Dag 542: Het Virus van Angst doorgegeven Doorheen de Generaties

 

 Dag 542: Het Virus van Angst doorgegeven Doorheen de Generaties

Het Schoolsysteem als Sabotage-Mechanisme van het Leerproces

De Zelf-Eerlijkheid Series

In de vorige blog had ik onderzocht en omschreven hoe ik mijn eigen 'leerproces' doorheen mijn kindertijd heb ervaren - met name de eigenaardige manier waarop sommige volwassenen dat leerproces benaderden en de gevolgen en consequenties van die specifieke benadering. In dit onderzoek en proces van introspectie ben ik vertrokken vanuit de vraagstelling van waarom en hoe het is dat ik in mijn geest angst lijk te hebben  om eerlijk te zijn met mezelf en anderen over het feit dat ik mij eigenlijk vaak onzeker en verloren voel in relatie tot deze wereld en realiteit en waarom het is dat ik, teneinde die onzekerheid te verbergen van mezelf en anderen, manieren en technieken ben gaan vinden om te doen alsof ik wel zekerheid ervaar in relatie tot mijn wereld en omgeving en alsof al wat ik hier zie wel steek houdt -- manieren zoals bijvoorbeeld het na-apen, kopiëren en imiteren van andere mensen, dingen nazeggen die ik ergens gehoord heb met een houding van schijnbare zelf-zekerheid  --- en dat allemaal om andere mensen maar ook mezelf ervan te overtuigen dat die onzekerheid in mezelf niet werkelijk bestaat.

Wat ik dus ondertussen al ontdekt heb in verband met waarom het is dat dit patroon bestaat in mezelf en ongetwijfeld ook in andere mensen - is dat het bijvoorbeeld tijdens de kindertijd geconditioneerd wordt telkens je als kind oog in oog komt te staan met een volwassene die bijvoorbeeld reageerd met frustratie omdat jij iets niet weet of omdat jij een fout gemaakt hebt. In die momenten reageer je als kind automatisch met een emotionele ervaring van minderwaardigheid en angst en dus ga je die angst associeren met 'fouten maken' en 'iets niet weten' - omdat, wat jij zelf uiteraard niet weet of inziet is waarom die volwassene op die manier op jou gereageerd heeft in de eerste plaats, en waar die reactie van bijvoorbeeld frustratie vandaan komt.

Frustratie is in wezen een uiting van machteloosheid, omdat je via die reactie van frustratie als het ware je realiteit onder controle wil houden en je gebruikt dat soort 'harde' uitdrukkingen zoals kwaadheid en frustratie om je realiteit als het ware te intimideren zodat die realiteit zich gedraagt zoals jij het wil. Dat verlangen naar controle over bijvoorbeeld het kind, waarin je wil dat het kind geen fouten maakt, is afkomstig vanuit een specifieke angst waarmee je geconfronteerd wordt. Ik wil hiermee maar aantonen dat je als kind niet ziet of beseft dat 'volwassene' in feite ook kinderen zijn in een andere vorm. Kinderen die dezelfde angsten hebben meegekregen uit hun kindertijd en die nu reageren op hun eigen kinderen vanuit die angsten. Met andere woorden - wanneer ze het kind een fout zien maken, worden ze geconfronteerd met hun eigen angst om fouten te maken en dus hun eigen interne onzekerheden -- en dan reageren ze met bijvoorbeeld frustratie op het kind in een poging om ervoor te zorgen dat het kind nooit meer fouten zal maken uit schrik en dat de volwassene dus niet meer geconfronteerd zal worden met zijn eigen angst om fouten te maken.

Dit is hoe er een cyclus wordt doorgegeven en in stand gehouden wordt doorheen de generaties waarin van ouder op kind deze angst doorgegeven wordt. Een innerlijke ervaring van angst waarmee we onze realiteit benaderen --- een angst om 'fouten te maken' en 'iets niet te weten'. Ik bedoel, hoe absurd eigenlijk als je de werkelijkheid begint te onderzoeken en je begint in te zien welk een enorm sabotage-mechanisme dit eigenlijk is in het leven en het leerproces van kinderen. Angst maakt immers blind, angst verlamt. Hoe kunnen wij als ouders en leerkrachten in feite verwachten dat door angst onze kinderen op de één of andere manier beter zullen leren? Wat is het dat kinderen eigenlijk beginnen te doen om 'geen fouten meer te maken'?

We gaan onszelf in het systeem passen. We houden ons koest, we doen onze naaste na, we kopiëren onze ouders, we volgen de mensen om ons heen en we vertrouwen vooral onszelf niet. Want, die 'onszelf' zit vol onzekerheden. 'onzekerheden', niet als iets negatief, maar in de context van een drang om te verkennen, een nieuwsgierigheid om het leven te ontdekken, een onschuld, openheid en leergierigheid -- die spijtig genoeg foutief aangenomen en geïnterpreteerd wordt door mensen als 'onzekerheid' en automatisch geassocieerd wordt met Angst.

En dus uiteindelijk worden we 'systemen', we worden een kopie van 'de mensheid', levensloos vanbinnen omdat we te angstig zijn om nog werkelijk onszelf uit te drukken, om 'anders' te zijn, niet zomaar om 'anders' te zijn, maar omdat we weten dat er meer is aan het leven en aan onszelf dan wat ons aangeleerd en getoond werd door andere mensen in tekstboeken en in het klaslokaal.

Dag 451: Waar komen mijn emoties vandaan in mijn Student-Leerkracht Relatie? Zelf-Correctie Dimensie

Dit is een Verderzetting van "Dag 450: Het Veranderen van een Reactie van Opgeven -- Zelf-Vergeving Dimensie" waarin ik mijn zelf-vergeving gedeeld heb in verband met de emotionele ervaring van Opgeven die opkwam in een specifieke situatie --- en in deze blog deel ik mijn zelf-correctieve proces waarin ik de situatie en mezelf in relatie tot de situatie herbekijk en herdefinieer teneinde de emotionele reactie en ervaring van opgeven te corrigeren en veranderen  en zelf te staan als het sturende en bepalende principe.

 In deze stap lees ik door mijn zelf-vergeving statements en verzamelijk ik de inzichten en realisaties in relatie tot de specifieke situatie waarin de emotionele ervaring van opgeving opkwam en in relatie tot hoe deze emotionele ervaring functioneert en bestaat --- en ik schrijf dan uit voor mezelf hoe ik zie dat ik de volgende keer dat ik mij in een dergelijke situatie bevindt, kan staan en bestaan in relatie tot de situatie op een manier die het beste is voor mezelf.


Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik mij in een situatie bevindt waarin de leerkracht mij wijst op mijn fouten of waarin ik een opdracht krijg om uit te voeren en de leerkracht wijst mij erop dat ik het niet juist doe - en ik zie een emotionele reactie van angst opkomen in mezelf, verbonden met een gedachte van 'de leerkracht is kwaad op mij' en een achterliggende backchat van 'het is slecht/negatief als en wanneer de leerkracht kwaad wordt op mij' --- dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp, dat ik in en als deze gedachte en emotionele ervaring, in werkelijkheid aan het reageren ben op een beeld dat ik zelf heb gecreëerd van 'mijn leerkracht' in mijn geest, op basis van mijn voorgeprogrammeerde herinneringen als kennis en informatie die ik in mezelf heb opgebouwd over en in verband met mijn relatie tot 'leerkrachten', en dat ik, door te reageren in die situatie vanuit die gedachte van 'de leerkracht is kwaad op mij', en de emotionele ervaring van angst, de leerkracht aan het beschuldigen ben van hoe ik mezelf ervaar in relatie tot mijn eigen herinneringen in mijn geest, en dat ik daarin alle verantwoordelijkheid tegenover mezelf als creator van mijn ervaring in de situatie volledig uit handen geef

hierin zie, besef en begrijp ik dat hoe ik mezelf ervaar in die situatie, in en als een emotionele ervaring van angst als reactie op een gedachte dat 'de leerkracht kwaad is op mij', op geen enkele manier iets te maken heeft met 'de leerkracht' - omdat ik hem heb afgescheiden van mezelf door een beeld van hem te projecteren in mijn geest waarop ik allerlei voorbepaalde geloofsystemen en ideëen heb geprojecteerd, op basis van een specifieke relatie tussen 'leerkracht' en 'student' die ik al had gedefinieerd in mijn geest --- waarin ik mezelf al in een inferieure positie had geplaatst tegenover hem in mijn geest --- en dat ik dus hierin zelf volledig verantwoordelijk ben voor hoe ik mezelf ervaar in relatie tot de situatie en in relatie tot 'de leerkracht', omdat deze ervaringen enkel en alleen in mijn eigen geest bestaan, geactiveerd door mijn eigen persoonlijke gedachten, interpretaties en percepties van de situatie

ik zie, besef en begrijp ook dat ik, in en als de emotionele reactie van angst op de gedachte dat de leerkracht kwaad is op mij, mezelf in een slachtofferrol geplaatst heb in relatie tot het beeld van de leerkracht en de gedachte van 'hij is kwaad op mij' in mijn geest - en dat ik daarin niet eerlijk ben met mezelf over het feit dat ik deze emotionele ervaring van angst zelf gecreëerd heb in mijn geest door te participeren in een positieve ervaring van verlangen --- door mezelf te hebben toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in relatie tot de leerkracht in en als een verlangen om erkenning te krijgen van de leerkracht en om mij positief te voelen over mezelf, waarin ik tegelijkertijd een negatieve polariteit gecreëerd heb in mezelf van mij slecht/negatief voelen over mezelf in relatie tot een gedachte dat hij op mij neerkijkt en kwaad is op mij

en dus hierin zie, besef en begrijp ik dat ik volledig zelf verantwoordelijk ben voor die emotionele ervaring van angst in mezelf wanneer ik in een situatie ben waarin de leerkracht mij wijst op mijn fouten -- omdat ik in mijn achterhoofd eigenlijk verlang om complimenten en erkenning te krijgen van de leerkracht voor wat ik doe --- waardoor ik dan, wanneer hij mij dat niet geeft, emotioneel reageer

waarin ik zie, besef en begrijp dat de emotionele reactie van angst en van zelf-medelijden, waarin ik zeg en denk van 'ik kan dit niet', en dan wil opgeven - in wezen een manipulatie techniek is waarin ik de leerkracht probeer te manipuleren door emotioneel te reageren, om mij te geven wat ik wil - in de plaats van dat ik mezelf geef wat ik wil als erkenning en goedkeuring in het besef dat de leerkracht als wezen daar niet voor verantwoordelijk is

ik stel mezelf dus tot doel om de leerkracht te zien en te erkennen als wat en wie hij is, namelijk een persoon die de functie bekleed van mij iets aan te leren - waarin ik zijn tijd en toepassing gebruik om zelf iets bij te leren

hierin neem ik verantwoordelijkheid voor mijn leerproces --- omdat ik inzie, besef en begrijp, dat ik, door emotioneel te worden wanneer de leerkracht mij geen complimentjes en erkenning geeft, en te verwachten dat hij zich op een specifieke manier uitdrukt tegenover mij zodat ik mij positief kan voelen over mezelf - dat ik daarin geen verantwoordleijkheid aan het nemen ben voor mijn eigen leerproces en voor het feit dat ik daar ben voor mezelf, om iets bij te leren, en dus niet  om mij 'goed te voelen over mezelf'

ik stel mezelf dus tot doel om mijn relatie tot/met de leerkracht te herdefinieren tot een praktische, realistische relatie waarin ik hem zie en herken in en als zijn positie van 'leerkracht', als iemand die zijn tijd geeft om mij iets bij te leren en waarin ik als student de keuze heb gemaakt om iets bij te leren en om de tijd van de leerkracht te gebruiken om mezelf in mijn vaardigheden uit te breiden --- waarin ik mezelf tot doel stel om persoonlijke emotionele reacties, verlangens en angsten achterwege te laten omdat ik zie, besef en begrijp dat die emotionele reacites en gedachten, en angsten en verlangens zich enkel afspelen in mijn geest, vanuit en in en op basis van mijn persoonlijke eigenbelangen die niets te maken hebben met de eigenlijke fysieke situatie en relatie tussen 'leerkracht' en 'student', maar die ik eerder in mezelf heb laten programmeren doorheen mijn kindertijd door middel van hoe ik mezelf heb ervaren in relatie tot de leerkrachten die ik had toen ik een kind was

hierin stel ik mezelf dus tot doel om deze relaties los te laten omdat ik zie, besef en begrijp dat ze niet meer relevant zijn tot mijn huidige fysieke situatie - waarin ik dit keer zelf de keuze gemaakt heb om 'student' te zijn, en om les te krijgen van een 'leerkracht', teneinde specifieke vaardigheden beter te kunnen ontwikkelen in mezelf

en dus hierin zie, besef en begrijp ik hoe ik mezelf aan het saboteren ben in mijn eigen leer- en ontwikkelingsproces door emotioneel te gaan reageren en allerhande gevoelsmatige verwachtingen en verlangens te hebben tegenover mijn leerkracht en dus geen verantwoordelijkheid aan het nemen ben voor de beslissing die ik zelf gemaakt heb om daar te zijn en om les te krijgen

ik zie, besef en begrijp dat het verlangen dat ik doorheen mijn kindertijd heb opgebouwd tegenover leerkrachten om erkenning te krijgen en complimentjes te krijgen van hen zodat ik mij positief kan voelen over/in mezelf als reactie op die erkenning/complimentjes in wezen een ervaring is waarin ik mijn verantwoordelijkheid heb geabdiceerd met betrekking tot wat het is dat ik doe in/met mijn leven in relatie tot de mensen in mijn omgeving --- en dat ik die ervaring in mezelf heb laten programmeren tijdens mijn kindertijd omdat ik mij toen daadwerkelijk in die situatie/positie bevond waarin ik de indruk kreeg dat mijn leven niet van mij is en dat ik eerder gedwongen werd om bepaalde dingen te doen dan dat ik zelf keuzes mocht maken in verband met wat ik wilde doen in/met mijn leven

hierin besef ik dus dat deze ervaring niet meer relevant is omdat ik nu een volwassene ben en zelf de macht en controle heb om beslissingen te maken in verband met hoe ik mijn leven zal inrichten en wie ik zal zijn --- en dat deze ervaringen in mezelf dus 'restanten' zijn als herinneringen die ik heb opgeslagen in mijn geest en  nooit heb losgelaten in mezelf

ik stel dus mezelf tot doel om mezelf in lijn te plaatsen met de relevante fysieke realiteit van mezelf op dit moment, waarin ik sta als het punt van verantwoordelijkheid in verband met de dingen die ik doe en de beslissingen die ik maak in mijn leven - zoals squash-les krijgen van een leeraar om mijn squash-techniek te ontwikkelen en verbeteren en zo mezelf uit te breiden in mijn vaardigheden

ook stel ik mezelf tot doel om deze relatie tussen student en leerkracht te corrigeren voor de generaties en kinderen die na mij zullen komen -- zodat deze zelf-sabotage in de geest waarin mensen zichzelf saboteren in hun eigen beslissingen, niet meer zal voorkomen --- door bijvoorbeeld te onderzoeken hoe een kind ondersteund kan worden om te begrijpen, vanaf de kindertijd, dat het verantwoordelijk is voor zijn eigen leven en bestaan en hoe ik als volwassene mijn uidtrukking tegenover en omgang met het kind zo kan ontwerpen dat het precies die boodschap zal overdragen - dat, wat het kind ook doet, waar het kind zich ook bevindt, het kind is steeds verantwoordelijk voor zichzelf, voor zijn eigen ervaringen in relatie tot de situatie waarin het zich bevindt -- niet tegenstaande uiteraard dat de omgeving van het kind ook een verantwoordelijkheid heeft tegenover het kind om zo goed mogelijk voor het kind te zorgen op fysiek vlak

ik stel mezelf dus tot doel om, wanneer en als ik mezelf in een situatie bevindt waarin ik een 'student' ben in relatie tot een 'leerkracht' - om niet in een polariteit te gaan in mijn geest van verlangen naar erkenning en angst van berisping -- maar om eerder stabiel te blijven in mezelf, en één en gelijk te staan met de fysieke situatie waarin ik mij bevindt, in en als het besef dat ik daar ben voor mezelf, om mezelf te ondersteunen om iets bij te leren en vaardigheden te ontwikkelen --- waarin ik mezelf ook ondersteun om verantwoordelijkheid te nemen voor de situatie en voor wie ik ben in relatie tot de leerkracht, door er bijvoorbeeld steeds voor te zorgen dat wat ik leer van de leerkracht en hoe de situatie zich ontvouwt steeds in lijn staat met wat het beste is voor mezelf in die situatie --- omdat ik besef dat dat mijn verantwoordelijkheid is als student in relatie tot de situatie en tot de leerkracht, namelijk om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen leerproces

Dag 450: Het Veranderen van een reactie van Opgeven -- Zelf-Vergeving Dimensie

Dit is een verderzetting van "Dag 449: Hoe Creëer ik de Emotionele Ervaring van Verslagenheid?" - waarin ik de fysieke situatie heb uitgeschreven waarin de emotionele ervaring van Verslagenheid en Opgeven naar boven komt in en als de gedetailleerde structuur van hoe de geest deze specifieke emotionele ervaring creëert.

In deze blog deel ik het proces van zelf-vergeving dat ik heb toegepast om dit specifieke mentale en emotionele patroon dat opkomt in mijn geest als reactie op bijvoorbeeld een fysieke situatie waarin ik in de les niet kan doen wat de leerkracht van mij verwacht en ik fouten maak in de opdracht die ik moet uitvoeren.

In het toepassen van deze zelf-vergeving leg ik stap voor stap het parcours af van wat er precies in mijn geest gebeurt als reactie op die specifieke situatie en bereid ik mezelf op die manier voor om, wanneer de situatie zich herhaalt, mezelf te kunnen stabiliseren in relatie tot het patroon van interne emotionele ervaringen en reacties dat zich geïntegreerd heeft in mijn lichaam en geest -- zodat ik in dat moment de beslissing kan maken om te veranderen in mezelf in en als hoe ik in relatie sta tot de specifieke situatie.

Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd om, wanneer de leerkracht mij zegt dat ik het niet juist/correct/goed doe of dat ik een fout gemaakt heb in wat hij wilt dat ik doe - te reageren met een emotionele ervaring van angst in mezelf, verbonden met een gedachte van 'de leerkracht is kwaad op mij of zal kwaad worden op mij', en verbonden met de gedachte van 'ik heb het niet juist/correct/goed gedaan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de gedachte dat ik 'een fout gemaakt heb' of dat ik 'het niet juist/goed/correct gedaan heb', te verbinden met een gedachte van 'de leerkracht zal kwaad op mij worden'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van 'de leerkracht' door een beeld van hem te projecteren in mijn geest en een emotionele ervaring/reactie van frustratie in hem te projectere en gedachten waarin hij denkt van 'waarom kan je dat niet juist/correct/goed doen?' en 'wat ben je dom' of 'zij is zo dom' --- en dan op dat beeld te reageren in mezelf met een emotionele ervaring van angst, verbonden met backchat van 'de leerkracht mag niet kwaad worden op mij' en 'het is erg/slecht wanneer en als de leerkracht kwaad wordt op mij --- in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor die projectie van 'de leerkracht' die ik heb gecreëerd in mijn geest gebaseerd op wat ik zie met mijn ogen, en waarin ik mijn verleden als de ervaringen in mijn herinneringen in relatie tot leerkrachten in projecteer en mee associeer --- en daarin dus in te zien dat ik aan het reageren ben met angst op mijn eigen herinneringen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mijn herinneringen en dus van mezelf door ze te projecteren in een beeld in mijn geest van 'de leerkracht' en door daar dan op te gaan reageren met een voorgeprogrammeerde emotionele ervaring van Angst, waarin ik dus in wezen met angst aan het reageren ben op mijn eigen angsten die ik geprojecteerd zie in het beeld in mijn geest van 'de leerkracht'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de emotionele reactie van angst op de gedachte dat 'de leerkracht kwaad is op mij' en mezelf daarin af te scheiden van de emotionele ervaring van kwaadheid door die emotionele reactie te projecteren in het beeld van de leerkracht in mijn geest en door daar dan op te reageren met een emotionele ervaring van angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd die emotionele ervaring van kwaadheid en frustratie te aanvaarden in mezelf door deze te projecteren in 'de leerkracht' en daarop te reageren met angst --- in de plaats van in te zien dat ik die kwaadheid heb geprojecteerd op een beeld in mijn geest en dat daarom dus die kwaadheid een deel is van mezelf dat in wezen in mezelf bestaat, als de tegenpool van de emotionele ervaring van angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd de leerkracht te aanvaarden in en als mezelf door mezelf te identificeren met de emotionele ervaring van angst als reactie op een beeld van 'de leerkracht' in mijn geest, verbonden met de gedachte dat 'de leerkracht kwaad is op mij'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de voorgeprogrammeerde emotionele ervaring van angst in relatie tot het woord 'leerkracht', als een ervaring uit mijn kindertijd - en daarin die ervaring nu te ervaren in relatie tot mijn 'leerkracht' - en daarin mijn hele ervaring in deze specifieke huidige fysieke situatie al helemaal voor te ontwerpen en bepalen op basis van een voorgeprogrammeerd patroon en programma dat bepaald is geweest door mijn geest doorheen mijn kindertijd als een geheel van emoties en gevoelens en gedachten die 'automatisch' opkwamen in mezelf als reactie op mijn omgeving --- in de plaats van in elk moment van ademhaling te staan in relatie tot mijn omgeving als het zelf-directieve principe waarin ik in elk moment bepaal en beslis wie ik ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een verbinding te maken in mijn geest tussen de gedachte dat 'de leerkracht kwaad is op mij omdat ik fouten maak' en een emotionele reactie in mezelf van angst - en daardoor, vanaf het moment dat ik denk van 'ik ben fouten aan het maken', onmiddellijk te reageren op die gedachte met 'de leerkracht is kwaad op mij en/of gefrustreerd door mij' met een emotionele ervaring van angst

en ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegesetaan en geaccepteerd te onderzoeken hoe het is dat deze energetische reactieve en emotionele relatie bestaat in mezelf tussen mezelf en 'de leerkracht' - en daardoor dus nooit te hebben ingezien, beseft of begrepen dat dit mentale/emotionele construct in mezelf in wezen bestaat in en als een polariteit die ik heb toegestaan te bestaan in mijn geest, waarin ik eigenlijk verlang om erkenning te krijgen van de leerkracht voor wat ik doe, en het positieve gevoel van superioriteit dat ik daarmee geassocieerd heb te ervaren - en daardoor dus langst de andere kant ook angst heb van het tegenovergestelde, namelijk dat de leerkracht 'op mij zou neerkijken' bijvoorbeeld door zich gefrustreerd te voelen tegenover mij omdat ik 'fouten maak'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het verlangen om erkenning te krijgen van de leerkracht en mij superieur te voelen te verbergen in mezelf achter een ervaring van angst dat hij kwaad zou worden op mij en dat hij mij in zijn geest op een negatieve manier zou beoordelen - en daarin/daardoor geen verantwoordelijkheid te nemen voor deze emotionele ervaring van angst in mezelf, omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te nemen voor de positieve ervaring van verlangen

en dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik in en als mijn geest de emotionele reactie en ervaring van angst  dat de leerkracht gefrustreerd en kwaad zou worden op mij omdat ik fouten maak, opzettelijk gebruik als een excuus om te participeren in de positieve ervaring van verlangen om erkenning te krijgen van de leerkracht en om mij positief te voelen


...

In de volgende blog deel ik de zelf-correctieve statements die ik heb toegepast na deze zelf-vergeving --- waarin ik voor mezelf onderzoek en vaststel hoe ik mezelf kan veranderen en corrigeren in en als dit mentale/emotionele patroon zodat ik sta en besta als het directieve principe van mezelf in die situatie waarin ik fouten maak in het uitvoeren van een opdracht die de leerkracht mij gegeven heeft.

Dag 265: Hoe is de 'Leerkracht' een profeet van het Systeem?

Dit is een verderzetting van "Dag 263: Waarom voel ik mij aangevallen door beoordelingen?" en "Dag 264: Leerkrachten - Profeten van Het Systeem?" --- waarin ik heb uitgewijdt over een dimensie van 'beoordelingen' en hoe en waarom ik mezelf heb toegestaan mij 'aangevallen te voelen door beoordelingen'. Er zijn veel meer dimensies aan dit onderwerp, die ik zeker zal bespreken in volgende blogs.


ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat, terwijl leerkrachten kinderen leren over 'het systeem' als zogezegd 'de realiteit' om hen heen, dat ze in wezen 'het systeem' van de menselijke geest als een onderdanigheid en gehoorzaamheid aan kennis en informatie in en als 'gedachten' aan het programmeren zijn in de kinderen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe leerkrachten kinderen via kennis en informatie als WOORDEN programmeren om te GELOVEN in 'het systeem' als de woorden die ze leren in afscheiding met zichzelf --- en dat ze daarin opgroeien in en als de ervaring van inferioriteit tegenover 'het systeem' - door nooit in te zien dat 'het systeem' enkel plaatsvind in zichzelf in en als hun gedachten, gevoelens en emoties als de kennis en informatie die zij in zichzelf hebben laten programmeren door het schoolsysteem

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat leerkrachten kinderen programmeren met de kennis over wat goed en slecht, juist en fout en positief en negatief is, als het beoordelen van de realiteit die ze zien met hun ogen - maar dat ze hen niet aanleren om de realiteit te bevragen en te onderzoeken  en dus om verantwoordelijkheid te nemen voor de realiteit waar ze zich in bevinden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de slaafse en blinde volgzaamheid en aanvaarding van kennis en informatie over wat goed/slecht, juist/fout en positief/negatief is dat leerkrachten programmeren in kinderen, niet het beste is voor allen --- omdat kinderen enkel leren om zich neer te leggen bij de zogezegde 'machtsstructuren' in deze wereld als de mensen met geld die zich de macht hebben toegeëigend om te beslissen over het leven van alle levende wezens op aarde, en te aanvaarden dat dit 'nu eenmaal de realiteit is', in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor zichzelf als het leven op aarde en de realiteit te sturen/bewegen in en als wat het beste is voor allen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd de geloofsystemen in verband met wat 'goed' en 'slecht', 'juist' en 'fout' en 'positief' en 'negatief' is, die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf, als wat ik heb laten programmeren in mezelf door mijn omgeving, nooit te hebben bevraagd - en dus nooit verantwoordelijkheid te hebben genomen voor mezelf als HIER, als het leven op aarde en voor mijn woorden en daden en expressie in en als het leven op aarde

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe ik mezelf door het schoolsysteem heb laten programmeren om mijn macht weg te geven aan de mensen met geld en macht in deze wereld, door te geloven dat er een 'systeem' bestaat, en dat hoe de wereld op dit moment bestaat in en als het economisch en politieke systeem, 'nu eenmaal de realiteit is' --- waarin ik nooit heb ingezien dat 'het systeem' niet werkelijk bestaat als een 'superieure structuur', maar enkel een idee/geloof is dat ik in mezelf heb laten programmeren door het schoolsysteem, in opdracht van degenen in deze wereld die willen blijven bestaan in de posities van macht in deze wereld en daardoor willen dat alle mensen in deze wereld 'het systeem' aanvaarden zoals het is in en als het geloof dat dit 'de realiteit' is en dat wij inferieur en machteloos zijn tegenover die 'realiteit'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat leerkrachten als het ware de meest 'gebrainwashte' mensen zijn in de samenleving, omdat zij bestaan als de 'profeten' voor en van 'het systeem', en dat 'systeem' verkopen aan de toekomstige generaties als een soort van 'goddelijke/Heilige structuur', waarin zij zich belangrijk kunnen voelen als de 'gezanten' van 'god'/'het systeem' -- zonder dat ze inzien dat 'het systeem' in wezen gewoon een aantal mensen zijn die al het geld in deze wereld bezitten  en hun positie van macht trachten te behouden door alle andere mensen in deze wereld van kinds af te programmeren in en als een blind geloof in en vertrouwen op de huidige structuur van de samenleving als 'de enige echte Godgeschapen realiteit', en om er op die manier zichzelf van te verzekeren dat mensen dat 'systeem', dat in wezen niet het beste is voor het leven op aarde, nooit zullen bevragen en dus ook nooit zullen veranderen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat leerkrachten zelf geprogrammeerd zijn met ANGST van 'het systeem' - en daardoor net de mensen zijn die het minste vragen zullen stellen bij de 'leerstof' die ze in kinderen programmeren --- en de mensen zijn die het meest in staat zijn om dwang en machtsmisbruik te gebruiken om kinderen gehoorzaam en volgzaam te maken en dus tot slaven te maken van hetzelfde systeem waar zij angst van hebben en waarvan zij zichzelf hebben toegestaan trouwe onderdaan te worden --- en dat daardoor de leerkrachten in deze wereld het omgekeerde zijn van wat het beste zou zijn voor de kinderen en voor de toekomst van de wereld, omdat zij zelf niet staan als het levende voorbeeld van wat het beste is voor het leven op aarde, als zelf-verantwoordelijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe ik mezelf door leerkrachten heb laten programmeren in en als een 'persoonlijkheids-eigenschap' van continu zoeken en verlangen naar bevestiging van mijn omgeving dat mijn gedrag/expressie 'goed' en 'juist' en 'positief' is, omwille van hoe ik mezelf heb laten programmeren in en als de ervaring van inferioriteit tegenover de kennis van 'goed en kwaad'

en ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan in te zien dat daarom het schoolsysteem in haar huidige vorm niet het beste is voor allen - omdat het enkel wezens produceert die geen verantwoordelijkheid nemen voor zichzelf en hun expressie hier op aarde --- omwille van hoe het kinderen programmeert in en als de angst om gestraft te worden, als de angst van 'slecht gedrag' en 'negatieve beoordelingen' en het verlangen om een beloning te krijgen, als het verlangen naar 'goed gedrag' en 'positieve beoordelingen', en daarin kinderen programmeert om slaven te worden van hun omgeving, waarin ze niet beseffen dat zij zelf 'hun omgeving' zijn, dat ze zelf deel uitmaken van het leven op aarde en de 'leefomgeving' van het leven op aarde, en dus een verantwoordelijkheid hebben tegenover al het leven als zichzelf


Wordt vervolgd in Dag 266