Dag 794: Het Veranderen van het Patroon van Beschuldiging middels Zelf-Vergeving

In deze blog deel ik de zelf-vergeving die ik zelf toepas om mezelf te ondersteunen en te assisteren om uit het patroon van beschuldiging te stappen, hetgeen ik in Dag 793: Wijs je vinger naar een ander en er wijzen drie vingers terug heb omschreven. Deze zelf-vergeving is een algemene representatie van wat ik meestal spreek en/of neerschrijf wanneer ik merk dat ik aan het participeren ben in beschuldiging in mijn geest. Wanneer ik met andere woorden in mijn gedachten en emotionele ervaringen zie en opmerk dat ik een ander persoon ergens van aan het beschuldigen ben.

Deze zelf-vergeving is voor mij zo van belang in het overstijgen van beschuldiging in de geest omdat het mij assisteert in het zien wat er onder de beschuldigende gedachten en emoties schuilt. Zelf-vergeving is wat mij steeds helpt loslaten van de meer oppervlakkige lagen van de geest, zoals de bewuste gedachten en emotionele reacties waarin ik bijvoorbeeld iemand zie als de 'schuldige' of de 'reden' van mijn kwaadheid of frustratie, opdat ik tot de realisatie kan komen van hoe die beschuldiging in wezen steeds meer zegt over mezelf dan over de persoon die ik aan het beschuldigen ben.

Voor deze zelf-vergeving neem ik als voorbeeld een situatie die de vaak de neiging heeft om bij mezelf naar boven te komen, namelijk gedachten in mijn geest waarin ik denk dat een bepaalde persoon in mijn leven 'niet om mij geeft'. De beschuldiging is dan meestal in de zin van 'hij houdt niet van mij', 'hij geeft niet echt om mij', 'hij is niet in mij geinteresseerd', hetgeen meestal uitmondt in een ervaring van kwaadheid, frustratie en zelfs wanhoop binnenin mezelf omdat ik ervan uitga dat hij het mij als het ware verschuldigd is om van mij te houden, om mij te geven en interesse te tonen in mij. De volgende zelf-vergeving is wat mij heeft geondersteund om die gedachten en de ervaring van kwaadheid, frustratie en wanhoop in mezelf te kunnen loslaten:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd X te beschuldigen dat hij niet om mij geeft

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd X aan te wijzen als de schuldige en de reden waarom ik het gevoel heb dat ik niet goed genoeg ben en dat ik afgewezen wordt

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de ervaring van kwaadheid en beschuldiging tegenover X, waarin ik mezelf groter en sterker probeer te maken, in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf over hoe ik mij werkelijk voel, namelijk minderwaardig, klein, niet goed genoeg en afgewezen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik zelf X afwijs, wegduw en beoordeel als 'niet goed genoeg' wanneer ik hem beschuldig en kwaadheid tegenover hem ervaar - en dat ik daarin in feite precies hetzelfde doe tegenover hem als waar ik hem van beschuldig

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen gedrag tegenover X zowel als tegenover mezelf door mijn aandacht af te leiden in en als het beschuldigen van X -- en dus niet te zien en te beseffen dat waar ik X van beschuldig eigenlijk net is wat ik zelf doe in relatie tot mezelf zowel als X, waarin ik degene ben die mezelf zie en beoordeel als niet goed genoeg en minderwaardig en ik mezelf dus afwijs en kwets en dan ook X ga afwijzen en kwetsen omdat ik mij afgewezen en gekwetst voel

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik in het beschuldigen van X in mijn geest in feite mijn aandacht aan het afleiden ben van mijn verantwoordelijkheid in verband met wie ik ben in relatie tot mezelf en X -- door mijn aandacht te plaatsen in X en wat X zogezegd allemaal verkeerd doet, zodat ik niet zou zien dat ik mijn eigen ervaringen zelf gecreeerd heb

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn afwijzende en beoordelende relatie die ik gecreeerd heb met mezelf te projecteren in Paul in en als het patroon van beschuldiging waarin ik geen verantwoordelijkheid wil nemen voor de relatie die ik met mezelf gecreeerd heb en dus liever iemand anders aanduid als de schuldige

Enzovoort…

In de volgende blog deel ik de zelf-correctieve doelstellingen die ik steeds als afsluiting plaats voor zelf-vergeving.

Dag 782: Van Denken naar Doen - Overschrijdt de Drempel naar Ware Zelf-Verandering

In elk proces van het veranderen van jezelf op een bepaald vlak is het belangrijkste maar ook het moeilijkste deel steeds het 'doen'. Er is de voorbereidingsfase, waarin je de achterliggende factoren onderzoekt en bekijkt en waarin je inzicht ontwikkelt van de gewoonte of het patroon dat je van plan bent te veranderen, zodat je kan zien hoe je het patroon kan veranderen. Danzij de voorbereidingsfase en het inzicht dat je hebt ontwikkelt ben je beter in staat om te zien hoe het patroon zich voltrekt in jezelf, waar en wanneer het geactiveerd wordt en hoe het zich beweegt. Door middel van dit inzicht ben je dan voorbereid om het patroon op praktische wijze te gaan aanpakken en ben je het best in staat om ook efficient te zijn in hoe je het aanpakt.

Vaak echter hebben we moeite met het overschrijden van de drempel tussen denken en doen, of tussen inzicht en uitvoering. We zien hoe, wat, wanneer en waar en begrijpen de details van het patroon, maar blijken de meeste moeite te hebben met het eigenlijk daadwerkelijk stoppen van het patroon in de fysieke werkelijkheid. Neem bijvoorbeeld een gewoonte zoals roken. Als je een verslaving hebt aan roken, dan kan het je helpen om die verslaving te stoppen door te begrijpen hoe en waarom de verslaving bestaat in de eerste plaats. Misschien rook je om jezelf af te leiden van bepaalde nare ervaringen in jezelf. Misschien heb je het gevoel dat roken je helpt om beter om te gaan met stress. Als jij tot een begrip en inzicht kan komen van hoe de verslaving van roken 'werkt' in jezelf, dan kan je ten eerste de interne redenen van de verslaving aanpakken en veranderen zodat het makkelijker wordt voor jezelf om op extern vlak te stoppen.

Een fysieke gewoonte is echter moeilijk om zomaar te veranderen omdat het zo ingeburgerd zit in onszelf als fysiek wezen. Soms is het dus zo dat je de interne factoren die bijdragen aan de instandhouding van de verslaving verwerkt hebt maar dat wanneer het aankomt op het 'echt' maken van de verandering door de fysieke verslaving en gewoonte te corrigeren, komen er plots allerlei redenen en rechtvaardigingen en excuses naar boven waarmee je jezelf afleidt om op fysiek vlak niet werkelijk te verandering.

Soms is het zelfs zo dat je uiteindelijk gaat geloven dat je al veranderd bent omdat je het voorbereidingsproces bewandeld hebt en omdat je begrijpt hoe bepaalde patronen en gewoontes in jezelf bestaan. Je gelooft met andere woorden dat, gewoon omdat je inzicht hebt in jezelf en in waarom je doet wat je doet, dat je daardoor een verandert mens bent. Wat je hierin echter aan het doen bent is dat je de realiteit van jezelf aan het onderdrukken bent omdat je in feite niet werkelijk wil veranderen. Je overtuigt jezelf er dus van dat je wel veranderd bent gewoon omdat je je uitkijk en je perspectief op je gedrag veranderd hebt zodat je je goed kan voelen en niet geconfronteerd hoeft te worden met je eigen angsten en weerstand om die fysieke patronen daadwerkelijk te gaan veranderen.

Wat we bij Desteni dus steeds benadrukken is hoe zeer het van belang is dat je interne en je externe proces van verandering hand in hand gaan, zodat je uiteindelijk niet verloren geraakt in onderdrukking en ontkenning in je eigen geest en zodat jij 100 percent kan weten dat je verandering echt is, op alle vlakken van je bestaan.

Dag 779: Herinneringen als Voorspelbaar Systeem in je Geest of als Gereedschap ter Zelf-Ontplooiing?

Ter verklaring van de titel van deze blog: Herinnering als voorspelbaar systeem in je geest verwijst naar het feit dat onze herinneringen een systematische aard hebben in de zin van ze vaak automatisch opkomen in bepaalde situaties die bepaalde herinneringen triggeren in onze geest, en tegelijkertijd een bepaalde emotionele of gevoelens lading met zich mee dragen. Onze herinneringen volgen met andere woorden een bepaald 'programma' dat voorspelbaar is aangezien het bijvoorbeeld steeds dezelfde herinneringen zijn die opkomen en die steeds dezelfde emoties of gevoelens opwekken in onszelf. Herinneringen zijn een systeem vanuit het perspectief dat we schijnbaar 'niets kunnen doen' aan wanneer, hoe en waar deze herinneringen getriggerd worden en zelfs wanneer we vanuit een bewuste keuze een herinnering naar boven roepen, lijkt de emotie of het gevoel eraan verbonden onvermijdelijk ook naar boven te komen.

Dit is althans hoe herinneringen in onze geest steeds bestaan hebben, als iets dat ons in wezen saboteert in onze poging om onvoorwaardelijk te kunnen loslaten van ons verleden en ons eigen lot in handen te nemen. Onze herinneringen zijn immers steeds daar om ons te herinneren aan onze fouten, aan al de momenten waarin we ons oninteger of respectloos gedragen hebben, de momenten waar we ons met andere woorden over schamen en waar we spijt van hebben of ons schuldig over voelen. Hierdoor vormen herinneringen vaak het 'bewijs' van wie we zijn en dus tegelijkertijd de ketens waarmee we onszelf vastketenen aan zelf-onderdrukkende emoties, zoals spijt, schuld en schaamte. Al zijn deze emotionele ervaringen niet 'prominent' of op de voorgrond aanwezig in jezelf, toch is het de veronderstelling verbonden met die aantal 'slechte' herinneringen dat ze bepalen wie je bent en dat het verleden onveranderlijk is hetgeen de impressie creëert dat je verankerd bent aan je eigen verleden en dat je niet werkelijk meer of beter kan worden dan wat je verleden dicteert.

Op dezelfde manier functioneert ons 'collectief geheugen', namelijk de herinneringen die we als cultuur hebben van wat wij mensen doorheen de geschiedenis van ons bestaan gedaan hebben in deze wereld. Al de oorlogen, het bloedvergieten, het lijden, de corruptie, de haat en de onrechtvaardigheid. Al willen we veranderen en een betere toekomst maken en al veronderstellen we dat we de beste intenties hebben, toch lijkt het verleden zich steeds maar te herhalen en lijken we niet werkelijk, op wezenlijk vlak, los te kunnen breken van onze neiging om beslissingen te maken waar we later spijt van hebben. Zoals het is op macro-schaal, zo is het ook op micro-schaal en vice versa.

Toch is dit 'herinneren'-systeem in onze geest niet compleet kwaadaardig. Het is niet al slecht wat zwart ziet. Er is een bepaald potentieel dat te vinden is in dit soort systemen in onze geest die aanvankelijk geprogrammeerd lijken te zijn om als zelf-sabotage te dienen. Een soort van geschenk dat verborgen ligt in een vloek. Meer hierover in Dag 780.

Dag 765: waarom versteken we onze expressie achter onze gedachten?

In en door het bewandelen van mijn proces ben ik gaan inzien en ervaren dat er onder alle twijfels, onzekerheden, gedachten, persoonlijkheden en ervaringen die in de geest kunnen bestaan, een bepaalde pure expressie bestaat. En deze pure expressie bestaat 'onder' maar tegelijkertijd ook ondanks de geest. De geest is wat die expressie onderdrukt, maar tegelijkertijd ben je zelf in elk moment in staat om die expressie te laten doorkomen en jezelf te realiseren in en als die expressie ondanks wat er ook in je geest speelt en ondanks hoe extensief, 'erg', 'groot' en overweldigend je geest ook kan lijken te zijn.

Het is zelfs zo dat ik die expressie pas heb kunnen ervaren en realiseren op momenten waarin ik zelf mijn gedachten, emoties, angsten, onzekerheden, enzovoort, in de ogen heb gekeken en heb gezegd van 'weet je wat, ik laat me niet onderdrukken of onderdoen door mijn geest, ik ga in plaats daarvan mijn geest en al de dingen die in mezelf bestaan en wat ik steeds als obstakels gezien en ervaren heb gebruiken om mezelf kracht bij te zetten om mezelf ondanks alles toch uit te drukken als wie ik ben.

Bijvoorbeeld, ik zelf heb altijd een vrij intense zelf-beoordelende persoonlijkheid en bijbehorende gedachten ervaren. Ik had altijd allerlei redenen voor waarom ik mezelf niet kan of mag of zou uitdrukken of waarom mijn uitdrukking niet goed genoeg was op de één of andere manier. Het was vaak alsof ik mezelf aan het pesten was in mijn eigen gedachten door mezelf te zeggen dat ik mezelf zus of zo niet mag uitdrukken, want 'wat zal die of deze persoon ervan denken', 'het is niet normaal' of 'die/deze persoon zal minder van mij denken', enzoverder.

En dan liet ik mij ook steeds neerhalen door dat soort gedachten, tot ik dan op een bepaald punt besefte dat gedachten niet iets 'slecht' zijn waar je moet tegen vechten of waar je je moet tegen verzetten. Je kan je eigen gedachten, ook al zijn het gedachtenpatronen van zelf-beoordeling en zelf-vermindering, gebruiken als ondersteuning. Het is maar een kwestie van je houding tegenover je gedachten.

Als je je namelijk gaat verzetten tegen gedachten die in je naar boven komen omdat je zelf niet onderdrukt wil worden en je wil zelf opkomen voor jezelf tegenover je eigen geest bij wijze van spreken, dan zal je uiteindelijk je gedachten kracht bijzetten en zal je je nog meer een slachtoffer voelen van dat soort pestende gedachten. Maar als je tegenover je gedachten staat en ze 'inademt', ze namelijk gewoon door je heen laat gaan waarbij je bij elke gedachte zegt van 'ok, ik zie je wel, maar dat wil niet zeggen dat het is wie ik ben en dat ik erdoor beinvloed moet worden', dan gebruik je je gedachten om jezelf kracht bij te zetten en dus niet andersom.

Wordt vervolgd in Dag 766

Dag 756: De Onmogelijkheid om te Leven volgens Idealen in een Wereld van Verandering

Maar in die wereld die vraagt om flexibiliteit, openheid en ruimdenkendheid - om niet te zeggen een gewilligheid om los te laten van het verleden en nieuwe manieren te vinden om samen te leven - is er tegelijkertijd een eigenaardig fenomeen dat speelt in de 'tijdsgeest' van deze generatie. Een fenomeen dat het des te moeilijker maakt om die flexibiliteit, openheid en ruimdenkendheid aan de dag te leggen. Uit Dag 755: Elke Generatie kent haar Strijd

En dit fenomeen is onze neiging om waarde te hechten aan de idealen die doorheen de generaties doorgegeven zijn als zijnde een representatie van wat 'geluk' is in deze waarde. Het is wat we zouden kennen als 'The American Dream', namelijk dat beeld van een huis met tuin en wit hekje, twee auto's op de oprit en een glimlachend koppel met twee of drie kinderen. Dit droombeeld varieert van mens tot mens, maar we hebben allemaal ergens in ons onderbewustzijn een gelijkaardig droom- en ideaalbeeld ingeprent van waar we in ons leven naar streven. Voor sommige mensen is het onderdrukt en sommigen hebben hun zoektocht en verlangen naar dat ideaal opgegeven om bepaalde redenen, maar toch is het er in elk van ons ook al zijn we er soms niet eerlijk over met onszelf.

Het is zelfs iets dat zo sterk aanwezig is dat het een soort van 'natuurlijke' aandrijving is van hoe we ons leven leiden en de beslissingen die we maken in ons leven op aard. Het is datgene dat ons haast op magnetische wijze drijft tot het creëren van een relatie, het krijgen van kinderen, het stichten van een gezinnetje en het participeren in al de gewoontes en 'sociale rituelen' die als 'tradities' doorgegeven zijn sinds generaties terug. Datgene wat men 'waarden' zou noemen - persoonlijke, maatschappelijke en familiale waarden.

Het zijn echter dit soort waarden en ons verlangen om te leven naargelang die waarden en idealen, dat een soort van verwachting manifesteert in onszelf dat de wereld waarin we leven en bestaan niet zal veranderen. Dat die wereld precies hetzelfde zal blijven als de wereld waar onze ouders in leefden en waar onze ouders hun gezinnetje in stichtten, hetgeen een wereld was die afgeschermd en veilig aanvoelde. Een wereld van economische zekerheid en bloei.

Maar de realiteit, en vooral dan de huidige stand van zaken, is dat onze wereld wel constant in verandering is. De wereld om ons heen geeft niet om onze persoonlijke 'waarden' of 'idealen' waar wij op onbewust vlak ons leven naar trachten te schikken. De wereld waar we in leven is in constante beweging en vraagt om onze continue aandacht om wat er gebeurt in goede banen te leiden - namelijk banen die een omgeving zullen tewerkstelligen die het beste is voor ieder.

Het is dan echter wanneer wij binnenin onszelf krampachtig proberen vast te houden aan de waarden en idealen die we persoonlijk willen leven - waarden en idealen die gebaseerd zijn op hoe onze ouders en voorouders leefden - dat we op de verandering die gebeurt in onze omwereld gaan reageren. Verandering wordt dan gezien als iets 'slecht', iets dat tegengewerkt en teruggedrongen moet worden.

Verandering gaat dus gezien worden als een 'probleem'. Bijvoorbeeld immigratie en de influx van mensen van verschillende culturen en religies naar Europa wordt gezien als iets dat ons persoonlijk vermogen om onze waarden en idealen uit te leven in het gedrang brengt. Het zorgt namelijk voor potentiele economische onstabiliteit zowel als een verandering in het aanzicht van een omgeving waarvan wij hadden aangenomen dat die nooit zou veranderen. Ons eerste instinct is om deze veranderingen te zien als een bedreiging en iets dat zoveel mogelijk vermeden moet worden.

Terwijl de realiteit van de situatie in wezen het tegenovergestelde is. Maar die realiteit en het potentieel dat er ligt in 'verandering' is wat we enkel zouden zien en beseffen als en wanneer we durven loslaten van onze onbewuste neiging om te willen leven naar de idealen en waarden van onze voorouders en onszelf met beide voeten in de echte wereld plaatsen.

Wordt vervolgd in Dag 757

Desteni toen en nu

Ik bewandel mijn proces van zelf-realisatie nu zo'n 7-tal jaar samen met en in de Desteni group. Toen ik begon aan mijn proces zeven jaar geleden was ik een persoon met veel twijfels en onzekerheden in verband met wie ik ben, waarom ik besta en wat het doel is in mijn leven. Ik was over het algemeen iemand die niet makkelijk contact legde met mensen en die zich vaak afzonderde van mensen en vooral groepen van mensen.

Mijn relaties doorheen mijn leven in termen van vriendschappen waren altijd in zeer gesloten groep want daar voelde ik mij het meest veilig in. Ik had nooit goede herinneringen aan grote groepen van mensen en voelde mij vrij ongemakkelijk in groepen en kon me nooit makkelijk vinden in hoe mensen zich over het algemeen gedragen en uitdrukken in groepen.

Ik had een persoonlijkheid ontwikkeld waarin ik mij het best voelde wanneer ik alleen was of met één of een paar vrienden en ik veronderstelde dat dat 'nu eenmaal' was wie ik ben. Ik geloofde van 'ik ben nu eenmaal iemand die niet makkelijk sociaal contact legt', of 'ik ben nu eenmaal een persoon die zich niet op haar gemak voelt in groepen' en 'groepen is nu eenmaal niets voor mij'.

Onder die 'nu eenmaal' stellingen lagen echter vele emotionele ervaringen verborgen, zoals angst, onzekerheid, schaamte, zelf-twijfel, minderwaardigheid, enzovoort. Al de ervaringen die ik had verbonden met 'groepen' en met het mij bevinden in een groep van mensen. Ik wist niet waarom ik mij zo voelde en waar die ervaringen precies vandaan kwamen, maar ik aanvaardde dat dat was wie ik ben in mezelf als wezen en in deze wereld als persoon.

Wanneer ik met Desteni - een groep van mensen die wereldverandering en verandering van het individu promoten - begon te wandelen, deed ik dat vanuit een ervaring in mezelf van 'ik heb er genoeg van'. Ik begon mij uiteindelijk zo gevangen en opgesloten te voelen in mezelf en in mijn eigen leven omwille van hoe ik mijn leven en mezelf had opgezet op basis van al die zelf-aanvaardde geloofsystemen en ideëen over mezelf. Ik wilde proberen wat ik moest om mezelf uit die (zelf-gecreëerde) ervaring te halen. Voor mij wilde dat in dat moment zeggen dat ik leerde kennen wat Desteni was en dat ik zou ontdekken en ondervinden of wat Desteni voorstelde al dan niet zou werken voor mij.

Nu, 7 jaar later kan ik met overtuiging zeggen dat ik met het gereedschap van zelf-verandering  tesamen met de ondersteuning van de Desteni groep van individuen die net als ik hun zelf-proces bewandel(d)en al die ervaringen die van mijn leven een gevangenis maakten heb kunnen veranderen. Ik voel me niet meer onzelfzeker, angstig of minderwaardig in groepen. Ik heb zelfs een zeker genot kunnen vinden in het samenzijn met mensen. Waar ik vroeger probeerde weg te geraken van de ongemakkelijkheid die ik ervoer in het bijzijn van mensen en specifiek groepen van mensen, nodig ik die ongemakkelijkheid nu uit omdat ik weet dat ik het gereedschap en het vermogen heb om die ervaring in mezelf te veranderen en zodoende mezelf en mijn relatie met de mensen om mij heen en mezelf te veranderen.

Wandelen met een groep van mensen zoals Desteni in mijn proces van zelf-verandering heeft mij ondersteunt om mijn potentieel te ontdekken en om te ontdekken en te ondervinden dat de zelf-onzekerheid, -twijfel en minderwaardigheid die ik eens aanvaardde en definieerde als 'wie ik ben' niet hoeft te zijn wie ik ben en niet hoeft te bepalen hoe ik mezelf ervaar in relatie tot de mensen in mijn omgeving.

Desteni was voor mij doorheen al deze jaren een platform om mezelf te ontdekken en ontplooiien zodat ik zou staan in deze wereld als een individu en persoon die weet wie ze is. Het gebeurt niet vaak dat een groep van mensen je ondersteunt om onafhankelijkheid te ontplooiien in jezelf. Naar mijn ervaring is het over het algemeen net dat het doel van een groep steeds lijkt te zijn om het individu in de groep afhankelijk te maken van de groep.

Ik ben dankbaar dat ik Desteni gevonden heb en dat ik mezelf voldoende vertrouwd heb om de stap te maken om actief samen te werken en samen te wandelen met deze groep van mensen en ik raad aan elkieder aan om tenminste te proberen een stap te zetten in deze Reis van zelf-ontdekking in en met Desteni. Het is een uniek proces dat je alleen maar toch ook tesamen bewandelt. Een proces van waarachtige verandering van het zelf op manieren die je nooit voor mogelijk geacht zou hebben.

Dag 691: De Relevantie van Overlevingsangst als Basis voor de dingen die je Doet

Ter verderzetting op Dag 690: Hoe Stabiliseer je Overspoelende Stress? schrijf ik in deze blog de zelf-correctieve stellingen uit die ik in het moment waarin ik de emotioneel overweldigende ervaring in mezelf opmerkte in relatie tot het project waar ik aan het werken was.

Zelf-Correctie

Wanneer ik de ervaring zie opkomen in mezelf van stress en gejaagdheid wanneer ik iets aan het doen ben zie opkomen in mezelf - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp dat ik bezig ben mezelf af te scheiden van wat ik aan het doen ben en van mijn uitdrukking en expressie in het moment, door te denken aan het eindresultaat van wat ik aan het 'maken' ben, op zoek naar een gevoel van veiligheid en zekerheid dat ik verbonden heb met het kunnen maken of hebben van een product of iets waar ik potentieel geld mee zou kunnen verdienen en mee zou kunnen overleven

En dus ik zie, besef en begrijp dat ik mijn uitdrukking en expressie in en als het moment gedefinieerd heb in en als overleving en emotionele ervaringen en reacties zoals stress, angst, frustratie en spanning en dat ik daarin wie ik werkelijk ben als het leven zelf, heb onderdrukt door mezelf niet toe te staan te ontspannen en comfortabel en stabiel te zijn in en als elk moment van ademhaling

En ik zie, besef en begrijp dat het mijn verantwoordelijkheid is tegenover mezelf en al het leven als mezelf om te leven en te staan als het levende voorbeeld van wat het beste is voor allen en om dus te leven op een manier die als voorbeeld staat voor een wereld waarin elk levend wezen kan en mag leven in en als stabiliteit en comfortabiliteit, waarin niemand dingen hoeft te doen vanuit die ervaring van overlevingsangst en vanuit emotionele ervaringen en reacties en waarin niemand zich zorgen hoeft te maken over de toekomst en zichzelf hoeft te onderdrukken in en als die toekomstzorgen

Dus ik stel mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen  voor wie ik ben in en als deze wereld als een creatieve kracht en macht en als een deel van deze wereld en realiteit, in en als het besef dat het mijn verantwoordelijkheid is om een voorbeeld te zijn van hoe het ook anders kan, een voorbeeld van verandering, van verbetering van deze realiteit vanbinnen en vanbuiten - en om dit levende voorbeeld te leven op elk vlak, door mezelf niet toe te staan mezelf te laten sturen, begeleiden of bepalen in de dingen die ik doe door emotionele ervaringen en reacties en zelf onderdrukking

Ik stel mezelf tot doel om mezelf als het leven zelf als ademhaling, als onvoorwaardelijke zelf-expressie en zelf-aanvaarding als wat het beste is voor elk levend wezen op de eerste plaats te zetten en te ontdekken wat het is om te leven en te bestaan als een onvoorwaardelijke uitdrukking van het leven zelf in en als wie ik werkelijk ben en om mezelf dus niet te limiteren of onderdrukken in functie en naam van overlevingsangst en het systeem van de geest als gedachten, emoties en gevoelens gebaseerd op die overlevingsangst

Dag 673: Loslaten van Reacties, Gemakkelijker dan Je Denkt?

Vandaag was er een moment waarin iemand mijn kamer binnenkwam en hoe ik meestal reageer op deze persoon is met spanning en ongemakkelijkheid en onzekerheid, zoals ik ook in Dag 661 omschreef. Het is al een tijdje dat ik met deze reactie binnenin mezelf zit en dat ik me eraan stoor omdat, ik wil me niet zo gespannen en onzeker voelen als ik haar zie omdat er in feite op het eerste zicht geen enkele reden is waarom ik mij zo zou moeten voelen.

Toen zij vandaag dus mijn kamer binnenwandelde en op mijn bed ging zitten, zag ik die ervaring opkomen in mezelf, die haast automatische ervaring en reactie van spanning en onzekerheid op het zien van deze specifieke persoon. Er kwamen ook meteen gedachten mijn geest binnen in verband met die emotionele ervaring van spanning en onzekerheid. Gedachten van bijvoorbeeld 'ach neen hier ga ik weer met die onzekerheid, ik wil me zo niet voelen', 'waarom voel ik mij altijd toch zo onzeker in relatie tot haar' en 'waarom kan ik dit niet gewoon veranderen'.

En die gedachten wekten op hun beurt dan weer een subtiele ervaring van frustratie op. Dus, nu voelde ik mij gespannen, onzeker én gefrustreerd met mezelf, allemaal gewoon omdat ik aan het reageren ben op mijn eigen reacties.

Wat ik in dit moment dan echter toepaste om al deze reacties in één moment te veranderen, was... niets. Ik besefte in dat moment immers dat wat de reacties in mezelf enkel aan het versterken was, waren de gedachten die ermee naar boven kwamen en dan de reacties op die gedachten. Ik bedoel, ik besefte dat ik in feite een groter drama aan het maken was van mijn ervaring van onzekerheid in relatie tot deze persoon dan eigenlijk nodig was.

Ik besefte dat er eigenlijk niet werkelijk iets is dat ik noodzakelijk moet doen of toepassen om de ervaring van onzekerheid in mezelf te stoppen, te veranderen of los te laten. Omdat, hoe meer ik 'probeer', hoe meer ik het net erger lijk te maken dan het in feite hoeft te zijn.

Dus maakte ik dan maar de beslissing in dat moment van inzicht om simpelweg mij geen zorgen meer te maken om de reacties, de gedachten en al wat er binnenin mijn geest en mezelf aan de gang was. Ik maakte de beslissing om gewoon tevreden te zijn met wie ik ben 'hier' in het moment waarin ik mij bevond, en tevreden te zijn met het feit dat ik gewoon 'ben'. Wat maakt het immers uit of ik mij onzeker voel of niet in relatie tot deze persoon.

Ik bedoel, de manier waarop ik mijn reacties tegenover haar tot dan toe had aangepakt was haast alsof ik mezelf aan het straffen was omdat ik mij onzeker voelde. Waarom was het anders dat ik maar bleef reageren met gedachten en emoties en nog meer gedachtne en emoties en intern conflict, als niet omdat ik mezelf niet simpelweg aanvaardde binnenin mezelf?

Ik aanvaardde niet dat ik mij onzeker voelde en dat die reactie binnenin mezelf naar boven kwam. Ik reageerde op mijn eigen emotionele reacties op deze persoon alsof die reacties mij op de één of andere manier minder maakte dan wie ik ben. Maar wanneer ik in dat moment de beslissing maakte om dat gevecht te stoppen en om gewoon in het moment aanwezig te zijn, ongeacht hoe ik mij ervoer of wat er binnen of buiten mezelf gaande was, dan verdwenen de reacties ook gewoon.

Het is zo fascinerend hoe emotionele reacties, vooral wanneer het aankomt op dingen zoals onzekerheid of spanning, dingen die je niet wil ervaren en die je wil veranderen in jezelf, enkel lijken te kunnen bestaan net omdat we onszelf ertegen verzetten en net omdat we niet tevreden zijn met onszelf in het moment dat zulk 'n reacties en ervaringen in onszelf naar boven komen.

Dag 667: De Verborgen Realiteit die Achter je Eigen Percepties Schuilt

In de voorgaande blog omschreef ik het moment waarin ik mezelf tegenhield om in een emotionele ervaring te gaan als een bepaald patroon dat zich aanzette te herhalen in mezelf, en hoe ik in dat moment waarin ik de keuze maakte om niet in dat patroon te stappen een ruimte in mezelf vrijmaakte om met een meer heldere blik te zien wat het eigenlijk is dat in mezelf en in mijn omgeving werkelijk aan het gebeuren was.

Het was dus door de emotionele lading los te laten binnenin mezelf en dus de gedachten die door mijn geest gingen geen macht of voedingsstof meer te geven, dat ik zag hoe ik in feite er zelf een gewoonte van gemaakt heb om mezelf van mijn omgeving te isoleren en om mijn omgeving weg te duwen, hoe subtiel ook, omdat ik steeds mijn eigen gedachten vertrouwd heb die specifieke interpretaties en percepties van mijn omgeving vormden, in de zin van wat andere mensen over mij denken bijvoorbeeld. Ik heb mezelf steeds toegestaan in relatie te staan tot de mensen om mij heen op een vrij vijandige manier, omdat ik naar hen keek door de bril van mijn percepties en interpretaties.

Op onbewust vlak is die vijandige houding ook wat ik vaak heb uitgedrukt. Ik heb nooit echt mijn omgeving benaderd vanuit openheid, oprechtheid en kwetsbaarheid omdat het uiteraard gemakkelijker is om mensen te beschuldigen

Dan het is om jezelf kwetsbaar en open op te stellen.

Zolang je dus jezelf toestaat in een bepaalde gedachtengang en manier van denken te stappen waarin je een bepaalde perceptie vormt van de wereld om je heen, zal je ook gedrag aansporen in naar je omgeving toe die deze gedachten en percepties enkel bevestigen en versterken. Zo creëer je dan een vicieuze cyclus die je enkel kan verbreken wanneer je begint met het veranderen van hoe de percepties die je zelf hebt zitten creëren in je geest over de wereld die je ziet met je ogen.

Die percepties zijn immers de grond voor je emotionele reacties en je emotionele reacties vormen vaak de grond voor je gedrag en je gedrag vormt op zich dan weer de grond voor hoe je omgeving op je reageert en met je omgaat, hetgeen dan weer bepaalde gedachten stimuleert die je in je eigen geest vormt over je omgeving.

De sleutel tot het omkeren en veranderen van deze hele cyclus ligt dus in het aanvankelijk en ten eerste veranderen van wie je bent vanbinnen door de gedachten-cycly die steeds terugkeren niet meer te voeden met emotionele reacties erop. Het is immers pas wanneer je stopt je eigen gedachten als waar aan te nemen dat je kan beginnen zien dat de perceptie die je gevormd had over hoe je omgeving in elkaar zit en functioneert en wat jou plaats is in die omgeving in wezen enkel in je hoofd bestond en dat hoe de realiteit werkelijk functioneert heel anders is dan waar je zelf ooit van bewust geweest bent.

Dag 660: Spreken voor een Publiek en Het Verbreken van de Angst-Cyclus

Ter verderzetting op de voorgaande blog, deel ik in deze blog de zelf-correctieve stellingen ter afsluiting van de zelf-vergevings stellingen die ik in het moment van reactie op het geven van een bespreking gebruikte om mezelf en met name de angst, onzekerheid en gespannenheid die ik ervoer in mezelf te stabiliseren.

Zelf-Correctieve Stellingen

Wanneer en als ik mezelf in de fysieke uitdrukking van diep zuchten zie gaan in relatie tot het maken van fouten en het moeten herdoen van mijn bespreking, dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat die uitdrukking van zuchten een fysieke expressie van irritatie en frustratie is die op zich aanduid dat ik in mezelf mijn macht aan het weggeven ben aan emotionele reacties in relatie tot wat ik aan het doen ben

Dus in de plaats van het zuchten te aanvaarden als een uitdrukking van wie ik ben, stel ik mezelf tot doel om even stil te staan om te onderzoeken waar en hoe het is dat ik in mezelf op aan het reageren ben zodat ik die 'kern-reacties' kan aanpakken en stabiliseren teneinde mezelf ook te kunnen bevrijden van irritatie en frustratie omdat ik zie en besef dat de reactie van frustratie niet is wie ik werkelijk ben aangezien het in wezen een illlusie van superioriteit en controle is die afkomstig is van een ervaring van machteloosheid binnenin mezelf in relatie tot datgene waarin ik mij inferieur, angstig, gespannen of onzeker voel

Ik stel mezelf tot doel om, in de plaats van de cyclus en het patroon van angst, gespannenheid en onzekerheid in relatie tot het geven en het doen van een bespreking en het aanspreken van een publiek verder te zetten door te participeren in de illusie van macht en controle die zich uitdrukt in en als de fysieke expressie van zuchten als verborgen irritatie en frustratie - om in de plaats daarvan dat patroon te doorbreken en te veranderen door mijn ademhaling te gebruiken om los te laten van spanning en stress dat ik heb gecreëerd in mijn lichaam en mezelf te aarden en te stabiliseren in en als het lichaam en daarin mezelf in en als mijn lichaam in het moment te vertrouwen in mijn uitdrukking om te doen wat het is dat ik wil en van plan ben te doen

Omdat, ik zie, besef en realiseer mij dat als en wanneer ik mijn geest als gedachten en emotionele ervaringen laat instaan om mij leiding en richting te geven in relatie tot hoe ik mezelf moet uitdrukken in momenten - dat ik dan mijn macht weggeef  aan de patronen uit het verleden om zich te herhalen, waarin ik de zelf-definitie en de overtuiging heb opgebouwd, op basis van mijn herinneringen, dat ik niet in staat ben om een publiek aan te spreken en op een kundige manier en bespreking te doen omdat ik in al mijn herinneringen mij steeds angstig en onkundig voelde

Dag 655: Een moment van Zelf-Verandering - Van Onzelfzekerheid naar Zelf-Vertrouwen

Een moment van reactie dat ik vandaag voor mezelf veranderd heb is in relatie tot een project waar ik onlangs aan ben begonnen. Ik ben begonnen met het opnemen van video's bedoeld voor een breed publiek waarin ik spreek over specifieke onderwerpen. Mijn ervaring met praten voor een publiek is echter doorheen mijn leven altijd in bekenmerkt geweest door allerhande negatief geladen ervaringen zoals angst, gespannenheid, onzekerheid, twijfel en mij gegeneerd voelen over mezelf en mijn uitdrukking.

Ik bedoel in haast elke spreekbeurt die ik gaf in school waar ik voor de klas moest gaan staan om te spreken over dit of dat onderwerp, ervoer ik steeds een ondermijnende angst, nervositeit en onzelfzekerheid tot op het punt zelfs dat ik na een aantal minuten in de spreekbeurt compleet blanco ging in mijn geest en ik compleet vergat waar ik over aan het spreken was. Mijn ergste angst kwam uit in dat moment. Mijn ergste angst zijnde om te falen en 'afgang te maken' voor de klas.

Ik ervoer het als een absolute verschrikkelijke ervaring die ik steeds tegemoet trad met enorme weerstand. En dit specifieke project waarin ik voor een camera sta om over een specifiek onderwerp te spreken, en vaak met mensen aanwezig in de studio, activeerde die herinneringen aan al die spreekbeurt ervaringen in mijn onderbewustzijn.

Er kwam een angst in mezelf naarboven wanneer ik mezelf voor die camera zag staan en in die angst ging ik ervan uit dat ik zou 'falen' of dat het mij niet zou lukken om op een ontspannen en zelfzekere manier te spreken over het desbetreffende onderwerp, omdat dat immers steeds mijn ervaring geweest is wanneer het aankomt op het spreken voor een groep van mensen.

En waarachting, wanneer ik dan voor de camera ging staan, begon ik mij ongemakkeljik en gespannen te voelen waardoor ik moeite had met het herinneren van mijn tekst en voornamelijk met het vloeiend uitdrukken van mijn boodschap. Omdat ik mij gespannen voelde, ging mijn hartslag sneller, waardoor mijn ademhaling meer oppervlakkig was, waardoor ik bijgevolg meer moeite had om mezelf op een comfortabele en natuurlijke wijze uit te drukken wat ik te zeggen had.

Uiteindelijk begon ik zelfs hoofdpijn te ervaren omdat ik me zo druk aan het maken was over het doen van die video's en over die onaangename ervaringen van gespannenheid, nervositeit en onzekerheid die ik niet wilde ervaren. Deze ervaring veranderde ik echter volledig voor mezelf door het toepassen van eenvoudig gereedschap waarmee ik mezelf heb kunnen stabiliseren zowel voor het moment van mijn 'spreekbeurt', als tijdens. Wat ik specifiek heb toegepast en hoe deel ik in de volgende blog.

Dag 647: Hoe Corrigeer ik de Illusie van Uniekheid en Speciaalheid

In Dag 645: Bouwen we onze Identiteit op een Angst om Niet te Bestaan? deelde ik de zelf-vergeving die mij ondersteund en geassisteerd heeft om inzicht te ontwikkelen in relatie tot hoe en waarom het is dat ik mij soms eenzaam en afgesloten/afgescheiden voel ook al bevindt ik mij in een groep van mensen en zijn er geen externe aanwijzingen op die schijnbare 'afsluiting/afscheiding'.

In deze blog deel ik de zelf-correctieve stellingen die mij zullen ondersteunen en assisteren om dit patroon in mezelf te kunnen veranderen en om mezelf de macht te geven om stabiel te blijven in mezelf wanneer ik mij in een groep bevindt en om in de plaats van in een ervaring van eenzaamheid, inferioriteit, afscheiding en soms zelfs depressie te gaan, en dus in een interne spiraal van emoties te tuimelen, mezelf eerder te kunnen uitdrukken ongeacht waar of bij wie ik mij bevindt, of ik nu alleen of in groep ben.

Zelf-Correctieve Stellingen

Wanneer en als ik mij in een groep van mensen bevindt en ik zie dat ik in mezelf in een negatieve ervaring ga waarin ik mij eenzaam en afgescheiden voel en inferieur in relatie tot de mensen die ik zie om mij heen - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp dat deze negatief geladen ervaring in mezelf een opzettelijke beslissing is van mezelf om een specifieke ervaring op te wekken in mezelf die in wezen als doel heeft de illusie te creëren dat ik speciaal en uniek ben omdat ik mezelf in deze negatieve interne emotionele ervaring afscheid van wat ik zie in mijn omgeving met mijn ogen

Ik zie, besef en begrijp dat ik mezelf in die negatief geladen emotionele ervaring binnenin mezelf opzettelijk in een interne alternatieve realiteit wikkel afgescheiden van de echte fysieke werkelijkheid waar ik deel van uitmaak, enkel en alleen om een verlangen in de geest te bevredigen om te kunnen geloven dat ik speciaal en uniek ben

Hierin zie, besef en begrijp ik dat die 'speciaalheid' en 'uniekheid' niet echt is als een ervaring binnenin mezelf, omdat wie en wat ik werkelijk ben is een fysiek levend wezen dat deel uitmaakt van de fysieke realiteit die zich hier bevindt en de ervaring van speciaalheid en uniekheid is gebaseerd op een angst in mezelf om niet speciaal of uniek te zijn

En ik zie, besef en begrijp dat de angst om niet uniek of speciaal te zijn gebaseerd is op een polariteit die ik in mijn geest heb toegestaan te bestaan waarin ik eigenlijk angst heb dat ik mij minder zou voelen in relatie tot de mensen om mij heen, waardoor ik ten gevolge een verlangen gevormd heb in mijn geest om mij 'meer' te voelen, en ik dan opzettelijk emotionele ervaringen ga produceren in mezelf om de illusie te wekken dat er 'meer' is in en aan mezelf dan wie ik ben als een fysiek wezen

Dus als en wanneer ik mezelf die opzettelijke beslissing zie maken in mezelf om 'iets' te voelen door opzettelijk een emotionele ervaring op te wekken zoals inferioriteit, afscheiding en/of eenzaamheid, gewoon zodat ik het gevoel kan ervaren in mezelf dat ik afgescheiden besta van de mensen die ik zie om mij heen en dat ik daardoor 'speciaal' en 'meer' ben - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp dat ik door de ervaring proberen te creëren dat ik 'meer' ben, dat ik tegelijkertijd in werkelijkheid bevestig aan mezelf dat ik eigenlijk 'minder' ben in en als het verlangen om meer te zijn

Ik stel mezelf tot doel om mezelf te stabiliseren in en als mijn ademhaling in het moment wanneer ik mij in een groep van mensen bevindt, en om mij gewaar te zijn van mijn fysieke lichaam en het besef dat dat is wie en wat ik ben in dit fysieke bestaan en dat elke interne ervaring een resultaat is van de afscheiding die ik laat plaatsvinden van de realiteit die ik zie met mijn ogen waarin ik 'wie ik ben' afmeet aan de hand van de mensen die ik zie om mij heen in de plaats van één en gelijk te staan met wie ik werkelijk ben als zijnde een zelf-bepalend en zelf-besturende levensvorm

En ik zie, besef en begrijp dat individualiteit niet een gevoel of emotionele ervaring is dat in relatie staat tot 'andere mensen' of 'andere wezens', maar individualiteit is het feit dat ik hier besta als een individueel levend wezen dat op en als zichzelf bestaat, onafhankelijk maar toch een deel van al wat hier bestaat

Dag 646: Het Geschenk van Zelf-Vergeving in het Veranderen van de Emotionele Identiteit

In de voorgaande blog heb ik zelf-vergeving gedeeld in verband met het emotionele patroon dat steeds in mezelf naar boven kwam in groepen, waarin ik besefte dat het feit dat ik in mezelf zo makkelijk beïnvloedbaar ben simpelweg door het samenzijn met mensen in wezen aantoont dat ik mijn identiteit in de eerste plaats heb gebaseerd op oppervlakkigheid aangezien het zo 'fragiel' en kwetsbaar is dat het bijzijn van mensen het effect kan hebben dat ik in een emotionele ervaring op zoek ga naar een gevoel van identiteit.

De zelf-vergeving is wat assisteert in het stabiliseren van mezelf in relatie tot deze specifieke ervaring en dit welbepaalde 'programma' in mijn geest, en om dit programma te kunnen loslaten door in te zien dat het mij niet hoeft te bepalen. Door het toepassen van zelf-vergeving, kan ik een basis vormen in mezelf waarop ik kan staan in het besef dat ik bepaal wie ik ben en dat ik niet het slachtoffer ben van de emotionele ervaringen of al dan niet bewuste gedachten die in moment in mijn geest naar boven komen.

En dit doordat het toepassen van zelf-eerlijkheid in zelf-vergeving van cruciaal belang en waarde is om mezelf te erkennen als creator van datgene dat in mezelf bestaat en dat ik doorheen mijn leven automatisch aangezien en aanvaard heb als 'wie ik ben', maar waar ik mezelf vaak tegelijkertijd het slachtoffer van gevoeld heb.

Neem bijvoorbeeld dit emotionele patroon van zelf-onderdrukking, inferioriteit en eenzaamheid dat activeert wanneer ik in het bijzijn van mensen ben. Dit is iets dat niet het beste is voor mezelf, ik geniet niet van mijn bestaan of van mijn expressie wanneer ik in die ervaring ben en het is zeker niet iets dat ik 'wil' ervaren of waar ik bewust voor zou kiezen, maar tegelijkertijd is het iets dat ik ben gaan aanvaarden als een inherent deel van mezelf, enkel en alleen omdat het telkings in mezelf naar boven komt wanneer ik in zekere situaties ben.

En dit automatisch aanvaarden van dat patroon als een deel van mezelf is net omdat ik mezelf nooit heb gerealiseerd als de creator ervan. Ik heb nooit de verantwoordelijkheid op mij genomen om dat deel van mezelf te onderzoeken en ik heb zeker nooit voor mezelf onderzocht hoe en of het ook anders kan. Met zelf-vergeving maak ik dit echter wel mogelijk voor mezelf.

Zelf-vergeving is immers in de eerste plaats het verklaren dat ik verantwoordelijkheid neem voor wat het ook is waar ik mij voor vergeef. Wanneer ik zeg 'ik vergeef mij dat ik mezelf heb toegestaan hierin te participeren', dan zeg ik met andere woorden dat ik in de eerste plaats inzie dat ik het ben die dit gedrags-/emotionele patroon leven gegeven heb door erin mee te doen en dat het in mezelf bestaat, niet 'zomaar', maar omdat ik dat mogelijk gemaakt heb door mijn directe betrekking.

En interessant genoeg is het  deze verklaring van verantwoordelijkheid dat mij in een positie van macht plaatst. Omdat, als ik zeg 'dit heb ik gedaan' en 'dit heb ik gecreëerd. Hier ben ik voor verantwoordelijk', dan zeg ik eigenlijk tegelijkertijd ook dat ik het 'ongedaan' kan maken en dat ik mijn creatie kan veranderen, omdat dat nu eenmaal mijn macht is als creator van mezelf.

Dag 622: Het Probleem met Schrijven naar Leven

Waarom is het dat dagelijks een blog schrijven soms zo moeilijk lijkt? Wat ik soms voorheb is dat er een idee in mijn geest opkomt dat ik 'niet weet waarover te schrijven' en 'geen onderwerp heb om over te schrijven'. Maar, wat ik heb ontdekt is dat wanneer ik dit denk dan kijk ik naar het 'schrijven' vanuit het startpunt van het 'wereld systeem', in de zin van dat in het wereldsysteem wordt alles bekritiseerd in termen van artikels die mensen schrijven of hoe mensen zichzelf uitdrukken. Alles is onderhevig aan kritiek van anderen en alles  of zo goed als alles staat ook in het teken van positieve kritiek krijgen van anderen - tenzij je uiteraard mensen om het één of andere doel opzettelijk wil uitdagen vanuit een politieke agenda.

In ons huidige systeem waarin alles rond geld draait, in de zin van dat de waarde van onze uitdrukking maar al te snel gedefinieerd wordt in en als hoeveel munt we eruit kunnen slaan en of het ons iets zal opleveren - en of, met andere woorden, de rest van de wereld positief zal reageren op onze uitdrukking en bereid zal zijn ons financiëel te ondersteunen vanuit die positieve waardering. Want, iedereen moet uiteraard eten, dus je kan het niemand kwalijk nemen om zijn of haar expressie om te zetten naar een economische waarde.

Het probleem hiervan - van ons bestaan in een systeem waarin onze overleving afhankelijk is van hoeveel we met onze uitdrukking waard zijn voor onze omgeving en waarin ons bestaan met andere woorden niet onvoorwaardelijk ondersteund wordt - is echter dat onze uitdrukking ook niet onvoorwaardelijk kan zijn en dat we zelfs niet kunnen conceptualiseren wat een 'onvoorwaardelijke uitdrukking' in feite wil zeggen, omdat we het immers zo gewoon zijn onszelf, ons bestaan en onze expressie in het teken te zetten van overleving en dus geld.

Het is dus een gewoonte om bijvoorbeeld in het benaderen van het schrijven van een blog, iets dat 'andere mensen' kunnen lezen, om dat schrijven te gaan bekijken vanuit het oogpunt van 'wat zullen mensen denken' en dus het oogpunt en de overweging van welke 'kritiek' ik zal krijgen op wat ik schrijf. En die overweging, die dan allerhande twijfels en onzekerheden activeert in de geest, staat eigenlijk op onderbewust niveau in het teken van geld en overleving en toont dus de mate aan waarin de geest geconditioneerd is om 'wie ik ben' en 'hoe ik mezelf uitdruk' in deze wereld automatisch te definieren in en als geld.

En, wat ik me gerealiseerd heb in het onderzoeken van deze ervaring van twijfel, angst en onzekerheid die naar boven komt in relatie tot het schrijven van mijn blog en het dus wagen van mezelf aan 'publieke expressie' - is dat waar ik in feite mee bezig ben is het onderdrukken van mijn 'natuurlijke expressie', in het teken van en vanuit het startpunt van zogezegde 'overleving'. En, wat er gebeurt als ik mezelf toesta mijn expressie te onderdrukken door naar die angsten, twijfels en onzekerheden te luisteren en bijvoorbeeld de beslissing te maken om toch maar geen blog te schrijven omdat ik schijnbaar 'niets heb om over te schrijven', is dat ik daarin de keuze maak om de wereld en het wereldsysteem zoals het op dit moment bestaat te ondersteunen in de plaats van op te staan in mezelf en in deze wereld als een stem van verandering.

Omdat, om een stem van verandering te zijn en als het ware te staan in deze wereld als een pillaar en baken van verandering, moet ik mezelf uitdrukken vanuit het startpunt van verandering en niet vanuit het startpunt van het aanvaarden van deze wereld zoals ze nu is. Mezelf bijvoorbeeld laten beinvloeden door angst, onzekerheid en twijfel verbonden met angst van kritiek van andere mensen, is het aanvaarden van deze wereld zoals ze op dit moment bestaat, omdat ik in mijn geest waarde hecht aan de 'kritiek van anderen' en dus daarin ook waarde hecht aan de idee en het geloof dat wie ik ben en hoe ik besta volledig in het teken staat van geld.

De sleutel tot onvoorwaardelijke zelf-uitdrukking  Is dus het doorbreken van die automatische en voorgeprogrammeerde angsten en onzekerheden die afkomstig zijn vanuit een innerlijke en onbewuste aanvaarding dat deze wereld een plek is waarin echte, natuurlijke expressie onderdrukt moet worden en dat ons bestaan als mens in het teken staat van het manipuleren en bespelen van de mensen om ons heen  in het teken van geld en overleving.

Dag 618: De 'Ik Ben Niet Goed met Kinderen' Persoonlijkheid - Zelf-Vergeving

 Dag 618: De 'Ik Ben Niet Goed met Kinderen' Persoonlijkheid - Zelf-Vergeving

 Het Veranderen van Limiterende Persoonlijkheids Structuren in de Geest

 Zelf-Vergeving Statements

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd in het moment dat ik in de buurt van kinderen ben, in een persoonlijkheid construct in mijn geest te gaan waarin ik mezelf afscheid van het kind zelf, door te denken aan de ouders van het kind en wat zij van mij zullen denken gebaseerd op en vanuit het startpunt van het verlangen in mezelf om een goede indruk te maken op mensen en aanvaard te worden door volwassenen specifiek

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd emotioneel te reageren in mezelf met een ervaring van ongemakkelijkheid wanneer ik in het bijzijn van een kind of kinderen ben door een persoonlijkheidssysteem te laten activeren door het zien van kinderen waarin ik geloof dat ik mij op een specifieke manier moet gedragen en uitdrukken om een goede en positieve indruk te maken op de ouders van die kinderen, gebaseerd op een verlangen In mezelf om aanvaard te worden door andere mensen en het positieve gevoel te ervaren dat ik verbonden heb met die zelf-definitie van 'mensen aanvaarden mij' en 'mensen vinden mij leuk/goed'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd kinderen die ik zie in mijn omgeving te verbinden met een voorgeprogrammeerde persoonlijkheid in mezelf  van een goede indruk te willen maken op mensen - en mijn expressie en wie ik ben in relatie tot kinderen te laten beinvloeden en besturen door die persoonlijkheid -- waarin ik in een ervaring van onzekerheid en ongemakkelijkheid ga waarachter ik mijn verlangen verberg om een 'goed met kinderen'-persoonlijkheid uit te stralen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat de idee en definitie die ik van mezelf gevormd heb in mijn geest in en als de gedachte dat ik 'niet goed ben met kinderen' en 'ik kinderen niet leuk vindt' in wezen een verlangen verbergd om wel 'goed met kinderen' te zijn en om een specifieke indruk te maken op volwassenen als zijnde iemand die 'goed overweg kan met kinderen' --- en dat ik in wezen de idee en gedachte gevormd heb in mijn geest dat 'ik kinderen niet leuk vindt' om mijn angst te onderdrukken dat kinderen mij eigenlijk niet leuk zouden vinden - om mezelf zogezegd trachten te beschermen van mijn angsten

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd eerlijk te zijn met mezelf  over het verlangen om gezien te worden als iemand die 'goed overweg kan met kinderen' door volwassenen door dat verlangen in mezelf te verbergen achter de zelf-definitie en persoonlijkheid van 'niet goed te zijn met kinderen' en 'kinderen niet leuk te vinden'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd kinderen niet te zien als wezens die één en gelijk zijn in waarde als mezelf door kinderen in mijn geest te definieren in en als mijn persoonlijke verlangen en angst in relatie tot wie ik wil zijn en hoe ik gezien wil worden door de volwassenen in mijn wereld en realiteit --- en door dat verlangen op de eerste plaats te zetten in mezelf, in de plaats van het leven op de eerste plaats te zetten --- het leven dat bestaat in eenheid en gelijkheid in mezelf zowel als in een kind en een volwassene

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten beinvloeden  in hoe ik de wereld zie en hoe ik kinderen zie met mijn ogen door de voorgeprogrammeerde beoordelingen, percepties en interpretaties van en in de geest waarin ik enkel waarde zie en erken in datgene wat persoonlijk waarde heeft in relatie tot mijn persoonlijke verlangens, zoals mijn verlangen om gezien en gedefinieerd te worden als een bepaalde persoonlijkheid en personage door andere volwassenen van mijn leeftijd

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten definieren en beinvloeden en sturen in mijn expressie en gedrag en wezen door een ervaring van angst die opkomt in mezelf wanneer ik in het bijzijn ben van een kind, verbonden met een gedachte van 'wat zullen de ouders van mij denken' - gebaseerd op een onderbewust verlangen om  een goede indruk te maken op de ouders van het kind -- in de plaats van het kind te benaderen als een levend wezen dat één en gelijk is met mezelf, vanuit en in en als een erkenning van het kind als zijnde een volwaardig levend wezen dat HIER bestaat als een expressie in en van deze wereld en realiteit

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd kinderen in mijn geest te definieren als inferieure wezens omdat ik mij persoonlijk niet aangesproken of verbonden voel met kinderen omdat ik mezelf heb gedefinieerd in en als mijn geest als 'volwassene', in en als specifieke persoonlijkheden die in relatie staan tot en met andere 'volwassen' mensen in mijn wereld en realiteit, waarin ik het gevoel heb en geloof dat enkel volwassenen mij 'begrijpen' en 'verstaan' en dat ik enkel met volwassenen overweg kan --- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik mezelf heb toegestaan de systematische natuur en uitdrukking en manier van bestaan te hebben gekopieerd van de volwassenen in deze wereld vanaf mijn kindertijd en dat ik daarin mijn individualiteit en 'echtheid' als levend wezen verloren heb, waardoor ik ook niet in staat ben deze echtheid en individualiteit en wezenlijkheid te herkennen en erkennen in andere wezens zoals kinderen en waardoor ik mij enkel verbonden voel met andere 'systemen' en 'systematische uitdrukkingen' die ik zie en herken in volwassenen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn individuele expressie te onderdrukken en daardoor de individuele expressie van individuele wezens zoals kinderen niet te zien of erkennen en kinderen enkel te zien op een 'systematische' manier waarin ik individualiteit gedefinieerd heb in en als persoonlijkheid en daardoor enkel volwassenen erken en herken als 'individuen' omwille van de voorgeprogrammeerde persoonlijkheden die ik in hen zie en herken, één en gelijk met wat ik ook heb toegestaan te bestaan in en als mezelf

Wordt Vervolgd in de Volgende Blog

Dag 617: Het Veranderen van de 'Ik Ben niet Goed met Kinderen' Persoonlijkheid - Stap 2

In het veranderen van de 'ik ben niet goed met kinderen' persoonlijkheid, net zoals in het veranderen van eender welk construct en (persoonlijkheids)  systeem in de geest, is het belangrijk te begrijpen dat dit soort persoonlijkheid, dat bestaat als specifieke geloofsystemen en gedachten in het 'achterhoofd', hetgeen activeert in een situatie waarin ik mij in het bijzijn van kinderen bevindt -- is dat het op het eerste gezicht eendimensionele gedachten zijn, maar in wezen bestaan die gedachten in en als verschillende lagen in onze onbewuste, onderbewuste en bewuste geest en is er dus een specifiek proces van introspectie en toegepaste zelf-correctie nodig om die lagen langzaam maar zeker 'af te pellen'.

De reis naar leven is dan dus dit specifieke proces van het de limitaties die we toegestaan hebben te bestaan in onszelf in de vorm van persoonlijkheidssystemen te onderzoeken en te corrigeren om ons eigen directieve, sturende en bepalende principe te worden.

Het bewandelen van een eerste laag en een eerste stap in het veranderen van de 'ik ben niet goed met kinderen' persoonlijkheid is om te gaan kijken naar wat het eigenlijk is dat opkomt in de geest in zulk'n moment waarin ik mij in het bijzijn van kinderen bevindt en ik mij plots 'ongemakkelijk' begin te voelen en 'verloren' in relatie tot hoe ik mezelf behoor uit te drukken in die situatie.

Hier kan ik dan bijvoorbeeld vaststellen dat wat er achter de aanvankelijke gedachten van 'ik weet niet hoe ik mij moet gedragen in relatie tot kinderen' en de 'ik ben niet goed met kinderen' zelf-definitie ligt, is in wezen een angst dat kinderen mij niet leuk vinden in en als mijn uitdrukking en expressie. En wat aan het startpunt van die angst ligt is dan weer een verlangen om leuk bevonden te worden door kinderen en dus in feite een persoon te zijn die 'wel goed met kinderen' is -- en dat om een specifieke positieve indruk te maken op andere mensen, zodat mensen en met name volwassenen mij definieren als zijnde 'goed' en dus een 'goede indruk' van mij hebben.

Een 'goede indruk' in de zin van dat ik eigenlijk wil dat mensen in hun geest denken van 'ha ja, Kim, dat is toch een aangenaam/tof/leuk meisje' omdat ze bijvoorbeeld zien hoe 'goed ik ben met kinderen' omdat kinderen mij toch 'oh zo leuk' vinden en kinderen amuseren zich toch zo enorm met mij en elke keer ik er ben komen ze allemaal naar mij toe gelopen omdat ze zo een super tijd met mij beleven en ze vinden mij allemaal fantastisch.

En dit verlangen om via het zijn van een 'kindervriend' een goede indruk te maken op volwassenen is gebaseerd op een geloofsysteem dat ik doorheen mijn leven gevormd heb in mijn geest op basis van indrukken die ik zelf kreeg in verband met hoe mensen over het algemeen reageren op mensen die zo een positieve reactie krijgen elke keer ze in de buurt van kinderen komen. Ik geloofde namelijk dat wanneer kinderen van iemand houden en enthousiast worden elke keer ze iemand zien, dat dat wil zeggen dat die persoon ook daadwerkelijk 'goed'  en 'positief' is als wezen en dat tegelijkertijd als en wanneer kinderen niet op zo'n positieve manier op mij reageren, dat dat dan wil zeggen dat ik 'slecht' en 'negatief' ben als wezen. En dus dat kinderen als het ware een soort 'rechters' zijn die bepalen en beslissen wie 'goed' en wie 'slecht' is op basis van hoe zij zich voelen over de mensen die hun wereld binnen treden.

Tot zover de stap van introspectie van de eerste laag in het veranderen en corrigeren van de 'ik ben niet goed met kinderen' persoonlijkheid - en in de volgende blog pas ik de stap toe van het toepassen van geschreven zelf-vergeving als het loslaten van mijn zelf-definitie in verband met wat ik tot dusver gevonden heb als zijnde de aanvaardde zelf-limitaties in en van de 'ik ben niet goed met kinderen' persoonlijkheid.

Dag 607: Hoe Kan door de Oppervlakkigheid van het Ego Gebroken worden door te Schrijven?

 Dag 607: Hoe Kan door de Oppervlakkigheid van het Ego Gebroken worden door te Schrijven?

 Het Veranderingsproces van Onzekerheid

Hierdoor assisteert het schrijven dus met het ontwikkelen van zelf-eerlijkheid. Zelf-eerlijkheid zijnde het 'lef' als je wil om daadwerkelijk te kijken naar jezelf. Het lef en de moed om dingen niet zomaar te blijven verbergen of onderdrukken of ontkennen in je geest, maar je eigen preoccupaties in gedachten, gevoelens en emoties neer te schrijven en eerlijk te zijn met jezelf in het besef dat dat is wie je bent en wat in jezelf bestaat. Geen leugens meer, geen onderdrukking, geen doen alsof. Dag 606: De Macht van het Geschreven Woord en het Ontwikkelen van Zelf-Eerlijkheid

Hoe ik het schrijven naar vrijheid voor mezelf heb toegepast is dat ik in mijn schrijven mezelf opzettelijk uitdaagde om zo eerlijk mogelijk te zijn met mezelf in het neerschrijven van de gedachten die door mijn geest gaan en de gevoelens en emoties die ik ervaar in mezelf. En om specifiek te zoeken naar waar en hoe ik opzettelijk dingen probeer te onderdrukken en verbergen in mijn geest, niet enkel van andere mensen maar van mezelf tegelijkertijd.

Want, wat ik heb beseft is dat ook al schrijf ik voor mezelf en ook al ben ik alleen en ben ik de enige die mijn schrijven zal lezen, dan nog heb ik de neiging om te schrijven met in mijn achterhoofd een personage dat zit mee te kijken als zijnde de representatie van 'andere mensen' en 'wat mensen zullen denken van mij' -- hetgeen dus wil zeggen dat ik mijn schrijven beperk en limiteer tot wat 'aanvaardbaar' zou zijn 'in de ogen van anderen', alsof ik niet alleen besta in mezelf en alsof ik het niet gewoon tegen mezelf heb in mijn schrijven over mezelf.

Wanneer ik dus die afscheiding in mezelf detecteerde, als een ervaring van controle in relatie tot mijn schrijven, verbonden met de angst van wat mensen hun mening is over mij, dan besliste ik om opzettelijk op zoek te gaan naar wat er onder die angst ligt en mezelf aan te zetten om het op te schrijven. Ik maakte dus opzettelijk de beslissing om mijn schrijven dieper te doen gaan dan het oppervlak als het imago en het beeld dat ik van mezelf doorgaans presenteer naar de buitenwereld toe, en om voor mezelf te ontdekken wat er onder dat oppervlak ligt omdat ik die oppervlakkige idee van mezelf zelf ben gaan geloven gedurende mijn leven vanuit het perspectief dat ik mij zelf niet meer gewaar ben van wat er eigenlijk werkelijk in mezelf bestaat als al de delen van mezelf die ik ben gaan zien als 'onaanvaardbaar','slecht', 'negatief' of 'fout'.

Dit omdat ik zag en besefte dat als ik mezelf toesta te schrijven vanuit die zelf-limitatie die ik in mijn dagelijkse leven ervaar binnenin mezelf en uitdruk in relatie tot mijn wereld en realiteit, dan zal ik nooit beseffen of zien welk mijn eigenlijke potentieel is om meer te worden dan wie ik ben of altijd gelooft heb te zijn. Als ik niet in de eerste plaats eerlijk kan zijn met wie ik werkelijk ben in dit moment, niet wie ik denk en geloof dat ik ben maar wat er echt bestaat in mezelf onder het oppervlakkige imago, hoe kan ik dan verwachten dat ik in staat ben om te groeien en te ontwikkelen - ik zal steeds 'gedoemd' blijven om de gelimiteerde vorm aan te nemen die ik gebruik om de realiteit van mezelf in en achter weg te steken en te verbergen.