Wednesday, February 27, 2013

Dag 218: Agressie broedt Agressie

Dit is een verderzetting van "Dag 217: Bijzondere Bijstandsteam bestrijdt agressie met agressie?"


ik vergeef mezelf dat ik een samenleving/realiteit heb aanvaard waarin agressie met agressie bestreden wordt, als een voorgeprogrammeerde, voorspelbare reactie van overleving - waarin nooit werkelijk stilgestaan wordt bij de consequenties van die reactie op lange termijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het bestrijden van agressie met agressie enkel als consequentie kan hebben dat de problemen/agressie escaleren omdat agressie enkel angst produceert en angst enkel agressie produceert in en als de voorgeprogrammeerde en voorspelbare reacties van de menselijke geest - waardoor een werkelijke 'stopzetting' van de agressie onmogelijk wordt omdat er niet gekeken wordt naar de ware bron van de conflicten/problemen

ik vergeef mezelf dat ik een samenleving/realiteit heb toegestaan te bestaan waarin het 'handhaven van de orde' eruit bestaat van het reageren op problemen met onderdrukking en 'schade-beperking' vanuit de reactie van angst - en niet uit het opsporen van de bron en oorzaak van de conflicten/problemen met het oog op preventie in de toekomst en het ontwikkelen van een werkbare oplossing die werkt voor allen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het 'leger' en de 'politie' en de 'bijzondere bijstandsteams' en hoe zij reageren op problemen met onderdrukking en agressie - een manifestatie is van de voorgeprogrammeerde reacties van angst en agressie die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf als hoe ik zelf reageer op problemen/conflicten

en dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het creëren van een samenleving/realiteit waarin wezens samenwerken in het zoeken naar werkbare oplossingen voor problemen, begint bij het stoppen van de egoïstische, 'tunnelvisie', voorgeprogrammeerde overlevingsreacties van angst en agressie op problemen --- omdat ik HIER besta, als een deel van de samenleving/realiteit en dus zelf moet leven als de oplossing die ik wil zien in mijn omgeving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor de manifestatie/het bestaan van politie en 'bijzondere bijstandsteams' in deze samenleving/realiteit - door er angst van te hebben, en daarin te bestaan in en als een persoonlijke overlevingsreactie --- in de plaats van in te zien hoe ik daarin het bestaan van politie als een reactieve macht die problemen en conflicten in de samenleving op een reactieve in de plaats van een preventieve manier aanpakt zelf heb gecreëerd en ondersteund door vanuit die ervaring van angst zelf te verwachten en te verlangen dat er 'politie' bestaat die mij aan de hand van 'harde middelen' zoals agressie zal beschermen van de factoren in de samenleving waar ik mij bedreigd door voel in mijn overleving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd politie en bijzondere bijstandsteams en het leger te beschuldigen van de agressie die zij uitoefenen in het aanpakken van problemen in de samenleving - in de plaats van in te zien hoe ik zelf die agressie uitoefen in mezelf in de vorm van beschuldigingen in mijn geest --- en dat de 'politie' en 'het leger' in deze wereld dus de manistatie zijn van de agressie die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf tegenover andere wezens

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe conflicten nooit opgelost zullen geraken zolang ik mezelf niet in de schoenen plaats van 'de andere partij' en zolang ik mijn werkelijkheid niet onderzoek en tot inzicht kom in hoe, waar en waarom het 'conflict' onstaan is in de eerste plaats --- en dat het gevolg van zo'n eendimensionele visie op de realiteit, waarin enkel mijn reacties 'echt' en 'waardevol' en 'belangrijk' zijn, is dat ik enkel conflict creëer met mijn omgeving omdat ik weiger mezelf in de schoenen te plaatsen van mijn omgeving en zo te komen tot ware communicatie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'conflicten' en 'problemen' die zich manifesteren in mijn omgeving en tussen mezelf en mijn omgeving nooit opgelost zullen geraken zolang ik niet besef dat elk conflict een manifestatie is van een 'conflict' dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf -- waarin ik reageer op een deel van de realiteit als mezelf en daarin een afscheiding creëer in mezelf door mijn omgeving als 'de realiteit' niet te willen aanvaarden en zien ALS mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat conflicten altijd ontstaan wanneer ik een deel van de realiteit niet wil aanvaarden als één en gelijk met mezelf - en dat het reageren op die conflicten met agressie als onderdrukking --- enkel zal leiden tot meer conflict --- tot ik verantwoordelijkheid neem voor de realiteit ALS mezelf en elk deel van/in de realiteit aanvaard als één en gelijk met mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat ik 'problemen' en 'conflicten' altijd heb 'opgelost' vanuit reactiviteit, als onderdrukking, vanuit de hoop dat de problemen vanzelf zullen verdwijnen, door te geloven in 'uit het oog, is uit de geest'  --- in de plaats van in te zien dat 'problemen' en 'conflicten' manifestaties zijn van dysfuncties die al langere tijd bestaan, en dat het dus noodzakelijk is om die dysfuncties op te sporen en te genezen in het aanpakken van het probleem, omdat de problemen/conflicten anders enkel zullen escaleren


ik besef dat de agressie die politie, het leger en bijzondere bijstandsteams aan de dag brengen in het omgaan met problemen in de samenleving, een manifestatie is van de agressie die bestaat in elk mens - en dat elk mens daarom verantwoordelijk is voor voorvallen zoals 'de zaak Jonathan Jacob' -- en dat, zolang de mens in de samenleving geen verantwoordelijkheid neemt voor wie hij is in zichzelf als hoe hij in relatie staat met zijn omgeving, die 'omgeving' ook nooit zal veranderen tot wat het beste is voor allen

ik stel mezelf tot doel om, in de plaats van te reageren met agressie en beschuldigingen op een 'probleem', vanuit een voorgeprogrammeerde overlevingsreactie van angst, te stoppen en te ademen, en te beseffen dat ik nooit zal omgaan met de werkelijkheid als mijn omgeving op een manier die ondersteunend is in het creëren van een veilige omgeving/realiteit voor allen, zolang ik reageer vanuit persoonlijke overleving en dus nalaat een ander te zien en te overwegen als mezelf

hierin stel ik mezelf tot doel om te leven als de oplossing die ik wil zien in mijn omgeving - als het stoppen van agressie/beschuldigingen in mezelf, en het onvoorwaardelijk onderzoeken van de realiteit die HIER is om inzicht te verwerven in het ontstaan van 'het probleem', met het oog op het stoppen van het probleem, gebaseerd op het principe 'preventie is het beste medicijn'


No comments:

Post a Comment