Dag 811: De Relatie met Jezelf Opbouwen

Ik heb er doorheen mijn leven steeds een patroon en gewoonte van gemaakt om snel te denken dat mensen mij "niet leuk vinden" of "mij afwijzen". Ik voelde mij dan als reactie op die gedachten onzeker en emotioneel over mezelf. Vooral in mijn romantische relaties is dit patroon een probleem gaan blijken. Als je een intieme relatie aangaat met iemand is het immers de bedoeling dat je samen in die relatie staat als twee gelijken.

Als er dan een van de twee zich echter continu inferieur gaat opstellen door in onzekerheid te gaan en dan de ander subtiel gaat beschuldigen van "jij ziet me niet meer graag" of "je houdt niet meer van mij" dan ontstaat er onstabiliteit in de relatie omdat de ander dan ook in een bepaalde positie wordt geplaatst van zich schuldig te moeten gaan voelen om zaken waar hij/zij niet eens schuldig aan is bij wijze van spreken.

Deze gewoonte was zo deel gaan uitmaken van mezelf dat ik het volledig automatisch was gaan doen. Zelfs wanneer ik me er niet bewust van was, was het toch iets dat ik op de achtergrond in mijn geest aan het doen was. Het was alsof ik steeds klaar stond om mij onzeker te gaan voelen en om bepaalde acties of woorden van mijn partner of andere mensen in mijn omgeving te interpreteren als "hij/zij vindt me niet meer leuk" en "hij/zij wijst me af", om me dan onzeker, minderwaardig en droevig te gaan voelen.

Het is pas de laatste tijd dat ik me werkelijk ben gaan realiseren dat wanneer die gedachten en ervaringen in mezelf naar boven komen, het me eigenlijk laat zien wat IK ZELF in mezelf toesta te bestaan. Ik ben het met andere woorden die mezelf kwets door in die emotionele ervaringen van onzekerheid, minderwaardigheid en droefheid te gaan, niemand anders doet dat. Ik ben het die reageert op die gedachten van "ik wordt afgewezen" met die emotionele ervaringen en ik ben het zelfs die die gedachten in mijn eigen geest fabriceert als interpretaties van wat er in mijn omgeving en realiteit aan het gebeuren is.

Ik ben mezelf er vaak op aan het betrappen dat ik mezelf op die manier "kwets" en ben mijn eigen verantwoordelijkheid gaan inzien als zijnde de beslissing en de keuze die ik zelf maak om mezelf even in die gedachten en emoties te verliezen in de plaats van binnenin mezelf stabiel te blijven en mezelf onvoorwaardelijk te ondersteunen.

Wanneer ik zie dat ik mij droevig, onzeker en/of minderwaardig begin te voelen, pas ik dan ook onmiddellijk zelf-vergeving toe om mezelf er zo snel mogelijk weer uit te halen in het besef en het begrip dat niemand het mij aandoet behalve mezelf. Ik ben het die de keuze maakt om mij zo te voelen en aldoende mezelf te kwetsen, dus kan ik evengoed er niet ingaan en stabiel blijven in ondersteuning van mezelf.

Dag 800: Wat je Zegt ben je Zelf: Hoe Oprecht ben je Werkelijk?

Onlangs heb ik tot het besef moeten komen dat een bepaald beeld en idee dat ik had van mezelf eigenlijk niet overeenkomt met de realiteit van wie ik over het algemeen ben. En tot dit besef kwam ik maar door het toepassen van het gereedschap van zelf-vergeving en zelf-eerlijkheid.

Ik heb mezelf altijd gezien als een zeer eerlijk en oprecht iemand. Op diep niveau was dit hoe ik mezelf zag, als iemand die steeds open, oprecht en eerlijk is. Dit was een idee dat ik ook steeds hoog hield in mijn relatie. Ik zag mezelf als eerlijk en oprecht omdat ik nooit aarzelde om alles te delen met mijn partner, in verband met hoe ik me voelde vanbinnen, welke gedachten er door mijn geest gingen, welke mijn angsten zijn, enzovoort.

Ik droeg het ideaal en principe van 'eerlijkheid' steeds hoog in het vaandel en was er dan ook van overtuigd dat ik die eerlijkheid belichaamde omdat ik doelbewust ervoor zorgde dat ik geen geheimen droeg en dat ik onvoorwaardelijk alles van mezelf deelde met mijn partner.

Wanneer dan soms bleek dat mijn partner niet alles van zichzelf deelde met mij op dezelfde manier, kwam een reactie van mij gekwetst en zelfs bedrogen voelen naar boven. Ik voelde me kwaad worden omdat ik mezelf met hem vergeleek en in de vergelijking de conclusie trok dat ik steeds eerlijk en oprecht geweest ben en hij niet - en dat ik daarin als het ware het slachtoffer was van de situatie.

Onlangs kwam deze reactie nog eens in mij naar boven, maar in de plaats van automatisch de reactie te vertrouwen en me erin te laten meevoeren en in beschuldiging te gaan tegenover mijn partner, keerde ik mijn blik eerder naar binnen toe. In de plaats van in dat moment die idee in mijn geest die zegde dat "ik altijd zo eerlijk en oprecht ben" en waarin ik de vinger wees naar mijn partner en hem beschuldigde van "onoprecht te zijn" te geloven, stelde ik die idee in vraag en vroeg ik me tegelijkertijd af of ik eigenlijk werkelijk zo compleet en absoluut 'eerlijk en oprecht' ben als hoe ik mezelf doe uitschijnen in mijn geest. Wat ik immers ondertussen al geleerd heb in verband met de geest is dat de ideeen die ik heb over mezelf in mijn geest vaak als doel hebben om de realiteit van mezelf te verbergen.

En het was maar omdat ik merkte dat de stelling in mezelf van "ik ben zo eerlijk en oprecht" geladen was met reacties - waarin ik mezelf zag als positief en mijn partner als negatief - dat ik besefte dat ik eigenlijk te maken had met een IDEE in mijn geest en dus niet noodzakelijk met een realistische representatie van wie ik in werkelijkheid ben.

In het onderzoeken van dit idee en door mezelf de vraag te stellen of ik wel daadwerkelijk de belichaming ben van eerlijkheid en oprechtheid realiseerde ik me dat de eerlijkheid die ik steeds toepaste nooit echte eerlijkheid was, maar in feite een schijn-eerlijkheid en valse eerlijkheid was. Mijn idee van eerlijkheid was het ongefilterd en automatisch delen van wat er allemaal omging in mijn geest met mijn partner en vaak was ik eigenlijk in een reactie terwijl ik mezelf aan het delen was.

Ik was bijvoorbeeld 'eerlijk' met mijn partner over bepaalde angsten die ik had, terwijl ik tegelijkertijd nog steeds die angst ervoer en het delen een vorm van manipulatie was waarin ik eigenlijk stiekem hoopte op een bepaald antwoord van mijn partner dat mij op mijn gemak zou stellen. Echte eerlijkheid zou niet bestaan in het zomaar delen van mijn reacties met mijn partner, maar eerder in het kijken naar en onderzoeken van wie ik eigenlijk ben in en als die reacties. Echte eerlijkheid bestaat met andere woorden op de eerste plaats in relatie tot mezelf.

Echte eerlijkheid wil zeggen dat ik een gewaarzijn ontwikkel in verband met hoe mijn reacties, mijn angsten, mijn gedachten en al wat er in mijn geest omgaat bestaan en wat er werkelijk gaande is 'achter de schermen in mijn geest'. En dit kan enkel wanneer ik niet automatisch mijn reacties volg en vertrouw en deel met mijn partner alsof het is 'wie ik ben', maar wanneer ik eerder een stap terug neem en vertraag in mezelf om voor mezelf eerst te onderzoeken wie ik eigenlijk werkelijk ben in en als de reacties die in mijn geest naar boven komen.

In deze situatie besefte ik dus dat de oneerlijkheid en onoprechtheid waar ik mijn partner van aan het beschuldigen was in feite in mezelf bestond, gewoon op een andere manier die ik niet zag of besefte tot ik mezelf ging onderzoeken.

Dag 767: Hoe loslaten van een Reactie je Blik doet Verruimen

Vandaag speelde zich een interessant moment af tussen mijn vriend, Paul, en mezelf. Hij had zijn gordijnen in de keuken op hun zij gehangen, waarbij hij gaten had gemaakt in wat in principe de zijkant was waar hij dan de gordijnen aan kon ophangen en de eigenlijke voorontworpen gaten dan langs de zijkant hingen.

Voor mij zag hierdoor de keuken er niet uit als hoe ik persoonlijk wilde dat mijn huis eruit ziet en aangezien ik nu bij hem ben gaan inwonen, verkoos ik om de gordijnen te hangen zoals ze behoorden te hangen volgens hoe ze waren gefabriceerd.

Toen ik hem echter vroeg of ik de gordijnen anders kon hangen, met de 'juiste' kant naar boven, ontmoette ik bij hem meteen al een zekere weerstand tegen het idee. Dit kon ik niet meteen begrijpen aangezien het voor mij een simpele kwestie was van dingen te plaatsen zoals ze bedoeld waren en dus ging ik er vanuit dat hij zomaar 'moeilijk doet', zonder echt goede reden.

En dus duwde ik mijn wens verder door, met op de achtergrond van mijn geest de idee dat hoe ik het zie 'juist' is en dat het 'maar normaal' is om gordijnen op hun bedoelde manier op te hangen en dat hij dus maar gewoon aan het reageren is. Hij bleef echter standvastig in zijn weerstand tegen het idee van de gordijnen te veranderen, dus besloot ik om bij mezelf even op de rem te gaan staan.

Ik vertraagde even in mezelf en bemerkte dat ik langs de ene kant een reactie in hem leek te zien, maar dat ik langs de andere kant mij zelf in een reactie bevond waarin ik aan het vechten was voor hoe ik het zag en wat ik dacht dat 'juist' was. Wanneer ik dit bemerkte, wist ik dat mijn verantwoordelijkheid in de situatie zowieso was om mijn eigen reactie te onderzoeken en los te laten omdat ik mezelf in een argument aan het verwikkelen was over iets dat op zich niet eens echt zo veel uitmaakt.

Ik besloot dan om meteen de energie in mezelf te laten vallen en te stoppen met vechten, zodat ik ruimte kon maken in mezelf om de situatie nader te onderzoeken en te zien waar het is dat ik eigenlijk in de eerste plaats op reageerde. Wanneer ik mezelf kalmeerde en op kalme wijze en vanuit oprechte interesse vroeg aan Paul waarom het eigenlijk was dat hij de gordijnen op zijn manier wilde houden, bleek dat hij naar de situatie keek vanuit meer praktische overwegingen, terwijl ik het meer bekeek vanuit de overweging van wat 'mooi' is en wat overeenkwam met een idee dat ik had in mijn geest van wat 'huiselijk' is.

Wanneer ik dan begreep hoe hij de situatie zag, kon ik ook onmiddellijk het nut inzien van de manier waarop hij de gordijnen aanvankelijk had opgehangen en was het ook geen 'probleem' meer voor mij. Door dus mijn reactie te laten vallen in het moment heb ik mezelf de kans gegeven om mijn blik te verruimen en de dingen te bekijken vanuit zijn perspectief, hetgeen een dimensie blootgaf die ik zelf niet zag, namelijk wat 'praktisch' is en dus niet zomaar 'mooi'.

Dag 756: De Onmogelijkheid om te Leven volgens Idealen in een Wereld van Verandering

Maar in die wereld die vraagt om flexibiliteit, openheid en ruimdenkendheid - om niet te zeggen een gewilligheid om los te laten van het verleden en nieuwe manieren te vinden om samen te leven - is er tegelijkertijd een eigenaardig fenomeen dat speelt in de 'tijdsgeest' van deze generatie. Een fenomeen dat het des te moeilijker maakt om die flexibiliteit, openheid en ruimdenkendheid aan de dag te leggen. Uit Dag 755: Elke Generatie kent haar Strijd

En dit fenomeen is onze neiging om waarde te hechten aan de idealen die doorheen de generaties doorgegeven zijn als zijnde een representatie van wat 'geluk' is in deze waarde. Het is wat we zouden kennen als 'The American Dream', namelijk dat beeld van een huis met tuin en wit hekje, twee auto's op de oprit en een glimlachend koppel met twee of drie kinderen. Dit droombeeld varieert van mens tot mens, maar we hebben allemaal ergens in ons onderbewustzijn een gelijkaardig droom- en ideaalbeeld ingeprent van waar we in ons leven naar streven. Voor sommige mensen is het onderdrukt en sommigen hebben hun zoektocht en verlangen naar dat ideaal opgegeven om bepaalde redenen, maar toch is het er in elk van ons ook al zijn we er soms niet eerlijk over met onszelf.

Het is zelfs iets dat zo sterk aanwezig is dat het een soort van 'natuurlijke' aandrijving is van hoe we ons leven leiden en de beslissingen die we maken in ons leven op aard. Het is datgene dat ons haast op magnetische wijze drijft tot het creëren van een relatie, het krijgen van kinderen, het stichten van een gezinnetje en het participeren in al de gewoontes en 'sociale rituelen' die als 'tradities' doorgegeven zijn sinds generaties terug. Datgene wat men 'waarden' zou noemen - persoonlijke, maatschappelijke en familiale waarden.

Het zijn echter dit soort waarden en ons verlangen om te leven naargelang die waarden en idealen, dat een soort van verwachting manifesteert in onszelf dat de wereld waarin we leven en bestaan niet zal veranderen. Dat die wereld precies hetzelfde zal blijven als de wereld waar onze ouders in leefden en waar onze ouders hun gezinnetje in stichtten, hetgeen een wereld was die afgeschermd en veilig aanvoelde. Een wereld van economische zekerheid en bloei.

Maar de realiteit, en vooral dan de huidige stand van zaken, is dat onze wereld wel constant in verandering is. De wereld om ons heen geeft niet om onze persoonlijke 'waarden' of 'idealen' waar wij op onbewust vlak ons leven naar trachten te schikken. De wereld waar we in leven is in constante beweging en vraagt om onze continue aandacht om wat er gebeurt in goede banen te leiden - namelijk banen die een omgeving zullen tewerkstelligen die het beste is voor ieder.

Het is dan echter wanneer wij binnenin onszelf krampachtig proberen vast te houden aan de waarden en idealen die we persoonlijk willen leven - waarden en idealen die gebaseerd zijn op hoe onze ouders en voorouders leefden - dat we op de verandering die gebeurt in onze omwereld gaan reageren. Verandering wordt dan gezien als iets 'slecht', iets dat tegengewerkt en teruggedrongen moet worden.

Verandering gaat dus gezien worden als een 'probleem'. Bijvoorbeeld immigratie en de influx van mensen van verschillende culturen en religies naar Europa wordt gezien als iets dat ons persoonlijk vermogen om onze waarden en idealen uit te leven in het gedrang brengt. Het zorgt namelijk voor potentiele economische onstabiliteit zowel als een verandering in het aanzicht van een omgeving waarvan wij hadden aangenomen dat die nooit zou veranderen. Ons eerste instinct is om deze veranderingen te zien als een bedreiging en iets dat zoveel mogelijk vermeden moet worden.

Terwijl de realiteit van de situatie in wezen het tegenovergestelde is. Maar die realiteit en het potentieel dat er ligt in 'verandering' is wat we enkel zouden zien en beseffen als en wanneer we durven loslaten van onze onbewuste neiging om te willen leven naar de idealen en waarden van onze voorouders en onszelf met beide voeten in de echte wereld plaatsen.

Wordt vervolgd in Dag 757

Dag 738: De Zelf-Bedriegende Kracht van Projectie

Vandaag werd ik op fascinerende wijze herinnerd aan de mate waarin mijn geest bijna volledig bepaalt hoe ik dingen zie en wat ik zie. Ik kan er soms zo van overtuigd zijn dat ik een reactie zie in een ander persoon, hetgeen dan uiteindelijk volledig mijn eigen creatie blijkt te zijn als een reactie die enkel in mijn eigen geest bestaat.

En het ding is dat wanneer je verkeert in projectie in je eigen geest - 'projectie' namelijk wanneer je dingen in een ander ziet die eigenlijk in jezelf bestaan, en je die dingen dus 'projecteert' in/op de ander - dan zie je absoluut niet dat je zelf in een reactie verkeert. Je ziet je eigen reactie en ervaringen simpelweg niet omdat je in je geest die ervaring en reactie neemt en het projecteert in de ander persoon.

Wat ik gemerkt heb is dat wat er in mijn geest gebeurt wanneer ik in projectie verkeer, is dat ik een duidelijk beeld van die persoon in mezelf heb, een soort van afbeelding en duplicaat van de persoon in kwestie, en dan 'zie' ik een bepaalde reactie in hen. Of soms staat de persoon voor mij en dan is er nog steeds een duplicaat van hen in mijn geest waarop ik mijn eigen reactie aan het projecteren ben, maar wanneer ik dan met mijn ogen naar de persoon kijkt dan lijkt die afbeelding in mijn geest en het beeld dat ik waarachtig zie met mijn ogen wel samen te smelten zodat het absoluut zodanig lijkt te zijn dat ik de reactie die ik in feite in de afbeelding van de persoon in mijn geest geprojecteerd heb in dat moment in de persoon die ik met mijn ogen gade sla zie.

Dit is hoe de geest je eigen persoonlijke percepties als dingen die zich eigenlijk volledig in je eigen geest afspelen echt kan doen lijken alsof ze in de realiteit die je ziet met je ogen afspelen. Soms kan je het 'gevoel' hebben dat een ander op je reageert en dat het een ander is die in een reactie zit op jou, terwijl je dat 'gevoel' dat je dit aan het influisteren is op zich niet echt onderzoekt. Dat 'gevoel', hetgeen zich soms ook voordoet als een schijnbaar onschuldige 'bemerking', en 'observatie', herbergt je eigen reactie die je over het hoofd aan het zien bent en die in feite je hele perceptie van de ander persoon aan het kleuren en bepalen is.

Dit fenomeen 'projectie' in de geest is dus zeker iets interessant om te onderzoeken en uiteen te zetten omdat het aan de basis ligt van veel misconcepties die we hebben over de mensen in onze omgeving en bijgevolg ook van eventueel conflict dat naar boven komt.

Wordt vervolgd in Dag 739

Dag 662: Reageren op een Persoon en het Toepassen van Zelf-Stabilisatie

In de voorgaande blog beschreef ik hoe ik de laatste tijd mezelf in een reactie van ongemakkelijkheid en irritatie zag gaan in relatie tot een persoon in mijn omgeving en in deze blog zal ik delen welke zelf-vergeving ik in het moment waarin ik de reactie zag opkomen in mezelf heb toegepast om mezelf vanbinnen te stabiliseren en mezelf niet te laten overweldigen door de reactie.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren op X en mezelf daarin af te scheiden van haar

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd met irritatie te reageren op X haar expressie en gedrag en daarin te geloven dat haar gedrag op de één of andere manier onaanvaardbaar of slecht is - in de plaats van in te zien en te beseffen dat mijn reactie eigenlijk laat zien dat ik mijn verantwoordelijkheid voor mezelf op de één of andere manier heb weggegeven aan X

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien in zelf-eerlijkheid dat ik eigenlijk binnenin mezelf mijn vertrouwen geplaatst in X om mij te begeleiden en dat ik eigenlijk X zie als mijn voorbeeld waarin ik eigenlijk verwacht van X dat zij mij leiding en sturing geeft - en dat ik daardoor reageer binnenin mezelf wanneer zij zich niet uitdrukt als hoe ik had verwacht dat ze zich zou uitdrukken

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor wat het is dat ik in X zie en wat het is dat ik van haar verwacht gebaseerd op de idee die ik van haar in mijn geest gevormd heb waarin ik mij inferieur voel in relatie tot haar -- door in mijn achterhoofd te verwachten dat zij verantwoordelijkheid neemt voor mij en dat ze zich op een specifieke manier uitdrukt tegenover mij

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te erkennen als één en gelijk met X in en als zelf-verantwoordelijkheid door X in mijn geest te plaatsen in een positie waarin ik geloof dat zij meer in staat is om verantwoordelijkheid te nemen -- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat het feit dat ik besta als wezen met zich meedraagt dat ik verantwoordelijk ben voor mezelf als wezen

Ik vergeef mezelf dat ik irritatie heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf  in relatie tot X waarin ik X indirect beschuldig van mijn reactie - in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf en in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik in feite aan het reageren ben op mezelf en op de inferioriteit die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf en de afscheiding die ik van X als mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf

Dag 631: Is Zoeken naar Zin Eigenlijk het Creëren van Zinloosheid?

In de voorgaande blog had ik een situatie besproken en uiteengezet waarin ik een persoon in mijn omgeving ervoer als 'moeilijk' en het gesprek dat ik met hem had als 'uitputtend', en waarvan ik nadien had ingezien hoe die ervaring van 'moeilijkheid' en 'uitputtendheid' in wezen wees op een punt dat in mezelf mezelf bestaat maar dat ik nog niet veranderd heb en hetgeen ik in mezelf dus ervaar als 'moeilijk' en 'uitputtend'. Deze persoon in mijn realiteit liet me dit punt gewoon zien en dus ervoer ik dat punt in hem op precies dezelfde manier als hoe ik het punt in mezelf ervaar.

Dus terwijl ik hem definieerde en ervoer als een 'moeilijk persoon'  omwille van hoe hij zichzelf aan het ervaren was, namelijk als doelloos, richtingloos en apatisch, was ik eigenlijk die ervaringen die op onderbewust niveau in mezelf bestaan in hem aan het projecteren zodat ik in dat moment niet zou zien dat waar ik eigenlijk op aan het reageren mezelf was.

Ik ervoer het dus als een geschenk wanneer ik op het einde van ons gesprek besefte dat de oplossing tot 'zijn' probleem was om gewoon te beginnen aan het doen van de dingen die hij aan het uitstellen was. Terwijl, waar het gesprek over ging was in feite ik die hem probeerde te overtuigen van het 'nut' en het 'doel' en het 'waarom' hij zou moeten beginnen aan datgene wat hij aan het uitstellen was. Dit was een geschenk voor mij omdat ik me realiseerde dat ik in het oplossen van 'zijn' probleem, tegelijkertijd mijn probleem aan het oplossen was, omdat hetzelfde patroon van het eerder nadenken over wat ik zou of zal doen, dan het eigenlijke doen op zich ook in mezelf bestaat.

En het fascinerende is dat ik in mijn pogingen om dit patroon op te lossen voor mezelf, heb geprobeerd om erover te schrijven, en erover na te denken, en manieren te vinden om ten eerste te begrijpen waarom en hoe het is dat het patroon van apathie in mezelf bestaat en waarom en hoe het is dat ik mezelf tegenhoudt en onderdruk in mijn fysieke zelf-beweging en ten tweede mezelf zover krijgen om mezelf van dit zelf-saboterende nadenken en mijmeren naar een daadwerkelijk doen te krijgen.

Terwijl, in al dat 'proberen' om dit patroon te veranderen, besefte ik niet dat ik eigenlijk net bezig was te participeren in het patroon zelf, namelijk het 'dansen rond de pot' en het 'proberen' en het 'nadenken' en 'stil staan' en twijfelen in de plaats van simpelweg te bewegen en te 'doen' zonder noodzakelijkerwijs eerst in mijn geest te gaan.

Ik bedoel, zelf-beweging is in wezen iets enorm simpel, en door na te denken ontstaat er de neiging om dingen complex en ingewikkeld te maken, simpelweg door de daad van het richten van mijn gewaarzijn in mijn geest, in de plaats van met mijn gewaarzijn 'hier' te zijn, in de fysieke handeling zelf. Dus, als je dan gaat beginnen nadenken over hoe te stoppen met nadenken en eerder gewoon te 'doen', dan zet je jezelf ook klem.

Wat ik in dit proces van het stoppen van dit patroon van apathie nooit heb beseft is dat, om te beginnen met bewegen en 'doen' en mezelf richting geven in de fysieke realiteit, is er geen 'begrijpen' nodig. Het bewegen is niet iets dat zal voortvloeien uit het nadenken of het begrijpen. Maar dat is echter wel wat ik steeds in mijn onderbewustzijn heb gelooft, namelijk dat ik maar het 'hoe' en 'waarom' van mezelf moet begrijpen en dat mijn fysieke lichaam zich vanzelf zal corrigeren en vanzelf in gang zal schieten.

Wat ik echter niet heb begrepen en ingezien is dat zelf-beweging in het fysieke lichaam een bewuste beslissing moet zijn en dat het lichaam enkel beweegt op basis van opzettelijke en bewuste Instructie. Dus als ik mijn macht weggeef aan mijn geest door te geloven en te veronderstellen en verwachten dat mijn lichaam op de één of andere manier wel in beweging zal komen, en zolang ik besta in een staat van 'wachten', dan is er geen 'instructie' en dan zal mijn lichaam dus ook niets doen omdat ik niet aanwezig ben en die positie inneem om mijn lichaam in het moment zelf richting te geven.

Dag 615: Heb je een Relatie met Angst of met je Partner?

Ik wil maar zeggen dat de relaties die we aangaan met anderen, altijd relaties zijn met onszelf - omdat de dingen die we denken en voelen in relatie tot de ander persoon en hoe we reageren op de ander, bestaat steeds in onszelf en is steeds gebaseerd op al de onderdrukte en onderliggende lagen in en van ons bewustzijn. Als we dan dus dit feit gaan negeren en de uitdrukking van een ander 'persoonlijk' gaan opnemen door onszelf bijvoorbeeld te identificeren met wat een ander over ons denkt, dan zien we niet enkel onszelf niet in en als het feit dat onze reacties op het gedrag en de uitdrukking van een ander niets zegt over de ander maar veeleer iets zegt over hoe we zelf bestaan in en als onszelf, maar we zien vooral ook de ander niet en wie zij zijn in zichzelf als belichaamd door hun externe expressie.

Het was dus doordat ik een punt van angst in mezelf toestond te bestaan en dat punt van angst projecteerde op mijn partner - het punt zijnde de angst van verlies en daarin specifiek angst om mijn relatie/partner te verliezen - dat ik een intern conflict manifesteerde dat bestond uit zelf beoordeling, en daarin mijn partner zijn externe uitdrukking gebruikte om die zelf-beoordeling in mijn geest 'echt' te maken.

Bijvoorbeeld wanneer hij op een bepaalde manier naar mij keek, dan interpreteerde ik die uitdrukking in en als een gedachte van 'oh neen, hij denkt dat ik vreemd ben', waarin ik aldus het punt van angst projecteerde op hoe hij zichzelf in dat moment uitdrukte en ik gebruikte zijn uitdrukking om die angst in mijn geest 'echt' te maken, door in feite hem in dat moment indirect te beschuldigen van zogezegd te denken dat ik 'vreemd' ben en daardoor schijnbaar verantwoordelijk te zijn voor het feit dat ik reageer met angst in mezelf.

Ook al bestond die gedachte enkel in mijn geest en had hij nog niet eens iets gezegd. Ik bedoel, hij keek enkel naar mij  en binnenin mezelf kende ik hem absoluut nog niet voldoende om zijn gedachten te kunnen voorspellen op die manier. Ik bedoel hoe makkelijk en snel projecteren we gedachten die we eigenlijk denken tegenover onszelf in de mensen die we zien in onze wereld en realiteit, zonder dat we dat fenomeen op welke manier ook bevragen, omdat het zo 'echt' lijkt.

Ik overwoog niet eens dat mijn partner een individu is die een heel leven achter de rug heeft in deze wereld en dat ik hem nog maar pas ken en dat de gedachten en reacties die ik in hem zie gebaseerd zijn op mijn eigen ervaringen en op mijn eigen interne persoonlijkheden - ik vertrouwde gewoon automatisch op de projecties in mijn geest.

Dit toont dan ook mooi aan hoe de geest en wie we zijn en hoe we bestaan in en als onze geest niet gebaseerd is op gezond verstand, omdat het pas is wanneer we gezond verstand toepassen in het kijken naar en onderzoeken van onze geest dat we kunnen begrijpen dat de dingen die we zien en ervaren en over het algemeen voor waar aannemen in wezen een leugen blijken te zijn.

Dag 614: Kijken door de Ogen van Angst in een Relatie

 Ik wil maar aantonen hoe vreemd het eigenlijk is dat je jaren en jaren alleen kan zijn en daar geen enkel probleem mee hebt en het zelfs 'natuurlijk' en vanzelfsprekend aanvoelt om 'alleen' te zijn zonder noodzakelijk een 'partner' te hebben, maar dat je dan in een 'relatie' gaat met iemand en haast vanaf het eerste moment in en van die relatie in jezelf op de één of andere manier de beslissing maakt dat je niet meer zonder die persoon kan leven en dat het onmogelijk is om nog alleen te zijn.

Het was in feite zelfs zo dat het net die angst die in mezelf bestond om alleen te zijn en om achtergelaten en verlaten te worden door mijn partner, die er mede voor zorgde dat ik mijn partner niet werkelijk leerde kennen. Omdat, al wat ik zag in hem waren mijn eigen angsten. Elke keer hij naar mij keek, elke keer hij iets zei en zichzelf uitdrukte, dan interpreteerde ik die uitdrukking in de context en vanuit het startpunt van de angst dat ik hem zou verliezen, hetgeen wil zeggen dat ik in mijn gedachten continu schommelde tussen 'hij vindt mij leuk' en 'hij vindt mij niet leuk' en ik nam met andere woorden hoe hij zichzelf uitdrukte heel persoonlijk op, in dat ik wanneer ik dacht dat hij mij niet leuk vond ik mij ook slecht ging voelen over mezelf en ging denken en geloven dat er iets mis is met mij en dat ik moet veranderen opdat hij mij wel weer leuk vindt.

Ik zag of overwoog bijvoorbeeld niet dat hoe hij zichzelf uitdrukt niet 'persoonlijk' is en kan zijn omdat hij mij ook maar pas kent. Ik bedoel, wat hij al dan niet denkt over mij en hoe hij mij al dan niet beoordeelt op hoe ik eruit zie of hoe ik mezelf uitdruk en hoe hij zich al dan niet voelt in relatie tot mij - dat bestaat in hem, in zijn geest en is dus wie hij is gebaseerd op de dingen die hij heeft meegemaakt in zijn leven, de persoonlijkheid/persoonlijkheden die hij gevormd heeft doorheen zijn leven, de dingen waar hij mee in contact gekomen is en de voorkeuren die hij in zichzelf gevormd heeft, enzovoort. En zijn externe uitdrukking en expressie is de belichaming van wie hij is vanbinnen als hoe hij zichzelf gevormd en opgebouwd heeft doorheen zijn leven.

Hoe kan ik daar zelfs iets mee te maken aangezien we elkaar nog maar amper hebben leren kennen? Het is dus in feite maar vreemd dat ik ga geloven dat  hoe hij reageert op mij in zijn geest ook maar iets wil zeggen over wie ik ben en dat ik niet besef en inzie dat hij zichzelf uitdrukt, hij drukt uit wie hij is vanbinnen -- ook al verpakt hij het in woorden die naar mij toe gericht zijn en die over mij gaan. Ook al zegt hij 'ik heb je lief', 'ik zie je graag' of 'ik haat je' - dat zijn woorden die uitdrukken hoe hij zich voelt vanbinnen als reactie op zijn gedachten die in zijn geest opkomen op basis van zijn perceptie van wat hij ziet met zijn ogen en hoort met zijn oren -- een perceptie en gedachten die afkomstig zijn vanuit zijn persoonlijkheid en de associaties en verbindingen die hij vormt in zijn onderbewustzijn.

Ik wil maar zeggen dat de relaties die we aangaan met anderen, altijd relaties zijn met onszelf - omdat de dingen die we denken en voelen in relatie tot de ander persoon en hoe we reageren op de ander, bestaat steeds in onszelf en is steeds gebaseerd op al de onderdrukte en onderliggende lagen in en van ons bewustzijn. Als we dan dus dit feit gaan negeren en de uitdrukking van een ander 'persoonlijk' gaan opnemen door onszelf bijvoorbeeld te identificeren met wat een ander over ons denkt, dan zien we niet enkel onszelf niet in en als het feit dat onze reacties op het gedrag en de uitdrukking van een ander niets zegt over de ander maar veeleer iets zegt over hoe we zelf bestaan in en als onszelf, maar we zien vooral ook de ander niet en wie zij zijn in zichzelf als belichaamd door hun externe expressie.

Meer in de volgende blog...

Dag 613: Wanneer Liefde Problematisch wordt

 Ik voelde mij dus gevangen in een relatie omdat ik mezelf gevangen hield in mijn eigen angst om alleen te zijn. En dat was in feite vreemd, omdat ik mijn hele leven alleen geweest ben, en nu plots is het iets verschrikkelijk en afschuwelijk om nog maar te denken aan weer alleen zijn. Ik bedoel maar, wat is het dat er plots veranderd was? Waarom is het en waar is het dat ik eigenlijk werkelijk angst van had?

Ik weet dat er immers zoveel mensen zijn die net als ik om dezelfde reden in een relatie blijven die niet goed is voor hen en wat ik beseft heb is dat zolang ik blijf leven en bestaan en beslissingen nemen vanuit het startpunt van een angst die in mijn achterhoofd doemt zonder dat ik begrijp waarom ik mij angstig voel en waar ik precies eigenlijk angst van heb, dan zal ik ook nooit een uitweg of oplossing zien en vinden voor mijn situatie. Ik zal mij gevangen voelen in angst en ik zal bijgevolg mezelf ook gevangen zetten en limiteren in mijn daadwerkelijke fysieke leven en bestaan door bijvoorbeeld in een relatie te blijven die niet bestaat op een manier die het beste is voor mezelf.

Dus hoe komt het dat je je hele leven alleen kan zijn - alleen in de zin van dat je in feite nooit werkelijk 'alleen' bent omdat er altijd wel mensen om je heen zijn, je hebt vrienden en familie, maar je hebt niet per se een 'liefdes-relatie' met een 'speciaal iemand' - maar dan vanaf het moment dat je zo een relatie met iemand aangaat, dan plots komt die angst aanzetten en de idee aanzetten dat je niet meer alleen kan zijn en dat deze persoon je dus niet mag of kan verlaten want dat zou je niet aankunnen, om nu weer terug te gaan naar de staat van het 'alleen zijn', ook al is dat haast als het ware je natuurlijke staat in zekere zin omdat het eigenlijk altijd al zo geweest is, vanaf het moment dat je geboren werd in deze wereld.  En plots lijkt het wel het einde van de wereld om weer alleen te belanden.

Wat gebeurt er met ons in onze geest en in wie we zijn dat we een zodanige afhankelijkheidsrelatie vormen met iemand die we in veel gevallen eigenlijk amper kennen - de persoon waar we plotsklaps 'verliefd op worden' - dat we gaan geloven dat we niet meer zonder die persoon kunnen bestaan. Ik bedoel wanneer ik kijk naar hoe mijn relaties verliepen en hoe en wanneer die specifieke ervaring opkwam in mezelf dat ik absoluut deze persoon niet kan verliezen - dan was het al in de eerste maand van onze relatie. En vaak begon onze relatie al vrij snel nadat we elkaar pas hadden leren kennen. Ik wil maar aantonen hoe vreemd het eigenlijk is dat je jaren en jaren alleen kan zijn en daar geen enkel probleem mee hebt en het zelfs 'natuurlijk' en vanzelfsprekend aanvoelt om 'alleen' te zijn zonder noodzakelijk een 'partner' te hebben, maar dat je dan in een 'relatie' gaat met iemand en haast vanaf het eerste moment in en van die relatie in jezelf op de één of andere manier de beslissing maakt dat je niet meer zonder die persoon kan leven en dat het onmogelijk is om nog alleen te zijn.

Ik bedoel, er zijn zoveel mensen die rechtvaardigingen voor deze ervaring zullen gebruiken zoals 'tja, dat is liefde', en die het woord 'liefde' gaan gebruiken om zulk'n fenomenen dewelke op zich eigenlijk niet het beste zijn voor onszelf, te gaan verklaren en goedpraten -- maar die zogezegde 'liefde' wordt een probleem wanneer je jezelf gaat beginnen compromitteren en veranderen omdat je angst hebt om nog alleen te zijn met jezelf en binnenin jezelf gelooft dat je niet zonder je partner kan bestaan.

Meer in de volgende blog...

Dag 612: Hoe Onzekerheid en Angst in een Relatie tot Misbruik kan Leiden

En het vreemde is dat onze relaties met mensen gebaseerd zijn op die zelf-onderdrukkingen. Het is wanneer we een relatie starten, een 'liefdes-'relatie, dat dit soort gedachten meer en meer beginnen op te doemen. Dus vreemd is het dan dat we langs de ene kant, wanneer we die 'ene' gevonden hebben, onze 'liefdespartner', ons plots zo enorm goed voelen omdat we immers iemand gevonden hebben die van ons houdt en die ons liefheeft. Maar dan langs de andere kant beginnen al die onzekerheden op te komen in onze geest. Onzekerheden in verband met ons uiterlijk en of het nog aantrekkelijk of sexy is.

Dat is immers wat ik ervaren heb doorheen mijn leven - namelijk dat wanneer ik in een relatie was, dan kwamen mijn onzekerheden meer intens naar boven en veranderde ik daardoor zelfs drastisch in mijn persoonlijkheid en als persoon. Omwille van de emotionele ervaringen van angst en onzekerheid die opkwamen in mezelf op een veel intensere manier dan wanneer ik niet in een relatie was, begon ik haast automatisch mezelf ook te veranderen en aan te passen in mijn uitdrukking en in 'wie ik was' omdat dat is wat de onzekerheid mij als het ware aanspoorde om te doen.

Ik voelde mij bijvoorbeeld voornamelijk onzeker en angstig in verband met het 'verliezen' van mijn partner, ik voelde mij angstig om weer alleen te zijn en om verlaten te worden door mijn partner. Ik bedoel, zelfs al kon ik in mijn achterhoofd wel zien en ervaren dat door die onzekerheid en angst en het feit dat ik mezelf onderdrukte in en als die emotionele ervaringen, mijn ervaring van en in de relatie in feite gecompromitteerd was en uiterst onaangenaam was - toch plaatste ik de relatie op de eerste plaats in mijn leven en mijn wereld omwille van de angst om alleen te zijn die in mezelf naar boven kwam.

In mijn geval bevond ik mij zelfs in relaties waarvan ik kon zien dat ze niet goed waren voor mij vanuit het perspectief dat de persoon waar ik mee in een relatie was en de dynamiek die er ontstond tussen mezelf en mijn partner omwille van het verschil in persoonlijkheid tussen ons, een vorm van misbruik ondersteunde en kweekte. Waarin, ik bedoel, ik heb lange tijd gedacht dat ik de misbruikte was, het slachtoffer in de situatie. Maar wat ik nooit heb ingezien is dat ik in de relatie bleef omwille van de angst om alleen achter te blijven en de angst om verlaten te worden die ik macht gaf over mezelf.

Ik besefte dus nooit dat ik in en als die angst mezelf misbruikte en liet misbruiken, omdat ik geen respect genoeg had voor mezelf om op mijn eigen benen te staan en om mezelf te vertrouwen en om alleen te staan met en als mezelf. Ik bedoel, ik had in feite angst van mezelf en in die angst scheidde ik mezelf van mezelf af en gaf ik mijn macht weg aan andere mensen. Dat is het misbruik dat ik pleegde tegenover mezelf, dat ik geen verantwoordelijkheid nam voor mezelf en voor mijn relatie met mezelf.

Ik liet de emotie van angst en onzekerheid mij overspoelen, zodanig dat ik mezelf volledig veranderde om toch maar mijn partner en mijn relatie niet te verliezen, en tot ik mezelf uiteindelijk niet meer herkende. Ik compromitteerde en misbruikte mijn relatie met mezelf omdat ik de angst en onzekerheid in mezelf vertrouwde en omdat ik niet besefte dat emotionele ervaringen niet echt zijn en geen echte macht hebben over mij.

Meer in de Volgende Blog

Dag 611: Hoe Zijn Onze Relaties de Facilitator van Zelf-Onderdrukking?

Wat ik heb ontdekt voor mezelf in mijn proces tot dusver is dat er wel degelijk een verschil is tussen zelf-expressie vanuit wie we denken en geloven dat we zijn in onze geest, hetgeen een expressie is van meningen, beoordelingen, interpretaties en gedachten, gedreven door reacties van gevoelens en emoties, en dat in een andere term het 'ego' genoemd kan worden -- en zelf-expressie vanuit het lichaam als wie we werkelijk zijn. 'wie we werkelijk zijn' omdat, ik bedoel, ons lichaam is wel degelijk de meest simplistische, sumiere en directe oorsprong van ons bestaan. Ons 'ego', ons 'ik' en onze geest is als het ware een deken dat daar bovenop gelegd wordt en dat die simplistische bestaansvorm van wie we zijn in en als het lichaam onderdrukt.

En dat Ego, als zijnde de idee van wie we zijn in onze geest, bestaat uit lagen die zichzelf gaandeweg hebben opgebouwd doorheen ons leven en die we uiteindelijk zijn gaan aanvaarden als wie we zijn. En dit gelaagde bestaan van het ego is wat er ook voor zorgt dat we bijvoorbeeld niet zien of beseffen  dat het ego niet werkelijk is wie we zijn, omdat het zo slinks en langzaam maar zeker is opgekomen in onszelf dat we het niet doorhadden terwijl het gebeurde.

Ik bedoel, onze uitdrukking in en als het ego is in feite gebaseerd op de onderdrukking van onszelf in en als ons fysieke lichaam. Terwijl we geloven dat we onszelf uitdrukken en 'onszelf zijn', drukken we in feite lagen en lagen van onderdrukking uit die we hebben toegestaan te bestaan in onszelf.

Die zelf-onderdrukkingen kunnen we bijvoorbeeld herkennen  in gedachten die we hebben over ons lichaam. Gedachten zoals 'ik moet slank zijn' of 'ik ben te dik' of 'ik ben lelijk' of 'ik moet er zus of zo uitzien', gepaard met een ervaring van stress. Dat zijn allemaal tekens en signalen die erop wijzen dat we in onze uitdrukking onszelf niet toestaan onszelf te zijn, maar dat we een specifiek beeld in onze geest hebben in verband met wie we willen zijn en/of denken dat we moeten zijn -- zowel langs binnen als buiten.

En het vreemde is dat onze relaties met mensen gebaseerd zijn op die zelf-onderdrukkingen. Het is wanneer we een relatie starten, een 'liefdes-'relatie, dat dit soort gedachten meer en meer beginnen op te doemen. Dus vreemd is het dan dat we langs de ene kant, wanneer we die 'ene' gevonden hebben, onze 'liefdespartner', ons plots zo enorm goed voelen omdat we immers iemand gevonden hebben die van ons houdt en die ons liefheeft. Maar dan langs de andere kant beginnen al die onzekerheden op te komen in onze geest. Onzekerheden in verband met ons uiterlijk en of het nog aantrekkelijk of sexy is.

En onzekerheden in verband met onze persoonlijkheid en of we nog wel interessant en uitdagend genoeg zijn. En dan komen de zelf-onderdrukkingen omdat we vanuit die onzekerheden willen proberen om 'beter', 'leuker', 'mooier', 'aantrekkelijker' te zijn, waardoor we uiteindelijk onszelf niet meer herkennen omdat we zodanig veranderd zijn in die relatie in ons verlangen om 'beter' te zijn.

En ik bedoel, die veranderingen gebeuren ook niet plots, het is precies hetzelfde als hoe het ego zich ontwikkeld, ons 'ik-bewustzijn', doorheen ons leven, het gebeurt gaandeweg en zo langzaam dat we het niet doorhebben. Maar uiteindelijk beseffen we wanneer we terugkijken op wie en hoe we waren voordat we in de relatie waren, dat we veranderd zijn en dat we niet goed weten hoe of waarom dat gebeurd is.

Meer in de volgende blog...

Dag 578: Hoe Fysieke Substantie een Schaakstuk wordt in de Relatie met Onszelf

 Dag 578: Hoe Fysieke Substantie een Schaakstuk wordt in de Relatie met Onszelf

 Het Transformeren van (Eet)Verslaving

 Het Transformeren van (Eet)VerslavingHet

 Het Transformeren van (Eet)Verslaving

Nadat ik in de voorgaande blogs de aard van de 'verslaving' die in mezelf bestaat in relatie tot 'eten' heb onderzocht van verschillende hoeken en dimensies - zal ik in deze blog overgaan tot het toepassen van zelf-vergeving - specifiek met betrekking tot die zelf-oneerlijke relatie die ik heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf van het willen wegvluchten van mijn angsten, onzekerheden en negatieve ervaringen in een positief gevoel dat ik in mijn geest verbonden heb met de specifieke handeling van eten - en dat ik daarin een verslaving gecreëerd heb in mezelf in relatie tot die specifieke handeling.

Zelf-oneerlijk,  omdat ik niet mijn eigen angsten en negatieve ervaringen in de ogen keek en aanpakte en losliet in mezelf, maar in de plaats daarvan keerde ik mezelf de rug toe door proberen te vluchten van die ervaringen in het produceren van een positieve ervaring door middel van het consumeren en misbruiken van specifieke substanties, met name voedsel - en daarin een specifiek 'mechanisme' te creëren in mijn geest van 'verslaving', als het constant herhalen van die misbruikende handeling in en als mijn constante neiging om te vluchten van mijn angsten, onzekerheden en negatieve ervaringen.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te participeren in een voorgeprogrammeerd, systematisch gedrag van het gebruiken van gevoelens, gegenereerd door het consumeren en misbruiken van fysieke substantie, om specifieke emotionele ervaringen van angst, onzekerheid en onveiligheid die ik voel in mezelf te onderdrukken en verstoppen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet eerlijk te zijn met mezelf over mijn emoties door mezelf te identificeren met het verlangen in mezelf om mijn emoties in relatie tot mijn wereld en omgeving te verbergen en onderdrukken onder, in en achter een positief gevoel

En ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de fysieke substantie te misbruiken teneinde dat positieve gevoel te produceren dat ik gebruik om de negatieve ervaringen in mezelf te verstoppen en verbergen van mezelf - zodat ik mezelf kan negeren en onderdrukken en oneerlijk kan zijn tegenover mezelf en geen verantwoordelijkheid hoef te nemen voor mijn eigen angsten

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd te zien, beseffen en begrijpen dat wanneer en als ik eet vanuit 'goesting' en 'gevoel' als een gedachte in mijn geest en een ervaring van verlangen - dat ik dan in feite bezig ben met het vluchten van en verbergen van een ervaring en emotie die ik niet wil zien en ervaren in mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te eten als een punt van fysieke ondersteuning maar te eten vanuit gevoel als de ondersteuning van het bewustzijnssysteem in en als mezelf als waarin ik dus eigenlijk de zelf-oneerlijkheid in mezelf voedt als mijn weigering om verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf, in de plaats van het leven in en als mezelf te voeden

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat wanneer en als ik eet vanuit gevoel en verlangen en gedachten, dat ik dan mijn lichaam aan het misbruiken en aan het schaden ben omdat ik geen rekening houdt met wat mijn lichaam wil, nodig heeft of zelfs aankan wanneer ik eet op basis van gevoel en energie - en wanneer ik gevoel gebruik als mijn maatstaf om mij te laten weten wanneer, hoe, wat en hoeveel ik zal eten

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd mij gewaar te zijn van de consequenties die ik creëer in mijn lichaam als en wanneer ik mezelf toesta en accepteer mezelf te laten sturen door gevoelens en verlangens in wat ik eet --- door nooit te hebben ingezien, beseft en begrepen dat gevoelens niet zijn wie ik werkelijk ben in eenheid en gelijkheid met het fysieke lichaam - gevoelens zijn het resultaat van een leugenachtige, zelf-oneerlijke en bedrieglijke relatie die ik met mezelf gevormd heb in mijn geest waarin ik wilde wegvluchten van mijn eigen emotionele ervaringen -- en gevoelens zijn dus niet te vertrouwen wanneer het aankomt op wat het beste is voor mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf zodanig te hebben afgescheiden van mijn lichamelijke behoeften, 'zintuigen' en 'voelsprieten' dat ik nooit heb beseft of ervaren dat er wel degelijk een verschil bestaat tussen wat het lichaam wil en nodig heeft en verlangt en wat de geest denkt en gelooft nodig te hebben en te verlangen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn relatie met voedsel te corrumperen door voedsel te gebruiken en te definieren als een schaakstuk dat ik gebruik in de relatie die ik met mezelf gecreëerd heb, als zijnde een relatie van zelf-oneerlijkheid en zelf-onderdrukking en een abdicatie van zelf-verantwoordelijkheid

Wordt Vervolgd in Dag 579

Dag 561: Hoe Verander ik mijn Relatie tot mijn Eigen Geest op Fysiek Vlak?

Dag 561: Hoe Verander ik mijn Relatie tot mijn Eigen Geest op Fysiek Vlak

Het Transformatie Proces van Emotionele Zelf-Sabotage

Ik heb dan een proces toegepast van zelf-onderzoek, zelf-vergeving en zelf-correctie in mijn schrijven in relatie tot het zelf-sabotage patroon van angst om te falen ten gevolge van het creëren van toekomstbeelden en -projecties dat ik had ontdekt in mezelf. En dus nu dat ik die stappen heb toegepast is het een kwestie van mij gewaar worden wanneer ik in dat patroon stap in mijn dagelijkse realiteit, zodat ik, wanneer ik het zie en opmerk, mezelf kan stoppen en mezelf kan veranderen in mijn relatie tot het patroon.

Mezelf veranderen in relatie tot het patroon gebeurt namelijk in het moment dat ik mij gewaarwordt dat het opkomt in mezelf, het moment dat er bijvoorbeeld specifieke gedachten in mijn geest komen -- zoals gedachten van angst in relatie tot toekomst-ideëen en -beelden in mijn geest, bijvoorbeeld 'ik kan dat niet', 'ik zal het niet kunnen', 'ik zal falen', 'ik ben daar niet slim genoeg voor', 'ik heb niet genoeg ervaring', 'ik ben niet voldoende voorbereid', enzovoort --- allemaal gedachten die dan een energetische reactie en ervaring van minderwaardigheid, inferioriteit en angst produceren in mezelf waarin ik dan mezelf identificeer met die gedachten en die gedachten ga aanvaarden in mezelf als een definitie van 'wie ik ben' in en als mezelf. En, vanaf het moment dat ik mezelf dus toesta emotioneel te reageren op de gedachten, ben ik als het ware 'verloren' in die zelf-definities, en verloren in de illusie dat die gedachten werkelijk 'zijn wie ik ben' omdat ik geloof dat de energie die ik ervaar in mezelf in reactie op de gedachten is 'wie ik ben'.

Dus, om dit niet te laten gebeuren en mezelf dus niet verloren te laten geraken in deze specifieke zelf-neerhalende zelf-definities - sta ik mezelf niet toe in de energie te gaan --- en dat kan ik doen door in het moment dat ik de gedachten zie opkomen in mijn geest, onmiddellijk mezelf ervan gewaar te maken van het specifieke patroon dat aan het activeren is in mijn geest, namelijk het patroon van zelf-sabotage  door het creëren van toekomst-beelden en -projecties en om in dat moment van gewaarzijn te ademen en mezelf in mijn ademhaling als het ware te stabilizeren en een standpunt van authoriteit in te nemen in relatie tot mijn emoties, omdat ik weet en mij ervan gewaar ben dat volgens het patroon dat aan het activeren is, de energie zal volgen op de gedachten --- omdat dat nu eenmaal is hoe ik mezelf in mijn geest doorheen mijn leven geconditioneerd heb.

Door in dat moment dan te ademen breng ik mezelf uit mijn geest en in mijn fysieke lichaam, waarin ik de macht heb om stabiel te blijven in relatie tot de energie die opkomt in mezelf, zijnde de emotionele reactie van angst, minderwaardigheid en onzekerheid en mezelf dus niet te laten meevoeren door die energie en zo verloren te geraken in  de zelf-definities in en van mijn geest in relatie tot wie ik zogezegd ben  tegenover mijn eigen toekomst - als zijnde 'minderwaardig'.

Dit is de techniek die ik, na het bewandelen van de eerste stappen met betrekking tot het begrijpen van en het creëren van een gewaarzijn in mezelf in relatie tot het specifieke patroon in mijn geest en hoe dat patroon precies werkt, functioneert en bestaat, kan gebruiken om mezelf op fysiek vlak, in mijn innerlijke realiteit zowel als mijn externe fysieke gedrag, expressie en beleving, te veranderen en te 'corrigeren' --- waarin ik bijvoorbeeld mezelf niet meer toesta te reageren met angst en minderwaardigheid in mezelf in relatie tot toekomstprojecties en -plannen en bijgevolg mezelf ook niet meer zal toestaan op te geven --- en zo zal ik mezelf de kans geven om het woord Success te leven in en als mijn leven  - door het patroon van Falen dat bestaat in en als gedachten, gevoelens en emoties in de geest  te corrigeren en te veranderen, of althans door mijn relatie tegenover dat patroon te veranderen.

Dag 497: Het Veranderen van een Emotionele Ervaring van Depressie

In de voorgaande blog had ik het punt geopend van hoe het reageren met emoties van bijvoorbeeld depressie op het zien van mijn partner die in een emotie van depressie gaat, en ik had gezien en beseft hoe deze reactie in wezen een punt van emotionele manipulatie is als een reactie op een angst om mijn partner te verliezen omdat ik doorheen mijn leven depressie heb ontwikkeld in mezelf als een manier om aandacht proberen te krijgen wanneer ik het gevoel heb en geloof  dat ik verlaten zal worden of dat ik iets zal verliezen waar ik waarde aan gehecht heb.

En, wat ik had gemerkt door mijn praktische toepassing van het veranderen van dit patroon, is dat ik wel degelijk in staat ben om dit patroon te veranderen door, in het moment dat dit patroon opkomt in mezelf mezelf te forceren om zelf-vergeving toe te passen in de plaats van toe te geven aan de verleiding en het verlangen om het patroon gewoon te volgen en laten uitspelen zoals ik het doorheen heel mijn leven heb laten uitspelen in en als mezelf in mijn relatie tot andere mensen.

Ik bedoel, ik heb zo vaak mezelf laten vallen en meevoeren in de ervaring van depressie als reactie op situaties waarin ik de angst ervoer in mezelf dat ik iets aan het verliezen ben in mijn wereld en realiteit en wanneer ik de mensen in mijn omgeving wilde manipuleren om ervoor te zorgen dat ik krijg wat ik wil en dat mijn realiteit verloopt zoals ik het verlang -- waardoor deze reactie nu een automatisch gegeven geworden is in mezelf. Maar, wanneer ik kijk naar wat de gevolgen en consequenties waren van deze emotionele reactie en ervaring van depressie in mezelf en hoe ik mij gedroeg en uitdrukte ten gevolge van de emotie van depressie in relatie tot mijn omgeving, dan zie en besef ik dat ik eigenlijk net de mensen om mij heen steeds van mezelf heb weggeduwd door in die depressieve/droevige staat te gaan.

Omdat, eigenlijk is die depressie een vorm van zelf-sabotage, omdat de gedachten die op dat moment door mijn geest gaan, er zijn van een opzettelijke zelf-verminderende aard. Omdat, als ik de emotie van depressie laat escaleren in mezelf, dan sta ik mezelf toe om verder en verder en dieper en dieper weg te zinken in een put van negatieve emotionele ervaringen -- en in mijn gedachten contempleer ik om alles op te geven, om mezelf op te geven en om dus steeds dieper de depressie in te zinken tot ik mezelf vernietig.

Ik bedoel, dit is vreemd en eigenaardig aan een depressie, hoe het zo kan escaleren tot een punt van zelf-vernietiging waarin ik mezelf volledig en absoluut saboteer in mijn leven - terwijl het startpunt van de depressie eigenlijk net het tegenovergestelde was, namelijk het willen beschermen en behoeden van een persoonlijk belang en verlangen en mezelf beschermen tegen een angst in mezelf. Maar, omdat ik nooit mijn eigen geest heb begrepen in hoe het eigenlijk werkt en functioneert, heb ik ook nooit ingezien dat de gedachten die opkomen in en als de emotionele ervaring van depressie eigenlijk niet 'echt' zijn, in de zin van dat de zelf-verminderende en zelf-saboterende depressieve gedachten eigenlijk een opzettelijke creatie zijn waarin ik mezelf opzettelijk neerhaal om een vorm van medelijden en dus aandacht te kunnen krijgen van andere mensen. Maar, ik was me gewoon nooit gewaar van wat ik eigenlijk werkelijk aan het creëren was in termen van wat de eigenlijke gevolgen zouden zijn van mijn creatie en van het feit dat ik mezelf niet werkelijk aan het beschermen was, maar dat ik eerder net afbraak aan het maken was aan mezelf en mijn leven.

Dag 488: Hoe creëer ik het Eind van mijn Relatie door Gebrekkige Communicatie?

Ik heb nooit het punt begrepen van 'elkaar leren kennen' wanneer het aankwam op relaties. Ik begreep of zag niet hoe 'een relatie' iets meer zou kunnen zijn dan een gevoel van aantrekking als een seksueel verlangen dat in feite puur gebaseerd is op het uiterlijk. Ik heb nooit echt tijd gespendeerd aan het 'leren kennen' van mijn seksuele partners en onze relatie begon meteen op het moment dat we seks hadden. Alsof die daad van 'seks hebben' op de één of andere manier iets speciaal betekent in verband met wie wij zijn in relatie tot elkaar - alsof het feit dat wij nu seks hebben gehad en die intense gevoelens van seksuele aantrekking 'geconsumeerd' hebben wil zeggen dat er plots één of andere innige verbinding bestaat tussen ons.

En dat leek ook steeds het geval te zijn, althans in de eerste paar weken van die relatie leek het altijd alsof we voor elkaar gemaakt waren en alsof het lot ons had samengebracht en alsof we perfect zijn samen, van nu tot in de eeuwigheid! Maar dan, vreemd genoeg, om de één of andere reden ebde dat intense gevoel van verbinding weg, ontstond er meer en meer conflict en wrijving tot de relatie uiteindelijk uiteen viel.

Het is eigenaardig wanneer ik nu kijk naar de absolute tegenstrijdigheid tussen hoe ik mij voelde en de dingen die ik geloofde en dacht in mijn geest in verband met de 'relatie' die ik heb met dit 'speciale individu' die mijn leven is binnen komen wandelen - en de eigenlijke fysieke realiteit van de situatie. In de zin van dat ik bijvoorbeeld wel een intense verbinding VOELDE in mezelf, maar in werkelijkheid kende ik mijn 'partner' niet eens werkelijk. Wat ik van hem wist was flarden van informatie uit gesprekken die ik af en toe met hem had - waarin ik wat hij mij vertelde over zichzelf ronddraaide in mijn geest om in één of ander beeld te passen van mijn 'perfecte partner'. En, omdat ik een beeld had gecreëerd van 'wie hij is' in mijn geest, opgemaakt uit stukjes en beetjes informatie - geloofde ik nu dat ik 'weet wie hij is' en dat hij wel degelijk mijn 'perfecte partner' is.

De reden waarom dit punt problematisch is in het creëren van een relatie met iemand, is dat, wanneer de relatie/energie op z'n eind loopt, en de conflicten komen naar boven en uiteindelijk maakt één van beide partners het uit - dan is er de neiging om te denken dat oftewel ik oftewel mijn partner het 'probleem' was of of de één of andere manier een fout begaan heeft. Maar, wat het eigenlijk was, is niet dat er fouten gemaakt werden door de ene of de andere partij, maar eerder dat er nooit voldoende communicatie geweest is tussen beide partijen, waardoor beide partners niet begrepen waar de ander vandaan komt in zichzelf of hoe de ander bestaat in zichzelf in relatie tot wat hij/zij doet of zegt.

Ik bedoel, de hele relatie is in dat opzicht al gefundeerd op een wankel startpunt omdat er vanaf het begin af aan niet actief gekeken werd door beide partners of ze wel samen zouden passen door middel van communicatie. Wat ik heb ondervonden in verband met hoe communicatie bestaat of ontstaat tussen twee mensen die zich aangetrokken voelen tot elkaar of twee mensen die bewust of onbewust op zoek zijn naar een relatie en/of seks, is dat er een vorm zal zijn van 'elkaar leren kennen' en 'communicatie', maar dat deze vorm niet gebaseerd is op het startpunt van daadwerkelijk mezelf ondersteunen om een relatie te creëren die het beste zal zijn voor mezelf in mijn leven --- de communicatie is eerder een vorm van 'flirten' waarin er aandacht besteed wordt aan het creëren van positieve gevoelens, waardoor beide partners zich bijvoorbeeld zullen uitdrukken in en als specifieke 'persoonlijkheden' die 'aantrekkelijk' bevonden zullen worden door de ander persoon -- terwijl de eigenlijke realiteit van wie we zijn binnenin onszelf onderdrukt wordt. Zo is het echter dat die realiteit uiteindelijk toch naar boven zal komen - en er zal bijvoorbeeld wrijving ervaren worden in de relatie uiteindelijk net omdat men zichzelf heeft onderdrukt.

Ik bedoel, dat is wat ik vaak heb ervaren in mijn relaties, is dat ik mij uiteindelijk plots gefrustreerd en kwaad begin te voelen in relatie tot dingen die mijn partner doet - waarin het lijkt alsof ik mij gefrustreerd/kwaad voel omdat ik die delen van mijn partner niet leuk vindt, maar wat het eigenlijk is, is dat ik mezelf in het begin van de relatie onderdrukt heb en dat ik nu kwaad en gefrustreerd begin te worden op mezelf omdat ik mij er in mijn onderbewustzijn van gewaar begin te worden welke de mate is waarin ik mezelf heb 'weggegeven'/'opgegeven' voor de relatie.

Dus, wat eigenaardig is, is dat ik mijn partner ga beginnen beschuldigen van dat hij op de één of andere manier mij probeert te onderdrukken  en dat hij geen rekening houdt met mij of geen respect heeft voor mij in de dingen die hij doet - terwijl hij in werkelijkheid niets te maken heeft met waarom ik mij nu plots zo voel tegenover hem. Hij is immers min of meer hetzelfde gebleven vanaf het begin, ik ben het die niet eerlijk was met hem en mezelf over wie ik eigenlijk ben omdat er delen waren van mezelf die ik beoordeelde als 'negatief' en waarvan ik geloofde dat hij mij niet zou aanvaarden of dat hij niet in een relatie zou willen zijn met mij als hij mij zou zien zoals ik eigenlijk ben - en die ik daardoor onderdrukte en verborgen probeerde te houden. En dus nu voel ik mij gefrustreerd omwille van wat ik mezelf heb aangedaan. Dus, als ik op dat moment niet eerlijk kan zijn met mezelf over het feit dat ik verantwoordelijk ben voor de ervaring van frustratie en kwaadheid, en als ik mezelf toesta die kwaadheid naar mijn partner toe te kanaliseren - uiteraard geef ik mezelf dan ook de kans niet om oplossingen te vinden en om te ontdekken hoe het zou zijn om mezelf wel uit te drukken en te aanvaarden zoals ik ben terwijl ik in een relatie ben met iemand, ik zal eerder conflict creëeren dat uiteindelijk zal leiden tot het einde van de relatie.

Wat ik heb ondervonden is dat wanneer de relatie dan eindigd, dat ik oftewel de fout zag in mijn ex oftewel in mezelf - maar ik besefte nooit dat de kwestie eigenlijk was dat ik in en tijdens onze relatie  nooit zelfs de tijd genomen heb om zelfs in alle eerlijkheid met mezelf te onderzoeken of en hoe wij eigenlijk bij elkaar passen. Ik heb nooit de moeite gedaan om duidelijk te zijn met mezelf over wat ik eigenlijk wil van de relatie, laat staan dat ik daarover duidelijk geweest ben met hem -- omdat, ik geloofde in mijn geest dat het 'hebben van een relatie' belangrijker is dan wie ik ben en wat eigenlijk werkelijk het beste zou zijn voor mezelf in mijn leven op aarde.

http://www.desteni.org

Dag 463: Is het Aanvaarden van een Ander het Aanvaarden van Mezelf in Gelijke Mate?

Dit is een verderzetting op "Dag 462: Hoe Verwijt en Beschuldig ik Anderen op Impliciete wijze in mijn Geest?" en "Dag 461: Het Proces van Praktische Zelf-Aanvaarding?" in mijn proces van het onderzoeken hoe zelf-aanvaarding een gemanifesteerde realiteit kan worden in en als mezelf.

Wat ik had ondervonden is dat ik specifieke delen van mezelf in mijn geest niet aanvaard, omdat dat ook is hoe ik in relatie sta tot andere mensen. Ik heb bijvoorbeeld angst om 'beoordeeld te worden door andere mensen', maar wat zich eigenlijk verschuilt in en achter die ervaring van angst is beschuldiging en beoordeling jegens de mensen waarvan ik denk dat ze mij beoordelen.

Omdat, de onderliggende gedachte die gepaard gaat met deze ervaring van de 'angst dat mensen mij zullen beoordelen' is dat mensen mij eigenlijk aan het aanvallen zijn in hun gedachten en dat dat de reden is dat ik mij angstig voel - en dat het  dus hun schuld is dat ik mij voel en ervaar zoals ik mij voel en ervaar. Dus, in deze gedachte aanvaard ik andere mensen niet zoals ze zijn omdat ik een deel van hen beoordeel als iets slecht en negatief - omwille van die beschuldigende gedachte van 'wat doen ze mij aan!'. Met andere woorden, als ik onderzoek wat ik hierin eigenlijk aan het doen ben, dan kan ik zien en observeren dat ik precies hetzelfde doe tegenover andere mensen als waar ik hen van beschuldig --- namelijk hen niet aanvaarden als wie ze zijn, door specifieke delen van hen te beoordelen als 'negatief'/'slecht'.

En daardoor sta ik ook zo in relatie tot mezelf en veronderstel en geloof ik dat andere mensen zo in relatie staan met mij - namelijk op een beoordelende/veroordelende manier --- waarin ik het gevoel heb dat 'mensen mij niet aanvaarden' en dat ik mezelf niet aanvaard - enkel en alleen dus omdat ik het eigenlijk ben die andere mensen niet aanvaard.

Dus, nu dat ik deze tendens heb vastgesteld in mezelf in verband met de realiteit van mijn interne ervaringen - namelijk dat, waar ik andere mensen van beschuldig is eigenlijk wat ik zelf doe tegenover hen, hetgeen dan terug naar mezelf gekaatst wordt -- zoals beoordelingen --- nu komt het erop aan dat ik deze tendens in mezelf verander omdat het overduidelijk niet waarachtig is, het staat niet in lijn of komt niet overeen met de eigenlijke realiteit.

Omdat, de beoordelingen en het beoordelende personage die ik zogezegd zie in andere mensen tegenover mij, waar ik mij door 'aangevallen' voel, en dat ik impliciet beoordeel als negatief en slecht, bestaat eigenlijk in mezelf --- omdat het dit personage is dat ik beoordeel in mezelf, precies dat personage dat ik zie in andere mensen, namelijk het personage van het beoordelen van andere mensen --- omdat ik mij bijvoorbeeld vaak superieur voel tegenover andere mensen, en dat is het soort achterklap dat soms opkomt in mijn gedachten, waarin ik mezelf op de één of andere manier vergelijk met andere mensen en daarin hen en mezelf beoordeel in die vergelijking als superieur of inferieur. Ik bedoel, dat is het beoordelingspersonage - en dat heb ik nooit in mezelf gezien of erkent.

Ik heb het wel altijd gezien in andere mensen, en dan was het van 'wat zijn mensen slecht - ze beoordelen mij!', maar ik heb nooit die tendens of dat personage gezien of erkend in mezelf want ik was zogezegd altijd het slachtoffer - altijd het goede personage dat alles maar ondergaat en gadeslaat en die het zo goed bedoelt.

Dus, nadat ik het probleem heb uitgeschreven voor mezelf, zie ik meteen de oplossing - namelijk ik zie dat als ik andere mensen aanvaard zoals ze zien en zoals ik ze zie, door hen dus geen beschuldigingen toe te werpen in mijn geest, dan kan ik ook meteen zelf aanvaarding ervaren vanuit het principe dat wat ik geef is wat ik zal krijgen.

In de volgende blog zal ik verder gaan op dit punt van hoe ik zelf-aanvaarding kan realiseren in mezelf door andere mensen te aanvaarden op gelijke wijze en in gelijke mate als wat ik voor mezelf zou willen.