Dag 408:Wanneer de Verwachtingen in/van de Geest in Strijd staan met de Realiteit

Vandaag kwamen Joao en Joana op bezoek op de Desteni Farm - en dus gingen Maite en ik de gordijnen weer ophangen die we net gewassen hadden. De gordijnen hadden een specifiek systeem waarbij je verschillende staafjes in verscheidene lussen moet schuiven om een speciaal effect te creëren wanneer ze ophangen.

Ik had dat systeem nog nooit gezien, toegepast of geprobeerd - en toen ik eraan begon merkte ik dat ik heel veel moeite had om de staafjes in de lussen te schuiven -- het proces ging heel traag en gedachten die door mijn geest gingen waren van: 'wat voor een snertsysteem is dat nu', 'wie ontwerpt er nu zoiets?!', 'wie koopt er nu zoiets?!', 'waarom moet ik mijn tijd hieraan spenderen?!', 'ik begrijp niet waarom ik al mijn tijd moet spenderen aan het ophangen van gordijnen terwijl ik andere taken te doen heb!'.

Ik had aanvankelijk verwacht dat het ophangen van gordijnen een heel snel proces zou zijn, en dat ze in één twee drie zouden ophangen zoals dat altijd het geval geweest is met gordijnen - het is normaal gezien een heel simpel systeem van één haakje dat je door één lus moet schuiven. Ik begon mij gefrustreerd te voelen omdat het zo traag ging - en die frustratie was duidelijk een reactie op de machteloosheid die ik eigenlijk ervoer in mezelf tegenover dit hele proces dat niet verliep zoals ik had verwacht/verlangd dat het zou verlopen. En ik bleef maar denken van 'waarom ziet Maite niet dat dit systeem niet werkt?!', 'waarom nemen we niet gewoon andere gordijnen die niet zoveel tijd consumeren om op te hangen?!', 'dit is toch gewoon niet redelijk!' -- en hoe meer ik rondjes bleef draaien in die 'waarom'-vragen in mijn geest die een uiting waren van de machteloosheid die ik ervoer in mezelf --- alsof ik mezelf tot God aan het keren was in mijn onbegrip over waarom de situatie niet verliep volgens het plan dat ik aanvankelijk in mijn gedachten had - 'waarom heeft U mij verlaten God, waarom toch?!' lol. Met andere woorden: 'waarom krijg ik niet wat ik wil God?' --- des te meer voelde ik mij 'gevangen' in/door de situatie, en voelde ik mij meer en meer machteloos tegenover de taak die ik aan het uitvoeren was en mijn onkunde om die staafjes op snelle en efficiente wijze door die lussen te krijgen.

Hierdoor ontstond er een conflict in mezelf - waarin er langs de ene kant in mezelf een 'stem'/'personage' was die de situatie wil controleren en die een bepaalde verwachting/plan had in verband met wat ik aan het doen was en die zei van 'dit moet hier sneller gaan!', 'komaan, gordijnen ophangen, dat zou niet zoveel tijd in beslag moeten nemen!' - en dan langs de andere kant was er ik in het fysieke lichaam en de fysieke realiteit van mezelf waarin ik nu eenmaal niet sneller leek te kunnen gaan, waarin ik mij constant geblokkeerd voelde door mijn eigen fysieke beperkingen en vaardigheden in relatie tot het 'staafjes-in-lusjes-schuiven'-proces. En dus, doordat ik in en als dat 'controllerende' personage in mijn geest verwachtingen/verlangens/plannen had die niet overeenkwamen met de eigenlijke fysieke realiteit/situatie, en die dus in conflict/frictie/wrijving stonden met de realiteit, bouwde er zich een energie op in mezelf, een ervaring van kwaadheid - die dus in werkelijkheid een reactie was van hulpeloosheid/machteloosheid -- waarin het best eigenaardig is hoe die ervaring van kwaadheid net het omgekeerde lijkt te zijn van 'machteloosheid'/'hulpeloosheid' en een gevoel van macht/superioriteit geeft, maar dus in wezen is het eigenlijk gewoon een gevolg van de wrijving/frictie die ontstaat wanneer de realiteit van mezelf in mijn geest in de vorm van verlangens, verwachtingen en plannen, niet overeenkomt met de fysieke realiteit van mezelf.

En, zodra Maite wegging om andere taken te verzorgen, en ik alleen bleef met de gordijnen, en de staafjes en de lussen, begon ik te huilen, lol. Ik huilde uit frustratie/machteloosheid - frustratie/machteloosheid omdat ik niet leek te kunnen doen wat ik geloofde en dacht dat ik zou moeten doen/kunnen -- namelijk die staafjes snel en efficient in die lusjes schuiven en de gordijnen ophangen. En, die toestand waarin ik me op dat moment in bevond was exact hetzelfde als hoe ik me zo vaak ervaren had tijdens mijn kindertijd. Toen was die stem/dat personage van 'controle' dat zegt van 'zo moet het zijn' en 'dit is wat ik van jou verwacht' - een volwassene -- en ik was het kind, namelijk de fysieke realiteit die niet kon voldoen aan die verwachtingen omdat het de specifieke noodzakelijke vaardigheden of kennis niet had en die dan begon te huilen uit angst van de kwaadheid van de volwassene als ik de specifieke taak niet op hun manier zou kunnen uitvoeren - uit angst om gestraft te worden.

En dus is het fascinerend hoe die 'kwaadheid' zich nu gemanifesteerd heeft in mijn eigen geest - waarin ik zowel het kind als de volwassene ben. Ik ben langs de ene kant in mijn geest de volwassene die controle wil uitoefenen over de fysieke realiteit door allerlei verwachtingen te hebben in verband met 'hoe het moet zijn' --- en langs de andere kant ben ik het kind als de fysieke realiteit van mezelf die niet kan voldoen aan die verwachtingen. Dat hele proces van hoe ik vroeger in relatie stond met en reageerde op de volwassene in mijn omgeving, heeft zich dus, nu dat ik zelf 'volwassen' ben, geinternaliseerd in mezelf. Hoe eigenaardig - dat die momenten in mijn herinneringen zich volledig hebben geïntegreerd in en als mezelf, waarin ik dus zelf elk personage ben in de herinneringen - ik ben zelf de 'controlerende' volwassene waarop ik reageer met angst en machteloosheid/hulpeloosheid --- ik ben de polariteit van langs de ene kant de volwassene die zich gefrustreerd en kwaad voelt omdat 'het kind'/het fysieke lichaam niet snel genoeg gaat, en denkt van 'je moet het zus en zo doen' en 'waarom kan je dat niet fatsoenlijk doen', en langs de andere kant ben ik het kind dat zegt van 'ik probeer maar het lukt me niet', 'ik weet niet waarom ik niet sneller/beter kan zijn'.

Want, dit keer was er helemaal geen 'volwassene' in mijn omgeving die zei van 'kim je moet sneller gaan' of 'waarom kan je dat niet fatsoenlijk doen', maar toch interpreteerde mijn geest de situatie vanuit mijn herinneringen, waar ik dan emotioneel op reageerde alsof het echt is - ook al was er geen enkele werkelijke referentie tot die herinnering in mijn eigenlijke fysieke realiteit. En dus, dit is een mooi voorbeeld van hoe ik werkelijk een 'organische robot' ben, een geprogrammeerd systeem dat dag in en dag uit het verleden blijft herbeleven, ook al is dat verleden totaal niet meer HIER - want, de realiteit die HIER is, heeft niets te maken met al die emotionele herinneringen in mijn geest. En dus, daarom is het proces van zelf vergeving en zelf-correctie zo essentieel - om als het ware mezelf 'op te ruimen' in mijn geest, en ervoor te zorgen dat ik in mijn participatie met/in mijn dagelijkse werkelijkheid niet gestuurd of beïnvloed wordt door herinneringen als geintegreerde momenten en emotionele ervaringen uit het verleden - maar zodat ik voor de eerste keer in mijn bestaan werkelijk kan Leven, in het moment, als het zelf-directieve principe van mezelf en mijn leven/bestaan.

Wordt Vervolgd in Dag 409

Dag 407: Zijn we het Slachtoffer van het Gevecht dat we Zelf Creëren?

Dit is een verderzetting van "Dag 406: Het Interne Gevecht van het Imago vs de Realiteit"

Zelf-Correctie Dimensie

 Wanneer en als ik de ervaring van conflict zie opkomen in mezelf waarin ik weerstand biedt tegen specifieke gedachten en ervaringen van angst, onzekerheid, spanning en minderwaardigheid die opkomen wanneer ik rond mensen ben in een sociale context - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat deze reactie van weerstand en angst in relatie tot de negatieve emotionele ervaringen die opkomen in mezelf, een deel is van hoe ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als een positieve energetische ervaring in mijn geest, verbonden met een 'imago'/'ideaalbeeld' dat ik van mezelf heb gecreëerd in mijn geest --- waarin, de angst van de emotionele ervaringen die eigenlijk bestaan in mezelf, is in wezen de angst dat ik niet kan bestaan/overleven als dat ideaal/imago en de positieve energie in mijn geest - omdat dat beeld van mezelf in mijn geest gebaseerd is op het manipuleren van andere mensen in mijn omgeving door mezelf te presenteren op een specifieke 'aanvaardbare' manier, en dus als andere mensen zouden zien die ik werkelijk ben vanbinnen als al die emotionele ervaringen die in tegenstrijdigheid bestaan met het positieve beeld dat ik van mezelf wil projecteren, dan zou ik meer kunnen bestaan in en als die positieve ervaring waarin ik mezelf had gedefinieerd

ik zie en besef dat intern conflict in mezelf altijd een teken is dat ik niet eerlijk ben met mezelf over wie ik ben - en dat ik aan het vechten ben tegen een deel van mezelf --- omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als een beeld/idee in mijn geest dat niet is wie ik werkelijk ben HIER -- en dat dus, als en wanneer ik mezelf toesta te reageren met de emotionele ervaring van zelf-medelijden op dat intern conflict, waarin ik zeg tegen mezelf van 'ocharme ik', 'ik ben het slachtoffer', dan keer ik mezelf in wezen de rug toe door geen verantwoordelijkheid te nemen voor wat ik heb gecreëerd in mezelf als de ervaring van weerstand en conflict, omdat ik mezelf had toegestaan mezelf af te scheiden van de negatieve emotionele ervaringen in mezelf

wanneer en als ik de emotionele ervaring van zelf-medelijden zie opkomen als een reactie op de ervaring van conflict in mezelf - dan stop ik en ik adem --- en ik zie, besef en realiseer mij dat deze ervaring van zelf-medelijden een teken is dat ik mezelf heb toegestaan te vechten tegen mezelf en daarin mezelf pijn te doen 

hierin stel ik mezelf tot doel om mezelf niet te laten meevoeren in de emotionele ervaring van zelf medelijden - maar deze ervaring eerder te gebruiken als een kans om even stil te staan bij wat ik mezelf heb toegestaan te doen in mezelf, om mezelf in de ogen te kijken, mezelf te vergeven van/voor het conflict/gevecht dat ik heb laten bestaan in mezelf tegen mezelf - en een manier te vinden om mezelf te aanvaarden en daarin dus het conflict/gevecht stop te zetten --- en om daarin op te staan als wie ik werkelijk ben in en als zelf-eerlijkheid, als het eerlijk zijn over wie ik ben vanbinnen en vanbuiten, in eenheid en gelijkheid - en te staan/bestaan als het levende voorbeeld van zelf-aanvaarding, in en als het besef dat wie ik ben vanbinnen bepaalt en stuurt hoe mijn wereld/realiteit bestaat buiten mezelf omdat, als ik niet eerlijk kan zijn tegenover mezelf over wie ik ben, kan ik ook niet eerlijk zijn tegen andere wezens over wie ik ben

ik stel mezelf tot doel om de voorgeprogrammeerde ervaring van  angst van overleving niet te laten bepalen wie ik ben in relatie tot mezelf en in relatie tot anderen als mezelf --- omdat ik inzie, besef en begrijp dat deze angst om niet te overleven/bestaan enkel in mezelf kan bestaan wanneer en als ik niet volledig, absoluut HIER besta als wie ik ben, constant en stabiel, in en als de eeuwigheid van mezelf als het leven in en als mezelf 

en dus stel ik mezelf tot doel om de angst om niet te bestaan/overleven, die opkomt in mezelf als reactie op de negatieve emotionele ervaringen die opkomen in mezelf, te gebruiken voor mezelf als een indicator dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet eerlijk te zijn met mezelf over wie ik werkelijk ben en dus ook niet met andere mensen over wie ik werkelijk ben omdat ik mezelf heb toegestaan mezelf te definieren in en als een idee/beeld/imago in mijn geest als een voorgeprogrammeerd systeem van kennis en informatie dat ik heb gekopieerd van mijn ouders en voorouders

ik stel mezelf tot doel om het proces te bewandelen van het opstaan in deze wereld en realiteit als het levende bewijs dat het mogelijk is om als mens mezelf volledig te veranderen, van een zelf-oneerlijk wezen dat bestaat in en als eigenbelang en overlevings angst - tot een zelf-eerlijk en zelf-verantwoordelijk levend wezen dat bestaat en staat als absolute en onvoorwaardelijke zelf-eerlijkheid als een levende statement van wie ik ben als het leven zelf --- omdat ik besef, zie en begrijp dat, als ik besta in en als 'Overleving' van een beeld/idee in mijn geest, dan is het niet werkelijk 'ik' die 'overleeft', maar een systeem waar ik mijn macht/leven aan heb weggegeven

en dus stel ik mezelf tot doel om te onderzoeken en ontdekken wat het betekent om werkelijk te Overleven als wie ik werkelijk ben als het leven zelf - en dus het concept van 'overleving' één en gelijk te stellen met het Leven in en als mezelf - zodat ik in mijn 'overleving' mezelf niet moet compromitteren, veranderen, aanpassen of manipuleren in functie van die 'overleving'

en dus hierin zie, begrijp en besef ik dat echte 'overleving' HIER is/bestaat, ALS wie ik ben in elk moment van ademhaling - en dat wanneer ik angst ervaar voor/van 'mijn overleving', dat dat wil zeggen dat ik 'overleving' van mezelf heb afgescheiden en dus mezelf als overleving heb afgescheiden van mezelf en dat ik dus niet eens echt aan het leven/bestaan ben, en dus ook niet werkelijk kan 'overleven' als mezelf

Dag 399: Hoe Schept de Energie van Zelf-Medelijden de Illusie van Comfort, Veiligheid en Bescherming?

Dit is een Verderzetting van "Dag 398: Is Zelf-Medelijden werkelijk zo Onschuldig als het Lijkt?"


Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de emotionele ervaring van zelf-medelijden wanneer en als de ervaring van zelf-medelijden opkomt in mezelf in een specifiek moment - zonder deze ervaring te bevragen of te onderzoeken of mezelf te bevragen of onderzoeken in relatie tot deze ervaring --- en daarin nooit te hebben ingezien hoe of waarom deze energie bestaat of opkomt in mezelf en hoe of waarom ik mezelf erin laat meevoeren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te vertrouwen op de emotionele ervaring van zelf-medelijden als en wanneer deze ervaring opkomt in mezelf en te geloven dat deze ervaring is 'wie ik ben' --- door mezelf te laten misleiden door het gevoel van 'comfort' dat ik ervaar in en als de energie van zelf-medelijden en daardoor deze ervaring niet in vraag te stellen en ook niet op te merken hoe ik, in en als de ervaring van zelf-medelijden, mezelf in mijn gewaarzijn onttrek aan mijn omgeving en realiteit in het moment en mezelf veranker en opsluit diep in mezelf en mezelf wentel in de energie van zelf-medelijden als een deken dat ik om mezelf heen trek en daarin de illusie en idee ervaar van 'comfort' en 'veiligheid' en 'bescherming'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik in deze ervaring van comfort, veiligheid en bescherming, die ik heb verbonden en geassocieerd met de energie van zelf-medelijden - in werkelijkheid aan het reageren ben op een ervaring in mijn geest van angst van verandering die opkwam in een moment waarin ik oog in oog stond met een moglijkheid en kans om inzicht te verwerven in mezelf en dus een kans en mogelijkheid had om mezelf te veranderen - en dat de energie van zelf-medelijden daarin dus een mechanisme is van de geest die de geest gebruikt om zichzelf te behoeden van Verandering, door mijn Gewaarzijn voor een moment af te leiden en mee te voeren tot diep in mezelf in en als de ervaring van 'comfort', 'veiligheid' en 'zekerheid'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat deze ervaring van comfort, veiligheid en zekerheid in en als de energie van zelf-medelijden een illusie is - omdat het in werkelijkheid een reactie is op de ervaring van Angst van Verandering - als een voorgeprogrammeerde reactie die eigen is aan de Geest die bestaat in en als Oneindige Herhaling --- waarin dus die 'positieve' ervaring van comfort, veiligheid en zekerheid niets meer of minder is dan de positieve pool van/in een energetische polariteit die de geest opwekt in zichzelf en die als doel heeft om mijn Gewaarzijn af te leiden en te saboteren in het verwerven van Inzicht in hoe ik besta in en als mezelf en om zo elke mogelijkheid en kans tot verandering te Saboteren -- en zo het voortbestaan van de Geest als een Eindeloze herhaling van Patronen uit het verleden te verzekeren

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf in en als mijn Gewaarzijn te laten meevoeren, afleiden, wegleiden en onttrekken van de realiteit in het moment dat de energie van zelf-medelijden opkomt in mezelf, door die energie te volgen zonder vragen te stellen of stil te staan bij wie ik eigenlijk ben in relatie tot die energie, wat die energie is, hoe die energie bestaat en waar die energie zelfs vandaan komt - in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat deze energie van zelf-medelijden niet 'zomaar' bestaat of opkomt in mezelf, maar in werkelijkheid deel uitmaakt van een specifiek systeem van energie als de Menselijke Geest dat bestaat in en als Zelf-Behoud en Overleving, waarin zelf-medelijden een specifiek mechanisme is dat ontworpen is om mijn Gewaarzijn te 'bevangen' in een energetische ervaring van Comfort, veiligheid en bescherming als een reactie van de Geest op de ervaring van Angst van Verandering --- en dat de geest daarin elke mogelijkheid tot Verandering Saboteert

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor de energetische ervaring van zelf-medelijden in mezelf door mezelf te laten saboteren in mijn proces van zelf-verandering - door mezelf automatisch te identificeren met de energie van zelf-medelijden die in één moment opkomt in mezelf en mezelf erdoor te laten meevoeren --- en daarin niet stil te staan bij hoe zelf-medelijden enkel opkomt in mezelf wanneer en als ik op het punt sta iets te realiseren, zien en beseffen van wie ik ben dat een mogelijkheid zal openen voor mezelf om te Veranderen en daardoor dus niet werkelijk te vertrouwen is omdat het niet bestaat als wat het beste is voor mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'comfort', 'veiligheid' en 'bescherming' te definieren in en als een energetisch gevoel dat verbonden is met de emotie van zelf-medelijden - en daardoor mezelf te laten meevoeren door de energie van zelf-medelijden wanneer en als het opkomt in mezelf, in mijn verlangen naar het gevoel van comfort, veiligheid en bescherming --- in de plaats van in te zien dat werkelijke comfort, veiligheid en bescherming niet kan bestaan als een energetische ervaring omdat de realiteit van die energetische ervaring is dat het een reactie is op de ervaring van angst --- en dat ik mij dus in werkelijkheid angstig voel terwijl ik in de illusie besta van 'comfort', 'veiligheid' en 'bescherming' --- en dat ware comfort, veiligheid en bescherming enkel kan bestaan wanneer en als het onvoorwaardelijk HIER is, in elk moment van ademhaling

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd te zien, beseffen en te begrijpen dat echte comfort, veiligheid en bescherming zich bevindt in en als de fysieke werkelijkheid die in elk moment HIER bestaat - en dat, wanneer en als ik mezelf laat meevoeren door het GEVOEL van comfort, veiligheid en bescherming in en als de energie van zelf-medelijden, ik mezelf in werkelijkheid afscheid van de echte comfort, veiligheid en bescherming die zich HIER bevindt - en comfort, veiligheid en bescherming in wezen definieer in en als de ervaring van Angst, hetgeen op zich in feite net het tegenovergestelde is van comfort, veiligheid en bescherming


Wordt vervolgd in Dag 400

Dag 398: Is Zelf-Medelijden werkelijk zo Onschuldig als het Lijkt?

Dit is een verderzetting van "Dag 395: Hoe Kunnen Emoties Getransformeerd worden van een Vloek tot een Geschenk?" - waarin ik vertrokken ben vanuit de observatie en realisatie dat Emoties en emotionele reacties en ervaringen die verbonden zijn met herinneringen in mijn geest een systeem zijn van zelf-onderdrukking en zelf-vermindering en daardoor niet te vertrouwen zijn omdat ze niet bestaan op een manier die het beste zijn voor mezelf --- en waarin ik heb onderzocht hoe ik emoties kan transformeren tot een mechanisme dat wel bestaat ter ondersteuning van mezelf.

Een voorbeeld van hoe een emotionele ervaring bestaat als een opzettelijke zelf-sabotage - is de emotie van Zelf-Medelijden. De Atlanteans hebben een aantal interviews gedaan over Zelf-Medelijden (Self Pity: Understanding Self Pity - Atlanteans - Part 142 en Self Pity: Starting to Let Go - Atlanteans - Part 143), die zeer treffend zijn in het omschrijven van wat er eigenlijk werkelijk gebeurt 'achter de schermen' in de geest wanneer men zelf-medelijden ervaart.

Wat ik doorheen het bewandelen van mijn proces meer en meer begin te erkennen en in te zien, is hoe energie in de geest in de vorm van gevoelens en emoties, als ervaringen en reacties die in een moment 'zomaar' schijnbaar uit het niets opkomen in mezelf, in werkelijkheid niet 'zomaar' opkomen, maar altijd een bepaalde 'verborgen agenda' hebben --- waarin ik in het diepst van mijn wezen eigenlijk de touwtjes in handen heb en in het geheim zelf opzettelijk die specifieke energetische ervaring van een gevoel of een emotie heb opgewekt/opgeroepen in mezelf teneinde mezelf opzettelijk te saboteren --- zodat ik niet zou afwijken van mijn 'pad'. Mijn 'pad' zijnde het verleden, als wie en wat en hoe ik denk dat 'ik' ben en besta, als een blauwdruk en patroon van het leven/bestaan dat ik ken en dat bestaat als een soort van cirkel, een slang die haar eigen staart opeet en daarin als primaire functie heeft om zichzelf te blijven herhalen, eindeloos.

Momenten dat ik van dat 'pad' zou afwijken is bijvoorbeeld een moment waarin ik plots inzicht krijg in hoe mijn gedachten functioneren, een moment waarin ik een mogelijkheid en kans heb om in mezelf te kijken en te zien hoe ik eigenlijk echt besta, hetgeen dus een potentieel moment is van Verandering. Omdat, als ik inzicht zou hebben in hoe ik zelf in elkaar zit, hoe mijn geest werkt, waarom ik besta zoals ik besta, waarom en hoe ik heb bestaan doorheen mijn leven hier op aarde, dan zou ik misschien wel kunnen beginnen overwegen om het eens over een andere boeg te gooien en mezelf te veranderen teneinde specifieke consequentiele beslissingen en ervaringen uit het verleden niet meer te herhalen. En, 'Verandering', is een bedreiging voor de structuur van de Geest, de structuur van de eindeloze cirkel/cyclus -- en dus heeft de Geest allerlei mechanismen om die potentiele momenten en mogelijkheden tot verandering te onderdrukken en saboteren.

Dit bijvoorbeeld door hoofdzakelijk een bepaalde energie op te wekken in het lichaam en de geest waarin we onszelf voor een moment even afleiden van waar we naar aan het kijken waren en wat we aan het contempleren waren - door onszelf even te verliezen in die energie die opkomt in onszelf -- omdat, het eigenaardige aan onze relatie tegenover energie, is dat we het niet bevragen, het komt gewoon op in onszelf, en we volgen het -- zo gaat dat en zo is dat altijd gegaan - omdat we onze Geest vertrouwen, we geloven dat het is 'wie we zijn'.

Die energetische ervaringen van emoties en gevoelens die opkomen in onszelf zijn dus zeker en vast niet 'zomaar' of onschuldig - ze maken deel uit van een specifiek plan en infrastructuur die onze Geest is en die in functie bestaan van één enkel doel: de Cirkel/Cyclus van de Geest intact houden en ervoor zorgen dat wij nooit afwijken van de blauwdruk/het patroon van ons leven als voorgeprogrammeerd tijdens ons verleden in en als onze herinneringen.

Wat ik bijvoorbeeld gemerkt en ingezien heb, in het bestuderen en onderzoeken van de emotionele ervaring van zelf-medelijden --- is dat het heel toevallig altijd opkomt precies in een moment waarin ik op het punt sta te kijken naar een heel aanwezig/groot punt in mezelf - wanneer ik bijvoorbeeld een persoonlijkheidsstructuur in mezelf aan het bekijken ben en op het punt sta een inzicht te verwerven in hoe die persoonlijkheidsstructuur in elkaar zit, teneinde mezelf erin te kunnen veranderen en bevrijden.

Ik bedoel, elke keer wanneer die ervaring van zelf-medelijden opkomt in mezelf, heb ik het altijd opnieuw gevolgd, zonder aarzeling -- en waarom? Omdat die energie een bepaalde aangename ervaring biedt in mezelf - plots voel ik mij veilig en geborgen in die energie die opkomt in mezelf - en daarom heb ik het nooit in vraag gesteld, ik liet me er steeds gewoon door meevoeren. Maar wanneer ik even een moment stilstond en het moment onderzocht waarin die ervaring precies naar boven kwam - in het besef dat die ervaring toch ergens vandaan komt, en opkomt met een bepaalde motivatie/reden, omdat als de emotionele ervaring van zelf-medelijden niet een specifieke motivatie had die specifiek is aan een bepaald moment/situatie, dan zou ik constant die ervaring in mezelf voelen, en dat is niet zo --- dus, is er iets in het moment dat de ervaring van zelf-medelijden naar bovenkomt dat die ervaring 'triggert'.

Hierin zag ik dat ik in dat eigenste moment op het punt stond om iets te zien in mezelf - om een werkelijk inzicht te verwerven in mezelf en voornamelijk in relatie tot een heel groot persoonlijkheidsstructtuur waarin ik altijd al heb bestaan en waarin ik mezelf in die mate altijd heb verloren dat ik niet eens merk dat ik erin besta -- in mijn geval is dat bijvoorbeeld een persoonlijkheidsstructuur waarin mezelf systematisch blijf isoleren en onttrekken van de mensen om mij heen. Dit is een bepaalde persoonlijkheid waarin ik mezelf gedurende het grootste deel van mijn leven heb ervaren alsof het is 'wie ik werkelijk ben', het zit zo diep geworteld in mijn systeem, in de cellen van mijn lichaam - dat ik niet eens opmerk dat het een systeem is, maar dat ik werkelijk ben gaan geloven dat die ervaring is wie ik werkelijk ben.

En dus op dat moment waarin ik op het punt sta dat systeem te ontrafelen of een bepaald inzicht te verwerven dat mij in staat zou stellen het systeem beter te begrijpen en bijgevolg mezelf te kunnen veranderen in dat systeem - daar komt de ervaring van zelf-medelijden aanzetten --- en daar ga ik dan, de energie in getuimeld, en ik verlies mezelf in die energetische ervaring die mij meevoert in mezelf en mij even afleidt van dat specifieke moment opdat ik zou vergeten wat ik zou gaan inzien en beseffen en begrijpen in dat moment --- zodat het moment van potentiele verandering aan mijn neus voorbijgaat en ik mezelf wederom veranker in de cirkel/cyclus beweging van de Geest.

En het is in dat moment, dat ik zag wat deze energie van zelf-medelijden werkelijk is en waarom het werkelijk bestaat - dat ik ook inzag en begreep dat het niet Mezelf is, dat deze energie niet te vertrouwen is en dat het in wezen niets meer is dan een Mechanisme van een Systeem dat bestaat tot één enkele functie - namelijk Zelf Behoud. De Geest is een systeem dat enkel wil verderbestaan - en tot dat doel heeft het allerlei mechanismen gecreëert om ervoor te zorgen dat dat ook gebeurt, en dat ik dus met mijn 'Gewaarzijn', niet tussenbeide kom en het systeem in de war breng. De geest gebruikt dus energie als emoties en gevoelens om mijn Gewaarzijn te 'bevangen' in allerlei ervaringen die ervoor zorgen dat ik niet even kan stilstaan in mezelf en kan kijken naar wat er eigenlijk gebeurt in mezelf en waar ik eigenlijk mee bezig ben en hoe ik eigenlijk besta in mezelf.

Ik bedoel, nu begrijp ik ook waarom de Atlanteans in hun Interviews uitlegden dat de emotionele ervaring van Zelf-Medelijden zo sterk/krachtig is in het lichaam, waarom het die kracht/macht heeft om onszelf in één moment, plots mee te voeren  tot in het diepst van onszelf, en dus te onttrekken van één specifiek moment --- omwille van die ene mogelijkheid en kans tot zelf-verandering, om dat moment te saboteren.

Emoties zijn absoluut niet te vertrouwen - zelfs niet emotionele ervaringen die zo 'eigen' aanvoelen, zoals de ervaring van zelf-medelijden --- ik bedoel: zelf medelijden heeft echt een heel comfortabel aanvoelen, alsof het 'thuis' is --- maar in werkelijkheid is het absolute zelf-misleiding en bedrog. Dat op zich is vrij alarmerend --- omdat dat impliceert dat al wat ik ooit voor lief heb aangenomen - al de ervaringen en gevoelens die ik in mezelf heb gedefinieerd als 'thuis' en als 'wie ik ben' - zijn leugens en bedrog.


Wordt Vervolgd in Dag 399

Dag 396: Hoe zijn Emotionele Ervaringen een Kans tot Zelf-Perfectie?

Dit is een verderzetting van "Dag 395: Hoe Kunnen Emoties Getransformeerd worden van een Vloek tot een Geschenk?"


Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te verankeren in en als de schadelijke, consequentiele en zelf-ondermijnende patronen van het verleden --- door emotioneel te reageren op beoordelingen over herinneringen in mijn geest en gedachten over dingen die ik gedaan en gezegd heb en door mezelf te identificeren met die emotionele reacties en ervaringen - en daarin mezelf te verdoemen/vervloeken om het verleden te blijven herhalen als een eindeloze cyclus van zelf-verminderend gedrag

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe emotionele reacties op en ervaringen over het verleden als mijn herinneringen een vicieuze cyclus is van zelf-bestraffing en zelf-vermindering - waarin ik mezelf verdoem tot het blijven herhalen van hetzelfde consequentiele gedrag als datgene waar ik mij schuldig, beschaamd en spijtvol over voel --- en dat daardoor emotionele ervaringen niet bestaan ter ondersteuning voor mezelf en dus niet werkelijk mezelf kunnen zijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met emotionele ervaringen en reacties op het beoordelingen over het verleden - in de plaats van in te zien dat het mij slecht voelen over wat ik gedaan heb mij niet ondersteunt om mezelf te veranderen en corrigeren en te leren uit het verleden om te bestaan op een manier die wel het beste is voor mezelf, maar mij eerder gevangen zet in een vicieuze cyclus van zelf-vermindering en zelf-bestraffing -- en dat daardoor emoties niet werkelijk een expressie kunnen zijn van mezelf maar eerder een systeem van energie dat ik heb aanvaard in mezelf door mijn macht te hebben weggegeven aan andere wezens waar ik dit systeem van heb geleerd, gekopieerd en overgenomen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben ingezien en beseft dat emotionele ervaringen over het verleden niet kunnen zijn wie ik werkelijk ben omdat het niet het beste is voor mezelf en omdat het eerder een systeem is van opzettelijke zelf vermindering - hetgeen indiceert dat emoties een systeem zijn dat gecreëerd is door wezens die een plan hebben en van plan zijn om mij te onderwerpen door middel van het systeem van emotionele ervaringen waarin ik mezelf verminder en onderwerp door mij slecht te voelen over mijn verleden en daardoor nooit zal opstaan en zal bestaan in de best mogelijke vorm van mezelf als een expressie van het leven zelf in eenheid en gelijkheid

en dus, ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd emotionele ervaringen blindelings te aanvaarden als 'wie ik ben' in en als mezelf, in de plaats van emoties als energetische ervaringen in mezelf, te onderzoeken en te begrijpen -- en daardoor mezelf te hebben toegestaan en geaccepteerd mezelf te onderwerpen en mezelf te laten onderwerpen aan energie en mezelf nooit te ondersteunen om op te staan en te worden en bestaan als wie ik werkelijk ben als mijn hoogste potentieel als levend wezen hier op aarde --- en dus ook nooit gezond verstand te hebben toegepast in het onderzoeken van wat er in mezelf bestaat als emotionele ervaringen, en in te zien dat emotionele ervaringen mij onderdrukken en neerhalen en klein maken en 'verminderen' in wie ik ben en mij ervan weerhouden om op te staan en mezelf te ondersteunen om te bestaan in en als het hoogste potentieel van mezelf als de absolute perfectie van het leven zelf in eenheid en gelijkheid en daardoor niet een expressie kunnen zijn van mezelf en daardoor dus niet te vertrouwen zijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn vertrouwen te plaatsen in energetische ervaringen en reacties in mezelf als emotionele ervaringen, als opzettelijke zelf-bestraffing, zelf-onderdrukking en zelf-vermindering in en als het mij 'slecht voelen over het verleden' - in de plaats van mijn vertrouwen te plaatsen in mezelf en wat het beste is voor mezelf als zelf-ondersteuning in het opstaan en bestaan in en als absolute zelf-perfectie, als de beste vorm van mezelf die ik kan zijn

ik vergeef mezelf dat ik opzettelijke zelf-vermindering heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf in de vorm van emotionele ervaringen van schuld, schaamte, spijt, wroeging, verdriet, angst en woede in afscheiding van mezelf --- door nooit verantwoordelijkheid te hebben genomen voor mezelf en dus nooit te hebben ingezien dat deze zelf-vermindering in de vorm van emotionele ervaringen niet kan zijn wie ik ben als het leven in en als mezelf omdat het niet het beste is voor mezelf --- omdat, wat het beste is voor mezelf is niet mezelf verminderen maar net mezelf ondersteunen om op te staan en mezelf te ontwikkelen om op elk vlak te bestaan in absolute perfectie

ik vergeef mezelf dat ik emotionele ervaringen heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf als een mechanisme van zelf-vermindering en zelf-onderdrukking -- in de plaats van het zelf-bepalende en zelf-sturende principe te zijn in relatie tot emoties, en verantwoordelijkheid te nemen voor het bestaan van emotionele ervaringen in mezelf --- en daarin het bestaan van emotionele ervaringen te gebruiken als een mechanisme van zelf-ondersteuning -- door, in de plaats van mezelf te laten meevoeren in een eindeloze spiraal van schuld, schaamte, spijt, angst, verdriet en woede, deze emoties eerder te gebruiken als een indicator voor mezelf dat er delen zijn in/van mezelf die Minder zijn dan wie ik werkelijk ben als Perfectie als mijn hoogste potentieel, en daarin dus emoties te gebruiken als een kans voor mezelf om mezelf te corrigeren opdat en totdat ik besta op een manier die werkelijk Perfect is en die werkelijk het allerbeste is dat ik kan zijn als levend wezen hier op aarde


Wordt vervolgd in Dag 397

Dag 395: Hoe Kunnen Emoties Getransformeerd worden van een Vloek tot een Geschenk?

Dit is een verderzetting van "Dag 394: Hitler - Het Verhaal dat Nooit Verteld is Geweest!" waarin ik de dimensie heb bestudeerd van het emotioneel reageren op gebeurtenissen in deze wereld - zoals bijvoorbeeld al de gruweldaden tijdens de Tweede Wereld Oorlog die in de documentaire "Adolf Hitler - The Greatest Story Never Told!" - en waarin ik heb beseft dat er zoveel dingen zijn in onze geschiedenis, zowel op collectief vlak als individueel vlak, in mijn eigen leven, die niet in lijn staan met het hoogste potentieel van wie ik zou kunnen zijn en wat deze fysieke realiteit zou kunnen zijn - en daardoor dus schijnbaar redenen genoeg zijn om mij te wentelen in de emotionele ervaring van spijt, wroeging, schaamte en schuldgevoel tot in de eeuwigheid.

Maar, hoe gerechtvaardigd die emotionele ervaringen ook mogen lijken - het is echter niet een oplossing tot het daadwerkelijk veranderen van het verleden in de zin van het vermijden en voorkomen dat het verleden zich zal herhalen. Een oplossing om de toekomst te veranderen van een herhaling van het verleden tot een expressie van het utierste potentieel van mezelf  en deze fysieke realiteit - zou zijn om te leren uit het verleden, het verleden te onderzoeken en begrijpen tot in de details en gebaseerd op dat inzicht een nieuwe manier van bestaan ontwerpen --- en daar zijn emotionele ervaringen en reacties zoals schuldgevoel, schaamte, wroeging en spijt niet voor nodig.

Waarom is het dan dus dat die emotionele ervaringen bestaan in mezelf? Waarom is het met andere woorden dat ik mezelf zou saboteren in het bestaan op de best mogelijke manier en een realiteit te creëren die het beste is voor mezelf - door mezelf te verankeren in een manier van bestaan, bepaald door beelden in mijn geest als herinneringen en beoordelingen over die beelden/herinneringen en emotionele reacties daarop? Vanuit dit perspectief lijkt het wel alsof emotionele ervaringen een soort Straf zijn - gebaseerd op een idee/geloof dat ik het om de één of andere reden verdien om gestraft te worden voor het verleden - en dat ik als straf voor het verleden, het verleden moet blijven herhalen als een eindeloos patroon van schaamte, schuld, wroeging en spijt.

Het eindeloos herhalen van de schadelijke patronen van minderwaardigheid van het verleden is echter al het straffen van mezelf -- door mezelf niet toe te staan te bestaan en leven in en als mijn volste potentieel --- dus, om die toestand van mezelf, waarin ik mezelf opzettelijk heb verminderd en gelimiteerd en onderdrukt als wie ik ben als mijn potentieel, dan nog te gaan beoordelen en mij daar dan schuldig en beschaamd over te voelen - dat is absurd, omdat, de vorm van mezelf waarin/waarover ik mij beoordeel is niet eens werkelijk mezelf, in de zin van dat het een compleet verminderde vorm is van mezelf die het gevolg/resultaat is van extensieve zelf-beoordeling en zelf-onderdrukking door middel van emotionele verbindingen met het verleden  als de ketens waarmee ik mezelf keten aan een inferieur bestaan. En dus zijn de beoordelingen en emotionele ervaringen van schuld, spijt, schaamte en wroeging het 'gereedschap' waarmee ik ervoor zorg dat ik blijf bestaan in en als de verminderde, onderdrukte en gelimiteerde vorm van mezelf.

En het absurde hierin is dat ik, door mezelf steeds te beoordelen op wat ik in en als de verminderde vorm doe, als mijn inferieure daden die de consequenties zijn van mijn inferieure vorm - ontzeg ik mezelf de kans om ooit in staat te zijn om te veranderen, om beter te worden, om mij te realiseren wie ik eigenlijk ben als wie ik zou kunnen zijn. En dus, vanuit dit opzicht, zijn die beoordelingen niet eens echt, omdat ik mezelf beoordeel op basis van iets dat niet eens echt mezelf is --- het is een verminderde vorm van mezelf.

En dus, de oplossing hier is: om, in de plaats van, wanneer ik zie dat ik iets gedaan heb of doe dat niet in lijn staat met mijn hoogste potentieel, mezelf te beoordelen en mij schuldig en beschaamd te voelen - eerder in dat moment in te zien en te beseffen dat wat ik deed een consequentie was van hoe ik besta als een verminderde vorm van mezelf, en dat er dus iets is in mezelf dat niet werkelijk mezelf is omdat het niet is wie ik zou kunnen zijn als mijn hoogste potentieel. Zodoende kan ik emotionele ervaringen in mezelf gebruiken op een praktische manier - namelijk als een indicator dat ik mezelf heb toegestaan te bestaan op een manier die minder is dan wie ik eigenlijk ben als mijn hoogste potentieel -- en dus als een kans om mezelf te onderzoeken en te onderzoeken hoe ik die inferioriteit kan corrigeren zodat ik kan bestaan als wie ik werkelijk ben als het hoogste potentieel.

Waarin ik dus mezelf niet laat meevoeren door die emotionele toestand en mezelf erin vastketen als een soort zelf-bestraffing - maar eerder besef dat ik mezelf enkel zou bestraffen om iets dat niet eens werkelijk mezelf is - want, waarom zou ik minder zijn dan wie ik kan zijn, dan mijn potentieel? Waarom zou ik mezelf aanvaarden als 'minder' dan wie ik eigenlijk ben? Dat houdt geen steek. Dus, het is om te beseffen dat, wanneer ik detecteer en zie dat mijn expressie niet het beste is voor mezelf en niet in lijn staat met de Perfectie van het Leven - dat ik simpelweg even mijn macht en verantwoordelijkheid voor mezelf heb weggegeven en mezelf heb laten bepalen en sturen door iets dat niet mezelf is --- omdat, als iets niet het beste is voor mezelf, hoe kan het dan mezelf zijn? Dat houdt geen steek. En, in dit besef, kan ik even makkelijk weer opstaan, mijn macht en verantwoordelijkheid voor mezelf hernemen en mezelf zodanig 'structureren', vormgeven en uitdrukken dat wie ik ben, vanbinnen en vanbuiten --- in lijn staat met de absolute Perfectie van het Leven, als dat wat het absolute Beste is voor mezelf, vanbinnen en vanbuiten --- dat wat het meest optimale resultaat zal produceren in en als mijn bestaan.

En dus zo, transformeer ik Emotionele ervaringen van spijt, schaamte en schuldgevoel van een Zelf-bestraffings mechanisme --- tot een praktische leiddraad die ik gebruik om te zien waar en hoe het is dat ik mijn macht en verantwoordelijkheid en zelf-creërende, zelf-sturende principe heb weggegeven. Waarin dus - emotionele ervaringen van een vloek getransformeerd worden tot een Geschenk.


Wordt vervolgd in Dag 396

Dag 394: Hitler - Het Verhaal dat Nooit Verteld is Geweest!

Ik was de documentaire "Adolf Hitler - the Greatest Story Never Told!" aan het bekijken - waarin het relaas van de Tweede Wereldoorlog verhaald wordt in al haar geuren kleuren - al de dood en de vernieling en de 'onmenselijkheid', de brutaliteit - die nooit werkelijk als zodanig in de geschiedboeken uit de doeken gedaan wordt. Ik bedoel, de geschiedboeken die ik gelezen heb, vertelden wel dat Hitler een slecht man was en dat hij slechte dingen had gedaan en dat de Geallieerden hem uiteindelijk hebben overwonnen... en dan was alles weer goed. Maar de eigenlijke realiteit van de situatie, die niet zo simpel is als goed versus kwaad, die niet zo onschuldig is, die is nooit getoond of verteld of gedeeld geweest op school of in de media of waar dan ook.

En, terwijl ik de absolute kwaadaardige natuur van de mens aan het gadeslaan was in deze documentaire - en vooral het deel waar verteld wordt dat de Russische/Sovjet Soldaten het Duitse volk braken op elk vlak - door bijvoorbeeld vrouwen en kinderen te verkrachten en te vermoorden als een soort van heldendaad tijdens de oorlog --- zag ik hoe ik in mezelf, in mijn geest, mij overspoeld voelde door allerhande emoties van verdriet, wanhoop, schaamte, kwaadheid, machteloosheid, in relatie tot het besef van wat ik/wij als mens/mensheid hier hebben gecreëerd, wat ik/wij hebben gedaan, al die geschiedenis, al die consequenties -- ik bedoel, de oorlog, dat is niet zomaar 'gedaan'. Al wat er toen is gebeurt bestaat nog steeds, het is enkel 'geëvolueerd', het bestaat in andere vormen. De geschiedenis maakt deel uit van wie wij zijn, het is immers ons verleden, het zijn onze collectieve herinneringen, het is hoe we bestaan, het is wat we aanvaard hebben in en als onszelf.

En de spijt, de schaamte en het verdriet, wanneer je oog in oog staat met wat wij hier gedaan hebben, met elkaar, al de consequentiele beslissingen die we genomen hebben, al de dingen die we gedaan hebben die op geen enkele manier steek houden, die vermeden hadden kunnen worden - al die pijn -- het is zo immens dat het geen wonder is dat we het 'vergeten' zijn, dat we het ons niet kunnen herinneren en dat wij als mens bestaan in en als een staat van absolute onderdrukking: onderdrukking en vergeetachtigheid in verband met ons verleden en onze geschiedenis - in verband met wat er echt gebeurt is en wat er nog steeds aan het gebeuren is. Waarin we zo naïef zijn om te denken dat de oorlog voorbij is en dat we in vreedzame tijden leven nu - omdat dat ook zo verteld wordt door onze geschiedboeken --- maar dat is wat we onszelf willen vertellen, om de trauma van het verleden te verdringen - waardoor we misbruik in onze dagelijkse realiteit op allerhande vlakken hebben aanvaard als normaal en vanzelfsprekend, terwijl wij er blind voor zijn. We zien het niet meer omdat we het niet willen zijn - hoe de wandaden die in deze documentaire zo treffend getoond worden nog steeds deel uitmaken van onze wereld en realiteit -- hoe kan het ook anders wanneer wij nooit verantwoordelijkheid genomen hebben voor onze geschiedenis, wanneer onze geschiedenis iets is dat we onder het tapijt hebben geveegd?

En wat ik dus opmerkte in mezelf was hoe ik, elke keer ik geconfronteerd werd met beelden en woorden van 'verkrachting' of 'uithongering' or 'massamoord', enzovoort - reageerde ik emotioneel in mezelf, en met gedachten van 'dat kan toch niet', 'hoe kunnen mensen zo kwaadaardig zijn', 'dat is zo erg', 'mensen zijn zo slecht', 'wij zijn zo slecht', 'hoe kan dit zomaar gebeurt zijn', enzovoort --- tot ik op een punt kwam in mezelf waarin ik zag dat er zoveel pijn is aan en in dit bestaan, in het menselijk bestaan, de pijn die gereflecteerd wordt in al de beelden uit de geschiedenis, al de oorlogstaferelen en de woorden die we gebruiken, en de verhalen die verteld worden - dat, om er emotioneel op te blijven reageren, zou ik mezelf ten eerste verliezen in uiteindelijke waanzin, en zou ik ten tweede in een illusie bestaan van eigenbelang.

Omdat, waar komen die emotionele reacties vandaan? Vanuit mijn gedachten! Ik denk over wat ik zie met mijn ogen, ik denk 'oh neen ik wil dat niet meemaken', en dan voel ik mij angstig, en verdrietig, en kwaad, en wanhopig, en verloren, enzovoort, en zodoende verlies ik mezelf in een spiraal van emotionele ervaringen die eindeloos lijken te zijn. Terwijl, al die gedachten en reacties zijn in wezen nergens voor nodig - omdat ze uiteindelijk allemaal gebaseerd zijn op een reactie van angst in mezelf, daar komt het op neer: ik heb angst dat wat ik zie ook met mij zou gebeuren, en daarom reageer ik er emotioneel op en maak ik het een persoonlijk drama, en identificeer ik mezelf met de personages in de verhalen die ik zie en hoor. De emotionele reacties zijn gebaseerd op mijn geest en wat er omgaat in mijn gedachten - daar waarin ik geloof dat ik speciaal ben, dat mijn bestaan iets betekent en dat ik bijvoorbeeld veel te goed ben om pijn te lijden - om verkracht of vermoord te worden.

Terwijl, dat is op zich niet zo - in werkelijkheid maak ik van 'verkrachting' iets 'erger' dan het eigenlijk is door erover na te denken en door er emotioneel op te reageren in mezelf - door er een ego-kwestie van te maken, gebaseerd op de idee/gedachte dat ik 'respect' verdien omdat ik 'speciaal' ben: dat is Ego. De realiteit is dat ik een fysiek lichaam ben, in de fysieke werkelijkheid - en dat, ja, als ik verkracht of vermoord zou worden, dan zou dat hoogstwaarschijnlijk pijnlijk zijn, maar dat is nu eenmaal de realiteit die hier bestaat - en door erop te reageren met gedachten en emoties zal geen oplossingen bieden, omdat ik mezelf daarin enkel verlies in mijn Ego, in allerlei persoonlijke meningen en opinies en contemplaties en ervaringen in verband met wat er aan het gebeuren is met mij - gebaseerd op hoe ik mezelf heb gedefinieerd en hoe, wat er aan het gebeuren is, niet overeen komt met die definitie van mezelf als 'een speciaal persoon/wezen'.

Dus, emotioneel reageren op wat hier bestaat, zoals verkrachting en moord en oorlog bijvoorbeeld, is een vorm van niet willen aanvaarden hoe de fysieke werkelijkheid op dit moment bestaat en functioneert - van wie ik ben als mens en wat de mensheid is geworden doorheen de geschiedenis --- waarin bijvoorbeeld verkrachting en moord een deel is gaan uitmaken van onze werkelijkheid. Terwijl, het niet aanvaarden van deze realiteit zoals ze op dit moment bestaat, is het niet aanvaarden van mezelf als deel van deze realiteit - want, ik ben nu eenmaal hier, ik besta hier, als een fysiek lichaam, hetgeen wil zeggen dat ik deze realiteit BEN, ik ben de fysieke substantie, die bestaat in al wat hier bestaat. Als ik bijvoorbeeld dus verkrachting niet wil aanvaarden, door er meningen over te vormen en er emotioneel op te reageren, dan is dat een teken dat ik dat deel van mezelf als de werkelijkheid niet wil aanvaarden en dat ik met andere woorden geen verantwoordelijkheid neem voor deze wereld --- waardoor het dus niet verwonderlijk is dat de wereld zich in deze staat bevindt, omdat ik, en elk mens doorheen de geschiedenis, er nooit verantwoordelijkheid voor heeft willen nemen.

We hebben altijd enkel gereageerd met gedachten en emoties op wat er gebeurt - als een persoonlijke reactie op wat er bestaat - waarin we niet stilstaan bij of geinteresseerd zijn in het werkelijk onderzoeken hoe deze realiteit in elkaar zit en er oplossingen voor te vinden.


Wordt Vervolgd in Dag 395

Dag 393: Als ik het hoofdpersonage in mijn Film ben - Wie is dan de Regisseur?

Dit is een verderzetting van "Dag 392: Als deze wereld een Film is, wie zijn dan de Slaven die het Scherm doen Oplichten?"


Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik mezelf in mijn geest/gedachten zie gaan, in het nadenken over 'mijn leven' en het contempleren over wie 'ik' ben in relatie tot 'andere mensen' in 'mijn leven, verbonden met de ervaring van opwinding --- dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat elke gedachte die ik heb over mezelf in relatie tot mijn omgeving en 'andere mensen', in de context bestaat van het voorgeprogrammeerde idee/geloof dat deze wereld die ik zie met mijn ogen een film is en dat ik het hoofdpersonage ben -- als hoe ik mezelf heb laten programmeren door voorgaande generaties en door hoe de menselijke samenleving bestaat op basis van het ophemelen van eigenbelang

waarin, ik zie, besef en mij realiseer dat elk mens op dezelfde manier geprogrammeerd is - om zichzelf te definieren als het hoofdpersonage van zijn/haar persoonlijke film --- en dat de consequenties daarvan zijn dat elk mens deze fysieke werkelijkheid wil gebruiken tot zijn/haar eigen doel/belangen en dat daardoor het leven op aarde gelaagd is in hierarchische structuren van onderwerping - waarin generaties van mensen en dieren en de natuur consistent geprogrammeerd worden om gebruikt te worden als slaven voor een klein aantal mensen die hun omgeving kunnen schikken en ontwerpen in lijn met hoe zij willen dat hun persoonlijke filmwereld waarin zij het hoofdpersonage willen spelen eruit ziet - en dat daardoor deze aarde een hel en een gevangenis geworden is voor het grootste deel van de levende wezens op aarde

Wanneer en als ik zie dat ik waarde hecht in mijn geest aan herinneringen die opkomen in mijn gedachten - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat alle herinneringen in mijn geest voorgeprogrammeerde ervaringen waren als energetische ervaringen op situaties en gebeurtenissen - en dat die herinneringen als beelden in mijn geest dus een voorontworpen film zijn van 'mijn leven' --- en dat ik, door mezelf blindelings te aanvaarden en definieren als het hoofdpersonage van die film, in en als een gevoel van opwinding en superioriteit, mijn macht heb weggegeven aan een voorgeprogrammeerd systeem van energie in de plaats van te leven als het zelf-bepalende principe van het leven in en als mezelf als een levend wezen hier

ik stel mezelf tot doel om mezelf niet te definieren aan de hand van en op basis van beelden, ervaringen en woorden die ik niet zelf heb gestuurd en bepaald en waarvan ik zelf niet het creërende en sturende principe ben - en om eerder te vertrouwen op de fysieke werkelijkheid die HIER is, waarin ik het zelf-sturende principe ben -- en daarin 'wie ik ben' te bepalen op basis van de fysieke werkelijkheid, in en als het besef dat in de fysieke werkelijkheid, er geen hoofdpersonages of nevenpersonages zijn, en dat in de fysieke werkelijkheid dus de ervaringen van superioriteit en inferioriteit een illusie zijn die enkel in de geest bestaan --- in de fysieke werkelijkheid is elk levend wezen HIER, één en gelijk en evenwaardig

ik stel mezelf tot doel om mijn leven niet in lijn te stellen met het voorgeprogrammeerde idee/geloof van mezelf als hoofdpersonage in een persoonlijke film van persoonlijke belangen die in de geest bestaan - maar eerder in lijn te stellen met wie ik werkelijk ben als HIER als de fysieke werkelijkheid, en daarin mezelf in lijn te stellen met wat het beste is voor al het leven dat HIER bestaat in en als de fysieke werkelijkheid, door verantwoordelijkheid te nemen voor al de personages die ik heb toegestaan te bestaan in mijn geest en daarin te bestaan in en als de Alleenheid van mezelf, in en als zelf-eerlijkheid, zelf-verantwoordelijkheid, zelf-ondersteuning, zelf-respect en zelf aanvaarding

Dag 392: Als deze wereld een Film is, wie zijn dan de Slaven die het Scherm doen Oplichten?

Dit is een verderzetting van "Dag 392: Ben je een Personage of een Levend Wezen?".

Zolang we onszelf definieren als het 'hoofdpersonage' in ons leven en onze realiteit - creëren we een wereld vol consequenties - vol conflict, misbruik en lijden - omdat, dit idee in contradictie staat met de realiteit. In de realiteit zijn we niet zomaar 'personages' - maar levende wezens. We zijn niet meer of minder dan een ander, we zijn één en gelijk. En deze eenheid en gelijkheid kan enkel gemanifesteerd en gerealiseerd worden in de 'alleenheid' van onszelf - in zelf-eerlijkheid, zelf-verantwoordelijkheid, zelf-respect, zelf-vertrouwen en zelf-ondersteuning kunnen we ook eerlijk, verantwoordelijkheid, respectvol, vertrouwend en ondersteunend zijn tegenover een ander.

Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren als het hoofdpersonage in en van mijn wereld die ik zie met mijn ogen - en daarin andere mensen te definieren als de 'nevenpersonages' in mijn wereld/film -- waarin ik er vanuit ga dat andere mensen minder belangrijk/waardevol/hoofdzakelijk zijn dan ikzelf --- in de plaats van in te zien dat ik mensen niet eens werkelijk zie als wie ze werkelijk zijn, omdat ik op geen enkel moment heb moeite gedaan om hen te leren kennen, om de wereld die ik zie met mijn ogen te ontdekken en verkennen en leren kennen --- omdat ik vanaf het begin al geconsumeerd was met mijn eigenbelang door te geloven dat ik het 'hoofdpersonage' ben en dat de wereld die ik zie met mijn ogen hier bestaat om mijn belangen te dienen als mijn persoonlijke 'film'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit in te zien hoe ik mezelf heb aangesteld als het hoofdpersonage in mijn wereld en realiteit, zonder op welke manier dan ook te beseffen of te zien hoe die wereld en realiteit in elkaar zit en functioneert --- en dat ik daardoor ook nooit heb ingezien dat ik mijn eigen 'film', als mijn 'Leven' waarvan ik zogezegd het 'hoofdpersonage ben', niet eens zelf in handen heb

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd mij af te vragen hoe het mogelijk is dat ik mezelf ervaar als een 'hoofdpersonage' in 'mijn film', alsof mijn leven 'van mij' is, 'mijn creatie' -- maar dat ik zelfs niet kan zeggen hoe ik die 'film' of mezelf als het 'hoofdpersonage' in die 'film' heb gecreëerd --- of waar deze realiteit vandaan komt als het 'materiaal' en de 'grondstof' waarmee ik 'mijn film' gecreëerd heb --- en dat ik daardoor dus niet werkelijk zelfs besta in die 'film' --- omdat de 'film', als het 'leven', dat ik ervaar, en mezelf als het 'hoofdpersonage' in die film, geleid wordt door een voorontworpen 'programma' van energie - waarin ik in feite maar een volgeling ben, een slaaf, die blindelings het pad volgt waar de energie mij op leidt --- waardoor ik de illusie creëer dat mijn leven een 'verhaal' heeft, en dus een 'film' is - waar ik dan naar kijk, vol opwinding en denk van 'kijk, dat is MIJN film, MIJN leven, dat heb IK gedaan/gemaakt', maar nooit inzie en besef dat niets van wat ik ooit gedaan heb in die 'film' als mijn herinneringen ooit werkelijk mezelf geweest is, maar altijd een energetische beweging geweest is in mezelf die mij stuurde in een bepaalde richting

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd mij af te vragen wie of wat het is dat mijn 'film/leven' heeft ontworpen, door te gehypnotiseerd en bevangen te zijn door de mooie lichtjes en kleurtjes van het 'scherm' in mijn geest als de beelden van mijn herinneringen - als de 'scenes' in 'mijn film' - dat ik mij nooit heb beseft dat die herinneringen niet eens werkelijk van mezelf zijn, omdat ik nooit werkelijk aanwezig geweest ben in die momenten, ik heb mijn leven laten sturen door voorgeprogrammeerde energetische ervaringen in mezelf die ik blindelings volgde

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe ik mijn macht heb weggegeven aan een voorgeprogrammeerd systeem/patroon/programma van energie om mijn leven te sturen en te bepalen hier op aarde -- door zo geconsumeerd te zijn door eigenbelang, als een gevoel van belangrijkheid en speciaalheid wanneer ik kijk naar mijn herinneringen als de lichtgevende en kleurrijke beeldjes in mijn geest als MIJN bezittingen/eigendom

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd de fysieke consequenties in te zien van het systeem van eigenbelang dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf - als het geloof dat ik het 'hoofdpersonage' ben en dat de wereld die ik zie om mij heen mijn persoonlijke 'filmwereld' is --- en dus nooit te hebben ingezien dat ik mijn omgeving als de fysieke werkelijkheid zodanig zal manipuleren, bedriegen en misleiden totdat ik zal krijgen wat ik wil en mijn wereld zich schikt naar de verlangens in mijn geest als hoe ik persoonlijk wil dat mijn film eruit ziet - waardoor ik een wereld heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan van manipulatie, leugens en bedrog waarin geen enkel mens in staat is om werkelijk te geven om een ander of te zien wat de consequenties zijn van onze woorden en daden in de levens van andere mensen - omdat we die 'andere mensen' zien als de 'nevenpersonages' in onze film, die enkel zoveel waard zijn als de waarde die ze kunnen brengen en toevoegen aan de creatie van onze persoonlijke filmwereld

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd stil te staan bij de fysieke onpraktische en onmogelijke natuur van dit systeem van eigenbelang dat ik heb toegestaan te bestaan in en als mijn geest en gedachten, als het geloof dat deze wereld mijn film is en ik het hoofdpersonage - door zo geconsumeerd te zijn door de gevoelens die mijn herinneringen produceren, als de flikkerende lichtjes in mijn geest waar ik door gehypnotiseerd ben, dat ik niet eens inzie dat deze fysieke realiteit niet gemaakt is voor zo een ingesteldheid -- en dat de consequenties daarvan zullen zijn dat er veel mensen hun leven op aarde moeten opgeven als slaven, om de levens van een paar mensen op aarde te ondersteunen in hun creatie van hun persoonlijke filmwereld hier op aarde - en dat ik daardoor direct verantwoordelijk ben voor al het lijden in deze wereld als de consequenties van de verstoorde interne realiteit die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf


Wordt Vervolgd in Dag 393

Dag 392: Ben je een Personage of een Levend Wezen?

Dit is een verderzetting van "Dag 391: The Paradise - Zijn we wel Echt het Hoofdpersonage in Ons Leven?.

En wat ik bedoel met deze vraag "zijn we wel echt het hoofdpersonage in ons leven?"- is dat, langs de ene kant, zijn we het 'hoofdpersonage' in ons leven en in onze wereld, vanuit het perspectief dat wij zelf HIER bestaan, in en als het fysieke lichaam. Ik bedoel, het is een eigenaardig punt om te onderzoeken: je ziet andere mensen om je heen, je kan ze aanraken, zien, horen en ruiken - het is allemaal een 3D, bewegend schouwspel - en dus lijkt het alsof we 'niet alleen zijn'. Maar, als je echter stilstaat bij de realiteit, de eigenlijke echte fysieke werkelijkheid - is dat, je bestaat alleen in en als jezelf, in en als het lichaam. De enige die werkelijk dingen voelt en ervaart en meemaakt, en denkt, en ziet, en hoort - dat ben je zelf. En, wat 'andere mensen' al dan niet voelen, horen, zien of denken - daar kan je maar naar gissen, maar je weet het nooit zeker - het enige waar je werkelijk zeker van kan zijn, dat is wat er omgaat in jezelf, dat is de Realiteit, de enige echte.

Ik bedoel dus, vanuit dat perspectief: het 'hoofdpersonage' zijn in je eigen leven, wil realistisch gezien zeggen dat je alleen bestaat, dat er niemand of niets bestaat buiten jezelf - jij bent hier, jij bestaat, want dat is het enige dat je met absolute zekerheid kan zeggen: Jij Bent Hier! Maar, de manier waarop het woord 'Hoofdpersonage' bestaat in onze woordenschat - impliceert dat er ook 'andere personages' zijn, en dat we geloven dat we niet alleen bestaan. Het 'hoofdpersonage' zijn wil in deze context zeggen dat wij, van alle 'personages' die bestaan, de 'beste' zijn, 'meer' dan de anderen, de meest 'Hoofdzakelijke'.

En dat is een consequentiele definitie van het woord en concept 'hoofdpersonage' dat wij hebben toegestaan te bestaan in onze geest en onszelf en bijgevolg onze samenleving --- waarin elk mens zichzelf wil profileren als het 'hoofdpersonage' in zijn/haar persoonlijke 'film', en bijgevolg elk ander mens ziet als een 'nevenpersonage' en bijgevolg 'niet zo belangrijk'. Hierdoor krijgen we een samenleving en interactie tussen mensen die gebaseerd is op eigenbelang, manipulatie, leugens en bedrog - omdat elk mens wil dat de wereld verloopt op zijn/haar manier, volgens zijn/haar wil - waardoor manipulatie nodig is om ervoor te zorgen dat we krijgen wat we zelf willen en dat onze omgeving verloopt volgens de 'film' en het 'verhaal' dat we in onze geest verzonnen en gecreëerd hebben waarin wij het hoofdpersonage kunnen spelen.

Zolang we onszelf definieren als het 'hoofdpersonage' in ons leven en onze realiteit - creëren we een wereld vol consequenties - vol conflict, misbruik en lijden - omdat, dit idee in contradictie staat met de realiteit. In de realiteit zijn we niet zomaar 'personages' - maar levende wezens. We zijn niet meer of minder dan een ander, we zijn één en gelijk. En deze eenheid en gelijkheid kan enkel gemanifesteerd en gerealiseerd worden in de 'alleenheid' van onszelf - in zelf-eerlijkheid, zelf-verantwoordelijkheid, zelf-respect, zelf-vertrouwen en zelf-ondersteuning kunnen we ook eerlijk, verantwoordelijkheid, respectvol, vertrouwend en ondersteunend zijn tegenover een ander.

Wordt vervolgd in Dag 393

Dag 391: The Paradise - Zijn we wel Echt het Hoofdpersonage in Ons Leven?

Ik ben de laatste tijd een nieuwe serie aan het volgen, 'The Paradise'. Er is een personage in de serie, Mr. Jonas, een oude man die zichzelf heeft aangesteld als een Geheim Agent voor de Eigenaar van 'The Paradise' - het is een man die anderen bespionneert en observeert. Hij houdt zelfs een boekje bij waar hij continu vanalles in zit neer te pennen. Terwijl andere mensen aan het werken zijn en aan het praten en lachen zijn, zit hij hen van op een afstand te bekijken en af te luisteren, opzettelijk op zoek naar 'schandaal' dat hij tegen hen kan gebruiken, zodat hij zijn loyaliteit kan bewijzen aan zijn baas. En wanneer er geen echt schandaal is, dan verzint hij er wel één, waarin hij wat hij gehoord heeft terwijl hij de conversaties van andere mensen aan het afluisteren was buiten context plaatst.

Hij speelt het personage in de serie dat je kan omschrijven als kwaadaardig - in het begin van de serie was hij enkel wat bemoeiziek en vervelend omdat hij het leven van één van de hoofdpersonages moeilijk maakte - maar, ik zit nu aan de zesde aflevering, en hij heeft het al een stap verdergezet door opzettelijk een valse daad te verrichten en het dan op iemand anders te steken omdat hij die persoon weg wilde werken -- waarin hij op uiterst manipulatieve en sluwe/duivelse wijze te werk ging.

Ik wil het hebben over dit personage in de serie, omdat hij het personage speelt waar ik het meest op reageerde. Mijn reacties waren er van frustratie, woede en verontwaardiging - gepaard met gedachten  van 'wie denkt hij wel dat hij is?!' en 'wat een klootzak!' en 'hoe kan iemand nu zo verschrikkelijk zijn?!' - vooral wanneer hij overging tot opzettelijke valsheid/kwaadaardigheid, terwijl hij zichzelf aan de andere mensen in 'the paradise' presenteert alsof hij perfect is, want, hij ziet alles, en hij observeert anderen, en hij heeft altijd gezien wat een ander fout doet, terwijl hij in werkelijkheid zelf de ergste van allemaal is.

Het feit dat ik zodanig reageer in mezelf wijst aan dat er iets is aan/in dit personage dat mij persoonlijk raakt, hetgeen wil zeggen dat er iets van dit personage in mezelf bestaat dat ik niet wil inzien, waardoor ik hem beoordeel als 'slecht' en 'kwaadaardig', en daarin mezelf superieur en 'goed' voel zodat ik niet zou inzien dat wat ik in hem beoordeel is wat er bestaat in mezelf.

Waar ik mij kwaad om voelde was dat ik hem zag als een hindernis, en obstakel, in het pad van de hoofdpersonages - hij maakte hen het leven onnodig moeilijk en saboteerde hun geluk. Omdat, in mijn geest, terwijl ik naar de serie aan het kijken was, had ik al een beeld gecreëerd van hoe ik wil dat het plot gaat, wat ik wil dat er gebeurt in de serie, volgens mijn persoonlijke verlangens die ik wil beleven via de serie waar ik naar kijk. Ik had mezelf geidentificeerd met de hoofdpersonages, en ik wilde voor hen wat ik voor mezelf wil en verlang: geluk, voorspoed, liefde en positieve gevoelens en ervaringen. En daar komt die man die roet in het eten strooit en de hoofdpersonages dwarsboomt in hun Pad naar Geluk - en dus beoordeel ik hem als 'kwaadaardig' en wil ik dat hij sterft of betrapt wordt in wat hij gedaan heeft en dat hem negatieve dingen overkomen zodat de hoofdpersonages hun geluk kunnen weervinden.

Ik bedoel, wat dit mij laat zien over mezelf, in hoe ik reageer op wat ik zie in de serie -- is dat ik zelf zo geobsedeerd en geconsumeerd ben door mijn persoonlijke verlangen en 'pad' naar Geluk, voorspoed, liefde en positieve ervaringen - dat ik alles en iedereen die mijn pad kruist en mij op de één of andere manier een strobreed in de weg legt waardoor ik mijn plannen die ik in mijn geest had gemaakt niet kan uitvoeren, automatisch beoordeel en beschuldig als 'slecht' en 'negatief' en negatieve dingen toewens.

Zo zijn er nog meer van die personages in de serie die er enkel lijken te zijn om de plannen van de hoofdpersonages te dwarsbomen - personages waarop ik in dezelfde haatvolle manier reageer en hen beschuldig van kwaadaardig te zijn. Terwijl, zijn ze werkelijk 'kwaadaardig' - of zie/beoordeel ik hen enkel zo omdat ze de plannen van de hoofdpersonages dwarsbomen en omdat ik mezelf heb geidentificeerd met de hoofdpersonages?

Het is eigenaardig hoe die beoordelingen van 'goed' versus 'kwaad' - waarin ik bijvoorbeeld de hoofdpersonages en alles wat zij doen beoordeel als 'goed' en de personages die hen tegenwerken en de dingen die zij doen beoordeel als 'slecht' -  in wezen afkomstig zijn vanuit persoonlijke reacties in mezelf, die gebaseerd zijn op eigenbelangen. En daarin zie ik bijvoorbeeld niet in dat elk personage in de serie, in elke film datzelfde startpunt zich bevindt, van eigenbelang - en dat elk personage in de serie op elke manier handelt vanuit eigenbelang. Het enige verschil is dat, omdat bepaalde personages afgeschilderd worden als de hoofdpersonages en anderen als de nevenpersonages, krijgen de hoofdpersonages altijd meer aandacht, en daardoor kan je zien dat er 'rede' zit achter hun beslissingen, achter hun daden. Je kan als publiek mee-redeneren met de hoofdpersonages, en daardoor lijkt elke beslissing die ze maken 'goed' en 'juist' en 'correct', omdat we precies hetzelfde zouden doen als we in hun schoenen zouden staan. Terwijl, in het geval van de nevenpersonages, krijgen we amper achtergrond van hun beslissingen, het enige wat we zien van hen, is hun uiteindelijke daden, en, vanuit het perspectief van het hoofdpersonage, zijn die daden altijd 'negatief' en 'slecht' wanneer ze in de weg staan van hun persoonlijke verlangens en wensen.

Dat is ook zo in mijn eigen leven: ik weet wat er omgaat in mijn geest, ik ken mijn verleden - en dus, voor mij, wanneer ik kijk naar de beslissingen die ik maak en de dingen die ik doe in mijn leven, dan zit er altijd wel één of andere redenering achter die mijn beslissingen/daden rechtvaardigt - terwijl, wanneer andere mensen iets doen, dan zal ik hun beslissingen altijd oppervlakkig beoordelen als oftewel 'goed'/'positief' oftewel 'slecht'/'negatief', afhankelijk van hoe hun daden in lijn staan met mijn eigen beslissingen, voorkeuren en verlangens. Ik verplaats mezelf nooit in de schoenen van een ander, ik zie hun verleden niet, ik zie niet waar zij vandaan komen of hoe zij bestaan of waarom ze doen wat ze doen of wie ze zijn vanbinnen, het enige dat ik zie is hun gedrag, hetgeen ik dan bekijk vanuit mijn bril, gekleurd door mijn eigenbelangen en interne verlangens/wensen en gedachten.

En dus, vanuit dit perspectief - is er niet werkelijk zoiets als 'goede personages' en 'slechte personages' - omdat wat ik zal zien en beoordelen als 'goed', zal altijd te maken hebben met wie ik zelf ben en met wat ik zelf wil, wat ik zelf 'goed' vindt, en hetzelfde geldt voor wat ik zie en beoordeel als 'slecht'.  We zijn allemaal het hoofdpersonage in onze eigen film en alle andere mensen zijn altijd nevenpersonages die oftewel goed oftewel slecht zijn, afhankelijk van wie wij zijn vanbinnen.

De meeste series en films ondersteunen deze zelfzuchtige en ego-centrische manier van kijken naar de wereld en onszelf door bijvoorbeeld maar aandacht te geven aan het leven, de wensen, de gedachten en het verleden van één of twee personen in de serie/film, de 'hoofdpersonages' -- en daarin de kijker de indruk te geven dat enkel de interne wereld van gedachten, gevoelens en emoties, verlangens, wensen en dromen van de hoofdpersonages echt bestaat - en dat dus de nevenpersonages als marjonetten/poppen/pionnen zijn in het leven van de hoofdpersonages en die als enige functie hebben om de hoofdpersonages te helpen in hun zoektocht en pad naar Geluk - en indien ze deze functie niet vervullen, worden ze bestempeld en beoordeeld als 'Slecht', dan zijn ze de Slechterikken, de Booswichten.

Ik bedoel, dat is het leven niet -- in de realiteit zijn we allemaal één en gelijk, evenwaardig, op elk vlak -- elk mens heeft zijn verleden, zijn startpunt en oorsprong. Elk mens heeft zijn eigen redeneringen voor de beslissingen die we maken, elk hebben we onze eigen manier om in onze gedachten onze beslissingen te rechtvaardigen en valideren voor onszelf. We vinden altijd allemaal wel een uitleg, een rechtvaardiging of excuus voor onze schadelijke daden die we begaan hebben. En het is altijd een ander die de slechterik is - zo is het voor elk van ons: wij zelf zijn altijd Goed en Positief, en het is altijd een ander die Slecht en Negatief is.


Vindt het echte pad naar geluk - Geluk dat bestaat voor elk van Ons één en gelijk, Geluk dat bestaat in het besef dat als niet iedereen even gelukkig kan zijn, dan kan geluk niet bestaan. Onderzoek Desteni.

Dag 390: Hoe Zijn Beoordelingen het Doolhof van de Geest? - De paranoia van Intelligentie

Dit is een verderzetting van "Dag 389: Hoe bouwen de Woorden die ik Leef, de Wereld waarin ik Besta"


Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik mezelf in mijn gedachten/geest zie gaan  om na te denken over hoe ik mijn daden zou kunnen formuleren en uitleggen via woorden - teneinde beoordeling/veroordeling van andere mensen te vermijden en ontwijken en manipuleren/bespelen over die daden --- dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en realiseer mij, dat ik in wezen reageer op de beoordelingen die ik heb toegestaan te bestaan in en als mijn geest en gedachten, die ik projecteer in andere mensen, en dat ik dus in wezen mezelf aan het manipuleren en bespelen ben door niet eerlijk te zijn met mezelf over mijn daden, door mijn daden een 'draai' te willen geven in en als en door middel van mijn bewoordingen en formulering en uitleg die ik geef omtrent wat ik gedaan heb en daarin/daardoor mezelf te 'Verdraaien' in mijn geest - totdat ik mezelf verlies in mijn verdraaiingen van mezelf in mijn gedachten/geest en uiteindelijk niet meer zie wie ik eigenlijk werkelijk ben

wanneer en als ik de radartjes in mijn geest zie beginnen draaien als gedachten die zich vormen omtrent en in functie van het willen beschermen en verdedigen van mezelf in en als mijn daden - dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en realiseer mij dat deze gedachten een reactie zijn op angst van de beoordelingen die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf die ik probeer te omzeilen en manipuleren -- en dat ik daarin mezelf in een doolhof plaats in mezelf van redeneringen, rechtvaardigingen, verbloemingen, excuses als gedachten

waarin, ik zie en besef en begrijp dat de idee/gedachte dat ik andere mensen aan het manipuleren en bespelen ben een illusie is -- aangezien IK beoordelingen heb toegestaan te bestaan in mezelf, in de plaats van direct te zien en te kijken naar mezelf in en als mijn daden en eerlijk te zijn met mezelf over wie ik ben als HIER in en als deze fysieke werkelijkheid - teneinde mezelf te corrigeren en in lijn te plaatsen met wat het beste is voor mezelf als het leven op aarde als wie ik werkelijk ben

waarin, ik zie, besef en mij realiseer dat de beoordelingen in mijn geest een leugen/illusie is - als een 'bescherming/verdediging' mechanisme van de menselijke geest dat ik heb toegestaan te laten programmeren in mezelf - als een voorgeprogrammeerd programma/systeem dat bestaat als een afleiding/illusie/leugen/doolhof met als enige doel/functie om ervoor te zorgen dat ik niet zie, besef en mij realiseer wie ik werkelijk ben als HIER - dat ik niet Direct en Zelf-Eerlijk zie wat zich vlak voor mijn neus bevindt, mezelf --- omdat ik, verscheurd door beoordelingen over wat goed en wat kwaad en juist en fout en positief en negatief is, niet op een directe en zelf-eerlijke manier één en gelijk sta met wat bestaat HIER binnen en buiten mezelf

ik stel mezelf tot doel om beoordelingen te zien als wat het is, een programma, een systeem van woorden - dat bestaat in de geest als een mechanisme dat mij 'wegdraait'/wegleidt van de realiteit die HIER is, binnen en buiten mezelf - en bestaat tot doel en in functie van het ervoor zorgen dat ik nooit mijn macht en verantwoordelijkheid als en tegenover het bestaan/leven op aarde realiseer - en dus nooit het bestaan op aarde verander en corrigeer tot wat het werkelijk is in eenheid en gelijkheid met mezelf als het leven zelf -- omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan een 'creator' die de planeet aarde heeft gebruikt, als een persoonlijk 'Plan' en daarin wezens nodig heeft die niet beseffen of inzien dat ze ook HIER bestaan en daarin bestaan als God, als de Bepalende/sturende factor in het Bestaan op aarde --- waarin ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een passieve slaaf te worden die de plannen uitvoert van één of andere creator, terwijl ik verloren ben in mezelf in en als een voorgeprogrammeerd systeem van Woorden in en als Beoordelingen

en daarin, stel ik mezelf tot doel om het proces te bewandelen van het onder ogen komen van de realiteit van mezelf - en om met de fysieke werkelijkheid te werken die zich HIER bevindt - en mezelf niet te laten afleiden en misleiden door het voorgeprogrammeerde systeem van beoordelingen in en als de Geest --- maar om in elk moment in te zien en te beseffen dat ik God ben, als de Macht, en de Verantwoordelijkheid om het Leven op aarde Te sturen/besturen om een realiteit te manifesteren die het beste is voor mezelf als al het leven op aarde  en daarin te staan als de levende statement dat ik verantwoordelijk sta voor mijn daden en mezelf niet verberg achter beoordelingen als woorden in mijn geest - en dus op elke manier aansprakelijk ben  voor wie ik ben in en als wat ik doe en gedaan heb in mjin leven op aarde