"...Dus, ik bedoel mijn startpunt in ‘het bewandelen van proces’
is helemaal omgekeerd – en dus is het nodig om dat startpunt te corrigeren en
dust e herdefinieren wat het voor mezelf betekent om ‘proces te bewandelen’ –
zodat ik kan beginnen aan mijn echte reis naar leven, een reis die ik voor
mezelf bewandel en niemand anders." (Dag 482: Wat Wil het Eigenlijk Zeggen om het Proces te Bewandelen?)
Dus, ik bedoel – ik merk dat ik de laatste tijd in mijn reis
naar leven schrijf vanuit het startpunt van te willen schrijven over iets
zomaar om te schrijven, waardoor ik in feite niet werkelijk aan mezelf werk of
met mezelf werk. Ik schrijf alsof het ‘mijn job’ is, iets wat ik zomaar doe, en
waarin ik mezelf niet werkelijk uitdaag, ik doe maar alsof – omdat het een
gewoonte geworden is, iets waar ik de echte ik achter verberg. Iets dat ik
gebruik om de rest van mezelf te houden zoals het is, mijn interne werkelijkheid
als mijn verborgen verlangens en gedachten en gevoelens die ik eigenlijk niet
wil loslaten en die ik hetzelfde wil houden.
Dus, wat wil het werkelijk zeggen om te schrijven naar
vrijheid, om zelf-eerlijk te zijn in mijn schrijven en om te schrijven vanuit
het startpunt om werkelijk mezelf te leren kennen en om werkelijk te wandelen
in een process van zelf verandering --- en dus niet te schrijven op een manier
waarin ik enkel het ego van de geest ondersteun en versterk?
Het ego van de geest als zijnde de gedachten in mijn geest
waarin ik eerder denk aan ‘andere mensen’ en wat andere mensen van mij zullen
denken en dus mijn ‘zelf-beeld’, dan dat ik werkelijk kijk naar waar ik mee
bezig ben, kijk naar mijn eigen woorden en mezelf in vraag stel en mezelf
onderzoek vanuit het startpunt van verantwoordelijkheid te nemen voor hoe ik
besta binnenin mezelf en mezelf zodanig te veranderen en corrigeren in al wat
ik ben, zodat ik uiteindelijk besta op een manier die een wereld en realiteit
garandeert die het beste is voor mezelf in en als al het leven dat hier
bestaat.
Het feit dus dat er ‘andere mensen’ en gedachten aan ‘andere
mensen’ in mezelf bestaan, wil zeggen dat ik mezelf niet uitdruk voor mezelf en
als mezelf, maar dat ik mezelf uitdruk voor ‘andere mensen’ en dat ik dus geen
werkelijke rekenschap neem voor mijn woorden, dat ik geen werkelijke
verantwoordelijkheid neem voor de woorden die ik spreek of hoe ik mezelf
uitdruk, omdat ik van mening ben dat, zolang ‘andere mensen’ akkoord zijn met
en aanvaarden wat ik te zeggen heb en wat ik doe, dan ben ik goed bezig en dan
doe ik gewoon verder met waar ik mee bezig ben --- en zo creëer ik dan
gewoontes en gedrags-patronen waarin ik mezelf niet meer in vraag stel maar
gewoonweg hetzelfde blijf doen omdat ik ergens de idee gecreëerd heb dat ik ‘goed
bezig’ ben.
Maar wat ik ondertussen niet besef of inzie is dat ik achter
die gewoonten allerlei dingen van mezelf verberg, dat ik eigenlijk niet
werkelijk zelf-eerlijk ben, maar dat ik het patroon en dus de herhaling van een
specifieke handeling gebruik om andere dingen achter de scenes te doen in
mezelf. Dat is immers hoe ik bijvoorbeeld in een fabriek ook werk of hoe mensen
over het algemeen hun werk uitvoeren, in en als een gewoonte --- het constant
herhalen van eenzelfde handeling, hetgeen plaats vrijmaakt om mij te kunnen
bezighouden met gedachten en fantasie en allerhande geheime dingen in mijn geest,
terwijl ik in de fysieke werkelijkheid schijnbaar weet waar ik mee bezig ben en
al de ‘juiste’ dingen doe en zeg, omdat iedereen mij lijkt te aanvaarden en met
mij akkoord lijkt te gaan.
Maar, in werkelijkheid ben ik totaal niet eens echt aanwezig
in wat ik doe, in mijn eigen woorden en daden, omdat ik ergens diep in mijn
eigen geest verborgen zit, in allerlei persoonlijke ervaringen en gedachten
waar ik meer waarde aan hecht dan aan mijn woorden en daden in de fysieke
werkelijkheid.
Ik bedoel, zoals ik in mijn process in het schrijven naar
vrijheid heb gemerkt, is dat het heel makkelijk is om in zo een gewoontepatroon
vast te geraken en om van een handeling een gewoonte te maken, ik heb immers
nooit iets anders gedaan in mijn leven. Alles wordt uiteindelijk een gewoonte,
en wat er dan gebeurt vanaf het moment dat een specifieke handeling een
gewoonte wordt, is dat ik meer en meer in mijn geest wegzak, en wegdrijf van
mijn gewaarzijn in elk moment dat ik hier in de fysieke werkelijkheid aanwezig
ben – ik begin mij meer en meer te onttrekken in mijn geest-realiteit waarin ik
gevoelens opwek en die gevoelens en gedachten dan verberg achter de gewoontes.
Omdat, het zijn de gewoontes die de indruk wekken tegenover
mijn omgeving dat alles ‘in orde’ is met mij, dat ik hetzelfde blijf, dus
mensen moeten zich geen vragen stellen over mij – ik blijf immers hetzelfde
langs de buitenkant. Maar langs binnen is zich allerhande gedachten en
gevoelens en emoties aan het opbouwen die ik zelf niet eens opmerk omdat ik
enkel oog heb voor mijn buitenkant en denk van ‘ok, ik gedraag mij nog
hetzelfde, dus andere mensen geloven en denken dat ik nog hetzelfde ben, dus
alles is OK’ en ‘zolang andere mensen niets opmerken aan mij, is alles in orde
en ben ik goed bezig’.
Maar, ik bedoel, dat lijkt maar zo - omdat, als ik kijk in mezelf, in mijn eigen
geest en wat zich daar allemaal afspeelt, dan sta ik helemaal niet één en
gelijk met mijn externe werkelijkheid – wie ik ben vanbinnen is niet de
simpliciteit en eenvoud van mijn fysieke handelingen, neen, daar speelt zich
heel wat anders af..
Wordt Vervolgd in Dag484
No comments:
Post a Comment