Dag 542: Het Virus van Angst doorgegeven Doorheen de Generaties

 

 Dag 542: Het Virus van Angst doorgegeven Doorheen de Generaties

Het Schoolsysteem als Sabotage-Mechanisme van het Leerproces

De Zelf-Eerlijkheid Series

In de vorige blog had ik onderzocht en omschreven hoe ik mijn eigen 'leerproces' doorheen mijn kindertijd heb ervaren - met name de eigenaardige manier waarop sommige volwassenen dat leerproces benaderden en de gevolgen en consequenties van die specifieke benadering. In dit onderzoek en proces van introspectie ben ik vertrokken vanuit de vraagstelling van waarom en hoe het is dat ik in mijn geest angst lijk te hebben  om eerlijk te zijn met mezelf en anderen over het feit dat ik mij eigenlijk vaak onzeker en verloren voel in relatie tot deze wereld en realiteit en waarom het is dat ik, teneinde die onzekerheid te verbergen van mezelf en anderen, manieren en technieken ben gaan vinden om te doen alsof ik wel zekerheid ervaar in relatie tot mijn wereld en omgeving en alsof al wat ik hier zie wel steek houdt -- manieren zoals bijvoorbeeld het na-apen, kopiëren en imiteren van andere mensen, dingen nazeggen die ik ergens gehoord heb met een houding van schijnbare zelf-zekerheid  --- en dat allemaal om andere mensen maar ook mezelf ervan te overtuigen dat die onzekerheid in mezelf niet werkelijk bestaat.

Wat ik dus ondertussen al ontdekt heb in verband met waarom het is dat dit patroon bestaat in mezelf en ongetwijfeld ook in andere mensen - is dat het bijvoorbeeld tijdens de kindertijd geconditioneerd wordt telkens je als kind oog in oog komt te staan met een volwassene die bijvoorbeeld reageerd met frustratie omdat jij iets niet weet of omdat jij een fout gemaakt hebt. In die momenten reageer je als kind automatisch met een emotionele ervaring van minderwaardigheid en angst en dus ga je die angst associeren met 'fouten maken' en 'iets niet weten' - omdat, wat jij zelf uiteraard niet weet of inziet is waarom die volwassene op die manier op jou gereageerd heeft in de eerste plaats, en waar die reactie van bijvoorbeeld frustratie vandaan komt.

Frustratie is in wezen een uiting van machteloosheid, omdat je via die reactie van frustratie als het ware je realiteit onder controle wil houden en je gebruikt dat soort 'harde' uitdrukkingen zoals kwaadheid en frustratie om je realiteit als het ware te intimideren zodat die realiteit zich gedraagt zoals jij het wil. Dat verlangen naar controle over bijvoorbeeld het kind, waarin je wil dat het kind geen fouten maakt, is afkomstig vanuit een specifieke angst waarmee je geconfronteerd wordt. Ik wil hiermee maar aantonen dat je als kind niet ziet of beseft dat 'volwassene' in feite ook kinderen zijn in een andere vorm. Kinderen die dezelfde angsten hebben meegekregen uit hun kindertijd en die nu reageren op hun eigen kinderen vanuit die angsten. Met andere woorden - wanneer ze het kind een fout zien maken, worden ze geconfronteerd met hun eigen angst om fouten te maken en dus hun eigen interne onzekerheden -- en dan reageren ze met bijvoorbeeld frustratie op het kind in een poging om ervoor te zorgen dat het kind nooit meer fouten zal maken uit schrik en dat de volwassene dus niet meer geconfronteerd zal worden met zijn eigen angst om fouten te maken.

Dit is hoe er een cyclus wordt doorgegeven en in stand gehouden wordt doorheen de generaties waarin van ouder op kind deze angst doorgegeven wordt. Een innerlijke ervaring van angst waarmee we onze realiteit benaderen --- een angst om 'fouten te maken' en 'iets niet te weten'. Ik bedoel, hoe absurd eigenlijk als je de werkelijkheid begint te onderzoeken en je begint in te zien welk een enorm sabotage-mechanisme dit eigenlijk is in het leven en het leerproces van kinderen. Angst maakt immers blind, angst verlamt. Hoe kunnen wij als ouders en leerkrachten in feite verwachten dat door angst onze kinderen op de één of andere manier beter zullen leren? Wat is het dat kinderen eigenlijk beginnen te doen om 'geen fouten meer te maken'?

We gaan onszelf in het systeem passen. We houden ons koest, we doen onze naaste na, we kopiëren onze ouders, we volgen de mensen om ons heen en we vertrouwen vooral onszelf niet. Want, die 'onszelf' zit vol onzekerheden. 'onzekerheden', niet als iets negatief, maar in de context van een drang om te verkennen, een nieuwsgierigheid om het leven te ontdekken, een onschuld, openheid en leergierigheid -- die spijtig genoeg foutief aangenomen en geïnterpreteerd wordt door mensen als 'onzekerheid' en automatisch geassocieerd wordt met Angst.

En dus uiteindelijk worden we 'systemen', we worden een kopie van 'de mensheid', levensloos vanbinnen omdat we te angstig zijn om nog werkelijk onszelf uit te drukken, om 'anders' te zijn, niet zomaar om 'anders' te zijn, maar omdat we weten dat er meer is aan het leven en aan onszelf dan wat ons aangeleerd en getoond werd door andere mensen in tekstboeken en in het klaslokaal.

Dag 207: Een Virus genaamd 'Angst'

 Deze documentaire, 'A virus called Fear', werpt een interessante vraag op: 'Hoe is het dat we van een 'basis' overlevings-angst die als functie heeft om ons te beschermen van werkelijke gevaren uit onze omgeving, zoals wilde dieren, weersveranderingen en ongelukken, naar allerhande irrationele angsten - waar al de verschillende 'fobiëen' en 'neuroses' een voorbeeld van zijn - gegaan zijn?

In deze vraagstelling is het interessant om te kijken naar hoe gemakkelijk onze verbeelding gevangen wordt door de media bijvoorbeeld in het inspelen op en creëren van allerlei angsten in de vorm van 'angst-beelden' - en hoe mensen daarin geïsoleerd/opgesloten en afgescheiden geraken van hun omgeving in en als de ervaring van ANGST, door de realiteit niet te zien als wat ze werkelijk is maar eerder vanuit een persoonlijke ervaring gebaseerd op persoonlijke geloof-systemen.

De experimenten van de Socioloog Skinner met duiven die hij aan de hand van het 'straf- en beloningsmodel' verschillende 'overlevings-technieken' aanleerde wordt in deze documentaire  opgeworpen ter ondersteuning van de stelling dat het gedrag van de mens over het algemeen gecreëerd/bepaald is door conditionering, waarbij angst, als de 'straf-factor', door de omgeving gebruikt wordt om een 'overlevings-patroon' als 'gewoontes' in een mens te 'programmeren' -- hetgeen het bestaan van rituelen en religieuze handelingen in bepaalde culturen en families/groeperingen verklaart.

Deze 'rituelen', 'gewoontes' en 'tradities' die zeer uiteenlopend kunnen zijn tussen groepen van mensen zijn in wezen, als aangetoond door de duiven-experimenten van Skinner, het resultaat van de mens die het gevoel van 'beloning' en dus een vermindering van de ervaring van 'angst', is gaan associeren met een bepaalde handeling, en die handeling daarom steeds opnieuw zal blijven herhalen in het GELOOF dat die ene handeling zal leiden tot 'overleving' in de vorm van een 'beloning' en hem dus zal beschermen van 'angst'.

Uitendelijk wordt de geest geprogrammeerd met allerlei gedachten/denk-beelden en geloofsystemen over wat 'slecht' en 'negatief' is, en zal een mens allerlei angsten hebben van verschillende dingen zonder dat er werkelijk een rationele reden is om er angst van te hebben. Deze angst wordt in stand gehouden door GELOOF, door een blind geloof in de 'kennis van goed en kwaad' als beoordelingen over situaties, mensen, plaatsen, etc... - 'kennis' die door onze omgeving in ons geprogrammeerd geweest is tijdens ons leven hier op aarde. En dit 'geloof' is in wezen gebaseerd op onwetendheid - op een gebrek aan inzicht in hoe onze realiteit/omgeving werkelijk functionneert.

Een mooi voorbeeld van hoe de ervaring van angst gebaseerd is op 'onwetendheid' en een gebrek aan inzicht, is hoe horrorfilms zeer makkelijk inspelen op de angst-reactie van mensen door bepaalde beelden en geluiden te tonen - en dat die beelden/geluiden, als je even zou stilstaan bij hoe het plot van zo'n horrorfilm vaak in absolute tegenstrijdigheid bestaat met de wetten van de fysica, en zich aldus onmogelijk zou kunnen afspelen 'in het echte leven', plots heel wat minder 'eng' worden, omdat je beseft dat het 'niet echt' is, en dat de reactie van 'angst' bijgevolg ook niet echt is. Haast al onze angsten zijn het resultaat van onze 'goed-gelovigheid', van een zeer wezenlijk en verbluffend gebrek aan inzicht in hoe ons bestaan, onze wereld, en onze geest, functionneert.

En deze goedgelovigheid vormt een groot probleem in ons 'samen-leven' in en als de menselijke samenleving, omdat de mens steeds de neiging heeft om zijn vertrouwen te plaatsen in bepaalde mensen/instituties/structuren die beweren het beste met ons voor te hebben, zoals een baby/kind blindelings zijn volledige vertrouwen plaatst in zijn ouders, familie en leerkrachten/opvoeders - en uiteindelijk zal handelen op basis van de instructies van deze mensen/instituties/structuren zonder enig werkelijk gewaarzijn van of inzicht in de consequenties van deze handelingen op globale en persoonlijke schaal.

En voordat we er zomaar vanuit gaan dat we op de één of andere manier 'vrije wil', 'vrije keuze' en een 'vrije/individuele geest' hebben en zogezegd 'voor onszelf kunnen denken' omdat we nu 'volwassen' zijn - laten we even stilstaan bij hoe onze 'opvoeding' steeds enkel heeft ingehouden dat we 'getraind' werden om 'gehoorzaam' te zijn aan en 'respect' te hebben voor onze 'instructoren', nooit iets in vraag te stellen en ons vertrouwen te plaatsen in de ervaring van angst als persoonlijke overleving, in en als geloofsystemen en gedrag-patronen die ons doorgegeven en aangeleerd geweest zijn door onze ouders/familie.

Als 'bio-machines' die handelen vanuit 'gedachten' als de 'geprogrammeerde instructies/codes' is het onmogelijk om die voorgeprogrammeerde 'onwetendheid' en goedgelovigheid te overstijgen of te veranderen zonder volledig opnieuw te beginnen en zonder eerst en vooral een inzicht te ontwikkelen in hoe wij als 'mens', als 'denkend' en 'voelend' wezen, het resultaat zijn van conditionering waarin de ervaring van ANGST steeds misbruikt geweest is door onze 'opvoeders' om onze handelingen en participatie in onze wereld vorm te geven. Vandaar het belang van 'zelf-heropvoeding', van het nemen van verantwoordelijkheid voor onszelf als een product van onze omgeving als de 'menselijke samenleving', zodat we de essentiele taak op ons kunnen nemen om de kinderen van de toekomst op te voeden op een manier die gedrag zal produceren dat het beste is voor het leven op aarde - door te beseffen hoe belangrijk het is om inzicht te hebben in wie wij zijn als de 'bio-computer' van de 'menselijke geest' en in de nefaste consequenties ten gevolge van een opvoeding die enkel onwetendheid en goedgelovigheid in stand houdt.


Wordt vervolgd in Dag 208