In de
voorgaande blog had ik een situatie besproken en uiteengezet waarin ik een
persoon in mijn omgeving ervoer als 'moeilijk' en het gesprek dat ik met hem
had als 'uitputtend', en waarvan ik nadien had ingezien hoe die ervaring van
'moeilijkheid' en 'uitputtendheid' in wezen wees op een punt dat in mezelf
mezelf bestaat maar dat ik nog niet veranderd heb en hetgeen ik in mezelf dus
ervaar als 'moeilijk' en 'uitputtend'. Deze persoon in mijn realiteit liet me
dit punt gewoon zien en dus ervoer ik dat punt in hem op precies dezelfde
manier als hoe ik het punt in mezelf ervaar.
Dus
terwijl ik hem definieerde en ervoer als een 'moeilijk persoon' omwille van hoe hij zichzelf aan het ervaren
was, namelijk als doelloos, richtingloos en apatisch, was ik eigenlijk die
ervaringen die op onderbewust niveau in mezelf bestaan in hem aan het
projecteren zodat ik in dat moment niet zou zien dat waar ik eigenlijk op aan
het reageren mezelf was.
Ik ervoer
het dus als een geschenk wanneer ik op het einde van ons gesprek besefte dat de
oplossing tot 'zijn' probleem was om gewoon te beginnen aan het doen van de
dingen die hij aan het uitstellen was. Terwijl, waar het gesprek over ging was
in feite ik die hem probeerde te overtuigen van het 'nut' en het 'doel' en het
'waarom' hij zou moeten beginnen aan datgene wat hij aan het uitstellen was.
Dit was een geschenk voor mij omdat ik me realiseerde dat ik in het oplossen
van 'zijn' probleem, tegelijkertijd mijn probleem aan het oplossen was, omdat
hetzelfde patroon van het eerder nadenken over wat ik zou of zal doen, dan het
eigenlijke doen op zich ook in mezelf bestaat.
En het
fascinerende is dat ik in mijn pogingen om dit patroon op te lossen voor
mezelf, heb geprobeerd om erover te schrijven, en erover na te denken, en
manieren te vinden om ten eerste te begrijpen waarom en hoe het is dat het
patroon van apathie in mezelf bestaat en waarom en hoe het is dat ik mezelf
tegenhoudt en onderdruk in mijn fysieke zelf-beweging en ten tweede mezelf
zover krijgen om mezelf van dit zelf-saboterende nadenken en mijmeren naar een
daadwerkelijk doen te krijgen.
Terwijl,
in al dat 'proberen' om dit patroon te veranderen, besefte ik niet dat ik
eigenlijk net bezig was te participeren in het patroon zelf, namelijk het
'dansen rond de pot' en het 'proberen' en het 'nadenken' en 'stil staan' en
twijfelen in de plaats van simpelweg te bewegen en te 'doen' zonder
noodzakelijkerwijs eerst in mijn geest te gaan.
Ik
bedoel, zelf-beweging is in wezen iets enorm simpel, en door na te denken
ontstaat er de neiging om dingen complex en ingewikkeld te maken, simpelweg
door de daad van het richten van mijn gewaarzijn in mijn geest, in de plaats
van met mijn gewaarzijn 'hier' te zijn, in de fysieke handeling zelf. Dus, als
je dan gaat beginnen nadenken over hoe te stoppen met nadenken en eerder gewoon
te 'doen', dan zet je jezelf ook klem.
Wat ik in
dit proces van het stoppen van dit patroon van apathie nooit heb beseft is dat,
om te beginnen met bewegen en 'doen' en mezelf richting geven in de fysieke
realiteit, is er geen 'begrijpen' nodig. Het bewegen is niet iets dat zal
voortvloeien uit het nadenken of het begrijpen. Maar dat is echter wel wat ik
steeds in mijn onderbewustzijn heb gelooft, namelijk dat ik maar het 'hoe' en
'waarom' van mezelf moet begrijpen en dat mijn fysieke lichaam zich vanzelf zal
corrigeren en vanzelf in gang zal schieten.
Wat ik
echter niet heb begrepen en ingezien is dat zelf-beweging in het fysieke
lichaam een bewuste beslissing moet zijn en dat het lichaam enkel beweegt op
basis van opzettelijke en bewuste Instructie. Dus als ik mijn macht weggeef aan
mijn geest door te geloven en te veronderstellen en verwachten dat mijn lichaam
op de één of andere manier wel in beweging zal komen, en zolang ik besta in een
staat van 'wachten', dan is er geen 'instructie' en dan zal mijn lichaam dus
ook niets doen omdat ik niet aanwezig ben en die positie inneem om mijn lichaam
in het moment zelf richting te geven.
No comments:
Post a Comment