Dag 618: De 'Ik Ben Niet Goed met Kinderen' Persoonlijkheid - Zelf-Vergeving

 Dag 618: De 'Ik Ben Niet Goed met Kinderen' Persoonlijkheid - Zelf-Vergeving

 Het Veranderen van Limiterende Persoonlijkheids Structuren in de Geest

 Zelf-Vergeving Statements

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd in het moment dat ik in de buurt van kinderen ben, in een persoonlijkheid construct in mijn geest te gaan waarin ik mezelf afscheid van het kind zelf, door te denken aan de ouders van het kind en wat zij van mij zullen denken gebaseerd op en vanuit het startpunt van het verlangen in mezelf om een goede indruk te maken op mensen en aanvaard te worden door volwassenen specifiek

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd emotioneel te reageren in mezelf met een ervaring van ongemakkelijkheid wanneer ik in het bijzijn van een kind of kinderen ben door een persoonlijkheidssysteem te laten activeren door het zien van kinderen waarin ik geloof dat ik mij op een specifieke manier moet gedragen en uitdrukken om een goede en positieve indruk te maken op de ouders van die kinderen, gebaseerd op een verlangen In mezelf om aanvaard te worden door andere mensen en het positieve gevoel te ervaren dat ik verbonden heb met die zelf-definitie van 'mensen aanvaarden mij' en 'mensen vinden mij leuk/goed'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd kinderen die ik zie in mijn omgeving te verbinden met een voorgeprogrammeerde persoonlijkheid in mezelf  van een goede indruk te willen maken op mensen - en mijn expressie en wie ik ben in relatie tot kinderen te laten beinvloeden en besturen door die persoonlijkheid -- waarin ik in een ervaring van onzekerheid en ongemakkelijkheid ga waarachter ik mijn verlangen verberg om een 'goed met kinderen'-persoonlijkheid uit te stralen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat de idee en definitie die ik van mezelf gevormd heb in mijn geest in en als de gedachte dat ik 'niet goed ben met kinderen' en 'ik kinderen niet leuk vindt' in wezen een verlangen verbergd om wel 'goed met kinderen' te zijn en om een specifieke indruk te maken op volwassenen als zijnde iemand die 'goed overweg kan met kinderen' --- en dat ik in wezen de idee en gedachte gevormd heb in mijn geest dat 'ik kinderen niet leuk vindt' om mijn angst te onderdrukken dat kinderen mij eigenlijk niet leuk zouden vinden - om mezelf zogezegd trachten te beschermen van mijn angsten

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd eerlijk te zijn met mezelf  over het verlangen om gezien te worden als iemand die 'goed overweg kan met kinderen' door volwassenen door dat verlangen in mezelf te verbergen achter de zelf-definitie en persoonlijkheid van 'niet goed te zijn met kinderen' en 'kinderen niet leuk te vinden'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd kinderen niet te zien als wezens die één en gelijk zijn in waarde als mezelf door kinderen in mijn geest te definieren in en als mijn persoonlijke verlangen en angst in relatie tot wie ik wil zijn en hoe ik gezien wil worden door de volwassenen in mijn wereld en realiteit --- en door dat verlangen op de eerste plaats te zetten in mezelf, in de plaats van het leven op de eerste plaats te zetten --- het leven dat bestaat in eenheid en gelijkheid in mezelf zowel als in een kind en een volwassene

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten beinvloeden  in hoe ik de wereld zie en hoe ik kinderen zie met mijn ogen door de voorgeprogrammeerde beoordelingen, percepties en interpretaties van en in de geest waarin ik enkel waarde zie en erken in datgene wat persoonlijk waarde heeft in relatie tot mijn persoonlijke verlangens, zoals mijn verlangen om gezien en gedefinieerd te worden als een bepaalde persoonlijkheid en personage door andere volwassenen van mijn leeftijd

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten definieren en beinvloeden en sturen in mijn expressie en gedrag en wezen door een ervaring van angst die opkomt in mezelf wanneer ik in het bijzijn ben van een kind, verbonden met een gedachte van 'wat zullen de ouders van mij denken' - gebaseerd op een onderbewust verlangen om  een goede indruk te maken op de ouders van het kind -- in de plaats van het kind te benaderen als een levend wezen dat één en gelijk is met mezelf, vanuit en in en als een erkenning van het kind als zijnde een volwaardig levend wezen dat HIER bestaat als een expressie in en van deze wereld en realiteit

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd kinderen in mijn geest te definieren als inferieure wezens omdat ik mij persoonlijk niet aangesproken of verbonden voel met kinderen omdat ik mezelf heb gedefinieerd in en als mijn geest als 'volwassene', in en als specifieke persoonlijkheden die in relatie staan tot en met andere 'volwassen' mensen in mijn wereld en realiteit, waarin ik het gevoel heb en geloof dat enkel volwassenen mij 'begrijpen' en 'verstaan' en dat ik enkel met volwassenen overweg kan --- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik mezelf heb toegestaan de systematische natuur en uitdrukking en manier van bestaan te hebben gekopieerd van de volwassenen in deze wereld vanaf mijn kindertijd en dat ik daarin mijn individualiteit en 'echtheid' als levend wezen verloren heb, waardoor ik ook niet in staat ben deze echtheid en individualiteit en wezenlijkheid te herkennen en erkennen in andere wezens zoals kinderen en waardoor ik mij enkel verbonden voel met andere 'systemen' en 'systematische uitdrukkingen' die ik zie en herken in volwassenen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn individuele expressie te onderdrukken en daardoor de individuele expressie van individuele wezens zoals kinderen niet te zien of erkennen en kinderen enkel te zien op een 'systematische' manier waarin ik individualiteit gedefinieerd heb in en als persoonlijkheid en daardoor enkel volwassenen erken en herken als 'individuen' omwille van de voorgeprogrammeerde persoonlijkheden die ik in hen zie en herken, één en gelijk met wat ik ook heb toegestaan te bestaan in en als mezelf

Wordt Vervolgd in de Volgende Blog

Dag 542: Het Virus van Angst doorgegeven Doorheen de Generaties

 

 Dag 542: Het Virus van Angst doorgegeven Doorheen de Generaties

Het Schoolsysteem als Sabotage-Mechanisme van het Leerproces

De Zelf-Eerlijkheid Series

In de vorige blog had ik onderzocht en omschreven hoe ik mijn eigen 'leerproces' doorheen mijn kindertijd heb ervaren - met name de eigenaardige manier waarop sommige volwassenen dat leerproces benaderden en de gevolgen en consequenties van die specifieke benadering. In dit onderzoek en proces van introspectie ben ik vertrokken vanuit de vraagstelling van waarom en hoe het is dat ik in mijn geest angst lijk te hebben  om eerlijk te zijn met mezelf en anderen over het feit dat ik mij eigenlijk vaak onzeker en verloren voel in relatie tot deze wereld en realiteit en waarom het is dat ik, teneinde die onzekerheid te verbergen van mezelf en anderen, manieren en technieken ben gaan vinden om te doen alsof ik wel zekerheid ervaar in relatie tot mijn wereld en omgeving en alsof al wat ik hier zie wel steek houdt -- manieren zoals bijvoorbeeld het na-apen, kopiëren en imiteren van andere mensen, dingen nazeggen die ik ergens gehoord heb met een houding van schijnbare zelf-zekerheid  --- en dat allemaal om andere mensen maar ook mezelf ervan te overtuigen dat die onzekerheid in mezelf niet werkelijk bestaat.

Wat ik dus ondertussen al ontdekt heb in verband met waarom het is dat dit patroon bestaat in mezelf en ongetwijfeld ook in andere mensen - is dat het bijvoorbeeld tijdens de kindertijd geconditioneerd wordt telkens je als kind oog in oog komt te staan met een volwassene die bijvoorbeeld reageerd met frustratie omdat jij iets niet weet of omdat jij een fout gemaakt hebt. In die momenten reageer je als kind automatisch met een emotionele ervaring van minderwaardigheid en angst en dus ga je die angst associeren met 'fouten maken' en 'iets niet weten' - omdat, wat jij zelf uiteraard niet weet of inziet is waarom die volwassene op die manier op jou gereageerd heeft in de eerste plaats, en waar die reactie van bijvoorbeeld frustratie vandaan komt.

Frustratie is in wezen een uiting van machteloosheid, omdat je via die reactie van frustratie als het ware je realiteit onder controle wil houden en je gebruikt dat soort 'harde' uitdrukkingen zoals kwaadheid en frustratie om je realiteit als het ware te intimideren zodat die realiteit zich gedraagt zoals jij het wil. Dat verlangen naar controle over bijvoorbeeld het kind, waarin je wil dat het kind geen fouten maakt, is afkomstig vanuit een specifieke angst waarmee je geconfronteerd wordt. Ik wil hiermee maar aantonen dat je als kind niet ziet of beseft dat 'volwassene' in feite ook kinderen zijn in een andere vorm. Kinderen die dezelfde angsten hebben meegekregen uit hun kindertijd en die nu reageren op hun eigen kinderen vanuit die angsten. Met andere woorden - wanneer ze het kind een fout zien maken, worden ze geconfronteerd met hun eigen angst om fouten te maken en dus hun eigen interne onzekerheden -- en dan reageren ze met bijvoorbeeld frustratie op het kind in een poging om ervoor te zorgen dat het kind nooit meer fouten zal maken uit schrik en dat de volwassene dus niet meer geconfronteerd zal worden met zijn eigen angst om fouten te maken.

Dit is hoe er een cyclus wordt doorgegeven en in stand gehouden wordt doorheen de generaties waarin van ouder op kind deze angst doorgegeven wordt. Een innerlijke ervaring van angst waarmee we onze realiteit benaderen --- een angst om 'fouten te maken' en 'iets niet te weten'. Ik bedoel, hoe absurd eigenlijk als je de werkelijkheid begint te onderzoeken en je begint in te zien welk een enorm sabotage-mechanisme dit eigenlijk is in het leven en het leerproces van kinderen. Angst maakt immers blind, angst verlamt. Hoe kunnen wij als ouders en leerkrachten in feite verwachten dat door angst onze kinderen op de één of andere manier beter zullen leren? Wat is het dat kinderen eigenlijk beginnen te doen om 'geen fouten meer te maken'?

We gaan onszelf in het systeem passen. We houden ons koest, we doen onze naaste na, we kopiëren onze ouders, we volgen de mensen om ons heen en we vertrouwen vooral onszelf niet. Want, die 'onszelf' zit vol onzekerheden. 'onzekerheden', niet als iets negatief, maar in de context van een drang om te verkennen, een nieuwsgierigheid om het leven te ontdekken, een onschuld, openheid en leergierigheid -- die spijtig genoeg foutief aangenomen en geïnterpreteerd wordt door mensen als 'onzekerheid' en automatisch geassocieerd wordt met Angst.

En dus uiteindelijk worden we 'systemen', we worden een kopie van 'de mensheid', levensloos vanbinnen omdat we te angstig zijn om nog werkelijk onszelf uit te drukken, om 'anders' te zijn, niet zomaar om 'anders' te zijn, maar omdat we weten dat er meer is aan het leven en aan onszelf dan wat ons aangeleerd en getoond werd door andere mensen in tekstboeken en in het klaslokaal.