Dag 550: Hoe ik mijn Toekomst Saboteerde door Mijn Obsessie met De Toekomst

 Dag 550: Hoe ik mijn Toekomst Saboteerde door Mijn Obsessie met De Toekomst

 Het Transformeren van toekomstprojecties als zelfsabotage

Om verder te gaan op Dag 549 waarin ik mijn proces heb onderzocht en bekeken in relatie tot het transformeren van een specifieke ervaring van onzekerheid in relatie tot toekomstprojecties die opkomen in mijn geest - waarin ik in de vorige blog had vastgesteld hoe het systeem werkt en functioneert waarin deze toekomstprojecties bestaan in en als de geest - en hoe het is dat dit specifieke systeem van het projecteren van mezelf en mijn leven in een toekomstbeeld in mijn geest in wezen een sabotagemechanisme is in en van de geest.

En daarin had ik ingezien en beseft, door middel van het toepassen van het gereedschap van schrijven waarin ik door middel van het uitschrijven van hoe ik dit specifieke mechanisme en patroon in mijn geest ervaar, al de dimensies onderzoek en bekijk die ik kan vinden in relatie tot hoe het is dat het patroon van toekomstprojecties in de geest bestaat. Ik had dus ingezien dat wanneer ik mezelf toesta in mijn geest te gaan in en als toekomstprojecties, dat, waar ik eigenlijk mee bezig ben is het projecteren van mijn eigen onzekerheden, angsten en twijfels die al in mezelf bestaan in relatie tot mijn eigen vaardigheden in dat beeld van de 'toekomst' en dus uiteraard ben ik in feite mezelf gewoon angst aan het aanjagen - waardoor ik zelfs uiteindelijk soms de beslissing maak om ergens niet mee door te gaan of iets op te geven gewoon omdat ik angst heb van die toekomstprojecties die verzadigd zijn van mijn eigen angsten in mijn geest.

Omdat, een punt dat ik zelf ook nooit begrepen heb en dat ik nu pas in mijn proces van het wandelen door mijn geest heb beseft - is dat de geest werkelijk niet te vertrouwen is. Ik bedoel, ik heb altijd mijn geest vertrouwd, met andere woorden bijvoorbeeld in relatie tot die toekomstprojecties in mijn geest - ik vertrouwde altijd op die projecties, ik geloofde dat de angsten die opkwamen in mezelf 'echt' waren en 'mezelf' waren en dat - omdat ik mijn angsten zie uitspelen in mijn verbeelding als die toekomstprojecties in mijn geest, en omdat ik daar emotioneel op reageer in mezelf, dat het daarom ook zo zal gaan. Ik heb echter nooit ingezien dat de menselijke geest in en als mezelf een soort van machine is die niet bestaat volgens wat het beste is voor mij. Mijn geest is iets dat enkel bestaat met als enige doel om energie op te wekken - als een soort generator.

Want, ik bedoel, de toekomstprojecties en beelden die opkomen in mijn geest bestaan altijd in langs de ene kant idealen die ik projecteer in de toekomst waarin ik mij inbeeld dat mijn leven 'positief' verloopt en langs de andere kant zie ik mijn angsten geprojecteerd waarin ik mij inbeeld dat mijn leven 'negatief' zal verlopen. En daarin zit ik dan gevangen in een polariteit van angst en verlangen/verwachting in mezelf als een positieve en een negatieve ervaring in relatie tot iets dat op zich eigenlijk niet echt is. Want, ik bedoel, die toekomstprojecties in mijn geest zijn letterlijk verbeelding, want ik kan namelijk onmogelijk weten wat de toekomst zal brengen - ik ben niet in staat om te voorspellen hoe de realiteit zal gaan en verlopen, ik kan niet eens voorspellen wie ik zal zijn in de toekomst, in de zin van dat ik niet weet welke vaardigheden ik nog zal of kan ontwikkelen of hoe ik die vaardigheden precies zal ontwikkelen, omdat… ik het nu eenmaal nog nooit gedaan heb. Zo simpel is het.

Maar ik heb dat nooit beseft omdat ik blindelings vertrouwen plaatste in mijn eigen geest alsof het een soort van goddelijke entiteit was in mezelf -- nooit inziend en beseffend dat de geest een supersimplistisch systeem is dat enkel ervaringen wil creëren - angst en opwinding, emoties en gevoelens - en dat doet het door middel van beelden en plaatjes in de geest, precies zoals een Disneyfilm bijvoorbeeld ook beelden en plaatjes laat zien van langs de ene kant de prins en de prinses en hun liefde en magische vrienden, en langs de andere kant de kwaadaardige tovenaar of heks --- het zijn maar plaatjes die als enige doel hebben om energie op te wekken in het kind, emoties en gevoelens. Simpel -- de plaatjes op zich hebben geen enkel praktisch nut. Net zoals mijn eigen verbeelding en toekomstprojecties op zich geen enkel praktisch nut hebben - want al wat ze werkelijk doen is het opwekken en genereren van emotionele en gevoelens reacties in mezelf waarin ik dan verloren geraak en waardoor ik uiteindelijk zelfs mijn toekomst ga opgeven. Dat is dan ook net het absurde van de hele situatie - is dat ik in mijn obsessie met 'de toekomst' als die beelden in mijn geest, mijn toekomst net ga saboteren omdat ik mij zo verloren voel in mijn gevoelens en emotionele reacties op al die beelden in mijn geest dat ik niet eens meer weet hoe ik in godsnaam aan die 'toekomst' moet beginnen in de eerste plaats.

Wordt Vervolgd in Dag 551

Dag 473: Het Transformeren van een Emotionele Ervaring van Opgeven - Evaluatiefase Deel 2

Dit is een Verderzetting van "Dag 472: Het Transformeren van een Emotionele Ervaring van Opgeven - Evaluatiefase Deel 2" waarin ik het proces dat ik tot hiertoe had afgelegd in het veranderen en transformeren van de emotionele reactie/ervaring van Opgeven heb gerecapituleerd.

Gisteren had ik opnieuw een squash wedstrijd met een persoon, en, terwijl ik dacht dat ik het patroon van opgeven had veranderd en dat ik stabiel stond in mezelf in relatie tot dit patroon - kwam het gisteren op in mezelf. Ik bevond mij plots in dezelfde intense emotionele ervaring van opgeven, waarin ik reageerde op de gedachten die in mijn geest opkwamen en die gingen van 'het maakt niet uit', 'ik kan dit toch niet', 'waarom zou ik nog verder doen', 'het zal mij nooit lukken' -- in relatie tot mijn observatie dat hoe ik speelde van mindere kwaliteit was dan hoe ik voordien had gespeeld en dat ik aan het verliezen was. Toen ik tot die conclusie kwam in mijn geest, kwam er een gedachte op die ging van 'Ik dacht dat ik was veranderd!' en 'ik dacht dat ik beter was geworden!', met een intense ervaring van kwaadheid en frustratie.

En van die ervaring van kwaadheid en frustratie ging mijn geest naar de tegenovergestelde polariteit als gedachten en een emotionele ervaring van verslagenheid, hopeloosheid, machteloosheid en opgeven.

Wanneer ik mezelf dan in dat mentale/emotionele patroon zag gaan, reageerde ik opnieuw met hetzelfde patroon van gedachten die gingen van 'ik kan niet geloven dat ik hier weeral in gevallen ben', 'waarom lukt dit mij niet' - waarop ik weer reageerde met een ervaring van kwaadheid en frustratie, waarna ik dan weer dacht van 'dit zal mij nooit lukken', 'ik kan het gewoon niet', 'het is onmogelijk', en reageerde met een emotionele ervaring van verslagenheid en wanhoop.

En op fysiek vlak ging ik dan ook reageren door bijvoorbeeld mijn schouders te laten hangen en mijn lichaam opzettelijk niet meer op te spannen of in te spannen om de wedstrijd te winnen, maar eerder nonchalant te worden in mijn houding.

Hoewel ik op het eerste zicht dacht en geloofde dat het hele proces dat ik had bewandeld in het stoppen van dit specifieke patroon volledig voor niets geweest is omdat ik blijkbaar ben 'teruggevallen' in hetzelfde patroon - is dat bij nader inzien niet noodzakelijkerwijs zo. Omdat, wanneer ik kijk naar waarom het is dat dit patroon is kunnen 'terugkomen', dan zie ik dat dat is omdat er specifieke punten zijn in mijn geest die bijdragen aan de activatie van dit patroon die ik voorheen niet had opgemerkt of gezien.En, de geest is nu eenmaal een systeem dat ik doorheen mijn leven hier op aarde heb opgebouwd, dus, ik kan niet zomaar vertrouwen op de veronderstelling en het geloof in mezelf dat, gewoon omdat ik specifieke stappen heb ondernomen en een bepaald proces heb bewandeld, dat ik nu 'veranderd' ben en dat ik nu dingen in mijn geest zoals gedachten en emoties heb kunnen 'stoppen'.

Het is dat startpunt echter dat problematisch is - het feit dat ik 'dingen in mijn geest' wil 'stoppen' - omdat dit impliceert dat er beoordelingen bestaan in mezelf in relatie tot die 'dingen', en dat ik dus dat deel van mezelf niet aanvaard. En, zolang ik delen van mezelf niet wil aanvaarden, creëer ik een gevecht in mezelf, waardoor ik uiteindelijk in een emotionele ervaring van verslagenheid zal gaan omdat ik het 'gevecht' niet kan Winnen -- uiteraard omdat ik ook niet kan 'winnen' van mezelf.


Wordt Vervolgd in Dag 474