Is depressie het beste voor onszelf?
Zijn emotionele ervaringen zoals woede, frustratie, wanhoop, twijfel of
onzekerheid het beste voor onszelf? Absoluut niet, maar toch zetten we een
gevecht op om onze emotionele ervaringen in stand te houden enkel en alleen
omdat we onszelf ervan hebben laten overtuigen dat we nu eenmaal onderhevig
zijn aan de emotionele schommelingen in onze eigen geest en dat dit 'nu
eenmaal' een deel uitmaakt van onze menselijke identiteit. Hoe vreemd toch…
Dit
verlangen en de beslissing om onszelf in een slachtofferrol te plaatsen speelt
zich op interessante wijze af in onszelf.
Ieder mens heeft wel zijn eigen interne strijd of probleem waar hij/zij
zich tegen verzet. We hebben allemaal wel momenten in ons leven waarin we ons
wanhopig of hopeloos voelen en er die 'waarom?!' vraag in ons opkomt, zoals
'waarom voel ik mij depressief?!', 'waarom kan ik niet zijn zoals hem/haar?!',
'waarom overkomt dit mij?!', of 'waarom voel ik mij zus of zo?!', waarin we
onszelf aanvaarden als het slachtoffer van datgene waar onze waarom vraag naar
gericht is.
En het
fenomeen dat ik in deze blog naar voren wil brengen is een weinig begrepen
realiteit die ligt achter onze 'slachtoffer' ervaring, en dat is namelijk dat
deze slachtoffersmentaliteit tegelijkertijd verantwoordelijk is voor het
bestaan van de 'dadersmentaliteit'. Daarmee wil ik zeggen dat we ons heel
makkelijk en heel snel een slachtoffer wanen van een specifieke situatie en/of
ervaring, en omdat we zo gewenteld zijn in die overtuiging dat wij het
slachtoffer zijn, zien en bemerken we absoluut niet wat de gevolgen zijn van de
handelingen die we uitvoeren vanuit dit zogezegde slachtoffers-standpunt.
De
'waarom' vragen die we ons stellen vanuit een ervaring van wanhoop,
verlorenheid, verwarring, machteloosheid en angst dragen met zich mee een
verborgen beschuldiging naar datgene waar onze 'waarom' naar gericht is. Een
beschuldiging die zegt van "jij hebt mij dit aangedaan! Jij bent
verantwoordelijk voor hoe ik mij nu voel en de situatie waarin ik mij
bevindt!". En dit is waarom we heel makkelijk van die machteloosheid en
verlorenheid overschakelen naar woede, kwaadheid en haat. Het zijn dan deze
specifieke emotionele ervaringen van boosheid die de drijvende kracht vormen
van de daders-mentaliteit.
Waarom
worden mensen moordenaars of verkrachters? Waarom doen mensen andere wezens
pijn en waarom vallen mensen andere wezens aan? Dat is omwille van de haat,
woede en boosheid die we voelen tegenover een ander. En die boosheid is
afkomstig van het geloof in onze geest dat we het slachtoffer zijn van anderen
en dat het andere wezens zijn die ons dingen hebben aangedaan. De moordenaar
voelt zich gerechtvaardigd in het vermoorden van een ander wezen omdat hij/zij
ervan overtuigd is dat hij/zij het slachtoffer is in de situatie en dat de
persoon die vermoord wordt op de één of andere manier verantwoordelijk is voor
de situatie waar de moordenaar zich een slachtoffer van en in voelt en waant.
We kunnen
ons ongetwijfeld wel één of meerdere situaties voor de geest halen waarin we
ons verblind voelde van woede tegenover een ander omdat we er zo
hartstochtelijk van overtuigd waren dat die individu ons iets had aangedaan en
dat we het slachtoffer waren van de daden van een ander. En ongetwijfeld gingen
er in dat moment van woede en haat tegenover die persoon allerhande gedachten
door onze geest waarin we ons verbeeldden die persoon pijn te doen of zelfs te
vermoordden. In dat moment bevonden wij ons in de slachtoffersmentaliteit en
tegelijkertijd in de dadersmentaliteit binnenin onszelf. In dat moment waren we
een moordenaar in onze eigen geest, en die drang om te moorden was volledig
gebaseerd op de overtuiging dat wij het slachtoffer waren.
Het punt
dat ik in deze blog via het bovenstaande wil overbrengen, is dat er gevolgen
verbonden zijn aan ons gebrek aan inzicht in hoe we bestaan vanbinnen en in hoe
onze geest en onze realiteit eigenlijk werkt en functioneert. Wanneer we
bijvoorbeeld een ander beschuldigen en het geloof dat we het slachtoffer zijn
in en van een situatie gebruiken om onze daden tegenover dit individu te
rechtvaardigen, dan negeren we het feit dat wij zelf bezig zijn met het creëren
van haat in deze wereld door te handelen vanuit haat binnenin onszelf terwijl
we onszelf verschuilen achter een ervaring van machteloosheid en inferioriteit
als de slachtoffers-positie.
In
werkelijkheid hebben we zelf de macht om conflict, moord, oorlog, enzoverder -
als de fysieke belichamingen en uitdrukkingen van haat - te stoppen door
rekenschap te nemen van de haat die binnenin onszelf bestaat en te stoppen met
onszelf voor te liegen dat we steeds het slachtoffer zijn in elke situatie. We
moeten gaan beseffen dat dader en slachtoffer in de realiteit niet bestaat
omdat het hand in hand gaat. We zijn dader zowel als slachtoffer en kort gezegt
betekent dit dat we verantwoordelijk zijn voor al wat bestaat in deze wereld
omdat niemand enkel dader is en niemand enkel slachtoffer is, we zijn allemaal
evenveel verantwoordelijk voor hoe onze wereld en realiteit bestaat.
Dit wil zeggen dat als wij een wereld willen
zonder oorlog, moord en misbruik, dat wij dan als eerste een levend voorbeeld
moeten zijn van ons vermogen als mens om deze dader-slachtoffer dynamiek stop
te zetten en te transformeren tot Verantwoordelijkheid door middel van het
onderzoeken van onszelf en onze realiteit
en het actief vormgeven van oplossingen voor de problemen die we
detecteren.
No comments:
Post a Comment