Dag 812: Zelf-limiterende gedachtenpatronen - Van Zelf-Sabotage naar Zelf-Ondersteuning

Een gedachten- en energetisch patroon dat ik vaker heb opgemerkt in mezelf alsook de laatste dagen specifiek gezien, is een patroon van twijfelen aan mezelf en twijfelen of ik al dan niet mijn leven "goed" of "correct" leef. Hiermee gepaard gaat op onderbewust niveau emoties van schuldgevoel, schaamte, angst, wroeging, spijt en zelf-beoordeling.

Dit gaat dan soms bijvoorbeeld over hoe ik mijn proces van zelf-verandering bewandel en over mijn inzet en zelf-beweging in verband met het process van niet enkel zelf-verandering maar vooral van het maken van een afdruk in deze wereld en mijn uiterste potentieel neerzetten in dit ene leven dat ik heb in deze wereld.

Wat ik mezelf al gerealiseerd heb in verband met dit patroon en een toepassing die ik al heb ontwikkeld om dit patroon richting te geven in mezelf en dus niet in de emoties en gedachten te blijven steken of ze erger maken, is dat ik heb beseft dat als dit patroon opkomt in mijn geest het mij misschien in zekere zin wel een "waarheid" laat zien over mezelf.

Deze "waarheid" zijnde dat ik op bepaalde vlakken in mezelf beter kan doen en zijn en dat mezelf toesta om gelimiteerd te blijven in bepaalde dimensies van mijn bestaan, in de plaats van mezelf te motiveren en vooruit te duwen om in elk moment van elke dag te zoeken en te kijken naar hoe ik mezelf kan uitbreiden, hoe ik beter kan worden als persoon en hoe ik zelf-limiterende patronen kan aanpakken en veranderen om te leren, te groeien en mezelf te ontwikkelen.

Het heeft dus geen nut en geen zin om "bij de pakken neer te zitten" en mezelf toe te staan die emoties van schuld, schaamte, spijt en wroeging te belichamen, denkend in mezelf dat dat is "wie ik ben", om dan in een staat van opgeven en zelfs depressie te zinken. Het is gewoon een kwestie om te leren uit de "boodschap" en de "waarheid" die mijn geest mij aan het tonen en aan het vertellen is middels die gedachten en emoties.

De oplossing is dus om, in de plaats van weg te zinken in de emoties en gedachten, eerder te luisteren naar de boodschap en dus te kijken naar waar en hoe het is dat ik mezelf nog aan het limiteren ben. Het gaat er dus om dat ik kijk binnenin mezelf naar wat ik kan leren, hoe ik mezelf kan uitdagen om te groeien en op welke manieren ik ervoor kan zorgen dat ik in elk moment blijf groeien, leren en in beweging blijf.

Het is zeker eigenaardig hoe er echter de neiging bestaat om eerder in die emoties te blijven zitten en om die emotionele apatische staat te gaan aanvaarden als onze realiteit, in de plaats van dat we onze eigen emoties en gedachten gebruiken om te leren en te groeien en om een dieper begrip te ontwikkelen van onszelf. Het is dus zeker een uitdaging om die dingen die we aanvankelijk ervaren als problematisch en waarin we onszelf saboteren, zoals bijvoorbeeld dit soort zelf-beoordelende en -limiterende patronen, te gebruiken als ondersteuning in ons proces van zelf-ontwikkeling.

In de volgende blog, Dag 813, deel ik wat ik verder nog heb ingezien in verband met dit patroon, waar het vandaan kom en waarom en hoe het bestaat en naar boven komt in de geest.

Dag 810: Hoe definieer jij jezelf? Aan de hand van je fouten of je vermogen om eruit te leren?

Een diepgeworteld patroon waar ik me meer en meer van gewaar wordt, is een haast automatische reflex om in reacties zoals beoordeling, onderdrukking, ontkenning en frustratie te gaan in relatie tot "fouten" die ik mezelf zie maken of gemaakt heb. "Fouten" in de zin van dingen die ik deed en uitdrukte op extern zowel als intern niveau waarvan ik diep vanbinnen wist dat het niet mijn "potentieel" was en niet overeen kwam met wie en hoe ik weet dat ik zou kunnen zijn, met de beste versie van mezelf.

Bijvoorbeeld momenten waarin ik reageer met kwaadheid op iemand, waarin ik meedoe aan roddel, manipulatie, onoprechtheid, jaloezie, haatvolheid maar ook onzekerheid, angst, minderwaardigheid -- allemaal uitdrukkingen en ervaringen waarin ik mijn potentieel als het ware verminder en onderdruk. Mijn potentieel zijnde mijn vermogen om stabiel, kalm, zelfzeker, oprecht, authentiek, medelievend en begripvol - in de plaats van emotioneel en reactief - te zijn.

Het is voor mij steeds een "natuurlijke" reactie en gewoonte geweest om angst te hebben om fouten te maken en om mezelf te beoordelen wanneer ik dacht dat ik een fout gemaakt had. Vooral wanneer die "fout" in relatie tot andere mensen was, was ik ook steeds zeer hard tegen mezelf en wikkelde ik mezelf in ervaringen van schaamte en schuldgevoel om mezelf als het ware te "straffen" voor de "fout" die ik gemaakt had.

Het is in feite pas recentelijk dat ik ben gaan inzien dat het zo helemaal niet hoeft te zijn en dat het zelfs steeds zo is dat als en wanneer ik een "fout" maak, het eigenlijk een teken is dat er iets was dat ik nog niet wist, dat ik nog iets moest leren en dat ik als het ware mijn gewaarzijn van mezelf en mijn realiteit moest uitbreiden.

Jezelf beoordelen voor de fouten die je begaat duidt er immers op dat je ergens van jezelf verwacht dat je "perfect" bent en dat je als het ware alwetend bent. De realiteit is echter dat het leven een leerproces is in de zin van dat perfectie iets is dat je maar bereikt door te leren uit "fouten". En wat ik tot dusver geleerd en begrepen heb is dat jezelf beoordelen voor je fouten zelf-sabotage is omdat je meer tijd spendeert aan je schuldig voelen dan onderzoeken wat je kan leren uit de "fout" en hoe je jezelf kan veranderen.

Zelf-beoordeling is zelfs op bepaald vlak een teken dat je niet wil leren uit je fouten - een teken dat je angst hebt van verandering. Diep vanbinnen weet je immers dat als je je fouten gaat aanzien als een leerproces, dat je dan zal veranderen, terwijl als je jezelf voor je fouten beoordeelt zet je jezelf vast in emotionele reacties en sta je jezelf niet toe om te leren, om inzicht te ontwikkelen en te veranderen.

Wat ik dus nu doe als eerste stap in het veranderen van dit patroon van het definieren van mezelf aan de hand van mijn fouten is zelf-vergeving toepassen wanneer ik merk dat ik diep vanbinnen hard ben tegen mezelf omwille van een of andere "fout" die ik denk gemaakt te hebben. Zo assisteer ik mezelf om in dat moment mijn benadering en bijgevolg ook ervaring te veranderen in relatie tot die "fout" en geef ik mezelf de ruimte om te ademen, om te leren en te groeien.

In de volgende blog deel ik de zelf-vergeving statements die ik toepas om dit patroon voor mezelf te veranderen.

Dag 809: Een Decennia met Desteni

Wanneer ik terugkijk op de voorbije tien jaar en het proces van verandering dat ik bewandeld heb, een process waarin ik geleerd heb op een meer constructieve manier om te gaan met mijn emoties, mezelf en mijn omgeving, dan besef ik maar al te goed dat ik het zonder Desteni nooit had kunnen doen.

En dit dan wel specifiek omwille van het platform van ondersteuning dat Desteni steeds geboden heeft, een platform waar ik steeds mezelf kon toetsen aan het proces van anderen en waarin ik kon leren van en putten uit hoe anderen zichzelf veranderd hebben.

Als je dit proces alleen probeert te bewandelen of tracht te beweren dat je alleen op jezelf werkelijk kan veranderen dan is dat in feite het ego dat spreekt - het ego dat steeds individualistisch wil zijn en zich steeds wil afscheiden van anderen. Het ego dat niet wil en niet kan leren van anderen maar steeds denkt van "ik weet wat ik doe".

Als je immers jezelf niet openstelt om te leren van anderen en om uit te proberen wat anderen ook uitgetest hebben, zal je nooit iets nieuws kunnen inzien. Het is pas door jezelf te delen met anderen dat je buiten je eigen persoonlijke grenzen kan stappen en nieuwe perspectieven kan krijgen op wat jij steeds als waar hebt aangenomen.

Dit is steeds ook een maatstaf geweest in het proces van zelf-verandering. Als je denkt en gelooft dat het je 'alleen' zal lukken en dat je geen ondersteuning van anderen nodig hebt, dan zou je moeten weten dat je in wezen je ego aan het beschermen bent. Hoe kan je immers werkelijk jezelf en de wereld om je heen leren kennen als je niet in communicatie, openheid en gelijkheid wil stappen met andere mensen? Hoe kan je verwachten dat je je eigen geest zal overstijgen wanneer al wat je ziet en kent je eigen geest is?

Je hebt anderen nodig als klankbord om jezelf aan te toetsen en dit in de zin van het uitdagen van je ego. Dit was ook steeds wat Desteni een unieke groep maakte. Je bent nog steeds alleen in je eigen proces en het is nog steeds aan jezelf om jezelf uit te dagen, jezelf te onderzoeken en de nodige stappen te ondernemen om jezelf te veranderen, maar tegelijkertijd heb je een groep mensen die hetzelfde proces bewandelen, elk voor zichzelf, en die elk hun eigen perspectief kunnen bieden. Zo leer je niet enkel van jezelf maar ook van elkaar  en zo ontstaat er een platform van ondersteuning voor elk individu dat zich aangaat dit proces te bewandelen

Dag 808: De Oplossing voor Faalangst

Dit is een verderzetting op Dag 807: Hoe Faalangst je Zelf en Lichaam kan Verzieken waarin ik deelde hoe het patroon van angst om te falen, een patroon dat ik doorheen mijn leven heb geleeft, de kop opstak nu ik aan de aanvang van een groot project stond en welke de invloed was die dit patroon had op niet enkel mijn denken en ervaring van mezelf maar ook mijn fysieke lichaam en gezondheid.

In deze blog deel ik tot welke inzichten en realizaties ik ben gekomen middels het toepassen van het gereedschap van schrijven en zelf-vergeving, hetgeen mij heeft ondersteund om in een quantum moment het patroon van de angst om te falen te veranderen in mezelf en wel zo dat het me nu niet meer beinvloedt.

Wat ik me realiseerde is dat wat er gebeurt en wat ik doe in mijn eigen geest wanneer ik me in de angst om te falen bevindt, is dat ik als het ware een beeld heb van wat ik wil bereiken en hoe het project dat ik aan het opstarten ben er uiteindelijk moet uitzien en dat ik dan dat beeld aan mezelf probeer op te dringen vanuit een ervaring van dringendheid. Ik overlaad mezelf met gedachten over al de taken die ik nog moet volbrengen en al de dingen die ik nog moet doen om dat beeld te kunnen manifesteren en verwacht van mezelf dat ik die taken 'hier en nu' volbreng, zo snel mogelijk.

Uiteraard is het simpelweg onmogelijk voor mij om dit te doen en het is zelfs zo dat mij uiteindelijk geimmobiliseerd voel. Ik voel me zo overspoeld door de druk om het allemaal zo snel mogelijk gedaan te krijgen en door de chaos van veelvoud aan taken, dat ik niet eens weet of zie waar aan te beginnen. Deze hele ervaring van chaos, overspoeldheid en druk leidt dan er dan uiteindelijk toe dat ik het hele project gewoon wil opgeven omdat ik er een onaangename ervaring van aan het maken ben.

Wat ik besefte is dat ik realistisch gezien, hoeveel druk ik ook op mezelf leg en hoeveel ik me ook probeer op te jagen om sneller te zijn en meer te doen, eigenlijk maar zoveel kan doen als fysiek mogelijk is van moment tot moment. In mijn geest bestaat namelijk geen tijd of ruimte en lijkt het dus allemaal redelijk om van mezelf te verwachten dat ik alles 'hier en nu' klaarspeel, maar wanneer het aankomt op de fysieke werkelijkheid heb je te maken met factoren zoals tijd en ruimte waardoor je maar zoveel kan doen in een moment van ademhaling.

Ik kwam tot het begrip dat de ervaring van angst om te falen eigenlijk niet echt of relevant is omdat het simpelweg geen rekening houdt met de fysieke realiteit en met wat realistisch gezien mogelijk is. Welk project ik ook probeer uit te voeren en te manifesteren, ik zal immers altijd maar kunnen bewegen volgens het ritme van de fysieke werkelijkheid, ongeacht hoeveel ik mezelf probeer op te jagen in mijn geest. Uiteindelijk moet ik mezelf erbij neerleggen dat ik mezelf de nodige tijd en ruimte zal moeten geven om het project stap voor stap uit te voeren.

Dit begrip assisteerde mij om de ervaring van angst om te falen te laten vallen in mezelf en mezelf eerder naar een rust en stabiliteit te brengen, gepaard gaande met de wetenschap dat ik zowieso doe wat fysiek en realistisch gezien mogelijk is om mijn visie ter manifestatie te brengen en dat is al wat ik kan doen.

Nadat ik dit proces had bewandeld en de ervaring van angst in mezelf had kunnen veranderen, herstelde mijn lichaam ook meteen. De dag erop voelde ik me al niet meer zwak of ziek als hoe ik me voordien had gevoeld, hetgeen maar weer bevestiging was van de invloed die emoties kunnen hebben op je gezondheid en de macht en het vermogen dat je zelf hebt om jezelf te genezen door jezelf vanbinnen te veranderen.

Dag 801: "De een z'n dood..."

"..is de ander z'n brood." Zo gaat het gezegde. En dit gezegde is niet ver af van hoe onze geest doorgaans werkt, op manieren die we niet eens opmerken. Hier heb ik het over het patroon van je beter voelen over jezelf wanneer een ander ongelukkig is of ongeluk ervaart in hun leven, of je jaloers voelen wanneer een ander geluk ervaart of bepaalde dingen heeft die je zelf ook wil hebben.

Dit is een gedachtenpatroon dat als het ware een bouwsteen is van de geest zelf, maar het is tevens een van de meest onderdrukte, verborgen en ontkende patronen. Wie wil er immers toegeven zo te denken? We denken echter allemaal zo, het gebeurt enkel op de achtergrond van onze geest, in die verborgen krochten die nooit het dachtlicht zien, zelfs niet voor onze eigen ogen.

Wat ik echter bij mezelf gemerkt heb is dat de neiging om dat soort gedachten en reacties te beoordelen of onderdrukken me niet assisteert om het te veranderen en om ervoor te zorgen dat ik zo niet denk in de eerste plaats. Het zorgt er enkel voor dat ik uiteindelijk in ontkenning ga bestaan van wat er werkelijk in mijn geest allemaal bestaat in verband met hoe ik eigenlijk werkelijk reageer op mijn omgeving in mijn gedachten, gevoelens en emoties.

Hoe kan ik mezelf ooit echt leren kennen als ik in ontkenning besta van bepaalde gedachten en reactiepatronen in mijn eigen geest? Het proces van zelf-verandering gaat niet om het onderdrukken van dit soort patronen in de geest, het gaat net om het onderzoeken van hoe het bestaat en wie ik eigenlijk ben in relatie tot de patronen.

Dit soort patronen laat ons immers een deel van onszelf zien -- een deel dat we misschien niet willen zien of onder ogen komen - maar een deel van onszelf niettemin. En het proces van zelf-realisatie gaat om het leren kennen van vooral die delen die we over het algemeen proberen te verbergen in de achterkamers van onze geest.

Het gaat in de eerste plaats om het erkennen van dat soort gedachten en ervaringen die soms in onze geest naar boven komen, zoals jaloezie en venijnigheid wanneer we zien dat iemand gelukkiger is dan onszelf of een soort van tevredenheid wanneer een ander slechter af is dan onszelf. Dan pas kunnen we kijken naar hoe we het kunnen veranderen. We zijn immers pas in staat om oplossingen te vinden wanneer we de problemen ten eerste verstaan.

Dag 790: De geest als afleider - Weet je wel waar je echt kwaad om bent?

In deze blog ga ik verder in op Dag 789: Stress als gevolg van de Extreme natuur van de GeesT waarin ik tot zover al had in gezien in verband met waarom en hoe het is dat ik overspoeld kan worden door emotionele reacties zoals wanhoop, frustratie en woede wanneer er bepaalde zaken mislopen wanneer ik te maken heb met bureacratie. Sinds toen heb ik echter ondervonden dat dit patroon zich niet enkel voordoet in verband met bureaucratie, maar in verschillende situaties waarin de algemene deler is dat iets probeer klaar te spelen maar er allerlei factoren in de weg komen te staan die het veel moeilijker maken voor mij om te bereiken wat ik aanvankelijk voor ogen had.

Dit patroon komt echter wel vaker naar boven wanneer ik te maken heb met bureaucratie en bedrijven omdat het vooral daar is dat ik dingen niet in de hand heb. Je krijgt namelijk te maken met een doolhof van regeltjes en processen die je moet bewandelen om iets gedaan te krijgen, hetgeen wil zeggen dat je dingen nog moet uitcijferen en dat er vaak dingen zullen voorkomen die je niet had kunnen voorspellen. Het zal dus niet allemaal van een leien dakje verlopen, in tegenstelling tot wat je had gewild wanneer je eraan begon.

Vandaag kwam de ervaring van frustratie, hetgeen bijna overliep in wanhoop, wanneer ik een nieuwe sim kaart probeerde te activeren via de website van een telecommunicatiebedrijf, waarbij dan uiteindelijk bleek dat de dame in de winkel mij de foute richtlijnen gegeven had en dit dus wil zeggen dat ik vaak de ervaring had dat het allemaal niet wil meewerken en dat alles mij tegenzit.

Toen ik dan echter een kijkje nam naar de intensiteit van de emoties die opkwamen in mezelf bedacht ik me dat al die frustratie hoogstwaarschijnlijk niet enkel en alleen afkomstig was van of te maken had met wat ik in dat moment probeerde te doen. Energie is immers iets dat zich opbouwt en dat niet zomaar 'uit het niets' opkomt in jezelf. Als je dus te maken hebt met een enorme uitbarsting of ervaring van energie zoals de emotionele ervaring en reactie van kwaadheid, die zelfs tot het ziedende af naar boven komt, dan heb je te maken met onderdrukte energie die zich heeft opgebouwd in jezelf, waar je eigenlijk gefrustreerd bent over iets anders maar hetgeen je onderdrukt hebt in jezelf en waar je niet noodzakelijk eerlijk over bent met jezelf.

Daar is het dan een kwestie van diep in jezelf kijken naar wat het is dat je aan het onderdrukken bent en waarover je je werkelijk gefrustreerd voelt. Is er iets in je leven waarin je je gevangen of geconflicteerd voelt en dat nu een uitlaatklep heeft gevonden waarin jij je woede en wanhoop richt naar 'bureaucratie'  of wat het ook is dat je in de weg staat.

Wordt vervolgd.

Dag 789: Stress als gevolg van de Extreme natuur van de Geest

Deze blog is een verderzetting op Dag 788: De emotionele cyclus van Stress, en een continuatie in mijn process van het leven van het woord berustend en daarin het veranderen van hoe ik mezelf ervaar in relatie tot bureaucratie. Wat ik mij immers gerealiseerd heb is dat ik heel snel in ervaringen van stress en zelfs wanhoop en ziedende woede en een uiteindelijke staat van compleet opgeven ga wanneer ik te maken heb met het systeem, met papperassen in order maken, bureaucratie navigeren en dan vooral wanneer dingen niet makkelijk verlopen.

In het afleggen van mijn visaprocess heb ik deze ervaringen dikwijls gemerkt in mezelf en sinds het beginnen van mijn blogs en het process van het veranderen van deze ervaringen is het een zeer langzaam pad geweest om beginnen te werken aan een mogelijke verandering. Gisteren was weer zo een dag waarin er dingen niet verliepen naar plan, terwijl bepaalde stress factoren in mezelf aan het opbouwen waren.

De reden waarom dit hele bureucratie gebeuren namelijk wo emotioneel destabiliserend kan zijn is dat er verschillende stress punten samen komen en dan culmineren tot een soort van overkoken en uitbarsten. Er is bijvoorbeeld de stress in verband met tijd en de gedachte dat 'als ik dit niet op tijd allemaal gedaan krijg, dan vallen al mijn toekomstplannen in duigen. Het brengt met andere woorden allerhande diepe angsten naar boven die voornamelijk te maken hebben met overleving en specifiek het kunnen uitleven van de plannen of doelstellingen die ik mezelf voorgenomen en afgebeeld heb in mijn geest.

Bij elke stap die ik afleg om bepaalde dingen in orde te krijgen met het oog op het verzekeren van 'mijn toekomst', komt er dus ook een ervaring van prestatie bij kijken aangezien ik 'een stap dichter ben bij het voltooiien van mijn doel en het verzekeren van mijn toekomstplan'. Maar van het moment dat er iets misloopt - hetgeen zo klein kan zijn als bijvoorbeeld een website of telefoonnummer die even niet werkt of het niet vinden van bepaalde documenten - dan is daar onmiddellijk een ervaring van falen en verlies die naar boven komt.

Het is dus haast alsof ik in een polariteit besta waarin ik mij oftewel hoopvol en verzekerd voel in verband met mijn toekomst oftewel compleet verloren en wanhopig, alsof alles in duigen ligt. En wat daarin vreemd is, is het schijnbare gebrek aan een middeweg. Een middeweg zijnde het besef dat er altijd wel iets kan veranderen of 'mislopen', hetgeen echter niet wil zeggen dat alles verloren is in dat ene moment. De geest heeft de neiging om te werken met extremen en polariteiten. Je bent bijvoorbeeld in een moment oftewel goed op weg en aan het slagen oftewel ben je hopeloos verloren en gefaald. De geest kijkt niet naar de eigenlijke realistische gang van zaken, zoals het feit dat:

1. De fysieke werkelijkheid niet verloopt volgens het plan dat jij in je geest hebt. Het plan dat deze planeet volgt is veel complexer en houdt veel meer in dan wat je geest je doorgaans laat zien. Je kan dus niet verwachten dat dingen absoluut zullen gaan volgens wat jij zou willen. Je kan wel een algemeen doel hebben, maar in het stappen naar dat doel toe moet je ruimte laten voor wat zich van moment tot moment in de realiteit ontvouwt
2. De fysieke werkelijkheid is niet zo absoluut of extreem als de geest. Het is niet zo zwart wit en werkt niet volgens 'goed' en 'slecht', 'juist' en 'fout' of  'geslaagd' en 'gefaald'. Er is niet een 'juiste' manier waarop dingen zouden moeten lopen. Er zijn altijd verschillende, vaak onontdekte en onverkende, manieren om tot een doel te geraken. Je moet dus in feite kunnen loslaten van de idee dat de manier die jij in je geest hebt de enige 'juiste' is en de enige echte manier is. Zo geef je jezelf ook meer ademruimte om oplossingen te vinden of andere wegen te ontdekken wanneer iets niet loopt naar je verwachtingen.

Wordt vervolgd.

Dag 784: Hoe de meest Simpele woorden zoals "Ik" gekaapt worden door de geest

In het herdefinieren van het woord "Ik" kijk je dus eerst naar hoe het woord in en door je geest tot zover doorheen je leven gedefinieerd is. Als ik bijvoorbeeld kijk naar het woord, dan zie ik dat het voornamelijk gedefinieerd is door het bewustzijn systeem. En dit wil zeggen dat het woord "ik" voornamelijk verwijst naar mijn 'identeit' en mijn 'persoonlijkheid' en de aspecten van mezelf die hoofdzakelijk in mijn geest bestaan in termen van 'wie ik ben' en hoe ik mezelf met andere woorden definieer in mijn geest.

"Ik" is dus verbonden met dingen zoals vergelijking, als in het vergelijken van mezelf met andere mensen teneinde mezelf te kunnen beoordelen en afmeten en daarin mezelf te kunnen afscheiden van andere mensen.  Het is verbonden met gedachten, gevoelens en emoties  als hoe ik mezelf gedefineerd heb in mijn geest. Het 'ik' van de geest draagt steeds al mijn herinneringen met zich mee, want mijn herinneringen is wat ik in mezelf meedraag als referentie voor wie ik ben in het huidige moment.

Het 'ik' in de geest is in feite al de dingen die ik in mezelf aanvaard en toegestaan heb in termen van de beoordelingen in mijn geest, de gedachten, de reacties, de herinneringen, de geloofsystemen, enzovoort. Dus je zou kunnen zeggen dat elke keer je 'ik' zegt, dat je dan in feite jezelf even eraan herinnert dat 'wie je bent' een bewustzijnssysteem is. Het houdt je vast in hetzelfde patroon en zorgt er op subtiele wijze voor dat jij niet van je 'pad' afwijkt en dat jij jezelf blijft definieren in en als je geest.

Eenmaal je dan hebt uiteengezet hoe het woord 'ik' op voorgeprogrammeerde wijze gedefinieerd is in je geest, is het een kwestie van te kijken naar wat de eigenlijke definitie van het woord is, in de zin van wat het woord op zich eigenlijk wil zeggen in z'n puurste staat, zonder al de persoonlijke associaties en verbindingen in onze geest.

Dit is hoe het woordenboek dit woord definieert:

• De uitdrukking waarmee de denkende mens de eenheid van lichaam, denken en voelen aanduidt en die aldus scheidt van zijn omgeving en andere subjecten

Hierin zien we duidelijk hoe het woord 'ik' verwijst naar de 'denkende mens', de geest en wie we denken dat we zijn en hoe we onszelf ervaren vanbinnen. Een andere definitie in het woordenboek is:

• noemt de persoon die aan het woord is, eerste persoon enkelvoud, subject

Deze definitie is al wat meer subjectief en praktisch, en gebaseerd op de fysieke werkelijkheid. Hier zie je dat op vlak van de fysieke werkelijkheid dingen niet zo complex moeten zijn. 'Ik' is in feite dus simpelweg een term die gebruikt wordt om te verwijzen naar de persoon die aan het woord is, kwestie van verwarring te vermijden in communicatie. Het is als het ware dus een 'werkend woord', een woord dat een praktische functie heeft.

Het woord 'ik' hoeft helemaal niet te impliceren dat je een geest hebt met gedachten en interne ervaringen, omdat dan het woord ik in feite een andere invulling zal krijgen voor elk individu. We spreken dan dezelfde taal niet werkelijk omdat 'ik' voor de ene persoon een heel andere lading zal hebben dan voor de ander - afhankelijk van hoe beiden zichzelf definieren in hun geest.

In de eerste definitie wordt dus in feite de realiteit van de geest, van het bewustzijn bekrachtigd en wordt onze werkelijkheid met andere woorden onnodig meer complex gemaakt omdat we nu elke keer we het woord 'ik' uitspreken in feite de hele lading van ons complete bewustzijn naar boven halen. Terwijl, de tweede definitie is al heel wat luchtiger, simplistischer en absoluut ongecompliceerd - om niet te zeggen duidelijker en rechttoe rechtaan. Deze definitie is zelfs toepasbaar voor elk levend wezen, het staat ons toe om te realizeren dat je niet een 'denkend wezen' hoeft te zijn om een 'ik' te zijn. Elk wezen is 'ik', een individu. En elk wezen heeft een stem die telt, of het nu een denkend wezen is of niet.

Dag 772: De Fundatie die je legt in het Proces van Creatie

Ik heb ondertussen zo'n twee en een half jaar achter de rug in het bewandelen van een agreement met mijn partner. Een agreement in termen van dat het een relatie was en is waarin ik de toewijding toepaste om patronen in de geest die saboterend en compromitterend werken te onderzoeken en te veranderen. In voorgaande relaties ging ik bijvoorbeeld in bepaalde patronen van angst, zelf-onzekerheid, inferioriteit en onderdrukking - waardoor die relaties ook uiteindelijk niet konden duren.

En in deze relatie kwamen die patronen ook één voor één naar boven, maar aangezien dit een agreement was, waarin we beiden toegewijd waren om die patronen te veranderen in onszelf, elkaar en de relatie, pakte ik met de ondersteuning van mijn partner die patronen aan om ze uiteindelijk te kunnen veranderen. Op deze manier veranderde ik niet enkel de relatie dynamiek, in termen van hoe ik omging met mijn partner en de relatie in mijn leven, maar ook mezelf als persoon. Een relatie is immers iets dat vaak je hele leven en zelf bepaalt en definieert omdat het zoveel van je aandacht opneemt. Als je relatie met andere woorden iets is dat haast continu allerhande emotionele patronen in jezelf activeert, ga je ook over het algemeen jezelf en je leven op een onstabiele manier ervaren.

Ik geef het voorbeeld van mijn relatie ter verklaring wat de 'fundatie' is die je legt in het proces van creatie, gewoon omdat het daar is dat ik voor mezelf het meest bemerkt dat ik die fundatie wel degelijk gecreëerd heb. Mijn relaties waren doorheen mijn leven altijd zeer stormachtig en intens emotioneel geladen, in de zin van dat ik zelf plots een emotioneel wrak werd bij wijze van spreken vanaf het moment dat ik in een relatie stapte. Het is pas nu, na jaren van het hebben afgelegd van mijn proces, dat er een constante stabiliteit is in mijn relatie.

Ik wil uiteraard niet zeggen dat alles altijd goed en stabiel en hetzelfde is, er zijn altijd wel reacties die naar boven komen zo nu en dan. Maar wat wel veranderd is, is dat er een punt van stabiliteit zich gevormd heeft in mezelf waarvan ik weet dat ik er steeds naar zal terugkeren, wat voor reacties en ervaringen er ook in mezelf naar boven komen. De fundatie is met andere woorden de wetenschap dat je niet werkelijk zal verliezen, ook al voelt het soms wel zo wanneer er emoties naar boven komen. Het is het besef dat je niet je emoties bent en dat wie je werkelijk bent in wezen stabiel en constant is.

Ik ben zelf altijd een zeer emotioneel individu geweest. Het was voor de meeste mensen misschien niet merkbaar omdat ik het langs buiten niet liet zien, maar vanbinnen liet ik me heel snel meeslepen in emoties. Dus voor mij is het heel wat om dat soort stabiliteit te kunnen ervaren, aangezien het iets is dat ik nooit voor mogelijk had geacht voor mezelf.

Dag 770: Emotionele Manipulatie -- Waarom ls het als een Tweede Natuur?

Vandaag bemerkte ik een interessant gedragspatroon dat ik doorheen mijn leven heb meegedragen en geleeft - maar waar ik mij vreemd genoeg nooit vragen over heb  gesteld. Het is ook een gedragspatroon dat ik van begin af aan heb aangenomen en aanvaard als 'normaal' en 'vanzelfsprekend' omdat het ook is hoe veel mensen zich gedragen en uitdrukken. Toen ik vandaag echter even stilstond in mezelf en een stap achteruit nam en werkelijk keek naar dit patroon, besefte ik pas wat voor een vreemd gedrag dit eigenlijk is.

Ik was namelijk met mijn partner en nog iemand op stap en plots ervoer ik een subtiele verandering in zijn gedrag tegenover mij. Ik ervoer het alsof hij iets afstandelijker was dan gewoonlijk. En vanaf het moment dat ik een verandering opmerkte, voelde ik dat ik automatisch een beslissing nam in mezelf om zelf ook afstandelijker te worden en om dus een vorm van emotionele manipulatie toe te passen.

Dit was het moment dat ik even stopte in mezelf en keek naar wat ik eigenlijk aan het doen was en naar de reactie waar ik in aan het gaan was. Ik realiseerde mij plots hoe onnozel en absurd deze reactie eigenlijk was, omdat het haast lijkt te zeggen dat ik niet met mijn partner gewoon kan communiceren over dingen die ik opmerk in mezelf en/of in hem, maar dat ik als het ware emotionele oorlogsvoering moet toepassen om te "communiceren" en om hem met andere woorden te laten weten dat mij iets dwarszit.

Het is uiteraard maar doordat ik al een proces achter de rug heb van het ontwikkelen van open communicatie met hem, dat ik nu pas begon op te merken hoe vreemd deze reactie die zo automatisch naar boven kwam eigenlijk was. Dit was immers hoe ik doorheen mijn leven ben omgegaan met conflicten die ik ervoer binnenin mezelf in relatie tot mensen om mij heen. Wanneer mij iets dwarszat en/of wanneer ik op de één of andere manier reageerde op iemands gedrag - bijvoorbeeld wanneer ik de indruk kreeg dat iemand's karakter plots veranderde in een bepaalde situatie - was mijn onmiddellijke reactie steeds om zelf ook mijn karakter te veranderen en bijvoorbeeld afstandelijker te worden.

Ik ben het zo gewoon geworden om emotionele manipulatie - zoals mij opzettelijk afstandelijk gedragen - te gebruiken om een boodschap over te dragen en om iemand te laten weten dat ik ergens op heb gereageerd , in de plaats van simpelweg te communiceren hoe ik mij voel en/of wat het is dat ik heb opgemerkt.

In deze situatie had ik bijvoorbeeld, vanaf het moment dat ik een verandering opmerkte (ook al was het enkel een persoonlijke interpretatie van en reactie op mijn partner zijn gedrag), dit gewoon onmiddellijk ter sprake kunnen brengen om het met hem te overleggen en na te kijken of mijn reactie in wezen gegrond was of enkel een persoonlijke interpretatie. Of indien het niet mogelijk is om dat in het moment zelf te doen, hetgeen bijvoorbeeld in deze situatie het geval was, dan kan ik ook wachten om het later met hem te overleggen.

Maar wat ik doe wanneer ik in een emotionele reactie ga - zoals mij afstandelijk te gaan gedragen omdat ik de indruk heb dat hij dat doet - dan sluit ik alle mogelijkheid tot open communicatie af en dan krop ik het op. Wat er dan uiteindelijk zal moeten gebeuren is dat de emotie naar verloop van tijd naar boven zal komen, wanneer hij het eindelijk bijvoorbeeld opmerkt, en dat het hele gebeuren plots een emotionele lading zal krijgen zowel voor mezelf als voor mijn partner.

Dat soort emotionele manipulatie is een gevolg van in wezen te hebben aanvaard en gelooft dat echte open communicatie in een relatie - waarin je bijvoorbeeld kan praten over je eigen reacties en gedachten en hoe je je voelt op een volledig open manier, zonder beoordeling - niet mogelijk is, en dat 'communicatie' steeds een soort van onderliggende strijdvoering is van subtiele emotionele reacties -- een soort van duwen en trekken de hele tijd. Terwijl in feite open communicatie net het meest voordehandliggende is...

Wordt vervolgd in Dag 771

Dag 766: De Misvattingen die je Geest maken over het Proces van Zelf-Realisatie

Aanvankelijk toen ik begon met het bewandelen van mijn Reis naar Leven als namelijk het realiseren van mezelf als 'wie ik werkelijk ben', dan dacht en geloofde (of eerder hoopte) ik dat 'wie ik werkelijk ben als een soort van boeddha is die als het ware gewoon aanwezig is en niet echt iets doet. Ik veronderstelde dat als ik mezelf zou realiseren als wie ik ben, dan zou ik gewoon kunnen 'zijn'. En ik geloofde dat 'gewoon zijn' en gewoon 'aanwezig zijn', wil zeggen dat ik als het ware zou verdwijnen uit deze wereld en dat ik niets meer te maken zou moeten hebben met deze wereld.

Ik 'hoopte' hierop en ik had die idee gevormd in mijn geest, omdat ik steeds angst gehad heb om mezelf uit te drukken. Voor mij was de idee om te 'verdwijnen' en om dus niet echt meer uit te drukken iets dat voortkwam uit mijn eigen angsten, onzekerheden en twijfels die ik zelf had verbonden met mezelf uitdrukken.  Mijn startpunt om mijn proces te bewandelen was dus in feite het willen wegvluchten en vermijden van die angsten.

Wat ik echter toen niet besefte was dat 'aanwezig zijn' helemaal niet wil zeggen dat je daar zomaar zit en amper nog beweegt en dat je fysiek haast onbeweeglijk zou zijn. Integendeel, hier in en als de fysieke realiteit aanwezig zijn wil zeggen dat je ook net participeert en in interactie treed met de realiteit om je heen. Ik had een idee gevormd in mijn geest van wat het wilde zeggen om mijn geest te stoppen en terug te keren naar het fysieke, net zoals de idee dat als je je emoties stopt dat je dan levensloos wordt en dat je dan niet echt meer jezelf bent of jezelf uitdrukt.

In wezen is het stilleggen van je geest net het tegenovergestelde dan wat je aanvankelijk denkt. Voor mij was de idee die ik had gevormd bijvoorbeeld afkomstig vanuit mijn eigen verlangen om mijn eigen angsten en onzekerheden in verband met het omgaan met mensen en mijn omgeving. Ik was dus op onderbewust vlak in feite op zoek naar een manier om te 'verdwijnen' of op de één of andere manier mijn eigen angsten te kunnen ontwijken en dus niet te hoeven werkelijk aanwezig te zijn en fysiek te communiceren en mezelf uit te drukken in relatie tot de mensen om mij heen. Daardoor bekeek ik het proces van zelf-realisatie vanuit die ogen en verwachting, maar besefte ik absoluut niet wat er de eigenlijke realiteit van zou zijn.

Zo ook bekijken mensen die bijvoorbeeld eerder weerstand zouden ervaren tegenover de idee van te 'verdwijnen' of geen persoonlijkheid meer te hebben zonder emoties, dit proces ook vanuit die gekleurde blik van hun eigen angsten. Voor mij was het een verlangen en voor anderen is het een angst om te verdwijnen, maar beide gevallen zijn gebaseerd op een vals beeld en interpretatie van wat het wil zeggen om uit je geest te stappen of je emoties te stoppen.

Wordt vervolgd in Dag 767

Dag 763: Hoe Betrouwbaar zijn Gevoelens Eigenlijk?

Door in de voorgaande blogs te onderzoeken hoe ik het woord 'diepgang' geleeft heb doorheen mijn leven, heb ik nogmaals ondervonden hoe belangrijk het is om woorden te herdefiniëren. Zo heb ik onlangs ook beseft hoe ik mezelf had vastgezet in het leven van woorden zoals 'appreciatie', 'interesse' en 'fascinatie' op een manier die in feite zeer compromitterend was in mijn relatie met mezelf alsook mensen om mij heen. Ik had voordien nooit ingezien dat hoe je jezelf en je relaties met anderen ervaart zeer veel afhangt van de woorden die je leeft en hoe je die woorden leeft, dus onderzoekte ik ook nooit echt hoe dat eigenlijk in elkaar zit.

Het was pas wanneer ik dan een bepaalde ervaring die steeds in mezelf bleef naar boven komen ging onderzoeken vanuit het oogpunt deze ervaring eindelijk te kunnen verwerken, dat ik besefte dat de ervaring gewoonweg gebaseerd was op specifieke woorden die ik aan het leven was en dan voornamelijk op de invulling van die woorden die ik in mezelf had laten bestaan. Had ik met andere woorden ooit stilgestaan bij wie ik ben vanbinnen en gekeken naar welke woorden ik leefde en hoe ik deze woorden leefde, dan had ik ook nooit deze welbepaalde ervaring in mezelf gecreëerd.

Ik merkte bijvoorbeeld dat ik, elke keer wanneer ik een bepaald persoon in mijn omgeving zag of tegenkwam of zelfs wanneer ik aan die persoon dacht, ik steeds op dezelfde manier reageerde met een bepaald gevoel van opwinding hetgeen aanvoelde als een soort van 'verliefd zijn'. Op rationeel vlak redeneerde ik dan steeds dat het eigenlijk absurd is voor mij om mij zo te ervaren omdat ik zeer gelukkig ben met mijn huidige partner en ik ook absoluut niet op zoek ben naar iets of iemand meer, beter of anders. Telkens wanneer die ervaring van 'verliefdheid' in mezelf naar boven kwam, reageerde ik er dan ook op met een soort van schok en een achterliggende gedachte van 'waarom voel ik mij in godsnaam nu zo?!!', waarin ik in feite niet wilde aanvaarden dat dit de ervaring was die in mezelf naar boven kwam aangezien het op rationeel vlak geen steek hield.

Wanneer ik dan bemerkte dat de ervaring toch aanhield en niet zomaar weg te redeneren viel, paste ik het gereedschap van schrijven toe om te onderzoeken wat de ervaring in mezelf eigenlijk op gebaseerd was. Zo stelde ik vast dat die ervaring die ik aanvankelijk veralgemeende onder de noemer van 'verliefdheid', eigenlijk meer een soort van appreciatie, fascinatie en interesse was in relatie tot deze welbepaalde persoon. En dit omdat ik steeds bepaalde kwaliteiten, uitdrukkingen en eigenschappen had gezien in hem die ik in mezelf niet herkende, waardoor ik mij dan gefascineerd en geïnteresseerd voelde zowel als een appreciatie ervoer voor de schijnbaar 'unieke eigenschappen' die ik in hem leek te zien.

En het was wanneer ik deze woorden kon benoemen - van 'fascinatie', 'interesse' en 'appreciatie' - en deze woorden en mijn beleving ervan in vraag ging stellen, dat ik inzag hoe ik deze woorden steeds heb geleeft in de context van hoe ik mij VOELDE. Ik had met andere woorden nooit werkelijk zelf op bewuste wijze invulling gegeven aan bijvoorbeeld het woord 'appreciatie' en wat dit woord voor mij op concrete wijze betekent; ik liet dit woord invullen door de gevoelens die van ergens diep binnenin mezelf zomaar naar boven leken te komen telkens wanneer ik die persoon zag. Het probleem met gevoelens is dan dat ik net niet echt weet waar ze vandaan komen, hoe ze bestaan en waarom ik ze net voel en dan gaan ze soms nog compleet tegen de rede in en zijn ze rechtuit onpraktisch en zelfs potentieel schadelijk.

Ik begreep dat ik nooit verantwoordelijkheid had genomen om zelf invulling te geven aan de woorden die ik leef in relatie tot bepaalde personen en omstandigheden en dat ik daardoor mezelf zomaar had laten sturen en bepalen door dingen zoals gevoelens door er steeds maar te zijn vanuit gegaan dat gewoon omdat een gevoel vanuit mezelf komt, het daarom ook te betrouwen is en het beste met mij voor heeft. Terwijl ik bijvoorbeeld in deze situatie in verband met de gevoelens van appreciatie, interesse en fascinatie die ik ervoer tegenover iemand, zag dat deze gevoelens eigenlijk volledig willekeurig waren en in wezen niets te maken hadden met wat woorden zoals appreciatie, interesse en fascinatie eigenlijk echt betekenen.

Wordt vervolgd in Dag 764

Dag 751: Hoe Belichamen we het Verleden in ons Dagelijks Bestaan?

In de voorgaande blog bracht ik ter sprake hoe het is dat wij als mens een soort van belichaming zijn van het verleden. Het zit niet enkel in ons eigenste DNA als de informatie die van generatie op generatie wordt doorgegeven op fysiek niveau, maar ook in onze eigen geest, ons onbewustzijn, onderbewustzijn en bewustzijn.

Hoe we leven als mens hier op aarde is het verleden, dat is immers waarom we herinneringen hebben. En het is zelfs schokkend wanneer je begint te onderzoeken hoeveel van jezelf en van hoe je jezelf en je omgeving beleeft bepaald wordt door die herinneringen. Je hebt namelijk herinneringen die op bewust vlak naar boven komen, wanneer je bijvoorbeeld in je gedachten terugdenkt aan gisteren of zoveel jaren geleden, en dan heb je herinneringen die naar boven komen op onderbewust vlak.

Die onderbewuste herinneringen zijn de 'redenen' en dieperliggende 'redeneringen' voor waarom je op een bepaalde manier reageert op je omgeving, waarom je bepaalde mensen 'leuk' vindt en anderen niet en waarom het is dat je eigenlijk op veel vlakken net als je ouders geworden lijkt te zijn in hoe je je uitdrukt en hoe je jezelf ervaart vanbinnen. Herinneringen bestaan in alle lagen van ons lichaam en onze geest en of we ons er nu van bewust zijn of niet sturen en dirigeren herinneringen ons dagelijkse doen en laten.

Het verontrustende is dan uiteraard de beperkte mate waarin we ons van dit fenomeen bewust zijn en dat we ons bijvoorbeeld maar amper bewust zijn van de herinneringen die dagelijks in de bewuste laag van onze geest naar boven komen drijven. Deze bewuste herinneringen kan je opmerken in momenten waarin je bijvoorbeeld terugdenkt aan een moment in het verleden - het verre of nabije verleden - en denkt van 'god, dat ik dat echt gedaan hebt', en je je bijvoorbeeld beschaamd voelt, of kwaad wordt of een eerder positief gevoel ervaart. En dat zijn de herinneringen die af en toe in je bewuste geest door al de onderliggende lagen van je geest sijpelen.

Het proces van zelf-creatie in DIP en de Reis naar Leven bestaat eruit dat je je gewaar wordt de je als mens in wezenlijkheid de belichaming bent van het verleden en dat je leert om het verleden te onderzoeken zodat je niet zomaar het verleden leeft, maar zodat je uit het verleden leert over hoe jij als wezen beter kan worden en jezelf kan ontwikkelen op een manier die het beste is voor jezelf. Er zijn immers zoveel gedrags- en gedachtenpatronen die we leven in ons dagelijks bestaan die niet het beste zijn voor onszelf, maar die we aanvaard hebben als 'wie we zijn' omdat we nooit de tijd genomen hebben om te onderzoeken wie we zijn vanbinnen en waar ons gedrag en onze gedachten eigenlijk op gebaseerd zijn.

Wordt vervolgd in Dag 752

Dag 750: De Onderontwikkelde Vermogens van Volwassenheid

Zoals ik in Dag 749: Kijk niet zo Serieus! ter sprake bracht is het maar al te vreemd hoe je als volwassene bepaalde herinneringen uit je kindertijd met je kan meedragen en je interne ervaringen en beleving in relatie tot je omgeving en de mensen om je heen volledig kan vormen rond die herinneringen uit je kindertijd. Het is een vreemd fenomeen dat in ons allemaal in meer of mindere mate bestaat. En het steekt de kop op elke keer wanneer je bijvoorbeeld emotioneel reageert op iets of iemand. Elke keer wanneer jij iets persoonlijk neemt en op een persoon reageert met angst, onzekerheid, kwaadheid, frustratie, depressie, enzovoort.

Die emotionele reacties zijn als het ware een resultaat van al de lagen van bewustzijn die jij doorheen je leven hebt opgebouwd op de aanvankelijke emotionele reacties die je ervoer in bepaalde momenten tijdens je kindertijd. Dit wil dus zeggen dat je die momenten tijdens je kindertijd waarin jij je op een bepaalde manier ervoer tegenover je omgeving nog steeds de macht geeft om jouw ervaring van jezelf en van je omgeving te kleuren en te sturen. En dat is op zich absurd omwille van de simpele reden dat je geen kind meer bent. Je bent een volwassene, namelijk een individu in deze wereld die de capaciteit en het vermogen heeft om zichzelf uit te drukken, om beslissingen te maken, om op een rationele en redelijke manier om te gaan met situaties en met je eigen interne reacties op situaties, om te onderzoeken hoe deze wereld in elkaar zit en om tot oplossingen te komen voor dingen zoals je emotionele reacties op situaties.

Maar het feit dat je je nog steeds laat sturen door emoties en gevoelens, die dan je gedachtenpatronen en uiteindelijk je gedrag kleuren en dirigeren, laat in wezen zien dat je nog niet hebt losgelaten van je herinneringen en je staat van zijn waar je je in bevond toen je een kind was. Toen je een kind was, ervoer je immers jezelf en je omgeving als niets dan impulsen die op je afkwamen. Je bevondt je in een proces van leren en ontwikkelen. Je wist nog niet hoe en waarom je omgeving bestaat zoals ze bestaat, of hoe en waarom mensen zich gedragen zoals ze zich gedragen. Er waren momenten waarin je reageerde met angst op iemand maar je niet zag of wist waar die angst vandaan kwam en je ook niet in staat was om te begrijpen waarom je je angstig voelde. Je had het vermogen niet om dingen in perspectief te plaatsen en te relativeren.

Maar als volwassene heb je dat vermogen wel. Als volwassene heb jij het vermogen om terug te blikken op je eigen herinneringen die je met je meedraagt, herinneringen van momenten waarin jij iets of iemand in je omgeving bijvoorbeeld als bedreigend of aanvallend ervoer, te onderzoeken. Je bent in staat om dan in de plaats van opnieuw in de emotie te stappen die je in dat moment ervoer eerder het moment te onderzoeken door jezelf bijvoorbeeld in de schoenen te plaatsen van de betrokken individuen en gezond verstand toe te passen. Gezond verstand toepassen wil zeggen dat je leert begrijpen waarom dat moment zich afspeelde zoals het dat deed, waarom de persoon in kwestie zich gedroeg zoals die zich gedroeg en waarom jij jezelf ervoer zoals je je ervoer.

Het is inderdaad een vreemde kwestie dat wij als mens zo kunnen blijven steken in het verleden en kunnen blijven vasthouden aan een herinnering, namelijk iets dat op zich in wezen niet echt is, en dat we die herinnering zoveel macht geven over wie we zijn dat we soms in angst bestaan om de herinnering opnieuw te beleven. Ik bedoel maar, is het dan niet dat we eigenlijk angst hebben van onze eigen onwetendheid en kortzichtigheid omdat we zelf nooit de moeite gedaan hebben om het moment in de herinnering te begrijpen en zodoende de emotionele ervaringen die we eraan gekoppeld hebben los te laten?

Wordt vervolgd in Dag 750

Dag 748: Het Verschil tussen Denkbeeldige en Wezenlijke zelf-zekerheid

Deze blog is een verderzetting op Dag 748: De dingen die je Herbergt in de Herberg van je eigen Geest.

Hoe is het dan dat je een polariteit in je geest creëert wanneer je interne conversaties houdt? Nemen we het voorbeeld van interne conversaties houden over een persoon waarin de interne conversaties als doel hebben om je de ervaring van steun, bevestiging en bekrachtiging te geven in je mening over die persoon. In deze situatie zou je je door middel van die interne conversaties verstevigd en ondersteund voelen in hoe je jezelf ervaart  of wat je denkt over de persoon in kwestie.

Je zou je meer zelf-zeker voelen en de interne conversaties zouden zelfs als doel hebben om je die ervaring van zelf-zekerheid te geven in hoe jij je voelt. En dit is net omdat we enkel de noodzaak voelen om in interne conversaties te gaan over een ander persoon als en wanneer we ons op de één of andere manier onzeker, aangevallen of in het nauw gedreven voelen door die persoon. Het is alsof we versterkingstroepen oproepen in onze eigen geest - versterkinstroepen in de vorm van onzichtbare personen in onze verbeelding die ons versterking bijzetten door ons te zeggen dat we gelijk hebben om die persoon in een negatief daglicht te zien en dat we groot gelijk hebben om die persoon bijvoorbeeld te willen vermijden.

Ondanks dat we ons dan versterkt en verzekerd voelen in onze opzet en houding tegenover de persoon in kwestie, voelden we ons aanvankelijk dus enorm onzeker en zelfs angstig. Maar in de plaats van die onzekerheid en angst te leren begrijpen en te onderzoeken zodat we tot de bodem zouden geraken van waarom we zo reageerden op die persoon, gaan we eerder versterking zoeken in onze verbeeling zodat we tenminste onszelf het gevoel kunnen geven dat we sterk in onze schoenen staan, ook al is dat gevoel volledig gebaseerd op een zelf-gecreëerde illusie.

Dit is dan het punt dat ik wil maken in deze blog, namelijk dat een eerste aanvankelijke neiging wanneer je je om de één of andere reden aangevallen voelt of onzeker voelt tegenover een persoon kan zijn om interne conversaties te houden in je geest om een gevoel van zelf-zekerheid te creëren en de onzekerheid die je eigenlijk aanvankelijk voelde te onderdrukken. Maar uiteindelijk maak je je daarin eigenlijk meer machteloos omdat je niet onderzoekt en ook niet begrijpt waarom je zo reageerde op die persoon in de eerste plaats. Door dat niet te onderzoeken sta je het in wezen toe te bestaan in jezelf, enkel op een onderdrukte manier.

Het is pas wanneer je jezelf begrijpt en ziet waarom en hoe je reageerde op iemand op een specifieke manier, dat je tot een punt van comfort en rust kan komen in jezelf omdat je dan ook meteen kan zien hoe je die reactie kan oplossen of kan aanpakken op een manier die geen conflict zou creëren.

Zo gaat het immers vaak, dat hoe je je voelt in je geest in tegenstrijdigheid staat van wie je werkelijk bent vanbinnen. Je kan bijvoorbeeld een gevoel van zelf-zekerheid opwekken en creëren door middel van de conversaties die je met jezelf houdt in je geest en verbeelding, terwijl de werkelijkheid is dat je eigenlijk aan het reageren bent op je eigen onzekerheid.

Echte zelf-zekerheid kan pas bestaan wanneer je jezelf leert kennen en dus die aanvankelijke impulsen van je geest, om bijvoorbeeld in interne conversaties te gaan over iets of iemand, eerder niet volgt. Hoe kan je immers zeker zijn van wie je bent wanneer er een ervaring en een deel is van jezelf dat in onderdrukking bestaat in jezelf?

Dag 748: De dingen die je Herbergt in de Herberg van je eigen Geest

Deze blog is een verderzetting van dag 746 en een verderzetting op de interne conversaties die je soms houdt in je geest wanneer je een persoon niet leuk vindt. Je vindt jezelf soms in je eigen geest te praten alsof je aan het praten bent tegen een ander persoon, een goede vriend of gewoon een luistered oor of iemand die je vraagt wat je dwars zit. En dan zeg je tegen die onzichtbare persoon in je geest wat je mening is over een persoon en waarom je je niet goed voelt over die persoon en wat je allemaal dwars zit over die persoon.

En het is door zo'n interne conversaties te houden, waarin je je dan uiteindelijk versterkt en verstevigd voelt in je meningen en gevoelens of emotionele reacties op specifieke mensen, dat je als het ware je eigen identiteit opbouwt, en specifiek hoe en wie jij bent in relatie tot bepaalde individuen in je omgeving. Het is via zulk 'n interne conversaties dat we onze relaties met de mensen om ons heen bouwen, omdat het in onze geest is dat we aan onszelf vertellen en confirmeren wat die relatie inhoud, waarom we iemand leuk of niet leuk vinden, wat onze mening is over iemand en waarom hoe we ons voelen wanneer we in die persoon z'n buurt zijn compleet gerechtvaardigd en correct is.

In je gedachten is waar je als het ware je eigen fort en verdedigings en beschermings muren opbouwt waar je al je ideëen, opinies, gedachten en gevoelens achter verschuilt. Het is waar je jezelf rechtvaardigd, omdat je geest het rijk is waar iedereen met je akkoord zal gaan over alles. In je eigen geest ben jij koning en heb jij altijd gelijk. Dus welke mening jij ook herbergt in de herberg van je geest, het zal altijd de absolute waarheid lijken in je eigen geest en je geest zal jouw mening en gevoelens en ervaringen over die persoon steeds doen uitschijnen als wie en hoe die persoon in werkelijkheid is. Het zijn dus zogezegd niet alleen maar jouw eigen gedachten en emoties, neen, het is wie die persoon echt is. Wat een limitatie in hoe de werkelijkheid ziet doch...

In Dag 749 zet ik verder met hoe je jezelf machteloos maakt tegenover je eigen meningen, je eigen interne ervaringen en ook je eigen werkelijkheid door middel van je eigen interne conversaties.

Dag 740: Schrijven vanuit Gevoel Vs Schrijven vanuit zelf-Eerljikheid

Als je schrijft vanuit dat opzicht dan kan je schrijven jou ondersteunen om te ontdekken en te worden wie je werkelijk bent, terwijl als je schrijft vanuit je gedachten en interne ervaringen dan zal je dat ook ondersteunen en versterken. Uit Dag 739: Hoe je Schrijft is Wie je Bent

Ik had vroeger een dagboek waar ik in schreef.  En de dingen die ik schreef waren over het algemeen melodramatische poëzie en vreemde, chaotische en 'duistere' schrijfsels en als ik er nu op terugkijk dan zie ik hoe de dingen die ik schreef en de manier waarop ik schreef tegelijkertijd mijn identiteit en persoonlijkheid die ik in die periode had aangenomen als 'mezelf' versterkten en valideerden.

Ik gebruikte mijn schrijven om 'mezelf' en mijn zelf-gecreëerde melodramatische persoonlijkheid als het ware kracht bij te zetten. Door specifiek te schrijven op een manier die de emotionele ervaringen waar ik mezelf mee was gaan identificeren opzettelijk opwekte, kon ik mezelf als die emotionele persoonlijkheid 'vereeuwigen' en haast manifesteren op fysieke manier omdat ik 'mezelf' als hoe ik mezelf identificeerde op papier had neergezet. Ik kon het dus nu steeds herlezen om mezelf eraan te blijven herinneren dat 'dit is wie ik ben'.

Als je dus schrijft over jezelf, zoals in een dagboek, creër je tegelijkertijd jezelf. Daarom is het ook belangrijk dat je duidelijk en helder bent met jezelf over je startpunt in je schrijven. Met andere woorden: Waarom is het dat je schrijft? Schrijf je om bepaalde gevoelens, gedachten, ideëen en ervaringen die in jezelf bestaan kracht bij te zetten en als het ware te bevestigen door ze 'op papier te zetten' (waarbij het doel van het schrijven dus is om gevoelens en emoties op te wekken)? Of schrijf je om je eigen gevoelens en emoties en gedachten beter te kunnen begrijpen en om dus jezelf better te leren kennen?

Hier is dan zelf-eerlijkheid nodig om te kunnen onderscheiden en opmerken wanneer je vanuit het ene startpunt schrijft en wanneer vanuit het andere. Het is immers makkelijk om te schrijven vanuit 'gevoel', om met andere woorden een gevoel te volgen omdat het werkelijk aanvoelt als een golf, of een stroom die je zachtjes meevoert en al wat jij hoeft te doen is het gevoel of de emotie volgen en je erdoor laten meevoeren, en terwijl je dat doet creëer je meer van dat gevoel of de emotie. Het schrijven wordt dan uiteindelijk dus een soort van cirkelbeweging waarin het einde zo goed als hetzelfde is als het begin omdat je startpunt niet werkelijk zelf-beweging was. Je startpunt was om jezelf te laten bewegen door een gevoel/emotie.

Schrijven met zelf-eerlijkheid en dus vanuit het startpunt van het leren kennen van jezelf, is om aanvankelijk misschien te schrijven vanuit gevoel. Stel bijvoorbeeld dat er iets is gebeurt in je dag en je reageerde op het gebeurde met kwaadheid en terwijl je over de gebeurtenis schrijft voel je de kwaadheid weer opkomen. Voor even zal je dan misschien schrijven vanuit die emotionele ervaring, maar de zelf-eerlijkheid bestaat erin dat jij jezelf dan even tegenhoudt en zegt van 'wacht eens even, laat mij nu eens onderzoeken wat er achter die kwaadheid ligt'. Dan verschuift jouw focus en aandacht van de ervaring naar je eigen zelf-beweging om jezelf beter te leren kennen en om te kunnen zien wie jij eigenlijk bent achter je eigen gevoelens en emoties en interne ervaringen.

Wordt vervolgd in Dag 741

Dag 731: Waarom lijkt Verantwoordelijkheid nemen voor onze Realiteit Tegen-Instinctief?

Deze blog is een verderzetting van Dag 730: Zonder zelf-verantwoordelijkheid is een Conflict nooit Echt Opgelost. Het ligt in onze aard om geen verantwoordelijkheid te nemen voor onze eigen reacties op anderen. Neem bijvoorbeeld een situatie zoals het voorbeeld dat ik in Dag 729: Hoe Communicatie Helpt met het Loslaten van een Reactie op een Ander besproken heb waarin ik mij in een moment bevond waarin ik mij verbaal aangevallen voelde door iemand die met frustratie en irritatie leek te reageren op iets dat ik tegen hen zei. Ik onderbrak deze persoon terwijl hij iets aan het uitleggen was en op sterke toon liet hij mij weten dat ik moet wachten tot hij uitgepraat is.

In dat moment reageerde ik automatisch met een gevoel van minderwaardigheid en gekwetstheid als een voorgeprogrammeerde reactie op de manier waarop hij zichzelf uitdrukte, hetgeen ik in mijn geest associeerde met herinneringen aan hoe bijvoorbeeld volwassenen en leerkrachten en familieleden zich uitdrukte tegenover mij toen ik klein was en hoe ik mij toen heel klein, minderwaardig en gekwetst voelde.

Het is in zulk 'n momenten waarin je op automatische manier reageert, bijvoorbeeld met ervaringen van je gekwetst voelen, dat het makkelijk is om in beschuldiging te gaan tegenover de persoon waar je je door gekwetst voelt en om te denken van 'ik voel mij zo omdat zij zich zo uitgedrukt hebben tegenover mij', waarin je jezelf ervan overtuigt dat zij volledig verantwoordelijk zijn van hoe jij je voelde bij hun uitdrukking. Zij zijn zogezegd de schuldige en de reden waarom jij je in dat moment gekwetst voelde. Dat is immers wat makkelijk gaat, om je eigen reacties te volgen en om mee te gaan met wat je eigen geest je vertelt en je doet voelen, hetgeen dus impliceert dat de ander en niet jij zelf verantwoordelijk is voor je reactie.

Heel wat moeilijker is om zelf verantwoordelijkheid te nemen voor de ganse situatie, en dit wel in het besef dat  je eigen reactie op de situatie in wezen voor het grootste deel gebaseerd was op en afkomstig was van je eigen herinneringen en ervaringen uit het verleden die jij in je geest hebt opgeslagen. Het lijkt haast tegen-instinctief om onszelf te zien en erkennen als volledig verantwoordelijk voor een situatie die in onze geest volledig de schuld van de ander lijkt te zijn, en om met andere woorden tegen het 'instinct' van onze geest in te gaan - namelijk onze gedachten, gevoelens en emotionele reacties.

Zelf-verantwoordelijkheid nemen kan dan ook enkel wanneer je een beter zicht en een meer uitgebreid perspectief hebt op de situatie. Als je bijvoorbeeld ten eerste beseft en inziet dat je reactie meer te maken had met de emotionele relatie die jij in jezelf gevormd hebt met je perceptie (!) van authoriteit dan met de persoon waar je op had gereageerd. En ten tweede zal je ook sneller inzien dat je eigen emotionele reactie een heel gelimiteerd zicht geeft op de situatie wanneer je inzicht begint te hebben in de persoon waar je op reageerde. Wanneer je bijvoorbeeld met hen gaat praten om erachter te komen waarom zij in feite zo sterk uit de hoek kwamen in dat moment.

En vaak zal je erachter komen dat het absoluut niets met jou persoonlijk te maken hadden. Zij voelde zich eigenlijk machteloos of hulpeloos in zichzelf in relatie tot de situatie waar ze over aan het praten waren. Ik kwam er bijvoorbeeld achter dat de persoon wiens uitdrukking ik ervoer als 'aanvallend' eigenlijk een ervaring van frustratie aan het opbouwen was geweest en die frustratie nu als het ware aan het loslaten was, als een het deksel dat van de ketel blaast. Hij was dus niet zozeer 'geïrriteerd' door mij, maar door zijn eigen interne ervaring van hulpeloosheid tegenover de situatie waar hij frustratie over had zitten opbouwen.

Eens ik dus begreep dat zijn frustratie niets met mij te maken had en eigenlijk afkomstig was van een ervaring van hulpeloosheid in hem, kon ik al snel mijn eigen reacties van minderwaardigheid, gekwetstheid en verontwaardiging tegenover hem loslaten. Zelf-verantwoordelijkheid bestaat dus in het ontwikkelen van inzicht in de werkelijkheid en daarin beseffen dat je eigen reacties in de meeste gevallen compleet ongegrond en irrelevant zijn.