Dag 732: Wat Als we even enthousiast zouden zijn over het creëeren van een betere wereld als over kerstmis?

De Kerstdagen is iets waar we elk jaar veel aandacht aan besteden. Aandacht in de vorm van spanning, opwinding, afwachting maar ook stress en andere emotionele en gevoels-ervaringen die in wezen laten zien hoeveel waarde we hechten aan de feestdagen en aan al wat de feestdagen voor ons representeren.

Maar als we dan eens een blik werpen op het hoe en waarom van die 'waarde' en waar die waarde vandaan komt dan is het vrij vreemd om te bemerken dat de schijnbare 'waarde' die ons 'kerst-vreugde' geeft en die ons aanspoort om pakjes, een kerstboom en kerstverlichting te gaan kopen, en uitgebreide maaltijden voor te bereiden voor familie en vrienden om dan vuurwerk te gaan aansteken, in wezen volledig gefabriceerd is.

'gefabriceerd' in de zin van als je kijkt naar waarom het is dat we doen wat we doen tijdens de feestdagen, waarom het volgen van die traditionele handelingen ons zo makkelijk afgaat, dan wordt het duidelijk dat dat in wezen al is waar het om draait. Dat is al wat het is: traditie. Met andere woorden letterlijk het navolgen van generaties die ons zijn voorgegaan. We doen letterlijk dingen zomaar omdat anderen het ook doen.

En dat is net wat eigenlijk schokkerend is als je erbij stilstaat. Het feit dat iets wat vaak het hoogtepunt is in het hele jaar, namelijk de feestdagen en de dingen die we kunnen doen tijdens de feestdagen, puur gebaseerd is op die 'aangeboren' en onderbewuste neiging om onze omgeving te kopiëren en te doen wat andere mensen doen. Het is dus niet gebaseerd op een inzicht in waar we mee bezig zijn, een zelf-eerlijk stilstaan bij het waarom van die handelingen en van die tradities of een begrip van de eigenlijke noodzaak aan het bestaan ervan.

Als we daarbij zouden stilstaan dan zouden we immers al snel tot de conclusie komen dat de feestdagen, althans als hoe ze gevierd en geleeft worden door de meesten onder ons, niet enkel overbodig maar zelfs schadelijk zijn. De feestdagen is wanneer er het meest aan verspilling gedaan wordt, van consumptiegoederen en van voedsel. Het is wanneer er zich het meeste dronkenschap en dus ook ongelukken voordoen (Hier in Zuid-Afrika is het zelfs algemeen geweten dat je  best extra veiligheidsvoorzorgen neemt omdat de criminaliteit drastisch toeneemt tijdens de feestdagen). En door het vuurwerk is het ook dé tijd van het jaar waarin de meeste dieren verdwijnen/weglopen/gekwetst geraken.

Ik bedoel dat laatste punt op zich zou voor ons een alarmerend teken moeten zijn dat onze participatie in de 'feestdagen' en de manier waarop we dat fenomeen beleven niet best is. Maar toch lijkt die aantrekkingskracht om, ondanks al deze duidelijke tekenen dat we niet aan het participeren zijn in iets dat eigenlijk op welke manier dan ook ondersteunend is voor onze realiteit en dus onszelf, er toch in te participeren veel sterker te zijn dan ons gezond verstand en ons vermogen om te doen wat het beste is voor iedereen.

En het is precies dit fenomeen dat aan de grondslag ligt van waarom het is dat er maar geen verandering plaats vindt in onze realiteit, ook al zien we dat het noodzakelijk is en ook al hebben we absoluut het vermogen en de mogelijkheid om verandering teweeg te brengen en onze manier van leven te herschikken en te veranderen teneinde een wereld te vormen die het beste is voor iedereen. En daardoor is het belangrijk om te onderzoeken wat het dus precies is dat ervoor zorgt dat we meer enthousiast zijn voor het doen van dingen die schadelijk zijn voor onze realiteit dan voor het doen van de dingen die we werkelijk nodig hebben en die verbetering zouden brengen.

Meer in de volgende blog.

Dag 501: Waarom Dieren Mensen Bijten

Een paar dagen geleden heb ik een beet gekregen van een paard. Het paard heet Tyson, en ik kreeg de verantwoordelijkheid toegewezen om elke namiddag zijn hoeven te kuisen en zijn lichaam te onderzoeken voor teken.  Ik heb niet echt ervaring met het werken met paarden voordat ik hier naar de Farm kwam en sinds ik hier ben ga ik met de paarden die hier zijn en waar ik mee werk om alsof het honden zijn. In de zin van dat ik hen knuffel en kusjes geef en ik heb geleerd om strikt te zijn met hen wanneer ze ondeugend zijn.

Maar, omdat ik nooit een onderwijzing gekregen heb in verband met hoe een paard eigenlijk functioneert, ben ik mij nooit gewaar geweest van het feit dat je aan de lichaamstaal van een paard kan zien in welk humeur het zich bevindt. Ik bedoel, met honden is dit ook zo, en met alle dieren in feite -- ze communiceren via lichaamstaal. Maar ik heb dit nooit ingezien omdat ik het nooit heb moeten inzien. In de zin van dat ik altijd met honden en katten heb omgegaan vanuit een persoonlijk verlangen om hen affectie te geven  en om zelf affectie terug te krijgen - waarin ik hen behandel alsof ze knuffeldieren zijn.

Het is pas nu dat ik hier op de Farm te maken krijg met groepen van dieren, er zitten bijvoorbeeld 7 honden samen in één huis of met andere dieren dan ik gewoon ben, zoals paarden - dat ik begin in te zien dat er meer is aan een dier en aan de mens-dier communicatie en dier-dier communicatie dan ik ooit heb begrepen of gezien. En het eigenaardige is dat hoe dieren omgaan met elkaar en hoe ze reageren op menselijk contact niet zoveel verschillend is van hoe mensen in elkaar zitten. Als mens zijn we ons echter niet gewaar van de onderbewuste en onbewuste patronen die aan de basis liggen van ons gedrag en sociale interactie, waardoor we er ons ook niet zo makkelijk van gewaar kunnen zijn in dieren.

Bijvoorbeeld, wat ik heb ingezien is dat een dier, zoals bijvoorbeeld honden en paarden, dingen niet 'zomaar' doet. Dieren weten heel goed wat ze doen en hoe ze bijvoorbeeld de mens kunnen manipuleren om te krijgen wat ze willen. Ik bedoel, dat is precies wat de mens zelf ook doet met zijn omgeving - en net daarom zien we het niet in andere wezens. Er is ook een specifieke sociale code en omgang die speelt in een roedel honden of een groep paarden. En dan is er nog de lichamelijke tekenen en verschijnselen die aanduiden hoe een dier zich voelt en die dienen als waarschuwingstekenen of indicators die aanduiden hoe je je als mens het best handhaaft tegenover hen.

Ik hield absoluut geen rekening met al deze factoren in het moment dat Tyson mij in mijn rechterarm beet. Ik was in mijn 'troetel-modus' en ik ging ervan uit dat Tyson gewoon een 'schattig paard' is en dat hij genoot van mijn vertroetelingen en mijn aanrakingen. Ik keek niet naar zijn gezicht en ik zag al de tekenen niet die mij hadden kunnen laten weten dat hij iets van plan was en dat hij zich eigenlijk in een ondeugende bui bevond.

Ik bedoel, nadat hij mij had gebeten, ging ik in een reactie van kwaadheid en beschuldiging omdat ik dacht van 'hoe durft hij!', 'ik was gewoon lief tegen hem en hij doet mij zomaar pijn!' - en vanuit die reactie van beschuldiging ging ik dan in een ervraing van het slachtoffer spelen door mij dan bijvoorbeeld angtig te gaan voelen tegenover al de andere paarden, en ook tegenover al de honden. En, elke keer ik een hond aai of dicht bij een paard sta, ga ik nu in een korte intense reactie van angst dat het dier mij zal pijn doen, 'net zoals Tyson', 'zonder reden'.

Maar, wat ik hierin uiteindelijk heb ingezien is dat deze reactie in mezelf van kwaadheid en de gedachte van 'hij deed mij pijn zonder reden' eigenlijk aantoont hoe ik absoluut niet in lijn sta met de realiteit - in de zin van dat ik bijvoorbeeld de moeite niet doe om mij gewaar te zijn van het feit dat Tyson geen troeteldier is. En dat ik de moeite niet doe om mezelf in zijn schoenen te verplaatsen en te begrijpen wat het wil zeggen om een paard te zijn en hoe het is dat een paard eigenlijk functioneert, of wie Tyson eigenlijk is, wat zijn verleden is en hoe hij in zichzelf functioneert - omdat, het enige wat ik wilde zien en overwegen, is mijn eigen verlangen om hem te benaderen vanuit het eendimensionele idee in mijn geest dat Tyson gewoon een 'lief klein paard' is --- waarin mijn omgang met hem dus gebaseerd is op een persoonlijk idee over wie Tyson is, maar niet op een waarachtig inzicht in en begrip van wie hij werkelijk is en hoe hij werkelijk functioneert.

Omdat, als ik de moeite had gedaan om mezelf te onderwijzen en om mijn relatie met paarden te onderzoeken en om te begrijpen hoe het precies is dat een paard bestaat en functioneert, dan had ik waarschijnlijk het gebeurde kunnen vermijden. En, dan had ik tenminste inzicht gehad in waarom het is dat hij gedaan heeft wat hij heeft gedaan. Het feit dat ik nu reageer met kwaadheid en beschuldigingen laat enkel mijn machteloosheid zien in relatie tot mijn realiteit omdat ik niet begrijp en versta waarom of hoe dingen gebeuren.

http://www.desteni.org