Uit de voorgaande
blog:
Hoe vreemd is dit dus om te beseffen
dat de emotionele ervaring van eenzaamheid en afscheiding en het gevoel er
'niet bij te horen' dat opkomt wanneer ik mij in groepen van mensen bevindt, in
wezen een soort van persoonlijkheids 'programma' is dat het bewustzijn gebruikt
om de illusie van de 'identiteit' en het 'zelf' te creëren. Omdat, als ik dit
specifieke gevoel van afscheiding niet zou ervaren in mezelf, het gevoel van
zogezegd niet bij de groep te horen, en als ik mij in die momenten niet
negatief zou voelen in mezelf, dan zou ik in feite ook niet dat speciale gevoel
kunnen ervaren dat 'ik' besta, en dat ik überhaupt een 'ik' ben en dat ik een
'bewustzijn' heb.
Het
gevoel niet bij een groep te horen en je een buitenbeentje voelen, en zelfs de
ervaring van eenzaamheid, depressie en minderwaardigheid die we soms ervaren
wanneer we in het bijzijn zijn van andere mensen, heeft dus als kern-startpunt
en -oorsprong een verlangen om dat in onszelf bestaat om onszelf te kunnen
afscheiden van 'andere mensen' en daarin
een 'identiteit' te vormen voor onszelf zodat we het gevoel hebben een 'ik' te
zijn, een 'ik' die anders is dan andere mensen en die daardoor een uniek
'individu' is.
En dit is
eigenaardig omdat het verlangen naar het ervaren van een soort van
individualiteit en uniekheid door middel van het afscheiden van onszelf in
relatie tot de mensen die we zien in de wereld om ons heen voortvloeit vanuit
een angst in onszelf om niet te bestaan, een angst om geen 'individu' te zijn
en om niet speciaal of uniek te zijn. 'speciaal' en 'uniek', als zijnde de
termen die omschrijven dat we een afgescheiden entiteit zijn in een wereld vol
miljarden wezens.
Maar de
angst om niet te bestaan is datgene wat in wezen het concept van het
'niet-bestaan' op zich creëert in de eerste plaats. Ik bedoel, als we geen
angst zouden hebben om niet te bestaan, zou het voor ons dan nog uitmaken of we
al dan niet 'bestaan', of we al dan niet een bewustzijn hebben of een individu
zijn? … neen, dat zou het niet. We zouden gewoon zijn wie we zijn en ons niet
bezig houden met wie we zijn in relatie tot 'andere mensen' of met hoe we
bestaan, waarom we bestaan, of we al dan niet echt bestaan, enzovoort. We
zouden bestaan als een levende aanvaarding en acceptatie dat we simpelweg
'hier' zijn. 'ik ben hier' als een observatie en vaststelling van wie, wat en
hoe we zijn en bestaan zou onze 'identiteit' zijn en we zouden de neiging of
het verlangen niet ervaren in onszelf om onszelf te gaan profileren, afscheiden
of onderscheiden van andere wezens gewoon om een 'gevoel' te kunnen creëren in
onszelf dat we bestaan.
Ik
bedoel, is de ervaring dat we bestaan in en als een persoonlijkheid en
identiteit in wezen niet meer of minder dan de angst om niet te bestaan vermomd
in allerhande gevoelens en emotionele ervaringen, verbonden met gedachten over
wie we zijn? En waarom is het dat we onszelf vragen stellen in verband met wie
we zijn, waarom we zijn, wat en hoe we zijn, maar we stellen onszelf nooit de
vraag waar deze vragen vandaan komen in de eerste plaats en waarom het is dat
we zo geobsedeerd zijn met 'wie we zijn' en met ons bestaan als 'mens' en als
'bewustzijn'? Dat is immers de meest belangrijke vraag die licht zal schijnen
op de echte oorsprong van hoe we bestaan en waarom en hoe het is dat we bestaan
in en als onszelf.
No comments:
Post a Comment