Dag 780: Hoe kan je Nare Herinneringen Gebruiken als gereedschap van Zelf-Ontplooiing?

Deze blog is een verderzetting op Dag 779: Herinneringen als Voorspelbaar Systeem in je Geest of als Gereedschap ter Zelf-Ontplooiing? waarin ik schreef over hoe herinneringen voorgeprogrammeerd zijn in de geest als een systeem van zelf-sabotage. In deze blog schrijf ik over het potentieel dat bestaat in herinneringen en hoe onze herinneringen met andere woorden een gereedschap kunnen zijn dat we kunnen gebruiken om ons potentieel te verwezenlijken en te verbeteren als mens (in de plaats van dat we dus eerder teruggehouden worden door het systeem van herinneringen in onze geest).

Mijn voorbeeld van hoe herinneringen mij ondersteunen in mijn proces van zelf-verbetering is voornamelijk in verband met de persoonlijkheid van zelf-onzekerheid en zelf-onderdrukking die ik doorheen mijn leven vrij intensief heb geleeft. In mijn herinneringen was ik steeds enorm onzeker wanneer ik naar buiten ging en onder mensen was. Ik schaamde mij zelfs vaak over mijn uitdrukking en uiterlijk omdat ik vond dat ik er niet mooi genoeg uitzag, waardoor ik mij zeer onzeker voelde over mijn fysieke uitdrukking en mijn aanwezigheid in groepen van andere mensen. Ik had in feite het gevoel dat ik mezelf niet mocht of kon uitdrukken omdat ik geloofde dat ik er niet goed genoeg uitzag, gewoon omdat mijn uiterlijk niet meteen overeenkwam met dat van andere meisjes wanneer ik mezelf met hen vergeleek.

Hoe die 'slechte', onaangename herinneringen mij echter hebben ondersteund doorheen mijn proces van het veranderen van die zelf-onzekerheid naar een zelf-zekerheid in hoe ik mezelf ervaar en uitdruk rondom mensen, is door mij steeds te herinneren aan wat ik mij doorheen mijn proces gerealiseerd heb in verband met wie ik ben en waarom die zelf-onzekerheid en zelf-beoordeling niet het beste was voor mezelf. Dit wil zeggen dat elke keer een herinnering naar boven komt van hoe ik mij vroeger ervoer, voel ik mij versterkt in mijn toewijding en beslissing om die persoonlijkheid niet meer in mezelf te laten bestaan en om er met andere woorden voor te zorgen dat mijn verleden zich nooit meer zal herhalen, voor mezelf noch anderen.

Het is dus in feite net de moeilijke tijden die zich hebben voorgedaan in mijn leven die mij het meest hebben ondersteund om te veranderen en om een beter bestaan te creëren voor mezelf en om ook anderen die hetzelfde doormaken te ondersteunen.

Zo kunnen we dus ons verleden en herinneringen in onze geest gebruiken om dingen te veranderen en om ervoor te zorgen dat al het lijden dat we doorstaan hebben zich niet meer zal voordoen. Dit echter enkel als we bereid zijn om die herinneringen te onderzoeken en om middels dat onderzoek van onszelf en hoe we steeds bestaan hebben tot een begrip te komen van hoe we het lijden grotendeels zelf gecreëerd hebben. Je kan immers een probleem niet veranderen als je in de eerste plaats niet inziet hoe het probleem tot stand gekomen is en hoe het functioneert.

Dit is ook waarom we op individueel vlak maar ook op globaal vlak vaak niet in staat lijken te zijn om te voorkomen dat het verleden zich blijft herhalen; omdat we nooit echt moeite doen om werkelijk langs alle kanten te kijken naar het verleden vanuit het perspectief om tot een hollistisch inzicht te komen van hoe en waarom bepaalde fenomenen en situaties zich hebben voltrokken.

Dag 760: Wat is de Zin van Zinloos Geweld?

In deze blog zoemen we wat dieper in op de term 'zinloos geweld' en kijken we specifiek naar de perceptie in de geest die gecreëerd wordt door deze term. De perceptie zijnde dat bepaalde vormen van geweld 'zinvol' zijn en dat andere vormen van geweld 'zinloos' zijn. Ook is het interessant om te bemerken hoe de term 'zinloos geweld' op zich een aanvaarding van 'geweld' in de wereld en samenleving impliceert, en dan wel door de onderliggende suggestie dat er sommige vormen van geweld bestaan die 'zinvol' - en daardoor 'gerechtvaardigd' en 'aanvaardbaar' - zijn.

Als voorbeeld kan je nemen de explosies in Brussel op 22 Maart 2016. Daarnaar kan verwezen worden als 'zinloos geweld'. Onze media maakt zelfs vaak gebruik van deze term. Om maar een aantal voorbeelden aan te halen:

• Brussel vecht tegen zinloos geweld (Weekend Knack)
• Man in levensgevaar na zinloos geweld in Brussel (HLN)
• Nederlandse politie zoekt Belgische daders van zinloos geweld (Het Nieuwsblad)
• Zinloos geweld op fuif meteen voor rechter (De Morgen)

Zinloos geweld is, net zoals het woord 'terrorisme', één van die concepten die we als samenleving zomaar schijnen aanvaard te hebben omdat iemand ooit begonnen is met het gebruik ervan, maar waarbij we niet echt lijken te zien of begrijpen wat er in en achter de woorden zelf eigenlijk gesuggereerd en geimpliceerd wordt.

Als je als buitenstaander bijvoorbeeld kijkt naar de aanslagen in Brussel of naar een individu die een schijnbaar onschuldig persoon vermoord, kan je zeggen van 'ja, dat is zinloos geweld'. En daarmee wil je dan zeggen dat de daden die gepleegd werden op het eerste zicht geen 'zin' of 'rede' lijken te hebben omdat de slachtoffers op het eerste zicht niets te maken lijken te hebben met de dader of de daad. Wat hadden al die mensen die toevallig op de luchthaven of de metro waren tijdens de explosies nu te maken met het gebeurde? Zij waren immers maar op de foute plek op het foute tijdstip. En wat heeft de persoon die toevallig over het voetpad wandelde in het moment dat een voorbijganger plots goesting kreeg om iemand te kwetsen of te vermoorden nu te maken met wat hen overkwam? Zij waren ook maar op het foute moment op de foute plek.

Toch is het bestempelen van dit soort daden als 'zinloos geweld' echter een limitatie op de realiteit plaatsen. Of beter gezegd plaats je een limitatie op je eigen perceptie van de realiteit. En dit namelijk omdat, hoewel de daad voor jou op het eerste zicht persoonlijk geen 'zin' leek te hebben, had het voor de dader steeds wel zin.

Wat is 'zin' immers? Wat is het dat 'zin geeft' aan dingen? Is het niet enkel de 'zinnen' in je geest, als met andere woorden je gedachten, die je toefluisteren wat voor jou belangrijk is en wat niet, wat goed en slecht is en juist en fout? En waar komen die gedachten vandaan? Als je wil weten wat de 'zin' is dat een persoon ziet in de daden die hij/zij verricht en uitvoert, is het maar een kwestie om te begrijpen wat de 'zinnen' zijn die door hun geest gaan en waar ze die zinnen geleerd hebben.

En om te begrijpen hoe gedachten gevormd worden in de geest van een mens, moet je in hun schoenen kunnen staan en moet je doorheen hun leven wandelen om te begrijpen hoe ze geworden zijn wie ze vandaag zijn en hoe hun overtuigingen, ideëen, percepties en gedachten over zichzelf en de wereld waarin ze bestaan tot stand gekomen zijn. Dit wil dan echter zeggen dat je dit eerst met jezelf dient te doen. Weet jij immers waar je eigen gedachten vandaan komen en hoe jij precies geworden bent wie je nu bent als persoon en individu in deze wereld?

Hoe kan je trouwens zeggen dat de daden van een ander geen zin hebben wanneer je zelf niet begrijpt hoe het mechanisme waarmee jij zelf zin geeft aan je eigen daden en bestaan werkt? Ook zal je pas oplossingen kunnen vinden voor het schijnbaar 'zinloos' geweld in je samenleving en realiteit, wanneer je in de eerste plaats kan verstaan wat het is dat precies zin geeft aan dingen en wanneer je beseft dat niets ooit 'zinloos' is, omdat er altijd wel bepaalde 'zinnen' in onze geest zijn die de aanleiding vormen tot de daden die we verrichten.

Dag 750: De Onderontwikkelde Vermogens van Volwassenheid

Zoals ik in Dag 749: Kijk niet zo Serieus! ter sprake bracht is het maar al te vreemd hoe je als volwassene bepaalde herinneringen uit je kindertijd met je kan meedragen en je interne ervaringen en beleving in relatie tot je omgeving en de mensen om je heen volledig kan vormen rond die herinneringen uit je kindertijd. Het is een vreemd fenomeen dat in ons allemaal in meer of mindere mate bestaat. En het steekt de kop op elke keer wanneer je bijvoorbeeld emotioneel reageert op iets of iemand. Elke keer wanneer jij iets persoonlijk neemt en op een persoon reageert met angst, onzekerheid, kwaadheid, frustratie, depressie, enzovoort.

Die emotionele reacties zijn als het ware een resultaat van al de lagen van bewustzijn die jij doorheen je leven hebt opgebouwd op de aanvankelijke emotionele reacties die je ervoer in bepaalde momenten tijdens je kindertijd. Dit wil dus zeggen dat je die momenten tijdens je kindertijd waarin jij je op een bepaalde manier ervoer tegenover je omgeving nog steeds de macht geeft om jouw ervaring van jezelf en van je omgeving te kleuren en te sturen. En dat is op zich absurd omwille van de simpele reden dat je geen kind meer bent. Je bent een volwassene, namelijk een individu in deze wereld die de capaciteit en het vermogen heeft om zichzelf uit te drukken, om beslissingen te maken, om op een rationele en redelijke manier om te gaan met situaties en met je eigen interne reacties op situaties, om te onderzoeken hoe deze wereld in elkaar zit en om tot oplossingen te komen voor dingen zoals je emotionele reacties op situaties.

Maar het feit dat je je nog steeds laat sturen door emoties en gevoelens, die dan je gedachtenpatronen en uiteindelijk je gedrag kleuren en dirigeren, laat in wezen zien dat je nog niet hebt losgelaten van je herinneringen en je staat van zijn waar je je in bevond toen je een kind was. Toen je een kind was, ervoer je immers jezelf en je omgeving als niets dan impulsen die op je afkwamen. Je bevondt je in een proces van leren en ontwikkelen. Je wist nog niet hoe en waarom je omgeving bestaat zoals ze bestaat, of hoe en waarom mensen zich gedragen zoals ze zich gedragen. Er waren momenten waarin je reageerde met angst op iemand maar je niet zag of wist waar die angst vandaan kwam en je ook niet in staat was om te begrijpen waarom je je angstig voelde. Je had het vermogen niet om dingen in perspectief te plaatsen en te relativeren.

Maar als volwassene heb je dat vermogen wel. Als volwassene heb jij het vermogen om terug te blikken op je eigen herinneringen die je met je meedraagt, herinneringen van momenten waarin jij iets of iemand in je omgeving bijvoorbeeld als bedreigend of aanvallend ervoer, te onderzoeken. Je bent in staat om dan in de plaats van opnieuw in de emotie te stappen die je in dat moment ervoer eerder het moment te onderzoeken door jezelf bijvoorbeeld in de schoenen te plaatsen van de betrokken individuen en gezond verstand toe te passen. Gezond verstand toepassen wil zeggen dat je leert begrijpen waarom dat moment zich afspeelde zoals het dat deed, waarom de persoon in kwestie zich gedroeg zoals die zich gedroeg en waarom jij jezelf ervoer zoals je je ervoer.

Het is inderdaad een vreemde kwestie dat wij als mens zo kunnen blijven steken in het verleden en kunnen blijven vasthouden aan een herinnering, namelijk iets dat op zich in wezen niet echt is, en dat we die herinnering zoveel macht geven over wie we zijn dat we soms in angst bestaan om de herinnering opnieuw te beleven. Ik bedoel maar, is het dan niet dat we eigenlijk angst hebben van onze eigen onwetendheid en kortzichtigheid omdat we zelf nooit de moeite gedaan hebben om het moment in de herinnering te begrijpen en zodoende de emotionele ervaringen die we eraan gekoppeld hebben los te laten?

Wordt vervolgd in Dag 750

Dag 723: Hoe Verander je het gedachten- en reactiepatroon van Competitie en vergelijking?

Ter verderzetting van Dag 722: Vergelijking en Competitie in Vriendschap onder Vrouwen  waaruit de volgende paragraaf komt:

En dit punt van competitie en vergelijking is iets dat ik pas ben beginnen opmerken nadat er een pijnpunt in mijn lichaam geactiveerd werd. Wanneer ik dat pijnpunt ging ondezoeken om te zien welke gedachten-patronen er aan de oorsprong lagen en wat dat punt in mijn lichaam representeerde, zag ik dat het te maken had met het limiteren en saboteren van mijn expressie, van mijn natuurlijke vloeiende uitdrukking, middels een construct van competitie en vergelijking

Je kan veel leren uit pijnpunten in je lichaam. En naarmate je je meer bewust wordt van je eigen geest en lichaam, kan je zelf beginnen aflezen wat bepaalde pijn representeerd en laat zien. Zelf gebruik ik ook mijn spier-communicatie (kinesiologie) om te testen welke woorden achter de pijn liggen. Zo ben ik dan tot de woorden 'competitie' en 'vergelijking' gekomen.

Mijn pijn lag in mijn lage rug langs de rechterkant van de ruggengraad net boven mijn heupbeen. Het was een pijn die genesteld zat in een dieperliggende spier. Deze pijn werd dan ook pas merkbaar en kwam pas naar het oppervlak nadat ik een Body Stress Release sessie had gekregen waarin op dit soort dieperliggende spierlagen gewerkt wordt en gezocht wordt naar spanning in de spieren teneinde die spanning te kunnen bevrijden.

De diepte van de pijn in mijn lichaam laat me dus al zien dat het ook gaat om een 'diep' punt, een punt dat diep geworteld zit in de diepere lagen van mijn bewustzijn. Door middel van kinesiologie testte ik uit dat het gaat om competitie en vergelijking. Deze informatie nam ik echter niet zomaar voor 'waar' aan. Ik vroeg ook een ander persoon wat zij zag in dat punt en zij gaf me haar perspectief en zei dat het punt verband houdt met het 'vloeien' van expressie.

Ik 'las' competitie en vergelijking, omdat dat uiteindelijk de reden is waarom er een obstructie zou bestaan in mijn expressie en waarom mijn expressie niet 'vloeiend' is. Voor mij bevestigde deze informatie wat ik al wist in relatie tot wat mijn 'zwakheden' zijn en wat de patronen in mijn geest zijn waar ik over het algemeen op aanbots, namelijk competitie en vergelijking en al de emotionele ervaringen die ermee verbonden zijn, zoals inferioriteit, jaloezie, minderwaardigheid, onzekerheid, zelf-twijfel, zelf-onderdrukking, enzovoort.

Het houdt dus steek voor mij dat dit een punt is dat in de dieperliggende lagen van mijn fysieke lichaam zit, omdat het ook in de dieperliggende lagen van mijn geest zit. Het construct/patroon van competitie en vergelijking is iets dat ik haast continu doe en dat een heel groot deel vormt van mijn interacties met de mensen in mijn omgeving en hoe ik mijn omgeving en realiteit zie en ervaar. Het ligt aan de basis van hoe ik mezelf zie en ervaar.

Om dit patroon van vergelijking en competitie dan te veranderen, is het een kwestie van het niet proberen groots aan te pakken en te verwachten dat ik dit hele construct van 'competitie' en 'vergelijking' kan veranderen. Aangezien het immers als het ware zodanig in mezelf geintegreerd is  dat het aanwezig is in al wat ik doe in bijna elk moment van ademhaling, kan ik het maar veranderen door de verschillende aspecten aan te pakken.

Één aspect is bijvoorbeeld hoe ik mezelf vergelijk met vrouwen in en als het construct en systeem van 'vriendschap' en hoe ik binnenin vriendschappen doorheen mijn leven mezelf steeds heb vergeleken en mezelf steeds in competitie geplaatst heb met andere vrouwen. En dit construct op zich bestaat dan ook weer uit verschillende lagen die onderzocht en veranderd dienen te worden.

Een misvatting in het proces van zelf-verandering is dus de neiging om de groten patronen in jezelf in z'n geheel te willen aanpakken vanuit een verwachting jezelf volledig te veranderen in bijna één enkel moment. Zo werkt echte zelf-verandering echter niet. Het gaat om de details en de nuances. Het gaat om de kleinere patronen, en hoe kleiner hoe beter. Als je begint met het veranderen van de kleinere reacties en gedachtenpatronen, verander je tevens het grotere patroon tegelijkertijd op een manier die doenbaar, realistisch en meetbaar is.

Dag 716: Hoe kan je ontcijferen wat een 'ongeluk' je laat zien over jezelf?

In Dag 715: Hoe Corrigeer je op praktische wijze schadelijke gedachtenpatronen? beschreef ik de tweede stap in het proces van het gebruiken van een 'ongeluk' dat je overkomt als een hulpmiddel om:

1. Jezelf te leren kennen
2. Schadelijke patronen in je geest te detecteren en identificeren
3. Die schadelijke patronen te veranderen tot meer constructieve expressies

In de tweede stap ga je dus kijken naar hoe en waar die schadelijke patronen die je in de eerste stap hebt gedetecteerd en geidentificeerd zich in je dagelijkse leven en realiteit afspelen. Eens je dit dan kan vastpinnen en uitstippelen, kan je beginnen werken aan een praktische structuur om dat patroon te gaan veranderen en corrigeren.

Je fysieke werkelijkheid en hoe het patroon zich op fysiek vlak afspeelt zal immers je blauwdruk zijn om praktische en realistische zelf-verandering teweeg te brengen. Je kan immers niet afmeten of erkennen of je verandering wel degelijk 'echt' is, als je niet in de eerste plaats weet waar je naar moet kijken. Wanneer je de exacte 'data' hebt in termen van hoe dat wat schadelijk is in je leven zich afspeelt en bestaat, dan weet je ook meteen hoe je je eigen verandering in en als dat patroon kan afmeten naarmate je je proces van verandering bewandelt.

Ik neem mijn patroon als voorbeeld. Het patroon dat ik gedetecteerd en geidentificeerd had als zijnde verbonden aan mijn 'ongeluk' als het verbranden van mijn hand, was het patroon van het richting geven aan en 'be-hand-elen' van mijn externe realiteit via energie. En dit kon ik identificeren door te kijken naar wat ik binnenin mezelf aan het doen was in het moment waarin het ongeluk gebeurde. Ik keek specifiek naar:

• Welke emotionele of gevoels-ervaring ging er in dat moment of in de voorgaande momenten door mij heen
• Welke waren de gedachten in mijn geest en waar hield ik mij met andere woorden mee bezig in mijn geest
• Wat kan de locatie van mijn 'ongeluk'/wonde mij vertellen over het patroon waar ik in zit

Door naar mijn 'ongeluk' op die manier te kijken, werd mij duidelijk dat:

• De emotionele/gevoels-energie die ik ervoer een ervaring was van frustratie, gehaastheid, stress en controle
• De gedachten die door mijn geest gingen in de trand waren van kritiek hebben op de mensen in mijn omgeving en wat er allemaal aan het mislopen is en wat mensen allemaal misdoen in mijn omgeving
• De locatie van mijn wonde, namelijk aan de rug van mijn linkerhand, mij aanduid dat het gaat over hoe ik dingen 'be-hand-el' en hoe ik dus omga met dingen (=hand) in mijn externe realiteit (=rug) en dat het specifiek te maken heeft met energie zoals gevoelens of emoties (=linkerkant)

Deze drie factoren gaven mij dus een duidelijk beeld van wat mijn 'ongeluk' mij aan het tonen was in relatie tot het punt binnenin mezelf dat een schadelijk effect heeft en dat dus gecorrigeerd en veranderd dient te worden. En dit is dus een techniek om tot de kern te komen van wat je realiteit je kan vertellen over wie jij bent vanbinnen en hoe je realiteit je eigenlijk ondersteunt om in te zien wat binnenin jezelf schadelijke invloed heeft op jezelf en je leven, door middel van bijvoorbeeld het creëren van een 'ongeluk'.

In de volgende blog bekijken we de derde stap in het proces van het transformeren van een 'ongeluk' tot een punt van zelf-ondersteuning.

Dag 714: Wat een 'ongeluk' je kan leren over jezelf

Ter verderzetting op Dag 713: Hoe je fysieke lichaam je laat zien wie je bent in je geest en specifiek op het punt van fysieke 'ongevallen', zoals in mijn geval het verbranden van mijn hand, en hoe die schijnbare 'ongevallen' in wezen specifiek verband houden met wie jij bent in dat moment.

Het is gemakkelijk om 'aan te nemen' en te 'accepteren' dat een 'ongeval' zomaar een 'ongeval' is, een ongeluk, iets dat 'zomaar' gebeurt en iets waar jij als persoon niets mee te maken hebt. Het is makkelijk om je als het ware te verschuilen achter het woord 'ongeluk' en 'ongeval', daar zijn woorden immers voor, om ons te vertellen hoe de werkelijkheid in elkaar zit. Dus als het woord 'ongeluk' aanduid dat wat jou voorgevallen is simpelweg een kwestie was van geen 'geluk' hebben, dan neem je ook vanzelf aan dat het 'lot' jou dat 'on-geluk' heeft aangedaan. Het 'lot' heeft beslist dat jij in dat moment 'geen geluk' zou hebben en een 'ongeluk' zou voorhebben.

Wat ik hier dus probeer over te brengen is hoe we doorgaans woorden, en de dingen die woorden impliciet lijken te suggereren over hoe dingen bestaan en in elkaar zitten, gebruiken om de realiteit achter te verbergen en om onszelf verhaaltjes te vertellen en voor te houden zodat we onze eigen verantwoordelijkheid niet zouden inzien.

Neem als voorbeeld het woord 'ongeluk' en hoe dit woord lijkt te suggereren dat als jij bijvoorbeeld je hand verbrand, het simpelweg een kwestie is van 'geen geluk' te hebben gehad in dat moment. Deze specifieke term 'ongeluk' maakt het daarom ook makkelijk voor ons om doorgaans niet stil te staan bij het hoe en waarom van de dingen die ons 'overkomen' en die gebeuren in onze realiteit. Want, het zijn 'on-gelukken', het waren schijnbaar momenten waarin we nu eenmaal 'geen geluk' hadden.

Het zijn dit soort woorden en vooral dan ons eigen vertrouwen in de woorden die we gebruiken en wat die woorden suggereren in hun opbouwing die het makkelijk maken voor ons om niet te kijken naar of te onderzoeken wat er werkelijk gaande is in zo'n momenten waarin we een 'ongeluk' hebben bijvoorbeeld.

Als we bijvoorbeeld in zelf-eerlijkheid zouden kijken naar zo'n momenten en naar de werkelijke oorzaak en oorsprong van hoe en waarom dat 'ongeluk' plaatsvond en kon plaatsvinden, dan zouden we inzien en beseffen dat de meeste ongelukken zich voordoen omdat we zelf in onze geest zaten. We waren bijvoorbeeld aan het nadenken over iets compleet anders dan het moment waar we ons in bevonden en wat we praktisch aan het doen waren in dat moment, en dus merkten we bepaalde dingen niet op of hielden we onze aandacht niet bij wat zich aan het afspelen was in onze onmiddellijke omgeving.

Toen ik mijn hand bijvoorbeeld verbrandde, en wanneer ik terugblikte op dat moment waarin het gebeurde en ik voornamelijk keek naar wie ik was binnenin mezelf in dat moment, kon ik onmiddellijk erkennen en zien dat ik in mijn geest zat. Ik was bezig mij op te winden over allerlei andere zaken waar ik over aan het nadenken was. Ik was nog aan het reageren op de afwas die aan de afwastafel stond en op mijn eigen gedachten over hoe het andere mensen hun verantwoordelijkheid is om hun afwas te doen, etcetera.

Ik was in dat moment niet met mijn aandacht aanwezig en daardoor had ik geen stevige greep op het frietmandje dat ik in mijn handen hield en boven de hete frietketel aan het houden was. Als ik in dat moment met mijn gewaarzijn aanwezig geweest zou zijn, dan zou ik mijn kracht niet gespendeerd hebben aan die gedachten en reacties in mijn geest, maar eerder aan het stevig vasthouden van het mandje in het besef dat een hete frietketel niet om mee te spelen is. Ik realiseerde mij dus dat als ik niet in mijn geest was afgedwaald en als ik mij niet zou hebben bezig gehouden met reacties op gedachten over andere mensen en over mijn omgeving, dan zou dat 'ongeluk' niet zijn voorgevallen en dan zou ik mijn hand niet verbrand hebben.

Het zou dus makkelijk geweest zijn om te denken van 'ach ja, ongelukken gebeuren nu eenmaal' en er verder niet bij stil te staan. Maar dan zou ik ook niets hebben geleerd over mezelf. Dan zou het ongeluk zijn doel niet gediend hebben, namelijk mij erop te wijzen dat ik dingen aan het toelaten was binnenin mezelf die niet het beste waren voor mezelf, zoals het afdwalen in gedachten en reacties in de plaats van aanwezig blijven in het moment zelf.

Dag 657: Het Toespreken van een Publiek: Een Vreselijke Straf of Kans tot Zelf-Ontplooiing?

Om verder te gaan op de voorgaande blogs waarin ik mijn proces deelde en omschreef in relatie tot het stabiliseren van mezelf in momenten waarin ik een 'spreekbeurt' geef in de zin van dat ik voor een camera sta om over een onderwerp te praten hetgeen dan uiteindelijk bekeken zal worden door een publiek. En voornamelijk heb ik het over het stabiliseren van de 'voorgeprogrammeerde' automatische ervaringen van gespannenheid, angst en onzekerheid die steeds opkwamen.

En dit proces deel ik omdat ik heb gemerkt hoe het toepassen van zelf-vergeving mij geassisteerd heeft in het 'tot rust komen' tijdens mijn bespreking en het ontspannen van mezelf in de plaats van het opspannen en onder stress plaatsen van mezelf. Langs de ene kant heeft die ontspanning die ik nu ervaar te maken met mijn toepassing van zelf-vergeving en ademhaling in relatie tot mijn ervaringen maar langs de andere kant heeft het ook veel te maken met het feit dat ik mezelf steeds een duwtje in de rug gegeven heb ondanks de ervaring voor mezelf in het begin misschien wat beangstigend en oncomfortabel was.

Ik heb steeds doorgezet in iets waarvan ik aanvankelijk dacht dat het niets voor mij was omdat mijn ervaring met spreekbeurten in het verleden steeds was dat ik de indruk kreeg dat ik niet gemaakt ben om voor een publiek te spreken en dat ik nu eenmaal een 'verlegen' meisje ben dat absoluut niet in staat is om op een zelfzekere manier zichzelf uit te drukken of iets kan mededelen wanneer er andere mensen bij betrokken zijn.

En nu heeft dat doorzetten haar vruchten afgeworpen in de zin van dat ik door consistent te zijn en door te zetten mezelf heb ondersteund om mijn 'vaardigheid' om een bespreking over iets te geven heb bijgeschaaft en gevormd. Wat de ervaring van gespannenheid, angst en onzelfzekerheid gepaard met herinneringen van mijn schooltijd doen uitschijnen is dat ik 'nu eenmaal niet goed ben' in datgene waar ik mij onzeker voel, en dat dat 'nu eenmaal is wie ik ben'.

Maar wat die ervaring niet laat zien is dat als je doorduwt en als je toch die stap zet om iets te beoefenen zonder op te geven, dat je dan jezelf zal uitbreiden door nieuwe manieren te leren kennen om iets te doen. Als je iets blijft proberen zal je immers uiteindelijk nieuwe ervaringen opdoen en door nieuwe ervaringen op te doen krijg je ook nieuwe inzichten die je dan kunnen ondersteunen om een bepaalde vaardigheid te ontwikkelen.

Het is maar jammer dat ik dit nooit eerder had ingezien en dat ik met andere woorden die paar herinneringen aan mijn spreekbeurt ervaringen tijdens mijn schooltijd de macht had gegeven om in mijn geest de overtuiging  te planten dat spreekbeurten, toespraken of besprekingen geven 'niets voor mij is' en 'dat ik er nu eenmaal niet goed in ben' terwijl dat in feite absoluut limiterend is om niet te zeggen compleet onwaar.

Het gereedschap dat ik in dit proces van zelf-ontplooiing heb gebruikt om mezelf te ondersteunen tot deze inzichten en ervaringen te komen, heb ik geleerd via de GRATIS online cursus DIP Lite - voor eenieder die zich op het pad wil wagen van zelf-onplooiing en klaar is om meer te ontdekken van wat het leven te bieden heeft.

Dag 612: Hoe Onzekerheid en Angst in een Relatie tot Misbruik kan Leiden

En het vreemde is dat onze relaties met mensen gebaseerd zijn op die zelf-onderdrukkingen. Het is wanneer we een relatie starten, een 'liefdes-'relatie, dat dit soort gedachten meer en meer beginnen op te doemen. Dus vreemd is het dan dat we langs de ene kant, wanneer we die 'ene' gevonden hebben, onze 'liefdespartner', ons plots zo enorm goed voelen omdat we immers iemand gevonden hebben die van ons houdt en die ons liefheeft. Maar dan langs de andere kant beginnen al die onzekerheden op te komen in onze geest. Onzekerheden in verband met ons uiterlijk en of het nog aantrekkelijk of sexy is.

Dat is immers wat ik ervaren heb doorheen mijn leven - namelijk dat wanneer ik in een relatie was, dan kwamen mijn onzekerheden meer intens naar boven en veranderde ik daardoor zelfs drastisch in mijn persoonlijkheid en als persoon. Omwille van de emotionele ervaringen van angst en onzekerheid die opkwamen in mezelf op een veel intensere manier dan wanneer ik niet in een relatie was, begon ik haast automatisch mezelf ook te veranderen en aan te passen in mijn uitdrukking en in 'wie ik was' omdat dat is wat de onzekerheid mij als het ware aanspoorde om te doen.

Ik voelde mij bijvoorbeeld voornamelijk onzeker en angstig in verband met het 'verliezen' van mijn partner, ik voelde mij angstig om weer alleen te zijn en om verlaten te worden door mijn partner. Ik bedoel, zelfs al kon ik in mijn achterhoofd wel zien en ervaren dat door die onzekerheid en angst en het feit dat ik mezelf onderdrukte in en als die emotionele ervaringen, mijn ervaring van en in de relatie in feite gecompromitteerd was en uiterst onaangenaam was - toch plaatste ik de relatie op de eerste plaats in mijn leven en mijn wereld omwille van de angst om alleen te zijn die in mezelf naar boven kwam.

In mijn geval bevond ik mij zelfs in relaties waarvan ik kon zien dat ze niet goed waren voor mij vanuit het perspectief dat de persoon waar ik mee in een relatie was en de dynamiek die er ontstond tussen mezelf en mijn partner omwille van het verschil in persoonlijkheid tussen ons, een vorm van misbruik ondersteunde en kweekte. Waarin, ik bedoel, ik heb lange tijd gedacht dat ik de misbruikte was, het slachtoffer in de situatie. Maar wat ik nooit heb ingezien is dat ik in de relatie bleef omwille van de angst om alleen achter te blijven en de angst om verlaten te worden die ik macht gaf over mezelf.

Ik besefte dus nooit dat ik in en als die angst mezelf misbruikte en liet misbruiken, omdat ik geen respect genoeg had voor mezelf om op mijn eigen benen te staan en om mezelf te vertrouwen en om alleen te staan met en als mezelf. Ik bedoel, ik had in feite angst van mezelf en in die angst scheidde ik mezelf van mezelf af en gaf ik mijn macht weg aan andere mensen. Dat is het misbruik dat ik pleegde tegenover mezelf, dat ik geen verantwoordelijkheid nam voor mezelf en voor mijn relatie met mezelf.

Ik liet de emotie van angst en onzekerheid mij overspoelen, zodanig dat ik mezelf volledig veranderde om toch maar mijn partner en mijn relatie niet te verliezen, en tot ik mezelf uiteindelijk niet meer herkende. Ik compromitteerde en misbruikte mijn relatie met mezelf omdat ik de angst en onzekerheid in mezelf vertrouwde en omdat ik niet besefte dat emotionele ervaringen niet echt zijn en geen echte macht hebben over mij.

Meer in de Volgende Blog

Dag 592: Zijn onze Emoties een Straf die we Onszelf doen Uitzitten?

Dag 592: Zijn onze Emoties een Straf die we Onszelf doen Uitzitten? 

Het Veranderen van de Emotie van Onzelfzekerheid in Groepen

Een ervaring die voor mij een patroon en een gewoonte geworden is doorheen mijn leven is een ervaring van onzekerheid in groepen van mensen en ook in relatie tot individuen in mijn omgeving. En het is deze ervaring die ik zal aanpakken in deze blog en volgende blogs, door middel van het Desteni Gereedschap van Schrijven, zelf-vergeving en zelf-Correctie.

Ik zal hierin vertrekken vanuit een praktisch voorbeeld  en met name een specifieke situatie die ik in mijn dagelijkse leven en realiteit ben tegengekomen - omdat die situatie de 'blauwdruk' representeert van het patroon van onzekerheid dat zich doorheen mijn leven steeds heeft herhaald.

De situatie zijnde dat ik een aantal weken geleden naar een bijeenkomst was gegaan van een sportclub waar ik mij onlangs bij heb aangesloten. Het was een sociale bedoening waarop prijzen werden uitgereikt en gegeten, gedronken en gepraat werd. Aangezien ik mij pas heb aangesloten kende ik de meeste mensen daar nog niet goed en moest ik dus het initiatief nemen om een gesprek aan te knopen, om onderwerpen te vinden om over te praten, om mensen te benaderen en om punten te vinden waar mensen over zouden willen praten - en om dus met andere woorden een zekere vorm van 'connecties' en 'relaties' te vormen met mensen.

Al is het enkel om die specifieke vaardigheid in mezelf te ontwikkelen omdat ik doorheen mijn leven een persoonlijkheid heb ontwikkeld waarin ik mezelf steeds heb ervaren als 'sociaal onbekwaam' en mezelf zelfs heb beoordeeld en gedefinieerd als 'vreemd' omwille van de onzekerheid en de angsten die ik steeds ervoer in mezelf wanneer ik mij in sociale situaties bevond.

Ik ben dan doorheen de jaren naarmate ik opgroeide tot volwassene in deze wereld gaan geloven dat die specifieke persoonlijkheid van onzelfzekerheid in sociale situaties is 'wie ik ben', alsof dat mijn 'straf' is die ik moet uitzitten gedurende de rest van mijn leven in deze wereld en alsof er geen enkele andere keuze is voor mij omdat die onzekerheid als het ware het enige 'programma' is dat ik gekend heb.

Ik bedoel, is dat niet vreemd - dat je zo'n ervaringen gaat aanvaarden en aannemen als de realiteit van wie je bent, ondanks dat je weet dat het eigenlijk ook anders kan. In de zin van dat ik bijvoorbeeld andere mensen zie en ik zie hoe ze zichzelf uitdrukken in sociale situaties -- ik zie hoe anderen die onzelfzekerheid niet lijken te ervaren, of althans niet in de mate waarin ik het ervaar in mezelf -- maar dat je je erbij neerlegt dat je niet kan veranderen omdat je simpelweg niet weet hoe. Want, je hebt nooit anders gekent dus heb je ook niet meteen een voorbeeld of een richtlijn voor hoe je kan worden wie en hoe je eigenlijk wil zijn in je leven.

Dus, vanuit dat opzicht lijken dit soort emotionele ervaringen zoals onzelfzekerheid een 'straf' die je uitzit omdat je weet dat het niet is wie je wil zijn en hoe je jezelf wil ervaren maar je hebt tegelijkertijd het gevoel dat je er niets aan kan doen en dat je dus 'gedoemd' bent om zo door het leven te gaan. En onzekerheid is maar één voorbeeld van zo'n ervaringen, er zijn verschillende emotionele ervaringen die mensen steeds herleven in hun bestaan op aarde die het leven soms kunnen doen aanvoelen als een Hel - hetgeen dus impliceert dat we onszelf om de één of andere reden aan het straffen zijn anders zouden we al lang hebben losgelaten van zulk 'n patronen uit het verleden die zich blijven herhalen in ons leven.

Dag 501: Waarom Dieren Mensen Bijten

Een paar dagen geleden heb ik een beet gekregen van een paard. Het paard heet Tyson, en ik kreeg de verantwoordelijkheid toegewezen om elke namiddag zijn hoeven te kuisen en zijn lichaam te onderzoeken voor teken.  Ik heb niet echt ervaring met het werken met paarden voordat ik hier naar de Farm kwam en sinds ik hier ben ga ik met de paarden die hier zijn en waar ik mee werk om alsof het honden zijn. In de zin van dat ik hen knuffel en kusjes geef en ik heb geleerd om strikt te zijn met hen wanneer ze ondeugend zijn.

Maar, omdat ik nooit een onderwijzing gekregen heb in verband met hoe een paard eigenlijk functioneert, ben ik mij nooit gewaar geweest van het feit dat je aan de lichaamstaal van een paard kan zien in welk humeur het zich bevindt. Ik bedoel, met honden is dit ook zo, en met alle dieren in feite -- ze communiceren via lichaamstaal. Maar ik heb dit nooit ingezien omdat ik het nooit heb moeten inzien. In de zin van dat ik altijd met honden en katten heb omgegaan vanuit een persoonlijk verlangen om hen affectie te geven  en om zelf affectie terug te krijgen - waarin ik hen behandel alsof ze knuffeldieren zijn.

Het is pas nu dat ik hier op de Farm te maken krijg met groepen van dieren, er zitten bijvoorbeeld 7 honden samen in één huis of met andere dieren dan ik gewoon ben, zoals paarden - dat ik begin in te zien dat er meer is aan een dier en aan de mens-dier communicatie en dier-dier communicatie dan ik ooit heb begrepen of gezien. En het eigenaardige is dat hoe dieren omgaan met elkaar en hoe ze reageren op menselijk contact niet zoveel verschillend is van hoe mensen in elkaar zitten. Als mens zijn we ons echter niet gewaar van de onderbewuste en onbewuste patronen die aan de basis liggen van ons gedrag en sociale interactie, waardoor we er ons ook niet zo makkelijk van gewaar kunnen zijn in dieren.

Bijvoorbeeld, wat ik heb ingezien is dat een dier, zoals bijvoorbeeld honden en paarden, dingen niet 'zomaar' doet. Dieren weten heel goed wat ze doen en hoe ze bijvoorbeeld de mens kunnen manipuleren om te krijgen wat ze willen. Ik bedoel, dat is precies wat de mens zelf ook doet met zijn omgeving - en net daarom zien we het niet in andere wezens. Er is ook een specifieke sociale code en omgang die speelt in een roedel honden of een groep paarden. En dan is er nog de lichamelijke tekenen en verschijnselen die aanduiden hoe een dier zich voelt en die dienen als waarschuwingstekenen of indicators die aanduiden hoe je je als mens het best handhaaft tegenover hen.

Ik hield absoluut geen rekening met al deze factoren in het moment dat Tyson mij in mijn rechterarm beet. Ik was in mijn 'troetel-modus' en ik ging ervan uit dat Tyson gewoon een 'schattig paard' is en dat hij genoot van mijn vertroetelingen en mijn aanrakingen. Ik keek niet naar zijn gezicht en ik zag al de tekenen niet die mij hadden kunnen laten weten dat hij iets van plan was en dat hij zich eigenlijk in een ondeugende bui bevond.

Ik bedoel, nadat hij mij had gebeten, ging ik in een reactie van kwaadheid en beschuldiging omdat ik dacht van 'hoe durft hij!', 'ik was gewoon lief tegen hem en hij doet mij zomaar pijn!' - en vanuit die reactie van beschuldiging ging ik dan in een ervraing van het slachtoffer spelen door mij dan bijvoorbeeld angtig te gaan voelen tegenover al de andere paarden, en ook tegenover al de honden. En, elke keer ik een hond aai of dicht bij een paard sta, ga ik nu in een korte intense reactie van angst dat het dier mij zal pijn doen, 'net zoals Tyson', 'zonder reden'.

Maar, wat ik hierin uiteindelijk heb ingezien is dat deze reactie in mezelf van kwaadheid en de gedachte van 'hij deed mij pijn zonder reden' eigenlijk aantoont hoe ik absoluut niet in lijn sta met de realiteit - in de zin van dat ik bijvoorbeeld de moeite niet doe om mij gewaar te zijn van het feit dat Tyson geen troeteldier is. En dat ik de moeite niet doe om mezelf in zijn schoenen te verplaatsen en te begrijpen wat het wil zeggen om een paard te zijn en hoe het is dat een paard eigenlijk functioneert, of wie Tyson eigenlijk is, wat zijn verleden is en hoe hij in zichzelf functioneert - omdat, het enige wat ik wilde zien en overwegen, is mijn eigen verlangen om hem te benaderen vanuit het eendimensionele idee in mijn geest dat Tyson gewoon een 'lief klein paard' is --- waarin mijn omgang met hem dus gebaseerd is op een persoonlijk idee over wie Tyson is, maar niet op een waarachtig inzicht in en begrip van wie hij werkelijk is en hoe hij werkelijk functioneert.

Omdat, als ik de moeite had gedaan om mezelf te onderwijzen en om mijn relatie met paarden te onderzoeken en om te begrijpen hoe het precies is dat een paard bestaat en functioneert, dan had ik waarschijnlijk het gebeurde kunnen vermijden. En, dan had ik tenminste inzicht gehad in waarom het is dat hij gedaan heeft wat hij heeft gedaan. Het feit dat ik nu reageer met kwaadheid en beschuldigingen laat enkel mijn machteloosheid zien in relatie tot mijn realiteit omdat ik niet begrijp en versta waarom of hoe dingen gebeuren.

http://www.desteni.org

Dag 406: Het Interne Gevecht van Het Imago vs de Realiteit

Dit is een verderzetting van "Dag 405: Hoe is Zelf-Medelijden een Gevolg van Zelf-Verwerping?"

Die 'strijd' komt voornamelijk op in mijn geest in relatie tot 'andere mensen', en is een soort van stress en spanning en onzekerheid en angst allemaal in één grote energetische bal gewikkeld in mezelf --- en tegelijkertijd denk ik in mezelf van 'neen - ik wil mij niet angstig voelen, ik wil mij zelf zeker voelen'. Dus, wat er in essentie gebeurt in mijn geest is dat, het gevecht is waarin ik langs de ene kant een bepaald 'beeld' in mijn geest heb geprojecteerd/gecreëerd, als een soort van ideaalbeeld dat ik wil zijn, en dat ik wil presenteren van mezelf tegenover andere mensen -- mijn 'imago. En dan langs de andere kant komen al die ervaringen van angst en spanning en onzekerheid op in mezelf die in tegenstrijdigheid bestaan met het beeld dat ik van mezelf heb geprojecteerd in mijn geest. En wat ik dan doe is dat ik ga 'vechten' tegen die emotionele ervaringen en zeg van 'neen, ik wil jullie niet, jullie zijn niet wie ik ben, ga weg' --- en dus, wil ik die ervaring niet aanvaarden in mezelf omdat ze niet overeenkomen met wie ik wil zijn of wie ik denk dat ik ben in mijn bewuste geest als dat 'imago'/ideaalbeeld dat ik van/voor mezelf gecreëerd heb. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-405-hoe-is-zelf-medelijden-een.html#sthash.J7LUftJi.dpuf

Die 'strijd' komt voornamelijk op in mijn geest in relatie tot 'andere mensen', en is een soort van stress en spanning en onzekerheid en angst allemaal in één grote energetische bal gewikkeld in mezelf --- en tegelijkertijd denk ik in mezelf van 'neen - ik wil mij niet angstig voelen, ik wil mij zelf zeker voelen'. Dus, wat er in essentie gebeurt in mijn geest is dat, het gevecht is waarin ik langs de ene kant een bepaald 'beeld' in mijn geest heb geprojecteerd/gecreëerd, als een soort van ideaalbeeld dat ik wil zijn, en dat ik wil presenteren van mezelf tegenover andere mensen -- mijn 'imago. En dan langs de andere kant komen al die ervaringen van angst en spanning en onzekerheid op in mezelf die in tegenstrijdigheid bestaan met het beeld dat ik van mezelf heb geprojecteerd in mijn geest. En wat ik dan doe is dat ik ga 'vechten' tegen die emotionele ervaringen en zeg van 'neen, ik wil jullie niet, jullie zijn niet wie ik ben, ga weg' --- en dus, wil ik die ervaring niet aanvaarden in mezelf omdat ze niet overeenkomen met wie ik wil zijn of wie ik denk dat ik ben in mijn bewuste geest als dat 'imago'/ideaalbeeld dat ik van/voor mezelf gecreëerd heb. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-405-hoe-is-zelf-medelijden-een.html#sthash.J7LUftJi.dp

Die 'strijd' komt voornamelijk op in mijn geest in relatie tot 'andere mensen', en is een soort van stress en spanning en onzekerheid en angst allemaal in één grote energetische bal gewikkeld in mezelf --- en tegelijkertijd denk ik in mezelf van 'neen - ik wil mij niet angstig voelen, ik wil mij zelf zeker voelen'. Dus, wat er in essentie gebeurt in mijn geest is dat, het gevecht is waarin ik langs de ene kant een bepaald 'beeld' in mijn geest heb geprojecteerd/gecreëerd, als een soort van ideaalbeeld dat ik wil zijn, en dat ik wil presenteren van mezelf tegenover andere mensen -- mijn 'imago. En dan langs de andere kant komen al die ervaringen van angst en spanning en onzekerheid op in mezelf die in tegenstrijdigheid bestaan met het beeld dat ik van mezelf heb geprojecteerd in mijn geest. En wat ik dan doe is dat ik ga 'vechten' tegen die emotionele ervaringen en zeg van 'neen, ik wil jullie niet, jullie zijn niet wie ik ben, ga weg' --- en dus, wil ik die ervaring niet aanvaarden in mezelf omdat ze niet overeenkomen met wie ik wil zijn of wie ik denk dat ik ben in mijn bewuste geest als dat 'imago'/ideaalbeeld dat ik van/voor mezelf gecreëerd heb. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-405-hoe-is-zelf-medelijden-een.html#sthash.J7LUftJi.dpuf

Die 'strijd' komt voornamelijk op in mijn geest in relatie tot 'andere mensen', en is een soort van stress en spanning en onzekerheid en angst allemaal in één grote energetische bal gewikkeld in mezelf --- en tegelijkertijd denk ik in mezelf van 'neen - ik wil mij niet angstig voelen, ik wil mij zelf zeker voelen'. Dus, wat er in essentie gebeurt in mijn geest is dat, het gevecht is waarin ik langs de ene kant een bepaald 'beeld' in mijn geest heb geprojecteerd/gecreëerd, als een soort van ideaalbeeld dat ik wil zijn, en dat ik wil presenteren van mezelf tegenover andere mensen -- mijn 'imago. En dan langs de andere kant komen al die ervaringen van angst en spanning en onzekerheid op in mezelf die in tegenstrijdigheid bestaan met het beeld dat ik van mezelf heb geprojecteerd in mijn geest. En wat ik dan doe is dat ik ga 'vechten' tegen die emotionele ervaringen en zeg van 'neen, ik wil jullie niet, jullie zijn niet wie ik ben, ga weg' --- en dus, wil ik die ervaring niet aanvaarden in mezelf omdat ze niet overeenkomen met wie ik wil zijn of wie ik denk dat ik ben in mijn bewuste geest als dat 'imago'/ideaalbeeld dat ik van/voor mezelf gecreëerd heb. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-405-hoe-is-zelf-medelijden-een.html#sthash.J7LUftJi.dpuf

Die 'strijd' komt voornamelijk op in mijn geest in relatie tot 'andere mensen', en is een soort van stress en spanning en onzekerheid en angst allemaal in één grote energetische bal gewikkeld in mezelf --- en tegelijkertijd denk ik in mezelf van 'neen - ik wil mij niet angstig voelen, ik wil mij zelf zeker voelen'. Dus, wat er in essentie gebeurt in mijn geest is dat, het gevecht is waarin ik langs de ene kant een bepaald 'beeld' in mijn geest heb geprojecteerd/gecreëerd, als een soort van ideaalbeeld dat ik wil zijn, en dat ik wil presenteren van mezelf tegenover andere mensen -- mijn 'imago. En dan langs de andere kant komen al die ervaringen van angst en spanning en onzekerheid op in mezelf die in tegenstrijdigheid bestaan met het beeld dat ik van mezelf heb geprojecteerd in mijn geest. En wat ik dan doe is dat ik ga 'vechten' tegen die emotionele ervaringen en zeg van 'neen, ik wil jullie niet, jullie zijn niet wie ik ben, ga weg' --- en dus, wil ik die ervaring niet aanvaarden in mezelf omdat ze niet overeenkomen met wie ik wil zijn of wie ik denk dat ik ben in mijn bewuste geest als dat 'imago'/ideaalbeeld dat ik van/voor mezelf gecreëerd heb. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-405-hoe-is-zelf-medelijden-een.html#sthash.J7LUftJi.dpuf

Die 'strijd' komt voornamelijk op in mijn geest in relatie tot 'andere mensen', en is een soort van stress en spanning en onzekerheid en angst allemaal in één grote energetische bal gewikkeld in mezelf --- en tegelijkertijd denk ik in mezelf van 'neen - ik wil mij niet angstig voelen, ik wil mij zelf zeker voelen'. Dus, wat er in essentie gebeurt in mijn geest is dat, het gevecht is waarin ik langs de ene kant een bepaald 'beeld' in mijn geest heb geprojecteerd/gecreëerd, als een soort van ideaalbeeld dat ik wil zijn, en dat ik wil presenteren van mezelf tegenover andere mensen -- mijn 'imago. En dan langs de andere kant komen al die ervaringen van angst en spanning en onzekerheid op in mezelf die in tegenstrijdigheid bestaan met het beeld dat ik van mezelf heb geprojecteerd in mijn geest. En wat ik dan doe is dat ik ga 'vechten' tegen die emotionele ervaringen en zeg van 'neen, ik wil jullie niet, jullie zijn niet wie ik ben, ga weg' --- en dus, wil ik die ervaring niet aanvaarden in mezelf omdat ze niet overeenkomen met wie ik wil zijn of wie ik denk dat ik ben in mijn bewuste geest als dat 'imago'/ideaalbeeld dat ik van/voor mezelf gecreëerd heb. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-405-hoe-is-zelf-medelijden-een.html#sthash.J7LUftJi.dp

Zelf Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een conflict/gevecht te creëren in mezelf door een deel van mezelf, als emotionele ervaring van angst, minderwaardigheid en spanning die opkomen in mezelf wanneer ik bij mensen ben, niet te willen aanvaarden en omarmen in en als mezelf - en door mezelf te definieren in en als een specifiek 'beeld' en 'idee'/'ideaal' in mijn geest/gedachten

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het verlangen dat andere mensen mij beoordelen als een stabiel, sterk, zelf verzekerd persoon en daarin/daardoor de realiteit die zich afspeelt in/van mezelf te onderdrukken en ontkennen - en daardoor elke keer wanneer er emotionele ervaringen opkomen die in tegenstrijdigheid staan met het beeld dat ik in mijn geest heb van mezelf, in weerstand en onderdrukking te gaan in mezelf door te denken van 'dit is niet wie ik ben!' -- en daarin een gevecht/conflict te creëren in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de emotionele ervaringen van angst, onzekerheid, spanning en minderwaardigheid die opkomen in mezelf in relatie tot andere mensen niet te willen aanvaarden/omarmen als één en gelijk met mezelf, als een deel van mezelf - door mezelf te hebben toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren met het 'imago' dat ik van mezelf heb gecreëerd in mijn geest, als persoonlijkheidskenmerken en karakteristieken die ik heb beoordeeld als Positief en die in functie staan van mijn overleving in relatie tot andere mensen --- als het voorgeschreven, voorgeprogrammeerde 'gedragsmodel' dat ik heb gekopieerd van mensen in mijn omgeving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd andere mensen die ik zie in mijn omgeving te observeren in hoe ze zich gedragen - en dat in mezelf te hebben gedefinieerd en gekopieerd als 'het voorgeschreven model van gedrag/expressie in functie van Overleven in de Menselijke Samenleving' --- en dan al wat bestaat in mijn interne realiteit dat niet overeenkomt met dat 'model' dat ik in mijn geest geprojecteerd heb van 'wie ik zou moeten zijn', compleet te onderdrukken en ontkennen en verwerpen, zoals allerlei ervaringen van angst, onzekerheid, minderwaardigheid en spanning, die het tegenovergestelde zijn van de eigenschappen van 'zelf-zekerheid', 'zelf-vertrouwen' en assertiviteit waarin ik het ideaalbeeld in mijn geest heb gedefinieerd

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een energetische polariteit in mezelf te manifesteren - waarin ik langs de ene kant Verlang om al die 'positieve' persoonlijkheidseigenschappen die ik in mijn geest heb geprojecteerd te zijn en te projecteren naar andere mensen toe - en langs de andere kant angst heb van de emotionele ervaringen die opkomen in mezelf die het tegenovergestelde representeren van de 'positieve' eigenschappen --- en daarin niet in te zien dat ik, in deze tweestrijd van angst en verlangen in mezelf, eigenlijk niet werkelijk besta omdat ik niet het één noch het ander ben - ik besta enkel in reactie op beide kanten van de polariteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat ik niet werkelijk dat beeld ben dat ik in mijn geest heb geprojecteerd als hoe ik wil en denk en geloof dat andere mensen mij zien, als het imago dat ik van mezelf presenteer/projecteer - noch ben ik de emotionele ervaringen van minderwaardigheid, angst, spanning en onzekerheid --- omdat beide twee kanten zijn van één polariteit/muntstuk die bestaan in en als een energetische relatie in mezelf van angst en verlangen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren op het conflict dat ik creëer in mezelf door mezelf te definieren in en als het 'positieve' imago in mijn geest en van daaruit te vechten tegen de emotionele ervaringen van angst, onzekerheid en minderwaardigheid die opkomen in mezelf wanneer ik bij andere mensen ben - met de ervaring van zelf-medelijden --- in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor dit conflict/gevecht dat ik zelf gemanifesteerd heb in mezelf door niet eerlijk te zijn met wie ik ben en door niet te bestaan in en als zelf-eerlijkheid - maar door mezelf te hebben toegestaan mezelf te definieren in en als een voorgeprogrammeerd beeld/idee van wie/hoe ik denk en geloof dat ik moet zijn en bestaan teneinde te 'overleven'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'overleving' af te scheiden van mezelf door een idee te creëren in mijn geest dat ik bepaalde persoonlijkheidseigenschappen moet zijn, uitdrukken en bezitten om aanvaard te worden door andere mensen en uiteindelijk te kunnen overleven in de menselijke samenleving - en door daarin angst te hebben van de emotionele ervaringen die opkomen in mezelf als de 'realiteit' van wat er omgaat binnenin mezelf, als het tegenovergestelde van die persoonlijkheidseigenschappen --- in de plaats van in te zien en te beseffen dat 'overleving' is wie ik werkelijk ben als het leven zelf, als het feit dat ik HIER besta, als de fysieke werkelijkheid van het fysieke lichaam, als Ademhaling -- en daarin mezelf uit te drukken als wie ik werkelijk ben als niet angst noch verlangen, niet positief noch negatief, maar HIER, ADEMHALING