Dag 615: Heb je een Relatie met Angst of met je Partner?

Ik wil maar zeggen dat de relaties die we aangaan met anderen, altijd relaties zijn met onszelf - omdat de dingen die we denken en voelen in relatie tot de ander persoon en hoe we reageren op de ander, bestaat steeds in onszelf en is steeds gebaseerd op al de onderdrukte en onderliggende lagen in en van ons bewustzijn. Als we dan dus dit feit gaan negeren en de uitdrukking van een ander 'persoonlijk' gaan opnemen door onszelf bijvoorbeeld te identificeren met wat een ander over ons denkt, dan zien we niet enkel onszelf niet in en als het feit dat onze reacties op het gedrag en de uitdrukking van een ander niets zegt over de ander maar veeleer iets zegt over hoe we zelf bestaan in en als onszelf, maar we zien vooral ook de ander niet en wie zij zijn in zichzelf als belichaamd door hun externe expressie.

Het was dus doordat ik een punt van angst in mezelf toestond te bestaan en dat punt van angst projecteerde op mijn partner - het punt zijnde de angst van verlies en daarin specifiek angst om mijn relatie/partner te verliezen - dat ik een intern conflict manifesteerde dat bestond uit zelf beoordeling, en daarin mijn partner zijn externe uitdrukking gebruikte om die zelf-beoordeling in mijn geest 'echt' te maken.

Bijvoorbeeld wanneer hij op een bepaalde manier naar mij keek, dan interpreteerde ik die uitdrukking in en als een gedachte van 'oh neen, hij denkt dat ik vreemd ben', waarin ik aldus het punt van angst projecteerde op hoe hij zichzelf in dat moment uitdrukte en ik gebruikte zijn uitdrukking om die angst in mijn geest 'echt' te maken, door in feite hem in dat moment indirect te beschuldigen van zogezegd te denken dat ik 'vreemd' ben en daardoor schijnbaar verantwoordelijk te zijn voor het feit dat ik reageer met angst in mezelf.

Ook al bestond die gedachte enkel in mijn geest en had hij nog niet eens iets gezegd. Ik bedoel, hij keek enkel naar mij  en binnenin mezelf kende ik hem absoluut nog niet voldoende om zijn gedachten te kunnen voorspellen op die manier. Ik bedoel hoe makkelijk en snel projecteren we gedachten die we eigenlijk denken tegenover onszelf in de mensen die we zien in onze wereld en realiteit, zonder dat we dat fenomeen op welke manier ook bevragen, omdat het zo 'echt' lijkt.

Ik overwoog niet eens dat mijn partner een individu is die een heel leven achter de rug heeft in deze wereld en dat ik hem nog maar pas ken en dat de gedachten en reacties die ik in hem zie gebaseerd zijn op mijn eigen ervaringen en op mijn eigen interne persoonlijkheden - ik vertrouwde gewoon automatisch op de projecties in mijn geest.

Dit toont dan ook mooi aan hoe de geest en wie we zijn en hoe we bestaan in en als onze geest niet gebaseerd is op gezond verstand, omdat het pas is wanneer we gezond verstand toepassen in het kijken naar en onderzoeken van onze geest dat we kunnen begrijpen dat de dingen die we zien en ervaren en over het algemeen voor waar aannemen in wezen een leugen blijken te zijn.