Da 547: De Interne Onzekerheid en de Volgers-Mentaliteit

Dag 547: De Interne Onzekerheid en de Volgers-Mentaliteit

De Sabotage van Ons Leerproces -- Het Proces van Praktische Zelf-Verandering 

 

In deze blog zal ik dus verderzetten in het uitschrijven van mijn praktische 'plan' en proces van het onderzoeken, veranderen en corrigeren van het zelf-saboterende patroon dat ik ontdekt heb toen ik onderzocht voor mezelf waarom het is dat ik in sommige situaties  een ervaring van onzekerheid voel opkomen in mezelf, wanneer ik bijvoorbeeld in het bijzijn van andere mensen ben en er wordt gepraat over dingen waar ik in mijn geest bij denk van 'ik weet hiet niet veel van' of wanneer -- en waarom ik die ervaring van onzekerheid dan ga proberen te bevechten in mezelf. Waarom het met andere woorden is dat ik geloof dat onzekerheid iets slecht of negatief is. Want, wat ik gemerkt heb in mijn proces van het onderzoeken van hoe ik besta in mijn dagelijkse leven, is dat het die ervaring van onzekerheid in mezelf niet is dat het probleem is - het probleem is dat ik niet eerlijk wil zijn met mezelf over het feit dat ik mij onzeker voel en dat er onzekerheid bestaat in mezelf in relatie tot mijn wereld en realiteit en omgeving en dat ik die interne realiteit als het feit dat ik mij onzeker voel probeer te verbergen.

Omdat, als ik terugkijk op mijn leven en de zogezegde kennis en informatie en ervaring die ik vergaard heb doorheen mijn leven dat ik gebruik als mijn referentiepunt om mezelf te definieren als 'volwassene' - in wezen is het allemaal niets waard omdat ik in mijn kern mij in wezen altijd onzeker gevoelt heb in relatie tot de dingen die ik deed in deze wereld, in relatie tot de structuren waarin ik mij bewoog en participeerde, zoals het schoolsysteem, het economische en politieke systeem. Dus, ik bedoel, omdat mijn hele bestaan in feite gebaseerd was op een kern van onzekerheid - was alles van wat ik deed en al wat ik was in wezen  niets meer of minder dan een zoektocht naar een vorm van zekerheid buiten mezelf, hetgeen leidde tot een volgers-mentaliteit waarin ik in wezen maar een beetje meedreef met de stroom en de voorbeelden die ik zag om mij heen als 'andere mensen' probeerde te volgen en nadoen - uiteraard vanuit de veronderstelling en het geloof dat 'zij het wel weten' en dat de mensen om mij heen in feite weten hoe en waarom we bestaan zoals we bestaan en waarom we doen wat we doen en zijn wie we zijn --- er natuurlijk niet bij stilstaand dat die mensen misschien dezelfde mentaliteit als mij handhaven en ook maar gewoon de voorgestipuleerde richtlijnen van het verleden volgen in de veronderstelling dat de voorgaande generaties wisten waar ze mee bezig waren en ons een correct 'plan van actie' hebben nagelaten waarin wij maar dezelfde levenswijze moeten toepassen.

Dus, teneinde een individu te worden dat niet bestaat in een vorm van schijnbare zekerheid maar dat bestaat als ware zekerheid waarin ik bijvoorbeeld handel op basis van wat ik zelf kan zien dat het beste is en waarin ik mij niet zo makkelijk zal laten beïnvloeden gewoon door te kijken naar andere mensen en wat zij doen en hoe zij het doen - maar waarin ik binnenin mezelf in staat ben om dingen te bekijken en te onderzoeken vanuit een zelf-vertrouwen in mezelf  en een besef dat ik mezelf kan vertrouwen in het kunnen afmeten en zien wat het beste zou zijn in termen van hoe het beste om te gaan met mijn wereld en omgeving en wat er nodig is om ervoor te zorgen dat hoe ik besta in en als deze fysieke wereld geen schadelijke gevolgen zal creëren in de levens van anderen - en hier heb ik het niet enkel over de wezens in mijn direct omgeving maar ook al de wezens die op ondirect vlak de gevolgen van mijn daden zullen ondervinden.

Om deze interne stabiliteit en platform van zelf-vertrouwen te ontwikkelen - zoals ik al in de voorgaande  blogs had vastgesteld - is er eerst en vooral een eerlijkheid nodig die ik toepas in relatie met mezelf waarin ik ten eerste durf oog in oog te staan met die interne onzekerheid die in feite mijn hele leven tot nu toe geregeerd heeft --- zodat ik in de volgende stap kan beginnen onderzoeken hoe ik die inherente onzekerheid kan transformeren tot een zekerheid en zodat ik mezelf kan ontwikkelen tot een mens dat absoluut staat en bestaat in deze wereld -- en mens dat absolute verantwoordelijkheid neemt voor deze wereld en niet zomaar aan de zijlijn staat toe te kijken naar wat er gebeurt in en met deze wereld maar die daadwerkelijk actie onderneemt en zichzelf uitdrukt vanuit een intern besef dat ik weet wie ik ben in hoe ik mezelf uitdruk, ik weet wat ik doe en waarom ik het doe --- omdat deze wereld enkel een leefbare plek kan worden voor elk levend wezen als en wanneer elk mens dit punt van interne integriteit, zelf-eerlijkheid en zelf-verantwoordelijkheid ontwikkelt.

Wordt Vervolgd in Dag 547

Dag 493: De Leercurve van het Menselijk Bewustzijn

Iets dat ik in mijn proces van het Onderzoeken, Ontrafelen en Leren Kennen van het Bewustzijn in en als mijn 'Reis naar Leven' heb vastgesteld, is dat er een eigenaardig iets bestaat in de geest dat ervoor zorgt dat ik als individueel wezen nooit werkelijk zal evolueren in en als mijn bestaan, maar dat ik zal blijven rondjes draaien en vaststeken in het blijven herhalen van patronen uit het verleden en dat ik in en als mezelf gelimiteerd blijf tot het voorspelbare systeem en structuur van het Ego, als mijn zogenaamde 'identiteit', 'persoonlijkheid' en 'karakter' in deze fysieke wereld en realiteit.

Om te 'evolueren' als wezen is er een leerproces nodig, dat is immers hoe een kind opgroeit tot volwassene en hoe en waarom een volwassene vloeiend kan spreken, schrijven, lopen, eten, denken en allerhande taken uitvoeren - omdat er ooit een leerproces heeft plaatsgevonden waarin al die zaken die de volwassene nu met groot gemak kan uitvoeren geintegreerd werden in het 'bewustzijn' en het lichaam van dit individu.

Maar, op een bepaald punt stopt dit leerproces en dan begint de 'herhaling', het lopen in lussen en cycli en het herkauwen en herhalen van steeds dezelfde handelingen, zowel extern als intern. Vanaf het moment dat we de school verlaten en onze weg vinden in een job, en onszelf nestelen in een relatie met iemand en onze situatie en positie in de jobmarkt en sociale structuren min of meer aanvaarden als zijnde 'ons leven' - dan stopt de behoefte van ons bewustzijn om nog dingen bij te leren, omdat we nu een volledig functionerend systeem zijn. We weten en kennen wat we nodig hebben om te functioneren in de systemen en structuren waar we ons in bevinden in onze omgeving - in lijn met hoe die omgeving ons heeft opgevoed en opgebracht in relatie tot de taal die we gebruiken om te communiceren en de handelingen die  we verwacht worden uit te voeren.

En hier krijgt het Ego in onze Geest de vrijheid en de ruimte om te ontwikkelen, omdat, ik bedoel, we doen in feite niets met onze eigen capaciteiten en potentieel om in elk moment te evolueren en ontwikkelen door te leren over onszelf en onze omgeving en onszelf in relatie tot die omgeving aangezien we een eendimensionele structuur van voorspelbare handelingen en vormen van expressie hebben aanvaard als 'wie wij zijn' in en als onze 'identiteit'/'persoonlijkheid'/'karakter' -- dus is er iets anders dat in ons begint te bewegen, namelijk Energie in en als het E-go. Die energie is gebaseerd op bijvoorbeeld vergelijking - waarin we onszelf en onze aanvaardde en gelimiteerde capaciteiten, die we dan 'talenten' gaan noemen, gaan vergelijken met de 'talenten'/'capaciteiten' van andere mensen om onszelf superieur te voelen.

Dat is het Ego, het is in feite nutteloze gevoelens en interne ervaringen van bijvoorbeeld superioriteit, gebaseerd op in essentie nutteloze gedachten zoals beoordelingen over de uitdrukking en het uiterlijk van onszelf en onze wereld en realiteit -- die enkel in onszelf kunnen bestaan omdat wij er de 'ruimte' voor gecreëerd hebben door onszelf niet in beweging te brengen in verband met het actief uitbreiden en ontwikkelen van ons potentieel door bijvoorbeeld elk moment te zien als een kans om iets bij te leren, maar door eerder te hebben aanvaard dat op een bepaald punt in ons leven het leerproces 'gedaan' is en we nu 'volleerd' zijn, als in 'vol-wassen'.

En het is dat Ego dat er paradoxaal genoeg ook voor zorgt dat we niets meer bijleren, omdat, in die ervaring van Superioriteit tegenover onze omgeving maken we een stelling van 'ik weet het beter dan jou' en 'ik weet alles al, mij moet je niets meer vertellen'. Dus, we willen niet meer luisteren naar een ander, we willen onszelf niet meer openstellen om nieuwe informatie in ons op te nemen. En, de informatie die naar ons toekomt, nemen we op vanuit dat startpunt van superioriteit, waardoor we enkel zullen zien, horen en ervaren wat we al 'weten' en 'kennen' in onszelf -- en zo kunnen we onszelf niet meer uitbreiden of ontwikkelen in 'wie we zijn' in relatie tot onze omgeving als deze fysieke wereld en realiteit.

Wordt Vervolgd...