Dag 487: Vrouwen die Mannen Haten

Ik heb mij doorheen mijn leven en mijn ontwikkeling en opgroeiing als meisje en vrouw in deze wereld heel vaak heel kwaad gevoeld in mijn geest tegenover 'Mannen'. En niet zomaar één man in het bijzonder, maar 'alle mannen'. Ik maakte vaak stellingen in mijn geest zoals 'mannen zijn niet te vertrouwen' en 'mannen geven nooit echt om mij' en 'mannen zullen mij gewoon misbruiken', 'mannen hebben geen respect voor vrouwen', enzovoort.

Stuk voor stuk stellingen en statements waarin ik mezelf als vrouw in feite machteloos opstel tegenover 'de man' - omdat, als ik die stellingen eens goed bekijk en onderzoek, dan zie ik dat er eigenlijk verwachtingen en verlangens achter schuilgaan die in mezelf bestaan tegenover mannen. Bijvoorbeeld, achter de stelling 'mannen zijn niet te vertrouwen', ligt de verwachting en het verlangen om mijn vertrouwen in mannen te plaatsen. Achter de stelling 'mannen geven nooit om mij', ligt de verwachting en het verlangen dat mannen om mij zouden geven. Achter de stelling 'mannen zullen mij gewoon misbruiken', ligt het verlangen dat mannen voor mij zouden zorgen -- en achter de stelling 'mannen hebben geen respect voor vrouwen', ligt het verlangen om respect te krijgen van mannen.

Omdat ik mij altijd kwaad, en zelfs woedend, gevoeld heb tegenover 'mannen' - heb ik nooit ingezien dat er inderdaad persoonlijke verwachtingen en verlangens schuil gaan achter al die beschuldigingen tegenover 'mannen'. En dat ik mij enkel een slachtoffer en machteloos voel tegenover mannen en 'wat ze mij zogezegd allemaal aandoen', omdat ik in de eerste plaats mijn macht heb weggegeven aan al die verlangens en omdat ik bijvoorbeeld al die dingen die ik van mannen verwacht en verlang, zoals respect, ondersteuning, aanvaarding en liefde, nooit aan mezelf gegeven heb.

Ik bedoel, het is dat idee in mijn geest dat mannen zogezegd al de schuld dragen van waarom het is dat ik mij zo hulpeloos en machteloos en emotioneel voel in mezelf in deze wereld - dat mij net in die positie van machteloosheid en hulpeloosheid plaatst --- omdat ik in feite in mezelf aanvaard heb dat ik niet van mezelf kan houden, dat ik geen respect voor mezelf kan hebben en dat ik mezelf niet kan ondersteunen - en dat ik dat allemaal van 'mannen' nodig heb.

Dus, uiteraard, vanaf het moment dat de 'man' waar ik mijn oog op heb laten vallen en waar ik dus al die liefde, aanvaarding, respect en ondersteuning van wil en verlang, mij laat vallen of zich niet uitdrukt tegenover mij zoals ik had verwacht -- dan komen de beschuldigingen aanzetten in mezelf, waarin ik van die algemene gegeneraliseerde  beschuldigende stellingen maak over 'mannen', zodat ik een excuus en een rechtvaardiging heb om mijn woede te kanaliseren naar hem toe en naar 'alle mannen' toe ---en zodat ik niet hoef in te zien en te beseffen dat die woede die ik ervaar in mezelf in wezen niets te maken heeft met wat 'mannen' al dan niet doen of wie ze al dan niet zijn, en zelfs niet met wat deze ene 'man' al dan niet gedaan heeft. Die woede ervaar ik omdat ik in de eerste plaats allerlei dingen heb verlangd, gewild en verwacht van hem die niet realistisch waren.

Ik had in de eerste plaats één of ander ideaalbeeld gevormd in verband met wat ik verwacht en wil van een relatie, en ik had dan de verwachting gemaakt dat hij zich daarnaar zou schikken en dat hij die spreekwoordelijke 'prins op het witte paard' zou zijn. Maar ik nam de tijd niet om hem te leren kennen volgens de realiteit van wie hij eigenlijk werkelijk is als individu in deze wereld. Ik wilde wat ik wilde en dus was ik niet geïnteresseerd in de Realiteit.

Dus, vroeg of laat komt die realiteit toch naar boven en blijkt dat al de ideëen die ik in mijn geest had opgebouwd over 'de relatie' en over wie hij is en wie 'wij' zijn een leugen zijn. En dan, in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor de waanbeelden die ik in de eerste plaats gecreëerd had in mijn geest die aan het startpunt lagen van waarom en hoe het gekomen is dat alles nu in het water gevallen is, door eerlijk te zijn met mezelf en in te zien dat ik mijn persoonlijke verlangens probeerde op te leggen aan de realiteit en dat ik, door de realiteit te onderdrukken en te negeren, het einde van de illusie niet had zien aankomen --- in de plaats daarvan, kanaliseer ik mijn woede naar hem toe en beschuldig ik hem in mijn geest als 'de slechterik'.

En dan gebruik ik opzettelijk zo van die algemene stellingen over 'mannen', om te rechtvaardigen voor mezelf waarom het is dat ik kwaad wordt op hem in de plaats van in te zien dat ik eigenlijk kwaad ben op mezelf omdat ik mezelf heb voorgelogen. Omdat, 'mannen zijn slecht' en 'mannen zijn klootzakken', dus, daarom is het ok dat ik mijn woede richt naar 'mannen' in mijn geest.

Wat ik heb ingezien door het bewandelen van een proces van het corrigeren van mezelf in relatie tot mezelf en mijn leven en de wezens in mijn leven -- is dat ik, door mij kwaad te maken op 'mannen', mezelf heel verbitterd maak, omdat ik mezelf in wezen enkel aan het vullen ben met woede. Ik bedoel, dan maakt het niet uit of die woede al dan niet 'gerechtvaardigd' is, omdat, het punt blijft dat ik moet leven met wat ik in mezelf toelaat. Dus, als ik woede toesta te bestaan in mezelf, tegenover wie of wat dan ook, gerechtvaardigd of niet, dan is dat wat ik zal ervaren. Dan zal ik geen plezier meer beleven aan het leven en het feit dat ik besta en dan beroof ik mezelf van het leven zelf - hetgeen de reden is waarom ik in feite kwaad ben in de eerste plaats.

http://www.desteni.com

Dag 486: Waarom Lopen mijn Relaties Altijd Fout Af?!

Ik heb doorheen mijn leven hier op aarde een eigenaardige relatie met relaties gehad, in de zin van dat ik, eens ik begon aan het verkennen van 'liefdesrelaties' en eens ik begon aan het proces van het 'hebben van een relatie' en het 'hebben van een partner', veranderde ik als persoon compleet. Ik was ongeveer 21 jaar toen ik voor de eerste keer een relatie had met een man, en voor de eerste keer seks had. 21 jaar is jonger dan de leeftijd waarop  mensen doorgaans beginnen aan relaties tegenwoordig - maar leeftijd speelt hoedanook geen rol omdat, mijn ervaring was niet meer of minder een testament van 'maturiteit'.

Ik bedoel, 21 jaar, maar zonder enige ware kennis van of inzicht in hoe relaties eigenlijk in z'n werk gaan. Ik zag de mensen in mijn omgeving wel relaties aangaan, en ik had een voorbeeld aan mijn ouders en grootouders en de mensen in mijn leven die ook 'relaties hadden', maar op geen enkele echte substantiele manier had ik enig begrip van waar ik eigenlijk aan begon.

Ten eerste 'viel' ik zowat in de relatie, in de zin van dat hij mij kuste, er kwam een gevoel op in mezelf, ik volgde dat gevoel, we hadden seks, en 'patat', we hebben 'een relatie'. Zo gaat dat dan. Communicatie? Nope. Elkaar leren kennen? Nope. Eerst een Vriendschap en overeenkomst opbouwen? Nope. Eerst onderzoeken om te zien of we eigenlijk wel bij elkaar zouden passen? No way! Enkel gevoelens die… zomaar van nergens en overal komen. Waar kwamen die gevoelens zelfs vandaan? Dat wist ik niet. Al wat er door mijn geest ging was voorgeprogrammeerde onderbewuste gedachtenpatronen die gingen van 'yay, ik heb een relatie nu' en 'een relatie hebben is goed' en 'ik ben om de één of andere reden op de één of andere manier speciaal en belangrijk omdat ik een relatie heb'. Dat waren de achterliggende geloofsystemen die de drijvende kracht vormden van waarom het was dat ik dat 'gevoel' had in mezelf dat ik deze relatie 'wil' en dat het 'juist' is om deze relatie met deze persoon aan te gaan.

Die eerste relatie heb ik zo'n twee jaar uitgekeken. We gingen samenwonen na één jaar. Was ik zwanger geworden ondertussen, dan had ik het kind waarschijnlijk gehouden en samen met hem proberen op te voeden, als 'moeder' en 'vader'. Dat is immers 'wat je hoort te doen' in 'een relatie', en dat is 'hoe een relatie in z'n werk gaat', volgens de voorbeelden die ik had gezien in mijn omgeving en werkelijkheid doorheen mijn kindertijd en mijn leven hier op aarde. Maar wat ik nooit heb ingezien in verband met die 'voorbeelden', is dat het in feite maar 'beelden' zijn, en die 'beelden' zijn een eendimensionele representatie van 'een werkelijkheid', maar het is niet 'de realiteit'. De realiteit is heel wat anders dan een beeld.

Wat ik heb geleerd in de twee kortstondige relaties die ik heb mogen ervaren in mijn jonge leven, is dat het heel makkelijk is om jezelf ervan te overtuigen dat alles goed gaat en dat je goed bezig bent en dat je gelukkig bent - omdat je leven veel aan het gelijken is op de 'voor-beelden' die in je onderbewuste geest gebrand staan in verband met wat 'goed' en 'positief' en 'normaal' en 'juist' is in termen van 'het hebben van een relatie' -- dus denk je van 'ja, alles is goed in mijn leven'. Maar wat je niet opmerkt is dat je, in de eigenlijke realiteit, eigenlijk niet echt 'gelukkig' bent - vanuit het perspectief dat je eigenlijk in constante angst bestaat dat je dat mooie plaatje zou verliezen. En, door die angst ben je jezelf aan het veranderen in hoe je eruit ziet, hoe je dingen doet, hoe je praat, hoe je omgaat met mensen enzovoort -- op zo'n subtiele wijze dat je het zelf niet eens merkt. Je schuift jezelf aan de kant om iemand en iets te worden dat 'goed genoeg' is om in dat mooie plaatje van 'de relatie' te passen dat je in je geest hebt omdat je denkt dat je de relatie op die manier staande zal kunnen blijven houden.

Maar, wat ik daarin ook beseft heb, is dat de relatie als een spiegel is voor wie je bent in jezelf. En dat het net zo is dat, als jij jezelf opgeeft en aan de kant schuift en als jij geen respect hebt voor jezelf omdat je de relatie en je partner boven jezelf plaatst en meer waarde geeft dan jezelf --- dan zal de relatie en je partner jou ook uiteindelijk aan de kant schuiven en geen respect hebben voor jou.

Wat is 'een relatie' immers? Een relatie zou simpelweg een overeenkomst moeten zijn tussen twee wezens om samen een leven te bewandelen en elkaar te ondersteunen in het bereiken en verwezenlijken van het eigen hoogste potentieel.  Maar, als een relatie wil zeggen dat jij gaat afbraak doen aan wie je zelf bent vanbinnen, en je wordt een emotioneel wrak, en je hebt geen oog meer voor wie je zelf bent en wat jij wil van je leven en wat jij zelf belangrijk en interessant vindt om te doen in deze wereld en realiteit --- wat is 'de relatie' dan eigenlijk? En, waarom sta je dat soort 'relatie', hetgeen eigenlijk meer lijkt op een gevangenis, toe te bestaan in jezelf en je leven?

Wat ik heb ingezien, voortgaande op hoe mijn twee relaties zijn verlopen, is dat hoe ik de relatie ervaar en hoe de relatie verloopt --- is een weerspiegeling van wie ik ben vanbinnen, van hoe ik in relatie sta tot mezelf. Ook mijn partnerkeuze en de wijze waarop deze persoon in interactie zal treden met mij en hoe ik die interactie zal interpreteren en ervaren in mezelf, is volledig bepaald door hoe ik in relatie sta met mezelf. Dus, in mijn relaties bestond ik in een constante angst om mijn partner te verliezen en om afgewezen te worden - en ik probeerde mezelf te veranderen om die angst te vermijden, en ik probeerde hem met hand en tand te behagen om te kunnen vermijden wat eigenlijk onvermijdelijk was, namelijk dat hij het zou uitmaken met mij of dat de relatie op de één of andere manier op de klippen zou lopen. En dit had nooit iets te maken met wie hij was, ook al kon ik mezelf er in mijn geest altijd wel van overtuigen dat hij het was die niet om mij gaf en dat hij het was die geen respect had voor mij -- neen, het had te maken met mijn gebrek aan respect voor mezelf. Ik gaf nooit genoeg om mezelf om mijn expressie te eren en te respecteren, ik onderdrukte mezelf, ik beoordeelde mezelf, ik dacht dat ik niet goed genoeg was, ik wees mezelf af door mijn beslissingen niet te baseren op wat meetbaar het beste zou zijn voor mezelf. Ik nam het heft van mijn eigen leven niet in handen door relaties aan te gaan met mensen die ik niet eens fatsoenlijk kende - mensen die uiteindelijk niet op dezelfde golflengte bleken te staan als ik.

En, ondanks het feit dat ik dat keer op keer inzag, dat we eigenlijk niet echt bij elkaar pasten, bleef ik mezelf forceren om de relatie staande te blijven houden. Ik bedoel, dat is regelrechte zelf-pijniging en zelf-misbruik. Dus, de vraag die ik mezelf had moeten stellen was: Waarom heb ik een relatie van misbruik met mezelf gecreëerd? Waarom houdt ik mezelf niet in ere en waarom plaats ik mezelf niet op de eerste plaats in mijn leven? Omdat, als ik een relatie zou aangaan met iemand vanuit dat startpunt van zelf-respect en zelf-waardering, dan zou mijn relatie dit ook ondersteunen en een weerspiegeling zijn van wie ik ben in mezelf en hoe ik in relatie sta met mezelf.

http://www.desteni.org

Dag 485: Waarom Zoeken we naar waarde buiten onszelf?

Gisteren heb ik in mijn reis naar leven geschreven over en gekeken naar hoe het is dat ik mijn reis naar leven heb gewandeld vanuit het perspectief van de geest --- waarin ik had aanvaard dat het bewandelen van mijn reis naar leven is zoals al wat ik doorheen mijn leven gedaan heb in deze wereld en realiteit. Namelijk, ik heb altijd aanvaard van mezelf dat het ok en 'normaal' is om mezelf af te scheiden van mijn eigen woorden en om bijvoorbeeld het één te zeggen maar het tegenovergestelde te doen en om dingen te zeggen zomaar omdat het mij het beste uitkomt in dat moment in de zin van dat de persoon waar ik mee aan het praten ben iets specifiek wil horen - en dus zeg ik wat die persoon wil horen.

En dat vond ik altijd normaal van mezelf,  dat was 'het leven' op basis van wat ik had geobserveerd van mijn omgeving - is dat, mensen zeggen dingen die ze niet menen. Ze zeggen het één en doen het ander, en dat wordt aanvaard als 'ok' en 'normaal', omdat, niemand die er wat van zegt. Dus, heb ik dat soort gebrek aan integriteit en betrouwenswaardigheid ook altijd aanvaard als 'ok' en 'normaal' van mezelf. Ik heb altijd geloofd en aanvaard dat het ok en normaal is om dingen geheim te houden in mijn gedachten en om enkel dingen te zeggen die bedoeld zijn om andere mensen ervan te overtuigen dat ik één of andere persoonlijkheid ben en dat ik 'goed' en 'positief' ben --- omdat ik dan zal krijgen wat ik verlang.

Dus, dat is ook het startpunt geweest van hoe ik mijn Reis naar Leven heb bewandeld - vanuit het startpunt van het bevredigen van mijn verlangens door mijn omgeving te manipuleren -- in de zin van dat ik schreef vanuit het perspectief en startpunt van mij speciaal en belangrijk te willen voelen. Ik bedoel, als ik eerlijk ben met mezelf - heb ik ooit iets gedaan uit vrije wil dat niet om precies die reden was?

Als ik kijk naar de vraag van, 'waarom besta ik eigenlijk?', en 'waarom doe ik wat ik doe?', 'waarom hecht ik waarde aan mij handelingen en uitdrukking?' en 'waar komt de motivatie vandaan in mezelf om mezelf te bewegen in deze wereld en mezelf uit te drukken en bijvoorbeeld een 'reis naar leven' te bewandelen en een carriere te willen uitbouwen en dingen te willen doen in deze wereld en realiteit?' --- en ik kijk diep binnenin mezelf, dan is het antwoord 'omdat ik mij speciaal en belangrijk wil voelen', 'omdat ik opgemerkt wil worden', 'omdat ik aandacht wil krijgen', 'omdat ik het gevoel wil hebben dat ik iemand ben in deze wereld en dat mijn bestaan iets waard is'.

Dus, wil dit dan niet zeggen dat ik mijn zelf-waarde van mezelf heb afgescheiden en dat ik mezelf niet waardeer binnenin mezelf - waardoor ik dan op zoek ga naar waarde buiten mezelf, in allerlei beelden waar ik waarde in geprojecteerd heb en waarvoor ik mezelf in mijn uitdrukking dan ga compromitteren door bijvoorbeeld te liegen en te manipuleren om die 'waarde' te kunnen krijgen en ervaren van mijn omgeving. Maar wat ik hierin niet heb ingezien is dat ik, door mezelf zodanig te manipuleren en te veranderen en te compromitteren, ik mezelf net niet waardeer en daarin en daardoor dus mijn waarde weggeef.

Dus, wat wil het zeggen om zelf-waarde en zelf-waardering te leven - zodat ik besta op een manier waarin ik niet het gevoel heb dat ik moet liegen en manipuleren om waardering te krijgen? Zodat ik kan bestaan als een levend voorbeeld in mijn woorden en daden --- waarin mijn woorden en daden één en gelijk staan aan elkaar, en zodat er geen achterliggende 'ik' meer bestaat in mezelf -- maar 'ik' is één en gelijk vanbinnen en vanbuiten.

Wordt Vervolgd in Dag 486

Dag 484: Wat Wil het Zeggen om de Woorden die je Spreekt ook te Leven?

In mijn vorige blog, "Dag 483: Verbergen mijn Gewoontes Wie ik Werkelijk Ben Vanbinnen" heb ik geschreven over het punt van hoe ik van mijn reis naar leven schrijven een gewoonte gemaakt had en hoe ik die gewoonte begon te gebruiken om niet werkelijk zelf-eerlijk te zijn met mezelf. En dus ben ik tot de conclusie gekomen dat ik voor mezelf opnieuw moet kijken naar wat zelf-eerlijkheid wil zeggen en wat het wil zeggen om een reis naar leven te wandelen.

Omdat, het wandelen van de Reis naar Leven is een tweezijdig proces, waarin ik langs de ene kant mijn reis naar leven enkel voor mezelf wandel, omdat het een persoonlijk proces is - het is immers MIJN reis naar leven - maar langs de andere kant bewandel ik die reis op een openbare en publieke manier, door mijn schrijfsels op het internet te posten en te delen en bewandel ik het dus voor alles en iedereen zowel als voor mezelf.

Dus, wat ik had gemerkt is dat ik de twee had afgescheiden van en in mezelf omdat ik mijn reis naar leven meer aan het schrijven was vanuit het perspectief van 'wat zullen andere mensen denken over mij en over wat ik schrijf?', waardoor het moeilijk werd voor mij om vloeiend te schrijven omdat ik mezelf continu angst aanjoeg in de zin van 'wat als mensen  dit denken of dat denken' en 'wat als ze dit niet boeiend genoeg vinden' of 'wat als ze mijn schrijfsels niet meer interessant vinden'. En dus was ik aan het schrijven vanuit het ego in de geest, als een idee dat ik van mezelf gemaakt heb in mijn geest, en dat gebaseerd is op wie ik wil zijn in de ogen van andere mensen en mijn verlangen om mij speciaal  en belangrijk te voelen. Maar hierin lette ik totaal niet meer op wie ik eigenlijk ben vanbinnen omdat ik mezelf compleet definieerde in en als hoe ik eruit zie langs buiten, gezien vanuit oppervlakkige beoordelingen waarvan ik veronderstel dat ze bestaan in de geest van andere mensen zoals ze ook in mijn geest bestaan.

Ik bedoel, door op deze manier mijn reis naar leven te bewandelen, creëer ik een valse representatie van mezelf in deze wereld en realiteit en zijn mijn woorden met andere woorden niet te vertrouwen omdat ze niet één en gelijk staan met wie ik ben vanbinnen aangezien ik niet werkelijk wil kijken naar wie ik ben vanbinnen, ik leg mijn focus liever op 'andere mensen' en 'hoe andere mensen mij zien', en 'wie ik ben vanbuiten, naar de buitenwereld toe'.

Dit is dus het punt dat ik moet transformeren en veranderen voor mezelf - het feit dat ik een afscheiding heb toegestaan te bestaan in mezelf tussen 'wie ik ben vanbinnen' en 'wie ik ben vanbuiten' --- hetgeen een afscheiding is tussen 'mezelf' en 'andere mensen', waarin 'andere mensen' in feite bestaan als de 'spiegels' voor mijn 'ego' als 'wie ik ben vanbuiten', of althans, 'wie ik denk en geloof dat ik ben vanbuiten' als de leugen die ik van mezelf probeer te verkopen.

Ik bedoel, dit is immers het punt waar al de 'wereldverbeteraars', activisten, politici en al de mensen die beweren dat ze een verschil willen maken in deze realiteit en dat ze het beste voorhebben met deze wereld en dat ze hun daden in het teken willen zetten van het veranderen van deze wereld, de mist ingaan - is dat ze in afscheiding leven van wie ze zijn vanbinnen, omdat ze zich focusen op hoe ze eruitzien langs buiten als het beeld dat ze representeren van zichzelf naar andere mensen toe. In de woorden die ze spreken is er steeds dat stemmetje in hun hoofd dat zich afvraagt wat andere mensen van hen zullen denken en hoe ze ervoor kunnen zorgen dat andere mensen een specifiek beeld/idee van hen geloven. Het punt dat ze missen is wie ze zijn vanbinnen en het punt van realisatie dat als je werkelijk een verschil wil maken in de wereld, als je werkelijk de wereld wil veranderen en als je werkelijk het beste voorhebt met deze wereld, dan moet je dat verschil leven langs binnen --- en dan kan er geen afscheiding bestaan tussen wie je bent 'langs binnen' en 'langs buiten' -- het is één en gelijk.

En zo leef je het voorbeeld , zo leef je de woorden die je spreekt en ben je de levende statement van de woorden die je spreekt. En dat is waar de reis naar leven om gaat - het leven van de woorden die je spreekt. Dat is wat Zelf-Eerlijkheid is, en Zelf-Verantwoordelijkheid. Je neemt verantwoordelijkheid voor elk woord dat je spreekt door te staan ALS de woorden, één en gelijk langs binnen en langs buiten.

Wordt Vervolgd in Dag 485

Dag 483: Verbergen Mijn Gewoontes Wie ik Werkelijk ben Vanbinnen?

"...Dus, ik bedoel mijn startpunt in ‘het bewandelen van proces’ is helemaal omgekeerd – en dus is het nodig om dat startpunt te corrigeren en dust e herdefinieren wat het voor mezelf betekent om ‘proces te bewandelen’ – zodat ik kan beginnen aan mijn echte reis naar leven, een reis die ik voor mezelf bewandel en niemand anders." (Dag 482: Wat Wil het Eigenlijk Zeggen om het Proces te Bewandelen?)

Dus, ik bedoel – ik merk dat ik de laatste tijd in mijn reis naar leven schrijf vanuit het startpunt van te willen schrijven over iets zomaar om te schrijven, waardoor ik in feite niet werkelijk aan mezelf werk of met mezelf werk. Ik schrijf alsof het ‘mijn job’ is, iets wat ik zomaar doe, en waarin ik mezelf niet werkelijk uitdaag, ik doe maar alsof – omdat het een gewoonte geworden is, iets waar ik de echte ik achter verberg. Iets dat ik gebruik om de rest van mezelf te houden zoals het is, mijn interne werkelijkheid als mijn verborgen verlangens en gedachten en gevoelens die ik eigenlijk niet wil loslaten en die ik hetzelfde wil houden.

Dus, wat wil het werkelijk zeggen om te schrijven naar vrijheid, om zelf-eerlijk te zijn in mijn schrijven en om te schrijven vanuit het startpunt om werkelijk mezelf te leren kennen en om werkelijk te wandelen in een process van zelf verandering --- en dus niet te schrijven op een manier waarin ik enkel het ego van de geest ondersteun en versterk? 

Het ego van de geest als zijnde de gedachten in mijn geest waarin ik eerder denk aan ‘andere mensen’ en wat andere mensen van mij zullen denken en dus mijn ‘zelf-beeld’, dan dat ik werkelijk kijk naar waar ik mee bezig ben, kijk naar mijn eigen woorden en mezelf in vraag stel en mezelf onderzoek vanuit het startpunt van verantwoordelijkheid te nemen voor hoe ik besta binnenin mezelf en mezelf zodanig te veranderen en corrigeren in al wat ik ben, zodat ik uiteindelijk besta op een manier die een wereld en realiteit garandeert die het beste is voor mezelf in en als al het leven dat hier bestaat.

Het feit dus dat er ‘andere mensen’ en gedachten aan ‘andere mensen’ in mezelf bestaan, wil zeggen dat ik mezelf niet uitdruk voor mezelf en als mezelf, maar dat ik mezelf uitdruk voor ‘andere mensen’ en dat ik dus geen werkelijke rekenschap neem voor mijn woorden, dat ik geen werkelijke verantwoordelijkheid neem voor de woorden die ik spreek of hoe ik mezelf uitdruk, omdat ik van mening ben dat, zolang ‘andere mensen’ akkoord zijn met en aanvaarden wat ik te zeggen heb en wat ik doe, dan ben ik goed bezig en dan doe ik gewoon verder met waar ik mee bezig ben --- en zo creëer ik dan gewoontes en gedrags-patronen waarin ik mezelf niet meer in vraag stel maar gewoonweg hetzelfde blijf doen omdat ik ergens de idee gecreëerd heb dat ik ‘goed bezig’ ben.

Maar wat ik ondertussen niet besef of inzie is dat ik achter die gewoonten allerlei dingen van mezelf verberg, dat ik eigenlijk niet werkelijk zelf-eerlijk ben, maar dat ik het patroon en dus de herhaling van een specifieke handeling gebruik om andere dingen achter de scenes te doen in mezelf. Dat is immers hoe ik bijvoorbeeld in een fabriek ook werk of hoe mensen over het algemeen hun werk uitvoeren, in en als een gewoonte --- het constant herhalen van eenzelfde handeling, hetgeen plaats vrijmaakt om mij te kunnen bezighouden met gedachten en fantasie en allerhande geheime dingen in mijn geest, terwijl ik in de fysieke werkelijkheid schijnbaar weet waar ik mee bezig ben en al de ‘juiste’ dingen doe en zeg, omdat iedereen mij lijkt te aanvaarden en met mij akkoord lijkt te gaan.

Maar, in werkelijkheid ben ik totaal niet eens echt aanwezig in wat ik doe, in mijn eigen woorden en daden, omdat ik ergens diep in mijn eigen geest verborgen zit, in allerlei persoonlijke ervaringen en gedachten waar ik meer waarde aan hecht dan aan mijn woorden en daden in de fysieke werkelijkheid.

Ik bedoel, zoals ik in mijn process in het schrijven naar vrijheid heb gemerkt, is dat het heel makkelijk is om in zo een gewoontepatroon vast te geraken en om van een handeling een gewoonte te maken, ik heb immers nooit iets anders gedaan in mijn leven. Alles wordt uiteindelijk een gewoonte, en wat er dan gebeurt vanaf het moment dat een specifieke handeling een gewoonte wordt, is dat ik meer en meer in mijn geest wegzak, en wegdrijf van mijn gewaarzijn in elk moment dat ik hier in de fysieke werkelijkheid aanwezig ben – ik begin mij meer en meer te onttrekken in mijn geest-realiteit waarin ik gevoelens opwek en die gevoelens en gedachten dan verberg achter de gewoontes.

Omdat, het zijn de gewoontes die de indruk wekken tegenover mijn omgeving dat alles ‘in orde’ is met mij, dat ik hetzelfde blijf, dus mensen moeten zich geen vragen stellen over mij – ik blijf immers hetzelfde langs de buitenkant. Maar langs binnen is zich allerhande gedachten en gevoelens en emoties aan het opbouwen die ik zelf niet eens opmerk omdat ik enkel oog heb voor mijn buitenkant en denk van ‘ok, ik gedraag mij nog hetzelfde, dus andere mensen geloven en denken dat ik nog hetzelfde ben, dus alles is OK’ en ‘zolang andere mensen niets opmerken aan mij, is alles in orde en ben ik goed bezig’.

Maar, ik bedoel, dat lijkt maar zo -  omdat, als ik kijk in mezelf, in mijn eigen geest en wat zich daar allemaal afspeelt, dan sta ik helemaal niet één en gelijk met mijn externe werkelijkheid – wie ik ben vanbinnen is niet de simpliciteit en eenvoud van mijn fysieke handelingen, neen, daar speelt zich heel wat anders af..

Wordt Vervolgd in Dag484

Dag 482: Wat wil het Eigenlijk Zeggen om het Proces te Bewandelen?

Ik ben tot de conclusie gekomen, wanneer ik kijk naar mijn reis naar leven die ik aan het bewandelen ben, dat ik het tot op dit punt nog steeds niet aan het bewandelen ben voor mezelf. Ik bedoel, in de voorbijgaande blogs was ik aan het kijken naar het punt van waarom het is dat ik bijvoorbeeld weerstand heb om dingen te doen die eigenlijk het beste zouden zijn voor mezelf, zoals blogs schrijven en werken aan mijn persoonlijk proces en waarom ik dingen opgeef terwijl ik evengoed kan doorzetten.

En wat ik zag was dat er een gespletenheid bestaat in mezelf, in de zin van dat ik vanbinnen in mezelf allerhande verborgen en geheime verlangens en gedachten heb maar langs buiten probeer ik een bepaald individu/persoon te zijn --- die dan in conflict staat met mijn interne realiteit en dan ontstaat er een ervaring van weerstand en uiteindelijk een ervaring van 'pff, ik wil gewoon opgeven' of 'ik heb hier geen zin meer in' en dan geef ik dingen op die ik beter gewoon zou doordoen, omdat, als ik erin zou doorzetten dan zou ik uiteindelijk iets bereiken dat eigenlijk het beste is voor mezelf.

Dus, door die conflict-situatie die zich afspeelt in mezelf, waarin mijn interne realiteit in gevecht staat met mijn externe realiteit, doe ik uiteindelijk niet wat eigenlijk het beste is voor mezelf -- ik verspil mijn tijd aan afleiding, aan energie, aan allerlei fantasie en gedachten en verbeelding in mijn geest, zonder eigenlijk te zien waar ik precies mee bezig ben. En, ik bedoel dat is een groot probleem, omdat ik mijn leven aan het vergooien ben aan dingen die er niet toe doen. Ik ben letterlijk de tijd aan het laten voorbijgaan zonder dat ik eigenlijk echt beweeg in mijn leven --- omdat ik in dat intern conflict zit tussen wie ik wil zijn en wie ik eigenlijk ben in mijn interne ervaring.

Dus, wanneer ik dit punt verder onderzocht in mijn schrijven - waarin ik mijn pen de vrije loop liet gaan en mijn ervaring ontrafelde om een beter inzicht te kunnen hebben in hoe ik eigenlijk besta en wat er eigenlijk allemaal in mij omgaat en wat het precies is dat aan de oorsprong ligt van dit intern gevecht en de groeiende passiviteit en immobiliteit in relatie tot het 'op poten zetten van mijn leven' --- daarin zag en realiseerde ik mij dat, doorheen het bewandelen van mijn proces is mijn startpunt eigenlijk altijd omgekeerd geweest.

Ik heb dit proces namelijk bewandeld vanuit het startpunt van het willen bewijzen van mezelf aan andere mensen, zodat ik een soort van beloning kan krijgen, zonder dat ik zelf goed begreep of mij ervan bewust was van wat ik eigenlijk precies verwachtte. En, omdat ik mezelf uitdrukte vanuit dat startpunt, was eigenlijk al wat ik deed heel 'moeilijk', vanuit het perspectief dat er steeds een angst in mezelf bestond van 'wat als het niet goed is' en 'wat als mensen mij niet de waardering zullen geven die ik verlang'. En die angst was een negatieve ervaring in mezelf die ik ervaar als een 'weerstand' in relatie tot het doen van die dingen die 'het bewandelen van proces' constitueren.

Maar, in wezen is het proces voor mezelf - dat is het eigenlijke echte startpunt van wat het bewandelen van proces werkelijk betekent en inhoud --- is dat ik het doe voor mezelf, om mezelf te realiseren en te leren kennen en te manifesteren als eenheid en gelijkheid  als het leven zelf --- althans, dat is wat het zou moeten zijn. Maar, ik heb dat startpunt van het doen van dingen om waardering te krijgen van andere mensen zodanig in mezelf geconditioneerd doorheen mijn leven, dat ik niet eens werkelijk kan bevatten wat het wil zeggen of wat het inhoud om iets te doen louter voor mezelf. Omdat, daarin bestaat geen 'waardering', in de vorm van een 'beloning', daarin bestaat geen motivatie om een proces te bewandelen.

Dus, vanuit dat perspectief - wat wil het dan eigenlijk zeggen om 'het proces te bewandelen' zonder dat die motivatie er bestaat om een proces te bewandelen. En, bewandel ik eigenlijk nog wel een 'proces' wanneer ik alleen ben met mezelf, wanneer ik het doe voor mezelf. Hoe zou ik dat 'proces' dan herdefinieren - omdat, het feit dat ik het woord 'proces' en de idee van het 'bewandelen van een proces' onmiddellijk in mijn geest link met het krijgen van een beloning, en het doen van iets om mezelf te bewijzen aan andere mensen en waardering te krijgen van andere mensen --- wil zeggen dat mijn definitie van het woord 'proces' omgekeerd zit in mezelf --- en dat het dus nodig is voor mezelf om mijn defintie van het woord 'proces' te corrigeren -- zodat ik kan beginnen met het eigenlijk werkelijk daadwerkelijk bewandelen van mijn proces vanuit het startpunt van mezelf.

Wordt Vervolgd in Dag 483

Dag 481: Wie is de Echte "Ik" - Hoe ik Mij Gedraag langs Buiten of Hoe ik Mij Voel Vanbinnen?

Dit is een verderzetting van "Dag 480: Waarom Leven we niet Wie we Zijn Vanbinnen?" - waarin ik heb vastgesteld dat de reden waarom ik dingen opgeef wanneer ze niet onmiddellijk lukken is omdat ik niet eerlijk ben met mezelf over wie ik ben in wat ik doe en waarom het is dat ik doe wat ik doe. Omdat, ik zou enkel opgeven als ik niet zeker ben van wat ik eigenlijk aan het doen ben en waarom ik het doe. Als ik toegewijd ben in iets, dan zou ik immers doorzetten wat er ook gebeurd, en ik zou, als er een obstakel in mijn weg komt, onderzoeken hoe ik met dat obstakel kan werken zodat ik mijn doel kan bereiken.

En dan stelde ik mezelf de vraag van 'waarom is het eigenlijk dat ik niet eerlijk ben met mezelf?', en hoe komt het dat ik niet honderd percent achter mijn beslissingen sta? Want, ik bedoel, als ik opgeef in wat ik doe, dan wil dat toch zeggen dat ik niet werkelijk duidelijk was met mezelf over wat het eigenlijk is dat ik wil -- of dat, wat ik aan het doen ben niet één en gelijk staat met wat ik wil binnenin mezelf. Dus, waarom  is het dat ik niet één en dezelfde persoon ben vanbinnen en vanbuiten?

Waarom zeg en doe ik het één en denk Ik het ander? Waarom is het dat ik dingen verborgen probeer te houden in mezelf, zoals specifieke gedachten en verlangens en gevoelens? Omdat, het is toch ik die hier besta en leef? Dus, waarom zou ik mezelf op die manier saboteren dat ik mijn interne realiteit zou onderdrukken en ontkennen en in de plaats daarvan dingen te doen en mezelf uit te drukken op en manier die niet in lijn staat met wie ik ben vanbinnen?

En, nog eigenaardiger is - hoe weet ik eigenlijk wie ik werkelijk ben, wanneer ik langs de ene kant denk en geloof en mezelf ervan heb overtuigd dat hoe ik mezelf uitdruk en de dingen die ik doe en zeg 'mezelf' zijn en langs de andere kant geloof dat hoe ik mij voel en ervaar vanbinnen in en als mijn interne, geheime gedachten en verlangens ook is wie ik 'werkelijk ben'? Misschien zijn beide zijden, wie ik ben vanbinnen en wie ik ben vanbuiten, wel twee kanten van eenzelfde muntstuk en misschien is geen één van beiden wie ik echt ben --- of misschien ben ik wel allebei, maar waarom is het dan dat ik 'mezelf' heb onderverdeeld in een 'binnen' en een 'buiten' - in de plaats van dat ik besta als één geheel, één en gelijk vanbinnen en vanbuiten?

Hier begint dus mijn proces van het onderzoeken waar en hoe ik besta in en als deze tweestrijd en afscheiding, waarin ik mijn 'binnen' en 'buiten' heb afgescheiden van elkaar en dus mezelf heb afgescheiden van mezelf --- hoe is het met andere woorden dat ik niet eerlijk ben met mezelf, waarin ik bijvoorbeeld het één zeg maar het ander denk, en het één doe maar het ander wil en verlang? Dit proces zal ik bewandelen zodat ik mezelf kan leren kennen als wie ik eigenlijk werkelijk ben, en zodat ik een stevige basis kan vormen en creëren in mezelf van waaruit ik mezelf kan uitdrukken zonder ooit op te geven. Omdat, als ik één en gelijk sta met en als mezelf, als ik Sta en Besta als één geheel, als een levende statement van 'dit is wie ik ben', dan ondersteun ik mezelf in al wat ik doe en dan is er geen enkele twijfel die bestaat in mezelf en die mij kan ondermijnen in mijn toewijding en toepassing.

Wordt Vervolgd in Dag 482

Dag 480: Waarom Leven we Niet Wie we Zijn Vanbinnen?

Dit is een Verderzetting van "Dag 479: Is Opgeven een Vorm van Liegen tegen Mezelf" - waarin ik heb beseft dat als ik opgeef in iets waar ik mezelf in aan het toewijden was omdat ik emotioneel reageer wanneer ik zie of merk dat het mij 'niet lukt' zoals ik het had gewild, dan is dat niet een teken dat ik gefaald ben, maar eerder een teken dat ik niet eerlijk ben met mezelf over wat ik eigenlijk doe of wie ik ben in wat ik doe.

Omdat, als ik eerlijk zou zijn met mezelf in relatie tot wat ik doe, en ik maak de beslissing om iets te doen of ik maak een statement dat ik mezelf toewijdt aan het bewandelen van een specifiek proces - dan zou ik die statement naleven, ik zou doorzetten wat er ook gebeurt --- ik zou niet zomaar emotioneel reageren en ineenstorten en opgeven vanaf het moment dat er een obstakel op mijn pad komt, of vanaf het moment dat ik het gevoel krijg dat het 'mij niet lukt'.

Ik bedoel, OK, het is mogelijk dat het doel dat ik probeerde te bereiken in mijn geest niet realistisch was en dat de realiteit mij dit laat zien naarmate ik mijn proces bewandel in het uitvoeren en realiseren van dit doel - maar dat is nog steeds geen reden om 'op te geven' -- het is hoogstens een opportuniteit voor mezelf om mijn benadering in relatie tot het uitvoeren van mijn plannen/proces te herzien en herschetsen zodat wat ik doe of wat ik wil bereiken wel in lijn staat met wat realistisch en praktisch uitvoerbaar is. Simpel.

Dus, deze reactie van 'opgeven' waar ik mee geconfronteerd werd in het bewandelen van mijn proces van zelf-verandering, liet mij zien dat ik mijn startpunt moet onderzoeken en veranderen in relatie tot waar ik eigenlijk mee bezig ben - en dat ik moet beginnen eerlijk zijn met mezelf over wie ik eigenlijk ben in relatie tot wat ik doe.

Dit 'eerlijk zijn met mezelf' houdt bijvoorbeeld in om te onderzoeken waar er een 'discrepantie' is tussen wie ik denk en geloof dat ik ben, als in het beeld en de idee dat ik van mezelf projecteer naar mezelf en andere mensen toe - en wie ik eigenlijk echt ben vanbinnen, als de gedachten, reacties en verlangens die ik verberg in mezelf omdat ze niet overeenkomen met dat beeld/idee dat ik probeer te projecteren van mezelf. Want, zolang ik beweer dat ik bijvoorbeeld iets wil doen of iemand wil zijn of sta voor en als een bepaald principe, maar tegelijkertijd bestaan er gedachten en emotionele/gevoels reacties in mijn geest die in tegenstrijdigheid staan met mijn principes en beweringen, dan is er een probleem omdat dat wil zeggen dat ik niet één en dezelfde persoon ben vanbinnen en vanbuiten - en dat ik dus eigenlijk aan het liegen ben over wie ik ben zowel tegen mezelf als tegen andere mensen.

En, als ik lieg tegen mezelf over wie ik ben vanbinnen - waarom in godsnaam? Waarom zou ik mezelf saboteren op die manier? Omdat, dat is in essentie wat ik aan het doen ben, ik saboteer mezelf in mijn leven en in de dingen die ik doe, omdat - als ik niet 100% sta achter mijn daden, dan zal ik uiteindelijk weerstand beginnen ondervinden in de taken die ik uitvoer. Ik zal mijn aandacht bijvoorbeeld niet goed kunnen houden bij waar ik mee bezig ben omdat de waarheid van mezelf is dat ik eigenlijk niet zozeer geïnteresseerd ben in wat ik aan het doen ben -- want binnenin mezelf zijn er andere verlangens aan het spel.

En, als die verborgen verlangens mij eigenlijk saboteren in mijn leven, waar komen die verlangens dan in de eerste plaats vandaan? En waarom is het dat ik die verlangens verborgen probeer te houden in mezelf - als dat is wie ik ben vanbinnen, waarom leef ik dat dan niet gewoon?


Wordt Vervolgd in Dag 481

Dag 479: Is Opgeven een Vorm van Liegen tegen Mezelf?

Dit is een Verderzetting van "Dag 478: Wanneer Emoties Overweldigend Worden" - en in deze blog zet ik verder in het transformeren van een ervaring van een 'emotionele instorting'. Tot zover had ik vastgesteld dat, nadat ik een specifiek proces had bewandeld van het veranderen van deze emotionele ervaring - een proces van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctieve applicatie (hetgeen je kan lezen vanaf "Dag 436: Het Veranderen van een Reactie van Opgeven tegenover een Sportprestatie - Deel 1") - en ik geloofde dat deze ervaring niet meer bestond in mezelf omdat ik veel stabieler was geworden in de situaties waarin die emotionele ervaring doorgaans opkwam, werd het duidelijk dat dit patroon nog wel in mezelf bestond omdat het een paar dagen geleden toch opkwam in mezelf in een specifieke situatie.

Nu, aanvankelijk ging ik in een reactie van 'oh neen, ik heb gefaald!!!', waarin ik het hele proces dat ik tot dusver gewandeld heb in het water gooide alsof het niets waard geweest is en ik niets veranderd ben -- ik reageerde emotioneel op het emotionele patroon dat opkwam in mijn geest, waarin ik het dus erger maakte dan het in feite in werkelijkheid was.

Wat ik echter ondertussen heb vastgesteld, wanneer ik kijk naar wie ik ben nu in relatie tot mijn interne en externe realiteit in vergelijking met wie/hoe ik was voordat ik dit proces ben beginnen wandelen - is dat ik wel degelijk veranderd ben, ik ben op verschillende manieren veel stabieler geworden in mezelf en Ik geniet meer in de situaties waarin ik mij voorheen heel oncomfortabel voelde. Dus, het feit dat er in één moment een emotionele ervaring weer naar boven komt, wil absoluut niet zeggen dat er 'niets veranderd is' of dat 'al wat ik gedaan heb voor niets geweest is', neen, het is zelfs zo dat die reactie in mijn geest waarin ik onmiddellijk reageer met een gedachte van 'er is NIETS veranderd!' en 'het is allemaal voor niets geweest!' en 'ik heb gefaald!' -- dat is eerder een opzettelijke zelf-sabotage, waarin ik mezelf blindstaar op een eendimensionele gedachte en reactie in mezelf in relatie tot Wie ik Ben, maar dat is niet de realiteit.

De realiteit is dat ik zelf uitmaak precies hoe effectief mijn proces is en zal zijn - het feit dat ik die gedachten van 'ik heb gefaald' en 'het zal mij nooit lukken' en 'het maakt niets uit' geloof en vertrouw, wil enkel zeggen dat ik dit punt nog niet heb gerealiseerd voor mezelf --- namelijk dat IK dit proces bewandel. IK heb de beslissing gemaakt voor mezelf om mezelf te veranderen, dus IK zal er alles aan doen om ervoor te zorgen dat ik daadwerkelijk verander, vanbinnen en vanbuiten --- omdat IK mijn eigen leven in mijn handen heb.

Die emotionele reactie van 'ik heb gefaald!!' laat mij dus eerder een aspect zien van mezelf dat in mezelf bestaat waarin ik niet eerlijk ben met mezelf over waar ik eigenlijk mee bezig ben. Omdat, als ik werkelijk de absolute beslissing had gemaakt voor mezelf om te veranderen, en als ik werkelijk in en als die beslissing zou staan in mezelf, dan zou ik niet zo gereageerd hebben, dan zou ik in het moment zelf, wanneer ik het specifieke patroon zag opkomen in mezelf en ik mezelf in een reactie zag gaan, onmiddellijk gedacht hebben van 'ok, ik zie dat ik hier nog steeds op reageer, laat mij onderzoeken wat het is in mezelf dat ik nog niet heb overwogen, zodat ik dit patroon voor eens en voor altijd kan veranderen' --- omdat ik zou staan en bestaan in en als de levende beslissing die ik heb gemaakt voor mezelf om mezelf te veranderen.

Dus, uiteraard, als ik niet eerlijk ben met mezelf over waar ik eigenlijk mee bezig ben en waarom ik het doe, dan zal mijn proces ook niet zo effectief zijn als het zou kunnen zijn, omdat ik het niet ten volle uit doe --- ik doe het half-half en met verdeelde aandacht en focus. Net zoals ik doorheen mijn leven alles maar half-half gedaan heb - omdat ik nooit verantwoordelijkheid genomen heb voor wat ik doe in en met mijn leven.

Ik bedoel, mijn ervaring tijdens mijn kindertijd en mijn pubertijd en zelfs jong-volwassenheid, in relatie tot hoe ik mijn leven leidde en de dingen die ik deed, zoals schoolwerk, studies, hobbies en zelfs de relaties die ik opbouwde met mensen - was dat ik het allemaal deed omdat ik het gevoel had dat ik dat 'moest'. Ik deed het omdat ik dacht dat ik het moest doen om mijn ouders en familie tevreden te maken over mij. Ik deed het uit angst dat als ik het niet doe, ik niet zal kunnen overleven. En het is die ervaring van angst om te sterven en meer speciek angst om te verliezen wat ik 'heb' als datgene waar ik mezelf mee gedefinieerd heb in mijn leven, mijn geld, mijn spullen, mijn positieve gevoelens, die mijn hele leven bepaald en overheersd heeft --- waardoor ik, als ik terugkijk op wie of waar ik eigenlijk werkelijk was in mezelf doorheen mijn leven in relatie tot hoe ik mijn eigen leven leidde, vaststel dat ik nooit eigenlijk werkelijk geleefd heb - ik heb nooit werkelijk mezelf uitgedrukt in deze wereld, aangezien al wat ik deed aangedreven was door een ervaring van angst in de plaats van dat ik mezelf aandreef in het uitdrukken van mezelf.


Wordt Vervolgd in Dag 480

Dag 436: Het veranderen van een Reactie van Opgeven tegenover een Sportprestatie - Deel 1 - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2014/01/dag-436-het-veranderen-van-een-reactie.html#sthash.eldmFqQq.dpuf

Dag 478: Wanneer Emoties Overweldigend Worden

Dit is een Verderzetting van "Dag 477: Hoe Bouw Ik Zelf een Emotionele Instorting Op?" - waarin ik had vastgesteld dat emotionele ervaringen van wanhoop, frustratie, kwaadheid en zelf-medelijden die op een bepaald punt opkomen in mezelf, een gevolg en resultaat zijn van een opbouwing van een spanning in mezelf door middel van de gedachten en gevoelens en emoties waarin ik doorgaans in participeer, die uiteindelijk tot een 'kookpunt' komen in mezelf waarop alles plots 'teveel' wordt en ik als het ware 'ineenstort' en alles opgeef.

Dus, uiteraard, om zo een emotionele ineenstorting te vermijden, moet ik in de eerste plaats mezelf ervan weerhouden om die spanning op te bouwen in mezelf --- en tot dat doel is het nodig om te onderzoeken waar, wanneer en hoe ik precies die spanning opbouw. Met andere woorden, welke gedachten zijn het die door mijn geest gaan en die gevoelens en emoties activeren in mezelf, die ik gedurende afzienbare tijd laat opbouwen in mezelf  door ze te aanvaarden als een deel van 'wie ik ben' in en als mezelf?

Als ik terugkijk naar het specifieke scenario dat ik onderzocht in mijn vorige blog, als de situatie waarin die specifieke emotionele ineenstorting naar boven kwam in mezelf - dan zie ik dat de spanning die ik aan het opbouwen was voordat die ineenstorting plaatsvond, er van de aard waren van bijvoorbeeld een angst van wat de mensen om mij heen denken van mij en meer specifiek een angst dat de mensen om mij heen om de één of andere reden 'niet tevreden zijn over mij' --- en dit, zoals ik had ingezien na nader onderzoek, was afkomstig vanuit het feit dat ik geen verantwoordelijkheid wil nemen voor mijn eigen leven en dat ik de mensen om mij heen wil manipuleren door hen 'tevreden te maken', om voor mij te zorgen en mij te ondersteunen --- omdat ik tijdens mijn kindertijd de idee en het geloof heb opgebouwd in mezelf dat als de mensen om mij heen tevreden zijn over mij, dat ze dan zullen zorgen voor mij en dat ik dan veilig ben en niet moet zorgen voor mezelf.

Ik bedoel, dit 'niet zorgen voor mezelf' is gebaseerd op een overlevingsangst en is in relatie tot het hebben en verkrijgen van voeding, onderdak en geld -- maar op andere vlakken geldt dit ook als een punt van een gebrek aan respect hebben voor mezelf en geen zorg dragen voor mezelf.

Ik zal bijvoorbeeld nooit wat ik persoonlijk leuk of aangenaam of onaangenaam vindt op de eerste plaats zetten, in de zin van dat ik vaak mijn eigen interne voorkeuren of uitdrukking zal onderdrukken om mezelf te kunnen aanpassen aan de voorkeuren of uitdrukking van anderen, teneinde die personen tevreden te maken door hen te geven wat het is dat ze willen.

Dit punt manifesteert zich ook in hoe ik in relatie sta tot mijn eigen lichaam, waarin ik bijvoorbeeld geen waarde hecht of aandacht besteed aan mijn eigen lichaam, omdat, wat in mijn geest op de eerste plaats komt, is 'andere mensen' en erachter komen wat het is dat zij willen en hoe zij zich voelen en wat zij denken over mij --- en in dat proces zie ik niet eens dat ik zelf besta, dat ik zelf Hier aanwezig ben in en als een Fysiek Lichaam -- en dus wordt dat lichaam Verwaarloosd.

Ik bedoel, ik heb al lang genoeg rond dit punt gecirkeld in mezelf - de zelf-onderdrukking, de angst om verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf, het manipuleren van de mensen om mij heen, en de energetische/emotionele spanning die ik daardoor opbouw in mezelf hetgeen dan uiteindelijk tot een emotionele instorting leidt. En nog steeds is dit punt niet bewogen in mezelf, het is duidelijk dat er iets is in mezelf dat ik nog niet in overweging genomen heb in relatie tot hoe dit punt bestaat in mezelf, als de oorzaak van waarom het is dat ik hierin nog niet veranderd ben en waarom het is dat ik dit patroon macht blijf geven over mijn bestaan.

Met andere woorden: Wat is het dat ik niet wil loslaten? Waarom is het dat ik blijf terugkeren naar een reactie-patroon dat duidelijk niet het beste is voor mezelf?  Waarom is het dat ik niet stabiel blijf in mezelf in relatie tot mijn interne en externe realiteit en specifiek in relatie tot de gedachten in mijn interne realiteit over hoe mijn externe realiteit op mij reageert?

Want, dit gebeurt niet zomaar in mezelf - ik Doe het gebeuren. Ik ben het startpunt van al wat er omgaat in mezelf dus ik kan niet zomaar beweren dat dit reactiepatroon macht heeft over mij of 'te sterk' is of op de één of andere manier invloed kan hebben over mij -- omdat, het is Mezelf, het bestaat in mezelf - dus, het feit dat ik het gevoel heb, en geloof dat het 'macht heeft over mij' en dat het 'mij kan beïnvloeden', duidt aan dat ik opzettelijk geen verantwoordelijkheid wil nemen voor een deel van mezelf en dat ik mezelf opzettelijk distancieer van een deel van mezelf in mezelf.


Wordt Vervolgd in Dag 479

Dag 477: Hoe bouw ik Zelf een Emotionele Instorting Op?

Dit is een verderzetting van "Dag 476: Wanneer je Beseft dat je Verantwoordelijk bent voor Jezelf?" - waarin ik een volgende stap zette in mijn reis van het veranderen van mezelf in en als een specifieke emotionele ervaring in mezelf - in de zin van dat ik, na een herevaluatie van mezelf in een fysieke situatie die de specifieke emotionele reactie activeerde in mezelf, opnieuw onderzocht in welke zin ik veranderd was en wie ik ben in relatie tot deze emotionele ervaring.

Wat ik ondervond is dat, de emotionele reactie die opkwam, was een gevolg van wat er in mijn geest omging in relatie tot de mensen om mij heen. ik was mij druk aan het maken over wat zij van mij denken en hoe zij mij beoordelen en ik voelde mij angstig dat ze op de één of andere manier ontevreden zouden zijn over mij --- en daarin bestond ik in feite in constante spanning, die dan tot een kookpunt kwam op een bepaald punt en dan viel ik in allerlei emotionele ervaringen van wanhoop en zelf-medelijden en kwaadheid die opkwamen in mezelf.

dus, de emotionele ervaringen van frustratie, kwaadheid, zelf-medelijden en wanhoop waren mijn eigen creatie door middel van de spanning die ik had opgebouwd in mezelf en waren als het ware een soort van 'neerstorten' dat gebeurde in mezelf omdat ik mezelf had 'opgebouwd' in een energetische ervaring.

Dus, mijn nieuwe stap in het proces van het veranderen van deze specifieke emotionele ervaringen is om de spanning niet te laten opbouwen en mezelf te ondersteunen om een manier te vinden waarop ik mezelf niet meer toelaat om die spanning op te bouwen in mezelf --- zodat ik bijgevolg ook niet meer zal 'vallen' in de emotionele ervaringen van frustratie/kwaadheid/zelf-medelijden/wanhoop.

Ik bedoel, het is omdat ik geen verantwoordelijkheid nam voor wat ik aan het opbouwen was in mezelf, omdat ik het verbond in mijn gedachten met de mensen om mij heen --- door te denken aan 'wat ZIJ over mij denken' en 'hoe ZIJ mij beoordelen' en 'of ZIJ niet tevreden zullen zijn over mij' - daardoor heb ik zelf de emotionele ervaringen gecreëerd waarin ik feitelijk 'ineen stortte' en 'opgaf'.

Dus, in mijn proces van het veranderen van deze emotionele ervaringen van 'opgeven', zal ik het praktische proces moeten bewandelen van het veranderen van hoe ik in mezelf in relatie sta met de mensen om mij heen - door bijvoorbeeld mij te realiseren dat ik die spanning opbouw in mezelf en dat dat niets te maken heeft met de mensen om mij heen --- ik heb die gedachten toegestaan te bestaan in mezelf in relatie to 'wat zullen andere mensen van mij denken' en 'wat als ze niet tevreden zijn over mij' enzovoort. ik heb die gedachten waarde gegeven in mezelf en dus heb ik een spanning opgebouwd in mezelf -- daarin ben ik verantwoordelijk voor mezelf en uiteraard voor de consequenties die ik creëer door de spanning die ik opbouw. Consequenties namelijk de emotionele ervaringen van frustratie/kwaadheid/wanhoop/zelf-medelijden.

Wordt vervolgd in Dag 478

Dag 476: Wanneer je beseft dat Je Verantwoordelijk Bent voor Jezelf

Dit is een Verderzetting van "Dag 475: Het Transformeren van een Emotionele Ervaring van Opgeven - Evaluatiefase Deel 4"- waarin ik had vastgesteld dat, hoe ik in mijn geest besta in relatie tot mijn eigen gedachten, en dan specifiek tot de gedachtenpatronene die te maken hebben met het beoordelen van andere mensen in de context van competeren en vergelijken en een verlangen om mij superieur te voelen, is dat ik deze gedachten en energetische ervaringen beoordeel in mezelf wanneer ze opkomen in mijn geest.

Dit in de zin van dat ik, vanaf het moment dat ik ze zag opkomen in mijn geest, reageerde met een gedachte van 'oh neen, niet deze gedachten/ervaringen weer - ik dacht dat ik deze gedachten/ervaringen had overmeesterd'. En het is door te onderzoeken waar deze gedachte vandaan kwam, dat ik mij realiseerde dat ik vanbinnen in mezelf aan het vechten ben tegen mijn eigen interne realiteit - en dat ik dat deel van mezelf als het verlangen om te winnen en om mij superieur te voelen aan een ander, en emotionele reactiepatronen waarin ik mijn omgeving probeer te manipuleren wanneer ik niet krijg wat ik wil, niet wil aanvaarden in en als mezelf.

En dus, omdat ik deze gedachten niet wil aanvaarden als 'mezelf', reageer ik erop met angst wanneer ze opkomen, en een gedachte van 'oh neen, niet weer'. 'Aanvaarden' in deze context wil niet zeggen dat het ok of goed is dat dit bestaat in mezelf, maar eerder dat ik het niet beoordeel, dat ik in de eerste plaats gewoon tot de vaststelling kan komen dat dit in mezelf bestaat -- en vanuit dat startpunt kan ik een beslissing maken in verband met of ik al dan niet wil dat dit in mezelf bestaat, gebaseerd op een onderzoek naar en in of dit gedachten- en reactiepatroon al dan niet het beste is voor mezelf.

Dus, wanneer ik de situatie waarin dit patroon zich afspeelde en waarin ik in een emotionele episode ging als reactie op dit patroon - dan zie ik dat ik de hele avond, al voordat ik een wedstrijd begon te spelen met dit individu, mij al gespannen voelde. Ik was daar met Sunette en Esteni, en ik ging eerst even opwarmen met Esteni terwijl Sunette op de bank ging zitten om ons te zien spelen. In deze context voelde ik mij al ongemakkelijk in mezelf omdat er gedachten in mijn geest opkwamen van 'Sunette en Esteni mogen niet zien dat ik mij onstabiel voel in mezelf', 'ze mogen niet zien dat ik emotioneel wordt of dat ik in mijn geest ga'.

Hierin zie ik dat ik bezig ben met het proberen om een bepaald beeld te projecteren naar hen toe in verband met 'wie ik ben', als zijn de 'wie ik wil dat zij denken dat ik ben', op basis van mijn persoonlijke geloofsystemen in verband met wat 'goed' is en wat 'slecht' is --- waarin ik dus wil dat zij mij zien en beoordelen als 'goed'.

Ik neem dus in feite absoluut geen verantwoordelijkheid voor mezelf, voor mijn eigen leven en voor wie ik ben vanbinnen. Het is alsof ik niet zie of erken dat ik voor mezelf insta, dat wie ik ben vanbinnen mijn verantwoordelijkheid is - en dat, als ik bijvoorbeeld in emoties ga en onstabiel wordt in mezelf, dan is dat mijn verantwoordelijkheid, dan creëer ik consequenties in mijn eigen leven, voor mezelf -- door bijvoorbeeld hoe ik mezelf begin te isoleren van de mensen in mijn omgeving en mensen op die manier van mij wegduw en mijn sociale relaties aldoende saboteer en compromitteer en hoe ik niet meer oplet of zie wat er om mij heen gebeurt omdat ik te verwikkeld ben in mijn eigen persoonlijke interne realiteit van Emoties en gedachten.

Ik bedoel, dat zijn consequenties en problemen die ik creëer in mijn leven voor mezelf, dat is waar ik mee moet leven --- het heeft niets te maken met Sunette of Esteni of wie dan ook. En toch geloof ik blijkbaar ergens in mijn onderbewustzijn dat ik niet verantwoordelijk ben voor mezelf -- dat op de één of andere manier, de mensen in mijn omgeving beslissen over mijn lot, over mijn leven.

Ik moet uiteraard niet al te ver gaan zoeken om te kunnen zien waar dit gedachtenpatroon vandaan komt --- omdat het duidelijk een specifieke interne ingesteldheid is die zich heeft opgebouwd tijdens de kindertijd waarin het wel degelijk de mensen in mijn omgeving waren die zich ontfermden over mijn 'lot' in deze wereld en die beslisten hoe mijn leven zou verlopen.

Hierin dus zie ik dat het belangrijk is voor mezelf om te onderzoeken wat het is dat ik wil van mijn bestaan -- wil ik zo leven? Wil ik mijn verantwoordelijkheid weggeven aan de mensen om mij heen gewoon zodat ik kan vastklampen aan de idee dat ik zal overleven? Wil ik mezelf limiteren en onderdrukken door mezelf te definieren in en als dat intern gedachtenpatroon van zelf-beoordeling? Of wil ik meer voor mezelf? Wil ik zien wat ik kan zijn en doen en worden in deze wereld?


Wordt Vervolgd in Dag 477

Dag 475: Het Transformeren van een Emotionele Ervaring van Opgeven - Evaluatiefase Deel 4

Dit is een verderzetting van "Dag 474: Het Transformeren van een Emotionele Ervaring van Opgeven - Evaluatiefase Deel 3" - waarin ik mij heb gerealiseerd dat ik blijf reageren in en op hetzelfde patroon dat opkomt in mijn geest en gedachten, omdat ik mezelf heb afgescheiden van het patroon en superieur heb geplaatst door te denken dat ik op de één of andere manier beter ben als er geen gedachten of emoties of gevoelens in mijn geest bestaan in verband met competeren en opgeven - 'beter' in de zin van 'superieur'.

Dit is dus de dimensie die ik heb ontdekt en gevonden wanneer ik keek naar en onderzocht hoe en waarom het is dat de specifieke emotionele patronen mij nog overmeesteren nadat ik een heel proces had afgelegd in schrijven en fysieke toepassing om die patronen te stoppen. Ik bedoel, mijn eerste reactie, wanneer ik het patroon zag opkomen en ik zag mezelf eringaan, was onmiddellijk een vorm van zelf-beoordeling, vanaf het moment dat ik mezelf in de emotionele ervaring zag gaan van kwaadheid en frustratie omdat ik aan het verliezen was in een squash wedstrijd. In mijn gedachten ging het van 'hey, waarom reageer ik hierop?', 'ik dacht dat ik deze emotionele reacties/ervaringen gestopt had?'.

Wat in deze situatie dus eigenaardig was, in hoe ik reageerde op wat er in mezelf aan het gebeuren was, als dit specifieke patroon van gedachten en gevoelens en emoties dat activeerde in mezelf als reactie op de specifieke situatie waarin ik aan het verliezen was in een wedstrijd - is dat ik als het ware in mezelf 'niet aanwezig' was, vanuit het perspectief dat ik niet in mijn eigen schoenen stond --- ik stond in mezelf aan de zijlijn toe te kijken en gade te slaan en te observeren wat er in mezelf aan het gebeuren was - en ik Liet het Gebeuren.

Ik stond erbij en ik Keek ernaar - dus, geen wonder dat dat patroon dat opkwam in mezelf mij 'overmeesterde' en mij hetzelfde straatje instuurde waar ik doorgaans altijd inga ten gevolge van dit energetische reactie-patroon dat telkens opkomt in mezelf als reactie op een situatie waarin ik tot de vaststelling kom dat ik aan het verliezen ben of dat ik iets wil dat ik maar niet kan krijgen/hebben --- omdat, ik stond niet op in mezelf, ik stond niet in mezelf om te zeggen van 'neen, dit is niet wie ik ben'. Ik had mezelf afgescheiden van mezelf door het patroon dat opkwam in mijn geest als gedachten, gevoelens en emoties in de context van winnen en verliezen en vergelijking, te beoordelen als iets slecht of negatief of iets dat er niet hoort te zijn.

En, door dat deel van mezelf dat opkomt in mezelf te beoordelen - wat ik daarin deed was feitelijk als het ware mezelf naar de achtergrond duwen van mezelf, zodat ik in een positie sta van het observeren van mijn interne werkelijkheid, maar zonder enige macht of authoriteit in relatie tot wat ik zie opkomen in mijn interne werkelijkheid --- ik reageer enkel op wat het is dat ik zie, door bijvoorbeeld in mijn gedachten te gaan reageren met gedachten van 'oh neen, wat nu?' of 'dit kan niet' of 'dit wil ik niet' of 'dit is niet goed' of wat dan ook.

Terwijl, als ik gewoon aanwezig zou zijn in mezelf, in en als ademhaling, in mijn fysieke lichaam --- dan zou ik staan als een punt van authoriteit en macht in mezelf -- en als er dan specifieke gedachten of emotionele reacties opkomen in mezelf, dan kan ik zelf in dat moment in en als mezelf de beslissing maken in relatie tot die gedachten, gevoelens en emoties of ik deze mentale constructen en energetische ervaringen al dan niet zal toelaten in mezelf of niet - omdat ik HIER ben, Aanwezig in mezelf, en dus Ik Beslis wie ik ben in en als mezelf.

In die context en vanuit dat perspectief is werkelijk niets dat opkomt in mijn geest, in de vorm van gedachten, gevoelens of emoties - in wezen 'slecht' of 'negatief' of 'goed', van zodra er zulke beoordelingen opkomen in mezelf dan moet ik mij ervan gewaar zijn dat ik mezelf heb afgescheiden in en van mezelf en dat ik ergens in mijn geest mezelf heb afgesloten en opgesloten in een gesloten ruimte waarin ik mezelf zit te observeren in de plaats van een aanwezige 'participant' te zijn in mijn eigen lichaam.

Omdat, als ik aanwezig ben in en als mezelf - en er komt een gedachte of een gevoel of een emotie op, dan kan ik er antwoord op geven in de zin van 'ja' of 'neen', simpel -- er komt iets op in mezelf, en, in de plaats van te Reageren - hetgeen altijd getriggerd wordt door Beoordelingen - Geef ik eerder Antwoord, omdat, ik blijf stabiel in mezelf, ik blijf aanwezig in mezelf en vanuit die zelf-aanwezigheid en interne stabiliteit kijk ik naar wat het is dat opkomt in mezelf, onderzoek ik het en neem ik een beslissing in relatie tot of ik dit al dan niet zal aanvaarden in mezelf.


Wordt Vervolgd in Dag 476