Dag 564: De Angst die Zichzelf als Doel Heeft

Dag 564: De Angst die Zichzelf als Doel heeft

Het Transformatieproces van  Emotionele Zelf-Sabotage

Dit is een Verderzetting van Dag 563: Jezelf Herprogrammeren - Hoe Kan Dat?

Nu ik het belang en de functie van Zelf-Correctieve Stellingen heb uitgeschreven, en dus heb aangetoont hoe die Zelf-Correctieve Stellingen de lijdraad zullen worden en de Steun zullen zijn die we nodig hebben om onze Inzichten en Realizaties door te trekken naar een Fysiek leven van onze Inzichten en Realisaties en dus een Veranderen van onszelf op een Echt en Fysiek Niveau ---  heb ik daarmee het proces en de specifieke toepassing van elke stap in het proces van Zelf-Verandering heb afgerond teneinde een welgevormd begrip te verzekeren in relatie tot het hoe en waarom van dit process.

In deze blog zal ik dan kijken naar de tweede situatie die ik aanvankelijk had uitgeschreven in Dag 546: Hoe Saboteer Ik Mijn Zelf-Ontwikkeling - Het Proces van Praktische Zelf-Verandering -- Deel 1  als mijn tweede voorbeeld uit mijn dagelijkse leven waarin ik zag en detecteerde dat ik in het patroon van onzekerheid stapte en waarin ik kon zien en opmerken dat dat patroon van onzekerheid als emotionele ervaringen, schadelijke gevolgen heeft voor mezelf en mijn leven en dus functioneert als een zelf-saboterend patroon in en als de geest.

Wanneer iemand mij voorstelt om iets te doen dat ik nog nooit eerder heb gedaan, waar ik een specifieke fysieke of mentale vaardigheid voor zal moeten gebruiken, zoals bijvoorbeeld vorige maand stelde iemand mij voor om te gaan go-carten en in een andere situatie stelde iemand mij voor om uit eten te gaan met een groep mensen die ik niet kende, dan reageer ik met een angst en onzekerheid in mezelf en gedachten in de zin van 'zal ik kunnen go-carten', 'zal ik kunnen socialiseren met die mensen', 'zal ik de mentale en fysiek capaciteit hebben om te begrijpen hoe ik met die go-cart moet rondrijden zonder ongevallen te maken en om te begrijpen hoe ik met die mensen moet praten en omgaan zonder over te komen als een wereldvreemd individu' -- en op de achtergrond speelt er dan ook die subtiele ervaring van opgeven waarin ik in feite al van mening ben dat ik niet in staat ben om die specifieke situaties te kunnen aanpakken op een 'correcte' manier en om mezelf te kunnen manoevreren en bewegen in die situaties op een manier die alles 'goed' doet verlopen

De zelf-sabotage waar ik hier in participeer is in het voorspellen van situaties in mijn geest gebaseerd op onzekerheid en angst, zogezegd om mezelf te 'beschermen' van wat er zou kunnen mislopen in die situatie, als waar ik dus angst van heb, maar wat ik niet inzie is dat wat ik eigenlijk aan het doen ben in het oproepen van al die angst in mezelf, is net het manifesteren van die angst. Omdat, ik was volledig stabiel in mezelf voordat de angst opkwam, ik was zeker van mezelf, ik bestond met mijn gewaarzijn in het moment zonder twijfels of onzekerheden -- en plots komen er gedachten op in mijn geest die, onder het mom van 'zelf-bescherming', mij eigenlijk allerlei angsten aanpraten.

Gedachten die gaan van 'zal ik wel kunnen go-karten' en 'zal ik sociaal kunnen zijn' - en plots begin ik mij onzeker te voelen omdat plots die mogelijkheid bestaat in mijn geest dat er dingen zullen 'mislopen'. En, hoe meer ik zo ga denken, hoe meer ik mij angstig en onzeker begin te voelen - en hoe meer ik net het gevoel begin te krijgen en begin te geloven dat er daadwerkelijk iets zal mislopen -- dat ik bijvoorbeeld daadwerkelijk niet zal kunnen go-karten en dat ik niet sociaal zal kunnen zijn. Waardoor ik mij uiteindelijk in deze situaties bevindt en ik het gevoel heb dat de angst zich aan het uitspelen is, in de zin van dat ik mij al op voorhand angstig en onzeker voel in mezelf en dan wanneer ik aan het go-karten ben en terwijl ik met die specifieke mensen aan tafel zit te 'socialiseren' voel ik mij ook heel onzeker en angstig. Dus, uiteindelijk heb ik het gevoel dat de angst echt was en dat de angst zich heeft afgespeeld, terwijl wat het eigenlijk was, is dat ik zelf angst gegenereerd heb in mezelf en dat wat zich dus in feite heeft afgespeeld, was de ervaring van angst in mezelf die ik zelf in de eerste plaats had gegenereerd en dus niet zozeer de situatie zelf waar ik angst mee had verbonden in mijn geest. Want, waar ik in feite angst had, was angst zelf.

Omdat, als ik kijk naar die stellingen die door mijn hoofd gingen verbonden met een ervaring van angst, die gedachten van 'zal ik het wel kunnen', dan kan ik zien dat die gedachten niet al te specifiek zijn, en in wezen gewoon stellingen van angst zijn die niet meteen duiden op een specifieke situatie - dus uiteraard zal zo'n onspecifieke stelling heel veel angst genereren in mezelf, angst van in feite alles maar ook niets tegelijkertijd.

Wordt vervolgd in Dag 565