Ik voelde
mij dus gevangen in een relatie omdat ik mezelf gevangen hield in mijn eigen
angst om alleen te zijn. En dat was in feite vreemd, omdat ik mijn hele leven
alleen geweest ben, en nu plots is het iets verschrikkelijk en afschuwelijk om
nog maar te denken aan weer alleen zijn. Ik bedoel maar, wat is het dat er
plots veranderd was? Waarom is het en waar is het dat ik eigenlijk werkelijk
angst van had?
Ik weet
dat er immers zoveel mensen zijn die net als ik om dezelfde reden in een
relatie blijven die niet goed is voor hen en wat ik beseft heb is dat zolang ik
blijf leven en bestaan en beslissingen nemen vanuit het startpunt van een angst
die in mijn achterhoofd doemt zonder dat ik begrijp waarom ik mij angstig voel
en waar ik precies eigenlijk angst van heb, dan zal ik ook nooit een uitweg of
oplossing zien en vinden voor mijn situatie. Ik zal mij gevangen voelen in
angst en ik zal bijgevolg mezelf ook gevangen zetten en limiteren in mijn
daadwerkelijke fysieke leven en bestaan door bijvoorbeeld in een relatie te
blijven die niet bestaat op een manier die het beste is voor mezelf.
Dus hoe
komt het dat je je hele leven alleen kan zijn - alleen in de zin van dat je in
feite nooit werkelijk 'alleen' bent omdat er altijd wel mensen om je heen zijn,
je hebt vrienden en familie, maar je hebt niet per se een 'liefdes-relatie' met
een 'speciaal iemand' - maar dan vanaf het moment dat je zo een relatie met
iemand aangaat, dan plots komt die angst aanzetten en de idee aanzetten dat je
niet meer alleen kan zijn en dat deze persoon je dus niet mag of kan verlaten
want dat zou je niet aankunnen, om nu weer terug te gaan naar de staat van het
'alleen zijn', ook al is dat haast als het ware je natuurlijke staat in zekere
zin omdat het eigenlijk altijd al zo geweest is, vanaf het moment dat je
geboren werd in deze wereld. En plots
lijkt het wel het einde van de wereld om weer alleen te belanden.
Wat
gebeurt er met ons in onze geest en in wie we zijn dat we een zodanige
afhankelijkheidsrelatie vormen met iemand die we in veel gevallen eigenlijk
amper kennen - de persoon waar we plotsklaps 'verliefd op worden' - dat we gaan
geloven dat we niet meer zonder die persoon kunnen bestaan. Ik bedoel wanneer
ik kijk naar hoe mijn relaties verliepen en hoe en wanneer die specifieke
ervaring opkwam in mezelf dat ik absoluut deze persoon niet kan verliezen - dan
was het al in de eerste maand van onze relatie. En vaak begon onze relatie al
vrij snel nadat we elkaar pas hadden leren kennen. Ik wil maar aantonen hoe
vreemd het eigenlijk is dat je jaren en jaren alleen kan zijn en daar geen
enkel probleem mee hebt en het zelfs 'natuurlijk' en vanzelfsprekend aanvoelt
om 'alleen' te zijn zonder noodzakelijk een 'partner' te hebben, maar dat je
dan in een 'relatie' gaat met iemand en haast vanaf het eerste moment in en van
die relatie in jezelf op de één of andere manier de beslissing maakt dat je
niet meer zonder die persoon kan leven en dat het onmogelijk is om nog alleen
te zijn.
Ik
bedoel, er zijn zoveel mensen die rechtvaardigingen voor deze ervaring zullen
gebruiken zoals 'tja, dat is liefde', en die het woord 'liefde' gaan gebruiken
om zulk'n fenomenen dewelke op zich eigenlijk niet het beste zijn voor onszelf, te
gaan verklaren en goedpraten -- maar die zogezegde 'liefde' wordt een probleem
wanneer je jezelf gaat beginnen compromitteren en veranderen omdat je angst
hebt om nog alleen te zijn met jezelf en binnenin jezelf gelooft dat je niet zonder
je partner kan bestaan.
Meer in
de volgende blog...
No comments:
Post a Comment