Being UNDERSTANDING when all you see is PROBLEMS

This is a continuation of my previous post "In my Image and Likeness"

Two things I have never very much lived in my life is UNDERSTANDING and ACCEPTANCE. To, when it comes to ‘problems’ and ‘issues’, shortcomings and flaws, be instead rather judgmental and reactive. Something I realized is that, when I’m looking at this world, and within myself into my own mind, looking at human beings’ behavior as well as my own – even though I may try so damn hard to be and live and exist in ways that is best – the reality is that all I can see is PROBLEMS. All I see is all the ways we’re NOT living as the best version of ourselves. How I’m not living the best version of myself. And how us human beings as a whole are not living the best version of ourselves.

And I’ve asked myself, ‘how can I be more understanding, of myself and others?’ But all that comes up is that I just can’t be. That, this world is fucked, we are fucked, I am fucked. We’re all fucked. I mean look at us. Just the way we exist in our minds. The DELIBERATE evil and the harm that we do to one another. The ignorance we exist in. All I am left with within myself when looking at it all, is just an ANGER. An anger that it is this way. An anger that things are not already ‘perfect’ – the way I KNOW we can be. It’s like a deep disappointment, that’s turned into anger, with our inability to live up to my expectations.

It’s like the expectations, as the ‘image of perfection’ I know we can be and achieve, is the bone I’m not willing to let go of. Almost like I’m thinking and believing that ‘as long as I keep my eyes on that image of perfection and stay focused on that, it will be our motivation to get us there’. It’s kind of like a delusion, to have that expectation and to actually believe that it works that way. It’s delusional from the perspective that what is missing is an ACCEPTANCE and an UNDERSTANDING that, well simply put, we are NOT that image of perfection. That the reality of who we are as beings is that we ARE ‘imperfect’. That we’ve got all these flaws and shortcomings, so very clearly shown within and as ‘life on earth’. We are NOWHERE NEAR ‘perfect’. In fact, that ‘perfection’ doesn’t exist. That ‘potential’, the ‘perfect image’, it doesn’t exist. It’s just not who and how and what we are. At all. And it’s like I am basically trying to find and see something that isn’t there. Which would obviously result in massive disappointment.

The reality is, that we ARE fucked. We are FUCKED beyond belief. There is no ‘hope’. There is no ‘glimmer of light’. There is no ‘potential’. And that’s not me being pessimistic. It’s a FACT. The ‘perfect image of potential’, that’s what only exists in my mind. It’s simply not HERE. It’s been something I’ve been hoping for, fighting for, searching for, like the light in the tunnel. But it’s like, the closer I’m moving towards that light – or think I’m moving – the more the ‘darkness’ seems to be moving in on me. Because the light is an illusion. It isn’t really there, and I will never really reach it.

And I’ve effectively been chasing that light within my mind my entire life. Thinking/believing that it must be real, because I can see it in my mind. Positively duped. Duped with the CURSE of knowing that we need to change, and even seeing a solution, as the ‘image of perfection’, but being absolutely SABOTAGED and DISEMPOWERED in being able to do anything because of how the ‘solution’ has been defined in the illusion in the mind. The illusion in the mind where everything is just images and pictures. It’s not ‘real’. It’s like these very limited, superficial ‘concepts’ of what and how things are. Like a comic book, or a movie. Where everything is reduced to a single image. A snapshot. Everything is ‘represented’ and ‘captured’ within an image. But an image doesn’t show you the intricacies of reality. It’s not ‘alive’. It’s more like a one-dimensional, limited, presumptuous ‘idea’ of what reality is. Like being stuck in a picture frame, experiencing, seeing and perceiving reality on that superficial level of the picture in the frame. It’s just literally ‘not alive’, therefore it is not ‘real’.

And the thing with my mind, is that it’s full of pictures. My mind is like a television, or a comic book. Always spinning ‘stories’ through pictures. Presenting me with ‘ideas’ of what and how reality is, where I then am actually very blind as to what reality really is. More seeing things in a very one-dimensional, superficial, and kind of ‘story-telling’ way, also seeing myself as just a character in a story that must in a way be watched like a movie for it to be ‘real’, or believed/perceived to be real. Many, many stories I’ve spun for myself, in my mind as my walking television.

And it’s definitely coming from and based on a desire to create ‘more’ of reality than what is HERE. To have that polarity of ‘the light’ on the one hand and ‘the darkness’ on the other hand, rather than just being HERE. But to basically have that ‘movie-plot’ within the mind wherein there’s ALWAYS that ‘epic battle’ between the dark and the light. And that’s why my point is that I pretty much just need to relax lol.

Dag 197: Abraham Hicks en de Wet van de Aantrekking (Deel 3)

Dit is een verderzetting van "Dag 195: Abraham Hicks en de Wet van de Aantrekking"
en "Dag 196: Abraham Hicks en de Wet van de Aantrekking (Deel 2)"


ik stel mezelf tot doel om  verantwoordelijkheid te nemen voor mijn bestaan hier in deze wereld - door steeds te onderzoeken waar datgene wat ik tracht 'aan te trekken' vandaan komt --- omdat ik besef dat ik niet alleen besta in deze wereld, en dat al wat hier bestaat, in verbinding/relatie staat met alles, en dat dus elke daad/actie een consequentie heeft

ik stel mezelf tot doel om niet blindelings het gevoel van superioriteit dat ik ervaar in mezelf in en als persoonlijke verlangens te vertrouwen  - door te bestaan in en als het besef dat dat gevoel van superioriteit in wezen een zeer gelimiteerde visie/ervaring is op/van de werkelijkheid waarin ik opzettelijk enkel zie wat overeenkomt met mijn verlangens - en daarin mezelf blind houdt in hoe de werkelijkheid echt functionneert

ik besef dat mijn verlangens niet in het centrum staan van de wereld - omdat ik hier besta met ontelbare andere wezens, die, net als ik, hier bestaan, één en gelijk met mezelf

en dus stel ik mezelf tot doel om, in de plaats van mezelf blind te staren op persoonlijke verlangens en op hoe ik mijn omgeving kan gebruiken/aanwenden om die persoonlijke verlangens te bevredigen, stil te staan bij het feit dat deze wereld gedeeld moet worden door al de wezens die hier bestaan en daarin te kijken naar hoe ik best omga met mijn omgeving om ervoor te zorgen dat elk levend wezen kan bestaan op een evenwaardige manier hier op aarde

ik besef dat ik, in en als het participeren in de 'wet van de aantrekking', een systeem van ongelijkheid toesta te bestaan in de wereld, waarin sommigen krijgen wat ze verlangen en dus wat ze willen 'naar zich toe kunnen aantrekken' door middel van hun positie in deze wereld, terwijl anderen moeten afgeven wat ze hebben, en niet eens de middelen hebben om tenminste te overleven

ik stel mezelf tot doel om aan te tonen hoe de 'wet van de aantrekking' enkel kan leiden tot misbruik - omdat wij allen hier bestaan in een gesloten systeem als de 'planeet aarde' -- waarin het onvermijdelijk is dat, als sommigen iets naar zich aantrekken, anderen iets zullen verliezen --- en dat er dus enkel een wereld kan bestaan waarin elk levend wezen een volwaardig leven kan leiden, in en als welvaart en welzijn, als IEDEREEN zich gewaar is van de consequenties die zich uitspelen in de levens van anderen bij wat wij naar onszelf aantrekken, en als iedereen dus verantwoordelijkheid neemt voor deze hele wereld als een geheel

ik stel mij tot doel om aan te tonen dat 'de wet van de aantrekking' in wezen de 'wet van de blindheid' is - waarin mensen opzettelijk hun ogen sluiten voor de consequenties die zich uitspelen in deze wereld in hun persoonlijke zoektocht naar geluk en welvaart --- en dat mensen daarin de idee dat 'alles energie is' gebruiken als een rechtvaardiging om zichzelf te overtuigen dat misbruik, ellende en lijden niet echt bestaat

ik stel mij tot doel om aan te tonen dat mensen de stelling dat 'alles energie is' enkel gebruiken om als rechtvaardiging te dienen voor het najagen van hun persoonlijke verlangens --- en daarin niet stilstaan bij het gezond verstand dat als 'negatiefheid' in en als het misbruik en de ellende in deze wereld zogezegd niet echt is, dat dat dan wil zeggen dat 'positiefheid' als verlangens en gevoelens van gelukzaligheid ook niet echt is -- en als men bijgevolg, participeert in positieve energie in en als de 'wet van de aantrekking' alsof het wel 'echt' is, men daarin impliceert dat negatieve energie ook 'echt' is --- en dat dat het bewijs is dat ALLE energie enkel geproduceerd wordt in en als en door de menselijke geest en op zich niet werkelijk 'echt' deel uitmaakt van het bestaan als datgene wat wel ECHT is, hetgeen enkel gerealiseerd en ervaren kan worden als men loslaat van de energie van de geest