Dag 754: Het Belang van Zelf-Bevraging

Het voornaamste dat ik tot zover geleerd heb tot zover in mijn reis samen met Desteni, is het belang van het in vraag stellen van jezelf en met name het in vraag stellen van je eigen 'voorkeuren'. Voorkeuren zoals bijvoorbeeld het verkiezen van niet begaan te zijn met politiek, het verkiezen van niet al te veel sociaal geëngageerd te zijn in de levens van je buren/naasten, het verkiezen om je eerder toe te leggen op het uitbouwen van je eigen leven/familie en je voorkeuren in verband met het soort mensen waar je liever mee omgaat en het soort mensen die je liever uit je leven bant of wegdringt.

Mijn voorkeur was bijvoorbeeld om eerder niet in groepen te vertoeven. Ik heb me nooit thuis of comfortabel gevoeld in de groepen waarin ik mij bevond, zoals klasgroepen, sportgroepen, jeugdverenigingen en zelfs familie en vrienden. Ik verkoos om eerder alleen te zijn en mij bezig te houden met mezelf en mezelf af te zonderen van mensen. En deze voorkeur was gebaseerd op mijn gevoelens, op hoe ik mij voelde in groepen in tegenstelling tot hoe ik me voelde wanneer ik alleen was. Ik voelde mij steeds meer op mijn gemak wanneer ik alleen was, in tegenstelling tot hoe ik mij voelde in groepen (voornamelijk groepen van mensen die ik nog niet goed kende). In het bijzijn van mensen voelde ik mij over het algemeen, onzeker, oncomfortabel, gespannen, angstig, onderdrukt, beoordeeld en buitengesloten.

Mijn voorkeur was dus gebaseerd op mijn herinneringen en ervaringen van mezelf in groepen en op het willen vermijden en ontwijken van onplezierige en onaangename ervaringen en dus het willen vermijden dat het verleden zich zou herhalen. Het is pas door mezelf uit te dagen om mijn beslissingen niet te baseren op mijn voorkeuren maar om eerder te testen of die vookeuren werkelijk de grenzen afbakenen van 'wie ik ben' en al wat ik ben, dat ik ben gaan inzien hoe ik mezelf als wezen heb gelimiteerd en hoe die voorkeuren eigenlijk zelf-limitaties zijn waarin ik mezelf ervan weerhoudt om niet enkel mezelf maar ook de realiteit waarin ik besta te zien met heldere ogen.

Ik zag bijvoorbeeld nooit dat mijn 'voorkeuren' in wezen een soort van mechanisme waren waarin ik ervoor zorg dat ik mijn eigen herinneringen nooit onder ogen zal komen en dat ik dus ook nooit oplossingen zal zien en formuleren voor de dingen die ik ervaar als problematisch. Dingen zoals emotionele ervaringen in relatie tot de mensen om mij heen. Zolang ik immers ver weg blijf van het kijken naar en geconfronteerd worden met mijn eigen nare herinneringen door ervoor te zorgen dat ik mij nooit meer in gelijkaardige situaties bevindt, zal ik tegelijkertijd de illusie en de idee in stand blijven houden dat die ervaringen in mijn herinneringen 'echt' waren en macht hebben over wie ik ben en hoe ik leef en omga met mijn wereld en realiteit.

In mijn process met Desteni heb ik de emotionele reacties, ervaringen en associaties die ik in mijn geest gevormd heb rond 'groepen' kunnen overstijgen en veranderen, net door mijn voorkeuren uit te dagen en stappen te nemen buiten de richting die ik doorgaan zou verkiezen op basis van hoe ik mij voel en welke ervaringen ik wil vermijden.

Dag 752: De Herinneringen die Je Dacht Verwerkt en Losgelaten te hebben..

Deze blog zet voort op het onderwerp van 'herinneringen' hetgeen in voorgaande blogs - zoals Dag 750: De Onderontwikkelde Vermogens van Volwassenheid en Dag 751: Hoe Belichamen we het Verleden in ons Dagelijks Bestaan? - ter sprake gekomen is. 'Herinneringen' in termen van hoe je als mens ervaringen uit het verleden in en met je meedraagt die dan de ervaring van wie je bent in jezelf en in relatie tot je omgeving kleuren en bepalen.

Om een concreet voorbeeld te geven kwam ik oog in oog te staan met mijn eigen onderdrukte en vergeten herinneringen wanneer ik zo'n twee-tal jaren geleden hier naar de Desteni Farm verhuisde. Ik kwam van een stadsbestaan in België waar ik gedurende lange tijd alleen leefde. Ik werkte ook alleen en bevond me dus niet vaak in het bijzijn van veel mensen, en wanneer dat wel gebeurde was het steeds van korte tijd. En nu plots bevond ik mij in een vrij grote groep mensen waar ik haast in elk moment mee samen leefde en werkte.

Wat voor mij aanvankelijk, gedurende de eerste aantal maanden, naar boven kwam drijven waren allerlei emotionele ervaringen en gedachtenpatronen in mijn geest die ik nooit ervoer toen ik nog alleen leefde. Wat naar boven kwam was in feite de gedrags- en gedachtenpatronen die ik had gevormd en ontwikkeld tijdens mijn kindertijd en specifiek mijn schooltijd. Gedachtenpatronen die specifiek te maken hadden met mijn positie in de groep, met mijn zelf-beeld in relatie tot de mensen om mij heen, met of ik al dan niet in de groep pas, of ik er al dan niet bijhoor, of ik al dan niet goed genoeg bevonden word, etcetera. En gedragspatronen zoals bijvoorbeeld een neiging om mezelf te isoleren van de groep, om mijn emoties verborgen en onderdrukt te houden en om mezelf en mijn expressie opzettelijk te verminderen in interacties met de mensen om mij heen.

Al deze ervaringen kwamen in mezelf op intense wijze naar boven omdat ze onderdrukt bestonden in mezelf. Het was min of meer vanaf ik de schoolbanken had verlaten dat ik ook niet meer te maken kreeg met hoe ik mezelf zag en ervoer in relatie tot groepen en de positie en identiteit die ik mezelf gegeven had in relatie tot die groepen waarin ik mezelf eens bevond. Als je alleen woont wordt je immers niet geconfronteerd met die groepsdynamiek en zullen al die ervaringen en gedachten en persoonlijkheden vandien ook niet getriggerd of geactiveerd worden. Toen ik alleen leefde leek het dus dat ik 'stabiel' was, aangezien ik over het algemeen niet veel te maken kreeg met emotionele ervaringen, maar dit wilde absoluut niet zeggen dat de ervaringen die ik meemaakte binnenin mezelf toen ik een kind op school was zomaar verdwenen waren. Het wilde enkel zeggen dat die ervaringen afhankelijk zijn van een specifieke omgeving en opstelling en dat het dus maar een kwestie is van wat er in mijn omgeving gebeurt, hetgeen dan zal bepalen wat er in mijn interne realiteit getriggerd zal worden.

Dit is dus een voorbeeld van hoe je herinneringen kan leven en belichamen zonder dat je het zelf beseft - namelijk omdat die herinneringen als slapercellen zijn diep in de grochten van je geest, en enkel activeren wanneer je je in specifieke situaties bevind. Dan komen er bepaalde gedachtenpatronen en emoties of gevoelens naar boven waarvan je dacht dat het niet meer in jezelf bestond.

In de volgende blog deel ik hoe ik van deze situatie waarin die specifieke onderbewuste herinneringen van hoe ik me ervoer tijdens mijn kindertijd geactiveerd werden gebruik heb gemaakt om mezelf te veranderen op een manier waarop ik weet dat als ik me ooit nog in een groep van mensen bevind, dat ik niet meer beinvloed zal worden door herinneringen.

Dag 613: Wanneer Liefde Problematisch wordt

 Ik voelde mij dus gevangen in een relatie omdat ik mezelf gevangen hield in mijn eigen angst om alleen te zijn. En dat was in feite vreemd, omdat ik mijn hele leven alleen geweest ben, en nu plots is het iets verschrikkelijk en afschuwelijk om nog maar te denken aan weer alleen zijn. Ik bedoel maar, wat is het dat er plots veranderd was? Waarom is het en waar is het dat ik eigenlijk werkelijk angst van had?

Ik weet dat er immers zoveel mensen zijn die net als ik om dezelfde reden in een relatie blijven die niet goed is voor hen en wat ik beseft heb is dat zolang ik blijf leven en bestaan en beslissingen nemen vanuit het startpunt van een angst die in mijn achterhoofd doemt zonder dat ik begrijp waarom ik mij angstig voel en waar ik precies eigenlijk angst van heb, dan zal ik ook nooit een uitweg of oplossing zien en vinden voor mijn situatie. Ik zal mij gevangen voelen in angst en ik zal bijgevolg mezelf ook gevangen zetten en limiteren in mijn daadwerkelijke fysieke leven en bestaan door bijvoorbeeld in een relatie te blijven die niet bestaat op een manier die het beste is voor mezelf.

Dus hoe komt het dat je je hele leven alleen kan zijn - alleen in de zin van dat je in feite nooit werkelijk 'alleen' bent omdat er altijd wel mensen om je heen zijn, je hebt vrienden en familie, maar je hebt niet per se een 'liefdes-relatie' met een 'speciaal iemand' - maar dan vanaf het moment dat je zo een relatie met iemand aangaat, dan plots komt die angst aanzetten en de idee aanzetten dat je niet meer alleen kan zijn en dat deze persoon je dus niet mag of kan verlaten want dat zou je niet aankunnen, om nu weer terug te gaan naar de staat van het 'alleen zijn', ook al is dat haast als het ware je natuurlijke staat in zekere zin omdat het eigenlijk altijd al zo geweest is, vanaf het moment dat je geboren werd in deze wereld.  En plots lijkt het wel het einde van de wereld om weer alleen te belanden.

Wat gebeurt er met ons in onze geest en in wie we zijn dat we een zodanige afhankelijkheidsrelatie vormen met iemand die we in veel gevallen eigenlijk amper kennen - de persoon waar we plotsklaps 'verliefd op worden' - dat we gaan geloven dat we niet meer zonder die persoon kunnen bestaan. Ik bedoel wanneer ik kijk naar hoe mijn relaties verliepen en hoe en wanneer die specifieke ervaring opkwam in mezelf dat ik absoluut deze persoon niet kan verliezen - dan was het al in de eerste maand van onze relatie. En vaak begon onze relatie al vrij snel nadat we elkaar pas hadden leren kennen. Ik wil maar aantonen hoe vreemd het eigenlijk is dat je jaren en jaren alleen kan zijn en daar geen enkel probleem mee hebt en het zelfs 'natuurlijk' en vanzelfsprekend aanvoelt om 'alleen' te zijn zonder noodzakelijk een 'partner' te hebben, maar dat je dan in een 'relatie' gaat met iemand en haast vanaf het eerste moment in en van die relatie in jezelf op de één of andere manier de beslissing maakt dat je niet meer zonder die persoon kan leven en dat het onmogelijk is om nog alleen te zijn.

Ik bedoel, er zijn zoveel mensen die rechtvaardigingen voor deze ervaring zullen gebruiken zoals 'tja, dat is liefde', en die het woord 'liefde' gaan gebruiken om zulk'n fenomenen dewelke op zich eigenlijk niet het beste zijn voor onszelf, te gaan verklaren en goedpraten -- maar die zogezegde 'liefde' wordt een probleem wanneer je jezelf gaat beginnen compromitteren en veranderen omdat je angst hebt om nog alleen te zijn met jezelf en binnenin jezelf gelooft dat je niet zonder je partner kan bestaan.

Meer in de volgende blog...

Dag 586: Jezelf Waarderen dat moet je Leren

 Dag 586: Jezelf Waarderen dat moet je Leren

Wat is het Proces van Zelf-Verandering?

Dus, ik ben in feite opgegroeid met die veronderstelling en aanvaarding dat het ok is om te liegen tegen mezelf, zolang ik maar 'goede punten' krijg en, zolang mensen mij maar leuk vinden en aanvaarden. Dus, die neiging heb ik ook doorgetrokken in mijn proces in dat ik vaak de realiteit van mezelf onderdrukte - als namelijk het feit dat ik het gereedschap van zelf-verandering vaak maar half-half toepaste en in mijn achterhoofd wel wist dat mijn toepassing niet voldoende was om daadwerkelijk mezelf veranderd te kunnen hebben, maar toch voelde ik mij positief over mijn toepassing, omdat ik kon bewijzen dat ik het gereedschap heb toegepast. Iedereen kan het zien - ik bewandel mijn proces van zelf-verandering, dus ben ik mezelf aan het veranderen.  Dag 585: Het Zelf-Veranderings Gereedschap is maar zoveel Waard als de Zelf-Eerlijkheid die ik Toepas

Dat is het gevaar dat ontstaat wanneer je kinderen opvoed  en aanleert om zichzelf aan te passen aan wat 'een ander over hen denkt', en niet enkel dat, maar meteen ook datgene wat een ander over hen denkt meer waarde te geven dan wat ze over zichzelf denken. Ik bedoel, wanneer je een kind opvoed om z'n aandacht te plaatsen in 'andere mensen', dan is dat hoe dat kind en later die volwassene in zichzelf zal bestaan - want, dingen zoals zelf-respect en zelf-aanvaarding en luisteren naar jezelf en zorg dragen voor jezelf, dat is iets dat je moet leren --- vooral in deze wereld waarin je tegelijkertijd ook nog moet rekening gaan houden met 'andere mensen'.

Het is immers zo snel gebeurt dat je een kind conditioneert om zichzelf te verwaarlozen en zelf-respect en zelf-aanvaarding te verplaatsen met een slaafse volgelings-ingesteldheid en een blindelings vertrouwen van 'andere mensen' --- het is maar waar je aandacht in plaatst en waar je de nadruk op legt en wat je herhaalt tegen je kind tijdens hun opvoeding. En als jij als ouder je aandacht plaatst in 'wat andere mensen denken', maar tegelijkertijd je kind niet het verschil aanleert tussen 'wat andere mensen over je denken' en 'wat jij van jezelf denkt' en de waarde van het hebben van respect voor jezelf en het vertrouwen op jezelf - dan zal je kind die specifieke 'kwaliteiten' ook ontbreken - omdat al wat het in z'n leven geleerd heeft, is waar de ouder de nadruk op gelegd heeft en steeds herhaald heeft, namelijk 'wat denken andere mensen over je'.

Ik wil maar zeggen dat ik bijvoorbeeld nooit de waarde geleerd heb van zelf-respect en zelf-aanvaarding en zelf-waardering - laat staan dat ik er in feite zelfs een referentie punt voor heb in mezelf. Omdat, mijn geest zit vol met uitdrukkingen zoals 'wat zullen de mensen denken' en 'je moet een goede indruk maken' en 'je moet er goed uitzien' - uitspraken die verwijzen naar 'andere mensen' en die de relatie vormen in mijn geest tussen 'wie ik ben' en 'wat andere mensen van mij denken' --- maar nergens in mezelf was er ooit iets te bespeuren dat betrekking had tot het waarderen van mijn integriteit en eerlijkheid tegenover mezelf en mijn aanvaarding van mezelf.

Dus, al wat ik was en wat ik leefde was steeds in relatie tot de stellingen en gedachten in mijn geest in relatie tot 'wat andere mensen van mij denken' - aangezien het niet eens in mezelf opkwam dat er ook werkelijk een 'ik' in mezelf bestaat die gelijk staat aan die 'andere mensen', en dat die 'ik' in mezelf evenveel waard is als de 'andere mensen'. Ik had met andere woorden mijn eigen bestaan volledig weggecijferd door mezelf enkel te definieren in en als de voorgeprogrammeerde gedachten en stellingen in mijn geest in relatie tot 'wat andere mensen van mij denken' --- stellingen en gedachten die ik als mantra's van mijn omgeving blindelings had gekopieerd tijdens mijn opgroeiingsproces in deze wereld.

Wat ik hier wil aantonen is dus in feite dat je nooit meer kan verwachten van een kind dan wat je erin steekt - de output is gelijk aan de input.  Als je graag wil dat je kind opgroeid tot een wezen dat respect en waardering heeft voor zichzelf en zichzelf vertrouwt en integriteit heeft - dan moet je dat ook benadrukken, dan moet je dat voeden en niet zomaar verwachten dat het vanzelf zal ontwikkelen, vooral niet wanneer en als dat kind tegelijkertijd beïnvloedt wordt van alle kanten om zichzelf te gaan vormen en definieren op een specifieke manier teneinde in z'n omgeving te passen.

In mijn proces van zelf-verandering is dit punt bijvoorbeeld een groot obstakel gebleken voor mij - omdat ik bijvoorbeeld mijn proces aanvankelijk bewandelde vanuit dat startpunt dat in mezelf bestond waarin ik geloofde dat ik maar zoveel ben als wat een ander over mij denkt. Dus, geloofde ik dat als ik andere mensen ervan kan overtuigen dat ik 'veranderd ben', dan is dat wie ik ben --- waarin ik dus niet eens zag of begreep dat waarachtige zelf-verandering is niet een uiterlijke vertoning, maar is een levende stelling van wie ik ben binnenin en als mezelf, die compleet los staat en absoluut niets te maken heeft met het concept van 'wat andere mensen over mij denken'.

Dag 168: Uit de Duisternis van Mezelf naar het Licht van de Relatie

Lees "Dag 165: Wat is een Relatie?" voor Context.

Dag 166: Zoeken naar Hulp in een Relatie
Dag 167: Enkel ik kan mezelf Redden


Een patroon dat ik heb gevonden dat zich steeds heeft herhaald vanaf mijn kindertijd en dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf als motivator en basis van mijn relaties met mensen, is het verlangen naar het 'licht' dat ik zag in 'andere mensen', met andere woorden in de BEELDEN die ik zag met mijn ogen waarin het leek alsof 'andere mensen' niets dan licht zijn (omdat ze dus maar een beeld waren dat ik zag met mijn OGEN), en wanneer ik in mezelf keek zag ik niets dan duisternis.

Het 'licht' was voor mij structuur en zekerheid als GEDACHTEN - terwijl de duisternis in mezelf chaos was, onzekerheid, wanhoop, angst, ongedefinieerdheid. Maar wat ik hierin nooit heb beseft is dat de zogezegde 'structuur' en 'zekerheid' die ik zag in het licht als 'andere mensen', in wezen mijn eigen gedachten waren die bestonden in MEZELF, dat ik enkel mijn gedachten als beoordelingen en definities geprojecteerd zag op wat ik zag met mijn ogen - en dat ik dus nog steeds alleen bestond in mezelf, maar dat ik mezelf in die mate had afgescheiden van mezelf dat ik een aparte wereld had gecreëerd van 'het licht' in de vorm van gedachten als BEELDEN en WOORDEN waar ik mezelf compleet van had afgescheiden als 'de wereld buiten mezelf' -- en 'de wereld in mezelf' was dan de duisternis als het compleet tegenovergestelde van 'het licht' --- terwijl beide gewoonweg bestonden in mezelf als mezelf.

Het creëren van een relatie was voor mij hierin een vlucht van de duisternis als hoe ik mezelf ervoer in mezelf - waarin ik werkelijk geloofde en hoopte dat ik op de één of andere manier zou kunnen versmelten met de mensen die ik zag met mijn ogen als 'het licht', bijvoorbeeld door middel van 'seks', 'liefde' en 'vriendschap' in de vorm van 'relaties' - niet beseffend dat ik hierin enkel verlangde om te versmelten met wat ik niet had aanvaard in en als mezelf en waar ik mezelf van had afgescheiden in mezelf, namelijk 'het licht' als de gedachten en gevoelens in mezelf die ik projecteerde op wat ik zag met mijn ogen.


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd op zoek te zijn naar het licht om te ontsnappen aan de duisternis in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'relaties' te definieren in en als 'het licht', in tegenstelling tot de duisternis in mezelf -- in de plaats van in te zien dat deze tegenstelling enkel bestaat als een zelf-onderdrukkings mechanisme waarin een relatie als zogezegde 'aanvaarding' en 'verbondenheid' en 'liefde' in wezen een verwerping is van mezelf als wie ik werkelijk ben als de duisternis en dus een illusie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te verwerpen en onderdrukken in en als de zoektocht naar het licht als 'relaties'

ik vergeef mezelf dat ik relaties heb toegestaan te bestaan in mezelf als ondersteuning van de angst van en in mezelf als de duisternis in de plaats van ondersteuning van zelf-inzicht en zelf-aanvaarding

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van het licht als wat ik zie met mijn ogen door mezelf af te scheiden van de beoordelingen en definities die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf waarin ik 'het licht' categoriseer, definieer, afscheid en verdeel - en hierin mezelf te definieren in en als 'de duisternis'  als de tegenpool van het licht --- waarin ik mezelf heb toegestaan het licht te beoordelen en ervaren als 'positief' en 'de duisternis' te beoordelen en ervaren als 'negatief', in de plaats van te staan/bestaan in en als eenheid en gelijkheid als licht en duister en niet in en als een energetische polariteit van positief en negatief maar in en als het besef dat ik het bestaan ben als al wat HIER is

ik vergeef mezelf dat ik relaties heb toegestaan te bestaan in het bestaan/de realiteit als mezelf als de ondersteuning en bevestiging van de energetische polariteit van 'licht' en 'duisternis' als afscheiding, waarin ik opgeslorpt ben door het verlangen naar een positieve ervaring in en als de zoektocht/het verlangen naar een relatie - in de plaats van de ondersteuning van wie ik werkelijk als het leven zelf als eenheid en gelijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de duisternis in mezelf door die te beoordelen als 'negatief' en het te verbinden met een negatieve energetische ervaring in mezelf van angst, wanhoop, chaos en verwarring

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van het licht in mezelf door het te beoordelen als 'positief' en het te verbinden met een positieve energetische ervaring in mezelf van opwinding, verlangen, verwachting, liefde, verbondenheid en hoop

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de energetische polariteit van licht en duisternis die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf door mezelf te definieren in en als de angst van de duisternis en het verlangen naar het licht - en door mezelf hierin te hebben toegestaan te participeren in en als het creëren van 'relaties' ter ondersteuning en voeding van deze energetische polariteit door 'relaties' te definieren in en als de ervaring van verlangen, verbondenheid, liefde, opwinding, verwachting en hoop

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van 'relaties' door 'relaties' te definieren in en als de ervaring van hoop, verwachting, verlangen, opwinding, verbondenheid en liefde

ik vergeef mezelf dat ik de polariteit van 'relaties' en 'eenzaamheid'/'alleen zijn' te hebben toegestaan te bestaan in het bestaan als mezelf door 'relaties' te definieren als 'het licht' als 'positief' en 'eenzaamheid' en 'alleen zijn' te definieren als 'duisternis' als 'negatief' en door een positieve energetische ervaring te verbinden met 'relaties' en een negatieve energetische ervaring te verbinden met 'alleen zijn' en 'eenzaamheid' - waarin ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verlangen om een relatie te hebben als de zoektocht/het verlangen naar een positieve ervaring in en als de vlucht van een negatieve ervaring in en als het 'alleen zijn' en 'eenzaamheid' --- in de plaats van zelf-eerlijk te zijn en te bestaan in en als het besef dat licht en duisternis in en als mezelf bestaan en dus één en gelijk zijn met mezelf en dat ik de beoordelingen van 'positief' en 'negatief' gebruikt heb om mezelf af te scheiden van mezelf als 'licht' en 'duisternis'

ik vergeef mezelf dat ik een realiteit van 'licht' en 'duisternis' als 'leven' en 'dood', 'liefde' en 'haat', 'relaties' en 'eenzaamheid', heb toegestaan te bestaan, als een wereld waarin wezens elkaar misbruiken in en als relaties in hun zoektocht/verlangen naar het 'licht' als een positieve energetische ervaring en angst van de 'duisternis' als negatieve ervaringen, door geen verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf door niet in te zien en te beseffen dat 'licht' en 'duisternis' niet echt bestaan, maar een polariteit is die ik in mezelf heb gecreëerd waarin ik mezelf heb afgescheiden van mezelf als het leven zelf en die ik heb aanvaard als 'de realiteit' - terwijl het in wezen maar de alternatieve onechte realiteit is van de geest als energetische ervaringen in en als gedachten, gevoelens en emoties


wordt vervolgd in Dag 169