Friday, July 1, 2016

Dag 773: De Valkuil in het Verkennen van je Potentieel





Waarom is het zo moeilijk om jezelf te apprecieren? Het lijkt zoveel makkerlijker om fouten in jezelf te zien, om jezelf te onderwaarderen en het ergste te denken. Dit is iets wat ik gemerkt heb bij mezelf de laatste tijd. Gedurende lange tijd heb ik een proces bewandeld van het veranderen van mezelf, van bepaalde patronen die ik leefde; patronen van gedachten, gevoelens en emoties die niet het beste waren voor mezelf.

In dat proces lag de focus dus steeds op het identificeren en veranderen van datgene wat problematisch was, op de problemen. Door dit proces te bewandelen van het langzaam maar zeker veranderen van bepaalde reactiepatronen, creëer je uiteindelijk een zekere stabiliteit in jezelf. Dat is dan het moment waarop je kan gaan kijken naar wat je wil creëren, wat je in de plaats van de oude patronen wil leven.

Je kijkt met andere woorden naar je potentieel en je stelt je de vraag 'wie ben ik?', vanuit en gebaseerd op het besef dat je je eigen bestaan in handen hebt en dat jij als het ware de mogelijkheid hebt om de patronen van gedachten, emoties en gedrag die je doorheen je leven hebt aanvaard als 'wie je nu eenmaal bent' en als je 'identiteit', te veranderen. Je hebt het vermogen om jezelf te programmeren op dezelfde manier als hoe jij je omgeving hebt toegestaan je te programmeren vanaf het moment dat je geboren bent.

Eenmaal je de verbanden begrijpt die jij in jezelf gevormd hebt met die voorgeprogrammeerde patronen, heb je immers het inzicht en de macht om die verbanden te veranderen. Wat ik echter bij mezelf gemerkt heb wanneer ik begon te kijken naar hoe ik mezelf kan beginnen 'creëren' en hoe ik mijn potentieel kan beginnen verkennen en manifesteren, kwam er een interessant patroon naar boven.

Ik leek in een soort put te zinken in mezelf waarin ik mij inferieur en minderwaardig voelde en gedachten begonnen op te komen dat ik nog niets bereikt heb, dat ik nergens sta in mijn leven, dat ik niets dan tegen mezelf gelogen heb en dat ik gefaald heb. Ik voelde mij alsof ik langzaam maar zeker in een soort drijfzand aan het zinken was in mezelf - drijfzand in de zin van een gevoel van depressie en opgeven dat samen met die gedachten naar boven was gekomen.

Ik ging dus van het kijken naar en overwegen van mijn potentieel en creatieve expressie en het uitbreiden van mezelf in mijn bestaan, naar een totale onderdrukking en ontkenning van mezelf en dat potentieel. Aanvankelijk bemerkte ik dit verband niet maar wanneer ik ging kijken naar wanneer en hoe dit patroon was opgekomen in mezelf, zag ik dat het een reactie leek te zijn op het beginnen van een nieuw project als het ware. Het was immers wanneer ik de beslissing maakte in mezelf om te gaan kijken naar wat ik kan of wil creëren, dat ik plots reageerde met een patroon van zelf-onderdrukking.


Wordt vervolgd in Dag 774

No comments:

Post a Comment