Dag 794: Het Veranderen van het Patroon van Beschuldiging middels Zelf-Vergeving

In deze blog deel ik de zelf-vergeving die ik zelf toepas om mezelf te ondersteunen en te assisteren om uit het patroon van beschuldiging te stappen, hetgeen ik in Dag 793: Wijs je vinger naar een ander en er wijzen drie vingers terug heb omschreven. Deze zelf-vergeving is een algemene representatie van wat ik meestal spreek en/of neerschrijf wanneer ik merk dat ik aan het participeren ben in beschuldiging in mijn geest. Wanneer ik met andere woorden in mijn gedachten en emotionele ervaringen zie en opmerk dat ik een ander persoon ergens van aan het beschuldigen ben.

Deze zelf-vergeving is voor mij zo van belang in het overstijgen van beschuldiging in de geest omdat het mij assisteert in het zien wat er onder de beschuldigende gedachten en emoties schuilt. Zelf-vergeving is wat mij steeds helpt loslaten van de meer oppervlakkige lagen van de geest, zoals de bewuste gedachten en emotionele reacties waarin ik bijvoorbeeld iemand zie als de 'schuldige' of de 'reden' van mijn kwaadheid of frustratie, opdat ik tot de realisatie kan komen van hoe die beschuldiging in wezen steeds meer zegt over mezelf dan over de persoon die ik aan het beschuldigen ben.

Voor deze zelf-vergeving neem ik als voorbeeld een situatie die de vaak de neiging heeft om bij mezelf naar boven te komen, namelijk gedachten in mijn geest waarin ik denk dat een bepaalde persoon in mijn leven 'niet om mij geeft'. De beschuldiging is dan meestal in de zin van 'hij houdt niet van mij', 'hij geeft niet echt om mij', 'hij is niet in mij geinteresseerd', hetgeen meestal uitmondt in een ervaring van kwaadheid, frustratie en zelfs wanhoop binnenin mezelf omdat ik ervan uitga dat hij het mij als het ware verschuldigd is om van mij te houden, om mij te geven en interesse te tonen in mij. De volgende zelf-vergeving is wat mij heeft geondersteund om die gedachten en de ervaring van kwaadheid, frustratie en wanhoop in mezelf te kunnen loslaten:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd X te beschuldigen dat hij niet om mij geeft

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd X aan te wijzen als de schuldige en de reden waarom ik het gevoel heb dat ik niet goed genoeg ben en dat ik afgewezen wordt

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de ervaring van kwaadheid en beschuldiging tegenover X, waarin ik mezelf groter en sterker probeer te maken, in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf over hoe ik mij werkelijk voel, namelijk minderwaardig, klein, niet goed genoeg en afgewezen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik zelf X afwijs, wegduw en beoordeel als 'niet goed genoeg' wanneer ik hem beschuldig en kwaadheid tegenover hem ervaar - en dat ik daarin in feite precies hetzelfde doe tegenover hem als waar ik hem van beschuldig

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen gedrag tegenover X zowel als tegenover mezelf door mijn aandacht af te leiden in en als het beschuldigen van X -- en dus niet te zien en te beseffen dat waar ik X van beschuldig eigenlijk net is wat ik zelf doe in relatie tot mezelf zowel als X, waarin ik degene ben die mezelf zie en beoordeel als niet goed genoeg en minderwaardig en ik mezelf dus afwijs en kwets en dan ook X ga afwijzen en kwetsen omdat ik mij afgewezen en gekwetst voel

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik in het beschuldigen van X in mijn geest in feite mijn aandacht aan het afleiden ben van mijn verantwoordelijkheid in verband met wie ik ben in relatie tot mezelf en X -- door mijn aandacht te plaatsen in X en wat X zogezegd allemaal verkeerd doet, zodat ik niet zou zien dat ik mijn eigen ervaringen zelf gecreeerd heb

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn afwijzende en beoordelende relatie die ik gecreeerd heb met mezelf te projecteren in Paul in en als het patroon van beschuldiging waarin ik geen verantwoordelijkheid wil nemen voor de relatie die ik met mezelf gecreeerd heb en dus liever iemand anders aanduid als de schuldige

Enzovoort…

In de volgende blog deel ik de zelf-correctieve doelstellingen die ik steeds als afsluiting plaats voor zelf-vergeving.

Dag 759: De Vijand die je ziet in een Ander is de Vijand die schuilt Vanbinnen

Eén van de dingen die ik tot dusver geleerd heb uit het samenleven in een groep van mensen, specifiek mensen die niet meteen aan je verwant zijn en waar je dus ook niet automatisch een 'verwantschap' of 'connectie' mee ervaart, is dat er een automatische houding van zelf-bescherming en -verdediging bestaat in de geest tegenover die andere mensen in de groep.

En die houding komt aan het oppervlak wanneer iemand bijvoorbeeld een fout maakt of wanneer iemand aan je spullen komt of op de één of andere manier tussen jou en je plannen komt. Het is een houding waarin je in zulk 'n momenten heel snel en scherp reageert met een ervaring van kwaadheid, frustratie of irritatie tegenover de persoon in kwestie. Het is het automatisch en onmiddellijk veronderstellen dat die persoon kwade bedoelingen gehad moest hebben of dat ze je opzettelijk probeerden te kwetsen ofzo.

Die houding van het zien van de ander als vijand is wat er steeds onder het oppervlak lijkt te drijven in relatie tot de mensen om ons heen. We zullen uiteraard wel zo vriendelijk en begrippelijk mogelijk zijn, maar dan vanaf het moment dat iets in je wereld en omgeving misloopt of moeilijk gaat omwille van wat een ander gedaan heeft komt die onderliggende reactie van zelf-bescherming naar boven in de vorm van gedachten waarin je de ander beschuldigt en ervaringen van irritatie, frustratie en kwaadheid. En het is in die automatische reactie dat duidelijk wordt dat onder al de vriendelijkheid in wezen een vijandigheid schuilt in relatie tot de mensen in je omgeving. Maar die verscholen en onderdrukte vijandigheid komt enkel naar het oppervlak in momenten waarin er dingen 'mislopen'.

Ik ben mij zelf pas onlangs gewaar geworden van deze automatische reactie op de mensen om mij heen waarin ik er bijvoorbeeld steeds vanuit ga dat mensen opzettelijk kwade bedoelingen hebben of opzettelijk niet attent zijn of niet genoeg opletten elke keer wanneer er iets gebeurt dat mij in de weg staat op de één of andere manier.

Een voorbeeld is bijvoorbeeld in het delen van een wasmachine waarbij ieder persoon zijn/haar dag heeft om de machine te gebruiken, maar wanneer ik mijn was wil doen merk ik dat er was van iemand anders in de machine steekt. Mijn eerste reactie is er in dat moment één van frustratie op de persoon wiens was in de machine steekt omdat het 'hun dag niet is'. In mijn geest komen dan beschuldigende gedachten naarboven waarin ik hen er bijvoorbeeld van beschuldig dat ze 'om niets geven', dat ze 'achteloos zijn' en 'geen moeite doen om attent te zijn voor een ander'. Wat ik in die gedachten en reacties dus aan het doen ben, is het vormen van een bepaald beeld van de persoon als zijnde een soort van booswicht, namelijk iemand die kwaad doet, een 'slecht persoon'/'slecht karakter'.

Maar in de werkelijkheid is geen enkel mens zomaar 'slecht' of 'kwaadaardig'. Er kunnen zoveel redenen zijn waarom mensen doen wat ze doen, en geen enkele van die redenen is ooit werkelijk 'van slechte aard'. Ik voelde me dus verbaasd wanneer ik zag hoe snel en hoe vaak ik echter ok die manier reageerde waarin ik in momenten een beeld schilderde in mijn geest van een ander persoon als zijnde 'slecht', gewoon omdat ze iets gedaan hadden dat mij persoonlijk in de weg stond en waarvan ik persoonlijk dacht dat ze 'het niet hadden mogen doen'.

Sinds ik mij gewaar ben geworden van deze perceptie in mijn geest waarin ik de mensen om mij heen zie als mijn 'vijanden' en in feite zeer snel en zeer makkelijk het ergste denk van hen. En het eigenaardige hierin is dat ik mezelf dus niet herken in anderen. Ik zal dus makkelijk denken dat andere mensen kwade bedoelingen hebben of 'om niets geven', maar ikzelf ben in mijn ogen steeds 'goed' en heb steeds zogezegd 'goede bedoelingen'. Dus vroeg ik mezelf af van 'waarom is dat eigenlijk, dat ik niet zie, besef of begrijp dat andere mensen net als ik zijn? Waarom is het dat ik zo een gelimiteerd perspectief heb op mijn realiteit dat ik ervan overtuigd ben dat ik de enige ben die 'goed' is en iedereen die 'ik' niet is, is 'slecht' of op de één of andere manier niet zo 'goed' als ik ben?

En, hoe komt het dat ik nooit gezond verstand heb toegepast en heb beseft dat ik ook maar gewoon een mens ben in deze wereld en dat mensen eigenlijk allemaal min of meer hetzelfde in elkaar zitten en dat hoe ik besta in mezelf en hoe ik in elkaar zit in mijn geest, is eigenlijk precies hetzelfde als wie andere mensen zijn vanbinnen? Dit houdt dus in dat andere mensen mijn 'vijanden' niet zijn, net zoals ik de vijand van anderen niet ben. En dat ik dat dus ook enkel zo zal kunnen zien en ervaren als en wanneer ik mijn eigen reacties van vijandigheid - namelijk de irritatie, frustratie, kwaadheid en beschuldigingen - binnenin mezelf laat vallen.

Dag 749: Kijk niet zo Serieus

Een statement die ik doorheen mijn leven, vanaf ik zeer jong was, vaak gehoord heb van mensen in mijn omgeving, is de woorden "Kijk niet zo serieus!", "waarom kijk je zo serieus?" of "je ziet er zo serieus uit!". En op zich lijkt die statement vrij onschuldig en is zelfs vaak al spelend bedoeld, maar voor mij bracht deze stelling steeds veel emotionele reacties met zich mee.

De verwarring in verband met die stellingen begon voor mij aanvankelijk omdat, wanneer je klein bent sta je niet meteen stil bij hoe je gedrag of gelaatsuitdrukkingen overkomen op andere mensen en je staat er dus ook niet bij stil dat je gelaatsuitdrukking bijvoorbeeld geinterpreteerd zou worden als 'serieus' voor iemand anders, terwijl je je vanbinnen niet meteen zo voelt.

Het is zelfs zo dat ik in dat moment waarin iemand mij zegde dat ik er serieus uitzie en dat ik 'niet zo serieus' moet zijn, nog niet echt een referentie had in mezelf voor het woord 'serieus'. Ik wist met andere woorden niet echt wat het betekende dat ik serieus ben of dat ik er serieus uitzie, laat staan dat ik iets aan het doen was dat blijkbaar niet 'goed' was, gezien de manier waarop het woord serieus uitgesproken werd in dat moment en de manier waarop deze persoon mij aansprak.

De verwarring en zelfs schok die ik ervoer in dat moment was zo grijpend dat ik het mij nu zelfs nog herinner en dat ik dat moment gedurende mijn hele leven heb ervaren als iets zeer intens, ook al lijkt het op het eerste zicht niet zo. En het is door mezelf  en voornamelijk mijn eigen interne ervaringen die zich in dat moment afspeelden in mezelf te onderzoeken dat ik pas ben komen te begrijpen waarom ik reageerde hoe ik reageerde  en waarom ik die herinnering doorheen mijn leven met mij heb meegedragen als één van de basispillaren van mijn interne persoonlijkheid als zijnde hoe ik mij ervaar vanbinnen in relatie tot mijn omgeving.

In dat moment begreep ik bijvoorbeeld niet waar die persoon die mij vertelde dat ik 'niet zo serieus' moet zijn eigenlijk vandaan kwam binnenin zichzelf. Ik begreep niet dat die persoon als volwassene zelf al een hele geschiedenis binnenin zichzelf meedroeg. Een geschiedenis die de context vormde voor waarom hij:

1. Mijn expressie in dat moment bestempelde en definieerde in en als het woord 'serieus'
2. 'serieus zijn' ervoer en zag als iets 'negatief', iets dat veranderd moet worden

Voor mij als kind voelde het aan als een aanval op mijn wezen omdat ik die context die in hem bestond niet zag. En het vreemde is dan dat zelfs wanneer je dan opgroeit van kind tot volwassene en je als het ware je eigen 'context' begint op te bouwen, dat je zulk 'n herinneringen nog steeds met je mee blijft dragen in de plaats van je vermogen toe te passen om jezelf te verplaatsen in de schoenen van de ander en hun context te realiseren en te zien in relatie tot de situatie en hoe ze zichzelf uitdrukten. Het is een simpel gebaar maar erg efficient in het loslaten van emotionele ervaringen en reacties die puur gebaseerd zijn op herinneringen waarin jij als kind de context ontbrak om bepaalde situaties te begrijpen.

Dag 747: "Ik vind je gewoon niet leuk", de Meningen die je hebt over Anderen

Soms betrap ik me erop dat er een stem opkomt in mijn geest waarin ik als het ware zeg tegen een onzichtbare persoon in mijn geest dat ik die of deze individu 'gewoon niet leuk vind'. Uiteraard gaat het om een individu waar ik op een bepaald moment aversief op gereageerd heb en/of waar ik wrok tegen houd. Het is dus eigenaardig wanneer ik mezelf in mijn eigen geest mijn mening over die persoon zie uiten tegen... Mezelf.

Ik bedoel maar, het is eigenaardig omdat er letterlijk niemand anders in mijn geest bestaat buiten mezelf, dus wanneer ik conversaties houd in mijn geest over iemand ben ik duidelijk op zoek ben naar een vorm van steun voor die mening en voor hoe ik mij voel over die persoon die ik dus 'niet leuk vind'. Ook al is die steun een illusie die enkel in mijn geest bestaat, aangezien ik in wezen enkel aan het klagen ben tegen mezelf terwijl ik in mijn verbeelding alsof doe dat het iemand anders is waar ik tegen aan het klagen ben.

Hoe en waarom gebeurt en ontstaat dit fenomeen dus van het praten tegen jezelf in je eigen geest terwijl je zelf de werkelijkheid verbergt en doet alsof je tegen iemand anders aan het praten bent, zodat je een vorm van ondersteuning en overeenstemmigheid kan ervaren? Waar komt die drang om alsof te doen vandaan en waarom zijn we niet volledig eerlijk met onszelf over wat we eigenlijk aan het doen zijn en over het feit dat wat er in onze geest omgaat (zoals het schijnbaar krijgen van ondersteuning van anderen) niet eigenlijk echt is?

Wat interessant is om te realiseren is wanneer je kijkt naar de reden waarom je in de eerste plaats op zoek bent naar steun voor je mening over iemand. Waarom is het niet genoeg dat jij weet hoe je je voelt over iemand of wat je mening is over iemand? Is het misschien omdat die mening en die gevoelens in wezen niet echt zijn en daardoor ondersteuning nodig hebben in de vorm van andere mensen die knikkebollen en zeggen van 'ja, ja, je hebt gelijk', 'het is zoals jij het ziet!'.

Is het ook niet een teken van wanhoop om, als je niet meteen een ander persoon vind om je mening mee te delen of als je je niet op je gemak voelt om je meningen te delen met de mensen in je omgeving, dan te gaan doen alsof je die steun krijgt door interne conversaties te houden met denkbeeldige personen in je geest gewoon zodat jij je gerechtvaardigd kan voelen over hoe je denkt of hoe je je voelt over iemand? En is dat op zich dan ook niet een teken dat je ergens ver in je achterhoofd eigenlijk ook wel weet dat die gevoelens en meningen in wezen irrelevant zijn?

Het is een eigenaardige dynamiek om gade te slaan, wanneer je jezelf in je geest gesprekken ziet hebben met als doel dat jij je verstevigt voelt in jouw meningen of gevoelens over een persoon en/of situatie terwijl je je achter het masker van zelf-zekerheid in verband met die meningen, reacties en gevoelens in wezen compleet het tegenovergestelde voelt, namelijk wanhopig, onzeker, angstig en verloren.

In de volgende blog deel ik hoe je die gepolariseerde dynamiek in je geest waarin je in wezen een machteloosheid aan het creëren bent in jezelf in relatie tot de situatie/persoon waar je interne conversaties over aan het houden bent, kan veranderen tot een echte zelf-zekerheid en stabiliteit.

Dag 718: De Misconceptie van Zelf-Verandering

Om verder te zetten op de laatste blogs in verband met het proces van verandering en de praktische uiteenzetting van de stappen die noodzakelijk zijn om zelf-verandering te manifesteren en werkelijkheid te maken, bekijken we in deze blog een belangrijke factor die aanvankelijk niet evident is wanneer je bepaalde gedachten- en reactiepatronen in jezelf gaat veranderen.

En die factor is namelijk dat het veranderen van een manier van denken en reageren in je geest en lichaam niet wil zeggen dat die specifieke manier van denken en reageren die hoogstwaarschijnlijk al sinds lange tijd deel uitmaken van jouw persoonlijkheid zal 'verdwijnen' of zal ophouden te bestaan in je geest en in jezelf.

Dit is een 'belangrijke' factor om in te zien en te begrijpen in dit proces van zelf-verandering omdat het een punt is dat voor mij lange tijd een struikelblok geweest is en een reden waarom ik vaak de indruk kreeg dat er bepaalde patronen zijn in mijn geest die ik gewoon niet leek te kunnen veranderen omdat ze naar boven bleven komen ondanks dat ik veel tijd had besteed aan het toepassen van mezelf in het veranderen van die patronen.

In deze vlog 2015 What you can learn about dreams leg ik ook uit  hoe zelfs mijn onderbewustzijn door middel van mijn droom mij liet weten dat dit een belangrijke factor is en dat het tijd is dat ik tot een inzicht kom in relatie tot hoe ik mezelf aan het saboteren ben geweest in mijn proces simpelweg door deze ene factor niet in te zien en te begrijpen.

Als je denkt aan het veranderen van jezelf, van je gedachten en reactie-patronen, dan kan er de neiging in jezelf bestaan om die 'verandering' te interpreteren als een verwachting dat als jij jezelf verandert, dat die patronen niet meer zullen bestaan in jezelf. Wat je dan echter niet beseft is dat als die verwachting in jezelf bestaat, dat je je eigen proces van zelf-verandering zal gaan saboteren.

Zelf-verandering gaat immers niet om het veranderen van je geest, van gedachten- en reactiepatronen. Het betekent niet dat wie je was en wat er in jezelf bestond niet meer in jezelf zal bestaan en dat je een ander of een nieuw persoon zal zijn. Dat was echter wel mijn perceptie en veronderstelling, dat als ik een patroon in mijn geest verander, zoals bijvoorbeeld het patroon van stress en gehaastheid, dat dat patroon dan niet meer zal bestaan in mezelf en dat ik het niet meer zal ervaren.

Maar ik besefte niet dat wat ik in die veronderstelling en verwachting eigenlijk aan het doen ben, is het beoordelen van die ervaringen. Omdat, wat ik eigenlijk zeg is 'ik wil niet dat die ervaringen in mezelf bestaan, ik wil mij zo niet voelen', en dus duw ik het eigenlijk van mezelf weg en stigmatiseer ik het.

Uiteindelijk werden die emotionele en gedachten patronen die ik wilde overstijgen en 'veranderen' enkel verstevigd en ze bleven naar boven komen in mijn geest en uiteindelijk dacht ik van 'hoe komt dit toch?! Ik heb dit patroon doorwandeld, waarom laat ik mij hier nog zo makkelijk door beïnvloeden?'

Het was pas wanneer ik mij eindelijk realiseerde dat het niet gaat om de emoties en de gedachten die in mijn geest naar boven komen. Wat er in mijn geest naar boven komt en wat in mezelf bestaat is in wezen irrelevant. Wat mijn 'zelf-verandering' bepaalt is mijn beslissing om simpelweg in te zien dat die ervaringen en gedachtenpatronen niet zijn wie ik ben. Ze mogen dan wel in mijn geest naar boven komen maar dat wil niet zeggen dat ze bepalen wie ik ben.

En eenmaal ik die beslissing nam en stabiel ging staan in het besef dat mijn geest mij misschien wel in een bepaalde richting wil duwen, maar dat niet wil zeggen dat ik door die richting bepaald ben en dat die richting is 'wie ik ben', dan realiseerde ik mij dat ik zoveel tijd verspilt heb met het vechten tegen wat in mijn geest naar boven komt, met vechten tegen mijn emoties en gedachten in een poging om te 'veranderen'. Terwijl al die tijd kwam mijn 'verandering' enkel aan op een simpele beslissing die ik voor mezelf moet maken om ten aanschouw van mijn eigen geest te zeggen van 'dit is niet wie ik ben' en 'mijn geest mag dan wel impliceren dat dit is wie ik ben omdat ik zo denk en ik mij zo voel, maar ik maak in dit moment de beslissing dat het niet is wie ik ben omdat ik die macht heb', 'wat mijn geest mij ook laat zien of vertelt over wie ik zogezegd ben, ik heb steeds de macht om zelf te beslissen wie ik ben in elk moment van ademhaling'.

Dag 715: Hoe Corrigeer je op praktische wijze schadelijke gedachtenpatronen?

Ter verderzetting van Dag 714: Wat een 'ongeluk' je kan leren over jezelf en specifiek van het gewaarzijn dat een 'ongeluk' kan creëren dat er iets is binnenin jezelf waar jij naar moet kijken en wat jij moet corrigeren. Bijvoorbeeld in mijn geval  liet het verbranden van mijn hand mij zien dat ik bepaalde gedachten- en reactiepatronen toesta te bestaan in mijn geest die schadelijk zijn voor mezelf. Gedachten- en reactiepatronen die aan de oorzaak lagen van waarom ik mijn hand verbrandde in de eerste plaats.

In deze blog kijk ik dus naar het punt van wat je dan doet eens je bewust bent van het patroon dat achter het 'ongeluk' ligt en wat het is binnenin jezelf dat het 'ongeluk' je heeft doen inzien. Wat kan je doen om ervoor te zorgen dat je dat patroon in jezelf corrigeert zodat het geen schadelijke gevolgen meer veroorzaakt? Hoe verander je jezelf zodanig dat hetzelfde niet opnieuw kan voorvallen?

Als voorbeeld neem ik mijn patroon van gedachten en emotionele reacties die door mijn geest gingen tijdens mijn 'ongeluk', namelijk gedachten waarin ik mij druk aan het maken was over het doen en laten van andere mensen vanuit een standpunt van superioriteit in mijn geest waarin ik kritiek aan het geven was op het gedrag van andere mensen en mij daarbij aan het opwinden was. Dit is dus het patroon waar ik mee moet werken omdat het aan de grondslag ligt van mijn gebrek aan gewaarzijn en aanwezigheid in mijn fysieke werkelijkheid en dus aan de grondslag van het 'ongeluk' dat heeft moeten gebeuren opdat ik dat patroon zou kunnen inzien en opdat ik eindelijk zou overwegen om het te veranderen binnenin mezelf.

En wanneer ik eerlijk ben met mezelf dan zie ik dat een 'ongeluk' zoals het verbranden van mijn hand in feite 'noodzakelijk' was, omdat het een patroon is dat ik vaak in mijn geest toesta en waar ik nog geen verantwoordelijkheid voor genomen heb.  Ik wind me namelijk vaak op over het doen en laten van andere mensen. In zelf-eerlijkheid merk ik dat ik vaak in het patroon stap van het mij frustreren en kwaad worden over bepaalde dingen waar ik niet mee akkoord ga of die mij dwars zitten. Bijvoorbeeld wanneer ik afwas zie staan in de keuken wanneer ik moet koken. Die afwas staat in mijn weg dus maak ik mij boos over de 'luiheid' van andere mensen in relatie tot hun gebruik van de keuken. Of ik probeer iets te doen op het internet en plots valt het internet weg, dan maak ik mij kwaad over de 'onkunde' van de internet provider.

Het patroon waar ik hier dus mee te maken heb is een patroon van mij superieur voelen in de energie van kwaadheid en frustratie die ik ervaar binnenin mezelf verbonden met kritische en beoordelende gedachten over 'andere mensen' en 'wat andere mensen doen of gedaan hebben' en specifiek wanneer het direct te maken heeft met mijn plannen en wanneer het mijn plannen saboteert.

Ik bedoel, ware het niet voor dit 'ongeluk' dat mij een 'waarschuwing signaal' liet zien dat er iets is waar ik absoluut naar moet kijken binnenin mezelf, zou ik niet eens opgemerkt hebben hoe extensief ik eigenlijk participeer in dit patroon. Ik zou niet gemerkt hebben dat dit eigenlijk een vrij groot reactiepatroon is waar ik nog haast dagelijks in participeer zonder het te zien.

De tweede stap na het opmerken en bewust worden van het gedachten- en reactiepatroon dat aan de grondslag ligt van het 'ongeluk' is dus om te kijken naar en te onderzoeken hoe dat patroon in jezelf bestaat, wanneer je erin stapt en hoe je het aan het 'leven' bent in je dagelijkse leven.

In de volgende blog deel ik de derde stap in het proces van het op praktische wijze corrigeren van dit soort schadelijke patronen in jezelf.

Dag 713: Hoe je fysieke lichaam je laat zien wie je bent in je geest

Ik heb gisteren bij het koken mijn linkerhand verbrand aan frietolie. En wanneer ik keek naar het punt dat de linkerhand representeert, zag ik dat mijn lichaam mij in dat moment aan het ondersteunen was opdat ik kon inzien waarin ik bezig was te participeren in mijn geest. Mijn hand representeert hoe ik dingen 'behandel' en hoe ik omga me mijn realiteit

En de linkerhand zegt me dat het voornamelijk gaat om energie zoals gevoelens en emoties en dat ik dus met mijn realiteit omga en mijn realiteit richting geef en stuur vanuit energie.

En terwijl dit ongeval voorviel was ik namelijk in een staat van spanning en stress en vluchtige en gehaaste energie. Het is een energie waar ik vaak inga wanneer ik bijvoorbeeld moet koken, dan probeer ik alles zelf te doen en ik probeer efficent te zijn en alles 'goed' en 'perfect' te doen zodat ik mij uiteindelijk goed kan voelen over de maaltijd die ik gecreëerd heb. Het is dus een punt van ego waar ik inga, een punt van 'ik kan goed koken en ik zal laten zien dat ik goed kan koken zodat mensen erkenning hebben voor het feit dat ik goed kan koken'.

En wanneer ik mij in die energetische staat bevindt dan frustreer en stoor ik mij ook snel aan dingen. Ik kom bijvoorbeeld de keuken binnen en ik zie dat de afwas niet gedaan is of ik merk dat het fornuis niet gekuist geweest is en dan zucht ik diep en zeg/denk ik van 'mensen toch, neem een ander ook eens in overweging!'. Dat is dus hoe ik dan richting geef aan mijn realiteit vanuit energie, vanuit reactie. Ik laat de energetische reactie/staat waar ik mij in bevindt vanbinnen mijn gedrag en uitdrukking sturen en bepalen.

Het was dus door die gehaaste en reactieve staat waarin ik mij bevond, dat ik mij verbrandde aan hete frietolie. Ik lette niet genoeg op en was me niet gewaar genoeg van het moment waarin ik het mandje vol frietjes in de olie wilde neerzetten en het mandje viel uit mijn handen. Als ik in dat moment niet in die energetische staat geweest zou zijn en als ik rustiger en kalmer geweest zou zijn in dat moment, dan zou ik een stevige greep gehad hebben op  de steel van het mandje omdat ik met mijn gewaarzijn hier in het moment aanwezig geweest zou zijn, en dan zou het mandje niet in de olie gevallen zijn.

Nadat dit 'ongeluk' gebeurd was voelde ik me eigenlijk dankbaar dat het gebeurd was omdat ik door mijn fysiek realiteit als het ware gedwongen werd om langzamer te gaan en om mezelf te vertragen. De fysieke realiteit ondersteunde mij om in mezelf te vertragen en om los te laten van de stress. Ik kon immers niet meer verder koken. Nu moest ik gedwongen neer gaan zitten met mijn hand in een kom met koud water, dus had ik geen andere keuze dan mezelf vanbinnen te vertragen.

Ik kon ook geen ego meer zijn in relatie tot mijn realiteit omdat ik nu gedwongen was om hulp te vragen van de mensen om mij heen voor dingen omdat ik zelf bepaalde dingen niet meer kan doen zoals eten maken en mijn afwas doen. De fysieke werkelijkheid komt dus altijd zeer gelegen met zulk 'n schijnbare 'ongevallen' en 'ongelukken'. Het is steeds zeer nuttig om zelf-eerlijkheid toe te passen en in jezelf te kijken en jezelf af te vragen 'wat laat dit 'ongeluk' mij eigenlijk zien over mezelf?' en 'hoe is het dat dit ongeluk mij eigenlijk ondersteunt in het inzien en werken met de relatie tussen mijn geest, mezelf en mijn lichaam?'.

Dag 702: Wat is het Nut en Doel van Zelf-Vergeving?

Ter verderzetting van Dag 701: Wat is het Nut of Doel van Dagelijks Schrijven?, beschrijf ik in deze blog de toepassing 'zelf-vergeving', hetgeen ik naast schrijven 's avonds ook toepas. Wat ik doorheen mijn proces van zelf-verandering en het leren kennen van mezelf immers heb opgemerkt, is dat schrijven op zich goed werkt om even te ontstressen door de ervaringen en dingen die je in je geest bezig houden open te trekken en als het ware aan de lucht bloot te stellen.

Maar schrijven alleen, en dat momentaire loslaten van de stress die je ervaart is niet voldoende om die stress of die emotionele of gevoelsmatige ervaring ook te verwerken op een manier die jou de kracht geeft ervoor te zorgen dat dezelfde ervaring je geen tweede of derde keer overrompelt op dezefde manier en dat je je uiteindelijk niet in hetzelfde schuitje bevindt. Wat schrijven over je ervaringen en over wat je meegemaakt hebt tijdens je dag vanuit het perspectief van het onderzoeken wat er in je eigen geest naar boven kwam in gedachten, gevoelens en emoties doet is dat het je even een inzicht geeft in wat er precies gebeurt is.

Schrijven helpt je om tot een realisatie of inzicht te komen in relatie tot het gebeurde. En het is dat inzicht dat je in het moment waarin je aan het schrijven bent opdoet dat je even een ervaring geeft dat er iets in jezelf losgeweekt wordt en dat de ervaring die je nu meer begrijpt en waar je over tot inzicht gekomen bent opgelost of verdwenen is.

Wat ik echter heb ondervonden in mijn proces is dat zolang je geen zelf-vergeving toepast en gebruikt, de ervaringen steeds opnieuw zullen terugkomen en je je in precies dezelfde positie zal bevinden, ondanks het feit dat je misschien wel inziet en begrijpt hoe het allemaal werkt. Wat zelf-vergeving doet en waar het je mee helpt, is om je eigen kracht en je eigen 'standpunt' - waar je 'staat' - te vinden in relatie tot de specifieke ervaring waar je over geschreven hebt en waar je binnenin jezelf mee worstelt.

Wanneer je zelf-vergeving doet, en dus 'jezelf vergeeft' voor de ervaring en voor de gedachten en reactiepatronen die verbonden zijn aan de ervaring en de ervaring in stand houden, dan neem je 'verantwoordelijkheid' voor die ervaringen en gedachten in jezelf. En 'verantwoordelijkheid' is hier het magische woord. In de woorden 'ik vergeef mezelf', ligt de stelling verborgen dat 'ik zie, besef en begrijp dat geen God of mens of ander wezen de macht heeft om mij vergeving te schenken en mij te verlossen van hoe ik mij nu voel en van deze worsteling in mezelf' en dat 'ik als de verantwoordelijke macht/kracht/entiteit van hoe ik mij voel vanbinnen, vergeef/verlos mezelf van deze last die ik ervaar'.

En dit is zeer effectief wanneer het aankomt op je interne ervaringen, omdat wanneer je even stilstaat bij waarom het in de eerste plaats is dat je je bijvoorbeeld gestresseerd voelt, of angstig, gespannen, kwaad, gefrustreerd, depressief, enzovoort...  Dan kom je tot een eigenaardige bemerking. En dat is dat die interne ervaringen die op zich aanvoelen als een last en zelfs als een soort van pijniging of straf omdat het erg onaangenaam is om je bijvoorbeeld angstig of gestresseerd of depressief of kwaad te voelen. Dus, stel je dan eens de vraag, wie heeft die last gecreëerd? Wie zorgt ervoor dat jij die last ervaart?

Het feit dat we zo gemakkelijk die 'last' ervaren binnenin onszelf en dat we eronder gebukt gaan alsof het 'normaal' is dat we ons vaak zo voelen, toont aan dat we ergens in onze geest geloven dat wij onszelf niet zo doen voelen. Het ziet ernaar uit dat er ergens in onszelf de overtuiging bestaat dat hoe we onszelf ervaren, dat de stress en de last en de zorgen die we voelen vanbinnen van ergens anders komen en op ons gelegd geweest zijn door... Wie weet door wie. God misschien? Of andere mensen? De samenleving? Onze ouders? ...

En het is dit subtiele geloof dat in de achterliggende dimensies van je geest bestaat dat bijdraagt tot waarom je vaak het gevoel hebt dat je je eigen interne ervaringen niet zomaar kunt veranderen, en dat je 'hulp' nodig hebt, zoals therapie of medicatie of affirmaties om de ervaringen oftewel te onderdrukken, of te 'kaderen' of om er op de één of andere manier mee te kunnen 'omgaan'.

Hier brengt zelf-vergeving, het schrijven en spreken van zelf-vergevings stellingen, verandering in, omdat jij in het toepassen van zelf-vergeving de stelling maakt, en in feite zegt tegen jezelf, tegen je eigen geest, dat jij nu verantwoordelijkheid neemt voor wat er binnenin jezelf bestaat en dat jij in de positie staat als de authoriteit over jezelf, over je eigen geest en lichaam.

Om te zien en ervaren hoe dit werkt en de kracht van zelf-vergeving te ondervinden, daag ik je uit om het uit te proberen. Het kost niets behalve tijd en moeite. Je bent aan niets of niemand iets verplicht behalve aan jezelf om jezelf te bewijzen dat jij de macht en het potentieel hebt om je eigen interne ervaringen in handen te nemen en vorm te geven op een manier die het beste is voor jezelf.

Leer over de praktische toepassing van schrijven en zelf-vergeving in de DIP Lite cursus.

Dag 701: Wat is het Nut of Doel van Dagelijks Schrijven?

Wat ik heb ontdekt met dagelijks schrijven is dat het assisteert in het verwerken en loslaten van al de of althans de meest prominente ervaringen die je tijdens de dag hebt ervaren. Zeg bijvoorbeeld dat je doorheen de dag het heel druk gehad hebt en je loopt van hot naar her. Zonder dat je het merkt ben je in je gedachten bezig met te denken aan al de dingen die je nog moet doen, je maakt je zorgen dat het allemaal op tijd zal afgeraken.

Je maakt je daarbij ook nog zorgen over wat je baas van je zou denken als je niet op tijd klaar bent. Dan denk je aan wat je moet doen wanneer je klaar bent met werken, je moet nog naar de winkel wand als je dit of dat vandaag niet koopt, dan zal je niet voorzien zijn voor het feest waar je tijdens het weekend naartoe gaat. En dan begin je te denken aan wat je zal aantrekken voor dat feest waarna je je dan gestresseerd begint te voelen omdat je, terwijl je in je geest door je garderobe gaat, beseft dat je eigenlijk niets gepast hebt. Of je begint te denken aan wat de eigenlijke kleding code is voor het feest en je krijgt angst dat wat je zal aantrekken heel anders zal zijn dan wat de andere mensen op het feest zullen aanhebben. Enzoverder, enzovoort.

Al deze gedachten en zoveel meer gaan door je geest terwijl je overdag bezig bent, terwijl je aan het werken bent, terwijl je aan het praten bent met mensen en terwijl je van het ene naar het andere overgaat.  En naar het eind van de avond toe voel je je moe, overwerkt, gespannen en uitgeput. Of misschien voel je je ongemakkelijk maar je weet niet goed waarom.

Schrijven heeft als doel een gewaarzijn te crëeren en te ontwikkelen in jezelf in relatie tot wat er eigenlijk allemaal door je geest gaat tijdens de dag. En dit zodat jij meer bewust kan worden van jezelf terwijl je in die gedachten en de emoties en gevoelens gaat die in je opkomen. Wat er immers in je gebeurt tijdens de dag, blijft nazinderen gedurende de hele dag en soms zelfs een aantal dagen op rij. Er gebeuren soms dingen die grote emotionele reacties in je losweken tijdens de dag (en dit hoeven geen reacties te zijn op zichtbaar en extern vlak, maar eerder ervaringen die je voelt vanbinnen). En het zijn die reacties die in je na blijven spelen omdat ze niet verwerkt of losgelaten worden. Ze zinken als het ware weg in jezelf en vaak lijken ze te verdwijnen na een poos zonder dat je zelf goed weet waar naartoe, en dus denk je dat ze zomaar weg zijn.

In de realiteit bouwt alles wat je ervaart in jezelf, al je gedachten en vooral je emotionele reacties en gevoels reacties op die gedachten, zich op. Het is pas door het leren kennen van jezelf, maar niet enkel dat, ook door het toepassen van specifiek gereedschap dat jou toelaat werkelijk los te laten van je emoties en interne ervaringen, dat je pas je interne ervaringen kan beginnen verwerken. Dat is spijtig genoeg echter iets wat je maar leert en inziet wanneer je het proces begint te bewandelen van het gewaar worden van jezelf en het doelbewust veranderen van wie je bent in momenten  doorheen je dag, door middel van het dagelijks schrijven.

Wordt vervolgd in de volgende blog

Dag 698: De Reacties die we zien in anderen, misschien toch niet wat we denken?

Vandaag ontvouwde zich een interessant moment wanneer ik een coaching seminarie bijwoonde. Ik zat buiten met een paar vrienden voordat de seminarie van start ging en een man wandelde ons voorbij die een grapje maakte. Hij maakte een commentaar op een plagerige manier maar ik besefte niet meteen wat hij ermee bedoelde dus ik reageerde er niet meteen op met wederwoord.

Hij keek even naar mij en zegde dan nog iets maar ik wist niet meteen wat ik van zijn blik moest maken dus reageerde ik ook niet meteen op zijn commentaar. En daarop zegde hij dan iets zoals 'ze kan er precies niet mee lachen'. Hier besefte ik dat hij in dat moment in een reactie gegaan was op mijn blik en op het feit dat ik hem niet automatisch en onmiddellijk van weerwoord voorzag, omdat uit zijn woorden bleek dat hij mijn blik en mijn houding in dat moment opvatte als een afkeuren van zijn gedrag of een reactie op zijn gedrag waarin hij dus ervan uitging dat ik zijn commentaar of grapje 'niet amusant' vond.

En hier zag ik hoe mensen soms zo snel kunnen reageren in hun geest op hun eigen perceptie van de realiteit. Omdat, in mijn geest en mijn gedachten was ik nog bezig met het verwerken van wat hij had gezegd en het zoeken naar de gepaste reactie daarop. Ik wist niet goed of hij een grapje aan het maken was of commentaar aan het geven was en ik wist dus niet goed hoe ik erop moest reageren. En in dat moment stond mijn blik als het ware op 'neutraal'. Maar wat voor mij 'neutraal' was, was voor hem 'negatief'. Hij vatte mijn blik op als eerder negatief van aard, als kwaad of geïrriteerd. En daar reageerde hij dan op met de opmerking 'ze vindt het precies niet om te lachen', op zijn eigen perceptie van hoe ik mezelf uitdrukte, waar ik me in dat moment niet eens van gewaar was.

Ik was me in dat ene moment even niet gewaar van hoe mijn uitdrukking eruit zag, omdat ik bezig was in mijn eigen geest wat er om mij heen ging te verwerken. En dit is interessant omdat ik dit patroon eerder in mijn leven heb zien opkomen. Het patroon waarin iemand in mijn omgeving iets zegt tegen mij en ik niet goed weet wat die persoon bedoelt of welke reactie ze eigenlijk van mij verwachten, en terwijl ik het gezegde nog aan het verwerken ben in mezelf, is die persoon al aan het reageren op hoe mijn blik er in dat moment uitziet en op het feit dat ik niet meteen automatisch reageer.

Dit is iets dat ik vaak heb opgemerkt in mijn interacties met mensen, is dat ik soms wat trager ben in hoe ik dingen verwerk dan de meeste mensen, en omwille van die traagheid ben ik me soms niet gewaar van hoe mensen de blik op mijn gezicht interpreteren. Terwijl ik dan nog aan het nadenken ben over hoe ik moet reageren op iets wat iemand zegt, is die persoon al aan het reageren op de - voor mij - neutrale blik op mijn gezicht omdat zij die neutraliteit eerder opvatten en zien als een boze of kwade blik en dat dan meteen volledig persoonlijk gaan opnemen.

Voordat ik het dus weet voelt iemand zich persoonlijk aangevallen door mij, zonder dat ik zelfs de kans had om werkelijk iets te zeggen of goed te begrijpen wat er aan het gebeuren was of wat er gezegd werd.  Wat zich dus afspeelt in zulk'n momenten is niet enkel dat patroon in mijn geest waarin ik in een staat van verwarring ga in verband met het niet weten hoe te reageren op iets dat zich afspeelt in mijn omgeving, maar ook het patroon in die andere mensen die een bepaalde blik onmiddellijk 'persoonlijk' gaan opnemen en onmiddellijk gaan denken dat ik 'kwaad' ben op hen, hetgeen ook iets zegt over hun geest en de invulling die zij geven aan de realiteit die zij zien met hun ogen.

Omdat, ze zien duidelijk niet wat er zich werkelijk aan het afspelen is in mij, ze zien niet dat wat zij interpreteren als kwaadheid, in wezen verwarring is. En dat is omdat zij misschien al snel in die reactie van kwaadheid schieten in relatie tot dingen die andere mensen zeggen of doen, en dan dus ook die reactie gaan zien in anderen omdat het iets is wat ze zelf doen. Maar dat wil dan niet zeggen dat wanneer ze die reactie zien in een ander, ook werkelijk is wat er in die ander afspeelt.

Dit is dus de 'les' van vandaag, dat we namelijk maar al te snel veronderstellen dat hoe we denken dat een ander reageert op ons werkelijk is wat er zich in die persoon aan het afspelen is. We zien echter niet verder dan onze neus lang is, met andere woorden wat we niet zien is dat wat we zien in een ander in termen van hun reacties op ons zich enkel limiteert tot hoe we zelf in elkaar zitten. Hoe we anderen dus zien reageren op ons is hoe we zelf vaak reageren op anderen.

Dag 695: Hoe we onze Kwaardheid rechtvaardigen met Beoordelingen

Ter verderzetting op Dag 694: Het Ware Gelaat van Kwaadheid:

Dit is dus hoe persoonlijke angsten zich kunnen verbergen achter reacties van verontwaardigheid, waarin je soms gelooft dat je je verontwaardigd en kwaad voelt om een situatie omdat je gelooft dat bepaalde mensen in die situatie zich nu eenmaal onheus gedragen hebben. Terwijl de kwaadheid is in wezen enkel een reactie op de angst die je voelt in jezelf.

Ik werd bijvoorbeeld enkel kwaad op en beoordeelde enkel die mensen en situaties die een bepaalde angst in mezelf activeerden. Zoals een angst om gepest te worden of een angst om buitengesloten te worden of een angst dat er over mij geroddeld zou worden. Dit was wat ik andere mensen zag doen in die serie Naked and Afraid XL, en dus was dat specifiek hetgeen ik beoordeelde als 'slecht' en 'gemeen' en waarop ik specifiek reageerde met gedachten van 'dat doe je toch niet!' en 'wat voor een rotmens ben jij nu!', enzovoort.... Beoordelingen die op zich fungeren als rechtvaardigingen voor mijn reactie van kwaadheid.

En dankzij die rechtvaardigingen, namelijk 'ik ben gerechtvaardigd in mijn reactie van kwaadheid op dit individu omdat hoe zij zich heeft gedragen in die situatie gewoon onjuist en compleet gemeen was', hoef ik niet naar binnen te kijken in mezelf en hoef ik ook niet te zien dat er eigenlijk angsten in mezelf bestaan in relatie tot behandeld worden op die manier.

Ik bedoel, in wezen beoordeel ik die persoon enkel omdat ik persoonlijk angst heb van hun gedrag. Ik heb zelf angst om te moeten omgaan met zulk'n gedrag in mijn omgeving en om mij in zo'n groepssituatie te bevinden waarin er over mij geroddeld wordt of waarin ik mij in een positie bevindt waarin ik het gevoel heb dat de groep tegen mij gekant is of dat ik op de één of andere manier geviseerd aan het worden ben. En daardoor val ik nu die persoon aan door hen te beoordelen in mijn gedachten als 'gemeen' en 'slecht' en hun gedrag te veroordelen, om mezelf als het ware tegen mijn eigen angsten te verdedigen.

Die beoordelingen, als je er werkelijk naar kijkt, zijn als het ware manipulatie technieken die ik gebruik om de persoon wiens gedrag ik beoordeel en veroordeel zich schuldig te doen voelen over hun gedrag, zodat ze hopelijk hun 'fout' inzien en zodat ik mij niet meer angstig hoef te voelen.

Maar door dat te doen, plaats ik me eigenlijk net in een slachtoffer positie tegenover die persoon en tegenover het gedrag dat zij uitten. Hoe dit werkt bespreek ik in de volgende blog...

Dag 693: De aanvaardde 'normaliteit' van Verontwaardiging

Ter verderzetting op Dag 692: Reageren op wat je mensen ziet doen op TV - Wat zegt dat over Jezelf? breidt ik in deze blog verder uit over wat het eigenlijk werkelijk was waar ik op aan het reageren was elke keer wanneer ik mezelf zag kwaad worden op het zien van hoe een groep mensen een individu in de groep 'onterecht' behandelden, of althans zo ervoer en zag ik het vanuit mijn ogen en ervaring.

Dus, aan het oppervlak leek het 'normaal' dat ik reageerde met verontwaardiging en kwaadheid omdat ik er in mijn geest van overtuigd was - een overtuiging die gebaseerd is op de idee dat andere mensen op dezelfde manier zouden reageren - dat wat ik die individuen zag doen 'onterecht' en 'onrechtvaardig' en 'onjuist' was. En dit was uiteraard gebaseerd op de ideëen en overtuigingen die in mijn geest bestaan in relatie tot wat 'juist' en 'fout' gedrag is.

Bijvoorbeeld, wanneer ik een groepje dames zag roddelen over een andere dame, reageerde ik met kwaadheid op dat groepje, verbonden met een gedachte van 'komaan, je roddelt toch niet over iemand, gedraag je eens volwassen!'. Of toen ik één vrouw zag praten tegen een andere vrouw over een ander lid van de groep, waarin ze bezig was de mening van die andere vrouw te veranderen en vorm te geven in relatie tot de persoon waar ze het over had, reageerde ik ook met ontzetting verbonden met een gedachte van 'hoe arrogant ben je om zo achter iemand z'n rug te praten?! Iemand die in de eerste plaats niet eens echt iets verkeerd heeft gedaan!'.

Roddelen wordt over het algemeen in een negatief daglicht gezet en wordt doorgaans erkend door vrijwel iedereen als een negatieve eigenschap, waardoor ik mij ook 'gerechtvaardigd' voelde in mijn emotionele reactie van verontwaardiging en kwaadheid wanneer ik die mensen zag roddelen. En daardoor stelde ik mij ook aanvankelijk geen vragen over mijn eigen reacties.

Wanneer ik echter in zelf-eerlijkheid binnenin mezelf keek naar het eigenlijke startpunt en de eigenlijke oorsprong van mijn reacties, zag ik een ander verhaal...

Wordt vervolgd in de volgende blog...

Dag 692: Reageren op wat je mensen ziet doen op TV - Wat zegt dat over Jezelf?

In het kijken naar een televisieserie genaamd 'Naked and Afraid XL', is er een interessant punt in mezelf naar het oppervlak gekomen. Naked and Afraid XL is een reality show die een groep mensen naakt en met maar een paar praktische instrumenten in een jungle plaatst om dan gedurende 40 dagen te moeten overleven.  En aangezien ze zo dicht op elkaar zitten en elkaar en de groep nodig hebben om te overleven, komen er veel patronen naar boven en wordt veel gedrag zichtbaar dat zich over het algemeen in groepen in onze samenleving ook afspeelt.

Ik heb in mijn Reis naar Leven al een wezenlijk proces bewandeld van het onder ogen komen, verkennen, stabiliseren en veranderen van wie ik ben in groepen van mensen en specifiek van de emotionele ervaringen die ik doorheen mijn leven steeds ervaren heb binnenin mezelf wanneer ik me in groepen van mensen bevond.

De reacties die echter in mezelf naar boven kwamen terwijl ik dit televisieprogramma aan het bekijken was lieten mij echter zien dat er nog bepaalde ervaringen in mezelf bestaan en specifiek bepaalde angsten met betrekking tot groepen en mijn aanvaardde 'identiteit' wanneer het groepen betreft, die ik nog niet heb doorwandeld en veranderd.

En de desbetreffende reacties kwamen dus voornamelijk in mezelf naar boven elke keer wanneer ik zag hoe de groep één enkel individu viseerde of uit de groep stootte of wegduwde op de één of andere manier. Ik werd soms kwaad op het gedrag van sommige individuen in die mate dat ik mezelf erop betrapte tegen het scherm luidop te praten vanuit die reactie van 'zie je nu niet waar je mee bezig bent?!' of 'wat voor een mens moet je zijn om zoiets nu te doen?!'.

En dit omdat ik soms het gedrag van mensen in het programma bestempelde en zag als enorm kwetsend en zonder scrupules, moraliteit of zelfs rede, waardoor ik het aanvankelijk ook zag als 'normaal' of vanzelfsprekend dat ik er kwaad op wordt.

Wanneer ik mij er echter van bewust werd dat ik wel degelijk in een emotionele reactie zat in mezelf in relatie tot wat ik aan het zien was in dit programma, besefte ik dat mijn reacties niet werkelijk 'gegrond' waren, in de zin van dat ik niet 'zomaar' reageerde gewoon omdat mensen dingen aan het doen en zeggen waren die niet 'correct' zijn. Ik was aan het reageren omdat er ergens iets in mezelf is dat getriggerd wordt, een bepaalde angst binnenin mezelf die naar boven komt als reactie op iets dat ik zie in het gedrag van deze mensen, en het is vanuit die angst dat ik dan aan het reageren ben met kwaadheid.

In de volgende blog kijk ik dus naar wat mijn reacties op dit programma en hoe ik de mensen in het programma zie vanuit mijn ogen te zeggen hebben over wie ik ben vanbinnen en mij een punt laten zien van en in mezelf waarin ik mezelf aan het verminderen ben.

Dag 673: Loslaten van Reacties, Gemakkelijker dan Je Denkt?

Vandaag was er een moment waarin iemand mijn kamer binnenkwam en hoe ik meestal reageer op deze persoon is met spanning en ongemakkelijkheid en onzekerheid, zoals ik ook in Dag 661 omschreef. Het is al een tijdje dat ik met deze reactie binnenin mezelf zit en dat ik me eraan stoor omdat, ik wil me niet zo gespannen en onzeker voelen als ik haar zie omdat er in feite op het eerste zicht geen enkele reden is waarom ik mij zo zou moeten voelen.

Toen zij vandaag dus mijn kamer binnenwandelde en op mijn bed ging zitten, zag ik die ervaring opkomen in mezelf, die haast automatische ervaring en reactie van spanning en onzekerheid op het zien van deze specifieke persoon. Er kwamen ook meteen gedachten mijn geest binnen in verband met die emotionele ervaring van spanning en onzekerheid. Gedachten van bijvoorbeeld 'ach neen hier ga ik weer met die onzekerheid, ik wil me zo niet voelen', 'waarom voel ik mij altijd toch zo onzeker in relatie tot haar' en 'waarom kan ik dit niet gewoon veranderen'.

En die gedachten wekten op hun beurt dan weer een subtiele ervaring van frustratie op. Dus, nu voelde ik mij gespannen, onzeker én gefrustreerd met mezelf, allemaal gewoon omdat ik aan het reageren ben op mijn eigen reacties.

Wat ik in dit moment dan echter toepaste om al deze reacties in één moment te veranderen, was... niets. Ik besefte in dat moment immers dat wat de reacties in mezelf enkel aan het versterken was, waren de gedachten die ermee naar boven kwamen en dan de reacties op die gedachten. Ik bedoel, ik besefte dat ik in feite een groter drama aan het maken was van mijn ervaring van onzekerheid in relatie tot deze persoon dan eigenlijk nodig was.

Ik besefte dat er eigenlijk niet werkelijk iets is dat ik noodzakelijk moet doen of toepassen om de ervaring van onzekerheid in mezelf te stoppen, te veranderen of los te laten. Omdat, hoe meer ik 'probeer', hoe meer ik het net erger lijk te maken dan het in feite hoeft te zijn.

Dus maakte ik dan maar de beslissing in dat moment van inzicht om simpelweg mij geen zorgen meer te maken om de reacties, de gedachten en al wat er binnenin mijn geest en mezelf aan de gang was. Ik maakte de beslissing om gewoon tevreden te zijn met wie ik ben 'hier' in het moment waarin ik mij bevond, en tevreden te zijn met het feit dat ik gewoon 'ben'. Wat maakt het immers uit of ik mij onzeker voel of niet in relatie tot deze persoon.

Ik bedoel, de manier waarop ik mijn reacties tegenover haar tot dan toe had aangepakt was haast alsof ik mezelf aan het straffen was omdat ik mij onzeker voelde. Waarom was het anders dat ik maar bleef reageren met gedachten en emoties en nog meer gedachtne en emoties en intern conflict, als niet omdat ik mezelf niet simpelweg aanvaardde binnenin mezelf?

Ik aanvaardde niet dat ik mij onzeker voelde en dat die reactie binnenin mezelf naar boven kwam. Ik reageerde op mijn eigen emotionele reacties op deze persoon alsof die reacties mij op de één of andere manier minder maakte dan wie ik ben. Maar wanneer ik in dat moment de beslissing maakte om dat gevecht te stoppen en om gewoon in het moment aanwezig te zijn, ongeacht hoe ik mij ervoer of wat er binnen of buiten mezelf gaande was, dan verdwenen de reacties ook gewoon.

Het is zo fascinerend hoe emotionele reacties, vooral wanneer het aankomt op dingen zoals onzekerheid of spanning, dingen die je niet wil ervaren en die je wil veranderen in jezelf, enkel lijken te kunnen bestaan net omdat we onszelf ertegen verzetten en net omdat we niet tevreden zijn met onszelf in het moment dat zulk 'n reacties en ervaringen in onszelf naar boven komen.

Dag 671: De Leugen van Bescheidenheid

Wat is dus de oplossing om in die momenten waarin je een compliment krijgt je niet ongemakkelijk te voelen en eerder stabiel te blijven? Hoe kan je die ervaring van ongemakkelijkheid en onzekerheid omvormen tot een moment van stabiliteit?

Teneerste zou de rede dicteren dat je eerlijk met jezelf zou moeten zijn over wat het eigenlijk is dat in jezelf aan het gebeuren is. Wat we echter in de voorgaande blog

Dag 670: Waarom voelen We Ons Vaak Ongemakkelijk wanneer we Complimenten Krijgen?

gemerkt en omschreven hadden, is dat wanneer het aankomt op de oorsprong van onze interne reacties op het krijgen van complimenten, dat dat net over het algemeen voor de meesten onder ons hét punt is waar we niet eerlijk over willen zijn (zelfs niet met onszelf) en dat we het liefst verborgen blijven houden in onszelf.

En het is deze ontkenning van onze eigen interne verlangens en reacties dat het eerste probleem is en een groot deel uitmaakt van waarom het is dat we ons ongemakkelijk voelen in dat moment in relatie tot onze eigen reacties op het krijgen van een compliment.

En we zouden het niet eens opmerken of beseffen, dat waar we ons eigenlijk ongemakkelijk voelen is onszelf, onze eigen reactie op het krijgen van een compliment, omdat we zodanig in ontkenning bestaan van onszelf en van wie we zijn vanbinnen - en in deze context meer specifiek het verlangen naar erkenning en waardering van anderen binnenin onszelf.

We hebben de neiging om die ongemakkelijke ervaring te wijden aan het krijgen van complimenten zelf. We zijn zogezegd zo bescheiden dat we niet goed omkunnen met een compliment. Het is het compliment dat ons ongemakkelijk doet voelen. In de plaats van dat we binnenin onszelf kijken in zelf-eerlijkheid en inzien, dat waar we ons ongemakkelijk over voelen is het feit dat er reacties en ervaringen naar de oppervlakte komen wanneer we een compliment krijgen die we niet willen zien omdat het een bepaalde waarheid en een bepaald aspect van onszelf laat zien dat we niet willen aanvaarden omdat we onszelf dan niet meer zouden kunnen wijsmaken dat we 'bescheiden' zijn.

Zolang we niet eerlijk zijn met onszelf over wat er werkelijk bestaat in onszelf, zullen zo'n momenten van complimenten krijgen ons parten blijven spelen en zullen we niet weten wat te doen met onszelf.

Wordt vervolgd in de volgende blog...

Dag 653: Woede-Aanvallen, Waar komen ze Vandaan?

In verderzetting van het hoofdstuk over de slachtofferrol en hoe het is dat wanneer we onszelf slachtoffer wanen van iets of iemand, dat we tegelijkertijd ook de dader worden, deel ik in deze blog een meer praktisch voorbeeld van hoe dit fenomeen in z'n werk gaat en hoe het is dat we onszelf en vooral onze relaties met de mensen in onze wereld saboteren wanneer we onszelf laten vangen in de illusie van slachtofferschap.

Hoe ik dit fenomeen heb ervaren in mezelf en mijn leven is bjivoorbeeld in momenten waarin ik ervan overtuigd was dat de mensen in mijn omgeving mij bijvoorbeeld buitensloten of op de één of andere manier geen respect hadden voor mij of op mij neerkeken of niet om mij gaven.  En in deze stellingen in mijn geest vormde ik de perceptie dat ik een 'slachtoffer' ben van waar het is dat ik mijn omgeving van beschuldigde.

Die ervaring kon soms zo intens zijn dat ik absoluut geen enkele andere uitweg zag of een andere manier waarop de realiteit kon bestaan. Ik was er met andere woorden compleet van overtuigd dat de woede die ik ervoer tegenover andere mensen volledig gerechtvaardigd was. Het was in die momenten dan ook vrij moeilijk om mezelf zover te krijgen om zelf-vergeving toe te passen.

Wat echter keer op keer gebeurde was dat ik uiteindelijk uit de woede kwam en wat volgde was steeds schaamte en spijt omdat ik begreep en inzag dat de beschuldigingen die ik al die tijd aan het uitvoeren was in mijn geest jegens de mensen in mijn omgeving tijdens mijn 'woede-aanval', stuk voor stuk aanvallen waren tegenover die mensen die puur gebaseerd waren op een eenduidige ervaring in mezelf van woede.

Maar het feit was dat ik niet eens werkelijk begreep waar de woede in feite vandaan aan het komen was en dat ik aan het handelen was vanuit impulsen, waarin ik vaak zelfs humeurig rondliep om aan iedereen als het ware te laten zien dat ik kwaad ben omdat ik zo vast overtuigd was van de validiteit van mijn eigen emotionele ervaring.

Wat ik vond wanneer ik nadien was 'gekalmeerd' en de woede vanuit zichzelf 'verdween', en ik het gereedschap toepaste om in mezelf te kijken en de oorsprong te vinden van de woede die ik had ervaren, zag ik in dat de woede telkens afkomstig was van een punt in mezelf waarin ik mezelf kleiner maakte door mezelf te beoordelen of door geloofsystemen, ideëen en percepties te vormen over wie ik ben als zijnde schijnbaar minderwaardig aan andere mensen.

Daardoor ook dat de spijt en schaamte naar boven komt nadien, omdat ik diep vanbinnen wel weet dat ik zelf compleet verantwoordelijk ben voor de woede en kwaadheid die ik in mezelf ervaar en projecteer naar anderen toe, maar tegen dan is het uiteraard te laat. Hoe kunnen we er dus voor zorgen dat we onszelf en onze realiteit en relaties met de mensen om ons heen niet saboteren of compromitteren door woede-aanvallen in onszelf? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat als en wanneer er woede opkomt in onszelf, dat we er dan op een constructieve manier mee om kunnen gaan zonder reacties uit te lokken in andere mensen die ons dan weer in het gezicht terugschieten?

Dag 649: Zijn Wij het Slachtoffer van Geconditioneerde Afhankelijkheid?

Uit Dag 648: Waarom Twijfelen we Soms aan ons Bestaan?

Emotionele ervaringen zijn dus, in tegenstelling tot wat de meesten onder ons geloven, een keuze en een persoonlijke beslissing, al is het een onbewuste/onderbewuste beslissing. Het feit dat we ons niet gewaar zijn van de keuzes en beslissingen die we maken op diepere lagen in onszelf is echter geen excuus om te beweren dat het geen echte keuzes of beslissingen zijn. Onwetendheid is geen excuus omdat we altijd de mogelijkheid, de kans en het vermogen hebben om onszelf wijzer te maken door onszelf en onze realiteit te onderzoeken en leren kennen, het feit dat we er over het algemeen voor kiezen dit niet te doen fungeert zeker niet als een rechtvaardiging voor de keuzes en beslissingen die we maken ten gevolge van dit gebrek aan inzicht en begrip dat we in onszelf hebben toegestaan te bestaan.

En wat ik tot dusver doorheen het bewandelen van mijn Reis naar Leven, hetgeen ondertussen toch al een dikke zes jaar is, heb ondervonden in relatie tot deze voorgaande bewering dat emoties een keuze en een opzettelijke persoonlijke beslissing zijn en dus niet iets dat ons zomaar overkomt, is dat de meeste mensen aan wie je dit vertelt zouden reageren met ontzetting. De reactie van een groot aantal mensen op de stelling dat je er zelf voor kiest hoe je je voelt en ervaart en welke emotionele reactie je in jezelf ervaart is alsof ze net beledigt geweest zijn.

'hoe durf je te beweren dat ik niet volledig onderhevig ben aan wat het ook is dat mijn eigen geest oproept aan gedachten, gevoelens en emoties?!', en 'hoe durf je maar te suggereren dat ik ook maar een beetje de hand heb in wat er in mezelf omgaat?!'. Deze zijn het soort gedachten die lijken om te gaan in het merendeel van mensen die te horen krijgen dat je als mens in wezen zelf je eigen interne ervaringen creëert.

En, ik bedoel, als je kijkt naar het soort industriëen die bestaan in onze wereld, de medische industrie en de voedsel industrie voornamelijk, dan kan je bemerken dat deze industriëen gebaseerd zijn op 'afhankelijkheid'. Deze twee industrietakken die functioneren volgens het neoliberale kapitalistische stelsel dat onze moderne maatschappij handhaaft hebben een afhankelijke houding van de 'consument' nodig om winst te kunnen maken.

De voedingsindustrie maakt niet voor niets overvloeiend gebruik van allerhande suikers en vetstoffen om de ervaring van verslaving te kunnen bezweren en bewerkstelligen in mensen en zodoende die afhankelijkheid te produceren die bedrijven verzekert van terugkerende klanten. Op dezelfde manier speelt de medische industrie in op de plooibaarheid en goedgelovigheid van de menselijke geest om een zeker weerkerend klantenbestand en inkomsten te genereren en dit door bijvoorbeeld specifiek gedrag of interne gedachten en ervaringen te gaan benoemen als een mentale of psychische stoornis die dan zogezegd het best behandeld wordt met die of deze medicatie. Wist je trouwens dat selfies nemen onlangs werd erkend als een psychische aandoening? (zie artikel ‘Maken van selfies is psychische aandoening’)

Er is niemand of niets in deze wereld dat ons ooit werkelijk geholpen heeft om onszelf te vertrouwen en onze eigen oplossingen te vormen voor problemen die we tegenkomen binnen of buiten onszelf. Ik bedoel, zelfs vriendschap, familie en liefdesrelaties, als je het goed bekijkt, zijn gebaseerd op een zekere wederzijdse afhankelijkheid en die afhankelijkheid is wat we allemaal onbewust in onze relaties met elkaar versterken en ondersteunen.  Dus, vanuit dat opzicht is het wel begrijpelijk dat we reageren met een absolute schok wanneer we te horen krijgen dat we wel degelijk instaan voor onze eigen gedachten, gevoelens en emoties en bijgevolg voor ons gedrag en dat het aanzien van iets als een 'stoornis' en niet als een persoonlijke keuze, een keuze is op zich die we zelf gemaakt hebben om onze eigen aanvaarde afhankelijkheid te bevestigen, versterken en ondersteunen.

Wat ik daarenboven ondervonden heb in mijn reis naar leven , als het proces van het leren instaan voor de keuzes die ik maak op bewust, onbewust en onderbewust niveau en dus het leren kennen van wie ik ben op al die niveaus en verder, is dat enkel die mensen die de keuze maken om de aangeleerde en geconditioneerde afhankelijkheid niet meer te aanvaarden in en als zichzelf deze reis naar leven zullen bewandelen - en dat is tot dusver spijtig genoeg niet de meerderheid van mensen in deze wereld.

Spijtig genoeg omdat, zolang de meerderheid van individuen in deze wereld de keuze blijft maken om een afhankelijkheids- en slachtofferrelatie aan te nemen in relatie tot de interne en externe realiteit, zal de infrastructuur van onze wereld die afhankelijkheidsrelatie blijven ondersteunen en belichamen. Zodoende zullen bedrijven beslissingen blijven nemen die niet het beste zijn voor ons als individu en enkel inspelen op onze bereidheid om onszelf te laten bewegen door externe en interne invloeden. Er is immers een specifieke onafhankelijkheid nodig in onze ingesteldheid om te kunnen kijken naar onze realiteit en naar onszelf, te kunnen onderscheiden wat niet het beste is voor onszelf en elkaar, en om 'Neen' te kunnen zeggen tegen datgene wat niet het beste met ons voorheeft.