Gisteren
voelde ik me de hele dag als in een vreemde staat. Ik voelde me niet erg
aanwezig in het moment en had een soort van ervaring van 'onheil' diep in
mezelf, alsof er iets vreselijk mis is. Ik voelde me niet geaard of gegrond in
mijn lichaam en toen mijn partner mij aanraakte voelde ik bijvoorbeeld haast
niets. Het was alsof ik ergens in mijn geest was afgedwaald en in een andere
dimensie was.
Ik paste
zelf-vergeving toe en kon via gesproken zelf vergeving uiteindelijk het patroon
in mijn geest identificeren waarin ik was afgedwaald. Dit patroon zijnde een
vrees voor het ergste. Dit patroon is iets wat in mijn onderbewuste geest
doorheen mijn leven steeds op de achtergrond in mijn geest heeft gedraaid. Het
is een patroon waarin ik in feite op een bepaald niveau in mezelf geloof dat
als ik mij constant zeer veel zorgen maak over al wat er kan mislopen in mijn
leven en al de ergste scenarios die zich kunnen afspelen, dat ik op die manier
mezelf het beste in staat stel om te kunnen omgaan met die situaties.
Dit zijn
angsten zoals een angst om kanker te krijgen, angst om geld of mijn job of mijn
huis te verliezen, angst om te sterven, enzoverder. Dit zijn dus angsten die op
onderbewust vlak in wezen continu aanwezig zijn in mijn geest en aangezien het
op onderbewust vlak is, heb ik nooit echt door dat het er is omdat het zo min
of meer een automatisch programma is dat zich afspeelt. Het voelt zelfs aan als
een 'natuurlijk' en vanzelfsprekend deel van mezelf, omdat het er als het ware
steeds geweest is. Het is steeds simpelweg geweest 'hoe ik nu eenmaal ben
vanbinnen'.
En dit
specifiek omdat het zich haast onopgemerkt heeft opgebouwd in mezelf. Het is
namelijk niet verbonden met specifieke momenten in mijn verleden zoals bepaalde
traumatische gebeurtenissen en/of momenten waarin ik reageerde op een situatie
met angst. Het is een onderbewust patroon van specifieke gedachten en emoties
van angst dat ik op onbewuste wijze heb overgenomen van mijn omgeving, zoals
ouders en familie -- een bepaalde wijze van denken, een bepaalde interne
persoonlijkheid van 'het ergste vrezen'.
Wat ik
besefte in mijn zelf-vergeving voor dit patroon is dat er een geloof bestaat
dat al die angst van het ergste en de toekomstprojecties in mijn geest waarin
ik me als het ware al inbeeld dat het ergste gebeurt mij aan het voorbereiden
is voor als ik ooit die situaties zou tegenkomen. Maar in wezen is die
zogezegde voorbereidheid een illusie omdat wat er werkelijk gebeurt is dat
ik door de angst van het ergste en door
constant in een onderliggende angst te verkeren, ik mij in feite haast de hele
tijd onzeker en angstig voel, hetgeen mij emotioneel onstabiel maakt. Dit wil
zeggen dat ik niet stabiel in mijn schoenen zal staan als en wanneer er eens
iets 'ernstig' gebeurt of iets waar ik bereid voor moet zijn en ik zal door de
angst en paniek waar ik in verkeer ook niet in staat zijn om de situatie op
efficiente manier richting te geven.
Hier
realiseerde ik mij dat dit het woord is dat ik in deze context moet onderzoeken
en leven op een manier die het beste is voor mezelf. Het woord
"bereidheid" zou met andere woorden in wezen moeten betekenen dat ik
net niet in een constante staat van angst verkeer maar dat ik juist aanwezig
ben in elk moment van ademhaling met mijn volle aandacht en gewaarzijn en dat
ik mij dus niet laat afleiden door alternatieve dimensies van gedachten en
emoties in mijn geest maar eerder in elk moment met beide voeten op de grond
sta en op die manier in elk moment ook stabiel, zelf-zeker en standvastig ben.
No comments:
Post a Comment