Dag 705: De illusie van het zoeken naar aanvaarding

Ter verderzetting van Dag 704: Van Zelf-Inzicht tot Praktische Zelf-Verandering, Hoe Werkt Dat? deel ik in deze blog de zelf-vergeving die ik toepaste in het moment waarin ik zag dat de pijn die ik in mijn linkerbovenarm ervoer in verband stond met het gedachten en reactiepatroon van het mij constant zorgen maken over hoe de mensen om mij heen mij zien.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als een patroon van mij constant zorgen te maken over hoe de mensen in mijn omgeving mij zien

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als een constante ervaring van gespannenheid en zorgen in mijn achterhoofd, verbonden met gedachten over wat de mensen in mijn omgeving over mij denken en hoe ze gereageerd kunnen hebben op dingen die ik gezegd of gedaan heb, teneinde een ervaring van veiligheid te genereren in mezelf verbonden met de gedachte dat niemand kwaad is op mij, niemand mij in een negatief daglicht ziet en iedereen mij aanvaard en accepteerd als een deel van hun omgeving en wereld

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om verworpen te worden door de mensen in mijn omgeving, als een angst dat ik mij verworpen zal voelen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik in en als het verlangen naar het aanvaard en geaccepteerd worden als een volwaardig deel van de wereld en omgeving van andere mensen en de angst om verworpen te worden door andere mensen in wezen mezelf al verworpen heb omdat ik mezelf niet onvoorwaardelijk in elk moment van ademhaling aanvaard en accepteer en erken als een volwaardig deel in en van mijn wereld en realiteit en omdat ik mezelf niet zie en erken als centraal in mijn wereld en omgeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het gevoel en geloof dat ik in andere mensen hun omgeving en wereld besta en daarin de wereld die ik zie met mijn ogen niet te zien of erkennen als 'mijn wereld' en 'mijn omgeving'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van het patroon van mij constant zorgen te maken over hoe andere mensen mij zien in en als een verlangen om aanvaard te worden door de mensen in mijn omgeving als een deel van hun wereld, door te geloven dat dit patroon definieert 'wie ik ben' in en als mezelf en in en als deze wereld en realiteit, in de plaats van in te zien en te beseffen dat het een systeem is van energie als gedachten, gevoelens en emoties, hetgeen ik doorheen mijn leven gecreëerd heb binnenin mezelf op basis van de relaties die ik vormde met de mensen in mijn wereld en hoe ik binnenin mezelf reageerde op die mensen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf om zelf-aanvaarding en zelf-acceptatie te creëren binnenin en als mezelf door aanvaarding en acceptatie te definieren als een ervaring/gevoel in mezelf verbonden met de idee en gedachte dat 'andere mensen' mij aanvaarden in 'hun wereld'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik besta in andere mensen hun wereld en dat ik een indringer ben en daardoor ervoor moet zorgen dat andere mensen mijn bestaan en aanwezigheid aanvaarden en goedkeuren zodat ik een positief gevoel kan ervaren binnenin mezelf verbonden met de gedachte en idee dat ik 'hier thuishoor', 'erbij hoor' en 'pas' in mijn omgeving - in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat dat positieve gevoel in wezen een expressie is van het geloof dat ik hier niet thuishoor, dat ik hier niet 'pas' en dat dit niet 'mijn' bestaan of realiteit is, en dat dus dat gevoel in wezen het tegenovergestelde representeert

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als een verlangen naar een gevoel van erbij horen en in deze realiteit passen en 'thuis' zijn en geaccepteerd zijn, verbonden met gedachten over wat andere mensen over mij denken en hoe andere mensen mij zien - in de plaats van die acceptatie waar ik naar op zoek ben te leven en te creëren in mezelf als een levende statement van wie ik ben in elk moment van ademhaling

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik, door constant na te denken over hoe mensen mij zien en er constant voor te willen zorgen dat mensen mij aanvaarden, zodat ik mij aanvaard kan voelen, dat ik daardoor een continue stress en spanning aan het creëren ben in mezelf waarin ik constant het gevoel heb dat ik op mijn tenen aan het lopen ben teneinde zeker niemand tegen de borst te stoten of negatieve feedback te krijgen en dat ik dus in feite constant het gevoel heb dat ik niet onvoorwaardelijk mezelf kan zijn en dat ik mezelf niet kan ontspannen

Dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat het aanvaard worden door andere mensen een illusie is en dat echte aanvaarding enkel kan bestaan in en als mezelf, in en als ik die mezelf erkent in mijn bestaan als een volwaardig deel van deze realiteit en als centraal in en als het bestaan dat HIER is

Dag 675: Wanneer is Gemotiveerd en Enthousiast zijn over Iets in Wezen een Illusie?

Ter verderzetting op Dag 674: Waarom onderdrukken we onze expressie?  - hoe werkt die dynamiek waarin we soms met goede moed, motivatie en enthousiasme aan een project kunnen beginnen om binnen de kortste keren op tegeven omdat we ons verslagen, gedemotiveerd en gedesillusioneerd voelen?

In de voorgaande blog wees ik al op het woord 'gedesillusioneerd' en het feit dat dit woord zeer specifiek is in deze context, in de zin van dat de ervaring van desillusie enkel afkomstig kan zijn van een illusie waar we ons in bevonden. Als we ons gedesillusioneerd kunnen voelen wil dat uiteraard zeggen dat we ergens in onszelf in een illusie bestonden in relatie tot dagene waar we ons nu gedesillusioneerd over voelen, hetgeen in dit geval dus ons nieuwe project is waar we aan willen beginnen en waar we vol goede moed aan begonnen waren.

Hier is het dan een kwestie om te onderzoeken hoe het is dat we een 'illusie' gevormd hadden in onze geest in verband met het nieuwe project en in verband met datgene wat we willen uitvoeren en creëren in onze wereld. Wat was het dat het gevoel van motivatie en enthousiasme produceerde in de eerste plaats wanneer  en voordat we aan het project begonnen?

Energie werkt namelijk volgens een gepolariseerde wisselwerking tussen positieve en negative ervaringen zoals gevoelens en emoties die aangedreven worden door positieve en negatief geladen gedachten. We zouden onszelf dus enkel gelimiteerd houden als we die ervaring van verslagenheid en gedemotiveerd zijn zouden aannemen als echt en als we op basis van die ervaring een beslissing zouden nemen om bijvoorbeeld datgene op te geven waar we aan begonnen waren.

Want, het probleem is helemaal niet dat waar we mee bezig zijn. Het probleem is niet dat we niet weten wat we doen en dat we dan maar moeten opgeven, of dat we de vaardigheden niet hebben of dat ons project eigenlijk een 'dom idee' was. Het probleem is dat er iets in onze eigen geest is waarin we participeren, zoals bepaalde gedachtenpatronen en energetische reacties op die gedachtenpatronen, dat die schommeling in ons humeur en ingesteldheid aan het creëren is in relatie tot het project waar we mee bezig zijn.

En het feit dat we onze beslissingsmacht weggeven aan gedachtenpatronen en schommelende gevoelens en emotionele ervaringen is problematisch. Met onze vaardigheden of ideëen is op zich niets mis, het is wie we zijn in relatie tot wat we doen dat moet veranderen, omdat als we onszelf en onze neiging om te schommelen van positieve gevoelens en ingesteldheid naar negatieve ervaringen en ingesteldheid niet veranderen dan zullen we steeds in die cyclus blijven steken van het beginnen aan iets en dan uiteindelijk opgeven omdat we zogezegd niet geloven dat we zelf in staat zijn om erin te slagen.

Wat zijn dus die positief geladen gedachtenpatronen die bij het beginnen aan een project in onze geest de kop kunnen opsteken en die in feite een 'valse' ervaring van motivatie en enthousiasme en zelf-vertrouwen creëren in onszelf? 'Valse' ervaringen, aangezien het ervaringen zijn die niet stabiel blijven, en zo kunnen omkantelen naar ervaringen van gedemotiveerd zijn, verslagenheid en onzelfzekerheid.

Hierover meer in de volgende blog...

Dag 647: Hoe Corrigeer ik de Illusie van Uniekheid en Speciaalheid

In Dag 645: Bouwen we onze Identiteit op een Angst om Niet te Bestaan? deelde ik de zelf-vergeving die mij ondersteund en geassisteerd heeft om inzicht te ontwikkelen in relatie tot hoe en waarom het is dat ik mij soms eenzaam en afgesloten/afgescheiden voel ook al bevindt ik mij in een groep van mensen en zijn er geen externe aanwijzingen op die schijnbare 'afsluiting/afscheiding'.

In deze blog deel ik de zelf-correctieve stellingen die mij zullen ondersteunen en assisteren om dit patroon in mezelf te kunnen veranderen en om mezelf de macht te geven om stabiel te blijven in mezelf wanneer ik mij in een groep bevindt en om in de plaats van in een ervaring van eenzaamheid, inferioriteit, afscheiding en soms zelfs depressie te gaan, en dus in een interne spiraal van emoties te tuimelen, mezelf eerder te kunnen uitdrukken ongeacht waar of bij wie ik mij bevindt, of ik nu alleen of in groep ben.

Zelf-Correctieve Stellingen

Wanneer en als ik mij in een groep van mensen bevindt en ik zie dat ik in mezelf in een negatieve ervaring ga waarin ik mij eenzaam en afgescheiden voel en inferieur in relatie tot de mensen die ik zie om mij heen - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp dat deze negatief geladen ervaring in mezelf een opzettelijke beslissing is van mezelf om een specifieke ervaring op te wekken in mezelf die in wezen als doel heeft de illusie te creëren dat ik speciaal en uniek ben omdat ik mezelf in deze negatieve interne emotionele ervaring afscheid van wat ik zie in mijn omgeving met mijn ogen

Ik zie, besef en begrijp dat ik mezelf in die negatief geladen emotionele ervaring binnenin mezelf opzettelijk in een interne alternatieve realiteit wikkel afgescheiden van de echte fysieke werkelijkheid waar ik deel van uitmaak, enkel en alleen om een verlangen in de geest te bevredigen om te kunnen geloven dat ik speciaal en uniek ben

Hierin zie, besef en begrijp ik dat die 'speciaalheid' en 'uniekheid' niet echt is als een ervaring binnenin mezelf, omdat wie en wat ik werkelijk ben is een fysiek levend wezen dat deel uitmaakt van de fysieke realiteit die zich hier bevindt en de ervaring van speciaalheid en uniekheid is gebaseerd op een angst in mezelf om niet speciaal of uniek te zijn

En ik zie, besef en begrijp dat de angst om niet uniek of speciaal te zijn gebaseerd is op een polariteit die ik in mijn geest heb toegestaan te bestaan waarin ik eigenlijk angst heb dat ik mij minder zou voelen in relatie tot de mensen om mij heen, waardoor ik ten gevolge een verlangen gevormd heb in mijn geest om mij 'meer' te voelen, en ik dan opzettelijk emotionele ervaringen ga produceren in mezelf om de illusie te wekken dat er 'meer' is in en aan mezelf dan wie ik ben als een fysiek wezen

Dus als en wanneer ik mezelf die opzettelijke beslissing zie maken in mezelf om 'iets' te voelen door opzettelijk een emotionele ervaring op te wekken zoals inferioriteit, afscheiding en/of eenzaamheid, gewoon zodat ik het gevoel kan ervaren in mezelf dat ik afgescheiden besta van de mensen die ik zie om mij heen en dat ik daardoor 'speciaal' en 'meer' ben - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp dat ik door de ervaring proberen te creëren dat ik 'meer' ben, dat ik tegelijkertijd in werkelijkheid bevestig aan mezelf dat ik eigenlijk 'minder' ben in en als het verlangen om meer te zijn

Ik stel mezelf tot doel om mezelf te stabiliseren in en als mijn ademhaling in het moment wanneer ik mij in een groep van mensen bevindt, en om mij gewaar te zijn van mijn fysieke lichaam en het besef dat dat is wie en wat ik ben in dit fysieke bestaan en dat elke interne ervaring een resultaat is van de afscheiding die ik laat plaatsvinden van de realiteit die ik zie met mijn ogen waarin ik 'wie ik ben' afmeet aan de hand van de mensen die ik zie om mij heen in de plaats van één en gelijk te staan met wie ik werkelijk ben als zijnde een zelf-bepalend en zelf-besturende levensvorm

En ik zie, besef en begrijp dat individualiteit niet een gevoel of emotionele ervaring is dat in relatie staat tot 'andere mensen' of 'andere wezens', maar individualiteit is het feit dat ik hier besta als een individueel levend wezen dat op en als zichzelf bestaat, onafhankelijk maar toch een deel van al wat hier bestaat

Dag 583: De Kracht van de Overtuiging in het Proces van Zelf-Verandering

 Dag 583: De Kracht van de Overtuiging in het Proces van Zelf-Verandering

Het proces van zelf-verandering

Het hele probleem van waarom de mensheid doorheen de geschiedenis nooit veranderd is en nooit werkelijk geëvolueerd is tot iets eerbaars, is net omdat onze 'verandering' en onze 'eerbaarheid' steeds enkel heeft plaatsgevonden in onze geest, in onze ideëen die we vormen in onze geest over onszelf. We kunnen ons er bijvoorbeeld van overtuigen dat we religieus zijn en liefdevol en het leven eren, maar tegelijkertijd zullen we onszelf in ons fysieke gedrag wel vaak toestaan bepaalde verlangens te volgen en geheime goestingen en neigingen bevredigen. En het gaat ons zo makkelijk af om te negeren wie we zijn en hoe we bestaan op fysiek vlak, door onze gedachten meer waarde te geven - hetgeen wil zeggen dat als wij van onszelf geloven dat we een 'verlicht', veranderd en zelf-gewaar wezen zijn, dat we niet zullen opmerken of zien dat ons gedrag en onze fysieke relatie met onze fysieke omgeving ons eigenlijk een ander verhaal verteld.

Dag 572: Zelf-Verandering is meer dan een Ingesteldheid

Bijvoorbeeld wat ik gemerkt heb dat een trend is in mijn proces van zelf-verandering, is de neiging om mijn leven en mezelf in de handen te leggen van de toepassing van het schrijven en zelf-vergeving en zelf-correctie. Met andere woorden, ik geloof en veronderstel  dat als en wanneer ik specifieke stappen gezet heb, zoals het uitschrijven van een punt, zoals mijn gevoelens- en verlangensrelatie met voedsel, en het toepassen van zelf-vergevings en zelf-correctieve stellingen, dat dat punt dan 'opgelost' is en dat het 'veranderd' is en dat ik plots een veranderd wezen ben. Ook al besef ik ergens in mijn achterhoofd wel dat de zelf-vergeving en de zelf-correctieve stellingen die ik heb toegepast bijlange niet specifiek genoeg waren en mij niet de basis geven die ik eigenlijk nodig heb om mijn eetverslaving op praktische en waarachtige manier te kunnen stoppen en veranderen.

Ik bedoel, ik geloof en 'hoop' in feite dat mijn toepassingen van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie het werk voor mij zullen doen en het werk voor mij gedaan hebben. En wat ik zelfs daarbij gemerkt en beseft heb, is dat ik in een dimensie in mijn geest zelfs opzettelijk het besef onderdruk dat ik eigenlijk mezelf nog niet voldoende ondersteund heb om echt van verandering te kunnen getuigen en om echte verandering teweeg te hebben gebracht in mezelf. Ik bedoel, hoe vreemd is dat - dat ik in mijn eigen proces van zelf-verandering, iets dat ik louter voor mezelf doe, lieg tegen mezelf over mijn zelf-verandering, gewoon zodat ik iets zou kunnen geloven over wie ik ben dat niet waar is. Waardoor ik uiteindelijk uiteraard zal moeten botsen op het feit dat ik tegen mezelf gelogen heb omdat de punten waar ik mezelf over heb voorgelogen opnieuw naar boven zullen komen in mezelf en mijn wereld.

Die punten heb ik immers niet werkelijk veranderd, ik had mezelf enkel doen geloven dat ik mezelf had veranderd in en als die specifieke punten, omdat ik 'een proces van zelf-verandering bewandeld heb', zogezegd, maar ik heb dan ervoor gekozen om, in de plaats van mezelf in zelf-eerlijkheid te onderzoeken en in de plaats van waarachtig en integer te zijn met mezelf en eerlijk te zijn met mezelf over waar ik sta in relatie tot het punt in mezelf dat ik wil veranderen, eerder te doen alsof ik veranderd ben door het punt waaromtrend ik mijn proces van zelf-verandering aan het bewandelen ben te gaan onderdrukken in mezelf en aldus de illusie te creëren dat dat punt niet meer bestaat in mezelf. Terwijl ik in een ervaring van hoop en angst besta - als dus het hopen dat het punt niet meer opkomt in mezelf en de angst dat het punt weer zal opkomen.

Maar wat ik daarbij heb ingezien en beseft is dat het net in feite die polariteits-ervaring in mezelf van hoop en angst in relatie tot het bestaan van een punt in mezelf de aanwijzing is dat het punt net wel nog bestaat in mezelf en dat ik eigenlijk in onderdrukking en ontkenning ervan besta.

Wordt Vervolgd in Dag 584

Dag 577: Voorspelbaarheid en de Illusie van Controle - een Voedingsbodem voor Verslaving

 

 Dag 577: Voorspelbaarheid en de Illusie van Controle - een Voedingsbodem voor Verslaving

 Het Transformeren van (Eet)Verslaving

Uit de voorgaande blog:

Dat is wat ik heb ontdekt wanneer ik mijn verslaving in relatie tot eten onderzocht - is dat een groot deel van wat mijn 'verslaving' en inclinatie tegenover eten bepaalde, was het aspect van 'controle' --- het schijnbare feit dat mijn relatie tot eten het enige was waarin ik controle kon uitoefenen -- het enige waarin ik mezelf een positief gevoel kon geven wanneer en hoe ik wilde. In mijn relaties met mensen ervoer ik immers constante onzekerheid en onveiligheid en angst omdat ik mensen niet kon controleren - ik kon mensen niet laten doen wat ik wilde dus ik kon ook nooit werkelijk vertrouwen op of absolute zekerheid hebben over mijn relaties met mensen.

Dus, in en als die schijnbare controle die ik ervaar in en associeer met mijn 'verslaving' in relatie tot eten, ervaar ik een gevoel van 'veiligheid' in de zin van dat ik mezelf ervan kan verzekeren dat mijn nood en verlangen om specifieke gevoelens te ervaren ook daadwerkelijk vervuld zal worden - in tegenstelling tot bijvoorbeeld de verlangens en noden die ik ervaar in mezelf in mijn relaties met andere mensen, waarin ik niet weet wat de uitkomst en het resultaat zal zijn van het gedrag dat ik uitdruk in mijn zoektocht naar en poging om specifieke reacties en responsen te verkrijgen van andere mensen --- reacties en responsen die ik in mijn geest verbonden heb met de positieve gevoelens die ik zo graag ervaar.

Het kenmerkende aspect van een verslaving is met andere woorden het feit dat er een bepaalde voorspelbaarheid en zekerheid bestaat in het verband tussen 'oorzaak' en 'gevolg', tussen 'als dit' en 'dan dat' - waarin we er bijvoorbeeld zo goed als zeker van kunnen zijn dat 'als ik dit gedrag uitvoer', bijvoorbeeld het eten van een stuk taart, 'dan krijg ik dat resultaat', bijvoorbeeld het ervaren van een positief gevoel terwijl de suiker in de taart zijn effect uitoefent op verschillende dimensies in mijn lichaam. Daarin bestaat een vorm van zekerheid waarin de causale relatie in en als het consumeren van dat stuk taart tot op zekere hoogte voorspelbaar is - waarin ik in mijn geest een vorm van 'zekerheid' en 'veiligheid' en 'controle' gedefinieerd heb.

En, omdat ik 'zekerheid', 'veiligheid' en 'controle' gedefinieerd heb in en als voorspelbaarheid, heb ik dus tegelijkertijd het geloof en de idee gecreëerd in mezelf dat alles waarin geen absolute of waarin weinig voorspelbaarheid bestaat, in wezen 'onveilig' en 'onzeker' is en een 'gebrek aan controle' impliceert. En daardoor ervaar ik dan een angst in mezelf in relatie tot die zaken in mijn wereld die ik heb gedefinieerd als zijnde 'onvoorspelbaar', zoals bijvoorbeeld voornamelijk mensen.

Ik bedoel, er zijn specifieke mensen in mijn wereld waar ik meer hechte relaties gevormd heb, zoals mijn familieleden en mijn 'vrienden' en misschien een aantal collega's en kennissen - en in die relaties heb ik een welbepaalde 'voorspelbaarheid' gecreëerd omdat ik die mensen in en als hun 'persoonlijkheden', gewoontes en uitdrukkingen heb leren kennen gedurende een welbepaalde tijd. Maar al de mensen buiten die gelimiteerde kring van familie/vrienden/kennissen representeren voor mij 'onvoorspelbaarheid' en bijgevolg 'onveiligheid', 'onzekerheid' en een 'gebrek aan controle' en dus ANGST.

Omwille van die polariteit die ik gecreëerd heb in mijn geest van langs de ene kant 'voorspelbaarheid', verbonden met positieve gevoelens die ik gedefinieerd heb in en als woorden zoals 'zekerheid', 'veiligheid' en 'controle' - en langs de andere kant 'onvoorspelbaarheid', verbonden met negatieve gevoelens gedefinieerd in en als de woorden 'onveiligheid', 'onzekerheid' en een 'gebrek aan controle' -- is het niet verwonderlijk dat er zoiets grond kan vinden in mezelf als een 'verslaving' en 'afhankelijkheid' aan datgene in mijn wereld dat voorspelbaar is in termen van hoe en wanneer ik het kan 'gebruiken' in mijn verlangen om specifieke gevoelens en energetische ervaringen te produceren in mezelf, en een 'onderdrukking' en 'vluchten van' datgene in mijn wereld dat onvoorspelbaar is in termen van hoe en wanneer het mij die gevoelens kan geven waar ik naar op zoek ben.

Ik bedoel, dat is waarom en hoe ik mijn 'eetverslaving' ervoer - namelijk dat ik probeerde de angst die ik ervoer in mezelf in relatie tot mijn 'onvoorspelbare' omgeving en specifiek de 'onvoorspelbaarheid' van de mensen in mijn omgeving te onderdrukken en verbergen voor mezelf door de positieve gevoelens van 'veiligheid', 'zekerheid' en 'controle' op te wekken in mezelf in verband met de voorspelbaarheid waarin mijn lichaam reageert op het eten dat ik consumeer. Met andere woorden, de verslaving kon in mezelf bestaan omwille van die afscheiding en polariteit die ik in mezelf had toegestaan te bestaan door 'voorspelbaarheid' te definieren als iets 'positief' en te verbinden met 'veiligheid', 'zekerheid' en 'controle' en 'onvoorspelbaarheid' te definieren als iets 'negatief' en te verbinden met 'onveiligheid', 'onzekerheid' en een 'gebrek aan controle'.

Dag 560: Dagdromen over de Toekomst is je Leven Inruilen voor een Illusie

 

Dag 560: Dagdromen over de Toekomst is je Leven Inruilen voor een Illusie

Het Transformeren van de Zelf-Sabotage van Toekomst Verbeelding

In de voorgaande blogs heb ik mij bezig gehouden met het kijken naar en onderzoeken van een specifiek patroon waarin ik mezelf heb zien stappen in mijn dagelijkse leven, als een patroon van angst om te falen wanneer ik oog in oog sta met een beslissing in relatie tot wat ik met mijn toekomst ga doen.

Ik was aanvankelijk vertrokken met het onderzoeken van hoe onzekerheid in mezelf bestaat omdat ik, als ik naar mijn leven kijk en mijn algemene ervaring in relatie tot mezelf, mijn leven en mijn realiteit, tot de vaststelling was gekomen dat er op bepaald vlak in mezelf altijd een ervaring van onzekerheid aanwezig is geweest  in relatie tot de wereld en realiteit waar ik mij in bevond. Een onzekerheid die een interne ervaring was die ik steeds verborgen heb trachten te houden omdat ik geloofde dat ik mij niet onzeker hoor te voelen en dat ik 'minder' ben dan andere mensen als ik mij onzeker voel -- mede dankzij een schoolsysteem die onzekerheid bestrafte en beschuldigde en mij dus heeft aangeleerd dat ik angst dien te hebben van de onzekerheid die ik voel in mezelf en dat ik met andere woorden angst moet hebben van mezelf - hoe vreemd dat op zich ook mag zijn.

Ik onderzocht dan hoe die  onzekerheid zich praktisch gezien afspeelt in mijn dagelijkse leven, waarin ik drie situaties/scenario's nam als voorbeelden uit mijn leven waarin ik die onzekerheid zich op een specifieke manier zie afspelen. Het eerste scenario dat ik had gedefinieerd was een patroon dat zich afspeelt in mijn geest en waar ik mij van gewaar geworden ben -- een patroon waarin ik namelijk, wanneer ik denk aan mijn toekomst in relatie tot mijn job en geld en praktische zaken met betrekking tot overleving in deze wereld, in een reactie van angst ga in mezelf en allerlei 'doemscenario's' afspeel in mjin geest waarin ik met andere woorden het ergste verwacht of althans het ergste uitspeel in mijn geest als een mogelijk scenario dat zich zou kunnen afspelen in mijn toekomst, uit angst dat het ergste zich zal afspelen.

Dus, hoe onzekerheid zich in dat geval afspeelt is dat ik mij in feite onzeker voel over mijn eigen vaardigheden en capaciteiten in relatie tot overleving en in relatie tot alles wat te maken heeft met wat ik geleerd heb van mijn ouders over 'overleving' en over wat ik moet doen en hoe ik moet leven teneinde te 'over-leven' in deze wereld. En de consequenties van die onzekerheid in mezelf in relatie tot 'overleving' en mijn eigen vaardigheden en capaciteiten, is dat Ik doorheen mijn leven in mijn geest ben gaan participeren in een fantasie-wereld in en als mijn bewuste geest waarin ik mij opzettelijk dingen ben gaan inbeelden om te kunnen wegvluchten van de ervaring van onzekerheid in mezelf.

En de dingen die ik mij inbeeldde waren haast altijd in de context van het tonen van mijn vaardigheden en capaciteiten aan andere mensen en er dan erkenning en aanzien en respect voor krijgen - hetgeen dus duidelijk toont hoe ik mij in mezelf eigenlijk minderwaardig voel in relatie tot mijn vaardigheden en capaciteiten en daardoor verlang naar erkenning van andere mensen zodat ik mij beter kan voelen over mezelf .

Dus, ik bedoel, dit is een eigenaardig fenomeen - de reactie van het creëren van verbeelding in mijn geest waarin ik doe alsof ik vanalles doe en ben en bereik enzovoort, gewoon omdat ik mij vanbinnen slecht voel over een specifiek aspect van mezelf en omdat ik mij beter wil voelen. Omdat, ik had evengoed, in de plaats van die negatieve ervaring binnenin mezelf trachten te ontvluchten, naar binnen kunnen kijken en kunnen vaststellen dat er een angst en onzekerheid bestaat in mezelf in  om dan te onderzoeken waarom en hoe die angst in mezelf bestaat in de eerste plaats en in de tweede plaats de angst in mezelf los te laten en te beseffen dat er in relatie tot mijn eigenlijke realiteit geen enkele reden is om die angst en onzekerheid te ervaren in mezelf en dat die ervaringen dus eigenlijk emoties zijn die ik gekopieerd had van de mensen om mij heen zoals mijn ouders en familie --- omdat, er was nooit iets in mijn leven gebeurt dat een reden had kunnen zijn voor overlevingsangsten in mezelf - die overlevingsangsten heb ik dus gekopieerd en overgenomen van mijn familie.

Wat ik hierin dus heb beseft is dat, omdat de ervaring van angst en onzekerheid in relatie tot mijn capaciteiten en vaardigheden om te overleven een gekopieerd en overgenomen ervaring was in mijn geest, de verbeelding die ik creëerde in mijn geest als reactie op die angst en onzekerheid dus niet echt 'mezelf' was -- in de zin van dat het een reactie was op een illusie die ik had toegestaan te bestaan in mijn geest, de illusie zijnde de ervaring van angst en onzekerheid in relatie tot mijn vaardigheden en capaciteiten die niet gebaseerd was op de eigenlijke  realiteit --- en dat ik dus in wezen mezelf als hoe ik bestond in mijn geest doorheen mijn leven, heb gebaseerd op een illusie omdat niets van die ervaringen en verbeelding en gedachten in relatie tot hoe ik mijn vaardigheden en capaciteiten in mijn geest had gedefinieerd in en als negatieve ervaringen en positieve ervaringen, namelijk angst en onzekerheid en opwinding, ooit echt was. Ik had echter wel consequenties gecreëerd in mijn echte leven in de fysieke realiteit door dit hele construct in mijn geest te aanvaarden als 'echt' en als 'mezelf' - omdat ik mezelf in feite heb afgeleid van mijn echte leven in de fysieke werkelijkheid door mij bezig te houden met denkbeelden in mijn geest verbonden met positieve energie. En dus heb ik als het ware mijn leven weggegeven voor niets.

Dag 551: Hoe detecteer je de Illusie van de Toekomst in de Geest?

 Dag 551: Hoe detecteer je de Illusie van de Toekomst in de Geest?

Het Transformeren van het Zelf-Sabotage Mechanisme van de Geest

Nu dat ik in de voorgaande blogs het probleem heb uit de doeken gedaan voor mezelf in mijn schrijven in relatie tot een situatie waarin ik had gemerkt dat ik in een zelf-sabotage mechanisme ga in mijn geest in relatie tot het ontwikkelen van nieuwe vaardigheden of nieuwe dingen leren kennen - en specifiek in relatie tot dit fenomeen dat ik in Dag 546 had omschreven:

Wanneer ik denk aan mijn toekomst en specifiek aan wat ik wil doen in en met mijn leven en het specifieke 'beroep' dat ik wil uitvoeren - dan komt er een angst op in mezelf verbonden met de gedachten in mijn geest in relatie tot het niet weten hoe ik het zal moeten aanpakken, wat ik zal moeten doen om dat plan uit te werken in de fysieke realiteit - en tesamen met die ervaring van angst komt er zelfs een soort van 'opgeven' ervaring naar boven waarin ik als het ware in mijn achterhoofd de overtuiging heb gecreëerd dat 'het mij niet zal lukken' en 'dat ik er niet toe in staat ben' en dat 'ik zal falen', etcetera.

In deze blog zal ik dan de eerste stap zetten in de richting naar het formuleren van een oplossing die rekening houdt met al de dimensies die ik heb onderzocht en die bijdragen aan het bestaan en ontstaan van het probleem in mezelf --- het probleem zijnde dat ik mijn vertrouwen heb geplaatst in mijn geest en in een polariteit in mijn geest van het mij zowel zorgen maken over als uitkijken naar 'de toekomst' en dat ik in die polariteit mijn huidige participatie en beweging in en als mijn fysieke realiteit saboteer.

In deze eerste stap pas ik zelf-vergeving toe, hetgeen het gereedschap is voor het praktisch loslaten van dit specifieke patroon opdat ik als het ware ruimte vrijmaak in mezelf om de oplossing en dus een transformatie van het patroon kan integreren in mezelf en mijn dagelijkse leven.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd in een angst te gaan in mezelf in relatie tot de toekomst zoals mijn geest die voorstelt en afbeeld in mijn verbeelding - en specifiek in relatie tot achterliggende gedachten in mijn geest 'maar wat als het mij niet zal lukken' en 'wat als er iets zal mislopen' en 'wat als ik zal falen', met betrekking tot bepaalde doelen die ik voor mezelf gezet heb in mijn geest als wat ik wil bereiken en behalen in mijn leven --- en dat ik mezelf in en als die angst heel klein maak binnenin mezelf omdat ik in en als die ervaring van angst het gevoel creëer dat ik gelimiteerd en beperkt ben in mijn vaardigheden en kennen --- in de plaats van in te zien dat dat de illusie is die angst creëert, is dat al wat ik kan zien in mezelf is die eendimensionele ervaring van angst waarin ik mezelf bombardeer met al de gedachten die die angst representeren zoals 'wat als'  en daardoor geen andere manieren, uitwegen, oplossingen of mogelijkheden zie in mezelf om daadwerkelijk te kunnen bereiken wat het is dat ik wil bereiken

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de ervaring van angst en de ervaring van minderwaardigheid die ik genereer in mezelf door middel van die angst een deel uitmaakt van een polariteit in mezelf, waarin er naast die negatieve ervaring altijd ook een positieve ervaring aanwezig is --- en dat ik dus nooit heb ingezien, beseft en begrepen dat ik naast al die angsten in verband met mijn toekomst ook verlangens en verwachtingen en ideaalbeelden geprojecteerd heb in mijn geest in verband met wat ik wil doen en wie ik wil zijn in 'de toekomst' - hetgeen als het ware een lichtgevend beeld is van schijnbare 'perfectie', verbonden met positieve gevoelens in mezelf wanneer ik naar dat beeld kijk en wanneer ik mezelf identificeer met dat beeld --- en dat ik in feite, door langs de ene kant dat positieve ideaalbeeld te projecteren en te gebruiken om positieve energie op te wekken in mezelf, tegelijkertijd de negatieve beelden in mijn geest gecreëerd heb die negatieve energie opwekken, omdat dat is hoe energie zich uitbalanceert in en als de geest

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met deze polariteit in mijn geest waarin ik mezelf slinger tussen langs de ene kant angsten en zorgen en minderwaardigheid in relatie tot 'mijn toekomst' en 'mijn capaciteiten' en langs de andere kant verlangens, verwachtingen en opwinding in relatie tot mijn toekomst en mijn capaciteiten en de dingen die ik zal bereiken en de persoon die ik zal worden --- in de plaats van gezond verstand toe te passen in het onderzoeken van mijn geest en van wat ik eigenlijk werkelijk bezig ben in mijn geest, en in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik noch die positieve ideaalbeelden ben noch de angstbeelden omdat beide deel uitmaken van eenzelfde polariteit en in wezen maar hersenspinsels zijn In mijn geest, die enkel bestaan in en als mijn eigen verbeelding, gevoed door mijn gevoelens en emotionele reacties --- en daarin dan in te zien, te beseffen en te begrijpen dat wie ik werkelijk ben en wat mijn toekomst werkelijk is, is HIER, is mijn fysieke beweging en participatie in mijn onmiddellijke fysieke werkelijkheid die zich HIER in elk moment van ademhaling bevindt -- omdat mijn toekomst het gevolg en de consequentie en het product zal zijn van de moeite, de precisie, de aandacht en de zorgzaamheid die ik toewijdt en besteed aan mijn onmiddellijke fysieke werkelijkheid in elk moment - en dat, als ik in elk moment mezelf onttrek aan die werkelijkheid door mezelf af te leiden met toekomstprojecties en verlangens en angsten in relatie tot die zogezegde en in wezen nietbestaande 'toekomst', dan ben ik eigenlijk kansen aan het verliezen en aan het verkijken om daadwerkelijk mijn echte toekomst vorm te geven en te sturen en te creëren hetgeen ik doe door volledig en absoluut aanwezig te zijn met mijn volle wezen en gewaarzijn in elk moment en daarin dus te bestaan ALS mijn toekomst, als verleden, heden en toekomst in en als één uitdrukking van mezelf als zijnde HIER

Wordt vervolgd in Dag 552

Dag 538: Waarom Hebben we Angst van Onzekerheid?

Dag 538: Waarom Hebben we Angst van Onzekerheid?

De Zelf-Eerlijkheid Series

Naar aanleiding van "Dag 537: Hoe Zelf-Zekerheid een Slaafse Verhouding tot onze Eigen Geest Verraad", deel ik in deze blog de Zelf-Correctieve statements die ik uit het Zelf-Vergevings proces van de vorige blog kan afleiden ter correctie van dit patroon van het onderdrukken van zelf-onzekerheid achter een uiterlijke vertoning van zelf-zekerheid en de consequenties van hoe we ondoordachte en ongegronde beslissingen maken die onze omwereld en onszelf bijgevolg op verschillende vlakken zullen beïnvloeden vandien.

Wanneer en als ik mezelf in een patroon zie stappen in mijn geest van het reageren met angst op een interne ervaring van onzekerheid in relatie tot mijn externe realiteit en de neiging om deze ervaring van onzekerheid te onderdrukken en verstoppen in mezelf, in en als het geloof dat als mensen mijn onzekerheid zouden zien dat ze mij dan zullen verwerpen - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat ik met angst reageer op mijn eigen projecties in mijn geest  waarin ik het in feite zelf ben die mezelf verwerpt als en wanneer ik onzekerheid zie in mezelf, net zoals ik ook andere mensen verwerp in mezelf wanneer ik onzekerheid zie in hen

En dus hierin stel ik mezelf tot doel om, in de plaats van andere mensen te beschuldigen van die angst die ik ervaar in mezelf om eerlijk te zijn over en één en gelijk te staan met de ervaring van onzekerheid in mezelf door te denken dat 'zij' mij zullen verwerpen, eerlijk te zijn met mezelf en verantwoordelijkheid te nemen voor de angst om verworpen te worden in mezelf en in te zien dat ik in wezen angst heb van de beoordelingen en reacties die ik heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als mijn eigen geest in relatie tot en tegenover  de ervaring van onzekerheid

En dus als en wanneer ik mezelf een ander zie verwerpen in mijn geest omdat ik een ervaring van onzekerheid zie in hen, door in mijn geest te denken dat zij inferieur of minderwaardig zijn omdat ze zich onzeker voelen of omdat ze zich onzelfzeker opstellen, en wanneer ik mezelf in een reactie en ervaring van superioriteit zie gaan in mezelf  in relatie tot hoe ik die mensen beoordeel - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat ik in feite bezig ben met het creëren van een angst in mezelf om zelf zo beoordeeld te worden omdat ik niet zie, besef en begrijp dat ik, in en als mijn reactie op iets dat ik zie in een ander, in wezen enkel op mezelf aan het reageren ben als dat deel dat bestaat in mezelf en dat ik in die persoon geprojecteerd zie

En dus stel ik mezelf tot doel om een zelf-aanvaarding te ontwikkelen in en als mezelf  waarin ik de ervaring van onzekerheid die diep binnenin mezelf ligt in relatie tot de kennis en informatie die ik geleerd  heb op school en van mijn omgeving doorheen mijn leven hier op aarde aanvaard en omarm en, in de plaats van erop te reageren met angst en de neiging om het te onderdrukken en te verbergen in mezelf, eerlijk te zijn over wie ik eigenlijk werkelijk ben vanbinnen en over het feit dat hoe ik in feite altijd bestaan heb in en als de schijnbare 'zekerheid' in en van het Ego van de geest, is steeds een illusie geweest omdat mijn Ego en zogezegde 'identiteit' in feite een mentaal construct is dat in functie bestaat van het proberen te verbergen van de ervaring van onzekerheid in mezelf

En dus stel ik mezelf tot doel om één en gelijk te staan met de ervaring van onzekerheid binnenin mezelf en om vanaf dat startpunt in relatie te staan tot mijn omgeving en omwereld omdat ik zie, begrijp en besef dat ik pas wanneer en als ik eerlijk ben met mezelf over wie ik ben vanbinnen, werkelijk kan zien wat er bestaat in en als mijn wereld en realiteit vanbuiten --- enkel wanneer ik eerlijk ben met mezelf over het feit dat hoe ik mijn wereld steeds heb verstaan en ervaren in mijn geest gebaseerd was op dingen die ik geleerd en gekopieerd heb van mijn omgeving doorheen mijn leven en die ik zonder vragen te stellen automatisch in mezelf geïntegreerd heb als zijnde 'mijn visie van/op de wereld' waarachter ik de ervaring van onzekerheid kon verbergen en verstoppen die ik eigenlijk in werkelijkheid ervoer in relatie tot mijn wereld en realiteit aangezien ik mezelf nooit de kans gegeven heb om mijn wereld en realiteit te onderzoeken en ontdekken vanuit het startpunt van wie ik werkelijk ben vanbinnen - omdat ik de kennis en informatie die ik leerde van mijn omgeving steeds heb gebruikt als een 'fundatie' voor mijn Ego als mijn schijnbare zelf-zekerheid en daarin dus nooit werkelijk mijn realiteit of de kennis en informatie die mij gepresenteerd werd heb onderzocht of bevraagd

Dag 536: Ik Weet Waar Ik het Over Heb! - Hoe en Waarom Verbergen we Onze Onzekerheden?

Dag 536: Ik Weet Waar Ik het Over Heb! 

Hoe en Waarom Verbergen we Onze Onzekerheden?

Wat is het dan dus dat ervoor nodig zou zijn opdat wij één en gelijk kunnen staan met onze interne onzekerheden en onszelf niet toestaan in een reactie gaan van het onderdrukken van deze onzekerheden en in het ego van de geest te gaan en daarin een rigide standpunt in te nemen van schijnbare zelf-zekerheid teneinde zowel onszelf als andere mensen ervan te overtuigen dat de onzekerheid en minderwaardigheid die wij ervaren in onszelf tegenover onze omwereld niet bestaat in onszelf?

Ten eerste moeten we ons ervan gewaar worden dat we bestaan in een angst van deze ervaring van onzekerheid in onszelf en dat we daardoor in het ego willen vluchten waar de illusie bestaat van zelf-bescherming in en als en door middel van het alsof doen dat er wel zekerheid bestaat in onszelf. Maar, uiteraard door alsof te doen, negeren we de realiteit, waardoor we in feite consequenties aan het creëren zijn voor onszelf omdat we immers ons vertrouwen gaan plaatsen op een illusie van zekerheid in relatie tot wat we weten en begrijpen over de realiteit waarin we ons bevinden, die in functie bestaat van het genereren van een Gevoel in onszelf -- in de plaats van dat we de eigenlijke realiteit zien zoals die werkelijk bestaat.

De gevolgen daarvan zijn dan bijvoorbeeld dat we zowel in ons individuele leven als in en als het collectieve bestaan als mensheid beslissingen gaan nemen die niet gebaseerd zijn op gezond verstand en die op langere termijn niet het beste zijn -- omdat we eerder ons vertrouwen plaatsen op geloofsystemen en meningen over hoe de realiteit in elkaar zit, dan dat we onze ogen gebruiken om te zien wat hier gaande is. Ik bedoel, als we werkelijk zouden zien wat er aan de hand is in onze wereld, zouden we dan niet al lang oplossingen gevonden hebben voor de problemen die hier duidelijk aanwezig zijn? In de plaats daarvan leven we in een persoonlijke bubbel, volledig afgeschermd van onze omwereld en de levens van andere wezens, mens, plant en dier --- omdat we hebben leren vertrouwen op ons ego als een reactie op de ervaring van onzekerheid in onszelf, dan eerlijk te zijn met onszelf en te vertrouwen op wat onze ogen eigenlijk werkelijk zien en wat hier werkelijk aanwezig is in onze wereld en realiteit.

En, zelfs al zouden we ons op dit punt belanden van het zien en beseffen dat er misschien een korrel van waarheid zit in deze bemerkingen - dat dit is wat we daadwerkelijk doen in en als onze geest als we eerlijk zouden zijn met mezelf en als we de moed zouden hebben en de moeite zouden doen om onszelf te onderzoeken in en als wie we zijn en hoe we hebben bestaan binnenin onszelf in relatie tot onze omwereld - dan nog zouden de meesten onder ons ervoor kiezen om niet de weg te nemen van zelf-eerlijkheid en zelf-integriteit maar om terug te glijden in de gemakzucht van de geest en de ervaring van comfort die we ervaren in het niet bevragen van onszelf en in het aanvaarden van de patronen uit het verleden ook al kunnen we duidelijk zien dat die patronen aan verandering toe zijn omdat ze niet overeen komen met de idee die we van onszelf hebben in onze geest als zijnde een 'goed persoon'.

In de volgende blog zal ik zelf-vergeving delen - als een gereedschap waarmee we onszelf assisteren en ondersteunen om uit deze ego-gewoonten te breken en onszelf de kans te geven om te kunnen veranderen - en in de eerste plaats verandering te kunnen overwegen --- zodat we kunnen bestaan als een zelf-eerlijk en integer wezen dat niet enkel beweert te geven om het leven maar dat ook daadwerkelijk genoeg geeft om het leven om op te staan en zichzelf in te zetten voor ware verandering van dit bestaan op aarde ten dienste van het verbeteren van het leven voor ieder wezen.

Wordt Vervolgd in Dag 537

Dag 494: De Illusie van Vrije Keuze als Gepreseneerd door het Menselijk Bewustzijn

In Dag 495 was ik begonnen met kijken naar hoe en waarom het is dat er een zelf-sabotage mechanisme bestaat in de menselijke geest dat ons mensen ervan weerhoudt om in elk moment bij te leren en uit te breiden en te ontwikkelen in en als onszelf in relatie tot onze wereld en realiteit. Dat ervoor zorgt dat we maar werkelijk 'opgroeien' in en als een leerproces, tot we de 'volwassen' leeftijd bereikt hebben en vanaf dan wordt alles slechts herhaling van  dezelfde patronen, tot we langzaamaan de zombiestaat en in veel gevallen vaak de dementerende staat in zinken.

Wat er gebeurt door dit punt van dat we niet meer bijleren doorheen ons leven en dat het enige dat we eigenlijk 'weten' of beseffen en zien in en van de wereld waarin we bestaan zowel binnen als buiten onszelf, is wat er in onze geest bestaat als kennis en informatie die we geaccumuleerd hebben voornamelijk tijdens onze kindertijd als de tijd waarin we onze geest ontwikkelen -- is dat we niet geinformeerd genoeg zijn of niet voldoende in staat zijn om werkelijk keuzes te maken die het beste zijn voor onszelf in ons leven.

Dit is bijvoorbeeld waarom we in steeds dezelfde gedachten- en reactiepatronen zullen vallen die niet het beste zijn voor onszelf of onze relaties met onze omgeving. Waarom we op steeds dezelfde emotionele manier zullen reageren op en in dezelfde situaties, ondanks dat we uiteindelijk inzien dat de gevolgen van hoe wij onszelf uitdrukken in en als die emotionele staat niet het beste is voor onszelf. We maken bijvoorbeeld beslissingen of we zeggen impulsieve dingen in een emotionele staat waar we ons nadien over schamen of waar we nadien spijt van hebben. En dan  denken we van 'volgende keer doe ik het anders'. Maar dan, de volgende keer, doen we gewoon precies hetzelfde.

En, waarom is dat? Waarom is het met andere woorden dat er niet zoiets bestaat als 'vrije keuze', in de zin dat we niet in staat lijken te zijn om werkelijk keuzes te maken in elk moment, met betrekking tot zowel onze interne als externe realiteit, die het beste zijn voor niet enkel onszelf maar voor al het leven op aarde -- keuzes die het absolute beste zijn op elk vlak. Wat ik heb gemerkt voor mezelf in relatie tot waarom het is dat ik bijvoorbeeld steeds patronen herhaal die niet het beste zijn voor mezelf en die schadelijke gevolgen creëren in mijn leven en waarom ik zogezegd blijf 'vallen' in die patronen - zoals bijvoorbeeld specifieke eetgewoonten en/of verslavingen --- is dat ik niet geinformeerd genoeg ben in mezelf om werkelijk te zien wat ik aan het creëren ben als en wanneer ik mezelf toesta te participeren in die of deze gewoonte.

Een voorbeeld is bijvoorbeeld dat ik tijdens mijn leven de gewoonte heb gecreëerd om veel te participeren in verbeelding. Ik dagdroomde heel vaak over scenarios waarin ik de heldin speelde en waarin ik heel 'cool' was en veel aandacht en erkenning kreeg van andere mensen. Maar dan, in mijn eigenlijke dagelijkse relaties met de mensen in mijn fysieke omgeving voelde ik mij het tegenovergestelde - ik ervoer mezelf als angstig en inferieur en onzeker. Het is pas nadat ik een proces van zelf-onderzoek heb afgelegd, door het toepassen van de Desteni toepassingen van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie --- dat ik ben beginnen merken en inzien dat deze twee ervaringen hand in hand gaan.

 Dat, elke keer wanneer ik mezelf toesta te participeren in een verbeelding in mijn geest die een positieve ervaring genereert in mezelf, en ik mij 'goed' voel over mezelf - des te meer ik mij onzeker en angstig voel in mijn relaties met mensen in mijn fysieke wereld en realiteit.

En, hoe minder ik begon te participeren in die verbeelding, door mezelf bijvoorbeeld toe te passen in het stoppen van mezelf wanneer ik de verbeelding en de energie zag opkomen in mezelf, en mezelf niet toe te staan erin te stappen en de energie te genereren in mezelf - des te meer ik mij comfortabel en stabiel begon te voelen in mijn fysieke relaties met de mensen in mijn omgeving.

Dus, wat ik heb ingezien, is dat ik aanvankelijk nooit mezelf stopte in het participeren in verbeelding en het gereneren van positieve gevoelens, omdat ik nooit direct zag wat ik eigenlijk aan het creëren was in mezelf en mijn leven. Ik zag de preciese gevolgen van mijn daden niet werkelijk in. Nu echter, vanaf het moment dat er een verbeelding opkomt in mezelf - in dat moment komt er ook een besef op in mezelf van wat ik zal creëren als ik mezelf toesta in die verbeelding te stappen en mezelf te laten meevoeren door de positieve energie. Ik zie onmiddellijk dat ik mij nadien heel onzeker zal beginnen voelen en dat ik eigenlijk de omgekeerde energie zal manifesteren in mezelf - omdat ik nu besef dat dat is hoe de geest werkt, op basis van polariteiten die elkaar uitbalanceren. En daardoor is het nu makkelijker voor mezelf om de keuze te maken om mezelf te stoppen in dat moment en eerder mezelf te bewegen op een manier die het beste is voor mezelf op langere termijn --- omdat ik mezelf heb onderwezen in hoe mijn eigen geest werkt. Ik ben voldoende geïnformeerd om precies te weten wat ik doe en wat ik creëer in de beslissingen die ik maak in relatie tot de gedachten en gevoelens waar ik in participeer in mijn eigen geest.

Zolang dit absolute inzicht in de eigen geest niet bestaat, kan er niet zoiets bestaan als 'vrije keuze'. Omdat, zolang we ons niet absoluut gewaar zijn van wat we eigenlijk aan het doen zijn, kunnen we ook niet inzien waarom we het beter niet zouden doen, en hebben we bijvoorbeeld geen motivatie om onze schadelijke gewoonten te stoppen. Het is pas wanneer we de verantwoordelijkheid nemen om alles te onderzoeken binnen en buiten onszelf - dat we in een positie kunnen staan waarin we ook werkelijk verantwoordelijkheid kunnen nemen voor de beslissingen die we maken binnen en buiten onszelf omdat we precies zien waar onze daden toe leiden.

Ik bedoel, deze hele fysieke wereld en hoe ze op dit moment bestaat is een levend bewijs van het feit dat we niet voldoende geinformeerd zijn in de beslissingen die we maken, en dat we eerder beslissingen maken gebaseerd op onze gevoelens en gedachten dan op een daadwerkelijk inzicht in hoe dingen precies werken. We weten niet hoe dingen precies werken en we doen er de moeite niet voor om alles te onderzoeken.  Zolang we deze stap niet zetten van het onderzoeken van wie we zelf zijn in relatie tot onze wereld en realiteit en onderzoeken van hoe onze geest bestaat en functioneert - kunnen we niet beweren dat vrije keuze bestaat omdat we niet weten wat we kiezen of zelfs hoe of waarom aangezien we niet weten hoe onze eigen geest keuzes maakt en waar die keuzes werkelijk op gebaseerd zijn. En de enige manier om dan te weten te komen dat onze keuzes eigenlijk niet het beste waren voor onszelf - is door de gevolgen te observeren. Gevolgen zoals een fysieke wereld die aan het aftakelen is. Gevolgen zoals een economisch systeem dat niet zorgt voor het leven op aarde.

http://www.desteni.org

Dag 492: Zoeken naar Validatie in een Systeem van Illusies

Een andere dimensie van 'validatie' en het verlangen naar validatie is dat we in het zoeken naar validatie van andere mensen onze verantwoordelijkheid voor onze daden in hun handen leggen  omdat we in feite geloven dat 'andere mensen' en 'de samenleving'  het beter weten. We vertrouwen bijvoorbeeld in de (schijnbaar) grote structuren van onze wereld en realiteit zoals 'het economische systeem' en al haar bedrijven en infrastructuren, de politieke structuren, gebouwen en regel- en wetgevingen, de onderwijsstructuren, de familiale structuren, de sociale structuren, de filosofische structuren, de religieuze structuren, enzovoort - omdat we denken en geloven dat die 'structuren' groter en meer en superieur zijn aan onszelf. Wij voelen ons klein tegenover die imposante en eeuwenoude structuren, dus nemen we een inferieure positie aan in onszelf en gaan we op zoek naar validatie van die structuren, door bijvoorbeeld de voorgaande generaties te volgen en dingen te doen op de manier waarop onze ouders het deden of op de manier waarop we het gedaan zien worden door onze omgeving.

We volgen de systematische manier waarop de samenleving functioneert en waarop we ons gedragen in relatie tot elkaar omdat we op de één of andere manier geloven dat het systeem ons zal valideren, dat we één of andere beloning zullen krijgen voor ons 'goed gedrag'. Maar, wat we niet zien, beseffen of begrijpen is dat 'het systeem' eigenlijk niet bestaat. Ik bedoel, we voelen ons geimponeerd en geintimideerd door de schijnbare 'grootheid' en 'overweldigendheid' van wat we zien om ons heen als deze wereld, en, omdat elk mens een rol heeft aangenomen in het systeem lijkt het alsof 'het systeem' echt bestaat - maar, de realiteit is dat 'het systeem' eigenlijk niets meer is dan een gedachte dat van generatie op generatie is doorgegeven.

De realiteit van 'het systeem', en 'de systemen', is dat het enige dat eigenlijk echt is, zijn de mensen die erin participeren. De mensen die van vlees en bloed hier aanwezig zijn op aarde in dit moment. De mensen die van baby tot volwassenen zijn opgegroeid en die nu meedraaien in als de aanvaardde systemen van onze wereld alsof die system ons de weg zullen wijzen. Maar, hoe kunnen die system groter of meer zijn dan onszelf, omdat, het zijn gebouwen, het zijn structuren, het zijn ideeen, woorden en concepten in onze geest - het is een leeg omhulsel dat enkel bestaat en functioneert op basis van hoe wij ermee omgaan en hoe wij onszelf erin bewegen.

Dus, waarom is het dat wij de systemen en structuren nooit hebben bestuurd en gestuurd op een manier die het beste is voor allen? Waarom hebben wij nooit ingezien dat het niet de structuren en systemen in de wereld zijn die het probleem zijn, maar wij zijn het, de levende wezens die de systemen in het leven roepen door hoe wij erin participeren, en door wie wij zijn binnenin onszelf - dat is immers wat substantie geeft aan de systemen en structuren van onze wereld en samenleving.

We hebben nooit begrepen dat wij zelf het probleem zijn - wij hebben onze macht weggegeven aan een illusie, aan een idee en geloof dat de systemen en de structuren in deze wereld groter zijn dan onszelf, en daardoor hebben wij nooit verantwoordelijkheid genomen voor onze eigen daden in deze wereld -- omdat we altijd geloofden dat 'andere mensen' in en als 'het systeem' het wel beter zullen weten dan onszelf, niet beseffend dat 'andere mensen' in en als 'het systeem' eigenlijk precies hetzelfde denken. Ik bedoel, iedereen heeft wel iets of iemand waar hij of zij validatie van wil - iedereen is volgeling van iets of iemand en niemand staat werkelijk alleen in en als deze realiteit in en als het punt van zelf-verantwoordelijkheid, om deze wereld te sturen en te besturen op een manier die het beste is voor allen.

Het wordt tijd dat we onszelf zien en erkennen als de substantie van de structuren en systemen die hier bestaan - en dat we inzien dat er niets mis is met de structuren en systemen van deze wereld, wij zijn het die onszelf moeten veranderen binnenin onszelf -- want wij zijn de substantie die het systeem leven in blaast. En, op dit moment is er niet werkelijk leven in het systeem, er is enkel dood, er is enkel oorlog en armoede en hongersnood en lijden in vele vormen - omdat wij onszelf niet hebben erkend als substantie en als het leven zelf. We hebben onze macht weggegeven aan illusies in de geest.

Onderzoek Desteni.

Dag 410: Het Verleden is een Illusie

Dit is een vervolg van "Dag 409: Hoe het Verleden het Heden bepaalt"

"En dan, de ervaring van 'instorten' en 'huilen' in en als de emotionele ervaring van wanhoop, machteloosheid, hulpeloosheid en verlorenheid - is in feite een moment van manipulatie - omdat ik op dat moment inzie dat het mij niet zal lukken, en dat dus 'de volwassenen' kwaad zullen worden op mij omdat het mij niet lukt. En, omdat ik angst heb van die kwaadheid en die kwaadheid wil vermijden - ga ik beginnen huilen en 'ineenstorten' om medelijden te krijgen van 'de volwassenen' -- zodat ze, in de plaats van kwaad te zijn op mij omdat ik iets niet kan, eerder lief zullen zijn voor mij uit medelijden."

Zelf Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de plotse emotionele reactie van beginnen te huilen omdat ik iets niet kan - in werkelijkheid een 'overblijfsel' is van mijn kindertijd, als herinneringen die ik heb laten integreren en programmeren in mezelf en waarin ik mezelf heb gedefinieerd - waarin ik de uitdrukking van 'huilen' gebruikte om de mensen in mijn omgeving te manipuleren in hoe zij zichzelf uitdrukken tegenover mij omdat ik angst had dat zij kwaad zouden worden op mij --- in de plaats van in te zien dat deze emotionele reactie en uitdrukking niet is wie ik werkelijk ben omdat het gebaseerd is op een specifieke interpretatie en perceptie van de realiteit tijdens mijn kindertijd, waarin ik geloofde dat de mensen om mij heen 'meer' en 'machtiger' en 'sterker' en 'groter'/'beter' waren dan ikzelf --- en dat, de realiteit van mezelf is dat ik evenwaardig en één en gelijk ben met al de zogezegde 'volwassenen' om mij heen, en dat zij dus geen macht hebben over mij met hoe ze al dan niet denken over en/of reageren op mij

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de manipulatie techniek van 'beginnen huilen' wanneer ik iets niet kan - als een reactie op de angst dat andere mensen zullen kwaad worden op mij, en dat dus specifieke herinneringen uit mijn kindertijd zich zullen herhalen --- in de plaats van in te zien dat de ervaring van mezelf tijdens mijn kindertijd, als 'inferieur' tegenover de mensen/volwassenen om mij heen, was een voorgeprogrammeerde ervaring die een gevolg/consequentie is van hoe ouders/volwassenen hun fysieke en mentale macht die ze hebben over kinderen misbruiken om slaven te kunnen hebben, in en als een persoonlijk verlangen naar een gevoel van superioriteit - en dat ik die manipulatie techniek van beginnen huilen wanneer ik iets niet kan om opzettelijk in te spelen op de medelijden van de mensen om mij heen, heb ontwikkeld als een 'overlevings-mechanisme', dat een reactie was op en een gevolg van de ervaring van inferioriteit die ik in mezelf had aanvaard als 'wie ik ben' in relatie tot en tegenover 'de volwassenen' in mijn wereld/omgeving, hetgeen in de eerste plaats een leugen was

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat manipulatie technieken zoals beginnen huilen wanneer ik iets niet kan in de hoop dat andere mensen niet kwaad zullen worden op mij maar eerder medelijden zullen hebben met mij - in mij bestaan omdat, toen ik een kind was, hielden de volwassenen in mijn omgeving die verantwoordelijk waren voor mij, geen rekening met wie ik eigenlijk ben in wat ik doe, met mijn fysieke beperkingen als kind en welke ondersteuning ik eigenlijk nodig heb als levend wezen in deze wereld --- waardoor ik allerlei 'overlevingsmechanismen' heb ontwikkeld die op zich niets te maken hebben met een fysieke overleving, maar eerder een 'mentale' overleving is, in een wereld en omgeving die niet werkelijk gaf om wie ik ben als een fysiek levend wezen en hoe ik besta in en als de fysieke realiteit van mezelf, waarin ik dus die 'mentale spelletjes' moest spelen teneinde van mijn omgeving gedaan te krijgen wat ik wilde en dus mezelf te kunnen beschermen -- en dat daardoor dus die manipulatie technieken niet zijn wie ik werkelijk ben in eenheid en gelijkheid met alle wezens om mij heen



ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet in te zien dat de manipulatie techniek van beginnen huilen wanneer ik als kind iets niet kon, teneinde in te spelen op de medelijden van de mensen in mijn omgeving en hun reactie van kwaadheid te vermijden/ontwijken --- een voorgeprogrammeerde reactie was in en als de geest - die gebaseerd is op een ervaring van overlevingsangst als een reactie op de kwaadheid die ik ervoer van de volwassenen/mensen in mijn omgeving --- en dus niet een expressie/uitdrukking is van mezelf als wie ik werkelijk ben als het leven zelf in eenheid en gelijkheid


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'manipulatie' te beoordelen als een 'negatieve eigenschap' - in de plaats van in te zien dat die manipulatie nodig was tijdens mijn kindertijd om mezelf veilig en beschermd te houden, in relatie tot de volwassenen om mij heen - omdat de aard van de mens en van de menselijke geest in de mens, is dat de mens een irrationeel wezen is dat handelt op basis van en vanuit persoonlijke emotionele reacties op fysieke situaties en dus niet op basis van puur fysieke berekeningen van wat het beste is voor allen - en daardoor inconsistent en onbetrouwbaar is --- waardoor die manipulatie dus een gevolg was van de specifieke omgeving waar ik mij in bevond, die ik ervoer als zeer onvoorspelbaar en irrationeel, waarin ik merkte dat ik manipulatie nodig had om te kunnen krijgen wat ik wilde

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van manipulatie door manipulatie te beoordelen als een negatieve eigenschap - en door mij slecht te voelen over mezelf omdat ik mezelf heb toegestaan mijn omgeving te manipuleren - in de plaats van te kijken naar de realiteit van de situatie en in te zien dat manipulatie op zich niet 'slecht' of 'negatief' is - maar dat manipulatie noodzakelijk is in deze wereld en realiteit om een specifiek gewenst resultaat te bereiden --- en dat er een verschil is tussen manipulatie die gebaseerd is op eigenbelang en afkomstig is vanuit de ervaring van verlangen, en manipulatie die gebeurt vanuit en op basis van een inzicht in en begrip van hoe de menselijke geest functioneert en wat er nodig is om mensen te kunnen bereiken en doen inzien dat hoe wij op dit moment bestaan niet het beste is voor allen en dus ook niet voor onszelf --- waarin het dus enkel een kwestie is van de manipulatie in en als mezelf te veranderen en corrigeren zodat het bestaat in en als zelf-directie, als een zelf-bestuurde/-gestuurde uitdrukking die het beste is voor allen

 ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de herinnering die zich heeft ingeprent/geintegreerd in en als mijn fysieke cellen - van de ervaring van angst op de reactie/ervaring van kwaadheid wanneer ik iets niet kan of wanneer iets mij niet lukt - en nog steeds te bestaan in en als een herhaling van dat ene moment --- in de plaats van mezelf te ondersteunen om de herinnering te vergeven en te corrigeren zodat ik in mijn bestaan/dagelijkse leven niet meer gestuurd/bestuurd en beïnvloed wordt door emotionele momenten/ervaringen uit het verleden

En dan, de ervaring van 'instorten' en 'huilen' in en als de emotionele ervaring van wanhoop, machteloosheid, hulpeloosheid en verlorenheid - is in feite een moment van manipulatie - omdat ik op dat moment inzie dat het mij niet zal lukken, en dat dus 'de volwassenen' kwaad zullen worden op mij omdat het mij niet lukt. En, omdat ik angst heb van die kwaadheid en die kwaadheid wil vermijden - ga ik beginnen huilen en 'ineenstorten' om medelijden te krijgen van 'de volwassenen' -- zodat ze, in de plaats van kwaad te zijn op mij omdat ik iets niet kan, eerder lief zullen zijn voor mij uit medelijden. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-409-hoe-het-verleden-het-heden.html#sthash.RCxPzb3I.dpuf

En dan, de ervaring van 'instorten' en 'huilen' in en als de emotionele ervaring van wanhoop, machteloosheid, hulpeloosheid en verlorenheid - is in feite een moment van manipulatie - omdat ik op dat moment inzie dat het mij niet zal lukken, en dat dus 'de volwassenen' kwaad zullen worden op mij omdat het mij niet lukt. En, omdat ik angst heb van die kwaadheid en die kwaadheid wil vermijden - ga ik beginnen huilen en 'ineenstorten' om medelijden te krijgen van 'de volwassenen' -- zodat ze, in de plaats van kwaad te zijn op mij omdat ik iets niet kan, eerder lief zullen zijn voor mij uit medelijden. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-409-hoe-het-verleden-het-heden.html#sthash.RCxPzb3I.dpuf

En dan, de ervaring van 'instorten' en 'huilen' in en als de emotionele ervaring van wanhoop, machteloosheid, hulpeloosheid en verlorenheid - is in feite een moment van manipulatie - omdat ik op dat moment inzie dat het mij niet zal lukken, en dat dus 'de volwassenen' kwaad zullen worden op mij omdat het mij niet lukt. En, omdat ik angst heb van die kwaadheid en die kwaadheid wil vermijden - ga ik beginnen huilen en 'ineenstorten' om medelijden te krijgen van 'de volwassenen' -- zodat ze, in de plaats van kwaad te zijn op mij omdat ik iets niet kan, eerder lief zullen zijn voor mij uit medelijden. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-409-hoe-het-verleden-het-heden.html#sthash.RCxPzb3I.dpuf

En dan, de ervaring van 'instorten' en 'huilen' in en als de emotionele ervaring van wanhoop, machteloosheid, hulpeloosheid en verlorenheid - is in feite een moment van manipulatie - omdat ik op dat moment inzie dat het mij niet zal lukken, en dat dus 'de volwassenen' kwaad zullen worden op mij omdat het mij niet lukt. En, omdat ik angst heb van die kwaadheid en die kwaadheid wil vermijden - ga ik beginnen huilen en 'ineenstorten' om medelijden te krijgen van 'de volwassenen' -- zodat ze, in de plaats van kwaad te zijn op mij omdat ik iets niet kan, eerder lief zullen zijn voor mij uit medelijden. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-409-hoe-het-verleden-het-heden.html#sthash.RCxPzb3I.dpuf

En dan, de ervaring van 'instorten' en 'huilen' in en als de emotionele ervaring van wanhoop, machteloosheid, hulpeloosheid en verlorenheid - is in feite een moment van manipulatie - omdat ik op dat moment inzie dat het mij niet zal lukken, en dat dus 'de volwassenen' kwaad zullen worden op mij omdat het mij niet lukt. En, omdat ik angst heb van die kwaadheid en die kwaadheid wil vermijden - ga ik beginnen huilen en 'ineenstorten' om medelijden te krijgen van 'de volwassenen' -- zodat ze, in de plaats van kwaad te zijn op mij omdat ik iets niet kan, eerder lief zullen zijn voor mij uit medelijden. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-409-hoe-het-verleden-het-heden.html#sthash.RCxPzb3I.dpuf

Dag 390: Hoe Zijn Beoordelingen het Doolhof van de Geest? - De paranoia van Intelligentie

Dit is een verderzetting van "Dag 389: Hoe bouwen de Woorden die ik Leef, de Wereld waarin ik Besta"


Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik mezelf in mijn gedachten/geest zie gaan  om na te denken over hoe ik mijn daden zou kunnen formuleren en uitleggen via woorden - teneinde beoordeling/veroordeling van andere mensen te vermijden en ontwijken en manipuleren/bespelen over die daden --- dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en realiseer mij, dat ik in wezen reageer op de beoordelingen die ik heb toegestaan te bestaan in en als mijn geest en gedachten, die ik projecteer in andere mensen, en dat ik dus in wezen mezelf aan het manipuleren en bespelen ben door niet eerlijk te zijn met mezelf over mijn daden, door mijn daden een 'draai' te willen geven in en als en door middel van mijn bewoordingen en formulering en uitleg die ik geef omtrent wat ik gedaan heb en daarin/daardoor mezelf te 'Verdraaien' in mijn geest - totdat ik mezelf verlies in mijn verdraaiingen van mezelf in mijn gedachten/geest en uiteindelijk niet meer zie wie ik eigenlijk werkelijk ben

wanneer en als ik de radartjes in mijn geest zie beginnen draaien als gedachten die zich vormen omtrent en in functie van het willen beschermen en verdedigen van mezelf in en als mijn daden - dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en realiseer mij dat deze gedachten een reactie zijn op angst van de beoordelingen die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf die ik probeer te omzeilen en manipuleren -- en dat ik daarin mezelf in een doolhof plaats in mezelf van redeneringen, rechtvaardigingen, verbloemingen, excuses als gedachten

waarin, ik zie en besef en begrijp dat de idee/gedachte dat ik andere mensen aan het manipuleren en bespelen ben een illusie is -- aangezien IK beoordelingen heb toegestaan te bestaan in mezelf, in de plaats van direct te zien en te kijken naar mezelf in en als mijn daden en eerlijk te zijn met mezelf over wie ik ben als HIER in en als deze fysieke werkelijkheid - teneinde mezelf te corrigeren en in lijn te plaatsen met wat het beste is voor mezelf als het leven op aarde als wie ik werkelijk ben

waarin, ik zie, besef en mij realiseer dat de beoordelingen in mijn geest een leugen/illusie is - als een 'bescherming/verdediging' mechanisme van de menselijke geest dat ik heb toegestaan te laten programmeren in mezelf - als een voorgeprogrammeerd programma/systeem dat bestaat als een afleiding/illusie/leugen/doolhof met als enige doel/functie om ervoor te zorgen dat ik niet zie, besef en mij realiseer wie ik werkelijk ben als HIER - dat ik niet Direct en Zelf-Eerlijk zie wat zich vlak voor mijn neus bevindt, mezelf --- omdat ik, verscheurd door beoordelingen over wat goed en wat kwaad en juist en fout en positief en negatief is, niet op een directe en zelf-eerlijke manier één en gelijk sta met wat bestaat HIER binnen en buiten mezelf

ik stel mezelf tot doel om beoordelingen te zien als wat het is, een programma, een systeem van woorden - dat bestaat in de geest als een mechanisme dat mij 'wegdraait'/wegleidt van de realiteit die HIER is, binnen en buiten mezelf - en bestaat tot doel en in functie van het ervoor zorgen dat ik nooit mijn macht en verantwoordelijkheid als en tegenover het bestaan/leven op aarde realiseer - en dus nooit het bestaan op aarde verander en corrigeer tot wat het werkelijk is in eenheid en gelijkheid met mezelf als het leven zelf -- omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan een 'creator' die de planeet aarde heeft gebruikt, als een persoonlijk 'Plan' en daarin wezens nodig heeft die niet beseffen of inzien dat ze ook HIER bestaan en daarin bestaan als God, als de Bepalende/sturende factor in het Bestaan op aarde --- waarin ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een passieve slaaf te worden die de plannen uitvoert van één of andere creator, terwijl ik verloren ben in mezelf in en als een voorgeprogrammeerd systeem van Woorden in en als Beoordelingen

en daarin, stel ik mezelf tot doel om het proces te bewandelen van het onder ogen komen van de realiteit van mezelf - en om met de fysieke werkelijkheid te werken die zich HIER bevindt - en mezelf niet te laten afleiden en misleiden door het voorgeprogrammeerde systeem van beoordelingen in en als de Geest --- maar om in elk moment in te zien en te beseffen dat ik God ben, als de Macht, en de Verantwoordelijkheid om het Leven op aarde Te sturen/besturen om een realiteit te manifesteren die het beste is voor mezelf als al het leven op aarde  en daarin te staan als de levende statement dat ik verantwoordelijk sta voor mijn daden en mezelf niet verberg achter beoordelingen als woorden in mijn geest - en dus op elke manier aansprakelijk ben  voor wie ik ben in en als wat ik doe en gedaan heb in mjin leven op aarde