En terwijl ik dat fenomeen steeds heb ervaren en gezien als mijn fout en mijn
schuld, als en wanneer ik die 'klik' niet kon maken of ervaren met een bepaald
individu, heb ik nooit ingezien of beseft dat het absoluut niets te maken heeft
met mij en mijn vaardigheden om vriendschap te sluiten. Het heeft te maken met
het feit dat het concept 'vriendschap' op zichzelf in feite iets enorm
oppervlakkig is dat geen rekening houdt met het feit dat elk mens een individu
is.
Het
concept vriendschap als hoe ik het steeds gekend heb, scheert elk mens over
dezelfde kam en creëert de illusie dat zij die veel vrienden hebben en snel en
makkelijk 'vriendschap sluiten' met anderen beter zijn dan zij die geen of
minder vrienden hebben. Maar daarin gaat elke individualiteit verloren omdat
elk mens nog enkel gedefinieerd wordt door zijn of haar capaciteit om vrienden
te hebben.
In de
realiteit is vriendschap zo een oppervlakkige dimensie dat het compleet
verwaarloosbaar is wanneer het aankomt op het werkelijk leren kennen van
mensen. Wanneer je mensen leert kennen enkel omdat je waarde hecht aan het
hebben van vrienden, dan zal je hen niet leren kennen als individu, omdat je
enkel op zoek bent naar een persoonlijke waarde verbonden met je
ogenschijnlijke vermogen om vrienden te maken. Wat je ziet in een ander is dus
je eigen ego en niet wie die persoon in werkelijkheid is als individu.
Dat is
ook waarom je het gevoel kan hebben dat je je vrienden eigenlijk niet werkelijk
kent en dat hoewel je 'hechte' vriendschappen hebt met mensen, er toch steeds
iets lijkt te ontbreken - een bepaalde intimiteit die veel dieper en echter is
dan wat je ervaart in al je 'vriendschappen'.
Wordt
vervolgd in Dag 669
No comments:
Post a Comment