Maar, hoe gerechtvaardigd die emotionele ervaringen ook mogen lijken - het is echter niet een oplossing tot het daadwerkelijk veranderen van het verleden in de zin van het vermijden en voorkomen dat het verleden zich zal herhalen. Een oplossing om de toekomst te veranderen van een herhaling van het verleden tot een expressie van het utierste potentieel van mezelf en deze fysieke realiteit - zou zijn om te leren uit het verleden, het verleden te onderzoeken en begrijpen tot in de details en gebaseerd op dat inzicht een nieuwe manier van bestaan ontwerpen --- en daar zijn emotionele ervaringen en reacties zoals schuldgevoel, schaamte, wroeging en spijt niet voor nodig.
Waarom is het dan dus dat die emotionele ervaringen bestaan in mezelf? Waarom is het met andere woorden dat ik mezelf zou saboteren in het bestaan op de best mogelijke manier en een realiteit te creëren die het beste is voor mezelf - door mezelf te verankeren in een manier van bestaan, bepaald door beelden in mijn geest als herinneringen en beoordelingen over die beelden/herinneringen en emotionele reacties daarop? Vanuit dit perspectief lijkt het wel alsof emotionele ervaringen een soort Straf zijn - gebaseerd op een idee/geloof dat ik het om de één of andere reden verdien om gestraft te worden voor het verleden - en dat ik als straf voor het verleden, het verleden moet blijven herhalen als een eindeloos patroon van schaamte, schuld, wroeging en spijt.
Het eindeloos herhalen van de schadelijke patronen van minderwaardigheid van het verleden is echter al het straffen van mezelf -- door mezelf niet toe te staan te bestaan en leven in en als mijn volste potentieel --- dus, om die toestand van mezelf, waarin ik mezelf opzettelijk heb verminderd en gelimiteerd en onderdrukt als wie ik ben als mijn potentieel, dan nog te gaan beoordelen en mij daar dan schuldig en beschaamd over te voelen - dat is absurd, omdat, de vorm van mezelf waarin/waarover ik mij beoordeel is niet eens werkelijk mezelf, in de zin van dat het een compleet verminderde vorm is van mezelf die het gevolg/resultaat is van extensieve zelf-beoordeling en zelf-onderdrukking door middel van emotionele verbindingen met het verleden als de ketens waarmee ik mezelf keten aan een inferieur bestaan. En dus zijn de beoordelingen en emotionele ervaringen van schuld, spijt, schaamte en wroeging het 'gereedschap' waarmee ik ervoor zorg dat ik blijf bestaan in en als de verminderde, onderdrukte en gelimiteerde vorm van mezelf.
En het absurde hierin is dat ik, door mezelf steeds te beoordelen op wat ik in en als de verminderde vorm doe, als mijn inferieure daden die de consequenties zijn van mijn inferieure vorm - ontzeg ik mezelf de kans om ooit in staat te zijn om te veranderen, om beter te worden, om mij te realiseren wie ik eigenlijk ben als wie ik zou kunnen zijn. En dus, vanuit dit opzicht, zijn die beoordelingen niet eens echt, omdat ik mezelf beoordeel op basis van iets dat niet eens echt mezelf is --- het is een verminderde vorm van mezelf.
En dus, de oplossing hier is: om, in de plaats van, wanneer ik zie dat ik iets gedaan heb of doe dat niet in lijn staat met mijn hoogste potentieel, mezelf te beoordelen en mij schuldig en beschaamd te voelen - eerder in dat moment in te zien en te beseffen dat wat ik deed een consequentie was van hoe ik besta als een verminderde vorm van mezelf, en dat er dus iets is in mezelf dat niet werkelijk mezelf is omdat het niet is wie ik zou kunnen zijn als mijn hoogste potentieel. Zodoende kan ik emotionele ervaringen in mezelf gebruiken op een praktische manier - namelijk als een indicator dat ik mezelf heb toegestaan te bestaan op een manier die minder is dan wie ik eigenlijk ben als mijn hoogste potentieel -- en dus als een kans om mezelf te onderzoeken en te onderzoeken hoe ik die inferioriteit kan corrigeren zodat ik kan bestaan als wie ik werkelijk ben als het hoogste potentieel.
Waarin ik dus mezelf niet laat meevoeren door die emotionele toestand en mezelf erin vastketen als een soort zelf-bestraffing - maar eerder besef dat ik mezelf enkel zou bestraffen om iets dat niet eens werkelijk mezelf is - want, waarom zou ik minder zijn dan wie ik kan zijn, dan mijn potentieel? Waarom zou ik mezelf aanvaarden als 'minder' dan wie ik eigenlijk ben? Dat houdt geen steek. Dus, het is om te beseffen dat, wanneer ik detecteer en zie dat mijn expressie niet het beste is voor mezelf en niet in lijn staat met de Perfectie van het Leven - dat ik simpelweg even mijn macht en verantwoordelijkheid voor mezelf heb weggegeven en mezelf heb laten bepalen en sturen door iets dat niet mezelf is --- omdat, als iets niet het beste is voor mezelf, hoe kan het dan mezelf zijn? Dat houdt geen steek. En, in dit besef, kan ik even makkelijk weer opstaan, mijn macht en verantwoordelijkheid voor mezelf hernemen en mezelf zodanig 'structureren', vormgeven en uitdrukken dat wie ik ben, vanbinnen en vanbuiten --- in lijn staat met de absolute Perfectie van het Leven, als dat wat het absolute Beste is voor mezelf, vanbinnen en vanbuiten --- dat wat het meest optimale resultaat zal produceren in en als mijn bestaan.
En dus zo, transformeer ik Emotionele ervaringen van spijt, schaamte en schuldgevoel van een Zelf-bestraffings mechanisme --- tot een praktische leiddraad die ik gebruik om te zien waar en hoe het is dat ik mijn macht en verantwoordelijkheid en zelf-creërende, zelf-sturende principe heb weggegeven. Waarin dus - emotionele ervaringen van een vloek getransformeerd worden tot een Geschenk.
Wordt vervolgd in Dag 396
